Η κινούμενη άμμος της Μέσης Ανατολής, το Ιράν και η Τουρκία

Του Θεόδωρου Μπατρακούλη*

Η πυρηνική απειλή του Ιράν ήταν για σημαντικό χρονικό διάστημα ευρέως αναγνωρισμένη ως η πιο σοβαρή εξωτερική πολιτική κρίση που αντιμετώπιζε η Ουάσινγκτον. Το Κογκρέσο είχε ενισχύσει τις κυρώσεις κατά του Ιράν, κάνοντας ακόμη πιο αυστηρές τις ποινές κατά των ξένων εταιρειών. Η κυβέρνηση Ομπάμα είχε επεκτείνει ταχύτατα την επιθετική ικανότητα των ΗΠΑ στο αφρικανικό νησί Ντιέγκο Γκαρσία, όπως είχε ζητήσει η Βρετανία, η οποία είχε εκδιώξει τον ιθαγενή πληθυσμό, έτσι ώστε οι ΗΠΑ να μπορέσουν να αξιοποιήσουν την τεράστια βάση που χρησιμοποιεί για να επιτεθεί τη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία.

Κανένας λογικός άνθρωπος δε θέλει το Ιράν, ή οποιοδήποτε άλλο κράτος, να αναπτύξει πυρηνικά όπλα. Όμως, αξίζoυν κάποιες υπομνήσεις. Η Ινδία και το Πακιστάν ήταν δύο από τις τρεις πυρηνικές δυνάμεις που αρνήθηκαν να υπογράψουν τη Συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων (Non-proliferation Treaty, NPT), με τρίτο το Ισραήλ. Όλα αυτά τα κράτη ανέπτυξαν πυρηνικά όπλα με την υποστήριξη των ΗΠΑ, κάτι που συνέχιζαν να κάνουν. Το καλοκαίρι του 2010 ο Νόαμ Τσόμσκι, σε ένα σχετικό κείμενό του, έκανε ορισμένες σημαντικές επισημάνσεις: «Ένας προφανής τρόπος για τον περιορισμό ή την εξάλειψη της απειλής αυτής είναι η θέσπιση Ζωνών Χωρίς Πυρηνικά Όπλα (Nuclear Free Weapons Zone, NFWZ) στη Μέση Ανατολή. Το θέμα προέκυψε πάλι στο συνέδριο για τη Συνθήκη Μη Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών στις αρχές του Μαΐου του 2010. Η Αίγυπτος, ως πρόεδρος των 118 εθνών του Κινήματος των Αδέσμευτων (Non-Aligned Movement) πρότεινε στο συνέδριο την υποστήριξη ενός σχεδίου που καλεί σε έναρξη των διαπραγματεύσεων το 2011 για Ζώνες Χωρίς Πυρηνικά Όπλα (NFWZ) στη Μέση Ανατολή, όπως είχε άλλωστε συμφωνηθεί από τη Δύση, συμπεριλαμβανομένων και των ΗΠΑ, το 1995 στην αναθεωρητική διάσκεψη της Συνθήκης. Η Ουάσινγκτον εξακολουθεί επισήμως να συμφωνεί, αλλά επιμένει ότι πρέπει να εξαιρείται το Ισραήλ – και φυσικά δε δείχνει να θεωρεί ότι τέτοιες διατάξεις μπορούν να ισχύουν και για την ίδια…».[1]

Μέσα στον κυκεώνα των εξελίξεων στην ευρύτερη Εγγύς και Μέση Ανατολή (Συρία, Αίγυπτος, Τουρκία, Παλαιστίνη κ.α.), μια σημαντική εξέλιξη σημειώθηκε τον Ιούνιο 2013 στο Ιράν. Το γεγονός ενδεχομένως δρομολογούσε σημαντικές αλλαγές στη χώρα της σιιτικής ισλαμικής επανάστασης και στις σχέσεις της με την Ουάσιγκτον. Στις προεδρικές εκλογές νικητής αναδείχθηκε ο Χασάν Ρουχανί (Hassan Rouhani, αναφέρεται και ως Ροχανί). Συγκέντρωσε περισσότερες από 18 εκατομμύρια ψήφους, ή 50,71% του συνόλου των ψήφων (που υπολογιζόταν σε πάνω από 36 εκατομμύρια). Επρόκειτο για μια εντυπωσιακή μεταστροφή των Ιρανών εκλογέων. Οι αποκαλούμενοι συντηρητικοί υποψήφιοι πέτυχαν άσχημα αποτελέσματα, με τον δεύτερο, τον Μοχαμάντ Μπαγκίρ Γκαλιμπάφ (Mohamad Baghir Ghalibaf), δήμαρχο της Τεχεράνης, να υστερεί πολύ, με το 16,56% των ψήφων. O Χασάν Ρουχανί είναι μια σημαντική, διακεκριμένη προσωπικότητα του Ιράν. Γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 1948)[2] είναι ένας σιίτης mujtahid (ανεξάρτητος νομικός ερμηνευτικής νομικής σχολής)[3], μουσουλμάνος κληρικός, δικηγόρος,  ακαδημαϊκός, διπλωμάτης και πολιτικός. Θεωρείται ως πραγματιστής και μετριοπαθής πολιτικά.[4] Έχει διατελέσει μέλος της Συνέλευσης των Εμπειρογνωμόνων από το 1999, μέλος του Συμβουλίου Διάκρισης Σκοπιμότητας (Expediency Discernment Council)[5] από το 1991, μέλος του Ανωτάτου Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας από το 1989, και επικεφαλής του Κέντρου Στρατηγικών Ερευνών από το 1992.[6]

Ο νέος πρόεδρος (ο έβδομος στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν) εκλέχθηκε με ισχυρή υποστήριξη των μεταρρυθμιστών. Υποσχέθηκε περισσότερη «μετριοπάθεια», «διαφάνεια» και πολιτική «ύφεσης» στις διεθνείς σχέσεις. Η ανάληψη της προεδρίας από τον Ρουχανί (4 Αυγούστου) σηματοδότησε αλλαγές σε πρόσωπα που κατείχαν καίρια κυβερνητικά αξιώματα. Στη θέση του υπουργού Εξωτερικών τοποθετήθηκε ο Μοχαμάντ Τζαβάντ Ζαρίφ, διπλωμάτης και πρώην αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών από το 1992. Ο Ζαρίφ μιλάει άπταιστα την αγγλική και πραγματοποίησε το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο του Ντένβερ (Κολοράντο, ΗΠΑ). Συνδέεται με τον πρώην πρόεδρο Αλί Ακμπάρ Ραφσαντζανί, ενώ συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις με τον ΟΗΕ για την απελευθέρωση των δυτικών ομήρων στο Λίβανο (σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του πρώην απεσταλμένου Giandomenico Picco). Ο Zarif, 53 ετών, διετέλεσε πρεσβευτής στα Ηνωμένα Εθνη. Είχε συμμετάσχει σε διάφορες μυστικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν μετά το 1993. Του πιστωνόταν ότι είχε διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο κατά τη διάρκεια της διάσκεψης της Βόννης το 2001 που ιδρύθηκε η νέα κυβέρνηση του Αφγανιστάν μετά την πτώση των Ταλιμπάν (σύμφωνα με κατάθεση του κ. Τζέιμς Ντόμπινς, ειδικού απεσταλμένου των ΗΠΑ για το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, στο αμερικανικό Κογκρέσο το 2007).

         Η τοποθέτηση του Ζαρίφ ερμηνευόταν ως ισχυρή ένδειξη της επιλογής του Ροχανί να αλλάξει την κατάσταση αδιεξόδου στις αμερικανο-ιρανικές σχέσεις (που ισχύει από την «Ισλαμική Επανάσταση» το 1979). Η Τεχεράνη επιθυμούσε να επιτευχθεί η άρση των οικονομικών κυρώσεων εναντίον του Ιράν.[7] Ο νέος υπουργός Εξωτερικών ανακοίνωσε ότι επρόκειτο να διορίσει περίπου 50 νέους πρεσβευτές. Στις 15 Αυγούστου, ο Ροχανί διόρισε τον πρώην υπουργό Εξωτερικών Αλί Ακμπάρ Σαλεχί επικεφαλής του Ιρανικού Οργανισμού Ατομικής Ενέργειας. Στις 22 Αυγούστου ο αντιπρόσωπος του Ιράν στη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (IAEA), Αλί Ασγάρ Σολτανιέχ, ανακοίνωσε στο πρακτορείο FARS ότι αποχωρεί από τη θέση του.

Οι επόμενες ενέργειες των βασικών διεθνών δρώντων έμελλαν να δείξουν ποιές θα είναι οι εξελίξεις στις αμερικανο-ιρανικές σχέσεις, στη σπαρασσόμενη από την πολυαίμακτη σύγκρουση για την εξουσία Συρία, στην Αίγυπτο και στην ευρύτερη Εγγύς και Μέση Ανατολή. Αλλά, ας σημειωθεί ότι μια ενδεχόμενη μεταστροφή στην ακολουθούμενη για χρόνια από τις ΗΠΑ στάση της απομόνωσης του Ιράν, θα αποτελούσε σημαντική εξέλιξη. Αυτή εκτός των άλλων, θα έθετε ένα επιπλέον πρόβλημα στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας που εφαρμόσθηκε τα τελευταία χρόνια στη Μέση Ανατολή βασιζόμενη στα δόγματα του «στρατηγικού βάθους» του Αχμέτ Νταβούτογλου. Αυτά δοκιμάζονται στη Συρία: η αντοχή της κυβέρνησης Ασαντ δυσκόλεψε τις επιδιώξεις του συμπλέγματος εσωτερικών και εξωτερικών δρώντων που προσπαθούν να καταλάβουν την εξουσία. Και πιο πρόσφατα η τουρκική πολιτική αποτύγχανε στην Αίγυπτο, όπου δέχτηκε σοβαρό πλήγμα μετά το πραξικόπημα του στρατού και την ανατροπή του Μοχάμμεντ Μόρσι.[8] Φαίνεται λοιπόν να περιορίζονται οι δυνατότητες επιτυχίας του νεοοθωμανικού ηγεμονισμού, τουλάχιστον στην Αίγυπτο, και εν αναμονή της κλιμάκωσης της στρατιωτικής επέμβασης των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στη Συρία. Όμως, σε κάθε περίπτωση, η Τουρκία θα εξακολουθήσει την περικύκλωση του ελληνικού χώρου, προσπαθώντας να σταθεροποιήσει ένα υπό την ηγεμονία της περιφερειακό τόξο. Θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί μεθοδικά τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς των Βαλκανίων και να προωθεί ένα δικό της άξονα με χώρες της περιοχής (Αλβανία, [9] ΠΓΔΜ, «Κοσόβα», και ενδεχομένως Βουλγαρία).

* Θεόδωρος Σ. Μπατρακούλης, Δρ Γεωπολιτικής, Αγαθίου 10-12, ΤΚ 11472, Αθήνα, Τηλ. 210 3813854 – Κιν. 6977570689, http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com

[1] Noam Chomsky, «The Iranian Threat», Ζ Μagazine, July 2010, Volume 23, Number 7, http://www.zcommunications.org/the-iranian-threat-by-noam-chomsky-1.html. Δημοσιεύθηκε στα ελληνικά με τίτλο «Ο Νόaμ Tσόμσκι μιλά για την ιρανική απειλή», 28.06.2010, www.tvxs.gr (μετάφραση από τα αγγλικά Kωνσταντίνα Τσιτουρίδου).

[2] «Interesting points in Rouhani's ID + photo», Shoma News (στα περσικά). Πρόσβαση 15.06.2013. Από το http://en.wikipedia.org/wiki/Hassan_Rouhani

[3] Iran's Presidential Election Heats up as Reformist Rowhani Enters Race, Farhang Jahanpour, Informed Comment, 12 April 2013, Juan Cole

[4] Farnaz Fassihi, «Moderate cleric Hassan Rohani wins Iran Vote», Wall Street Journal, 15.06.2013, http://online.wsj.com/article/SB1000142412788732373430.

[5] Το Συμβούλιο Διάκρισης Σκοπιμότητας του Συστήματος είναι μια διοικητική συνέλευση που διορίζεται από τον Ανώτατο Ηγέτη, και δημιουργήθηκε στο πλαίσιο της αναθεώρησης του Συντάγματος της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν στις 6 του Φεβρουαρίου 1988. http://en.wikipedia.org/wiki/Expediency_Discernment_Council      

[6] http://en.wikipedia.org/wiki/Hassan_Rouhani

[7] Κambiz Foroohar, «Rohani Taps US-Educated Minister to End Iran Sanctions», 05.08.2013, http://www.bloomberg.com/news/2013-08-04/rohani-taps-u-s-educated-foreign-minister-to-end-iran-sanctions.html

[8] Βλ. και Χρήστος Ιακώβου (Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών), «Το «στρατηγικό βάθος» της Τουρκίας και του Νταβούτογλου καταρρέει στην Αίγυπτο»,  25.08.2013, ιστολόγιο www.geopolitics-gr.blogspot.com.

[9] Βλ. και Φρέντυ Μπελέρης, «Η Αλβανική κυβέρνηση σε στενό εναγκαλισμό με τον Ερντογάν», εφημερίδα το Χωνί, 25.08.2013, www.aftonomi.gr. 

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΟΠΟΣ

Του Αλέξανδρου Σταθακιού

Μ' έκανες φίλε και σε μίσησα θανατερά. 

Το ξέρεις κι όμως δεν σε πειράζει: 

Τώρα μαζεύονται γύρω σου όλα τα πουλιά και τρωνε τα πικρά σου σπόρια. 

Και ο κόσμος ολάκερος έχει φορέσει τη μορφή σου. 

Κάποτε – μπορεί να' ναι μακριά – τα σπόρια σου θα ανοίξουν πληγές στα σωθικά τους. 

Τότε θα έρθουν σε μένα βογκώντας και να' μαι ένας άγριος Ροβεσπιέρος: 

Η Καρμανιόλα σε περιμένει. ………………………………………… 

Αλίμονο, τρελό όνειρό μου! 

Πριν το μοιραίο βήμα κοντοστέκομαι: 

Τρομάζω για την δική μου σειρά. 

Και είναι βέβαια αλήθεια ο Ηρακλής και η Λερναία Ύδρα στη μυθολογία,

τόσο όσογια να αθετήσω την «επιταγή των καιρών»

να κάνω όλο αυτό το πρότερο μένος μου μια άλλη εικαστική άποψη για την μορφή σου, που περιβάλλει – ευτυχώς ή δυστυχώς – τον κόσμο μας.

28-8-2013

Η γκανγκστερική Υπερεθνική ελίτ και η Συρία

 Του Τάκη Φωτόπουλου*

Την στιγμή που θα διαβάζονται οι γραμμές αυτές είναι πιθανό η γκανγκστερική Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), η οποία διαχειρίζεται τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) να έχει ήδη ξεκινήσει το μεγαλύτερο μέχρι σήμερα έγκλημα στη καριέρα της. Δηλαδή, την εγκληματική καριέρα που άρχισε  με τoν πόλεμο στον Κόλπο, συνεχίστηκε με τους μαζικούς βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία, την επίθεση στο Αφγανιστάν και στη συνέχεια την εισβολή στο Ιράκ και τελικά την σφαγή στη Λιβύη.

Η διαδικασία αυτή βασικό στόχο είχε πάντα την πλήρη ενσωμάτωση κάθε αντιστεκόμενου λαού στη ΝΔΤ, η οποία ορίζεται στο οικονομικό επίπεδο από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, στο πολιτικό από την κοινοβουλευτική Χούντα και στο πολιτιστικό  από την πολιτιστική ισοπέδωση που φέρνει η παγκοσμιοποίηση της υποκουλτούρας που προωθούν οι πολυεθνικές επιχειρήσεις.

Η Υ/Ε απαρτίζεται από:

– τις οικονομικές ελίτ, δηλαδή τα διευθυντικά στελέχη μερικών εκατοντάδων πολυεθνικών επιχειρήσεων που εδράζονται βασικά στις χώρες της «Ομάδας των 7» και ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο και την παραγωγή, καθώς και τους διεθνείς ληστοτραπεζίτες που απομυζούν τους λαούς μέσα από τα ληστρικά Χρέη και τοκοχρεολύσια που τους φορτώνουν (Goldman Sachs κ.λπ.).

-τα εκτελεστικά τους όργανα στις πολιτικές ελίτ, δηλαδή τους εγκληματίες επαγγελματίες πολιτικούς των κομμάτων εξουσίας κυρίως της Ομάδας FUKUS (ΗΠΑ/Αγγλία/Γαλλία) που έχουν και την απαιτούμενη πολιτικοστρατιωτική δύναμη για να παίζουν τον ρόλο του «παγκόσμιου χωροφύλακα», αλλά και των άλλων χωρών με υπερεθνική οικονομική δύναμη (Γερμανία, Ιαπωνία, Σκανδιναβικές χώρες, κ.λπ.), καθώς και τους εγκληματίες κομπάρσους τους σε χώρες όπως η Ελλάδα.

-τις πολιτιστικές ελίτ, δηλαδή τους μεγιστάνες του τύπου που είναι ιδιοκτήτες των διεθνών καναλιών (CNN, Fox News, Al Jazeera, Al Arabiya κ.λπ.) ή έμμεσα ελέγχουν διεθνή μίντια όπως το BBC, καθώς και αντίστοιχα έντυπα που με την βοήθεια ενός στρατού από  εξαχρειωμένους αναλυτές και δημοσιογράφους (οι οποίοι έχουν μοναδικά κίνητρα την καλοπέραση και την κοινωνική προβολή τους) φροντίζουν να εκφράζουν  την γραμμή της Y/E για όλα τα σημαντικά θέματα της επικαιρότητας. Ανάλογο ρόλο παίζουν και τα στελέχη μεγάλων ερευνητικών κέντρων και think tanks, τύπου Brookings Institution, Levy Economics Institute κ.α..

Με το σημερινό έγκλημα, κατά τη γνώμη μου, μπαίνουμε στο τελικό στάδιο ολοκλήρωσης της παραπάνω διαδικασίας που σκοπεύει να οδηγήσει στην ανατροπή των τελευταίων ιστορικών εθνικοαπελευθερωτικών καθεστώτων στην Μέση Ανατολή: του Μπααθικού καθεστώτος στην Συρία (μετά την καταστροφή του Μπααθικού καθεστώτος στο Ιράκ και του Γκανταφικού καθεστώτος στην Λιβύη) και τελικά του Ισλαμικού καθεστώτος στο Ιράν. Είναι μάλιστα πιθανό, αν το Ιράν αναμιχθεί στην σύγκρουση που ξεκινά σήμερα στην Συρία, τα δύο αυτά στάδια να συγχωνευθούν. Για την ολοκλήρωση όμως της ΝΔΤ απαιτείται και η πλήρης υποταγή (οικονομική αλλά και πολιτικοστρατιωτική) της Ρωσίας και της Κίνας στη ΝΔΤ. Και αν μεν η Κινεζική ελίτ είναι ήδη απόλυτα εξαρτημένη οικονομικά από την ελίτ αυτή, δεν συμβαίνει το ίδιο με την Ρωσική, όπως θα δούμε σε επόμενο άρθρο, η οποία έχει και πολύ ισχυρή πολιτικοστρατιωτική δύναμη, όχι όμως ακόμη ανάλογη, τουλάχιστον όσον αφορά στα συμβατικά όπλα, με αυτήν της Υ/Ε. Αυτήν ακριβώς την προσωρινή  ασυμμετρία δύναμης προσπαθεί να εκμεταλλευθεί η Υ/Ε για να ολοκληρώσει την παγκόσμια κυριαρχία της, με μια μορφή άτυπης πιθανώς, παγκόσμιας διακυβέρνησης. Γι' αυτό, ο πόλεμος αυτός μπορεί να έχει πολύ επικίνδυνες, αν όχι μοιραίες,  συνέπειες για την παγκόσμια ειρήνη…

Φυσικά, τα παραπάνω σκοπεύουν να περιγράψουν την γενική εικόνα και όχι τις λεπτομέρειες. Και είναι λεπτομέρειες το εάν, κάτω από την ολοκληρωτική αντίθεση των λαών που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, ακόμη και η Βρετανική Βουλή ανάγκασε την πολιτική ελίτ σε προσωρινή αναδίπλωση. Κάτω από την μαζική προπαγάνδα των διεθνών ΜΜΕ, αλλά και τον άθλιο ρόλο μιας συνοδοιπορούσας εκφυλισμένης «Αριστεράς», μόλις σήμερα άρχισαν οι λαοί να αντιλαμβάνονται τα αποτρόπαια σχέδια της Υ/Ε και της Σιωνιστικής ελίτ για παγκόσμια επικράτηση, διακινδυνεύοντας τις τύχες όλων μας. Είναι πια τέτοια η αποθράσυνση αυτής της ελίτ, μετά τις συνεχείς επιτυχίες της στην συντριβή των αντιστεκόμενων λαών στην Μέση Ανατολή και του οικονομικού στραγγαλισμού των λαϊκών στρωμάτων παντού, ώστε δεν δίστασαν να καταφύγουν σε επιχειρήματα για τροφίμους ασύλων ανιάτων για να δικαιολογήσουν το νέο έγκλημά τους. Έτσι, οι ΗΠΑ που χρησιμοποίησαν μαζικά τα χημικά  όπλα στο Βιετνάμ, και ανάλογα τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου στην Γιουγκοσλαβία, στην Λιβύη και στο Ιράκ (όπου ακόμη γεννιούνται δύσμορφα παιδιά) μαζί με το Σιωνιστικό Ισραήλ, που πρόσφατα βομβάρδιζε με βόμβες φωσφόρου την Γαζα, έγιναν σήμερα οι παγκόσμιοι τιμητές της διεθνούς ηθικής και επιβάλλουν ένα νέο, ίσως τον καταστροφικότερο, πόλεμο. Και φυσικά, γι' αυτά τα εγκλήματα δεν ξεσηκώθηκε καμιά από τις λαλίστατες διεθνείς ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από την Υ/Ε (Διεθνής Αμνηστία, Γιατροί Χωρίς Σύνορα, HRW κ.λπ.) που σήμερα ζητούν την κεφαλή του Ασσάντ επί πίνακι (αύριο του Πούτιν!), πράγμα που ποτέ δεν έκαναν για τους αρχιεγκληματίες πολέμου Μπους, Μπλερ, Κλίντον, Ομπάμα, Σαρκοζί κ.α., που τυχαίνει να ανήκουν στα αφεντικά τους!

Τις προηγούμενες ημέρες, όπως ανέφερε ακόμη και το διεθνές όργανο της εκφυλισμένης «Αριστεράς», η Γκάρντιαν (26/8), (που στήριξε όλους τους πολέμους της Υ/Ε!) οι μισθοφόροι εγκληματίες «επαναστάτες» της Συρίας παρέλαβαν από τα αφεντικά τους (τους κομπάρσους της Υ/Ε στην περιοχή)  το μεγαλύτερο ποτέ φορτίο βαρέων όπλων. Είναι φανερό ότι ταυτόχρονα με τους κτηνώδεις βομβαρδισμούς έχει σχεδιαστεί γενική επίθεση από τους δήθεν «αντάρτες» για την ανατροπή του καθεστώτος που υποστηρίζει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, συμπεριλαμβανομένων και των έντιμων κομμουνιστών, στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του. Αυτός άλλωστε ήταν και ο βασικός στόχος της Υ/Ε σε όλη την Αραβική "Άνοιξη" που, αντίθετα με τις αποπροσανατολιστικές θέσεις της εκφυλισμένης "Αριστεράς", διεθνώς και στα παρ' ημίν, ήταν προσχεδιασμένη  για την επίτευξη των παραπάνω στόχων.

* http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ:  Δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (1 Σεπτεμβρίου 2013). Το είδα: http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_09_01.html

ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ τού ΣτΕ προς ξένα Πανεπιστήμια

Του Ιωάννη Παπακωνσταντίνου*

Αυτόν τον χρόνο το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) αναχαίτισε τη μαζική «εισβολή» στην Ελλάδα ξένων Πανεπιστημίων: Με την 692/2013 απόφαση της Ολομελείας του,⁽¹⁾ το ΣτΕ απέρριψε τις προσφυγές ελληνικών κολλεγίων κατά της Υπουργικής Αποφάσεως που υποχρεώνει κάθε κολλέγιο αφενός να καταθέσει εγγυητική επιστολή € 500.000 στο Ελληνικό Δημόσιο και αφετέρου να προσλαμβάνει καθηγητές μόνο από το μητρώο διδακτικού προσωπικού που τηρεί το Τμήμα Κολλεγίων τού Υπουργείου Παιδείας (Υπουργική Απόφαση 63893/ΙΑ/3.6.2010 που αντικατέστησε την αρχικά προσβαλλόμενη 129450/Δ6.8.10.2008).        

Αυτόν τον χρόνο το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) αναχαίτισε τη μαζική «εισβολή» στην Ελλάδα ξένων Πανεπιστημίων: Με την 692/2013 απόφαση της Ολομελείας του,⁽¹⁾ το ΣτΕ απέρριψε τις προσφυγές ελληνικών κολλεγίων κατά της Υπουργικής Αποφάσεως που υποχρεώνει κάθε κολλέγιο αφενός να καταθέσει εγγυητική επιστολή € 500.000 στο Ελληνικό Δημόσιο και αφετέρου να προσλαμβάνει καθηγητές μόνο από το μητρώο διδακτικού προσωπικού που τηρεί το Τμήμα Κολλεγίων τού Υπουργείου Παιδείας (Υπουργική Απόφαση 63893/ΙΑ/3.6.2010 που αντικατέστησε την αρχικά προσβαλλόμενη 129450/Δ6.8.10.2008).        

Ειδικότερα, τα κολλέγια πρόβαλαν, μεταξύ άλλων λόγων, ως λόγους ακύρωσης ότι η Υπουργική Απόφαση:

(α) Περιορίζει την ελευθερία εγκατάστασης στην Ελλάδα Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), αφού η εγγυητική επιστολή αυξάνει το κόστος εγκατάστασης και λειτουργίας τους στην Ελλάδα.

(β) Περιορίζει το δικαίωμα των ξένων Πανεπιστημίων «να επιλέξουν ελεύθερα τους επιστημονικούς τους συνεργάτες».

Σύμφωνα με τα κολλέγια, και οι δύο αυτοί περιορισμοί  συνιστούν παράβαση της Συνθήκης Λειτουργίας της ΕΕ. Το ΣτΕ όμως απέρριψε τα παραπάνω επιχειρήματα των κολλεγίων με μία απόλυτη και λακωνική αιτιολόγηση, ήτοι ως  προβαλλόμενα «εκ συμφέροντος τρίτου».

Με απλά λόγια, το ΣτΕ «έβαλε στη θέση τους» τα ξένα Πανεπιστήμια θέτοντάς τα προ των ευθυνών τους, εμμέσως μεν αλλά ρητώς και με νομολογιακή σαφήνεια: Τα ξένα Πανεπιστήμια θα πρέπει κατ' αρχήν να «μαζέψουν» τα ελληνικά κολλέγια-δικαιοχρήστες (franchisees) που μιλούν ως δήθεν νομικοί ή ακαδημαϊκοί εκπρόσωποι των ξένων Πανεπιστημίων-δικαιοπαρόχων (franchisors), και μάλιστα ενώπιον του ΣτΕ. Επιπλέον, οποιαδήποτε επίκληση περί δικαιωμάτων ξένων Πανεπιστημίων της ΕΕ ενώπιον της Ελληνικής Δικαιοσύνης κατά του Ελληνικού Δημοσίου στο μέλλον, θα πρέπει να γίνεται άμεσα από τα ίδια τα ξένα Πανεπιστήμια και όχι έμμεσα από «τρίτους», όπως τα ελληνικά κολλέγια. Πρόκειται δηλαδή περί ενός δικαστικού ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ του ΣτΕ προς ορισμένα ξένα πανεπιστήμια, και ειδικά αυτά που «αντιπροσωπεύονται» στην Ελλάδα από τα επί του προκειμένου κολλέγια.

Με αυτή την απόφαση-σταθμό, το ΣτΕ απάλλαξε οριστικά την Ελληνική Πολιτεία από την επιφαινόμενη (αλλά ουδέποτε πραγματική) απειλή από ξένα Πανεπιστήμια: Λόγω ακριβώς της ακαδημαϊκής συγκροτήσεως και λειτουργίας τους, τα ξένα Πανεπιστήμια δεν είναι ούτε καν τίγρεις με χάρτινα (δικονομικά) δόντια: Ουδέποτε ακαδημαϊκό ίδρυμα εξετράπη ποτέ του σκοπού του εμπλεκόμενο σε μακροχρόνιες και αβέβαιες δικαστικές διαμάχες κατά ξένου κράτους και μάλιστα επιθετικά ως προσφεύγων-επισπεύδων. Αυτή η πραγματικότητα ισχύει απολύτως, ακόμη και για τα κατά κανόνα υποβαθμισμένα («τριτοκλασάτα») βρετανικά ακαδημαϊκά ιδρύματα, που ως πρώην ΤΕΙ και νύν «Πανεπιστήμια» (ελέω Μ. Θάτσερ) επωφελούνται οικονομικώς εγγράφοντας και διδάσκοντας στην Ελλάδα σπουδαστές σε διεθνώς υποβαθμισμένα (τριετή) πτυχιακά προγράμματα (bachelor) εμμέσως, ήτοι μέσω των συνεργασιών τους με «τρίτους», δηλαδή με τα γνωστά μας κερδοσκοπικά κολλέγια.

Συνοπτικά το ΣτΕ εξουδετέρωσε νομολογιακώς τα ενίοτε θορυβούντα ελληνικά κολλέγια: Από το 2013, τα «κολλεγιακά» επιχειρήματα κάθε «τρίτου» (κολλεγίου) υπέρ των συμφερόντων και δικαιωμάτων ξένων Πανεπιστημίων έχουν κρισιολογηθεί ως «ανοησίες» (νομικά φληναφήματα) αφού τέτοια επιχειρήματα ούτε επιβεβαιώνονται ούτε και μπορούν να επιβεβαιωθούν εμπράκτως (δικαστικώς) από ξένα Πανεπιστήμια. Ως αποτέλεσμα, τα ελληνικά κολλέγια απογυμνώθηκαν πλέον από το δήθεν αδιάσειστο επιχείρημα περί «ελευθερίας της εγκατάστασης και λειτουργίας» των ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων σε οποιαδήποτε χώρα-μέλος της ΕΕ, και έχασαν άπαξ δια παντός τον «μπαμπούλα» που επέσειαν κατά του Ελληνικής Πολιτείας για κυρώσεις της ΕΕ ή και της… Τρόϊκας (!) εναντίον της πασχούσης Ελλάδος. Το πόσο είχαν εκτραπεί ορισμένα κολλέγια καταδεικνύεται, μεταξύ άλλων, από την απειλή που εξακόντισε εναντίον της Ελλάδος κατά το πρόσφατο παρελθόν ο πρόεδρος του κολλεγίου IdEF (Εμ. Αμαργιανάκης) επί λέξει ως εξής: ⁽²⁾

«Εν όψει των προπαρατεθέντων και με σκοπό να τεθεί έκαστος ενώπιον των ευθυνών του, προσφύγαμε στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας του να ανασταλεί και μην εφαρμοστεί η Υπουργική Απόφαση, με σκοπό την προστασία ημών και των φοιτητών μας και την αποτροπή του κινδύνου έκθεσης της χώρας μας σε υψηλά πρόστιμα [της ΕΕ] ή/και τη διακοπή τής χρηματοδότησης βάσει τού Μνημονίου».

Η απειλή αυτή διατυπώθηκε δημόσια τον Ιούνιο του 2010, ενώ δηλαδή η Πατρίδα μας αγωνίζετο για την οικονομική (και όχι μόνον) σωτηρία της υπό την πίεση των Μνημονιακών δυνάμεων…

Φυσικά το ΣτΕ δεν ήταν δυνατόν να αφήσει αναπάντητη μία τέτοια διαρκή κολλεγιακή Ύβρι, που αποτελεί αφενός «κατά συρροή ακαδημαϊκή ασέλγεια» κατά τού Συντάγματος της Ελλάδος (άρθρο 16) και αφετέρου «κατ' επανάληψη πολιτικοοικονομική εκβίαση» εναντίον τού Υπουργείου Παιδείας: Μετά τη λακωνική και εθνικά υπερήφανη διατύπωση του ΣτΕ, που ευφυώς «αρμάθιασε» νομολογιακώς όλα τα κολλέγια ως  «τρίτους» (δικονομικώς ασχέτους), έληξε οριστικά το «πάρτυ» τής κολλεγιακής κατατρομοκράτησης «θεών και δαιμόνων» (υπουργών και βουλευτών) από άμμετρες δηλώσεις και ενέργειες κερδοσκόπων κολλεγιαρχών, οι οποίοι τώρα είναι δικαστικώς ηττημένοι, νομικώς απαξιωμένοι, και διοικητικώς αντιμέτωποι με τη Νέμεσι της Ελληνικής Πολιτείας… Η εκπαιδευτική ιστορία της Πορτογαλίας και της γείτονός μας Τουρκίας (που «έκλεισαν» τα περισσότερα κερδοσκοπικά κολλέγια) ίσως επαναληφθεί και στην Ελλάδα αργά ή γρήγορα, ήτοι σε χρόνο και με τρόπο που η ανεξάρτητη Ελληνική Πολιτεία θα επιλέξει.

Αθήνα 19-8-2013

* Ιωάννης Παπακωνσταντίνου ⁽³⁾

 ⁽¹⁾ Εμπεριστατωμένη νομική ανάλυση της 692/2013 αποφάσεως της Ολομελείας του ΣτΕ εμπεριέχεται στο Νομικό Βήμα (τόμος 61, τεύχος 4, σελ.1029-1032) με συντάκτη τον δικηγόρο Αθηνών Αντώνιο Π. Αργυρό, Υπεύθυνο Ύλης του Νομικού Βήματος (e-mail: argyros.office@gmail.com).

⁽²⁾ Για τη δήλωση του κ. Εμ. Αμαργιανάκη περί προσφυγής του κολλεγίου IdEF στο ΣτΕ κατά της Υπουργικής Αποφάσεως (ΥΠΑΙΘΑ) πατήστε εδώ.

⁽³⁾ Ο Ιωάννης Παπακωνσταντίνου (Columbia University Fellow '84: B.S., M.A. / Πανεπιστήμιο Αθηνών: Νομική Σχολή) είναι συγγραφέας του συγγράμματος Κοινωνικοοικονομική Ύβρις (Socio-economic Hubris). Tηλ. 697-886-2607, e-mail: pappas.inet@gmail.com.

ΠΗΓΗ:

Ζητείται ελπίς απόψε

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Τα νυχτολούλουδα του σώματος

                                                    ανθίζουν

κι ακολουθεί ο εγκέφαλος σαν έντομο

                                    τη μυρουδιά τους

Η αλήθεια κελαρύζει

              στο νάμα της ψευδαίσθησης

που μας ποτίζει

               και οι πόθοι μας μεστώνουν

Η αλήθεια βγαίνει πάντα

        απ' το καπέλο μας με απάτη

                   σαν το κουνέλι του φακίρη

Η αλήθεια κρύβεται καλά

        μες στον ανθόκηπο του σώματος

και τραγουδάει στο παραμιλητό

                                              του ονείρου

Τότε ακριβώς που ο δαίμονας

                                     του μεσονυχτίου

σπάει τα μίζερα δεσμά της μέρας

                                           και βγαίνουν

οι αντάρτικες δυνάμεις μας

                                        στα καραούλια,

να χορεύουν στο ασημένιο φως

                                         του φεγγαριού

Όχι άλλος λογισμός κι ενάργεια

ας γίνει ο στίχος μου απόψε

                                   μονοπάτι τεράτων

Να περάσει το ωραίο τέρας

                    απ' τη φωλιά της μοναξιάς

να κλέψει τα αυγά της

                    σύνεση, τάξη και  καθήκον

Μου περισσεύει απόψε η λογική

   την ανταλλάσσω όσο  όσο με ελπίδα

                               28 Ιουλίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

* http://toxefwto.blogspot.gr/

"Περισσότερο από Σύμμαχος''

Του Νίκου  Μπογιόπουλου

«Κατ' αρχήν, θέλω να πω ότι οι δύο λαοί μας και οι δύο χώρες μας είναι περισσότερο από σύμμαχοι. Όχι μόνο πάλεψαν ο ένας δίπλα στον άλλο σε όλη την ιστορία, πάντα για μια ευγενή αιτία, αλλά λάτρεψαν και υποστήριξαν τις ίδιες αξίες, όπως την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία». Είναι τα λόγια του Αντώνη Σαμαρά, όπως διατυπώθηκαν ενώπιον του Ομπάμα, κατά τη συνάντησή τους στο Λευκό Οίκο, στις 8 Αυγούστου.

Σήμερα, μόλις τρεις βδομάδες μετά, παρακολουθώντας τις φωτιές του ιμπεριαλιστικού πολέμου που εξαπλώνονται και στη Συρία, ο ελληνικός λαός έχει κάθε λόγο να αναλογιστεί:

Τι πραγματικά σημαίνει, τι πραγματικά συνεπάγεται για τη χώρα, για τα παιδιά μας, για το παρόν και το μέλλον του τόπου, να δηλώνεσαι «περισσότερο από σύμμαχος» με τις ΗΠΑ και να ανακαλύπτεις «ευγένεια» και «αξίες» πίσω από μια πολιτική που ρίχνει ποτάμια αίματος στη λεκάνη της Μεσογείου…

Η ΣΟΥΔΑ ΚΑΙ ΤΑ «ΠΑΡΑΣΗΜΑ»…

«Από τις 2 Αυγούστου του 1990 η Σούδα συντήρησε 97 πλοία, φόρτωσε και ξεφόρτωσε 13.000 τόνους (πολεμικού υλικού), εξυπηρέτησε 31.000 πτήσεις και τροφοδότησε αεροσκάφη με 4.500 λίβρες υγρών καυσίμων, λειτούργησε 24 ώρες το 24ωρο με εξουθενωτικούς ρυθμούς, 300%-400% πιο γρήγορα από τους κανονικούς. Κάθε μέρα η βάση καλούνταν να διατηρεί τον ανεφοδιασμό των γραμμών μας και κάθε μέρα έπραττε το καθήκον της κατά τρόπον άψογο».

Είναι μια δήλωση που έγινε στις 19 του Ιούλη 1991. Η δήλωση ανήκει στον πρώτο κατά σειρά δολοφόνο του Κόλπου, τον πατέρα Μπους. Αμέσως μετά από αυτήν τη δήλωση, ο Μπους απένειμε «φόρο τιμής» και παρασημοφόρησε το προσωπικό των Αμερικανών στη βάση της Σούδας. Γι' αυτό είχε έρθει, άλλωστε, στην Ελλάδα τότε. Για να «τιμήσει» την «προσφορά» και τη «συμβολή» της Σούδας στον πόλεμο του Κόλπου.

Εκείνο το «παράσημο», που καρφιτσώθηκε στο πέτο της ελληνικής άρχουσας τάξης, το παρέλαβε για λογαριασμό της ντόπιας ολιγαρχίας η κυβέρνηση της ΝΔ υπό τον Κ. Μητσοτάκη.

«Η αεροναυτική βάση της Σούδας ήταν το Νο 2 στήριγμά μας στις επιχειρήσεις στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν μετά το 2001».

Τα παραπάνω εκστομίστηκαν από Αμερικανούς παράγοντες σε άκρως απόρρητη ενημέρωση προς τους συμμάχους τους, που πραγματοποιήθηκε στην Ουάσιγκτον, όπως είχε αποκαλύψει η εφημερίδα «Τα Νέα» (1/4/2008).

Αυτό ήταν το δεύτερο «παράσημο» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που καρφιτσώθηκε στο πέτο της ελληνικής άρχουσας τάξης. Με μια μικρή διαφορά: Σε αντίθεση με το 1990 τούτη τη φορά (όπως και στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας), το «παράσημο» για λογαριασμό της ελληνικής ολιγαρχίας το παρέλαβε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον Κ. Σημίτη.

Κάθε φορά που η Ελλάδα συμμετέχει στα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού, το «τυρί» στην προπαγανδιστική φάκα των εκάστοτε κυβερνώντων για να καμφθούν οι αντιδράσεις της ελληνικής κοινής γνώμης είναι ότι αυτή η εμπλοκή θα φέρει «αναβάθμιση του γεωπολιτικού ρόλου» της χώρας και άρα… «ανάπτυξη»!

Εμφάνιζαν και εμφανίζουν τη συμμετοχή και τη συνενοχή στο έγκλημα σαν «αναγκαία» και «επιβεβλημένη» τακτική που ο λαός θα την εξαργυρώσει, τάχα, με την «αναβάθμιση» της ζωής του!

Βαφτίζουν τα βουτηγμένα στο αίμα ανταλλάγματα των διεθνών γκάνγκστερ προς τους εγχώριους ομοτράπεζούς τους σαν «εθνικό συμφέρον»!

Παριστάνουν ότι με τη μετατροπή της Σούδας σε θανατηφόρο ορμητήριο, με την αποστολή Ελλήνων στρατιωτών εκτός των συνόρων, ότι… θωρακίζουν την «ευημερία» και την «ασφάλεια» του λαού!

Στο διάβα των δεκαετιών που έχουν περάσει από τα «παράσημα» της δεκαετίας του '90 μέχρι σήμερα, μετά από τόση συσσωρευμένη εμπειρία, αξίζει να σκεφτούμε:

Αλήθεια: Πόσο χαλασμένος πρέπει να είσαι για να διαφημίζεις τον αφανισμό των γειτονικών λαών σαν προϋπόθεση της «βελτίωσης» της ζωής του ελληνικού λαού;

Αλήθεια: Ποια «αναβάθμιση» της ζωής του, ποια «ασφάλεια», ποια «ευημερία» βιώνει ο κατεστραμμένος, ο φτωχοποιημένος ελληνικός λαός μετά και από τη διαρκή συμμετοχή της χώρας στους «ανθρωπιστικούς», στους «αντιτρομοκρατικούς» και στους «προληπτικούς» πολέμους των ΗΠΑ και της ΕΕ;

Αλήθεια: Ποιο το όφελος του ελληνικού λαού αν στην επέμβαση που ετοιμάζεται κατά της Συρίας, αν με τη μετατροπή του λαού σε υποψήφιο θύμα του πολέμου, τα ντόπια αρπακτικά κερδίσουν ένα ακόμα «παράσημο» από την ευρωατλαντική συμμορία;

Και αλήθεια: Ποιο το όφελος για το λαό, που αυτή τη φορά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν θα προσέλθουν στην τελετή παράδοσης του «παρασήμου» ο καθένας μόνος του, αλλά θα κληθούν να το παραλάβουν το «παράσημο» εξ ημισείας, από κοινού, ως συγκυβερνώντες;

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύθηκε στο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" την Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013. Το είδα: 31-08-2013, http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=6044

Αναπόληση (Δοκιμή δ')

Του Αλέξανδρου Σταθακιού

Θυμάσαι που είπες στην αρχή «για μια βραδιά ας κοιμηθώ στης ποταμιάς το γυάλινο χαλίκι»;

Με κείνο το φεγγάρι ταξίδεψες… Στο στόμα όμως έμεινε αλάτι και φαρμάκι..

Θυμάσαι π' άκουσες βουή από τ' αγέρι του βουνού μες της σπηλιάς το άσπιλο ψαλτήρι;

«Ιθύνων νους σχεδόν ανώφελων μαχών» σε κείνο το φαράγγι ακούστηκες.

Κι αν ψωραλέα λάφυρα κέρδισες, αλήθεια πόσο πόθησες ένα μαϊστραλάκι!

Έμεινες  ταμπουρωμένος στην ακτή σ' ένα χαντάκι μες την άμμο.

Οι θάλασσες σου γίναν ένα τίποτα και κάηκαν τ' αδέσποτα μαλλιά σου .

28-8-2013

Διττή Εκπαίδευση στην Ευρώπη – μια εξαγωγική επιτυχία «made in Germany»

Του Arnd Zickgraf * – [Μετάφραση: Έμη Βαϊκούση]

Μερικές Κασσάνδρες έσπευσαν να προδικάσουν την αποτυχία του διττού συστήματος επαγγελματικής εκπαίδευσης, στο πλαίσιο της οποίας οι σπουδαστές επισκέπτονται τη σχολή τους μόνο μία ή δύο μέρες τη βδομάδα, και τις υπόλοιπες λαμβάνουν την πρακτική εκπαίδευση επιτόπου, στο χώρο της δουλειάς. Να όμως που το εκπαιδευτικό αυτό σχήμα καταγράφει μια σαρωτική επιστροφή σε όλη την Ευρώπη.

Η πορτογαλίδα Μπιάνκα δεν βρίσκει λόγια, προκειμένου να πλέξει το εγκώμιο του συστήματος αυτού στον τομέα των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων: «Σε ρίχνουν στα βαθιά, σε βάζουν να κάνεις πράγματα που κανείς ως τώρα δεν σ' έμαθε στην πράξη», λέει η νεαρή γυναίκα. Αυτοπεποίθηση, αντοχή και υποκριτικές ικανότητες τής ζητούν για τη δουλειά αυτή – πράγματα που δεν τα μαθαίνεις «στο σπίτι, με τη μαμά. Το μόνο που έχω να πω, είναι πως όλα πάνε τέλεια και όλοι μου οι εργοδότες ενθουσιάστηκαν όταν τους μίλησα για την κατάρτιση που πήρα στην Πορτογαλία».

Επιχειρηματικοί όμιλοι εξάγουν τη «διττή εκπαίδευση»

Πριν ακόμα γερμανικές επιχειρήσεις, όπως η AEG, η Bosch ή η Miele, εισαγάγουν τη διττού τύπου επαγγελματική κατάρτιση στην Πορτογαλία, οι καθηγητές δίδασκαν το οικονομικό know-how αποκλειστικά σε επαγγελματικές σχολές, και μάλιστα καθ' όλη τη διάρκεια της εκπαιδευτικής περιόδου. Μόνο στη λήξη της έκαναν 2 με 3 μήνες πρακτική εξάσκηση. Ωστόσο, η έλλειψη ειδικευμένου προσωπικού στις επιχειρήσεις τούς άνοιξε τα μάτια. Κατά τον Jörg Heinrich (διευθυντή στον τομέα της επαγγελματικής κατάρτισης του Γερμανο-πορτογαλικού Βιομηχανικού και Εμπορικού Επιμελητηρίου, στη δεκαετία του ΄80 ορισμένοι γερμανικοί όμιλοι παρακάλεσαν το Επιμελητήριο να δώσει προτεραιότητα στην πρακτική εξάσκηση των μαθητευομένων.

Η σχετική σύλληψη Qualificação Inicial Dual επρόκειτο σύντομα να οδηγήσει στο αναγνωρισμένο σχήμα «DUAL». Πλέον στην Πορτογαλία, η διττή κατάρτιση (π.χ. για το επάγγελμα του πωλητή αυτοκινήτων ή βιομηχανικών εν γένει προϊόντων, ή του ειδικού της μηχατρονικής) προσφέρει ένα δίπλωμα ισότιμο με απολυτήριο λυκείου. Το μόνο πρόβλημα είναι πως «το DUAL δεν αποτελεί ακόμα παρά μια νησίδα στο πλαίσιο της εκπαίδευσης: απολυτήρια αυτού του τύπου δίδονται μόνο 850 ετησίως», δηλώνει ο Steffen G. Bayer, στέλεχος του DIHK (Σύνδεσμος Γερμανικών Επιμελητηρίων).

«Δώστε τους εργαλεία, αλλιώς θα πάρουν τα όπλα»

Λόγω της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, η ανεργία άγγιξε ένα ποσοστό της τάξης του 23% κατά μέσο όρο – ειδικά δε στην Ελλάδα και στην Ισπανία, ένα 50% τουλάχιστον. Στη Γερμανία, παρά την κρίση, μόνο το 8% των νέων έμειναν χωρίς δουλειά. Ο Jürgen Männicke, σύμβουλος σε θέματα πολιτικής, μιλώντας στην Επιτροπή για θέματα εκπαίδευσης και έρευνας της Γερμανικής Βουλής, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου: στα κρατίδια με το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας προέβλεπε «ολέθριες κοινωνικές εντάσεις». Η εξειδικευμένη επαγγελματική κατάρτιση θα μπορούσε να συμβάλλει στην κοινωνική ειρήνη. «Δώστε τους εργαλεία, αλλιώς θα πάρουν τα καλάσνικοφ», είπε ο Männicke.

Σε τι βαθμό, ωστόσο, έχει διαδοθεί αυτού του τύπου η επαγγελματική κατάρτιση στην Ευρώπη; Σύμφωνα με το BiBB (Ινστιτούτο για την Επαγγελματική Κατάρτιση της ΟΔΓ), η Γερμανία, η Αυστρία, η Ελβετία, η Δανία και η Ολλανδία έχουν πραγματοποιήσει εντυπωσιακή πρόοδο. Στη Γερμανία π.χ., το 60% της επαγγελματικής εκπαίδευσης ακολουθεί αυτό το σύστημα. Σύμφωνα με το ΙΗΚ (Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο) της περιοχής Rhein-Neckar, μεμονωμένες προσπάθειες προς την ίδια κατεύθυνση γίνονται στις εξής χώρες: Βέλγιο, Φινλανδία, Γαλλία, Ιρλανδία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Πορτογαλία, Σλοβενία, Ουγγαρία και Αγγλία. Ωστόσο, στις περισσότερες χώρες ισχύει το σύστημα του πλήρους σχολικού ωραρίου. «Το σύστημα αυτό δεν έχει μέλλον, καθώς η κατάρτιση επιτελείται έξω από την Αγορά», διατείνεται ο Steffen Bayer (DIHK).

Η διττή εκπαίδευση ως «εξαγωγική επιτυχία»

«Το γερμανικό σύστημα της διττής κατάρτισης εξελίσσεται σε μια πραγματική εξαγωγική επιτυχία», δήλωνε την άνοιξη του 2013 και ο υπουργός Εξωτερικών Guido Westerwelle, σε συνέδριο με τίτλο «Γερμανικές επιχειρήσεις – πρωτοπόροι της διττής επαγγελματικής κατάρτισης στο εξωτερικό». Το σύστημα αυτό εγγυάται την ύπαρξη άριστα καταρτισμένων εξειδικευμένων επαγγελματιών και χαμηλό δείκτη ανεργίας – πράγμα, που αντιλήφθηκε πρόσφατα και ή Επιτροπή Αναπτυξιακής Βοήθειας (OECD), η οποία πρότεινε στις ΗΠΑ «να ρίξουν μια ματιά στη Γερμανία και την Ελβετία», όπου η διττή εκπαίδευση προσφέρει μεγάλα πλεονεκτήματα.

Ενόψει της ζήτησης, το Υπουργείο Παιδείας της ΟΔΓ υπέγραψε ήδη πάνω από 40 διακρατικές συμφωνίες συνεργασίας – με την Αλγερία, με την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία, ακόμα και με τις ΗΠΑ. Μάλιστα το Υπουργείο συγκρότησε ένα κεντρικό επιτελείο με αρμοδιότητα στις διεθνείς συνεργασίες σε επίπεδο επαγγελματικής κατάρτισης, με σκοπό το συντονισμό των προσπαθειών. Επίσης, περίπου 80 γερμανικά επιμελητήρια εξωτερικού εμπορίου έχουν συνδράμει το εγχείρημα αυτό της εξαγωγής τεχνογνωσίας σε άλλες χώρες, προσφέροντας το know-how αυτού του τύπου επαγγελματικής κατάρτισης. «Διδασκαλία και πρακτική εξάσκηση, λειτουργούν για τους νέους ως εφαλτήριο για την ένταξή τους στην αγορά εργασίας, συμβάλλοντας έτσι στην αντιμετώπιση της τρομαχτικής ανεργίας των νέων της Ευρώπης», δηλώνει ο László Andor, επίτροπος της ΕΕ για θέματα απασχόλησης και κοινωνικής ένταξης.

Ευχάριστος συναγερμός στην εργοδοσία

Αυτά τα διπλώματα σπουδών, εξηγεί ο Holger Seibert (Ινστιτούτο Έρευνας Επαγγελματικής Κατάρτισης και Αγοράς Εργασίας) «ασκούν μεγάλη έλξη στους εργοδότες», καθώς οι απόφοιτοι περνούν εξετάσεις και στα Βιομηχανικά και Εμπορικά Επιμελητήρια. Ένα 50 με 60% των εκπαιδευομένων απορροφήθηκαν μετά το πέρας των σπουδών τους από τις επιχειρήσεις όπου είχαν κάνει την πρακτική εξάσκηση στη διάρκεια των σπουδών τους. Έτσι στο πλαίσιο αυτού του εκπαιδευτικού συστήματος, η φοιτητική περίοδος συνολικά ισοδυναμεί με ένα «στάδιο δοκιμασίας για τους εργοδότες». Κατά συνέπεια, τα διπλώματα προδιαγράφουν με μεγαλύτερη ακρίβεια τον δείκτη αποδοτικότητας των αποφοίτων.

Από την άλλη μεριά, πάντα κατά τον Seibert, η καθιέρωση της διττής κατάρτισης προϋποθέτει μια σειρά πραγμάτων: νόμους, κανονισμούς σχετικά με τη λειτουργία της επαγγελματικής κατάρτισης, καθώς και καλά δικτυωμένα επιμελητήρια. Πρέπει να υπάρχουν λεπτομερείς διατάξεις σχετικά με το περιεχόμενο της εκπαίδευσης (το οποίο πρέπει να είναι ομοιόμορφο σε όλα τα κρατίδια), καθώς και σχετικά με το αντικείμενο των επαγγελματικών ειδικοτήτων που περιλαμβάνει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Επίσης χρειάζονται Βιομηχανικά και Εμπορικά Επιμελητήρια, τα οποία θα διασφαλίζουν την ποιότητα της εκπαίδευσης και θα έχουν την ευθύνη των κρατικά αναγνωρισμένων εξετάσεων. Η οργάνωση τέτοιων δομών απαιτεί βέβαια χρόνο και χρήμα. «Αμφιβάλλω εάν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες θα είναι σύντομα σε θέση να υιοθετήσουν το γερμανικό σύστημα διττής κατάρτισης», συνοψίζει ο Steffen Bayer. Επιχειρήσεις που αγωνίζονται να επιβιώσουν, δεν είναι διατεθειμένες να επενδύσουν στην κατάρτιση υποψήφιων εργαζομένων – παρά τα προφανή οφέλη που υπόσχεται στο μέλλον.

Ωστόσο, η Ισπανία, αν και μαστίζεται από την κρίση, έχει ήδη θέσει τις βάσεις για μια τέτοια προοπτική. Στα μέσα του 2012, πρώτη η Seat υιοθέτησε το διττό σύστημα. Προϋπόθεση στάθηκε μια αναθεώρηση που πραγματοποίησε η κυβέρνηση στον τομέα της αγοράς εργασίας, η οποία επιτρέπει στις επιχειρήσεις να εντάσσουν περισσότερο τους εκπαιδευόμενους στο πρόγραμμα της εργασίας. Βούληση της κυβέρνησης είναι το σύστημα αυτό να αποτελέσει στο μέλλον τον κανόνα.

* Ο Arnd Zickgraf εργάζεται ως ελεύθερος δημοσιογράφος μεταξύ άλλων για το WDR.de στη Βόννη. Μετάφραση στα Ελληνικά: Έμη Βαϊκούση. Copyright: Goethe-Institut e. V., Internet-Redaktion.

Μάιος 2013

ΠΗΓΗ: http://www.goethe.de/ins/gr/lp/kul/dug/pok/bub/el11077304.htm

Παγκοσμιοποίηση ή Ιμπεριαλισμός; (1)

Του Τάκη Φωτόπουλου*

Μια σοβαρή παράπλευρη συνέπεια της κατάρρευσης του «υπαρκτού» και της ουσιαστικής ενσωμάτωσης των μητροπολιτικών κομουνιστικών κομμάτων στο διεθνοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα είναι η παράλληλη καθίζηση του Μαρξιστικού προτάγματος. Έτσι, οι «Μαρξιστές» αυτοί, αντί να παραμένουν πιστοί στη Μαρξιστική μέθοδο που ορίζει την ορθοδοξία, και όχι στα «δόγματα», όπως υποστήριζε η εκχυδαϊσμένη Μαρξιστική εκδοχή, έχουν επιστρέψει, εκτός από ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις Μαρξιστών στο εξωτερικό, στα κιτάπια των αρχών του 20ού αιώνα για να ερμηνεύσουν το νέο συστημικό φαινόμενο της εποχής μας:  την παγκοσμιοποίηση.

Το αποτέλεσμα δεν είναι απλά η διατύπωση εντελώς λανθασμένων και ασχέτων με τη σημερινή πραγματικότητα θεωρητικών θέσεων, αλλά, ακόμη χειρότερα, η διατύπωση πολιτικών συμπερασμάτων που συμβάλλουν στην οικονομική καταστροφή λαών στην περιφέρεια του συστήματος, όπως ο Ελληνικός, αλλά και στη φυσική εξόντωση κάθε αντιστεκόμενου λαού στη διαδικασία της πλήρους ενσωμάτωσής του στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (Ιράκ, Λιβύη, Συρία κ.λπ.).

Έτσι, αντί οι σύγχρονοι «Μαρξιστές» να αντιληφθούν ότι ο πρωταρχικός εχθρός των λαϊκών στρωμάτων που συνθλίβονται είναι η υπερεθνική ελίτ που διαχειρίζεται την παγκοσμιοποίηση, σε αγαστή σύμπνοια με τις ντόπιες ελίτ και τις κοινοβουλευτικές χούντες που έχουν εγκαταστήσει στη περιφέρεια, ασχολούνται αποπροσανατολιστικά με τον δήθεν «φασιστικό κίνδυνο» από τις καρικατούρες νεοναζιστικών κομμάτων και οργανώσεων και όχι με τον πραγματικό φασιστικό κίνδυνο από την παγκοσμιοποίηση! Άλλοι, πάλι, δεν βλέπουν ότι ο πρωταρχικός αγώνας σήμερα είναι εθνικοαπελευθερωτικός, ώστε να σπάσουν οι πολυποίκιλοι δεσμοί που δένουν τους λαούς στη  Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) – την οποία καθιερώνει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και οι συναφείς Κοινοβουλευτικές Χούντες – για να τεθούν οι βάσεις για αντισυστημικό αγώνα. Αντίθετα, περιμένουν τη …σοσιαλιστική επανάσταση, υπονομεύοντας κάθε προσπάθεια για παλλαϊκό μέτωπο και αντικειμενικά βοηθώντας την ολοκλήρωση της  σημερινής καταστροφής.

Αν, επομένως, αύριο ξεσπάσει μια πιθανή γενικευμένη σύρραξη που μπορεί να πάρει τη μορφή ακόμη και παγκόσμιου πολέμου, δεν είναι απίθανο να δούμε τους «Μαρξιστές» αυτούς, που με την ασχετοσύνη τους (στη καλύτερη περίπτωση) προδίδουν το πνεύμα του Μαρξισμού, να μιλούν για ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και να τηρούν «ίσες αποστάσεις» σε σχέση με τον καθοριστικό για το μέλλον των λαών αγώνα. Δηλαδή, τον αγώνα μεταξύ των εθνών που είναι ενσωματωμένα στην ΝΔΤ (ΕΕ, ΝΑFTA, Ιαπωνία, κ.λπ.) και αυτών που αντιστέκονται στην παγκοσμιοποίηση, όπως ο Ρωσικός λαός μαζί με το μη ενσωματωμένο στην παγκοσμιοποίηση τμήμα της ηγεσίας του, η Ευρασιατική Ένωση που προωθεί το ίδιο τμήμα της Ρωσικής ηγεσίας, οι αντιστεκόμενοι λαοί στη Μέση Ανατολή (Συρία, Ιράν κ.λπ.)  καθώς και οι αντίστοιχοι λαοί στη Λατιν. Αμερική (Βενεζουέλα, Βολιβία, Κούβα κ.α.).

Όλοι αυτοί οι «Μαρξιστές», ενώ αρχικά μιλούσαν για το «ιδεολόγημα» της παγκοσμιοποίησης ή για χίμαιρα, στη συνέχεια ανακάλυψαν το… τέλος της παγκοσμιοποίησης, με Μαρξιστές «γκουρού», όπως ο Χομπσμπάουμ, εδώ και 15 χρόνια να διακηρύσσουν το τέλος του νεοφιλελευθερισμού! Στη πραγματικότητα, βέβαια, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση όχι απλά δεν τέλειωσε αλλά, όπως έδειξε πολύ πρόσφατη συστηματική μελέτη του φαινόμενου που αναφέρει ο Martin Wolf (Financial Times, 16/7/2013) δεν έπαψε να θεριεύει, παρά τη πελώρια χρηματοπιστωτική κρίση που η ίδια δημιούργησε με το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών. Έτσι, τόσο οι άμεσες ξένες επενδύσεις όσο και το διεθνές εμπόριο  αυξήθηκαν πολύ πιο γρήγορα από το παγκόσμιο προϊόν στη περίοδο μετά το 1990, με τις ξένες επενδύσεις να έχουν αυξηθεί από 9% του παγκόσμιου ΑΕΠ το 1990, σε 33% το 2012, και τις  εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών από 20% του ΑΕΠ σε 31%. Σήμερα, παρά τη κρίση, τόσο το διεθνές εμπόριο όσο και οι ξένες επενδύσεις είναι σε ιστορικά μεγέθη-ρεκόρ σε σχέση με το παγκόσμιο ΑΕΠ!

Στα επόμενα άρθρα θα δούμε τις πολιτικές και οικονομικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης σε σχέση με τον μύθο των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και τις γεωπολιτικές συνέπειες για τη χώρα μας.

Υ.Γ. Όπως συνήθως, τα στελέχη του ηγετικού ρεύματος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έδωσαν καμιά απάντηση στις κρίσιμες ερωτήσεις που έθεσε το περασμένο άρθρο για το πως συμβιβάζονται οι πολιτικάντικες υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ (του τύπου «θα σας φτιάξουμε και ποτάμια!) με την παραμονή στην ΕΕ και το Ευρώ. Αντίθετα, κάποιοι προτίμησαν τις ανώνυμες, αν όχι λασπολογικές, προσωπικές επιθέσεις. Από την άλλη μεριά, ο αρχηγός του ΕΠΑΜ, μη τολμώντας να θέσει θέμα ταυτόχρονης εξόδου από την ΕΕ και το Ευρώ, θολώνει συνεχώς τα νερά ότι δήθεν έξοδος από το Ευρώ σημαίνει ντε φάκτο και έξοδο από την ΕΕ, λες και δεν υπάρχουν νεοφιλελεύθερες χώρες που είναι στην ΕΕ αλλά όχι και στο Ευρώ! Και αυτό, «ξεχνώντας» ότι είναι η ένταξή μας στην ΕΟΚ/ΕΕ που οδήγησε στη σημερινή καταστροφή με την αποδιάρθρωση της παραγωγικής μας δομής, και όχι απλά η ένταξή μας στην Ευρωζώνη. Είναι, άλλωστε, γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ (της ΕΕ) ότι το «Σχέδιο Β» της Ευρώ-ελίτ περιλαμβάνει την αποπομπή μας από το Ευρώ, αλλά την παραμονή μας στην ΕΕ, όπως ακριβώς υπόσχονται κάποιοι στην Αριστερά μας, αλλά και στην «πατριωτική» Αριστερά ή Δεξιά…

* http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: Δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (4/8/2013). Το είδα: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_08_04.html