Η παγκόσμια εξαπάτηση και τα χημικά της Συρίας

 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

 

Ο ιστορικός του μέλλοντος είναι πολύ πιθανόν ότι θα γράφει για την εποχή μας: «Στο ξεκίνημα του 21ου μ.Χ. αιώνα, ένα πανίσχυρο παγκόσμιο καθεστώς άρχισε να αιχμαλωτίζει με τα φανερά και μυστικά πλοκάμια του ολόκληρο τον πλανήτη. Η Γη μεταμορφώθηκε σταδιακά σε μία πλανητικών διαστάσεων αόρατη φυλακή με τις πιο εξελιγμένες και εκλεπτυσμένες μεθόδους καταστολής και εξαπάτησης».

Πράγματι, η αλήθεια είναι ταυτόχρονα απλούστερη αλλά και πιο απίστευτη απ' ό,τι μπορούμε να διανοηθούμε: Οι Επικυρίαρχοι, μία απάνθρωπη υπερεθνική ελίτ, μιλώντας για «ανοχή», «ανθρώπινα δικαιώματα» και «παγκοσμιοποίηση» προσπαθούν με σατανικές μεθοδεύσεις να αντιστρέψουν την πραγματικότητα και να εξουσιάσουν τον πλανήτη. Κατέχοντας μία τεράστια μερίδα του παγκόσμιου πλούτου και των «μέσων μαζικής εξαπάτησης», διαφθείρουν σταδιακά και προετοιμάζουν τις ανύποπτες μάζες να δεχθούν την παγκόσμια Νέα Τάξη.

Σήμερα, όλα τα αμερικανικά δίκτυα μεταδίδουν ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους ετοιμάζουν τα τελικά πλάνα τους για τον πόλεμο στην Συρία και, κατ' επέκταση, στην Μέση Ανατολή, βασισμένοι στους ψευδείς ισχυρισμούς ότι η Συριακή κυβέρνηση χρησιμοποίησε χημικά όπλα εναντίον του ίδιου της του λαού, την ώρα μάλιστα που έβγαινε ισχυρή από τον άδικο πόλεμο που της επιβλήθηκε.

Όμως, όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι το Συριακό καθεστώς δεν είχε κανέναν λόγο να εξαπολύσει χημική επίθεση εναντίον κανενός στόχου, την ώρα μάλιστα που είχαν κληθεί οι εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ, και ότι απλώς επαναλαμβάνεται το παραμύθι της 11/9 και του πολέμου εναντίον του Αφγανιστάν και του Ιράκ με τα γνωστά φρικαλέα αποτελέσματα.

Δεν είναι μόνο οι σύμμαχοι της Συρίας, όπως η Ρωσσία και το Ιράν, που αμφισβητούν αυτές τις πληροφορίες και μιλούν για «προμελετημένη προβοκάτσια». Υπάρχουν οι φωνές της λογικής και της αυτοσυγκράτησης και μέσα στο δυτικό στρατόπεδο, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του ανεξάρτητου ενημερωτικού ιστότοπου Global Research.

Ο John Hart, επικεφαλής του Προγράμματος Χημικής και Βιολογικής Ασφάλειας στο Διεθνές Ινστιτούτο Έρευνας για την Ειρήνη της Στοκχόλμης, δήλωσε ότι δεν είδε κάποια σαφή ένδειξη στα μάτια των θυμάτων που θα πιστοποιούσε την χρήση χημικών όπλων.

«Προς το παρόν, δεν έχω πεισθεί πλήρως επειδή οι άνθρωποι που τους βοηθούν δεν φορούν κανέναν προστατευτικό ρουχισμό ούτε αντιασφυξιογόνες μάσκες», είπε η Paula Vanninen, διευθύντρια του Φινλανδικού Ινστιτούτου Επιτήρησης της Συνθήκης κατά των Χημικών Όπλων (VERIFIN).

Ο Gwyn Winfield, εκδότης του περιοδικού CBRNe World, το οποίο εξειδικεύεται σε ζητήματα χημικών όπλων, διαπίστωσε ότι οι ενδείξεις δεν συνηγορούν ότι τα χημικά που χρησιμοποιήθηκαν ήταν του τύπου των όπλων που διαθέτει σε απόθεμα ο συριακός στρατός.

Ακόμα και η ισραηλινή Haaretz αναφέρει ότι «Δυτικοί ειδικοί στον χημικό πόλεμο, που έχουν εξετάσει μέρος των βίντεο, αμφιβάλλουν για το ότι χρησιμοποιήθηκαν ουσίες που αποτελούν συστατικά των χημικών όπλων, παρ' όλο που όλοι τονίζουν ότι δεν μπορούν να καταλήξουν σε σοβαρά συμπεράσματα χωρίς να γίνει επί τόπου εξέταση…

Οι Σύριοι αντάρτες (και ίσως και άλλοι «παίκτες» στην περιοχή) έχουν σαφές συμφέρον να την παρουσιάσουν ως την μεγαλύτερη χημική επίθεση μέχρι σήμερα από τον συριακό κυβερνητικό στρατό, που είναι πιστός στον Σύριο πρόεδρο Μπασάρ Άσαντ, ακόμα κι αν δεν έχουν έτσι τα πράγματα, ειδικά τώρα που βρίσκονται στην χώρα οι επιθεωρητές του ΟΗΕ», επισημαίνει η Haaretz.

Ο Stephen Johnson, ειδικός σε όπλα και χημικά εκρηκτικά στο Cranfield Forensic Institute, είπε ότι το σύνολο του βίντεο δείχνει ύποπτο.

Την τελευταία φορά που υπήρξε επίθεση με χημικά όπλα στην Συρία, ο συνταγματάρχης Lawrence Wilkerson, που υπηρέτησε υπό τον Colin Powell επί διακυβέρνησης Μπους, είχε αναφέρει ότι σκέφθηκε πως το Ισραήλ μπορεί να έδωσε χημικά όπλα στους Σύριους αντάρτες για να παγιδεύσει την κυβέρνηση.

Ο Βρετανός βουλευτής George Galloway υποστήριξε την ίδια θεωρία σε σχέση με την τωρινή επίθεση με χημικά όπλα.

Οι «αποδείξεις» γύρω από τις οποίες προσπαθεί να συγκροτήσει το αμερικανοσιωνιστικό μπλοκ τις αφορμές για ένα νέο καταστροφικό πόλεμο στην Μέση Ανατολή έχουν ως αφετηρία την γνωστή αμφιλεγόμενη διεθνή ΜΚΟ «Γιατροί Χωρίς Σύνορα»… Μια ανακοίνωσή τους που δημοσιεύθηκε στους New York Times, προερχόμενη από τις εγκαταστάσεις της οργάνωσης στο συριακό έδαφος, μιλούσε για ανίχνευση «toxic nerve agents» στα βορειοανατολικά προάστια της Δαμασκού.

Παρ' όλο που αναφέρεται από τα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης η συγκεκριμένη ΜΚΟ ως «ανεξάρτητη», ανάμεσα στους χορηγούς της περιλαμβάνονται μεγάλα ονόματα της υπερεθνικής εταιρικής και τραπεζικής ελίτ, όπως η Microsoft, η Citigroup, η Google, η Goldman Sachs κ.ά.

Όπως αποκάλυψε ο ανεξάρτητος ερευνητής Tony Cartalucci (Global Research, 25/08/2013), άλλη μια ένδειξη για τον ρόλο των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» είναι ότι «οι ιατρικές εγκαταστάσεις τους βρίσκονται σε ελεγχόμενες από αντάρτες περιοχές της Συρίας». Ειδικότερα, μάλιστα, κοντά στα σύνορα με την νατοϊκή Τουρκία απ' όπου προέρχονται και οι ένοπλες ορδές που λεηλατούν και προσπαθούν να διαλύσουν την Συρία. Με λίγα λόγια, η δήθεν ανεξάρτητη οργάνωση «διεθνούς βοήθειας», όπως λέει ο Cartalucci, είναι στην πράξη «ένα ιατρικό τάγμα» της συγκεκαλυμμένης στρατιωτικής μηχανής που έχει στραφεί κατά του λαού και όχι μόνο του καθεστώτος της Συρίας.

Είναι φανερό, απ' όσα διαφαίνονται και ειδικά από το timing της επίθεσης, ότι οι νεο-φιλελεύθεροι «ιέρακες του πολέμου» αναζητούν μια πρόφαση ώστε να «νομιμοποιήσουν» έναν πόλεμο κατά της Συρίας και έχουν προφανώς αντιγράψει τον «πόλεμο του Κοσσόβου» του 1999.

Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει αυτό, στο μέτρο που το επί 78 ημέρες όργιο βομβαρδισμών των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στην Σερβία σκόπευε να αποτελέσει προηγούμενο και για άλλους τέτοιους πολέμους. Ο πόλεμος του Κοσσόβου ήταν πράγματι το μοντέλο και λειτούργησε ως προειδοποιητικό σήμα.

Στο Ιράκ, δεν υπήρξε καμμιά απόδειξη για όπλα μαζικής καταστροφής, αλλά οι ΗΠΑ προχώρησαν και εισέβαλαν στην χώρα.

Στην Λιβύη, η πρόφαση για τον πόλεμο ήταν μια παραποιημένη δήλωση του Καντάφι όπου απειλούσε «σφαγή αμάχων» στην Βεγγάζη. Αυτό αποκαλύφθηκε ότι ήταν ψέμα, αλλά και πάλι το ΝΑΤΟ βομβάρδισε, το καθεστώς ανατράπηκε και η πρόφαση ξεχάστηκε.

Η ανύπαρκτη «γενοκτονία» στο Κόσσοβο και την Λιβύη, τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ και, τώρα, η επίθεση με χημικά όπλα στην Συρία, που θυμίζει σε όλους «συγκεκαλυμμένη επιχείρηση». «Πόσες φορές, όμως, μπορούν οι Ηνωμένες Πολιτείες να χρησιμοποιήσουν μια ψευδή αφορμή για να ξεκινήσουν έναν επιθετικό πόλεμο»; Αυτό αναρωτιέται η συγγραφέας Diana Johnstone στο διαδικτυακό Counterpunch σε ένα άρθρο της με τίτλο «Η Αμερική χρησιμοποιεί τα παλιά της εγκλήματα για να δικαιολογήσει τα καινούργια».

Ποιος θέλει, όμως, ή χρειάζεται πραγματικά μια επέμβαση των ΗΠΑ; Ο αμερικανικός λαός; Τι καλό θα έβλεπε από την εμπλοκή του σε άλλον ένα ατέρμονα πόλεμο στην Μέση Ανατολή;

Μήπως αυτή βολεύει τον «πιο πιστό σύμμαχο» της Αμερικής, που «καίγεται» πιο πολύ απ' όλους να αναδιατάξει τον χάρτη στην γειτονιά της Μέσης Ανατολής;

«Δεν πρέπει να επιτρέψουμε την συνέχιση της κατάστασης αυτής», είπε οργισμένος ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανυάχου, εκφράζοντας το υποκριτικό του ενδιαφέρον για τους Σύριους αμάχους.

«Τα πιο επικίνδυνα καθεστώτα του κόσμου δεν πρέπει να επιτρέπεται να διαθέτουν τα πιο επικίνδυνα όπλα του κόσμου», πρόσθεσε ο Νετανυάχου…

Συμπτωματικά, όμως, για τον Μπίμπυ, όλες οι τελευταίες σφυγμομετρήσεις παγκοσμίως δείχνουν πως, για τους περισσότερους πολίτες, το πιο επικίνδυνο καθεστώς στον πλανήτη είναι το ίδιο το Ισραήλ, στο οποίο οι Επικυρίαρχοι επιτρέπουν πάντα να διαθέτει εκατοντάδες πυρηνικές κεφαλές, που είναι όντως τα πιο επικίνδυνα όπλα.

Και γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνο το Ισραήλ όταν ανάμεσα στα πιο ανησυχητικά σχέδιά του για το μέλλον βρίσκεται και η «Επιλογή του Σαμψών», για την οποία είχε μιλήσει προφητικά ένας πρώην αρχηγός του ισραηλινού στρατού. Πρόκειται για σαφή αναφορά στον βιβλικό ήρωα που έχει σκοπό να απειλήσει την ανθρωπότητα ότι, αν χρειασθεί, η χώρα του θα επιλέξει την απόλυτη καταστροφή. Το πόσο κοντά ή μακριά από ένα τέτοιο δυστοπικό σενάριο βρισκόμαστε θα το δείξουν οι επόμενες εβδομάδες.

ΠΗΓΗ:

από:	Leonidas C. Aposkitis
προς:
ημερομηνία:	27 Αυγούστου 2013 – 1:48 π.μ.
θέμα:	Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη : Η παγκόσμια εξαπάτηση και τα χημικά της Συρίας

Χρονικογράφος του αιώνιου*

 

Του Γιάννη Στρούμπα

 

Η υφή, ως η υποσυνείδητη συνύφανση στοιχείων που συνέχουν το σκοτεινό πρόπλασμα του ποιήματος, συμβάλλοντας στο να αποκτήσουν τα στοιχεία αυτά ιδιότητες απρόβλεπτες, αποκτά κάποτε διαστάσεις υπέρογκες, ικανές να αφανίσουν το ύφος. Άλλοτε οδηγεί όμως σε μια συμπαγέστερη σύνθεση των στοιχείων που διαμορφώνουν το ύφος. Η συμπλοκή της υφής με το ύφος επιβάλλει την αντιπαραβολή τους, προκειμένου να επιχειρηθεί ένας πρώτος εντοπισμός των ψηγμάτων ποιητικής που περικλείει ένα ποιητικό έργο.

---

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 371, 16/7/2013.

Η αντιπαραβολή υφής και ύφους καθίσταται αποδοτικότερη, όταν το ύφος είναι ακόμη αδιαμόρφωτο, οπότε και διαγράφεται καθαρότερα η διαδικασία του σχηματισμού του. Από την πρώιμη ποιητική παραγωγή της Κικής Δημουλά εκκινεί, λοιπόν, την έρευνά του ο Κώστας Παπαγεωργίου στη μελέτη του «Κική Δημουλά, χρονικογράφος του εφήμερου», επιχειρώντας να διαρρήξει τις προθέσεις του ποιητικού δημιουργού.

«Από το έρεβος… επί τα ίχνη» τιτλοφορεί ο Παπαγεωργίου το εναρκτήριο του τόμου του μελέτημα, στο οποίο παρακολουθεί την πρώιμη ποιητική διαδρομή της Δημουλά, ενώ το πόνημά του συμπληρώνεται από πέντε βιβλιοκριτικές του που αφορούν το μεταγενέστερο έργο της ποιήτριας. Περιδιαβαίνοντας στην πρώιμη ποίηση της Δημουλά, ο Παπαγεωργίου εντοπίζει ήδη απ' το ξεκίνημα της ποιήτριας την οριοθέτηση δύο βασικών της ποιητικών χώρων: εκείνου της οικογενειακής και κοινωνικής σύμβασης, με την υποταγή που εμπερικλείει στους νόμους της καθημερινότητας, και του χώρου των ονειροπολημάτων και κάθε τεχνάσματος που σκαρώνει η ψυχή, αναζητώντας παυσίλυπα απέναντι στην ανία της καθημερινότητας.

Οι δύο χώροι της Δημουλά, επισημαίνει ο Παπαγεωργίου, μοιράζονται μια κοινή ατμόσφαιρα, συνθεμένη από τα στοιχεία της θλίψης, της μελαγχολίας, της ανίας, της θανάσιμης πλήξης. Η φθινοπωρινή αυτή ατμόσφαιρα δεν αναστέλλει, πάντως, την αισιοδοξία της ποιήτριας, η οποία σχετίζεται με την εξάρτησή της από τη ζωή. Η Δημουλά επιλέγει, πιθανώς, τη φθινοπωρινή ατμόσφαιρα, επειδή το φθινόπωρο καθρεφτίζει φευγαλέα συναισθήματα, που εναλλάσσονται με ταχύτητα, κατ' αντιστοιχία με τις φθινοπωρινές καιρικές μεταστροφές. Ωστόσο η ποιήτρια διεκδικεί πεισματικά τον ζωτικό χώρο που της ανήκει. Γι' αυτό ο Παπαγεωργίου υποστηρίζει πως η μελαγχολία της Δημουλά είναι μελαγχολικός άνεμος της ζωής. Έτσι μάλλον εξηγείται και το γεγονός πως ακόμη και η φθορά κι ο οδυνηρός θάνατος αντιμετωπίζονται από την ποιήτρια μέσω της προσωποποίησης πραγμάτων και αφηρημένων εννοιών, τα οποία υποκαθιστούν τους απόντες αποδέκτες των εξομολογήσεών της. Η ατμόσφαιρα της Δημουλά, συναρτημένη με τα περασμένα, ποτίζεται από μια παράξενη γοητεία. Η μνήμη καθιστά τα περασμένα οικεία και παραμυθητικά, συνάμα όμως τα διαβρώνει εξαιτίας της υγρασίας της νοσταλγίας.

Στη δεύτερη συλλογή τής Δημουλά με τον τίτλο «Ερήμην» (1958), το ποίημα μοιάζει να προκύπτει ερήμην της ποιήτριας, χάρη στη διαμεσολάβηση φευγαλέων ερεθισμάτων. Ωστόσο η ποιήτρια δεν παραιτείται από τη λογική, που τη συνδράμει αφενός στον αυτοπροσδιορισμό της σε σχέση με τον εαυτό της και το περιβάλλον της, κι αφετέρου στη διατύπωση της πρώιμης ποιητικής της. Αυτή η ποιητική περιλαμβάνει συγκρίσεις ανάμεσα στο πριν και στο τώρα, ενώ υποβόσκει παράλληλα μια κριτική αλλά κι αυτοκριτική διάθεση. Οι συναισθηματικές αναταράξεις που βιώνει στο μεταξύ η ποιήτρια γκρεμίζουν τις ποιητικές της βεβαιότητες, γι' αυτό και ρέπει σε μια προσιδιάζουσα στη φθινοπωρινή της ιδιοσυστασία αίσθηση της ματαιότητας. Καθώς επιχειρεί να οριοθετήσει τον χώρο της ποίησης, η Δημουλά πραγματοποιεί τον πρώτο διαχωρισμό ανάμεσα στο ατομικό και το κοινωνικό, γεγονός συνεπαγόμενο μία λανθάνουσα πρόθεση κοινωνικού ενδιαφέροντος.

Τον «καταδιωγμένο» ένδον κόσμο της η ποιήτρια επιχειρεί να τον προστατέψει από τους ρύπους της καθημερινότητας, προσφεύγοντας στην επικράτεια της ποίησης. Η αναγκαστική επιστροφή από εκεί της επιβάλλει να απωθήσει το όνειρο και την ελευθερία. Κάποτε η επαναφορά συντελείται εξαιτίας του ημερήσιου φωτός, που διακόπτει βίαια το όνειρο και την ευτυχία. Στη Δημουλά, συναίσθημα και λογική αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Το συναίσθημα δείχνει να προστατεύεται από τη λογική, ώστε να μην κατακρημνιστεί στις ένδον χαράδρες. Κι εκείνο όμως με τη σειρά του διαπερνά τη λογική, καθιστώντας την προσηνή και διαλλακτική.

«Επί τα ίχνη» (1963) πλέον των βημάτων της, η Δημουλά ακολουθεί την ανάγκη της να κινηθεί σε χώρους κάπως ευρύτερους, πρόσφορους για αφηγηματικές αναπτύξεις. Η ποιήτρια γίνεται περισσότερο εξομολογητική, με τη νοσταλγία να ερείδεται σε αντικείμενα τόσο του στενού εσωτερικού, όσο και του ευρύτερου εξωτερικού χώρου. Τέτοια ερείσματα είναι οι φωτογραφίες και τα αγάλματα, τα οποία μάλιστα, ενώ υποτίθεται ότι διαφυλάσσουν τις απεικονίσεις τους από τη φθορά και την απουσία, αποδεικνύονται τελικά ακριβώς οι αδιάψευστοι μάρτυρες αυτών. Τα αγάλματα ανάγονται σε σύμβολα του μέλλοντος όσων κινούνται στον χώρο τους. Για τις γυναίκες, μάλιστα, τροφοδοτούν στοχασμούς σχετικά με τη μοίρα του γυναικείου φύλου. Η βαριά γυναικεία μοίρα αναγκάζει την ποιήτρια να καταφύγει στον ύπνο, όπου εδρεύει το όνειρο και η ελευθερία. Το ακριβό αντίτιμο όμως είναι η διαρκής αγρυπνία της μνήμης. Τόσο τα αγάλματα όσο και οι φωτογραφίες, ενδυόμενα τον διαβρωτικό μανδύα της μνήμης και της νοσταλγίας, υποδαυλίζουν το παρόν διαφυλάσσοντας το παρελθόν. Οι εξομολογητικές εκμυστηρεύσεις, λοιπόν, της Δημουλά, καθιστούν σιγά-σιγά την ποίησή της αφηγηματική. Η ποιήτρια, όσο αφηγείται, κατανοεί τον κόσμο, καθώς εντοπίζει πτυχές του χαραγμένες εντός της.

Η Δημουλά λοιπόν, βαδίζοντας «Επί τα ίχνη» των βημάτων της, γίνεται εγκάτοικος του εαυτού της, προετοιμάζοντας το έδαφος για την πρώτη εντός της κορύφωση με τη συλλογή «Το λίγο του κόσμου» (1971). Ως το σημείο αυτό την κατευθύνει ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης μα και δημιουργίας, με κατακτημένο το κλειδί που ξεκλειδώνει την «κλειδαριά των αισθημάτων». Τα αισθήματα, πάλι, τα κοσμεί με μνημεία φθοράς και παντοειδών απουσιών προσώπων και πραγμάτων, από τα οποία τη χωρίζει μονάχα ένα αέρινο στρώμα θλίψης, ίσως και νοσταλγίας.

Ο Παπαγεωργίου, ολοκληρώνοντας την εντρύφησή του στο πρώιμο έργο της Δημουλά, εμπλουτίζει τον τόμο του με πέντε ακόμη κριτικές για έργα της ποιήτριας κατά την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα (2001-2010). Η φαινομενικά κενή κριτικά από τον Παπαγεωργίου τριακονταετία της Δημουλά (1971-2001) καλύπτεται από τις καίριες επισημάνσεις του συγγραφέα για το υπόλοιπο έργο της. Η συλλογή «Ήχος απομακρύνσεων» (2001) εκπλήσσει με τον περιορισμένο ρόλο των φωτογραφιών. Ο Παπαγεωργίου αποδίδει το γεγονός στην επιφυλακτικότητα πλέον της ποιήτριας απέναντι στις τραυματικές ψευδαισθήσεις, επιφυλακτικότητα που προσδίδει στον λόγο της μια πρωτοφανέρωτη νηφάλια στοχαστικότητα. Το φορτίο πείρας της Δημουλά την κρατά αμετακίνητη στα θέματά της ως χρονικογράφο του εφήμερου. Το «νέο» εκλείπει, δεδομένων των θανάτων που οριοθετούν τον κόσμο της ποιήτριας.

Στη «Χλόη θερμοκηπίου» (2007) η Δημουλά ομολογεί την ταπεινότητά της μπροστά στον πανδαμάτορα χρόνο. Οι μνήμες διατηρούν πάντα την εκρηκτικότητά τους, ενώ η επικοινωνία με τους αγαπημένους απόντες στηρίζεται στην εξοικείωση της ποιήτριας με τη σκηνοθεσία ατμοσφαιρικών συμβάντων από την επώδυνη πραγματικότητα. Με λόγο αμεσότερο από ποτέ, χαρτογραφώντας το τοπίο του πάσχοντος σύγχρονου ανθρώπου, η ποιήτρια συνειδητοποιεί πικρά τις απρόβλεπτες διαστάσεις της ζωής. Τη σώζει ωστόσο η ικανότητά της να συλλαμβάνει την ουσία των πραγμάτων και να εναρμονίζει τα αντίθετα, εισερχόμενη έτσι στο ποιητικό τοπίο.

Συμπληρώνοντας ένα έργο διάρκειας μεγαλύτερης από πεντηκονταετία, η Δημουλά, με τη συλλογή «Μετακομίσαμε παραπλεύρως» (2007), μετακινείται παραπλεύρως της καθηλωτικής ζωής της, δηλώνοντας ανοιχτή στα νέα ενδεχόμενα του παρόντος. Αν και δεν εγκαταλείπει σημαίνοντα στοιχεία της ποιητικής της, μετακινείται ενδίδοντας στην ανάσυρση στοιχείων απωθημένων. Αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στον έρωτα και στον θάνατο, κατευθύνεται ξανά προς την οδυνηρή αποκάλυψη της ψευδαίσθησης. Έτσι οδηγείται εκ νέου στο ποίημα, στο απώτερο βάθος της εσωτερικής κι εξωτερικής πραγματικότητας, πετυχαίνοντας μια ακόμη κορύφωση στη θαυμαστή ποιητική της πορεία.

Μία περιπλάνηση τόσο πλούσια στον χώρο της ποίησης αποδίδει εξίσου πλούσιους καρπούς. Την ανταμοιβή της απ' όσα της χάρισε η ποίηση η Δημουλά την αποτυπώνει στον τίτλο «Τα εύρετρα» τής ποιητικής της συλλογής τού 2010. «Εύρετρα» είναι η ανταμοιβή για τα ποιήματα που σύνθεσε η ποιήτρια αγρυπνώντας, αλλά και τα ίδια τα ποιήματα. Η Δημουλά εξακολουθεί να αποτυπώνει την υπαρξιακή της αγωνία, τώρα όμως η σκιά του θανάτου δεν είναι πια ζοφερή, κι αντιμετωπίζεται με διάθεση υποδορίως ειρωνική ή διαπερνάται ακόμη κι από ριπές ζωής. Η ποιήτρια κατασταλάζει πλέον πως με την έλευση του θανάτου δεν καταργείται τελικά η ζωή, αλλά αυτοαναιρείται ο ίδιος ο θάνατος. Περιλαμβάνοντας στη συλλογή της όλες τις ευφρόσυνες και τις τραυματικές εκδοχές του βίου της, η Δημουλά κατορθώνει, στην ποίηση απολογισμού και υπερβατικής άσκησης που καλλιεργεί, διογκώνοντας τον μεταφορικό λόγο, να υποκαταστήσει την «έκταση» από το «βάθος».

Ο Παπαγεωργίου ολοκληρώνει την περιδιάβασή του στο λογοτεχνικό έργο της Δημουλά με την κριτική θεώρηση τού «Εκτός σχεδίου» (2004), ενός βιβλίου όπου η ποιήτρια συγκεντρώνει κείμενα δημοσιευμένα στο μηνιαίο περιοδικό «Κύκλος» της Τραπέζης της Ελλάδος, στην οποία η Δημουλά εργάστηκε για μια εικοσιπενταετία. Τα κείμενα αυτά χρονολογούνται από τα τέλη της δεκαετίας του '50 ως τη δικτατορία του '67, οπότε και η έκδοση του περιοδικού διακόπτεται. Τα στοιχεία της ταυτότητας που έχει ήδη αρχίσει να διαμορφώνει η ποιήτρια εντοπίζονται και στα κείμενα αυτά. Η Δημουλά λειτουργεί και σε τούτα τα αφηγηματικά κείμενα σαν χρονικογράφος του εφήμερου, διεισδύοντας σε βαθύτερα επίπεδα της ύπαρξης, ηνιοχημένη από τη λογική φαντασία. Τα θέματά της μαρτυρούν την αμετακίνητη πρόθεσή της να «ξεκλειδώσει» αισθήματα που επωάζονται από τη φθορά και την απουσία. Παρελθόντα και παρόντα την ενεργοποιούν, καθώς «τρέχουν» επί ενός ακατασίγαστα ρέοντος χρόνου.

Συγκεντρώνοντας τις κριτικές του εργασίες για το έργο της Δημουλά, ο Παπαγεωργίου προσφέρει στη σχετική βιβλιογραφία ένα μελέτημα διεισδυτικό, που παρακολουθεί μία σημαίνουσα ποίηση εν τη γενέσει της, αποκρυπτογραφώντας την με ευαισθησία και χαρτογραφώντας την με τεκμήρια. Αν η Δημουλά αποδεικνύεται «χρονικογράφος του εφήμερου», ο Παπαγεωργίου, αποκωδικοποιώντας μία ποίηση προορισμένη να διαρκέσει, αποδεικνύεται «χρονικογράφος του αιώνιου». Το μελέτημα του Παπαγεωργίου όμως, πέρα από τον διαμεσολαβητικό του ρόλο ανάμεσα στο ποιητικό έργο και τον αναγνώστη, αποκτά προοπτική αυθυπαρξίας χάρη στον εξαιρετικά σμιλεμένο λόγο του, έναν κριτικό λόγο εφάμιλλο σε ποιότητα με τον ποιητικό της Δημουλά -δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως ο Παπαγεωργίου είναι κι ο ίδιος ποιητής-, που καθιστά το πόνημα απολαυστικό για τον απαιτητικό αναγνώστη.

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, «Κική Δημουλά, χρονικογράφος του εφήμερου», εκδ. Κέδρος, Αθήνα 2013, σελ. 160.

«Εκτέλεσις δια παραδειγματισμόν…»

 

Του Βασίλη Ζενζεφύλη*

 

Συνάδελφοι, για μας που γνωρίζουμε ιστορία είναι πολύ εύκολο να καταλάβουμε την στρατηγική που εφαρμόζει το υπουργείο παιδείας και ίσως να προβλέψουμε και να αντιμετωπίσουμε τις επόμενες κινήσεις του. Έτσι λοιπόν, αν ανατρέξουμε στην Ρωμαϊκή ιστορία θα δούμε πως:

i. με τη στρατηγική του διαίρει και βασίλευε, μπόρεσε ένας σχετικά μικρός λαός της Ιταλίας να κυριαρχήσει για μεγάλο χρονικό επί των διασπασμένων, αριθμητικά υπέρτερων, λαών του τότε γνωστού κόσμου. (Αναγωγή στη στρατηγική του υπουργείου παιδείας: 12ετία, μισθός νεοπροσλαμβανόμενων, μοριοδότηση ΑΣΕΠ- επετηρίδας, κλπ)

ii. μετά από κάθε καταστολή των επαναστατημένων λαών οι Ρωμαίοι έφερναν αιχμαλώτους στη Ρώμη και τους εκτελούσαν δια σταυρώσεως ή πυράς, εκθέτοντας τις σωρούς των κατά μήκος των οδών ώστε να αποτελούν φόβητρο των επίδοξων επαναστατών στο μέλλον. Θυμηθείτε τους σκλάβους με επικεφαλής τον ελληνικής καταγωγής Σπάρτακο που σταυρώθηκαν κατά μήκος της Αππίας οδού. (Αναγωγή στη στρατηγική του υπουργείου παιδείας: μετά την αποτυχημένη και επιταγμένη απεργία των εκπαιδευτικών του Ιουνίου, δια της κατάργησης ειδικοτήτων στην επαγγελματική εκπαίδευση, ωθεί στη διαθεσιμότητα 2122 εκπαιδευτικούς, οι οποίοι παραμένουν σκοπίμως σε καθεστώς αβεβαιότητας, ώστε να αποτελούν το φόβητρο για μελλοντικές κινητοποιήσεις).

Τα αποτελέσματα της στρατηγικής αυτής είναι: ο διχασμός των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας  εκπαίδευσης με βάση τον κλάδο/ειδικότητα, ο διχασμός των εκπαιδευτικών σε νέους (ΑΣΕΠ) και παλιούς (επετηρίδα), σε Γενικής Παιδείας και ειδικοτήτων της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και άλλα πολλά…

Κάπως έτσι εξηγείται η σπουδή των 5750 συναδέλφων να δηλώσουν επιθυμία για μετάταξη σε 4600 θέσεις, κάνοντας το υπουργείο να τρίβει με ικανοποίηση τα χέρια του. Κάπως έτσι θα φτάσουμε σε μια απεργία διαρκείας με τον κλάδο διασπασμένο, φοβισμένο και άρα ανίσχυρο. Για όσο διάστημα συνάδελφοι θα κρέμονται οι σωροί των 2122 συναδέλφων στους σταυρούς του υπουργείου χωρίς δικαίωση και συμπαράσταση, πιστεύοντας πως έτσι έχει ξορκιστεί το κακό και δεν κινδυνεύει πια κανείς, τόσο οι εκπαιδευτικοί θα φοβούνται, τα σχολεία θα κλείνουν, και οι Ρωμαίοι του υπουργείου παιδείας θα αισθάνονται άτρωτοι, ενώ η κυβέρνηση δια στόματος Αδώνιδος θα λέει: «έπρεπε να σας απολύσουμε για να δείτε τι εστί βερίκοκο» 

* Βασίλης Ζενζεφύλης, εκπαιδευτικός

 

26-8-2013

Περί οργανικής θέσης: Πίσω από τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα…

 

Του Παντελή Αθανασίου

 

 

Ο Υπουργός Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλος μέσω της εφημερίδας «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» (24-08-2013) και την Κυριακή (25-08-2013) μέσω Δελτίου Τύπου του ΥΠΑΙΘ αναγγέλλει την απόδοση οργανικής θέσης (από τον ερχόμενο Σεπτέμβριο), σε κάθε εκπαιδευτικό, στο σχολείο, «χωρίς όρια ωρών και γραφειοκρατικά τερτίπια τοποθέτησης, που γεννούν ανασφάλεια και αδιαφάνεια» (www.parapolitika.gr). Tι μπορεί να σημαίνει αυτό;

Οι εκπαιδευτικοί (Α/θμιας, Β/θμιας) υπόκεινται στη δικαιοδοσία του Άρθρου 103, παρ. 2 του Ελληνικού Συντάγματος (2008) σύμφωνα με το οποίο: «Κανένας δεν μπορεί να διοριστεί υπάλληλος σε οργανική θέση που δεν είναι νομοθετημένη». Οι θέσεις των εκπαιδευτικών συνεπώς, είναι νομοθετημένες και οργανικά ενιαίες κατά κλάδο/ειδικότητα όπως αναφέρεται στην κείμενη νομοθεσία (π.χ. Ν. 1566/85). Άρα έχουν οργανική θέση (είτε με «φυσικό» περιεχόμενο – σε συγκεκριμένο σχολείο είτε «εν δυνάμει» – διάθεση ΠΥΣΔΕ). Η εν μέρει ειδική νομοθεσία (Ν. 3528/2007,  Άρθρο 2) που διέπει το σώμα των εκπαιδευτικών μάλιστα ρύθμιζε, μέσω των ΠΔ 50/96 & 100/97, τη διατήρηση του κάθε εκπαιδευτικού και εντός του κλάδου/ειδικότητάς του και διατηρώντας τη μονιμότητά του σε περιπτώσεις υπεραριθμίας ή διάθεσης ΠΥΣΔΕ.

Επίσης, το άρθρο 103 του Συντάγματος, παρ. 4 αναφέρει πως «οι δημόσιοι υπάλληλοι που κατέχουν οργανικές θέσεις είναι μόνιμοι εφόσον αυτές οι θέσεις υπάρχουν». Το συγκεκριμένο φαινόταν ως απειλή (μόνο;) για όσους είχαν προσωποπαγείς οργανικές θέσεις και όχι ενιαίες κατά κλάδο/ειδικότητα όπως οι εκπαιδευτικοί. Φάνταζε πολύ δύσκολο-απίστευτο (στους καλοπροαίρετους απέναντι στις Δυνάμεις Κατοχής και τους ντόπιους υπαλλήλους τους) να απειληθούν ολόκληροι κλάδοι/ειδικότητες. Αμ δε!

Στο Ν. 4093/12.11.2012/Ζ.2 – ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ (Μνημόνιο III) ψηφίσθηκε (υπογράφει και ο κ. Αρβανιτόπουλος) πως μόνιμοι πολιτικοί υπάλληλοι του Δημοσίου των οποίων καταργούνται οι θέσεις τίθενται σε διαθεσιμότητα. Αν καταργούνται ορισμένες μόνο θέσεις του ίδιου κλάδου, οι υπάλληλοι που τίθενται σε διαθεσιμότητα-απόλυση είναι αυτοί με τα λιγότερο ουσιαστικά προσόντα. (Σημείωση: η Αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και η Αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας όπου θα γίνεται αποτίμηση προσόντων βάσει εκπαιδευτικών αποτελεσμάτων, έρχονται…). Με το συγκεκριμένο Μνημονιακό νόμο ανοίγει, νομοθετικά, ο δρόμος για τη διαθεσιμότητα-απόλυση εκπαιδευτικών είτε ως κλάδοι/ειδικότητες είτε ως ένας αριθμός από αυτούς μέσα από έναν κλάδο/ειδικότητα. Έλειπε όμως ακόμα ένα κομμάτι, νομοθετικά, για να συμπληρωθεί το πάζλ διαθεσιμοτήτων-απολύσεων, για τους εκπαιδευτικούς. Το οποίο δεν άργησε!

 Στον τελευταίο Μνημονιακό νόμο 4172/23.07.2013/Άρθρο 90 (υπογράφει και ο κ. Αρβανιτόπουλος) περιγράφεται πως επιτρέπεται να καταργούνται θέσεις ανά κατηγορία, κλάδο ή και ειδικότητα σε υπουργεία… με απόφαση του Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης-Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και του οικείου Υπουργού… μετά από τεκμηρίωση που στηρίζεται σε εκθέσεις αξιολόγησης δομών και σχέδια στελέχωσης. Τα παραπάνω εφαρμόσθηκαν άμεσα (!) στους 2500 εκπαιδευτικούς της Τεχνικής Εκπαίδευσης (Άρθρο 82 του ίδιου νόμου) όταν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κατάργησαν (μέσα σε μια νύχτα) τις 50 ειδικότητες που αυτοί ανήκαν και τις αντίστοιχες οργανικές θέσεις τους! Και ας ήταν γεμάτες από μαθητές (ειδικά ο Τομέας Υγείας και όχι μόνο)…

Η αύξηση του ωραρίου, το κλείσιμο εκατοντάδων σχολικών μονάδων, το τιγκάρισμα των τμημάτων με παιδιά, η μείωση των ωρών διδασκαλίας μαθημάτων, οι επερχόμενες αξιολογήσεις προετοιμάζουν τα επόμενα σύνολα εκπαιδευτικών στα οποία θα εφαρμοσθεί η νομοθεσία των χιλιάδων απολύσεων που ψηφίζουν οι Μνημονιακές Δυνάμεις, οι βουλευτές και οι Υπουργοί τους.

Μετά από όλα τα παραπάνω τι νόημα έχουν τα λόγια του Υπουργού Παιδείας;

– Nα αποκτήσει κάθε εκπαιδευτικός οργανική θέση στο σχολείο (σε κάποιο) και να «δέσει» την τύχη του με αυτή του σχολείου; Αν κλείσει το σχολείο αυτομάτως ποιά θα είναι η δική του τύχη; Eδώ έχουν νομοθετήσει (και ο κ. Αρβανιτόπουλος) όχι μόνο η προσωποπαγής οργανική ούτε και η κατά κατηγορία/κλάδο/ειδικότητα να μην προστατεύεται αλλά να καταργείται σε μια νύχτα! Το έκαναν! Ποιος τους εμπιστεύεται πια;

– Να μας αποκοιμίσουν για άλλη μια φορά με ωραία μεγάλα λόγια βλέποντας να φουσκώνει το απεργιακό κύμα του Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου;

Θα τους πιστέψουμε και θα τους δώσουμε και άλλη πίστωση χρόνου;

Θα τους φοβηθούμε (αν μας ξαναπάνε σε επιστράτευση) και θα κάνουμε πίσω;

Εύχομαι αυτή τη φορά η ΟΛΜΕ, οι κατά τόπους ΕΛΜΕ και ο καθένας μας ατομικά να σταθούμε στο ύψος μας για τον Μεγάλο Απεργιακό Αγώνα που είμαστε υποχρεωμένοι, ως εκπαιδευτικοί (με την υπόλοιπη κοινωνία) να κάνουμε, ανυποχώρητα!

ΠΗΓΗ: Δευ, 26/08/2013 – 12:19,  http://www.alfavita.gr/arthron/85#ixzz2d4crdnit

Κρίση υπήρχε ακριβώς όταν λέγαμε πως δεν υπήρχε

 

Του π. Νικ. Λουδοβίκου*

Η Εκκλησία βοηθεί, με τη θεολογία της, στην κατανόηση των βαθύτερων αιτίων της κρίσης, αν και η εν συνεχεία υποχρέωσή μας για μια όσο γίνεται γενναιότερη αλληλεγγύη προς τους πάσχοντες παραμένει ακέραια.

«Όταν οι Πέρσες έζωσαν πολιορκητικά την Έφεσο όπως μας παραδίδει ο Διογένης Λαέρτιος, οι συμπολίτες του Ηράκλειτου τον ρώτησαν τι πρέπει να κάνουν. Ο φιλόσοφος δεν είπε τίποτα, αλλά κάθισε σταυροπόδι κατάχαμα, έβρεξε σιτάρι και άρχισε να το τρώει σιωπηλά.

Όλοι τότε κατάλαβαν ότι πρέπει να περιορίσουν στο έπακρο τις ανάγκες τους και να αντέξουν την πολιορκία μ' εγκαρτέρηση. Οπότε βρεθούν τέτοιοι θυσιαζόμενοι άνδρες στο δημόσιο χώρο, η κουλτούρα του ναρκισσισμού υπονομεύεται και αρχίζει η δημιουργική αφύπνιση».

 

Μιλάμε με τον πατέρα Νικόλαο Λουδοβίκο, με σπουδές Ψυχολογίας, Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Θεολογίας στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, το Παρίσι και το Κέμπριτζ. Είναι καθηγητής Δογματικής και Φιλοσοφίας και πρόεδρος της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης (ΑΕΑΘ), επισκέπτης καθηγητής στο Ορθόδοξο Ινστιτούτο του Κέμπριτζ, ερευνητής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Γουίντσεστερ. Έχει συγγράψει δέκα βιβλία και παράλληλα έχει μεγάλο αριθμό δημοσιευμένων άρθρων. Έργα του έχουν μεταφρασθεί σε οκτώ γλώσσες.

* Από την απόλυτη εξουσία, λόγω κρίσης, στην απόλυτη κατάπτωση;

Απόλυτη εξουσία

– Μα η κρίση γεννήθηκε ακριβώς από την «απόλυτη εξουσία», είναι η αναπόδραστη σύνθλιψη που ακολουθεί κάθε ναρκισσιστική ανύψωση προς κατακυρίευση – αντί της διακονίας – του κοινωνικού χώρου, είτε ιδιωτικά -μέσω των υπαγορεύσεων του lifestyle- είτε συλλογικά, και εδώ φυσικά εννοώ τα κόμματα, τα οποία στην Ελλάδα έχουν προ πολλού υποκαταστήσει όχι μόνον τη λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας των πολιτών, αλλά και σειράς πρώην κοινοτικών, αδέσμευτων συλλογικών δράσεων. Η σύνθλιψη αυτή, κατά τον Γρηγόριο Παλαμά, προέρχεται από το γεγονός πως η ανύψωση αυτή είναι στην ουσία της ακριβώς φαντασιωτική, δηλαδή άδεια από πραγματικό ανθρώπινο περιεχόμενο, ως θέληση για δύναμη που εκμεταλλεύεται τους άλλους, ενώ δήθεν τους συμπεριλαμβάνει στη φροντίδα της.
* Δεν σας εξέπληξαν, λοιπόν, τα απότοκα της κρίσης;

– Κρίση υπήρχε ακριβώς όταν λέγαμε πως δεν υπήρχε, αλλά δεν το καταλαβαίναμε λόγω φιλαυτίας.

* Πώς απαντά η Εκκλησία στον βιωμένο, πλέον, πανικό της στέρησης και της ανασφάλειας;
– Με την πρόταση – ίσως – κατ' αρχάς της μεταβολής του τρόπου της υπάρξεως, από ναρκισσιστικό και φίλαυτο, σε φιλόθεο και φιλάδελφο. Η παρεμβολή του θυσιαστικού Θεού, όπως τον «εξηγεί» ο Χριστός, καλεί σ' ένα πολύ βαθύτερο ρίζωμα του εαυτού σε μια διαλογική συνεργία θεανθρώπινη, όπου η Ιστορία και η Κοινωνία δεν παράγονται πλέον ως αυθαιρεσίες των υποκειμένων της ισχύος, αλλά ως ανακάλυψη του πλούτου του Θεού μέσα στον άνθρωπο -της θεοείδειάς του- και της αιώνιας δημιουργικότητας και ζωτικότητας του ανθρώπου μέσα στην αγάπη του κοινωνικού αυτού Θεού. Ο οποίος, σε αντίθεση μ' εμάς που καταλαβαίνουμε την ταυτότητά μας πρωταρχικά ως περίκλειστα υποκείμενα στοχασμού και δράσης απέναντι στον άλλον, αυτοορίζεται μόνον ως Τριάς προσώπων, τα οποία υπάρχουν ως μοναδικά και ανεπανάληπτα μόνον, επειδή βρίσκονται σε αμοιβαία εγκατοίκηση μεταξύ τους – τα μόνα θετικά ονόματα του Θεού, Πατήρ, Υιός, Πνεύμα, είναι ονόματα σχέσεων.

* Βοηθά η Εκκλησία με τη θεολογία της;

– Η θεολογία του Ομοουσίου είναι το καλύτερο φάρμακο κατά της θέλησης για δύναμη και ξαναφέρνει στη μέση τον προβληματισμό για το πραγματικό νόημα της ανθρώπινης κοινότητας. Τι αναπάντεχη κάθαρση για την απόλυτη ψυχαναλυτική τραγωδία της ανεξέλεγκτης παρεμβολής του Άλλου στον υποκειμενικό μου χώρο! Η Εκκλησία λοιπόν βοηθεί, με τη θεολογία της, στην κατανόηση των βαθύτερων αιτίων της κρίσης, αν και η εν συνεχεία υποχρέωσή μας για μια όσο γίνεται γενναιότερη αλληλεγγύη προς τους πάσχοντες παραμένει ακέραια. Ούτε είναι δυνατόν να αποσιωπήσουμε το γεγονός ότι συγκεκριμένοι εκκλησιαστικοί άνδρες στο πρόσφατο παρελθόν παραδόθηκαν, αθεολόγητα, στους ίδιους πειρασμούς πλούτου και ισχύος, αν και οι επιδόσεις των πολιτικών μας υπήρξαν καταιγιστικά υψηλότερες – αφού αυτοί διαχειρίζονταν το δημόσιο χρήμα.

* Λείπει ο τίμιος λόγος απ' την κοινωνία μας;

– Τίμιος μπορεί να είναι μόνον ο ανιδιοτελής και είναι αυτό ακριβώς το είδος ανθρώπου που ελαττώνεται δραματικά στο δημόσιο χώρο. Μόνον άνθρωποι ανιδιοτελείς μπορούν να είναι τόσο επαναστατικοί ώστε να είναι τίμιοι, δηλαδή να μην κρύβουν ίδιον όφελος πίσω απ' τη φροντίδα για τα κοινά. Ανιδιοτελής όμως γίνεται μόνον εκείνος, για τον οποίο είναι η ίδια η πνευματική χαρά της συγκρότησης της ανθρώπινης κοινότητας που αποτελεί τροφή και τρυφή του, καταπώς το 'θελε αίφνης ο Πλάτων ή ο Ιωάννης Χρυσόστομος. Ποιος σας είπε, όμως, πως το lifestyle χρειάζεται τιμιότητα αντί για νέες φαντασιώσεις γκλαμουριάς και ισχύος; Η κοινωνία μας τρέφεται από την εξαπάτηση και αυτήν κυρίως προτιμά. Γι' αυτό και η πολιτεία ως πλατωνικό «παιδαγωγείον» έχει πλέον εκλείψει.

«Νέες συλλογικότητες»

* Συμφωνείτε με τον Χρήστο Γιανναρά πως «ο Ελληνισμός σήμερα είναι μια φθίνουσα νοσταλγία»;

– Ως ιδεατό μόρφωμα ναι, ως ζωντανή, αρχαία και βυζαντινή πηγή σοφίας και έμπνευσης αποτελεί ακόμη μέγα εντρύφημα για το Δυτικό Ανθρωπο και μας προσκαλούν ως συνδαιτυμόνες και – κάποτε – τροφείς. Αυτό που πέθανε στον ίδιο τον τόπο που γεννήθηκε είναι η Ελληνική Παιδεία της έρευνας, της κριτικής και της αυτονομίας, όπως την όρισε ο Πόπερ και ο Καστοριάδης.

* Σας ανησυχεί η διαρροή μεγάλου αριθμού Ελλήνων νέων επιστημόνων στο εξωτερικό;
– Από τη μια τους καταλαβαίνω, από την άλλη το θεωρώ συχνά σύμπτωμα της διάλυσης του κοινωνικού μέσα στο ναρκισσισμό. Γιατί εξέλιπε κάθε δυνατότητα συλλογικής απαίτησης εξυγίανσης του τόπου; Μήπως μας κατατρύχει η απαξίωση του τυχοδιώκτη προς το πρώην αντικείμενο εκμετάλλευσής του; Οι νέοι χρειάζονται νόημα ζωής και νέες συλλογικότητες.

* Εσείς πώς φαντάζεστε το αίτημα του δίκαιου και θεσμικά λειτουργικού κράτους;

– Δεν επαρκεί ο χώρος προς συζήτηση. Το κράτος όμως αυτό ορίσθηκε στη Δύση ελεύθερα και με τους όρους συγκεκριμένων κοινοτήτων – θεσμός παράγεται μόνον, κατά Σεφέρη, ως «συμφωνημένο υπονοούμενο», είναι άνθος αλληλεγγύης, δεν επιβάλλεται ως τιμωρία.

* Είστε ικανοποιημένος με τη λειτουργία της ΑΕΑΘ, όπου προεδρεύετε;

– Επιχειρούμε μια σειρά από διεθνή ακαδημαϊκά ανοίγματα. Το συναρπαστικό στην ΑΕΑΘ δεν είναι τόσο το θεολογικό της τμήμα όσο αυτό της Συντήρησης της Βυζαντινής Τέχνης, μια ολοκληρωμένη μονάδα πλήρους μελέτης του άμεσου πολιτισμού μας, κάτι που ποτέ δεν υπήρξε στην Ελλάδα πριν. Το τμήμα διαθέτει περί τις δύο δεκάδες από τα καλύτερα εξοπλισμένα στην Ευρώπη εργαστήρια και πολλαπλές ειδικότητες. Το πιστεύετε ότι ακόμη αγωνιζόμαστε να πείσουμε μια σειρά από επιφανείς εκπροσώπους της ιεραρχίας και της θεολογίας για την αξία του τμήματος αυτού; Ευτυχώς, συμπαρίστανται διακεκριμένοι πανεπιστημιακοί και ο Οικουμενικός Πατριάρχης.

ΠΗΓΗ: 18/8/2013, Συνέντευξη στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία στον ΓΙΩΡΓΟ ΚΙΟΥΣΗ. Το είδα: Πέμπτη, 22 Αυγούστου 2013, http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2013/08/p.Nikolaos.Loudovikos.Krisi.ypirxe.akrivws.otan.legame.pws.den.ypirxe.html

 

* ΠΑΤΗΡ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ (καθηγητής Δογματικής και Φιλοσοφίας, πρόεδρος της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσ/κης, επισκέπτης καθηγητής στο Ορθόδοξο Ινστιτούτο του Κέμπριτζ, ερευνητής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Γουίντσεστερ, συγγραφέας)

Για την Αριστερά των άκρων

 

Του Παναγιώτη Σωτήρη

 

Σύμφωνα με μια διαδεδομένη στην Αριστερά άποψη, εφόσον το κυβερνητικό επιτελείο επενδύει στην εικόνα μιας χώρας που κινδυνεύει από την αντιπαράθεση των άκρων, η Αριστερά δεν πρέπει να εγκλωβιστεί σε μια τέτοια σύγκρουση, να αποφύγει ακραίες τοποθετήσεις και να επικεντρωθεί στην προσέλκυση ανθρώπων από το «μεσαίο χώρο».

Για παράδειγμα, μεμονωμένοι βουλευτές θα αναλαμβάνουν το έργο της υπόσχεσης προς αδικημένους κλάδους ότι θα επαναπροσληφθούν, αλλά η ηγεσία θα δίνει «υπεύθυνες απαντήσεις», για να μην αποξενωθεί από τους ενδιάμεσους ψηφοφόρους.

Αυτοί οι ενδιάμεσοι ψηφοφόροι υποτίθεται ότι δεν θέλουν τη λιτότητα, αλλά δεν πολυσυμπαθούν τους δημοσίους υπαλλήλους, εξεγείρονται για την ΕΡΤ αλλά διαφωνούν για τις απεργίες, βλέπουν τα πράγματα να πηγαίνουν προς τα χειρότερο αλλά δεν τους εμπνέει κανένας πολιτικός.

Όμως αυτή η γραμμή απλώς δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Ούτε ο μέσος ψηφοφόρος υπάρχει, ούτε μπορεί να κατασκευαστεί με βάση τους στατιστικούς μέσους όρους των δημοσκοπήσεων!

Άλλωστε, πώς μπορεί κανείς να φαντασιώνεται ένα «μεσαίο χώρο» σε μια χώρα όπου η κεντροδεξιά κάνει ακροδεξιά στροφή, το ΠΑΣΟΚ έχει διαλυθεί, και η ανερχόμενη δύναμη είναι η Χρυσή Αυγή;

Στην πραγματικότητα, η ελληνική κοινωνία έχει μπει σε μια φάση βαθιάς κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης, σε έναν εμφύλιο πόλεμο, που τροφοδοτείται από την κοινωνική καταστροφή των λαϊκών τάξεων και την κυνική και αυταρχική αναδίπλωση του συνασπισμού εξουσίας.

Σε μία τέτοια συνθήκη πόλωσης, κερδίζει όποιος αποφασίζει να πάει όντως στα άκρα, να πολώσει τα πράγματα προς την κατεύθυνση που κρίνει θεμιτή. Όταν δεν υπάρχει υλικό περιθώριο για διαταξικές και συναινετικές «μεγάλες αφηγήσεις», τότε κερδίζει όποιος αναγνωρίζει τους πραγματικούς όρους της σύγκρουσης και σπεύδει να οχυρώσει το δικό του στρατόπεδο. Αυτό κάνει σήμερα το συστημικό μπλοκ, μέσα από το διαγκωνισμό ανάμεσα στην ακροδεξιά (και ακραία νεοφιλελεύθερη) στροφή της ΝΔ και τη Χρυσή Αυγή. Αντίθετα, πολλοί στην Αριστερά φαντασιώνονται ότι θα παίξουν το ρόλο της ομαλής εναλλαγής και την ήρεμη δύναμη.

Γι' αυτό η Χρυσή Αυγή ανεβαίνει, εκπροσωπώντας ταυτόχρονα ένα τμήμα της κοινωνικής απελπισίας αλλά και τη συσσωρευμένη λούμπεν διαφθορά που εξέθρεψαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, γι' αυτό οχυρώνει το μπλοκ της η ΝΔ, γι' αυτό φαντάζει καθηλωμένος ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν φταίει ο Μουρούτης και οι «μονταζιέρες», αλλά η αναπόδραστη δυναμική του ταξικού ανταγωνισμού και της πολιτικής κρίσης.

Παρ' όλα αυτά, σε αυτή τη συγκυρία η Αριστερά μπορεί να κερδίσει. Όχι εάν «τους βομβαρδίσει με νομιμότητα», αλλά εάν δείξει ότι είναι αποφασισμένη να παίξει, μέχρι τέλους, το ρόλο του άκρου. Εάν συμβάλλει στη μέγιστη αναταραχή και στη μέγιστη αυτοπεποίθηση των λαϊκών μαζών ως συλλογικού υποκειμένου και όχι ως «εκλογικού σώματος». Εάν αδιαπραγμάτευτα στρατευτεί στη σύγκρουση μέχρι τέλους, διαλέγοντας πρακτικές έμπρακτης ανυπακοής, παρακώλυσης δημοσιών λειτουργιών, πολιτικής του δρόμου. Εάν απαρνηθεί τον κοινοβουλευτικό καθωσπρεπισμό και υποσχεθεί την τιμωρία των ενόχων όχι με όρους θεσμικής εξισορρόπησης αλλά πραγματικού τιμήματος για την καταστροφή. Εάν επεξεργαστεί όχι μια γραμμή διαπραγμάτευσης αλλά ρήξης με την ΕΕ και το χρέος και δεσμευτεί για ανατροπές πέραν των ορίων της σημερινής νομιμότητας. Εάν αναμετρηθεί με κάθε τρόπο – και στο δρόμο – με τις θρασύδειλες συμμορίες των νεοφασιστών. Μόνο έτσι θα γείρει αμετάκλητα προς τα αριστερά ο συσχετισμός δύναμης στον ακήρυχτο εμφύλιο πόλεμο που είναι σε εξέλιξη.

Όσοι από την Αριστερά εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ούτως ή άλλως η ακραία «φτωχοποίηση», θα μεταφραστεί σε ριζοσπαστικοποίηση και εκλογική δυναμική, παραβλέπουν ότι η ίδια συνθήκη, εάν δεν υπάρξει η κατάλληλη πολιτική παρέμβαση, μπορεί να οδηγήσει στον εξατομικευμένο επιβιωτισμό ή ακόμη και στη συσπείρωση γύρω από αυταρχικές ή κοινωνικά κανιβαλικές ιδεολογίες.

Ο μόνος εφικτός ρεαλισμός για την Αριστερά σήμερα είναι η αναγκαία πολιτική ακρότητα. Διαφορετικά, η τωρινή αμηχανία και το μούδιασμα θα μετατραπούν σε παγιωμένη συλλογική αποκαρδίωση, οι κυρίαρχες δυνάμεις θα διατηρήσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων και ο κόσμος που επένδυσε στην Αριστερά θα πληρώσει το τίμημα: σε φτώχεια, σε βία, σε απελπισία.

ΠΗΓΗ: http://www.aristerovima.gr/blog.php?id=4385

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΡΟΣΤΑΤΙΣ

 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

 

Η Παναγία υπήρξε διαχρονικά η προστάτις των Ρωμηών. Η βασιλεύουσα των πόλεων θεωρούσε ότι δεν την έσωζαν τα ισχυρά της τείχη από τις αλλεπάλληλες εναντίον της επιδρομές, αλλά η σκέπη της. «Τη υπερμάχω στρατηγώ» είναι ύμνος, που οι κάτοικοί της προσέφεραν ως ένδειξη ευγνωμοσύνης μετά από σωτηριώδη επέμβασή της. Κι όταν η σκέπη της απομακρύνθηκε από την Πόλη εξ αιτίας των κριμάτων αρχόντων και λαού, ο λαός μας ένοιωσε την Παναγία να πονά περισσότερο από τον ίδιο και της αφιέρωσε το τραγούδι της παρηγοριάς «Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις».

Και μέσα στη φοβερή σκλαβιά σ' αυτήν κατέφευγε να παρηγορηθεί, να πάρει δύναμη, να αντέξει. Την εμπιστευόταν, γιατί κι εκείνη ως μητέρα είχε πολύ πονέσει και κατανοούσε τον ανθρώπινο πόνο. Γι' αυτό ήταν γοργοεπήκουος, ώστε να μεταφέρει την παράκληση του πονεμένου ανθρώπου στον γυιό της, Κύριό της και Κύριό μας. Άλλωστε μας το υποσχέθηκε κατά τη μετάστασή της και το τήρησε, ώστε να το ομολογούμε: «Ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη εκ θανάτου τας ψυχάς ημών». Τις ψυχές μας και τις ζωές μας, όπως τις ζωές των στρατιωτών που «ημύνοντο του πατρίου εδάφους», το οποίο επιβουλευόταν πρόσφατα ιταμός επίδοξος κατακτητής.

Τα ονόματα που έδωσε ο λαός στην Παναγία μας ανέρχονται σε δύο εκατοντάδες περίπου. Η κοίμησή της γιορτάζεται πανηγυρικά σε ναούς και εξωκκλήσια. Είναι το πιο λαμπρό πανηγύρι, του θέρους, το Πάσχα του καλοκαιριού. Με σεβασμό στη μνήμη της η Εκκλησία ετοιμάζει το κλίμα με τη νηστεία που επέβαλε. Η τέλεση της ακολουθίας των παρακλητικών κανόνων κάθε απόγευμα συμβάλλουν στην καλύτερη ετοιμασία. Όμως εμείς εννοούμε πλέον διαφορετικά τον εορτασμό. Με τη νηστεία δεν έχουμε αγαθές σχέσεις και τις παρακλήσεις τις βρίσκουμε βαρετές. Όσο για τη γιορτή της κοίμησής της την έχουμε μετατοπίσει στην παραμονή της ημέρας που η Εκκλησία μας όρισε. Τότε στήνουμε το γλέντι έχοντας μάλιστα ατράνταχτο επιχείρημα: Τότε μόνο μπορεί να παραταθεί αυτό ως τις πρωινές ώρες, αφού η αργία της επομένης προσφέρεται για ανάπαυση λόγω της αργίας. Για εκκλησιασμό δεν γίνεται λόγος, καθώς αυτός έχει αποσυνδεθεί από τον βίο μας. Και σπεύδουν κάποιοι να διαδώσουν την ανησυχία τους από τον διαφαινόμενο κίνδυνο χωρισμού της Εκκλησίας από την Πολιτεία. Μήπως όμως αυτός ο χωρισμός, πέρα από τις οδυνηρές συνέπειες για το Γένος και όχι για την Εκκλησία, θα έχει και καλά; Θα θέσει τέρμα στην υποκρισία του εορτασμού των εκκλησιαστικών εορτών με άκρως αντιεκκλησιαστικό πνεύμα. Βέβαια ο κόσμος έχει εφεύρει από καιρό υποκατάστατα των εορτών της Εκκλησίας. Είναι οι ποικίλες εορτές τοπικών προϊόντων φυτικών και εναλίων. Αγνοούν οι πρωτοστατούντες για λόγους εμπορικούς στην οργάνωση αυτών ότι η Εκκλησία έχει ειδική ευχή για τους καρπούς της γης. Όρισε μάλιστα κατά την 6^η Αυγούστου, ημέρα της Μεταμορφώσεως να ευλογεί τα γεννήματα της αμπέλου. Ο κόσμος όμως θέλει να πορεύεται ερήμην της Εκκλησίας. Και οι την Εκκλησία διοικούντες παρασύρονται από το πνεύμα του κόσμου και τη γλώσσα του. Έτσι αντί του προσκυνήματος χρησιμοποιείται ολοένα και ευρύτερα κατά τα τελευταία έτη ο όρος θρησκευτικός τουρισμός.

Στην εποχή μας απαξιούμε την Παναγία. Αδιαφορούμε, λοιδωρούμε ή και βλασφημούμε ακόμη το όνομά της, εμείς οι ανεπτυγμένοι, οι καλλιεργημένοι, οι πολιτισμένοι, που δεν ακουμπούμε πλέον σε μάταιες ελπίδες, για να τακτοποιήσουμε τα του βίου μας. Εμείς έχουμε βεβαιότητες που απορρέουν από την επιστημονική μας γνώση και την οικονομική μας ευμάρεια. Μόνο σαν η επιστήμη, δια των εκπροσώπων της, «σηκώσει ψηλά τα χέρια» και όταν μας ζώσει η οικονομική ανέχεια θυμούμαστε αυτήν που τόσες φορές επικαλούνταν καθημερινά οι πρόγονοί μας και σταυροκοπιούνταν μπροστά στο εικονοστάσι, όπου άσβεστο παρέμεινε το καντηλάκι υπό συνθήκες πολύ ασφυκτικότερης ανέχειας. Τότε στερούσαν το λαδάκι από το οικογενειακό φαγητό, όχι όμως και από το καντήλι! Ο «ορθολογισμός» υπαγορεύει ειρωνικά μειδιάματα για τις «φαιδρές» αυτές καταστάσεις του παρελθόντος. ΚΙ όμως στο βάθος έχουμε την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Ότι έχουμε αποκλίνει από της σωστή πορεία και γευόμαστε τους πικρούς καρπούς της αποστασίας.

Ο «ορθολογισμός», της αλαζονείας γέννημα, υποτάσσεται μόνο στην ανάγκη. Ο Βίκτωρ Ουγκώ στην εισαγωγή του σπουδαίου έργου του «Η Παναγία των Παρισίων» (στο οποίο όμως δυστυχώς η ίδια η Παναγία είναι απούσα από τον ναό της) γράφει: Ο άνθρωπος προσεύχεται από ανάγκη. Είναι στατιστικά αληθές αυτό, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων καταφεύγει στην προσευχή μόνο εξ ανάγκης. Αγνοείται όμως κατά τρόπο θλιβερό η μειοψηφία εκείνη που καθημερινά και ευχαριστεί, μη ούσα αγνώμων, αλλά και δοξολογεί τον Θεό και την Παναγία μητέρα του. Εκεί στο αγιώνυμο όρος, το «Περιβόλι της Παναγιάς» ακατάπαυστα προσεύχονται υπέρ του κόσμου (όλου του κόσμου) ταπεινοί μοναχοί, που δέχονται πλούσια τη χάρη της, όπως έχουμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε, όσοι καταφεύγουμε εκεί για προσκύνημα και όχι για θρησκευτικό τουρισμό!

Θα κλείσω με απόσπασμα από το έργο του αγράμματου Μακρυγιάννη «Οράματα και θάματα: «Τι τζιβαϊρικόν πολυτίμητον έχομεν οι ορθόδοξοι χριστιανοί και δεν το γνωρίζομεν, οι ταλαίπωροι, και μας τυφλώνει η κακία μας και η παραλυσία μας και η διοτέλειά μας, και χανόμαστε αδίκως εδώ και εις την άλλη ζωή, και φεύγομεν από την δικαιοσύνη του θεού και της βασιλείας του και εργαζόμαστε έργα του διαβόλου. Μη στοχάζεστε, αδελφοί αναγνώστες, ότι θέλω να σας απατήσω και να σας παρακινήσω στανικώς. Εκείνο οπού θέλει ο καθένας, είναι νοικοκύρης να το κάμει ό, τι αγαπάγει, και ο ίδιος ο πλάστης τον έχει ευταξούσιον τον άνθρωπον κάμει και ανεξάρτητον και τόδειξε και ποιος είναι ο ίσιος δρόμος και ποιος ο στραβός».

Ως πότε θα φερόμαστε από τον «ορθολογισμό»μας στον δρόμο τον στραβό; Ως πότε θα παραμένουμε αμετανόητοι για τις αμαρτίες μας; Ως πότε θα στηρίζουμε τις ελπίδες στους δημαγωγούς και λαοπλάνους, που δεν διστάζουν να ξεπουλήσουν ακόμη και την πατρίδα τους, καθώς έπαψαν να πιστεύουν σ' αυτήν, αφού προηγουμένως αρνήθηκαν τον Θεό; Ας καταφύγουμε και πάλι ταπεινά στην αγκαλιά της Εκκλησίας και άς συμψάλλουμε: «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου».

 

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 19-08-2013      

  Υποχρεωτικές μετατάξεις: Ένας ακόμη κρίκος για το «μικρό» και «επιλεκτικό» σχολείο στον αντίποδα του «ενιαίου».

 

Των Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα  και Αντώνη Ναξάκη*

 

«Ευτυχώς δεν με χτύπησε η μυγοσκοτώστρα»

 

Τις μέρες αυτές βιώνουμε το δεύτερο κύμα επίθεσης στο δημόσιο σχολείο και τους εκπαιδευτικούς, μετά τις διαθεσιμότητες 2.122 συναδέλφων μας 50 ειδικοτήτων της τεχνικής  εκπ/σης και 302 υπ. μετατάξεων εξαιρούμενων σε θέσεις διοίκησης. Το νέο εργασιακό «κερασάκι» αποτελούν οι κοινές ειδικότητες Γυμνασίου και Δημοτικού σχολείου. Δίπλα τους και η τρομοκρατία που απευθύνεται ενδεικτικά σε κλασικές ειδικότητες με λίγες ή καθόλου δυνατότητες μετάταξης…

Είναι πια ξεκάθαρο ότι σ' αυτή τη φάση στη χώρα μας οι δυνάμεις του κεφαλαίου με αφορμή το «κρατικό» χρέος αποτελειώνουν κατακτήσεις του εργατικού κινήματος μεγάλου ιστορικού βάθους. Παράλληλα όχι απλώς «εκσυγχρονίζουν», αλλά αναδιαρθρώνουν βαθιά και βίαια ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, την ώρα που με όρους «κοινοβουλευτικής χούντας» και «ιδιότυπης κατοχής χρέους» στραγγαλίζουν και τα τελευταία απομεινάρια «εθνικής ανεξαρτησίας». Ήταν επομένως αδύνατο να μην επιτεθούν στο ήδη λαβωμένο δημόσιο σχολείο και εκπαιδευτικό σύστημα. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου δεν είναι απλώς τοκογλύφοι και τραπεζίτες, επενδυτές ή εφοπλιστές, αλλά εκπροσωπούνται τόσο από την ηγεσία της Ε.Ε., όσο το παγκοσμιοποιημένο ΔΝΤ με τη συναίνεση της ντόπιας διεφθαρμένης ελίτ.

Τι  γίνεται στο δημόσιο σχολείο;

Στην ουσία πρόκειται για την αφετηρία  μιας στοχευμένης βίαιης και αυταρχικής προσπάθειας για «βορειο-ευρωπαϊκού τύπου» εκπαίδευση:

1) Απομάκρυνση του «νέου» Γενικού Λυκείου από την υποχρεωτική εκπαίδευση με  «όραμα» τον βαθιά ειδικευμένο χαρακτήρα, τα πανελλαδικού τύπου φίλτρα και τη συνέχιση της μείωσης του μαθητικού πληθυσμού σε ΑΕΙ-ΑΤΕΙ. Εισάγονται ειδικά φίλτρα ελέγχου για το είδος των σχολών επιλογής, επιθετική συρρίκνωση των κοινωνικών στρωμάτων που τα παιδιά τους θα έχουν πρόσβαση σε ΑΕΙ-ΑΤΕΙ.  Εάν επιτύχουν τα σχέδιά τους θα επέλθει σύντομα διαφοροποίηση της ροής του μαθητικού πληθυσμού, ίσως προς τις μεταγυμνασιακές ΣΕΚ (Μεταγυμνασιακά ΙΕΚ). Αυτό θα οδηγήσει σε μείωση του αριθμού των τμημάτων και πολύ πιθανά σε νέες συγχωνεύσεις σχολείων…

2) Συρρίκνωση της Δημόσιας Τεχνικής Εκπαίδευσης (ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ, ΟΑΕΔ, κλπ) – όχι προς την κατεύθυνση ενιαίου και πολυδύναμου σχολείου – με συνεχή μείωση  ειδικοτήτων, με μεταφορά της πρακτικής από τα εργαστήρια των ΣΕΚ (Σχολικά Εργαστηριακά Κέντρα) στην ιδιωτική σφαίρα με την υποχρεωτική, μερική και απλήρωτη «μαθητεία» και με είσοδο των ιδιωτών το δημόσιο σχολείο.

Να σημειώσουμε ότι οι μαθητές του νέου Τεχν. Λυκείου για να εισαχθούν σε ΑΕ-ΑΤΕΙ πρέπει ως προϋπόθεση να έχουν τελειώσει τη μαθητεία. Πόσοι αλήθεια μπορούν να φτάσουν μετά απ' αυτό σε εισαγωγικές εξετάσεις;

3) Προκρίνεται αύξηση των δυο μεταγυμνασιακών δρόμων (ΓΕΛ ή ΕΠΑΛ) σε τρεις με την προσθήκη των μεταγυμνασιακών ΙΕΚ (ΣΕΚ-Σχολές Επαγγελματικής κατάρτισης) με τελευταίο ορίζοντα το πτυχίο ειδ. 4 των ΙΕΚ. Θεωρούμε ότι η συρρίκνωση θα συνεχιστεί και με επόμενα κύματα στην ΤΕΕ, αφού προετοιμάζονται συγχωνεύσεις ΕΠΑΛ και καταργήσεις των ΕΠΑΣ, και θα προσπαθήσει να επιβάλλει σύντομα Τρόικα-ΥΠΑΙΘ. Αυτά θα έχουν ως επιθυμητό γι' αυτούς  αποτέλεσμα: Την ιδιωτικοποίηση-εμπορευματοποίηση της ΤΕΕ, τον εξοβελισμό μαθητικού πληθυσμού στις ΣΕΚ, τη μείωση της ροής προς τα ΑΤΕΙ (και ΑΕΙ), σε νέες διαθεσιμότητες ειδικοτήτων, σε «πλεονάσματα» ειδικοτήτων Γενικής Παιδείας σε βαθμό μη ελεγχόμενο.

4) Πορεία επιθετικής ενοποίησης όλης της υπάρχουσας τυπικής υποχρεωτικής εκπαίδευσης με αντιδραστικά χαρακτηριστικά. Από το 2010 άρχισε να εφαρμόζεται σε ευρεία κλίμακα σειρά αποσπάσεων «μερικών ή ολικών διαθέσεων», άλλοτε εθελοντικά και άλλοτε υποχρεωτικά των κοινών ειδικοτήτων από τη β/βάθμια εκπ/ση στην α/βάθμια (πολύ σπάνια το αντίθετο). Από τον Δεκέμβρη του 2012 (ΦΕΚ 24-12-2012) ενοποιήθηκαν οι περιοχές μετάθεσης μεταξύ ΠΥΣΠΕ και ΠΥΣΔΕ.

Παράλληλα εγκαταλείφθηκε σιωπηρά και πονηρά η εγκύκλιος «εθελοντικών μετατάξεων» [38784/Δ1/20-03-2013 ΑΔΑ ΒΕΔΖ9-ΥΚΒ ΕΞΑΙΡ. ΕΠΕΙΓΟΝ] στην α/θμια εκπ/ση που αφορούσε  945 καθηγητές της β/θμιας ΠΕ05 (Γαλλικών), ΠΕ07 (Γερμανικών), ΠΕ08 (Καλλιτεχνικών), ΠΕ32 (Θεατρικών Σπουδών), ΠΕ18.41 (Δραματικής Τέχνης), ΠΕ19-20 (Πληροφορικής). Στην θέση της υπήρξε η εγκύκλιος 111966/Δ2/13-08-2013 της Γεν. Δ/νσης Δ/σης Προσωπικού Π.Ε. και Δ.Ε., που παρά τα καταγγελμένα πολλαπλά λάθη και «λάθη», έχει νέα χαρακτηριστικά: Προσθέτει τους κλάδους ΠΕ06 (Αγγλικής), ΠΕ11 (Φυσ. Αγωγής) και ΠΕ16 (Μουσικής), ενώ αφήνει μετέωρους τους ΠΕ18.41 (Δραματικής Τέχνης).

Εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε ειδικά ότι:

α) οι ειδικότητες Αισθητικής Αγωγής ΠΕ08 και Π16 τείνουν προς κατάργηση στο Γυμνάσιο (ώρες μόνο στην Α΄ Γυμνασίου, διπλές για φέτος), ενώ έχουν φύγει ως επιλεγόμενες από το ΓΕΛ από την εποχή «Α. Διαμαντοπούλου». Επομένως ο δρόμος που τους απομένει είναι ή η μετάταξή τους στην α/βάθμια ή η διαθεσιμότητα. Εξού και οι μεγάλοι αριθμοί μετακινήσεων που δίνει το ΥΠΑΙΘ.

β) Η ειδικότητα ΠΕ06 (Αγγλικής) ως πρώτη ξένη γλώσσα ουσιαστικά εξοβελίζεται από την μεταγυμνασιακή εκπ/ση και κυριαρχεί με τα νέα ωρολόγια προγράμματα στο Γυμνάσιο. Παράλληλα της «ανοίγουν» το δρόμο για υποχρεωτικές μετατάξεις στο Δημοτικό. Εξού επίσης και οι μεγάλοι αριθμοί μετακινήσεων που δίνει το ΥΠΑΙΘ.

γ) Για την πολυβασανισμένη ειδικότητα των Θεατρικών Σπουδών (ΠΕ32) όλα τα παράλογα φαντάζουν φυσιολογικά, αφού το ΥΠΑΙΘ βλέπει ως φυσικό της χώρο τα δυο τύπου ολοήμερα των Δημοτικών. Το ερώτημα είναι γιατί «ξέχασαν» τους ΠΕ18.41 (Δραματικής Τέχνης).

δ) Η διπλή ειδικότητα της Πληροφορικής ΠΕ19-20 περνάει από σαράντα κύματα. Χρησιμοποιήθηκε στη δεκαετία του ‘90 και 2000 ως μοχλός αλλαγών και τώρα ήλθε για το ΥΠΑΙΘ η ώρα να την συρρικνώσει στη Δημόσια Τεχν. Εκπαίδευση, σχεδόν εξοβελίσει στα ΓΕΛ και σπρώξει στην Υποχρεωτική Εκπ/ση. Πάντως δόθηκαν αρκετές θέσεις στην α/βάθμια.

ε) Οι 2^ες ξένες γλώσσες ΠΕ05 (Γαλλικών), ΠΕ07 (Γερμανικών) φαίνονται να «αναβαθμίζονται» πάλι στο «νέο» Λύκειο εις βάρος της Αγγλικής (ΠΕ06), αλλά αυτό που δεν εξηγείται εύκολα είναι η τεράστια συρρίκνωση των κενών στην α/βάθμια, σε αντίθεση με την μεγάλη «αύξηση» των πλεονασμάτων στην β/βάθμια.

Τους πίνακες που έβγαλε το ΥΠΑΙΘ γι' αυτές αλλά και όλες τις ειδικότητες, στηρίχτηκε επί πλέον στα νέα ωρολόγια προγράμματα, στις όποιες συγχωνεύσεις ή καταργήσεις σχολείων τον Ιούλιο, αλλά οι Δ/ντές Εκπ/ης της ΔΕ (όχι τα ΠΥΣΔΕ) είχαν ξεχωριστές στήλες που αφαίρεσαν συνταξιοδοτήσεις 2013, καθηγητές σε θέσεις ευθύνης και μακροχρόνιες άδειες που λήγουν μετά τις 30-9-2013.

Να καταγγείλουμε ότι στην Δυτ. Ελλάδα το ΥΠΑΙΘ δεν έλαβε καθόλου ή σχεδόν καθόλου τα πολλά κενά που έστειλαν οι Δ/νσεις α/βάθμιας (όχι τα ΠΥΣΠΕ όπως καταγγέλλεται) μέσω της Περ/κης Δ/νσης, αφού στην Αχαΐα, την Ηλεία και την Αιτωλοακαρνανία είναι μηδενικά, ενώ οι πληροφορίες μας, όπως και η περσινή εμπειρία δείχνει, ότι στάλθηκαν. Θα μπορούσαν έτσι να καλύψουν τουλάχιστον το 70% των «πλεονασμάτων».

στ) Περίεργα πράγματα συμβαίνουν στην  ειδικότητα των ΠΕ11 (Φυσ. Αγωγής). Πέρισυ δεκάδες συνάδελφοι διατέθηκαν στην α/βάθμια, φέτος δεν τους ζητήθηκε εθελοντική μετάταξη, ενώ άνοιξαν  σχετικά λίγες θέσεις σε μερικές Δ/νσεις α/βάθμιας ανά τη χώρα. Όμως έχουμε πληροφορίες ότι συνέβησαν παρόμοια πράγματα με αυτές της 2^ης ξένης γλώσσας.

ζ) Είναι αλήθεια ότι διατίθεται συγκεκριμένη χρηματοδότηση 107 εκ. ευρώ στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση για θέσεις που αφορούν κατά κύριο λόγο τα ολοήμερα Δημοτικά με Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα (ΕΑΕΠ). Το πρόγραμμα όμως των ΕΑΕΠ είναι ενταγμένο στα ΕΣΠΑ, έχει ημερομηνία λήξης 31/12/2015. Έτσι όσες μετατάξεις γίνουν εκεί θα κατευθυνθούν, με μεγάλη πιθανότητα να μείνουν οι συνάδελφοι τόσο στην διάθεση των κατά τόπους ΠΥΣΠΕ, όσο και να παραμένουν την πολιτική απόφαση της Ε.Ε. και της Αποικίας χρέους το 2015 για το αν θα «πλεονάσουν» τέλος του 2015, εάν δεν έχουν «πλεονάσει» νωρίτερα. Μέχρι τότε όμως στο χέρι των εργαζομένων και του βασανιζόμενου λαού είναι να αρχίσει να αποτινάξει τους ζυγούς.

η) Είναι πολύ πιθανό εάν γίνει η μαζική είσοδος ειδικοτήτων στα λημέρια της α/θμιας εκπ/σης να γίνουν νωρίτερα και βιαιότερα όσα συμβαίνουν στην β/θμια απ' αυτό το καλοκαίρι. Αντί για μεμψιμοιρίες ή περιχαρακώσεις με μικρό ορίζοντα ας πάρουμε οι συνάδελφοι ενιαία ή παράλληλα, αλλά πάντως σε κοινά μετερίζια τον παρατεταμένο αγώνα αντίστασης και ανατροπής που μας αναλογεί.

Συμπέρασμα

Εάν δεν έχουμε ως πλάνο την αντίσταση σε όλη την πολιτική της τρόικας-ντόπιας ελίτ για τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τον ιμπεριαλισμό στο εσωτερικό της ΕΕ αλλά και του παγκόσμιου κεφαλαίου γενικότερα στην περιοχή, ώστε να ανοίξει η παραγωγική και πολιτισμική βάση στη χώρα υπέρ των εργαζομένων και της νεολαίας,

Εάν δεν έχουμε ως εκπαιδευτική προτεραιότητα να ανοίξουμε τα πάντα για το δημόσιο σχολείο, την πρόκριση της σοβαρής ειδίκευσης έναντι της μερικής και φτηνής κατάρτισης, αλλά και την πανεπιστημιακή εκπαίδευση με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας,

Εάν στο εσωτερικό της β/βάθμιας δεν δούμε ενιαία και πέρα από συντεχνιασμούς των ειδικοτήτων, αλλά και από κοινού με τους συναδέλφους της α/βθμιας, τους αδιόριστους συναδέλφους με επίκεντρο των αναπληρωτές των τελευταίων χρόνων,

Τότε προτάσεις του τύπου «μη κάνετε αίτηση» μπορούν να βρουν υποστηρικτές μόνο στις ειδικότητες που δεν «έπιασε η μυγοσκοτώστρα» τώρα ή σε αυτές που ζαλίστηκαν από τους αλλεπάλληλους «ψεκασμούς» του ΥΠΑΙΘ και δεν βλέπουν μπροστά τους.

– Παρά το πολύ αρνητικό γεγονός ότι «φαγώθηκε» πολιτικά και συνδικαλιστικά η απεργία στις πανελλαδικές λόγω των μεγάλων δυσκολιών και κινδύνων που περιέκλειε,

– Παρά το αρνητικό γεγονός ότι το νέο ΔΣ και προεδρείο της ΟΛΜΕ δεν μπόρεσε τουλάχιστον αντικειμενικά να εφαρμόσει την απόφαση του πρόσφατου 16ου συνεδρίου για «Διαρκές Συνέδριο» το καλοκαίρι ή να προετοιμάσει την μάχη των μετατάξεων του Αυγούστου,

– Παρά το γεγονός ότι είχαμε σημαντικές, αλλά όχι μεγάλες και καθολικές αντιδράσεις για το 1^ο κύμα διαθεσιμοτήτων στην β/βάθμια εκπ/ση,

– Παρά το γεγονός ότι δεν υπήρξε σοβαρός διακλαδικός αγώνας των ομοσπονδιών που είχαν ταυτόχρονες διαθεσιμότητες,

Οφείλουμε αυτή την περίοδο να βάλουμε στις Γεν. Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ στόχους που μπορεί φαινομενικά να έχουν ποικιλία, στην ουσία να ενώνουν και να μη διαιρούν αρνητικά τον κλάδο, τόσο στο εσωτερικό, όσο και με την εκπαιδευτική κοινότητα και τους εργαζόμενους συνολικά.

Ο αγώνας για τα εργασιακά και εκπαιδευτικά δικαιώματα των εκπαιδευτικών είναι κοινός με αυτόν για το μεγάλο δημόσιο, ενιαίο, 12χρονο υποχρεωτικό και δημιουργικό σχολείο, αλλά και με αυτόν του χειμαζόμενου λαού.

Συγκεκριμένα, οφείλουμε να βρεθούμε σε καθολική σύγκρουση ανατροπής της συγκεκριμένης εκπαιδευτικής και κοινωνικής πολιτικής με καθολική γενικευμένη απεργία και ανυπακοή, κάνοντας όμως σοβαρή προσπάθεια να έχουμε ενεργητικό σύμμαχο τους εργαζόμενους, τη νεολαία και ευρύτερα την κοινωνία.

Ιδού η Ρόδος…

 

20-08-2013

 

* Παναγιώτης Α. Μπούρδαλας, τακτ. αιρετό μέλος στο ΠΥΣΔΕ Αχαΐας και αν. αιρετό μέλος στο ΑΠΥΣΔΕ Δυτ. Ελλάδας

Αντώνης Ναξάκης, τακτ. αιρετό μέλος στο ΠΥΣΔΕ Χανίων και μέλος του Γ. Σ. της ΑΔΕΔΥ

Μηρυκάζοντας λωτούς αθανασίας

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

Φοβάμαι τις μνήμες μου

με γονατίζουν

Τσαμπιά τα δάκρυα

κρέμονται

στις δεντροστοιχίες

των ματιών μου

Ροδάκινα τα μαγουλά

φλογισμένα

Κρεμασμένα ηλιοβασιλέματα

Αναδύονται τα συναισθήματα

αφρός

Το κύμα, γλύφει τις πληγές

Σβήνει τα σημάδια τους ο χρόνος

Απλώνονται τα χέρια μου

ψηλαφούν

άδειες οι χειραψίες

Τυποποιημένες οι ανθρώπινες

επαφές, κονσέρβες

Άδεια τα πρόσωπα,

κουκουλοφόροι της μοναξιάς

Στον γύψο των media,

καλουπώνονται οι σκέψεις

Σταματά ο χρόνος

Ας πηγαινοέρχεται το εκκρεμές

Κινήσεις πανομοιότυπες

Επανάληψη

Ο χρόνος τρέχει, σαν σκύλος

κυνηγάει την ουρά του

Δεν προχωράει

αυτοαναιρείται ξαναρχίζοντας

Και εγώ  αφουγκράζομαι ενεός

την ηχώ, των αινιγμάτων,

Που αφήνω ανέπαφα

Σε κάθε αιώρησή του

Η καθημερινότητα μαραίνει

την βούλησή μου

κλαδεύει τις προοπτικές μου

Χαράζουν στο πρόσωπό μου

μονοπάτια

τα ξεχασμένα όνειρα

Και όταν τα μπράτσα μου

δραπετεύουν απ' τους καθρέφτες,

σωπαίνω

Και καθώς στη μήτρα της σιωπής

ανθίζει ένα λουλούδι

Αδράχνω στη λιπόσαρκη

αγκαλιά μου, την ελπίδα

και εκπέμπω φως

Τώρα που ξέπεσαν οι θεοί

Εγώ κρατώ τους κεραυνούς

Κι' όταν οι θύελλες κοπάσουν

Μια ηλιαχτίδα θα φωτίσει

τα μάτια των παιδιών

Τότε θα δραπετεύσω προς το μέλλον

Εισπνέοντας βαθιές ανάσες

αισιοδοξίας

Μηρυκάζοντας αργά λωτούς

Αθανασίας

 

27 Μαρτίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

 

* http://toxefwto.blogspot.gr/