Τα αυθαίρετα και η ανεκδιήγητη δήθεν Δημόσια Διοίκηση

 

Του Νικήτα Χιωτίνη*

 

Η Δημόσια Διοίκηση είναι για τη χώρα μας και τους πολίτες της τραγικά ανίκανη και φαύλη. Βεβαίως οι πρώτοι υπεύθυνοι είναι οι «κεφαλές» με προεξάρχοντα τον κάθε υπουργό, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως οι κατώτεροι υπάλληλοι είναι άμοιροι ευθυνών.

Προσωπική εμπειρία: στο επιτελικότερο υπουργείο είχε παλαιότερα προσληφθεί κοντινό μου πρόσωπο. Δούλευε χλευαζόμενη από τους συνδικαλιστές ότι «χαλάει την πιάτσα», επινοώντας μόνη της τις δουλειές (και που έτσι όμως παρήγαγε ιδιαίτερα χρήσιμο έργο, το οποίο οδήγησε σε εξορθολογισμό αγοράς, επισκευής και ενοικίασης κτηρίων από το Δημόσιο και σε αποφυγή άσκοπων, τεράστιων και ύποπτων δαπανών)[1]. Στο ίδιο γραφείο συστεγάζονταν δύο παλαιότερα «στελέχη» του επιτελικού αυτού υπουργείου, που δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Στο γραφείο τής μιας το μόνο που υπήρχε ήταν ένα προ τριετίας έγγραφο, η άλλη διάβαζε βίους αγίων. «Στελέχωναν» υπηρεσία κρίσιμη και σοβαρή, όμως ουδείς τους έδινε να κάνουν κάτι και ούτε οι ίδιες διαμαρτύρονταν γι' αυτό. Η Διοίκηση του υπουργείου είχε βρει ή, μάλλον, επιβάλει τη λύση. Δεκάδες σύμβουλοι του υπουργού – σύμβουλοι παχυλά αμειβόμενοι και διάρκειας όσο και ο υπουργός – έκαναν τις δουλειές ή παρίσταναν πως έκαναν τις δουλειές. Οι υπόλοιποι μόνιμοι υπάλληλοι, τα «στελέχη», βολευόντουσαν είτε μη κάνοντας απολύτως τίποτα[2] είτε σχεδόν τίποτα, άρα ήταν συνένοχοι.

Επιτρέψτε μου όμως σήμερα να ασχοληθώ ιδιαίτερα με ένα θέμα που βρίσκεται στην επικαιρότητα και που κραυγαλέα δείχνει την ανικανότητα – αγραμματοσύνη και ηλιθιότητα – αλλά και φαυλότητα αυτού του μορφώματος που αποκαλούμε Δημόσια Διοίκηση, για την οποία και ευθυνόμαστε τελικώς όλοι. Τα αυθαίρετα. Ας δούμε λοιπόν πώς αυτά προέκυψαν: Όταν αυξάνεται ο πληθυσμός μιας περιοχής ή/και βελτιώνεται το επίπεδο διαβίωσης των κατοίκων, παρουσιάζεται ανάγκη κατασκευής νέων κατοικιών, δευτερεύουσας ή και κύριας κατοικίας. Η ίδια βεβαίως ανάγκη, και μάλιστα επιτακτικότερη, παρουσιάζεται όταν βιαίως αυξάνεται ο πληθυσμός, π.χ. με πολιτικούς πρόσφυγες ή εσωτερικά μεταναστευτικά ρεύματα.
Τι οφείλει λοιπόν εδώ να κάνει η πολιτεία; Οφείλει να δημιουργήσει νέες περιοχές οικιστικής δόμησης, οφείλει να δημιουργήσει και νέες «εντός σχεδίου» περιοχές που θα υποδεχθούν δευτερεύουσες κατοικίες. Αντ' αυτού όμως τι έκανε; Τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Από τη μια μεριά τα μεταναστευτικά ρεύματα σωρεύθηκαν αυθαίρετα και με άθλιο τρόπο σε περιοχές χωρίς καμία μέριμνα δημιουργίας υποδομών και σχεδίων πόλεων, από την άλλη περιοχές ολόκληρες κτίστηκαν επίσης απολύτως αυθαίρετα με δευτερεύουσες ή και κύριες κατοικίες στις ελκυστικότερες περιοχές, και αυτές βεβαίως χωρίς κανένα σχέδιο και καμία υποδομή. Για όλα φρόντιζαν οι «αυθαίρετοι»: έφτιαξαν δρόμους, κατά κανόνα χωρίς αποχετευτικό δίκτυο, έβαλαν «φως, νερό, τηλέφωνο», όλα με πλήρη την απουσία του επίσημου κράτους και – το κυριότερο – των ειδικών. Δεν χρειάζονταν αρχιτέκτονες, δεν χρειάζονταν πολεοδόμοι, δεν χρειάζονταν ειδικοί. Όλα όπως τύχει. Γιατί όλα αυτά; Μα γιατί το εν πολλοίς ψευδεπιγράφως αποκαλούμενο υπουργείο Χωροταξίας ήταν ανίκανο να προβλέψει, ανίκανο να σχεδιάσει, ανίκανο να κάνει τη δουλειά του.

Μονίμως έτρεχε και τρέχει πίσω από τις εξελίξεις, «νομιμοποιώντας» κάθε αυθαίρετη δόμηση, νομιμοποιώντας την ανικανότητά του. Θυμάμαι συμπαθή πρώην υπουργό Χωροταξίας, που άρχιζε επιστολή του προς τους κατόχους αυθαιρέτων κτισμάτων, ζητώντας βεβαίως χρήματα για τη νομιμοποίησή τους, με την προσφώνηση «φίλε αυθαιρετούχε» (άλλωστε και ο ίδιος ο υπουργός είχε αυθαίρετο, όπως και όλοι οι μετέπειτα βεβαίως). Θα μου πείτε, τέτοια ανικανότητα και βλακεία; Ναι, αλλά όχι μόνο, εμπεριέχεται και απίστευτη φαυλότητα. Φαυλότητα όλων. Από τον μηχανικό που προσελήφθη στο υπουργείο με τη βοήθεια του βουλευτή του, χωρίς να έχει εκ των προτέρων δουλέψει ποτέ του και χωρίς να ξέρει τι του γίνεται, τον υπάλληλο της «πολεοδομίας» που το μόνο που ξέρει είναι να λαδώνεται, τον υπουργό με τους εκατό συμβούλους και την εκάστοτε δήθεν κυβέρνηση μέχρι όλους εμάς που τους ακούμε και τους ψηφίζουμε[3]. Ο βουλευτής της περιοχής των αυθαιρέτων καθίσταται προστάτης, υποστηρίζεται και από τον αστυνομικό διευθυντή, που έχει πλουτίσει πουλώντας και αυτός προστασία. Έτσι εξασφαλίζει την επανεκλογή του και τη μετέπειτα εκλογή των παιδιών[4] του. Και το κράτος έχει χάσει πακτωλό χρημάτων. Σε αυτήν την αυθαίρετη ανοικοδόμηση δεν χρησιμοποιούνται και δεν πληρώνονται μηχανικοί και δεν εκδίδονται νόμιμες Άδειες Οικοδομής, άρα δεν καταβάλλονται εισφορές και φόροι και δεν εκδίδεται καμία απόδειξη για κανενός είδους εργασία, χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει πως τα σπίτια κοστίζουν λιγότερο: μίζες στην αστυνομία, διπλό κόστος μπετόν γιατί «υπάρχει κίνδυνος», εργάτες χωρίς ασφάλιση αλλά καλοπληρωμένοι, πάλι γιατί «υπάρχει κίνδυνος». Όλα «μαύρα» και τελικώς οι οικοδομές κοστίζουν στους ιδιοκτήτες τους περίπου μιάμιση φορά περισσότερο από το αν κτίζονταν νομίμως, εκτός βεβαίως του γεγονότος ότι οι περισσότερες κτίζονται χωρίς σοβαρή στατική και αρχιτεκτονική μελέτη. Η δε ζημιά στο περιβάλλον και στο τοπίο τεράστια, για τα επόμενα 150 χρόνια, ίσως και για πάντα.

Καταλαβαίνετε, βεβαίως, τι θα γινόταν αν το κράτος φρόντιζε να εντάξει στο σχέδιο περιοχές που μοιραίως θα οικοδομούνταν: φθηνότερη γη, σωστές και φθηνότερες για τους ιδιοκτήτες τους κατασκευές με προστασία του περιβάλλοντος και των κατοίκων, λιγότερες πυρκαγιές, πολλά κρατικά έσοδα και σωστές συνθήκες εργασίας, εξάλειψη της διαφθοράς και της διαπλοκής.

Τι κάνουμε λοιπόν τώρα; Το κράτος θα εξακολουθήσει να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις και μάλιστα ανοήτως; Κάθε τόσο «δώστε κάτι ρε παιδιά και κάντε ό,τι θέλετε, εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για σας»! Η Μύκονος έχει γεμίσει λευκά κουτάκια που παριστάνουν τα χαριτωμένα σπίτια και έχει καταστρέψει τα τοπία της μέσω… της ναοδομίας[5]. Σε καταπληκτικές παραλίες βγαίνει Οικοδομική Άδεια για 200 τ.μ. και ο ξύπνιος εργολάβος κτίζει, με δικές του βέβαια «μελέτες», 1.300 τ.μ. (έχω δει ακριβώς τέτοια νούμερα), κατοικίες κάκιστες και ενεργοβόρες, που καταστρέφουν το τοπίο και που τώρα το κράτος νομιμοποιεί με ευκολίες πληρωμής. Η Γλυφάδα κάθε που βρέχει πλημμυρίζει γιατί έχουν κτιστεί τα ρέματα. Ωραιότατες παραλίες είναι κτισμένες μέχρι την άμμο και δυστυχείς λουόμενοι κολυμπούν μέσα σε βρόμικα νερά ελλείψει αποχετευτικών συστημάτων. Και το «κράτος» νομιμοποιεί τα πάντα, με νόμους εισπρακτικούς και βλακώδεις. Το μόνο τελικώς που καταφέρνει είναι να μας υπενθυμίζει την ανυπαρξία του και το ελεύθερο να κάνουμε ό,τι μας καπνίσει και ό,τι κουτοπόνηρα καταφέρουμε διαπλεκόμενοι με τους διεφθαρμένους.

Το κράτος ουδέποτε έχει δείξει πως μπόρεσε να λειτουργήσει σωστά και δικαίως οι πολίτες το θεωρούν σαν αντίπαλο ή σαν αναγκαίο κακό. Το ζήτημα των αυθαιρέτων είναι ένα από τα άπειρα δείγματα της φαυλότητας και της ανικανότητας της λεγόμενης Δημόσιας Διοίκησης. Π.χ. χρόνια μιλάμε για την περίφημη λίστα Λαγκάρντ, λες και ο λόγος που μας την έστειλαν είναι για να δούμε ποιος συγγενής βουλευτή έχει λεφτά και τα έβγαλε στο εξωτερικό. Δεν μας την έστειλαν όμως γι' αυτό. Μας την έστειλαν για να τα φορολογήσουμε, τόσο καιρό όμως που το συζητάμε δεν θα πάρουμε στο τέλος τίποτα, γιατί ειδικά γραφεία ειδικεύονται στο «ξέπλυμά» τους. Χρόνια μετά την «κρίση» και ακόμα μας λένε πως πρέπει να συντάξουμε σχέδιο ανάπτυξης, σχέδιο δηλαδή που δεν έχουμε ακόμα (το μόνο που ξέρουμε είναι πως προσπαθούμε εναγωνίως να πουλήσουμε πράγματα στους Κινέζους). Πήγαμε και στον μπάρμπα Σαμ, γιατί με τους Ρώσους παραλίγο να καούμε (στην κυριολεξία), περιμένοντας να μας πέσει από τον ουρανό το περίφημο τόξο Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ (που δήθεν θα σώσει το προτεκτοράτο Ελλάς μαζί και τα άλλα δύο επίσης προτεκτοράτα) και ο Κουράκης[6] προτείνει ποιήματα. Δυσκολεύομαι να προβλέψω το μέλλον…

 

Παραπομπές

 

[1] Τη δεκαετία του '80 είχε μάλιστα εισηγηθεί ενέργειες που τώρα εισηγούνται ακριβοπληρωμένοι ειδικοί – που ούτε όμως και αυτοί εισακούονται. Εν ολίγοις στη Δημόσια Διοίκηση υπάρχουν στελέχη, αλλά θάβονται από το συνολικότερο κλίμα της ήσσονος προσπάθειας του βολεμένου και της λαίλαπας του συρφετού των συμβούλων των εκάστοτε υπουργών. Οι μη ανεχόμενοι αυτήν την κατάσταση αποχωρούν (προς τον ιδιωτικό τομέα, το εξωτερικό ή προς τα πανεπιστήμια, όπως έκανε η ανωτέρω κυρία).

[2] Επικαλούμαι προς τούτο σημαίνον και βραβευμένο στέλεχος της Δημόσιας Διοίκησης, προς τον οποίον και αποστέλλω το παρόν.

[3] Είμαι περίεργος να δω τι θα γίνει τώρα, που η κυβέρνηση καταδήλως είναι δήθεν κυβέρνηση και οι βουλευτές καταδήλως άβουλοι έως χαμηλοτάτου επιπέδου και ευτράπελοι.

[4] Βεβαίως δεν το λέω αυτό τυχαία.

[5] Βγαίνει άδεια ναού από την Εκκλησία και στη συνέχεια αυτός ο δήθεν ναός… αυγαταίνει σε κτίσματα και γίνεται τουριστικός οικισμός! Ευτυχώς πάντως αυτό το «παραθυράκι» καταργήθηκε με τον προσφάτως ψηφισθέντα νέο τρόπο έκδοσης Οικοδομικών Αδειών, που δείχνει να υπόσχεται πολλά. Ίδωμεν…

[6] Αντιγράφω από το κείμενο «Μια σοβαρή πρόταση ανάπτυξης» του Τάκη Θεοδωρόπουλου («Καθημερινή», 10 Αυγούστου) την πρόταση Κουράκη: «Ζητώ μιαν άλλη οικονομία που να υπολογίζει μαζί με τα ομόλογα τα δάκρυα, τον στεναγμό και την απόγνωση, όπου στα βιβλιάρια να προβλέπονται όχι μόνον κωδικοί αναλήψεων, αλλά και κωδικοί καταθέσεων των δειλινών, των Χριστουγέννων και των χτύπων της καρδιάς… να μπορούν να αθροίζονται τα μήλα, οι βροχές και τα χαμόγελα… μιαν άλλη ανατομία που να περιγράφει όχι μόνον τα χέρια, αλλά τα φτερά της ψυχής και τα μάτια του ονείρου». Αυτά σε απάντηση όσων εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας χωρίς να έχει εκπονήσει πρόγραμμα και χωρίς να προτείνει συγκεκριμένες λύσεις κατά τομείς.

* Ο Δρ. Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων, Καθηγητής ΤΕΙ, Τμήματος Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού Αντικειμένων.

ΠΗΓΗ: ΔΕΥΤΕΡΑ, 12 Αυγούστου 2013, http://www.topontiki.gr/article/56945/Ta-authaireta-kai-i-anekdiigiti-dithen-Dimosia-Dioikisi

Η πάντοτε Γρηγορούσα

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Μετά τον Ευαγγελισμό η Παναγία επισκέπτεται τη συγγένισσά της την Ελισάβετ. Και η  Ελισάβετ της  κάνει διθυραμβική υποδοχή: «Ευλογημένη, της λέει, είσαι συ, περισσότερο από κάθε άλλη γυναίκα και ευλογημένο το παιδί, που θα φέρεις στον κόσμο. Κι, αλήθεια, πόσο μεγάλη τιμή για μένα να με επισκεφθεί η μητέρα του Μεσσία μας»!

Για να της αποκριθεί  η Παναγία: «Η δόξα ανήκει στο Θεό, που έκαμε σε μένα την ταπεινή αυτή τη μεγάλη τιμή». Που σημαίνει ότι το μυστικό μονοπάτι που οδήγησε την Παναγία στη θέωση ήταν η ταπείνωση.  Με αποτέλεσμα να γίνει η σκάλα, με την οποία κατέβηκε και ήρθε, ανάμεσα στους ανθρώπους, ο Χριστός.

Η ταπείνωση όμως αυτή της Παναγίας δεν ήταν, όπως την εκλαμβάνουμε συνήθως εμείς οι παραμορφωμένοι χριστιανοί. Μια κατάσταση παθητικότητας, μιζέριας και ηττοπάθειας, απέναντι στη υβριστική αλαζονεία των, σύμφωνα με τα ανθρώπινα μέτρα, ισχυρών. Δεν είχε καμιά σχέση με το «όπιο των λαών», όπως θα πει αργότερα για τη θρησκεία ο Μαρξ.  Και, όπως την κατάντησε το κατεστημένο, προκειμένου να εκμηδενίσει την επαναστατικότητα του χριστιανισμού. Αναφερόταν στη συναίσθηση της ανθρώπινης μηδαμινότητας μπροστά στο άπειρο μεγαλείο του Θεού και την ομορφιά και σοφία της δημιουργίας του.

Την υβριστική αλαζονεία των ισχυρών η Παναγία την καταδικάζει κατηγορηματικά και, μάλιστα, προδικάζει την εξουθένωσή τους, λέγοντας: «Η βασιλεία του Μεσσία θα διαλύσει τα σχέδια των αλαζόνων. Θα γκρεμίσει τους τυράννους απ' τους θρόνους τους και θ' ανυψώσει τους ταπεινούς. Θα αφαιρέσει τα πλούτη απ' τους πλούσιους και θα χορτάσει τους πεινασμένους»! Λόγια βαριά και άκρως επαναστατικά. Που, αν τα έλεγε κάποιος, εδώ στην πατρίδα μας, πριν από 60-70 χρόνια, ασφαλώς και θα του στοίχιζαν πολύ ακριβά.

Και είναι ευνόητο, πως πάνω στην ίδια αυτή επαναστατική γραμμή κινήθηκε και ο Χριστός: Στο πρώτο του κήρυγμα στους συμπατριώτες του, της Ναζαρέτ, είπε χαρακτηριστικά: Ήρθα, για να σας απαλλάξω από τη φτώχεια, την αρρώστια, τη σκλαβιά και την αμαρτία. Το τελείως αντίθετο απ' ο, τι κάνουν οι απατεώνες και αναρχικοί (=χωρίς αρχές) άρχοντες, που φροντίζουν για την αδιάκοπη και ατέλειωτη δυστυχία μας. Οι οποίοι, πέρα από κάθε λογική και συνείδηση, μας σκλάβωσαν στους εχθρούς μας, βουλιάζοντάς μας στη φτώχεια και δολοφονώντας μας παντοιοτρόπως.

Και μπορεί να μη φόραγε ο Χριστός φυσεκλίκια και να μην πήρε κοντάρια και σπαθιά, αλλά ο λόγος του ήταν καταλυτικότερος κι απ' τα πλέον φοβερότερα όπλα. Γεγονός, που συνειδητοποίησαν ευθύς εξαρχής οι γραμματείς και οι φαρισαίοι. Οι οποίοι τον ακολουθούσαν σαν τη σκιά του και κατέγραφαν κάθε του λόγο και κίνησή του. Μέχρις ότου καταφέρουν να πετύχουν την εξόντωσή του.

Αλλά και η πρώτη χριστιανική κοινωνία, της οποίας μέλος ήταν και η Παναγία, κινήθηκε μέσα στα πλαίσια, που προαναφέραμε. Δεν συμβιβάστηκε, δεν συσχηματίστηκε με το κοσμικό πνεύμα της αδικίας. Αφού, όπως υπογραμμίζουν οι «Πράξεις των Αποστόλων» (Δ, 32-34), διαμόρφωσαν το γνησιότερο μοντέλο του σοσιαλισμού. Το οποίο ύστερα από δεκαοχτώ αιώνες σχεδόν πανομοιότυπα αντιγράφουν οι Μαρξ-Ένγκελς στο περίφημο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» τους (1848).

Αλλά, όπως θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος, με βάση, πάντα, το Ευαγγέλιο, τα λόγια του Χριστού και της Παναγίας είναι όχι απλά σοσιαλιστικά, αλλά βαθύτατα επαναστατικά. Και μάλιστα όχι μόνο στην κοινωνική και οικονομική, αλλά και την ηθική και πνευματική και υπαρξιακή τους διάσταση. Δεδομένου ότι ο Χριστός αντιμετώπισε με την Ανάστασή του, πέρα απ' την ύβρη και αλαζονεία των ανθρώπων, την ενσάρκωση της αλαζονείας και πάσης τυραννίας, που είναι ο Σατανάς. Και του οποίου έργο και όπλο είναι ο θάνατος.

Γι' αυτό και σχετικά με την Παναγία, αλλά και, γενικότερα, τους χριστιανούς δεν μιλάμε, πλέον, για θάνατο, αλλά για κοίμηση. Παρότι, στην πραγματικότητα, η Παναγία ήταν και παραμένει πάντοτε «γρηγορούσα» (=ξυπνητή) και έτοιμη να βοηθήσει τον καθένα σε κάθε περίπτωση. Και σε προσωπικά και σε οικογενειακά και σε εθνικά ακόμη θέματα. Όπως έπραξε στη χιλιετία του Βυζαντίου. Που δεν τους εγκατέλειψε, παρά μόνο, όταν εκείνοι την είχαν εγκαταλείψει. Και το '40. Το οποίο καταπρόδωσαν οι συγκαιρινοί μας εφιάλτες. Εξυπηρετώντας τα ανθελληνικά σχέδια των εχθρών μας. Επειδή ακριβώς μισούν και φοβούνται την Ελλάδα και το Ευαγγέλιο.

Γιατί, σαν τους φαρισαίους της εποχής του Χριστού, γνωρίζουν ότι η καθεμιά του λέξη κρύβει μεγαλύτερη επαναστατική και εκρηκτική ενέργεια απ' όλα τα πυρηνικά οπλοστάσια της Ανατολής και της Δύσης. Αλήθεια και πραγματικότητα, που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει εμείς οι νωθροί και αποτελματωμένοι χριστιανοί. Που έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε ξυπνητοί, όταν στην πραγματικότητα κοιμούμαστε όρθιοι. Και φθάσαμε στο οικτρό κατάντημα να μας ξεπουλούν οι Σαμαράδες και οι Βενιζέλοι και να μας εξοντώνουν οι Στουρνάρηδες, οι Κυριάκοι και οι Αδώνηδες.

Και ποιος ξέρει τι άλλο μας περιμένει, αφού δεν κατρακυλήσαμε, ακόμη,   μέχρι  το τέρμα στου κακού τη σκάλα!…  

παπα-Ηλίας, Αυγούστου 12, 2013, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2013/08/12/4093/, e-mail: yfantis.ilias@gmail.com

Στο δρόμο για την ιδιωτική εκπαίδευση

 

Του Τριαντάφυλλου Σερμέτη*

 

Συνεχίζοντας η κυβέρνηση το καταστροφικό της έργο εν μέσω  καλοκαιριού, μετά τις διαθεσιμότητες ανακοίνωσε μετατάξεις, κινητικότητα και αλλαγές στα ωρολόγια προγράμματα των γυμνασίων, λυκείων και ΕΠΑΛ, παρουσιάζοντας το νέο σχολείο. Οι εκπαιδευτικοί, παραζαλισμένοι από τα απανωτά χτυπήματα, αδυνατούν να παρακολουθήσουν την επίθεση που δέχονται.

Οι μετατάξεις των 6027 εκπαιδευτικών που ανακοινώθηκαν, αντιστοιχούν σε κενές θέσεις στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, στις διευθύνσεις εκπαίδευσης και σε διοικητικές θέσεις των ΙΕΚ. Περισσεύουν, όμως, 1316 εκπαιδευτικοί από αυτές τις θέσεις. Σύμφωνα με δημοσίευμα της Herald Tribune αυτοί οι εκπαιδευτικοί μάλλον θα απολυθούν. Κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και με την εφαρμογή των νέων ωρολόγιων προγραμμάτων. Θα υπάρξουν νέοι πλεονάζοντες, κάποιοι  εκ των οποίων θα απολυθούν.

Το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι γιατί να προχωρούν σε απολύσεις κατασκευάζοντας πλεονάζοντες, εφόσον επανειλημμένα έχει ειπωθεί  από κυβερνητικά στελέχη ότι με τις απολύσεις αυτές δεν υπάρχει δημοσιονομικό όφελος, αλλά και κάθε απόλυση δημοσίου υπαλλήλου αντιστοιχεί σε 1,5 απόλυση στον ιδιωτικό τομέα με αποτέλεσμα να αυξάνεται η ανεργία και να βαθαίνει η ύφεση.

Θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι ο πραγματικός στόχος είναι η ιδιωτικοποίηση του σχολείου, σύμφωνα με τις επιταγές του ΟΟΣΑ. Η σημερινή αποψίλωση των σχολείων από εκπαιδευτικό προσωπικό θα συνδεθεί στο μέλλον και με την αξιολόγηση των δομών της εκπαίδευσης και κατά συνέπεια με τη χρηματοδότηση των σχολείων. Με τον ίδιο τρόπο, όπως ακριβώς απαξίωσαν δημόσιες επιχειρήσεις και στη συνέχεια τις εκχώρησαν, αποδομούν με πρωτοφανή αναλγησία τη δημόσια εκπαίδευση. Τελικά, θα εκχωρήσουν σε ιδιώτες τις σχολικές μονάδες, εφόσον δε θα μπορούν να σταθούν διαφορετικά, λόγω της χαμηλής στάθμης της παρεχόμενης εκπαίδευσης  και κατά συνέπεια της υποχρηματοδότησης.  Σκοπός είναι να μείνει στην εκπαίδευση ένας ελάχιστος αριθμός στελεχών που θα κινεί τα σχολεία και οι υπόλοιποι να δουλεύουν ως ωρομίσθιοι  με συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

Επομένως, ο πραγματικός μεσοπρόθεσμος στόχος είναι η ιδιωτικοποίηση. Το ξήλωμα της κλωστής ξεκίνησε από το νομοσχέδιο της αξιολόγησης τον περασμένο χειμώνα, πέρασε στην αύξηση του ωραρίου και κατά συνέπεια στους υπεράριθμους και τους πλεονάζοντες. Ο επόμενος σταθμός είναι η αξιολόγηση των δομών των σχολικών μονάδων. Αυτά επιτάσσει η νεοφιλελεύθερη σχολή του Σικάγο και αυτό έκανε το ΔΝΤ σε όποια χώρα  έχει εμπλακεί.

Όταν η αδικία καθίσταται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος!    

* Πρόεδρος Α΄ΕΛΜΕ Πέλλας, Θεολόγος-Φιλόλογος

ΠΗΓΗ: Σάβ, 17/08/2013 – 16:41, B7#ixzz2cKImvkT4

Η Αίγυπτος στο δρόμο της Συρίας;

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Στις αρχές του 2011, η Τυνησία μαζί με την Αίγυπτο ήταν τα ‘εναρκτήρια λακτίσματα' σε μια διαδικασία που τα ΜΜΕ της υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε) ονόμασαν κατ' ευφημισμό Αραβική «Άνοιξη» – η οποία αποδείχθηκε τελικά άγριος χειμώνας. Μια διαδικασία, η οποία αποτέλεσε μάλιστα έναυσμα για να ξεκινήσουν και τα «κινήματα» των πλατειών, (Ισπανία, Ελλάδα κ.λπ.), και, στη συνέχεια, τα αντίστοιχα «κινήματα» κατάληψης (ΗΠΑ, Βρετανία) που κατέληξαν στις μαζικές διαδηλώσεις της Τουρκίας και Βραζιλίας. 

Όμως, μέσα σε δυόμισι χρόνια, ολόκληρο το δήθεν «κίνημα» αυτό, οδηγήθηκε στη χρεοκοπία. Πράγμα, βέβαια, αναμενόμενο εφόσον οι κινητοποιήσεις αυτές δεν είχαν καν ενιαία αιτήματα, γεγονός που εξέφραζε την ανομοιογενή κοινωνική τους σύνθεση: από τα λαϊκά στρώματα – κύρια θύματα της παγκοσμιοποίησης – που απαιτούσαν την ικανοποίηση βασικών αναγκών, μέχρι τα μεσαία κοινωνικά στρώματα που απαιτούσαν διαφάνεια, περισσότερη «δημοκρατία» κ.λπ.. Εντούτοις, στις σημερινές συνθήκες που έχει επιβάλλει παντού η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, όπως έχω γράψει επανειλημμένα, μόνο  «λαϊκά μέτωπα για τον 21ο αιώνα» που θα απαιτούσαν κοινωνική αλλά και εθνική απελευθέρωση, με βάση συγκροτημένα προγράμματα και στόχους ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον καταλύτη για ριζικές κοινωνικές αλλαγές. Δηλαδή, αλλαγές που θα οδηγούσαν στη ρήξη με την παγκοσμιοποίηση και την οικονομική και πολιτική αυτοδυναμία των λαών, σε ένα νέο πραγματικό διεθνισμό, «από τα κάτω».

Οι εξεγέρσεις, επομένως, στις χώρες της Αραβικής «Άνοιξης» (Τυνησία, Αίγυπτος, Λιβύη, Συρία), είχαν συνήθως όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, αλλά με ένα επί πλέον κρίσιμο χαρακτηριστικό: ότι σε μεγάλο βαθμό ήταν προσχεδιασμένες από την Υ/Ε.  Όχι με την έννοια βέβαια ότι τα εκατομμύρια που κατέβηκαν στους δρόμους της Αιγύπτου και της Τυνησίας το έκαναν με …εντολές των μυστικών υπηρεσιών της Υ/Ε, αλλά με την έννοια ότι η «νεολαία του Facebook» και οι ελεγχόμενες από την ίδια ελίτ ΜΚΟ  έπαιξαν τον ρόλο καταλύτη για τις κοινωνικές εκρήξεις  που σημειώθηκαν στον επιλεγέντα από την ίδια ελίτ χρόνο. Και αυτό, γιατί οι χώρες αυτές ήταν γνωστά ηφαίστεια έτοιμα να εκραγούν, μετά από δεκαετίες άγριας καταπίεσης σε συνδυασμό με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επέβαλε η ενσωμάτωσή τους στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης..

Ο στόχος της Υ/Ε ήταν διπλός. Πρώτον, η αντικατάσταση των χρεοκοπημένων πελατειακών καθεστώτων στη Τυνησία και την Αίγυπτο από  ένα είδος Ισλαμικού «εκδημοκρατισμού», στον οποίον πρωταγωνιστικό ρόλο θα έπαιζαν τα συντηρητικότερα στρώματα του πολιτικού Ισλάμ, με επί κεφαλής την γνωστή αντιδραστική οργάνωση Μουσουλμανική Αδελφότητα, στην άνδρωση της οποίας είχε παίξει αποφασιστικό ρόλο, ήδη από τον Μεσοπόλεμο, η δυτική αποικιοκρατία, με στόχο τα εθνικοαπελευθερωτικά και σοσιαλιστικά κινήματα στον Αραβικό κόσμο. Δεύτερον, η πολιτική και στρατιωτική «περικύκλωση» της Λιβύης και της Συρίας, με στόχο την συντριβή των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων που στήριζαν τα μη πελατειακά καθεστώτα στις χώρες αυτές, το Μπααθικό καθεστώς στη Συρία και το Γκανταφικό καθεστώς στη Λιβύη.

Αυτή η αριστοτεχνικά στημένη «επιχείρηση», με την αποφασιστική βοήθεια των ελεγχόμενων διεθνών ΜΜΕ, αλλά και της εκφυλισμένης «Αριστεράς», κατάφερε να αποπροσανατολίσει εντελώς την διεθνή κοινή γνώμη, με αποτέλεσμα ότι δεν οργανώθηκε η παραμικρή μαζική κινητοποίηση ενάντια στις σφαγές στη Λιβύη και τη Συρία. Και, μέχρι πριν λίγους μήνες είχε σημαντική επιτυχία. Έτσι, μετά από την οργανωμένη ψευδό-εξέγερση στη Λιβύη, ανετράπη το εκεί εθνικοαπελευθερωτικό καθεστώς. Παράλληλα, στη Τυνησία και την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν πελατειακά καθεστώτα της Υ/Ε, με επί κεφαλής την Μουσουλμανική Αδελφότητα, που συνέχιζαν να εφαρμόζουν «κανονικά» τις πολιτικές που επέβαλε η ενσωμάτωσή τους στη Νέα Τάξη. Στη Συρία, όμως, η ανάλογη με τη Λιβύη ψευδό-εξέγερση συγκαλύφθηκε κάτω από ένα ψευδό-εμφύλιο πόλεμο, όπου η ντόπια Μουσουλμανική Αδελφότητα, μαζί με τους εισαγόμενους τζιχάντις  της Αλ Κάιντα (που σήμερα ενδιαφέρεται μόνο για την εγκαθίδρυση χαλιφάτων!) και των μισθοφόρων των εγκληματικών καθεστώτων του Κόλπου, διεξάγουν την πιο εκτεταμένη ποτέ τρομοκρατική εκστρατεία, ενάντια στο λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα που στηρίζει το Μπααθικό καθεστώς.

Όμως, η γιγάντια αυτή επιχείρηση άρχισε να αποτυγχάνει όταν τα λαϊκά στρώματα στις μεγάλες πόλεις της Αιγύπτου (σε αντίθεση με τα εξαθλιωμένα στρώματα στις επαρχίες όπου βασιλεύει ακόμη η αγραμματοσύνη) κατάλαβαν τον ρόλο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και στράφηκαν εναντίον της, με αποτέλεσμα τις μαζικές διαδηλώσεις του περασμένου μήνα, που σήμαιναν ότι αυτή είχε χάσει και την οριακή πλειοψηφία που είχε κερδίσει στις τελευταίες εκλογές. Μολονότι σε αυτές τις διαδηλώσεις πάλι συμμετείχαν και μεσαία στρώματα που υποστήριζαν τα όργανα της Υ/Ε, όπως τον Ελ Μπαραντέι, τα αυθόρμητα αιτήματα από κάτω δεν ήταν απλώς τα αποπροσανατολιστικά αιτήματα «να φύγει ο δικτάτορας» (Μουμπάρακ, Μόρσι) αλλά έφθαναν μέχρι να ζητούν κάποιο νέο είδος Νασσερισμού για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Το ερώτημα επομένως που μπαίνει σήμερα είναι: μήπως οι ελεύθεροι σκοπευτές που, σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες, πρωταγωνίστησαν στη σφαγή στο Κάιρο με πάνω από 600 νεκρούς,  είναι ανάλογοι των ελεύθερων σκοπευτών που ξεκίνησαν τον «εμφύλιο» στη Συρία (δηλαδή μισθοφόροι του Κόλπου, τζιχάντις κ.λπ.) με στόχο ένα νέο εμφύλιο στα πρότυπα του Συριακού, αυτή τη φορά στην Αίγυπτο;

* http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (18 Αυγούστου 2013). Το είδα: http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_08_18.html

Μόνο με αναθεώρηση η άρση της μονιμότητας

 

Του  Βασίλη Γ. Τζέμου*

 

 

Δεν μπορούμε να μιλάμε μόνο για δημόσιο έλλειμμα που όντως μειώνεται, κρίση δανεισμού, που αν και διαχειριζόμενη διατηρείται, και κρίση χρέους, που παραδόξως διογκώνεται.

Βιώνουμε παράλληλα κρίση ανεργίας και εργασιακής ανασφάλειας. Σε περίοδο ύφεσης και κατήφειας, ο δημόσιος διάλογος για εργασιακή εφεδρεία και απολύσεις είναι στενάχωρος. Ορισμένες πτυχές του όμως άπτονται συνταγματικών ζητημάτων που είναι κρίσιμο να διευκρινίζονται. Η μονιμότητα είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των δημοσίων υπαλλήλων.

Στο άρθρο 103 παρ. 4 ορίζεται: «Οι δημόσιοι υπάλληλοι που κατέχουν οργανικές θέσεις είναι μόνιμοι εφόσον αυτές οι θέσεις υπάρχουν». Επίσης, σύμφωνα με το άρθρο 103 παρ. 3 εδ. α του Συντάγματος: «Οργανικές θέσεις ειδικού επιστημονικού καθώς και τεχνικού ή βοηθητικού προσωπικού μπορούν να πληρούνται με προσωπικό που προσλαμβάνεται με σχέση ιδιωτικού δικαίου». Συνεπώς, χωρίς νομοθετική κατάργηση συγκεκριμένης θέσης απαγορεύεται από το Σύνταγμα η απόλυση του εργαζομένου στο «Δημόσιο» (τουλάχιστον στο κράτος και στα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου) με σχέση εργασίας δημοσίου δικαίου ή ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, που την κατέχει. Εφόσον διατηρούνται οι οργανικές θέσεις των υπαλλήλων δημοσίου δικαίου και ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, αυτοί προστατεύονται από το καθεστώς μονιμότητας και δεν μπορούν να απολυθούν ή να τεθούν σε εργασιακή εφεδρεία.

Αν καταργηθεί όμως νομοθετικά η οργανική του θέση, μπορεί να απολυθεί ο δημόσιος υπάλληλος; Η απάντηση είναι ότι δεν επιτρέπεται να απολυθεί και έχει δικαίωμα να καταλάβει κάποια άλλη κενή εργασιακή θέση στο Δημόσιο. Αυτό προβλέπεται στο άρθρο 154 παρ. 4 του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα (ν. 3528/2077). Το κυρίως νομικά κρίσιμο είναι ότι στα πλαίσια του Συντάγματός μας ισχύει συνταγματικό έθιμο, συμπληρωματικό στη ρύθμιση του άρθρου 103 Συντάγματος. Σύμφωνα με αυτό, και μετά την κατάργηση της θέσης δημοσίου υπαλλήλου, απαγορεύεται αυτός να απολυθεί και έχει δικαίωμα να μεταταγεί. Συντρέχουν όντως στην περίπτωση αυτή τα δύο στοιχεία του εθίμου: α) πραγματικό στοιχείο – πολύχρονη και αδιάλλειπτη πρακτική (καθώς, παρότι έχουν καταργηθεί μέχρι σήμερα πολλές οργανικές θέσεις δημοσίων υπαλλήλων δεν έχουν γίνει απολύσεις) και β) ψυχολογικό στοιχείο – πεποίθηση νομικής δεσμευτικότητας της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας (καθώς όντως η εκάστοτε κρατική εξουσία δεν απέλυε δημοσίους υπαλλήλους που καταργούνταν οι οργανικές τους θέσεις αλλά τους μετέτασσε επειδή πίστευε ότι δεν μπορούσε νομικά να τους απολύσει λόγω της συνταγματικής κατοχύρωσης της μονιμότητας). Το συμπληρωματικό αυτό της συνταγματικής ρύθμισης του άρθρου 103 συνταγματικό έθιμο μπορεί να καταργηθεί ή να τροποποιηθεί μόνο με συνταγματική αναθεώρηση. Αυτό είχαν δηλώσει επίσημα κατά καιρούς και οι δύο προηγούμενοι υπουργοί Εσωτερικών.

Το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» ρυθμίζει την εργασιακή εφεδρεία μόνο στις δημόσιες επιχειρήσεις του ν. 3429/2005. Μόνο στις δημόσιες επιχειρήσεις του ν. 3429/2005 αναφέρονται ο ν. 3986/2011 (άρθρο 37 παρ. 7), το βάσει αυτού αποσταλέν στο ΣτΕ προς επεξεργασία προεδρικό διάταγμα και η υπ. αριθμ. 1597 από 12.9.2011 εγκύκλιος του ειδικού γραμματέα ΔΕΚΟ.

Ορθά επισημαίνονται από εργατολόγους τα νομικά προβλήματα που θέτει ο θεσμός της εργασιακής εφεδρείας, ως «αργή απόλυση» για τους εργαζομένους στις δημόσιες επιχειρήσεις. Με την εργασιακή εφεδρεία στις δημόσιες επιχειρήσεις, έτσι όπως αυτή έως τώρα προδιαγράφεται, εισάγεται ένα «υβρίδιο» υποκατάστατο της απόλυσης, που ουσιαστικά οδηγεί πιθανότατα σε απόλυση.

Θεσμοθέτηση εργασιακής εφεδρείας δεν νοείται συνταγματικά θεμιτά, πάντως, για το κράτος και στα ΝΠΔΔ. Ακόμα κι αν υποστηριχθεί ότι η εργασιακή εφεδρεία είναι κάτι διαφορετικό, κάτι ηπιότερο από την απόλυση, η θέσπισή της στο «Δημόσιο» θα παραβίαζε σίγουρα το ρητό γράμμα του άρθρου 103 και το συμπληρωματικό του περιεχομένου του συνταγματικό έθιμο. Θα προσέβαλλε το συνταγματικά κατοχυρωμένο και «άρσιμο» μόνο με συνταγματική αναθεώρηση δικαίωμα των δημοσίων υπαλλήλων στη μονιμότητα.

Ο εξορθολογισμός στο «Δημόσιο» είναι απαραίτητος αλλά πρέπει να γίνεται με αποτελεσματικά διοικητικά και πολιτικά και όχι με αντισυνταγματικά δρακόντεια μέσα. Αν κριθεί δημοκρατικά και δικαιοκρατικά αναγκαία η κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, αυτό μπορεί να γίνει στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση. Ας μην ξεχνάμε ότι η εργασιακή εφεδρεία και οι απολύσεις στον δημόσιο τομέα δεν βρίσκονταν στο προεκλογικό πρόγραμμα του κυβερνώντος κόμματος και παρεισέφρησαν βίαια στον δημόσιο διάλογο τους τελευταίους μήνες

* Ο Βασίλης Γ. Τζέμος είναι Διδάκτορας Συνταγματικού και Ευρωπαϊκού Δικαίου

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011,   http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=314604

Ο μισελληνισμός των Ελληναράδων

Η Ελλάδα, όπως την «αγάπησαν» οι ναζί κατακτητές

 

Από τους φορείς του Ιού*

 

Πίσω από τη φανατική προσκόλληση σε φράσεις αρχαίων συγγραφέων και τη χρήση γραμματικών τύπων της καθαρεύουσας, οι θιασώτες της ρατσιστικής βίας κρύβουν τη βαθιά τους απέχθεια σε κάθε τι πραγματικά ελληνικό

Μετά από αρκετούς μήνες στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας, η Χρυσή Αυγή κατορθώνει να διατηρεί ή να διευρύνει τις δημοσκοπικές της επιδόσεις, χωρίς να κάνει ούτε βήμα πίσω στα φανατικά ναζιστικά της πιστεύω. Επιμένει βέβαια στην ευφημιστική μετωνυμία «εθνικισμός» για να εκφράσει τον εθνικοσοσιαλιστικό πυρήνα της πολιτικής της σκέψης, αλλά δεν παύει να στέλνει διαρκώς κωδικοποιημένα μηνύματα προς τους «μυημένους», προκειμένου να τους καθησυχάσει ότι δεν έχει αλλάξει απόψεις.

Αναγνωρίζοντας ότι δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς οι ναζιστικές απόψεις, η Χρυσή Αυγή καναλιζάρει τη δημόσια προπαγάνδα της σε αυτό που η ίδια θεωρεί ευνοϊκότερο πεδίο: την «ελληνολατρία». Υποτίθεται ότι όσα η ίδια πρεσβεύει για τη σημερινή ελληνική κοινωνία δεν είναι τίποτα άλλο παρά συνεπής εφαρμογή των απόψεων που μας κληροδότησε η κλασική ελληνική αρχαιότητα. Μάλιστα, η οργάνωση επιδίδεται σε μια συστηματική αλίευση αρχαίων «ρητών» ή «αποφθεγμάτων», προκειμένου να στηρίξει τον ρατσισμό, την ξενοφοβία και τη μισαλλοδοξία στους «αρχαίους ημών προγόνους».

Μ' αυτόν τον τρόπο, βέβαια, το μόνο αποτέλεσμα είναι να αποδίδονται στους αρχαίους Ελληνες οι πιο σκοτεινές, βίαιες και απάνθρωπες πρακτικές που εφαρμόστηκαν στα μέσα του περασμένου αιώνα από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα της Ευρώπης και κυρίως την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, με αποκορύφωμα το ίδιο το Ολοκαύτωμα.

Πρόκειται για μια συστηματική διαστρέβλωση της ελληνικής παράδοσης και του περιεχομένου της αρχαίας ελληνικής γραμματείας που έχει γονιμοποιήσει τις αρχές του σύγχρονου ουμανισμού. Αλλά όλα αυτά είναι απορριπτέα από την ακροδεξιά προπαγάνδα. Όχι. Για τους σύγχρονους «Ελληναράδες» από την αρχαιότητα πρέπει να πάρουμε μόνο τον «Καιάδα», την «Κρυπτεία» και το πολύπαθο «Πας μη Ελλην Βάρβαρος». Πίσω, δηλαδή από τους επιφανειακούς ύμνους για τους «προγόνους» κρύβεται ένα βαθύ μίσος για κάθε τι ελληνικό.

Στην πλάτη του Ισοκράτη

Η ιδεολογική χρήση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας δεν είναι βέβαια κάτι καινούργιο. Και η ανιστόρητη μεταφορά αρχαίων παραθεμάτων για να δικαιολογηθούν ο σύγχρονος εθνικισμός και η αντιμεταναστευτική υστερία ή να τεκμηριωθεί η «μοναδικότητα» του ελληνικού λαού «διά μέσου των αιώνων» δεν περιορίζεται ασφαλώς στη Χρυσή Αυγή.

Το πιο χαρακτηριστικό σχετικό παράδειγμα είναι το γνωστό απόσπασμα από τον «Πανηγυρικό» του Ισοκράτη, σχετικά με τον προσδιορισμό των Ελλήνων ως εκείνων που «μετέχουν» της ελληνικής παιδείας. Από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας και με αφορμή τη διαμάχη για το αν πρέπει να κρατούν οι άριστοι μαθητές την ελληνική σημαία, ανεξάρτητα από το αν είναι γόνοι μεταναστών, το απόσπασμα αυτό βρέθηκε στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης. Και πολλοί «αλβανοφάγοι» έσπευσαν να δώσουν τη δική τους ερμηνεία, επιμένοντας ότι ο αρχαίος ρήτορας δεν εννοούσε κάτι παρόμοιο και ότι αντιθέτως επέμενε στη «φυλετική» ανωτερότητα των Ελλήνων (Ιός, 1.11.2003).

Το ΛΑΟΣ και η Χρυσή Αυγή πρωτοστάτησαν βέβαια στην «αποκατάσταση» του «φυλετισμού» του Ισοκράτη. Κάθε λίγο και λιγάκι η ναζιστική εφημερίδα επανέρχεται στο ζήτημα με κείμενα όπως «Ο φυλετιστής Ισοκράτης και οι "αντιρατσιστές" διαστρεβλωτές της αλήθειας» (15.2.2002), «Ο ρατσιστής Ισοκράτης» (1.3.2002), «Ο φυλετιστής Ισοκράτης» (30.10.2003), «Ο ρατσιστής Ισοκράτης» (20.11.2003), «Ο Ισοκράτης, ο Σωκράτης, οι αντιρατσιστές και ο Τσενάι» (27.10.2004), «Μια φράση και η διαστρέβλωση της αλήθειας» (24.6.2009).

Αυτό που έμεινε έξω από τη συζήτηση είναι η ουσία του ζητήματος. Οτι δηλαδή η σύγκριση της σημερινής κοινωνίας με την αρχαία «πόλη-κράτος» είναι ανιστόρητη και αδιέξοδη, ενώ είναι δεδομένο ότι η συγκρότηση των σύγχρονων εθνικών κρατών, και μάλιστα στα Βαλκάνια, στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό στον εκπαιδευτικό μηχανισμό. Τα σχολεία, δηλαδή, υπήρξαν τα κέντρα στα οποία σμιλεύτηκε η εθνική συνείδηση των λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δίνοντας στη φράση του Ισοκράτη το σύγχρονο νόημά της.

Αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα για τους θαυμαστές του «ρατσιστή» Ισοκράτη, οι οποίοι θεωρούν «παιδεία» το «παίδεμα» των άλλων. Υπάρχουν πάντως και χειρότερα. Είναι τα σημεία που οι κήρυκες του εθνικισμού δεν διστάζουν να διαστρεβλώσουν τα αρχαία κείμενα προκειμένου να τα εντάξουν στην προπαγάνδα τους. Προτού αναλάβει καθήκοντα στο υπουργείο Υγείας, ο Αδωνις Γεωργιάδης παρουσίαζε στην εκπομπή τηλεπωλήσεων που διατηρεί σε πολλά κανάλια με τον αδελφό του την επανέκδοση του «Λεξικού των ελληνικών και ρωμαϊκών αρχαιοτήτων» του Σμιθ, το οποίο είχε κυκλοφορήσει το 1890. Σε όλη την εκπομπή του, ο πρώην γραμματέας του ΛΑΟΣ, επανερχόταν στο λήμμα «Ξενία» του λεξικού, θεωρώντας ότι είχε ξετρυπώσει λαβράκι, με το οποίο θα κατατρόπωνε τους «κουλτουριαραίους», οι οποίοι τολμούν να συνδέουν την οφειλόμενη στάση απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες με την ιερή ελληνική παράδοση της φιλοξενίας, η οποία έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα και τη λατρεία του Ξενίου Διός.

Κάθε λίγο και λιγάκι διάβαζε μια φράση από το λήμμα αυτό: «Παρά τοις αρχαίοις ο μη Ελλην ξένος εθεωρείτο ως εχθρός και βάρβαρος». Αυτή τη φράση ο κ. Γεωργιάδης την ερμήνευε ως εξής: «Δηλαδή, η έννοια του Ξενίου Διός ήταν μόνο μεταξύ των Ελλήνων. Δεν έχει να κάνει με τους αλλοδαπούς, να πείτε στους διάφορους θολοκουλτουριαραίους».

Μόνο που το Λεξικό λέει το ακριβώς αντίθετο. Ακριβώς μετά τη φράση που επαναλάμβανε μονότονα ο κ. Γεωργιάδης, αναγράφονται τα ακόλουθα:

«Ο ερχόμενος δε εις χώραν τινά ουχί επί εχθρικώ τινι σκοπώ, φαινομένως τουλάχιστον, ενομίζετο ως ου μόνον προστασίας δεόμενος, αλλά και ως ικέτης. Ο Ζευς δε ην η προστάτειρα των ξένων και των ικετών θεότης. Οθεν εκαλείτο Ζευς Ξένιος και Ικετήσιος. […] Αμα αφικομένου ξένου, οιασδήποτε τάξεως και γένους, εδέχοντο αυτόν ευμενώς και παρείχον αυτώ πάντα τα προς ανάπαυσιν και θεραπείαν των αμέσων αυτού αναγκών επιτήδεια. Ο ξενούμενος αυτόν δεν ηρώτα τις ήτο ούτος, ή δια τι ήλθεν εις την οικίαν αυτού πριν ή εκτελέση τα της ξενίας καθήκοντα. Εν όσω δε διέμενε παρ' αυτώ, εθεώρει ως ιερώτατον καθήκον το προστατεύειν αυτόν από πάσης καταδιώξεως, και εάν έτι ανήκεν εις πολιτικώς εχθράν φυλήν».

Από κοντά στον Γεωργιάδη και η Χρυσή Αυγή που κάθε τόσο υπενθυμίζει ότι «εκτός από την αρχαία ελληνική λέξη φιλοξενία υπήρχε και η ξενηλασία» (11.11.2009).

Αλλά για ποιο λόγο επιχειρούν να αναζητήσουν στην αρχαιότητα τη δικαιολογία για τον δικό τους ρατσισμό και την ξενοφοβία οι προπαγανδιστές της ελληνικής Ακροδεξιάς; Το εξηγεί στο πρόσφατο βιβλίο της η Αννα Φραγκουδάκη. Στην πραγματικότητα, πίσω από την υποτιθέμενη «περήφανη ελληνοκεντρική» τους στάση, κρύβεται η υιοθέτηση του κλασικού «κεντροευρωπαϊκού» ρατσισμού. Το ρατσιστικό αυτό σχήμα που ενδημεί στον πυρήνα της ευρωπαϊκής ελίτ εξυμνεί την ελληνική αρχαιότητα, αλλά ταυτόχρονα υποτιμά τη σύγχρονη «υπανάπτυκτη» και «ανατολίτικη» εικόνα της Ελλάδας. Οι εγχώριοι απολογητές αυτού του σχήματος συγκρίνουν τα σημερινά «χάλια» με το αρχαίο «κλέος» και αναζητούν τρόπους να «αναστηθεί το γένος» και να αναπαραχθεί το παρελθόν, αποδίδοντας στους «προγόνους» όσα εκείνοι υποστηρίζουν σήμερα. Τα πρώτα σπέρματα αυτής της προβληματικής αναζητούνται στον διαταραγμένο πρώιμο εθνικοσοσιαλισμό του Περικλή Γιαννόπουλου.

«Ο λόγος αυτός», γράφει η Φραγκουδάκη, «παρά τον αντιευρωπαϊσμό του, απευθύνεται στην ολιγαρχική τάση της Ευρώπης και ζητάει, για εκείνους τους Ελληνες που καταγγέλλουν τους Ελληνες για κατωτερότητα, μερίδιο στην ευρωκεντρική "ανωτερότητα", στο όνομα της κλασικής αρχαιότητας και της ορθόδοξης μεγαλοσύνης του ελληνισμού. Προσφέρουν στην ολιγαρχική τάση της Ευρώπης τη νομιμοφροσύνη στην αποδοχή της υποτιθέμενης ανωτερότητάς της, ώστε να τους δώσει ως αντάλλαγμα θέση ισότιμη στο βασίλειο των "ευγενών" εθνών».

Με τα μάτια του Αδόλφου

Αυτά όλα θα ήταν απλώς γραφικά, αν δεν ήταν ταυτόχρονα και εξαιρετικά επικίνδυνα. Γιατί επιχειρούν να προσδώσουν μια «εθνοπρεπή» δικαιολογία στα φαινόμενα ρατσιστικής βίας που πολλαπλασιάζονται, ενώ την ίδια στιγμή σπέρνουν την απελπισία σε όσους τα υιοθετούν (εφόσον αποδεικνύονται ανήμποροι να μετρηθούν με τους «προγόνους», ανάξιοι συνεχιστές μιας λαμπρής παράδοσης).

Αυτό ισχύει ειδικά για τη ναζιστική οργάνωση που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τη σημερινή πολιτική ατζέντα. Δεν μπορεί κανείς να προσεγγίσει την ιδιότυπη «ελληνολατρία» της Χρυσής Αυγής αν δεν λάβει υπόψη του το γεγονός ότι οι απόψεις της οργάνωσης για την Αρχαία Ελλάδα είναι απολύτως διαμεσολαβημένες.

Στην πραγματικότητα, ο στενός ηγετικός πυρήνας της Χρυσής Αυγής δεν ταυτίζεται με ό,τι θεωρείται σήμερα ελληνικό, αλλά με όσα επιχείρησαν να περιγράψουν ως «αρχαιοελληνικό» οι θεωρητικοί του Τρίτου Ράιχ και ειδικά ο ίδιος ο Χίτλερ, ο Αλφρεντ Ρόζενμπεργκ και ο Χάινριχ Χίμλερ.

Τα μέλη αυτού του στενού πυρήνα θεωρούν τους εαυτούς τους «βορείους», «Ινδογερμανούς» και δεν χάνουν καμιά ευκαιρία να το υποδηλώσουν. Κάθε Χριστούγεννα γιορτάζουν το «χειμερινό ηλιοστάσιο», με παραπομπές όχι στην ελληνική παράδοση, αλλά στη Σκανδιναβία! Επιλέγουν τον τίτλο «Βόρειον Σέλας» για το περιοδικό που εκδίδουν στη Βόρεια Ελλάδα. Και με κάθε λογής σύμβολα παραπέμπουν στη «βόρεια» καταγωγή τους.

Για την περίπτωσή τους ισχύει η ρήση του Λιακόπουλου ότι «ζουν ανάμεσά μας», αλλά εκείνοι νομίζουν ότι ζουν στη μυθική Θούλη, την αρχέγονη πατρίδα του βόρειου «Αριου» ανθρώπου. Δεν διστάζουν να ποζάρουν έχοντας στις μαύρες μπλούζες τους το σήμα των περιβόητων SA, των χιτλερικών παραστρατιωτικών Ταγμάτων Εφόδου, όπως έκανε ο γνωστός «θεωρητικός» τους, Γιώργος Μάστορας. Πρόκειται για το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Γιώργου Μισιάκα, διορισμένου στο γραφείο του Μιχαλολιάκου στη Βουλή (ΦΕΚ 390/14.8.2012).

Ο ίδιος εμφανίστηκε πριν από λίγες μέρες και με τη στάμπα «Nordland» («Βόρεια χώρα»). Είναι το όνομα μιας ταξιαρχίας των Waffen SS, στην οποία ανήκαν ξένοι εθελοντές. Ακόμα και ο ύμνος της Χρυσής Αυγής που «παιάνιζε» την ώρα του ρατσιστικού «συσσιτίου» την περασμένη Τετάρτη έξω από τα γραφεία της δεν ήταν άλλος από το εμβατήριο των SA, το Horst Wessel Lied, απαγορευμένο βέβαια στη Γερμανία. Το εμβατήριο αυτό ξεκινά με τον στίχο «Die Fahne hoch» (Ψηλά η σημαία), το οποίο μεταφράζεται από τη Χρυσή Αυγή σε «Ορθό το λάβαρο» και αποτελεί μόνιμο σύνθημα και τίτλο στα κείμενά της.

Πεισμένοι ότι είναι συνεχιστές αυτής της «βόρειας» φυλής, οι χρυσαυγίτες διαβάζουν την Αρχαία Ελλάδα με τα μάτια των ναζί. Και στα χέρια τους η Αρχαία Ελλάδα (και ειδικά η Σπάρτη) κακοπαθαίνει όσο κακόπαθε και στα χέρια των αυθεντικών ναζί.

Αυτός είναι ο λόγος που σε όλα τα ιδεολογικά τους άρθρα για την Ελλάδα, τον Ελληνισμό και τη Φυλή οι χρυσαυγίτες επιλέγουν εικονογράφηση από την τέχνη του Τρίτου Ράιχ. Αποφεύγουν αγάλματα και ανάγλυφα αρχαιοελληνικά. Προτιμούν τα έργα του Αρνο Μπρέκερ και του Γιόζεφ Τόρακ, των δύο αγαπημένων γλυπτών του Χίτλερ. Και δίπλα στην ελληνική σημαία δεν παραλείπουν να μοστράρουν είτε τον «αγκυλωτό» μαίανδρο είτε τον «κέλτικο» σταυρό, σύμβολο κι αυτό του «βόρειου» ανθρώπου.

Η ταύτιση με τον χιτλερισμό φτάνει σε σημεία παράνοιας. Και όχι μόνο «αποδεικνύουν» ότι ο Χριστός ήταν Ελληνας, αλλά για να αποτινάξουν από το ίνδαλμά τους, τον Χίτλερ, την υποψία που υποστηρίχτηκε από κάποιους ότι είχε εβραϊκές και αφρικανικές ρίζες, οι χρυσαυγίτες πάνε ένα βήμα παραπάνω: «Η επιστημονική απάντηση: ελληνικής καταγωγής εξ αρρενογονίας κατά το μάλλον ο Χίτλερ» (8.9.2010).

Από τον Νίτσε στον Παλαμά

Δεν κακοπαθαίνουν μόνο οι αρχαίοι συγγραφείς στα έντυπα και τους λόγους των μεταμοντέρνων εθνικοσοσιαλιστών της πλατείας Αττικής. Την ίδια τύχη έχουν οι νεότεροι μελετητές της Αρχαίας Ελλάδας, τους οποίους διαστρεβλώνει η οργάνωση κατά βούληση, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο απώτερος προπαγανδιστικός της σκοπός.

Και πρώτα απ' όλους ο Νίτσε, τον οποίο ακολουθεί μια παράδοση διαστρέβλωσης από τους ναζιστές θεωρητικούς. Οι χρυσαυγίτες προσπαθούν να φορέσουν στον Νίτσε ένα εθνικιστικό και φυλετικό κουστούμι. Γιατί αν η προσέγγιση γινόταν μέσα από μια ελληνική/ευρωπαϊκή ματιά (δηλαδή την οπτική του ίδιου του Νίτσε, ή έστω του Παλαμά και του Καζαντζάκη, των δύο επιφανέστερων Ελλήνων νιτσεϊκών), τότε θα γινόταν φανερό ότι για τον Νίτσε το μεγαλείο των αρχαίων Ελλήνων δεν οφείλεται στο ότι ήταν φυλετικά καθαροί αλλά στο ακριβώς αντίθετο. Το μεγαλείο της Αρχαίας Ελλάδας έγκειται στην επιμειξία, στην ανάμιξη και τη διασταύρωση των φυλών και των πιο ετερόκλητων στοιχείων και όχι στη φυλετική αγνότητα και καθαρότητα. Ο Νίτσε αρνείται κατηγορηματικά ότι υπάρχουν «καθαρόαιμοι» και «αυτόχθονες Ελληνες».

Ποιοι είναι όμως για τον Νίτσε οι «αρχέγονοι κάτοικοι της ελληνικής γης», της χώρας που ο ίδιος αγάπησε όσο τίποτε άλλο; «Μογγολική καταγωγή με τη λατρεία του δέντρου και του όφεως. Οι ακτές στολισμένες από μία Σημιτική λωρίδα. Εδώ και εκεί Θράκες. Οι Ελληνες πήραν όλα αυτά τα στοιχεία μέσα στο αίμα τους, συμπεριλαμβανομένων όλων των θεών και των μύθων (στους θρύλους του Οδυσσέα, κάποιοι είναι μογγολικοί) […] Τι είναι αυτοί οι "καθαρόαιμοι Ελληνες"; Δεν είναι αρκετό να δεχθούμε ότι Ιταλικά, Θρακικά και Σημιτικά στοιχεία διασταυρώθηκαν και αναμείχθηκαν σε Ελληνες;» (Friedrich Nietzsche, Nachgelassene Fragmente 1875-1879, 5[198], εκδ. Walter de Gruyter, Βερολίνο/Νέα Υόρκη 1967, σ. 96).

«Πώς μπορεί κανείς να νιώσει τη ράτσα των Εβραίων χωρίς να περάσει και να ζήσει τη φοβερή αυτήν έρημο;» λέει αλλού («Ταξιδεύοντας, Σινά») ο Καζαντζάκης. «Εγώ που αγαπώ την ανήλεη αυτή ράτσα χαιρόμουν να θωρώ τις φοβερές πέτρες, όπου γεννήθηκαν οι αρετές τους. Η θέληση, το πείσμα η αντοχή – κι απάνω απ' όλα ένας Θεός σάρκα από τη σάρκα τους που του φώναζαν: "Δώσε μας να φάμε! Σκότωσε τους εχθρούς μας! Δώσε μας τη Γη της Επαγγελίας" και τον ανάγκαζαν με τη βία να υπακούσει. Χάρη στην έρημο αυτή οι Εβραίοι ζουν ακόμα και κυριαρχούν με τις αρετές τους τον κόσμο. Σήμερα -μεταβατική περίοδος οργής, εκδίκησης και βίας- οι Εβραίοι είναι αναγκαστικά και πάλι ο εκλεκτός λαός του φοβερού Θεού της Εξόδου»…

Όσο για τον Παλαμά, τον οποίο αναδεικνύει στα άρθρα του ο ίδιος ο αρχηγός της οργάνωσης, είναι εκείνος που μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία είχε κατακεραυνώσει τους συγχρόνους του για τη ροπή στον αντισημιτισμό. Με άρθρο του σε αθηναϊκή εφημερίδα ο Παλαμάς υμνούσε τον Στέφαν Τσβάιχ και κατηγορούσε τον Θέμο Αθανασιάδη Νόβα που φλέρταρε με τον ναζισμό. Ο Αθανασιάδης Νόβας είχε κατακρίνει το ανέβασμα του έργου «Του φτωχού τ' αρνί» του Τσβάιχ από το Εθνικό Θέατρο με ένα πολύ γνώριμο επιχείρημα: «Ο Τσβάιχ είναι Εβραίος και η κριτική μασονία που τον επέβαλε επίσης εβραϊκή» (εφημ. «Νέος Κόσμος», 8.11.1934). Ο Παλαμάς απάντησε με μια καταπληκτική φράση: «Ο Τσβάιχ είναι στα χρόνια μας αριστοτέχνης, είν' ένας συγγραφέας από τους ονομαστούς και τους έξοχους […] Εβραίος ή Αθηναίος» (10.11.1934). Αλλά ο Αθανασιάδης Νόβας επέμεινε: «Όχι διδάσκαλε, δεν κάνει το ίδιο…» (15.11.1934).

Αν λοιπόν ψάχνουν για ομοϊδεάτη τους οι χρυσαυγίτες στους ποιητές του Μεσοπολέμου, ας αφήσουν τον Παλαμά ήσυχο. Και ας στηριχτούν στον Αθανασιάδη (αδελφό του γνωστού «αποστάτη»), ο οποίος έγραφε: «Μου είπαν πως ο Τσβάιχ το έγραψε για να χτυπήσει τον Χίτλερ. Αλλά τότε τόσο το χειρότερο για το Εθνικό που έσπευσε να υιοθετήσει ένα έργο της χονδροειδέστερης εβραϊκής βαγαποντιάς».

Φυσικά οι χρυσαυγίτες δεν πολυασχολούνται μ' αυτές τις λεπτομέρειες. Όπως ομολογούν, «ο Ελληνισμός είναι πάνω απ' όλα Αίμα και με αυτή την οπτική βλέπουμε τον Αρχαίο Ελληνισμό. […] Η αναφορά στην Αρχαία Ελλάδα για τη Χρυσή Αυγή δεν έχει φιλοσοφικό ή φιλολογικό ενδιαφέρον, δεν αποτελεί απλά και μόνο ένα αντικείμενο γνώσεως. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο, γιατί για εμάς ο Ελληνισμός είναι ένα Αιμάτινο Ποτάμι στον Χρόνο, που η συνέχειά του πιστεύουμε ότι είναι οι σύγχρονοι Ελληνες» (1.3.2002).

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Οι «νεοναζί» και οι αποζημιώσεις των… ναζί

Ο γερμανόφιλος εθνικισμός της Χρυσής Αυγής δεν είναι ανέφελος. Πολλές φορές η οργάνωση βρίσκεται υποχρεωμένη να απολογείται για τη δράση των Γερμανών ομοϊδεατών της που στρέφεται εναντίον του ελληνικού λαού. Ζήσαμε από κοντά την… απελπισία της ηγεσίας της οργάνωσης, όταν τον Απρίλιο του 2010 πληροφορήθηκε ότι οι σύντροφοί της του NPD διαδηλώνουν έξω από το Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στο Ντίσελντορφ, με κεντρικό σύνθημα «Γερμανικό χρήμα μόνο για γερμανικά συμφέροντα – καμιά οικονομική βοήθεια για την Ελλάδα». Η οδύνη των χρυσαυγιτών έγινε μεγαλύτερη όταν έμαθαν ότι υπήρξε και αντισυγκέντρωση από υποστηρικτές της Ελλάδας, στους οποίους μετείχαν μέλη του κόμματος της Αριστεράς, των Πρασίνων και του SPD, με πλακάτ «Είμαστε όλοι Ελληνες» και «Σταματήστε το NPD».

Η Χρυσή Αυγή επιχείρησε να θολώσει τα νερά. Αποστασιοποιήθηκε με ανακοίνωσή της από το αδελφό κόμμα και το κατηγόρησε για «επιπολαιότητα, λαϊκισμό και χωρίς γεωστρατηγική σκέψη να σταθεί στο πλευρό των παγκόσμιων κερδοσκόπων της Νέας Υόρκης». Αυτά βέβαια δεν εμπόδισαν τις δυο οργανώσεις να συνεργάζονται στενά μέχρι σήμερα, ενώ οι Γερμανοί του NPD μετείχαν προσκεκλημένοι και στη φετινή φιέστα της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα.

Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Η Χρυσή Αυγή εμφανίστηκε – μετά βέβαια από κάποιες αμφιταλαντεύσεις – να υποστηρίζει το παλιό αίτημα της ελληνικής Αριστεράς για την αποπληρωμή του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων εκ μέρους του γερμανικού κράτους. Μόνο που η θέση αυτή αντιφάσκει απολύτως με την άρνηση του Ολοκαυτώματος, την οποία διακήρυξε επισήμως από τα έδρανα της Βουλής ο εκπρόσωπος Τύπου της οργάνωσης, καθώς και με την υιοθέτηση της λεγόμενης «αναθεώρησης» της Ιστορίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, την οποία έχει κάνει σημαία του ο Νίκος Μιχαλολιάκος εδώ και δεκαετίες.

Γιατί δεν είναι η Μέρκελ και ο Σόιμπλε αυτοί που αμφισβητούν τα ελληνικά δίκαια, αλλά ο γκουρού της ευρωπαϊκής αναθεωρητικής σχολής και εξέχων αρνητής του Ολοκαυτώματος, ο Ρομπέρ Φορισόν. Η Χρυσή Αυγή έχει βέβαια προβάλει όπως μπορεί τις θέσεις του Φορισόν και έχει δημοσιεύσει κείμενά του στις επίσημες εκδόσεις της.

Ε, λοιπόν, ο Φορισόν έχει δημόσια υποστηρίξει ότι η Γερμανία δεν χρωστάει τίποτα στην Ελλάδα. «Η αλήθεια είναι ότι, παρά τον ανταρτοπόλεμο και τον αποκλεισμό που εφάρμοσε η Βρετανία, η Γερμανία έστειλε στην Ελλάδα σημαντικές ποσότητες χρυσού, προκειμένου να περιοριστεί ο καταστροφικός πληθωρισμός και να σταθεροποιηθεί με επιτυχία το ελληνικό νόμισμα. Εστειλε επίσης στην Ελλάδα προϊόντα διατροφής για να καταπολεμήσει το λιμό, καθώς και εξαγωγικά γερμανικά προϊόντα, και αυτά παρά τις ελλείψεις από τις οποίες είχε ήδη αρχίσει να υποφέρει ο γερμανικός λαός». Το προκλητικό αυτό κείμενο φέρει τον εξίσου προκλητικό τίτλο «Το Τρίτο Ράιχ βοηθάει την Ελλάδα» και δημοσιεύτηκε στο ανεπίσημο ιστολόγιο του Φορισόν (8.10.2011).

Αυτή είναι, λοιπόν, η κρυφή πεποίθηση της Χρυσής Αυγής. Το Τρίτο Ράιχ, κατά την άποψή της, όχι μόνο δεν εκμεταλλεύτηκε και κατέστρεψε οικονομικά την Ελλάδα, αλλά την έσωσε! Κι όσοι δεν το καταλαβαίνουν, ή – ακόμα χειρότερα – πιστεύουν τα υποκριτικά ρητορικά σχήματα της οργάνωσης απλά είναι αφελείς. Στην καλύτερη περίπτωση.

 

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

 

Διαβάστε

● Johann Chapoutot «Ο Εθνικοσοσιαλισμός και η Αρχαιότητα» (μτφρ. Γιώργος Καράμπελας, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2012)

Η «ανακάλυψη» από τους θεωρητικούς του ναζισμού της «βόρειας» καταγωγής του ελληνισμού. Αυτή την ελληνική «γερμανικότητα» αναμασά η Χρυσή Αυγή, στηριγμένη στα γραπτά του Χίτλερ και του Ρόζενμπεργκ.

● Άννα Φραγκουδάκη «Ο Εθνικισμός και η άνοδος της Ακροδεξιάς» (εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2013)

Ανάλυση για την ανάδυση των ακροδεξιών μορφωμάτων του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής, στηριγμένη στην εξέλιξη της επίσημης εθνικής ιδεολογίας. Η υιοθέτηση από τους εγχώριους εθνικιστές του ρατσιστικού προτύπου της κεντροευρωπαϊκής ελίτ.

● Κ. Π. «Ενα επεισόδιο από την ιδεολογική προετοιμασία της 4ης Αυγούστου. Του φτωχού τ' αρνί». (περ. «Επιθεώρηση Τέχνης», τχ. 141, Σεπτέμβρης 1966)

Η απάντηση του Παλαμά σε αντισημιτική κριτική του Θέμου Αθανασιάδη Νόβα, με αφορμή το έργο του (Εβραίου) Στέφαν Τσβάιχ.

Δείτε

● «300» (του Zack Snyder, 2007)

Στηριγμένο στο κόμικς του Frank Miller, η σύγχρονη αυτή καρικατούρα της μάχης των Θερμοπυλών ικανοποιεί τις δοξασίες των σύγχρονων κατά φαντασία μιμητών της Σπάρτης. Οι εχθροί είναι ζωόμορφα τέρατα και ο αρχηγός τους θηλυπρεπής, ενώ this is Sparta.

* ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς, ios@efsyn.gr

ΠΗΓΗ: 28/07/13 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ, http://www.efsyn.gr/?p=81289