Η μαύρη προπαγάνδα για τη Συρία

​Του Τάκη Φωτόπουλου*

Ενώ η κοινοβουλευτική υπέρ-Χούντα, με επικεφαλής τον …Νομπελίστα ειρήνης εγκληματία πολέμου (Λιβύη, drones κ.λπ.) «αποφάσισε και διέταξε» ένα νέο και πιθανώς μοιραίο έγκλημα, χωρίς βέβαια τις πολυτέλειες τoυ ΟΗΕ, η μαύρη προπαγάνδα συνεχίζεται και εντείνεται, και ήδη έχει επιτύχει να μειώσει σημαντικά τα συντριπτικά λαϊκά ποσοστά εναντίον της επίθεσης που έδειχναν οι δημοσκοπήσεις.

Και πρόκειται  σαφώς για μαύρη προπαγάνδα, εφόσον τα «επιχειρήματα» που χρησιμοποιεί η Υ/Ε για να δικαιολογήσει τον κοινό στόχο των μελών της για ανατροπή του Συριακού καθεστώτος (έστω και αν διαφέρουν στην τακτική) στηρίζονται σε ανύπαρκτα ή χαλκευμένα στοιχεία που προέρχονται δήθεν από «αντικειμενικές» κρατικές υπηρεσίες, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ή ακόμη και ύποπτα βίντεο από δήθεν αυτόπτες μάρτυρες. Στην πραγματικότητα, βέβαια, είναι η ίδια η Υ/Ε και τα όργανα της που χαλκεύουν και αναπαράγουν  τα στοιχεία αυτά, με στόχο την εξαπάτηση των λαών. Άλλωστε τα εγκληματικά μέλη της Υ/Ε που καταφεύγουν σε παρόμοια μέσα όχι μόνο δεν φοβούνται πιθανή τιμωρία, αλλά και, μόλις συνταξιοδοτηθούν,  θησαυρίζουν από τις πολυεθνικές δραστηριότητές τους, όπως π.χ. ο αρχι-εγκληματίας Τόνι Μπλερ που ήδη εισπράττει εισόδημα δεκάδων εκατομμύριων δολαρίων τον χρόνο (Daily Mail, 30/6/2012).

Φυσικά, δεν χρειάζεται  να ανατρέξει κανείς σε επιστημονικές έρευνες για να αποδείξει το μέγεθος της απάτης με τα χημικά, παρόλο που ήδη άρχισαν να βγαίνουν και παρόμοιες έρευνες από πηγές κατά τεκμήριο αδιάβλητες. Αρκεί, όπως σε κάθε έγκλημα, να ερευνήσει κανείς τα κίνητρα των δύο πλευρών για να καταλήξει σε ασφαλές συμπέρασμα.

Προφανώς, το Μπααθικό καθεστώς δεν είχε κανένα κίνητρο να καταφύγει σε χημικά  όπλα όταν:

– ήδη κέρδιζε τον πόλεμο, όπως παραδέχονται ακόμη και δυτικές πηγές

– η Υ/Ε είχε επανειλημμένα δηλώσει ότι αυτό θα ήταν casus belli, πράγμα που σημαίνει ότι αν το καθεστώς αγνοούσε την προειδοποίηση μιας αποδεδειγμένα αδίστακτης ελίτ θα ήταν σαν να επιδίωκε  ένα πόλεμο με αυτή, από τον οποίο δεν  υπήρχε βέβαια πιθανότητα να επιβιώσει!

– στην Δαμασκό ήδη βρισκόταν επιτροπή του ΟΗΕ που θα μπορούσε να διερευνήσει επιτόπου παρόμοια ενέργεια, όπως ήδη κάνει – άλλο αν η Υ/Ε, σε περίπτωση που δεν καταφέρει να εκμαιεύσει μια ευνοϊκή έκθεση, την παραμερίσει με στρατιωτική επίθεση.

Αντίθετα, η Υ/Ε είχε κάθε κίνητρο να καταφύγει σε αυτή την απάτη αφού ο στόχος της για αλλαγή καθεστώτος στη Συρία  (και στη συνέχεια στο Ιράν) κατέρρεε, (ακόμη και σύμφωνα με τα ΜΜΕ της Υ/Ε), κάτω από τον μαζικό αγώνα του λαού της Συρίας. Η μαζική αυτή λαϊκή στήριξη σε ένα «αντιλαϊκό», κατά τη μαύρη προπαγάνδα, καθεστώς προκύπτει τόσο άμεσα όσο και έμμεσα. Άμεσα, διότι ακόμη και εκθέσεις του ΝΑΤΟ παραδέχονται ότι το καθεστώς απολαύει της εμπιστοσύνης της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού (Timothy Bancroft-Hinchey, Pravda.Ru, 3/9/2013). Έμμεσα, διότι κανένα αντιλαϊκό καθεστώς  δεν θα μπορούσε  να αντέξει τις καθημερινές επιθέσεις χιλιάδων εγκληματιών τρομοκρατών που αποκεφαλίζουν και διαπράττουν κανιβαλικές πράξεις  ενάντια στους αιχμαλώτους τους, σε ένα «πόλεμο» που δεν έχει σχέση με καμιάς μορφής αντάρτικο. Κανένα γνήσιο αντάρτικο δεν έβαζε βόμβες σε σχολεία και νοσοκομεία, χρησιμοποιώντας παρανοϊκούς (από την θρησκοληψία τους) βομβιστές-αυτοκτονίας σε αυτοκίνητα-βόμβες κ.λπ.. Ούτε σε κανένα πραγματικό αντάρτικο οι αντάρτες έπαιρναν κανονικό μισθό από αυταρχικά καθεστώτα όπως της Σαουδικής Αραβίας (μπροστά στα οποία το Μπααθικό καθεστώς είναι δημοκρατικός παράδεισος) και ετροφοδοτούντο με  όπλα και χρήματα από την Υ/Ε και τα ντόπια όργανά της (Τουρκία κ.λπ.).

Η Συριακή «επανάσταση» πράγματι ξεκίνησε με ειρηνικές διαδηλώσεις από αντιτιθέμενους στο καθεστώς, βασικά, μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που εναντιώνονται στον κοσμικό χαρακτήρα του, επαγγελματίες μεσοαστούς που απαιτούν περισσότερη «φιλελευθεροποίηση» της οικονομίας (όπως και η Τροικα παρ'ημιν!), ακτιβιστές ΜΚΟ και τη «νεολαία του Face book» που απαιτούν περισσότερες «δημοκρατικές ελευθερίες» κ.λπ. Εντούτοις, μπορεί να δειχτεί (βλ. Η Νέα Διεθνής Τάξη στη Μέση Ανατολή, Progressive Press/μεταφρ.Κουκκίδα, υπό έκδοση) ότι οι διαδηλώσεις μετατράπηκαν σχεδόν αμέσως σε ένοπλη εξέγερση, όπου άγνωστοι ελεύθεροι σκοπευτές χτυπούσαν τόσο τα σώματα ασφαλείας όσο και άλλους διαδηλωτές. Με άλλα λόγια, τόσο στη Λιβύη, όσο και στη Συρία, δεν είχαμε ποτέ «αυθεντικές εξεγέρσεις» κατά τυραννικών καθεστώτων, όπως υποστηρίζει η μαύρη προπαγάνδα, την οποία υιοθετεί και η εκφυλισμένη  «Αριστερά», αλλά μια προσχεδιασμένη από την Υ/Ε ένοπλη εξέγερση για την ανατροπή του καθεστώτος. Έτσι, άρχισε ένας δήθεν εμφύλιος πόλεμος όπου από τη μια μεριά  ήταν χιλιάδες εισαγόμενοι τζιχάντις με μοναδικό στόχο την καταστροφή όλων των κοινωνικών και οικονομικών επιτευγμάτων του Μπααθικού καθεστώτος και την τελική του ανατροπή, και, από την άλλη, τα λαϊκά στρώματα που αγωνιζόντουσαν για την εθνική τους κυριαρχία.

Όμως, μετά από δυόμισι σχεδόν χρόνια τρομοκρατικής  καταστροφής, ακριβώς λόγω της ηρωικής αντίστασης του Συριακού λαού, ο στόχος της αλλαγής καθεστώτος δεν είχε επιτευχθεί ακόμη και δεν απόμενε άλλη λύση στην Υ/Ε, συμπεριλαμβανόμενης και της Σιωνιστικής, από την άμεση επέμβασή τους. Είναι όμως τέτοιοι οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει η Υ/Ε λόγω της πιθανής ανάμιξης Ιράν, Χεζμπολλά, ακόμη και της Ρωσίας, που προέκυψαν σοβαρές διαφωνίες τακτικής μέσα σε αυτήν, όχι βέβαια για τον στόχο της ανατροπής του καθεστώτος που όλοι δέχονται (ακόμη και η εκφυλισμένη «Αριστερά»!), αλλά για τον τρόπο (την τακτική) επίτευξής του. Παρά το γεγονός όμως ότι το Συριακό ΚΚ συστρατεύθηκε από την αρχή με τον στρατευμένο λαό σε παλλαϊκή αντίσταση κατά της ξένης επέμβασης, η Συριακή «αντιπολίτευση», μαζί με την «εκφυλισμένη» Αριστερά στη Δύση (από Μαρξιστές της συμφοράς μέχρι «ελευθεριακούς» τύπου Τσόμσκι, Znet κ.λπ.) διασπούν την αντίσταση των λαών όταν δέχονται τον στόχο της Υ/Ε για αλλαγή καθεστώτος, ενώ υποκριτικά καταδικάζουν την «ιμπεριαλιστική» επίθεση της! Αλλά αυτή η στάση της «Αριστεράς» σηματοδοτεί και την οριστική χρεοκοπία της…

* http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

Μεταρσίωση και ρεαλισμός*

Του Γιάννη Στρούμπα

Ατίθασοι μπόμπιρες και λογοκρατούμενοι γονείς συγκροτούν ένα αιώνιο δίπολο, που αναζητά διαρκώς, σε επίπεδο διαπροσωπικό και πέρα από την προσφερόμενη κατακτημένη γνώση μέσω των παιδαγωγικών και των ψυχολογικών επιστημών, μια δίοδο επικοινωνίας και κατανόησης. Την πολυπόθητη γεφύρωση του χάσματος επιχειρούν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο η λογοτεχνία και η ζωγραφική στο βιβλίο του Μάκη Τσίτα «Αχ, αυτοί οι γονείς», σε εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή, από τη σειρά «Φραουλίτσα» των εκδόσεων Ψυχογιός για παιδιά μέχρι και της Α΄ Δημοτικού.

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 374, 1/9/2013.

Ήρωας της ιστορίας είναι ο Μάρκος, μαθητής του Δημοτικού. Ο Τσίτας εκκινεί την περιπλάνηση του μικρού ήρωά του από το χάος της μεγαλούπολης και το κυκλοφοριακό της κομφούζιο, που δεν επιτρέπει σ' ένα παιδί να κινηθεί και να παίξει μόνο του. Το πρόβλημα επιτείνεται όταν εμφανίζεται στο προσκήνιο ένα καινούριο ποδήλατο, αληθινή πρόκληση για περιπετειώδεις διαδρομές. Η πρόκληση όμως ματαιώνεται από τη γονική απαγόρευση: ο Μάρκος ήδη υποσχέθηκε στους γονείς του πως δεν θα πάει ποτέ μόνος του στο πάρκο. Όταν λοιπόν, Κυριακή πρωί κι ενώ οι γονείς του ακόμη κοιμούνται, επιχειρεί να αθετήσει την υπόσχεσή του καβαλώντας το νέο του ποδήλατο, οι γονείς του από το μπαλκόνι τον ανακαλούν. Η τιμωρία επέρχεται φυσιολογικά: ο Μάρκος υποχρεώνεται να κλειστεί στο δωμάτιό του. Καθηλωμένος στο κρεβάτι του, αφήνει τα βαριά του βλέφαρα να κλείσουν. Ο ύπνος φέρνει τ' όνειρο, κι εκείνο τη μεταρσιωτική του ποιητική αντιστροφή.

Ο Τσίτας, με την άμεση παιδική διερώτηση «Μα όλα στραβά τα κάνω εγώ;» και τη συνακόλουθη διαπίστωση για τους γονείς «Υπερβολικοί όπως πάντα», δεν συλλαμβάνει απλώς την ψυχολογία του μικρού του ήρωα· σκιαγραφεί ταυτόχρονα εμμέσως και την πραγματικά υπερβολική συχνά στάση των σύγχρονων γονέων, που δεν τολμούν να αφήσουν τα παιδιά τους στιγμή από τα μάτια τους. Όση υπερβολή, ωστόσο, κι αν κρύβουν συχνά οι γονείς, εξίσου συχνά εκδηλώνουν φόβους παντελώς βάσιμους. Αν το παιδί κατορθώσει να αντιληφθεί τους φόβους των γονιών του, ήδη θα πορεύεται επί της γέφυρας που καταργεί το χάσμα. Το όνειρο του Μάρκου αποδεικνύεται αποτελεσματικότατο προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση, εφόσον τον τοποθετεί στη θέση των γονιών του, σε μια λειτουργική αντιστροφή ρόλων.

Η αντιστροφή των ρόλων που επιχειρεί ο Τσίτας διαφέρει από την πεπατημένη πλήθους σχετικών, κυρίως αμερικανικών, κινηματογραφικών ταινιών, και πρωτοτυπεί ως προς το γεγονός πως δεν σηματοδοτείται από τη μεταφυσική ανταλλαγή σωμάτων. Ο Μάρκος και οι γονείς του παραμένουν στα σώματά τους και διατηρούν τις ιδιότητές τους: το παιδί παραμένει μαθητής, οι γονείς παραμένουν ενήλικες. Η διαφοροποίηση έγκειται στο γεγονός πως οι ήρωες, παρά τη διατήρηση της σωματικής τους ηλικίας, δεν χαρακτηρίζονται από την αναμενόμενη πνευματική ωριμότητα: η πνευματική ωριμότητα των γονιών περιορίζεται στο στάδιο της σχολικής ηλικίας, ενώ εκείνη του Μάρκου χαρακτηρίζεται από τον ορθολογισμό που θα ταίριαζε σε ενήλικες. Το εγχείρημα του Τσίτα δικαιώνεται περαιτέρω καθώς επισυμβαίνει σε όνειρο, στερεώνοντας την αποτελεσματικότητά του στην κομψή φαντασίωση μιας ρεαλιστικής ανθρώπινης κατάστασης, χωρίς να προσποιείται κάποια δήθεν υπαρκτή μεταφυσική μεταβολή, χαρακτηριζόμενη από μια συμβατική, χοντροκομμένη κινηματογραφική απιθανότητα.

Ο Μάρκος του ονείρου, λοιπόν, παιδί στον ρόλο των γονιών του, ξυπνά νωρίτερα απ' αυτούς, τους ετοιμάζει πρωινό, τους ξυπνά για τη δουλειά τους, τους κινητοποιεί ώστε να μην αργήσει κι ο ίδιος στο διαγώνισμα της πρώτης ώρας! Ο Τσίτας εδραιώνει την πειστική του ψυχογραφία στην ενδελεχή παρατήρηση των ανθρώπινων συμπεριφορών: οι γονείς του Μάρκου δεν ξυπνούν ποτέ με την πρώτη, όπως συμβαίνει συνήθως με τα παιδιά· κι ο Μάρκος, σαν γνήσιος «γονιός», ξέρει πάλι πως πρέπει να επανέλθει σε τρία λεπτά, ώστε να ξαναξυπνήσει τους γονείς του, προκειμένου η επιχειρούμενη αφύπνιση να αποδειχτεί αποτελεσματική! Οι ευθύνες του Μάρκου δεν περιορίζονται στο πρωινό εγερτήριο: περιλαμβάνουν το μαγείρεμα, το συμμάζεμα του μονίμως ακατάστατου δωματίου των γονιών, την υπενθύμιση προς αυτούς να πλένουν τα χέρια τους πριν από το φαγητό· ο μικρός, μάλιστα, υποχρεώνεται να τους κατσαδιάσει για την επαναλαμβανόμενη επιπολαιότητά τους!

Το σοβαρότερο όμως είναι πως οι διευθυντές των γονιών του έχουν καλέσει τον Μάρκο για ενημέρωση! Τόσο τα σχέδια του αρχιτέκτονα πατέρα του, όσο κι εκείνα της σχεδιάστριας ρούχων μητέρας του έχουν διολισθήσει τον τελευταίο καιρό σε αλλοπρόσαλλα! Αχ, αυτοί οι γονείς! Οι ξεμυαλισμένοι γονείς! Η εξέλιξη απαιτεί τιμωρία! Οι γονείς υποχρεώνονται να κλειστούν τιμωρημένοι στο δωμάτιό τους. Με την πρώτη όμως ευκαιρία, καβαλούν τα ποδήλατά τους και το σκάνε! Καθώς αμέριμνοι κι απρόσεκτοι προσεγγίζουν τον μεγάλο δρόμο, ένα φορτηγό κατευθύνεται επάνω τους απειλητικά! Τότε… Τότε ο Μάρκος ξυπνά τρομαγμένος από τ' όνειρο!

Μέσω μιας φροϋδικής ψυχανάλυσης των ηρώων του με τη βοήθεια του ονείρου, ο Τσίτας πετυχαίνει για λογαριασμό τους την αυτογνωσία τους: έχοντας αναλάβει τις υποχρεώσεις των γονιών του, κι αντικρίζοντάς τους να υποπίπτουν σε όλα τα ολισθήματα συμπεριφοράς για τα οποία εκείνοι συνήθως τον εγκαλούν, ο Μάρκος αντιλαμβάνεται πια τα λάθη του, καθώς και την υπεύθυνη θέση των γονέων του, μα και τους λόγους για τους οποίους τον εγκαλούν στην τάξη. Η κατανόηση επιφέρει τη μετάνοια. Η αποκατάσταση των σχέσεων ριζώνει στην ειλικρίνεια, θερίζοντας επιτυχή αποτελέσματα ακριβώς επειδή δεν είναι προσχηματική.

Το λογοτέχνημα του Τσίτα, παρόλο που, απευθυνόμενο σε παιδιά, εκ των πραγμάτων έχει διδακτικό χαρακτήρα, κατορθώνει να τον απαλύνει με την αποτελεσματική χρήση του χιούμορ. Ο επίλογος της ιστορίας το αποδεικνύει εύγλωττα: ενώ η προσμονή από την ονειρική περιπέτεια θα 'ταν για τον Μάρκο η πλήρης συμμόρφωσή του στις υποδείξεις των γονέων του, ο μικρός, παρά τη συγγνώμη που ήδη ζήτησε από τους γονείς του, αφήνει για μία ακόμη φορά το δωμάτιό του ακατάστατο. Η απεγνωσμένη σχετική διαπίστωση της μητέρας, με την οποία τελειώνει η ιστορία, υπηρετεί με την ανατροπή της το χιούμορ. Λειτουργεί όμως και σαν στοιχείο ρεαλισμού, αφού αποδίδει πειστικότατα τον χαρακτήρα ενός παιδιού, το οποίο, όσο κι αν από τα παθήματά του τείνει να ωριμάσει, δεν παύει ωστόσο να παραμένει παιδί, με τις ασυναίσθητες πάνω στον παιδικό ενθουσιασμό επιπολαιότητές του. Η πραγματικότητα αυτή υπηρετεί τη ρεαλιστική ματιά του Τσίτα, ο οποίος αποφεύγει γνωστικά τις επιλογικές διθυραμβικές επιτυχίες που προσιδιάζουν στις προαναφερόμενες αμερικανικές ταινίες, συνήθως δεύτερης διαλογής, μα απέχουν συχνά χαρακτηριστικά από την πραγματικότητα.

Το «Αχ, αυτοί οι γονείς» δεν είναι όμως μόνο το καλοσμιλεμένο του κείμενο. Η εξαιρετική εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή συμπληρώνει αποτελεσματικά την ιστορία του Τσίτα, χάρη στη δημιουργική φαντασία της ζωγράφου. Όπου λοιπόν η αφήγηση θα μπορούσε ίσως να καταστεί πλαδαρή αναλισκόμενη σε φορτικές λεπτομέρειες, σκόπελο που αποφεύγει συνειδητά ο Τσίτας, η Σαμαρτζή προτείνει λύσεις γονιμοποιούς της παιδικής φαντασίας. Οι δραστηριότητες των γονέων, για παράδειγμα, οι οποίοι κατά την απουσία του Μάρκου από το σπίτι, μεταξύ άλλων «ζωγράφισαν» και «έπαιξαν», προσδιορίζονται από το πινέλο της εικονογράφου ως ζωγραφική στους τοίχους του σπιτιού, σε ό,τι αφορά το σκέλος τού «ζωγράφισαν», και ως μαξιλαροπόλεμος, σε ό,τι αφορά το σκέλος τού «έπαιξαν». Έτσι η Σαμαρτζή καθίσταται, κατά κάποιον τρόπο, συνδιαμορφώτρια της λογοτεχνικής ιστορίας.

Η αγαστή συνεργασία Τσίτα-Σαμαρτζή, που επιτρέπει στον λογοτέχνη να αποφεύγει τις φλυαρίες, απογειώνεται όταν το κεφάτο πινέλο της Σαμαρτζή αποθεώνει το χιούμορ: καθώς ο διευθυντής του πατέρα ενημερώνει τον Μάρκο για τα προβληματικά αρχιτεκτονικά σχέδια εκείνου προτείνοντάς του να ελέγξει το αποτέλεσμα με τη φράση «Κοίτα πώς βγήκε…», η Σαμαρτζή δεν περιορίζεται σε ένα σχέδιο που θα απεικόνιζε ίσως ένα στείρο αρχιτεκτόνημα του πατέρα, παρά χαρίζει στον μικρό αναγνώστη ένα παράδοξο κτίσμα, με τυφλές πόρτες που οδηγούν στον ουρανό και καμινάδες στραμμένες προς τη γη! Το ίδιο ισχύει και για τις σχεδιαστικές ατασθαλίες της μητέρας στα ρούχα που δημιουργεί σαν σχεδιάστρια μόδας. Οι επιλογές μάλιστα της εικονογράφου υπηρετούν οπωσδήποτε και τη χιουμοριστική διάθεση του κειμένου, ικανοποιώντας συνάμα και τις παράδοξες συνθήκες του ονείρου, εντός του οποίου εξελίσσονται τα αλλόκοτα συμβάντα.

Απολαυστική στιγμή της εικονογράφησης αποτελεί η επιλογή της Σαμαρτζή να αποδώσει τους ήρωες, κατά τη στιγμή που ο Μάρκος μαλώνει τους γονείς του, με ανεστραμμένο σωματότυπο από τον αναμενόμενο: ο μεν Μάρκος ψηλώνει, οι δε γονείς ζαρώνουν και αποκτούν τις διαστάσεις παιδιού! Επιπλέον, το ζάρωμα των γονιών συσχετίζεται και με την παραδοχή των σφαλμάτων τους και του δίκαιου χαρακτήρα της επίπληξής τους από τον Μάρκο, ενώ η αντιστροφή των ρόλων υπονομεύεται τρυφερά από τα ενδύματα των ηρώων, καθώς ο Μάρκος, παρά το ενήλικο ύψος του, εξακολουθεί να φορά τα αντικομφορμιστικά παιδικά του ρούχα, κάτι που ισχύει και για τους γονείς, οι οποίοι παραμένουν ντυμένοι σαν ενήλικες!

Ψυχαγωγική, καί με τη σημασία της διαπαιδαγώγησης καί με εκείνη της διασκεδαστικής απόλαυσης, η ιστορία του Τσίτα συμβάλλει στην ωρίμανση των μικρών αναγνωστών της και στην αυτογνωσία τους, μέσα από μια τεκμηριωμένη κατανόηση της θέσης των ενηλίκων, των ανησυχιών τους και της διάθεσής τους προς διάπλαση των «παίδων» τους. Συμβάλλει όμως παράλληλα και στην αποτελεσματικότερη ενδοσκόπηση των ίδιων των γονέων, που βρίσκουν, χάρη σ' αυτή την τόσο σοβαρή μα και τόσο κεφάτη συνάμα ιστορία, την ευκαιρία να αντιληφθούν και να υπερβούν τις προσωπικές τους υπερβολές, για τις οποίες κάλλιστα θα αναφωνούσε κανείς, και όχι μόνο επειδή οι γονείς συμπεριφέρονται στο όνειρο σαν παιδιά, «αχ, αυτοί οι γονείς»!

Μάκης Τσίτας, «Αχ, αυτοί οι γονείς», εκδ. Ψυχογιός, Αθήνα 2013, σελ. 56.

Πρωτοφανής μείωση γεννήσεων και αύξηση των θανάτων

Του Μανόλη Γ. Δρεττάκη*

Συμπληρώνονται φέτος 20 (!) χρόνια από τη συζήτηση στη Βουλή, στις αρχές του 1993, του ομόφωνου πορίσματος της επιτροπής της Βουλής για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος. Στο πόρισμα αυτό προτείνονται συγκεκριμένα μέτρα για την αντιμετώπιση του μέγιστου αυτού εθνικού μας προβλήματος, τα κυριότερα από τα οποία αναμένουν ακόμα την εφαρμογή τους.

Πολλοί έχουν ασχοληθεί με το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας και εξέχουσα θέση ανάμεσά τους κατέχει το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, το οποίο, με τις εμπεριστατωμένες έρευνες και μελέτες του, έχει δείξει ότι ο σημαντικότερος παράγοντας που επηρεάζει την απόφαση των ζευγαριών να αποκτήσουν ένα ή περισσότερα παιδιά είναι η οικονομική τους κατάσταση. Τραγική επιβεβαίωση του συμπεράσματος αυτού των ερευνών του ΕΚΚΕ είναι οι επιπτώσεις των μέτρων των Μνημονίων στις γεννήσεις τα έτη 2011 και 2012. Ταυτόχρονα, εξαιτίας των μέτρων αυτών έχουν αυξηθεί οι θάνατοι. Αναλυτικότερα, με βάση τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ:

Την επταετία 2004-2010 (μόνον από το 2004 και μετά υπάρχουν στοιχεία κατά υπηκοότητα), χάρη στις γεννήσεις από αλλοδαπές και τους λίγους θανάτους αλλοδαπών (λόγω της μικρής σχετικά ηλικίας τους), το σύνολο των γεννήσεων ξεπερνούσε το σύνολο των θανάτων, σε στρογγυλούς αριθμούς κατά μέσο όρο τον χρόνο κατά 5.300. Αυτό οφείλεται στο ότι οι γεννήσεις από αλλοδαπές ξεπερνούσαν τους θανάτους αλλοδαπών κατά 18.100, ενώ, αντίθετα, οι θάνατοι των Ελλήνων ήταν περισσότεροι από τις γεννήσεις από Ελληνίδες κατά 12.800.

Το 2011 λόγω των μέτρων των Μνημονίων, όπως δείξαμε σε ένα άρθρο μας στην «Εφημερίδα των Συντακτών» στις 22.2.13, οι γεννήσεις μειώθηκαν και οι θάνατοι αυξήθηκαν, και το σύνολό τους ξεπέρασε το σύνολο των γεννήσεων κατά 4.671! Αυτό οφείλεται στο ότι το σύνολο των θανάτων των Ελλήνων ξεπέρασε το σύνολο των γεννήσεων από Ελληνίδες κατά 20.848, ενώ οι γεννήσεις από αλλοδαπές ξεπέρασαν τους θανάτους αλλοδαπών κατά 16.177.

Η κατάσταση επιδεινώθηκε δραματικά το 2012 εξαιτίας των νέων μέτρων των Μνημονίων, με αποτέλεσμα το σύνολο των θανάτων να ξεπεράσει το σύνολο των γεννήσεων κατά 16.297 (!) (σχεδόν τετραπλάσιο αριθμό σε σχέση με το 2011), οι θάνατοι των Ελλήνων ξεπέρασαν τις γεννήσεις από Ελληνίδες κατά 29.101, ενώ οι γεννήσεις από αλλοδαπές ξεπέρασαν τους θανάτους αλλοδαπών κατά 12.804.

Οι παραπάνω δραματικές εξελίξεις, όπως προαναφέρθηκε, οφείλονται στις επιπτώσεις των μέτρων των Μνημονίων. Εξαιτίας των μέτρων αυτών τα ζευγάρια που εργάζονται με δραστικά μειωμένους μισθούς και, πολύ περισσότερο, τα ζευγάρια με ένα ή και δύο ανέργους αδυνατούν και κάνουν παιδιά (όσα δεν έχουν) ή περισσότερα παιδιά (για όσα έχουν και θέλουν να αποκτήσουν και άλλα). Οι νέοι σε ηλικία άνεργοι αδυνατούν να συνάψουν γάμο και περιορίζονται σε συμβιώσεις χωρίς παιδιά. Ορισμένοι προσοντούχοι άνεργοι νέοι μεταναστεύουν (ορισμένοι μαζί με τα παιδιά τους) σε διάφορες χώρες και δύσκολα θα επιστρέψουν στην Ελλάδα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά αυξήθηκαν οι θάνατοι από διάφορες αιτίες αλλά και λόγω αύξησης και των αυτοκτονιών για οικονομικούς λόγους.

Η φυσική μείωση του πληθυσμού, σε συνδυασμό με τον αυξανόμενο μέσο όρο ζωής, επιδεινώνει και τη γήρανση του πληθυσμού με συνέπεια την κάθετη μείωση της αναλογίας εργαζομένων/συνταξιούχων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα χρεοκοπημένα ασφαλιστικά ταμεία. Η αυξανόμενη γήρανση του πληθυσμού και η μετανάστευση προσοντούχων νέων, εκτός από τα όσα προαναφέρθηκαν, μειώνει τον δυναμισμό του πληθυσμού της χώρας, δηλαδή τη δυνατότητά του να προσαρμοστεί και να αξιοποιήσει τις ραγδαίες εξελίξεις της επιστήμης και της τεχνολογίας, γεγονός το οποίο αναπόφευκτα θα έχει επιπτώσεις στην οικονομική ανάπτυξη του τόπου, όποτε αυτή ξεκινήσει.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι εκτός από τις τρέχουσες δραματικές κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις τους, τα Μνημόνια επιδείνωσαν το δημογραφικό μας πρόβλημα, δεδομένου ότι επιτάχυναν τη μείωση του ελληνικού πληθυσμού της χώρας, εξαιτίας τόσο της μείωσης των γεννήσεων και της αύξησης των θανάτων όσο και του νέου κύματος μετανάστευσης.

Όλες οι μέχρι το 2009 κυβερνήσεις επέδειξαν, δυστυχώς, εγκληματική αδιαφορία απέναντι στο οξύ δημογραφικό μας πρόβλημα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, λάμβαναν μέτρα εναντίον των οικογενειών με παιδιά. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις από το 2010 μέχρι σήμερα ξεπέρασαν τις προκάτοχές τους στη σκληρότητα εναντίον των οικογενειών με παιδιά, και ιδιαίτερα των τρίτεκνων και πολύτεκνων, και έφτασαν στο σημείο να θεωρούν τα παιδιά τεκμήριο! Οι κυβερνήσεις αυτές που υπέγραψαν, εφάρμοσαν και εφαρμόζουν τα Μνημόνια είναι υπεύθυνες για την εθνικά επικίνδυνη επιδείνωση του δημογραφικού μας προβλήματος που σημειώθηκε τα έτη 2011 και 2012 και προβλέπεται να συνεχιστεί.

Είναι σαφές ότι υπάρχει επείγουσα και επιτακτική ανάγκη η Βουλή των Ελλήνων να συγκροτήσει εδώ και τώρα μια διακομματική επιτροπή για την όσο το δυνατόν ταχύτερη κατάρτιση νέου πορίσματος για τη νέα δραματική φάση στην οποία έχει εισέλθει το δημογραφικό μας πρόβλημα, και η σημερινή και οι επόμενες κυβερνήσεις να εφαρμόσουν δραστικά μέτρα για την αντιμετώπισή του, με πρώτα τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο ξεχασμένο ομόφωνο πόρισμα της Βουλής του 1993.

* Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι Πρώην: αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ

ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 06/09/13, http://www.efsyn.gr/?p=106462

Η κ. Ρεπούση, ο κ. Κουράκης και ο Ροβεσπιέρος

Του Λευτέρη Κουσούλη

Κάθε τόσο μια μερίδα της ψευδοριζοσπαστικής Αριστεράς επαναφέρει με ποικίλες προσεγγίσεις το ζήτημα. Να καταργηθούν τα θρησκευτικά! Το σύνθημα έχει απήχηση. Φιλοξενείται στον Τύπο, αναπαράγεται και διαδίδεται με ταχύτητα. Οι εκφραστές της θέσης – η κ. Ρεπούση από τη ΔΗΜΑΡ και ο κ. Κουράκης από το ΣΥΡΙΖΑ, όπως διαβάζω, ο καθένας με τον τρόπο του – περήφανοι αυτοπροβάλλονται, με άλλοτε φανερή και άλλοτε κεκρυμμένη την αλαζονία, που χαρακτηρίζει στην ιστορία όλους τους διεκδικητές της τελικής αλήθειας.

Πρόκειται για ιδεοληπτική στάση, με αφορμή ένα θέμα απολύτως δευτερεύουσας σημασίας, σε μια εποχή συγκλονιστικής αναζήτησης και αμφισβήτησης βεβαιοτήτων και ιδεολογικών αναφορών. Οι αυτοεπαναλαμβανόμενοι ψευδοριζοσπάστες της Αριστεράς δεν έχουν απάντηση για τα προβλήματα της εποχής. Με παρόμοιες δηλώσεις παλαιού τύπου καλύπτουν το άγχος της πολιτικής τους αμηχανίας. Την απόλυτη αδυναμία πολιτικής καινοτομίας. Είναι μια κίνηση γύρω από το τίποτα. Είναι στο βάθος μια αγωνιώδης αναζήτηση ταυτότητας. Αλλά η θεμελίωση μιας νέας ταυτότητας σήμερα, προϋποθέτει την αμφισβήτηση της παλαιάς. Και οι άνθρωποι – ας τους κατανοήσουμε – δεν το μπορούν. Για αυτούς τα προσχήματα αρκούν. Για αυτούς οι διακηρύξεις είναι πολιτική. Η ιδεοληψία ο μόνος τους δρόμος.

Στη μεγάλη επανάσταση, στη Γαλλική Επανάσταση, στο έτος ΙΙ, επιχειρήθηκε μια ριζική αποχριστιανοποίηση. Ο Ροβεσπιέρος υπερασπίστηκε τη λατρεία του Υπέρτατου Όντος και ο ίδιος, μέσα στην επαναστατικότητά του, πήρε την πρώτη θέση ως πρωθιερέας στις λιτανείες που καθιερώθηκαν τότε στο Παρίσι, μοιράζοντας στάχυα στους πολίτες που πλημμύριζαν τους δρόμους! Θυμίζω ότι η λατρεία του Υπέρτατου Όντος καθιερώθηκε από τη Συμβατική στις 18 Φλορεάλ (Μάιος 1794). Το ύφος Ροβεσπιέρου επανέρχεται από εποχή σε εποχή. Και την ώρα που οι κοινωνίες έχουν ανάγκη από ένα ποιοτικό άλμα αυτουπέρβασης και νέας θεμελίωσης, οι αιχμάλωτοι της ιδεοληψίας είναι εδώ, συμβάλλοντας στο τέλμα και στην καθυστέρηση της συνείδησης.

Ασφαλώς και πρέπει αυτό που ονομάζουμε «Θρησκευτικά» στο σχολείο να αλλάξει ή και να καταργηθεί. Εξάλλου, ποτέ το Ευαγγέλιο – αυτό είναι στο βάθος ο αντίπαλος της ψευδοριζοσπαστικής αντίληψης – δεν παρουσιάστηκε στο ελληνικό σχολείο, ως αυτό που πραγματικά είναι: ως ένα μανιφέστο ελευθερίας.

Σε λίγες μέρες, ανοίγουν τυπικά τα σχολεία. Κανένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα δεν αρκεί για να μεταφέρει γνώση ή γνώσεις στους νέους ανθρώπους. Στο πάθος της δασκάλας και του δασκάλου, στην αφοσίωση της καθηγήτριας και του καθηγητή, στη συνείδησή τους, βρίσκεται το ζήτημα. Τους παρακαλώ να δεχθούν τις ευχές μου για καλή χρονιά.

Υ.Γ. Ας μου επιτρέψει η κ. Ρεπούση και ο κ. Κουράκης να επισημάνω ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι ούτε ιδεολογία ούτε θρησκεία. Αλλά αυτό είναι, πράγματι, μια μεγάλη συζήτηση.

ΠΗΓΗ:

Η κοινωνική λειτουργία του μαθήματος των Θρησκευτικών

Του Γιώργου Φιλιππίδη*

Πολύς λόγος γίνεται από χθες για την αναγκαιότητα της ύπαρξης του μαθήματος των Θρησκευτικών σε όλες τις βαθμίδες της σύγχρονης εκπαίδευσης. Πολλές απόψεις έχουν κατατεθεί με αφορμή την τοποθέτηση της κας Ρεπούση αν θα πρέπει το εν λόγω μάθημα να διδάσκεται υποχρεωτικά ή προαιρετικά, αν θα πρέπει να έχει Ορθόδοξο Θρησκευτικό ή Θρησκειολογικό χαρακτήρα, αν θα πρέπει να υπάρχει αιτιολογημένη απόφαση του μαθητή για την απαλλαγή του από το μάθημα ή όχι και άλλα πολλά.

Σίγουρα η κάθε άποψη είναι σεβαστή και έχει τη δική της βαρύνουσα αξία και σημασία. Θα ήθελα ωστόσο, ως κοινωνικός επιστήμων, να σταθώ στα σημεία εκείνα σύμφωνα με τα οποία το μάθημα των Θρησκευτικών, εφόσον διδάσκεται σωστά, μπορεί να συμβάλλει στην πρόληψη διαφόρων μορφών αντικοινωνικής συμπεριφοράς.  

Σύμφωνα με το Νόμο πλαίσιο (1566/1985 άρθρ. 1-παρ.1.), «Σκοπός της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι να συμβάλλει στην ολόπλευρη, αρμονική και ισόρροπη ανάπτυξη των διανοητικών και ψυχοσωματικών δυνάμεων των μαθητών, ώστε, ανεξάρτητα από φύλο και καταγωγή, να έχουν τη δυνατότητα να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες και να ζήσουν δημιουργικά. Ειδικότερα υποβοηθεί τους μαθητές: α) Να γίνονται ελεύθεροι, υπεύθυνοι, δημοκρατικοί πολίτες, να υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και τη δημοκρατία, να εμπνέονται από αγάπη προς τον συνάνθρωπο, τη ζωή και τη φύση και να διακατέχονται από πίστη προς την πατρίδα και τα γνήσια στοιχεία της Ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης. Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι σε κάθε περίπτωση απαραβίαστη».

Με άλλα λόγια βασικός σκοπός της εκπαίδευσης είναι η καλλιέργεια του ανθρώπου και η δημιουργία ελεύθερων και δημοκρατικών χαρακτήρων. Ο σκοπός αυτός, όπως είναι φυσικό, επιδιώκεται από τα λεγόμενα ανθρωπιστικά μαθήματα, στα οποία ανήκει και το μάθημα των Θρησκευτικών που έχει ηθική, κοινωνική, ψυχοθεραπευτική, πολιτιστική και παιδαγωγική αξία.

Το μάθημα των Θρησκευτικών στοχεύει στο να καλλιεργεί το χαρακτήρα των μαθητών και τις αρετές ώστε να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες, ανεπηρέαστες από κάθε λογής αντικοινωνικές συμπεριφορές. Επίσης, το μάθημα των Θρησκευτικών καταπραΰνει τα πάθη της ψυχής και διδάσκει την αγάπη. Προσανατολίζει τους μαθητές σε μια αγωνιστική πορεία στη ζωή για την επικράτηση υπέρτατων αξιών όπως η ισότητα όλων των ανθρώπων, η δικαιοσύνη, η συναδέλφωση, η ελευθερία, κ.α. Ο υπουργός Παιδείας της Αγγλίας δρ. Μπόϋσον έγραψε σε σχετικό άρθρο: «Η καθημερινή συλλογική λατρεία και θρησκευτική διδασκαλία είναι καθήκον. Η θρησκεία είναι όχι μονάχα υπόσχεση και ελπίδα, αλλά εμβολιασμός ενάντια σε ολέθριες δυνάμεις που φθονούν σήμερα και απειλούν την κοινωνία».

Είναι γεγονός ότι οι νέοι που διακατέχονται από Θρησκευτική συνείδηση, εμφανίζουν ελάχιστες έως μηδαμινές πιθανότητες να παρασυρθούν σε αντικοινωνικές συμπεριφορές όπως η βία και η εγκληματικότητα, η χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών, η επιθετικότητα, η μισαλλοδοξία, τα φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας, η καταστροφή του περιβάλλοντος κ.α. Οι νέοι αυτοί δεν ισχυρίζεται κανείς ότι είναι καλύτεροι από τους υπολοίπους, απλά διαθέτουν ισχυρά  κοινωνικά αντισώματα διότι μέσω της Θρησκευτικής τους παιδείας έμαθαν να αγαπούν τη δημοκρατία, να σέβονται την ισονομία, να είναι γαλήνιοι, να καλύπτουν τα υπαρξιακά τους κενά, να μη δέχονται την αδικία, να υπακούουν στους θεσμούς και να διατηρούν τις παραδόσεις. Απόρροια όλων αυτών είναι να έχουν άρτια ψυχοσωματική ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους και να είναι απαλλαγμένοι από κάθε μορφής αντισυμβατικές συμπεριφορές. Η εκδήλωση της θρησκευτικότητας από μικρή ηλικία, ως ένα στοιχείο της ταυτότητας του προσώπου, συμβάλλει στην ψυχική υγεία και ισορροπία του ανθρώπου, ενώ αντίθετα η καταπίεση της εκδήλωσης της έμφυτης θρησκευτικότητας, η οποία εκδήλωση αποτελεί ψυχική ανάγκη, οδηγεί σε διάφορες ψυχικές διαταραχές. Ως εκ τούτου με το μάθημα των Θρησκευτικών ικανοποιείται, ως ένα βαθμό, η ψυχική αυτή ανάγκη του ανθρώπου με ευεργετικά αποτελέσματα γι' αυτόν τον ίδιο, την οικογένειά του και την κοινωνία.

Η πρώην πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ, αναγνωρίζοντας την αξία των θρησκευτικών στα σχολεία δήλωσε ότι, «προτιμά να πληρώνει θεολόγους στα Σχολεία με ασήμαντα χρηματικά ποσά, παρά να βαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό με τα ογκώδη ποσά που χρειάζονται για την αντιμετώπιση των ναρκωτικών».

Το 2004 η γαλλική εφημερίδα «Le Monde» ανέφερε ότι: «η γενιά των 40-50 ετών απαιτεί από τη σύγχρονη εκπαίδευση τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών…Απέναντι στην κρίση της οικογένειας και των θεσμών ανακαλύπτονται ξανά οι πιο παραδοσιακές γονικές κινήσεις όπως η θρησκευτική εκπαίδευση των παιδιών. Πάρα πολλοί γονείς γνώρισαν πολλές αποτυχίες με τα παιδιά τους για να εξακολουθήσουν να περιφρονούν τη θρησκεία».      

Από όλα τα παραπάνω είναι προφανής η τεράστια συμβολή του μαθήματος των Θρησκευτικών (εφόσον διδάσκεται σωστά) στην πρόληψη φαινομένων κοινωνικής παθογένειας, σε όλες τις βαθμίδες τις εκπαίδευσης. Ίσως είναι ένα από τα βασικότερα ανθρωπιστικά μαθήματα που δίνει στο νέο ουσιαστικά εφόδια για την αντιμετώπιση καθημερινών πολύ προβληματικών καταστάσεων που καλείται να αντιμετωπίσει, απέναντι σε μια τεχνοκρατική κοινωνία που προβάλλει συνεχώς τον άκρατο υλισμό και καταναλωτισμό ως μόνη μορφή ευτυχίας.

Γι' αυτό το μάθημα των Θρησκευτικών πρέπει να το αντιμετωπίζουμε όλοι (πιστοί, αμφισβητίες, προβληματισμένοι κ.α.) ως αξία η οποία καλλιεργεί τον άνθρωπο και τον ολοκληρώνει ως κοινωνική προσωπικότητα και όχι ο καθένας από τη «θέση» που κατέχει ή τα υποκειμενικά ιδεολογικά «δίοπτρα» που φορεί.        

* Φιλιππίδης Γιώργος, Κοινωνικός Λειτουργός, Υποψήφιος Διδάκτωρ  Μsc Παιδαγωγικής

ΠΗΓΗ: Πέμ, 05/09/2013, http://www.alfavita.gr/arthron/…B7#ixzz2e0wIeczq

Το υπόγειο

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Πόρτα ξύλινη παλιά

          που κρύβεις

                    υπόγειο σκοτεινό

οστεοφυλάκιο

                     μνήμης παιδικής

Υπόγειο σκοτεινό

με τα παλιά σου δόκανα

        στον τοίχο κρεμασμένα

με το σκουριασμένο σου

                     υνί στο πάτωμα

πως σαγηνεύεις

    το μέσα μου αναλλοίωτο

                                        παιδί

Πιο οριστικό

         κι απ' τη ρωγμή

                           σε κρύσταλλο

αιώνιο

          σχεδόν παντοτινό,

υπόγειο σκοτεινό

         με τα σκουριασμένα

                                     δόκανα

και τις αραχνιασμένες

                               σου γωνιές

άλλοτε μου χαϊδεύεις

                                 νοσταλγία

κι άλλοτε σαγηνεύεις

                                    θάνατο

Υπόγειο σκοτεινό

                  με τη σάπια πόρτα

φυλάω ζηλότυπα

στο οστεοφυλάκιο

                       της μνήμης μου 

τις μυστηριακές σκιές

            και τις κρυψώνες σου

                      19 Ιουλίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος

* http://toxefwto.blogspot.gr/

Συρία: ΟΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Επί δύο έτη οι αδίστακτοι ισχυροί του κόσμου τούτου αιματοκυλούν τον λαό της Συρίας. Ελάχιστα γνωρίζουμε για τα συμβαίνοντα, καθώς τα ΜΜΕ ενορχηστρωμένα αναμεταδίδουν, κατ' εντολήν των αφεντικών, χαλκευμένες ειδήσεις με τελευταία την περί χρήσης χημικών όπλων από το καθεστώς Άσαντ κατά αθώων πολιτών της χώρας.

Στη Συρία η οικογένεια Άσαντ εξασφάλισε την διαδοχή στην εξουσία. Το εκπληκτικό είναι ότι αυτή ανήκει θρησκευτικά στους αλαουΐτες, των οποίων οι δοξασίες είναι συνονθύλευμα δοξασιών διαφόρων θρησκειών με ρίζα ισλαμική (σιιτική). Αυτό εξηγεί και την προσέγγιση του καθεστώτος προς το Ιράν. Η ομάδα αυτή περιλαμβάνει το 13% του πληθυσμού της χώρας. Η κυριαρχούσα ομάδα είναι των σουνιτών μουσουλμάνων ανέρχεται στο 70% του πληθυσμού (8% Κούρδοι). Οι χριστιανοί διαφόρων δογμάτων εγγίζουν το 10%, ενώ οι σιίτες ανέρχονται μόλις στο 3% του πληθυσμού της χώρας, όσοι και οι δρούζοι!

Όταν σχηματίστηκαν τα κόμματα «Μπάαθ» (Αίγυπτος, Συρία, Ιράκ) φάνηκε ότι στον ισλαμικό κόσμο υπάρχουν πληθυσμοί, που ονειρεύονται έναν κόσμο διαφορετικό από τον θεοκρατικό του ισλάμ. Η αντίδραση του αιγυπτιακού λαού σήμερα στην πολιτική των «Αδελφών μουσουλμάνων» μαρτυρεί ότι στις κατακτημένες από τους Άραβες χώρες οι εξισλαμισμένοι και εξαραβισμένοι, όπως φαινόταν ως τώρα, λαοί, διαφοροποιούνται σαφώς από τους Άραβες.

Στη Συρία το εντυπωσιακό είναι το ότι οι αντάρτες πολεμώντας επί δύο έτη δεν κατάφεραν να ανατρέψουν το καθεστώς Άσαντ. Πώς να εξηγηθεί αυτό, όταν αυτοί είναι ομόπιστοι με το 70% του πληθυσμού της χώρας; Πώς να εξηγηθεί το ότι ο Άσαντ φαίνεται να εξέρχεται νικητής υποστηριζόμενος μόνο από το Ιράν και ίσως τη Ρωσία. Γιατί δεν υπάρχουν λιποταξίες από τις τάξεις του στρατού της χώρας; Γιατί δεν στρατεύονται σύσσωμοι οι σουνίτες στο πλευρό των ανταρτών; Και ποιοι είναι οι αντάρτες; Σουνίτες μουτζαχεντίν, οι οποίοι έχουν την θερμή οικονομική στήριξη της Σαουδικής Αραβίας και όλων των Αραβικών εμιράτων. Στο διαδίκτυο έχει αναρτηθεί η είδηση ότι η ολοκληρωτική φιλοδυτική Σ. Αραβία, την οποία δεν νοιάζονται οι δυτικοί σύμμαχοι να εκδημοκρατήσουν, απελευθέρωσε βαρυποινίτες και τους εξαπέστειλε στη Συρία. Οι αντάρτες κατευθύνονται από τη CIA, η οποία στη Συρία συμμάχησε με τους «ταλιμπάν» και εκτρέφει την «Αλ Κάιντα»! Έχουν την αμέριστη στήριξη της Τουρκίας, η οποία χώθηκε στην κρίση, για να επωφεληθεί από το «πτώμα»! Ήδη οι προαναφερθείσες αραβικές χώρες και ο σκληρός πυρήνας των χωρών του ΝΑΤΟ (φαίνεται η χώρα μας να μην ανήκει σ' αυτόν!) αναγνώρισαν τη συριακή αντιπολίτευση ως εκπρόσωπο της χώρας. Το Ισραήλ, ως συνήθως παραμένει αθέατο, αφού άλλοι πραγματοποιούν τα σχέδιά του. Για να μην έχει επιτύχει τον στόχο της η διεθνής του εγκλήματος επί δύο έτη, σημαίνει ότι υπάρχει βαθειά διαίρεση μεταξύ των σουνιτών της χώρας σε φανατικούς και μετριοπαθείς με υπερισχύοντες τους της δεύτερης ομάδας, τα μέλη της οποίας διώκονται και έχουν θύματα. 

Οι χριστιανοί της χώρας, ορθόδοξοι κατά πλειοψηφία, στηρίζουν το καθεστώς. Ασφαλώς έχουν τους λόγους τους. Οι αλαουΐτες ως έχοντες στις δοξασίες τους περισσότερα χριστιανικά στοιχεία σε σχέση προς τις άλλες ισλαμικές ομάδες, είναι ανεκτικοί έναντι των χριστιανών. Τη στάση τους αυτή στο πλευρό του καθεστώτος την πληρώνουν με το να έχουν καταστεί κύριος στόχος, όπως και οι αλαουΐτες, των ανταρτών. Γνωρίζουν έχοντας πείρα του ξεκληρισμού της χριστιανικής κοινότητας στο γειτονικό Ιράκ ότι επικράτηση των φανατικών σουνιτών θα σημάνει άγριο διωγμό κατά των χριστιανών της χώρας. Ο διωγμός αυτός ήδη άρχισε. Τα στοιχεία που έχουν καταφθάσει στον δυτικό κόσμο εκ μέρους χριστιανών της χώρας, αλλά και δυτικών δημοσιογράφων είναι επαρκή, ώστε να αντιληφθούμε ότι για τους σουνίτες προέχει ο ξεκληρισμός των χριστιανών και αλαουϊτών από την ανατροπή του καθεστώτος. Μοναχές καθολικές κατήγγειλαν στα δυτικά ΜΜΕ ανατίναξη στην πόλη Χομς (την Έμεσα των ελληνιστικών χρόνων) κτιρίου, στο οποίο είχαν συγκεντρώσει οι αντάρτες χριστιανούς και αλαουΐτες. Οι αντάρτες υποστήριξαν ότι το κτίριο είχε βομβαρδιστεί από τον στρατό του Άσαντ! Η ιστορία επαναλαμβάνεται: Στον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία όλα τα εγκλήματα είχαν διαπραχθεί από τους Σέρβους! Τον Απρίλιο απήχθησαν από τους αντάρτες δύο μητροπολίτες, ορθόδοξος και μονοφυσίτης, στο Χαλέπι από Τσετσένους μουτζαχεντίν. Χλιαρότατες οι αντιδράσεις του «χριστιανικού» κόσμου! Γιατί να αντιδράσουν; Τον αφανισμό θέλουν όλων των χριστιανών από τη Μέση Ανατολή! Ο ίδιος ο πρωθυπουργός μας ανήγγειλε την απόφαση της Ε.Ε. να ενισχύσει τη στήριξή της προς τους αντάρτες ώς την τελική πτώση του καθεστώτος. Προς την κατεύθυνση αυτή, σαν καλά «παιδιά» που είμαστε θα προσφέρουμε τις στρατιωτικές διευκολύνσεις που θα μας ζητήσουν, όπως και κατά το παρελθόν. Η διάθεση της Σούδας επιτάχυνε την ανατροπή του Καντάφι από τους «διαφωτισμένους» δημοκρατικούς Γάλλους!

Η Ρωσία φαίνονται ανίσχυρη να ορθώσουν το ανάστημά τους κατά της σπείρας του εγκλήματος. Άλλωστε δεν της έκαναν και λίγες χάρες: Αποσύρθηκαν από Ουκρανία και Γεωργία και έβαλαν φίμωτρο στους Τσετσένους, στους οποίους πεισματικά δεν παραχωρεί ακόμη την ανεξαρτησία. Πρόσφατα, αφού το επικοινωνιακό παιχνίδι με τα θύματα των χημικών όπλων του Άσαντ φάνηκε να έχει επιτυχία, αποφάσισαν να επιτεθούν πλέον απροκάλυπτα οι ίδιοι κατά της Συρίας. Ο Ομπάμα το εξήγγειλε κατά το προηγούμενο των γελοίων προέδρων Μπους, αλλά με λιγότερο στόμφο. Ακόμη και η αμερικανική κοινή γνώμη δεν θέλει άλλες εμπλοκές. Βέβαια την καθησύχασε ότι δεν πρόκειται να εισβάλει αμερικανικός στρατός στο Ιράκ. Θα πληγούν δια πυραύλων στόχοι κατά το προηγούμενο του Λιβάνου, τις υποδομές του οποίου κατέστρεψε πλήρως το Ισραήλ (2006). Και εκεί που φαίνονταν να οδεύουν όλα «κατ' ευχήν» το Ηνωμένο Βασίλειο χαλά το σχέδιο, καθώς το κοινοβούλιό του απέρριψε την πρόταση της κυβέρνησης Κάμερον, ενός συντηρητικού πλέον στη θέση του γελοίου «εργατικού» Μπλαίρ! Να όμως που εμφανίστηκε άλλος σύμμαχος πρόθυμος να συνεπιτεθεί: Ο Γάλλος «διαφωτισμένος» «σοσιαλιστής» ηγέτης, ο οποίος θέλει δόξα ανάλογη προς εκείνη του συντηρητικού Σαρκοζύ, που διέλυσε τη Λιβύη! Θέλει να μείνει στην ιστορία ως καταστροφέας της Συρίας, την οποία η χώρα του κατέστησε αποικία μετά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, προκειμένου να καταληστεύσει τον πλούτο της, φροντίζοντας να παραχωρήσει στον Κεμάλ την Κιλικία με άφθονο στρατιωτικό εξοπλισμό, ώστε αυτός να τσακίσει τους Έλληνες και να τους αφανίσει κατά τον διακαή πόθο και του Βατικανού! Δεν ανησυχεί, όπως και όλο το πολιτικό κατεστημένο, για τη ραγδαία εξάπλωση του ισλάμ στη χώρα του! Τη δόξα του Ναπολέοντα που εγκατέλειψε στην τύχη τους δύο στρατιές ορέγεται!

Οι ημέρες είναι κρίσιμες. Το Ιράν προειδοποίησε ότι δεν θα παραμείνει απαθής θεατής των εξελίξεων. Θα τολμήσουν να επιτεθούν υποτιμώντας τον κίνδυνο γενίκευσης του πολέμου; Μπορεί ο μουσουλμανικός κόσμος της Μέσης Ανατολής να θρηνήσει επάνω σε ερείπια. Αλλά και το Ισραήλ, που υποκινεί τα νήματα αθέατο, δεν θα υποστεί συνέπειες; Όσο για την διαχρονικά εγκληματική Δύση η τιμωρία της θα έρθει από το Ισλάμ σύντομα εντός του εδάφους της.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 2-9-2013

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ…

Tου Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά… Την Παρασκευή, κατά τις 11 το πρωί, δέχθηκα το τηλεφώνημα που περίμενα εδώ και καιρό από τον διευθυντή στην εφημερίδα. Με κάλεσε στο γραφείο του, όπου μου είπε ότι «βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση». Δε μου είπε σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται κι εγώ δεν μπήκα στον κόπο να τον βγάλω από αυτήν επισημαίνοντάς του εγώ σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται. Έπειτα μου είπε ότι αυτός δεν ήθελε καθόλου να φύγω από την εφημερίδα και ότι λυπάται πολύ. Τον παρηγόρησα άκεφα για το κακό που τον βρήκε και εκείνος μου σημείωσε ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει στο μέλλον.

Συμφώνησα μαζί του ότι το μέλλον είναι για όλους άδηλο, του είπα ότι δεν υπογράφω την απόλυση και έφυγα από το γραφείο του με την ψευτοπερηφάνεια εκείνου που είπε την καλύτερη ατάκα σε μια αμήχανη κουβέντα.

Στο δικό μου γραφείο δεν πήγα. Δεν είχα προσωπικά αντικείμενα να μαζέψω, τα μάζεψα όλα τον Ιούνιο όταν μας ενημέρωσαν ότι επίκειται αναδιάρθρωση τμημάτων για μείωση του κόστους – δεν ήξερα που θα με έβρισκε η «αναδιάρθρωση» ούτε αν θα έχει μείνει κανείς πια να μαζέψει τα πράγματά μου, όπως είχαμε μαζέψει εμείς του Θοδωρή. Πήρα την κόρη μου και της είπα ότι θα τηρήσω την υπόσχεσή μου να μην πηγαίνω κάθε απόγευμα στη δουλειά. Στο γιο μου δε χρειάστηκε να πω κάτι, δεν καταλαβαίνει ακόμα: απλά του επιβεβαίωσα ότι για τα γενέθλιά του θα του πάρω έναν εκσκαφέα ή ένα ποδήλατο και βγήκα για τσιγάρο. Στο τσιγάρο άρχισαν να φτάνουν και τα επόμενα ονόματα της λίστας: Ο Κώστας… Η Αννα… Η Ηρώ… Ο Γιώργος… Η Πέννυ που την ενοχλούσε συνέχεια ο καπνός από το τσιγάρο μου και μου φώναζε να το σβήσω – ειρωνεία, κανείς από τους δύο δεν θα βρει την ησυχία του από την απόλυση του άλλου.

Τα τελευταία τρία χρόνια, οι αναδιαρθρώσεις στον ΔΟΛ μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα από το Ιράκ. «Σήμερα Παρασκευή χάσαμε 32 καλούς στρατιώτες». Από τον Σεπτέμβριο του 2010 είμαστε πάνω από 350 που πέσαμε. Άλλοι βρήκαν δουλειά, άλλοι παλεύουν ακόμα, μερικοί δουλεύουν απλήρωτοι, ο Κώστας πέθανε γιατί έσκασε το ανεύρυσμα…

Στην αρχή έδιωξαν τους διοικητικούς – πολλές δεκάδες διοικητικούς. Οι διοικητικοί είναι η πλέμπα των εφημερίδων, δεν βλέπουν το όνομά τους τυπωμένο πουθενά ούτε κι ελπίζουν να το δουν ποτέ, δε μιλάνε με υπουργούς, μεγαλογιατρούς και πρυτάνεις, δε μπορούν να καμαρώσουν στη μάνα τους. Το σωματείο έκανε απεργία και τότε είδαμε για πρώτη φορά πόσο αποφασισμένα είναι τα αφεντικά στην κρίση. Μας τραμπούκισαν, μας έβγαλαν πιστόλια κι έπειτα μας έβγαλαν και μια κάλπη για να καταδικάσουμε την απεργία αλλιώς θα έκλεινε η καθημερινή έκδοση και θα απολυόταν κόσμος. Και πήγαμε στην κάλπη και καταδικάσαμε την απεργία, όχι όλοι μας, αλλά οι περισσότεροι. Και έπειτα, ωστόσο, η καθημερινή έκδοση έκλεισε. Κι ο κόσμος απολύθηκε. 35 συνάδελφοι, που μια στιγμή ενωθήκαμε και τους φέραμε πίσω κι ύστερα τους έδιωξαν πάλι μια Παρασκευή μεσημέρι, μόλις έκλεισαν το κυριακάτικο φύλλο. Όχι πλέμπα πια. Δημοσιογράφους. Ναι, ύστερα έδιωξαν κι εμάς.

Οι δημοσιογράφοι είναι περίεργα ζώα. Σαν τους ξιπασμένους μπάτλερ, νομίζουν ότι έχουν κάτι από την ευγένεια των κυρίων τους, ότι αποκτούν κάτι από την αύρα εκείνων στους οποίους σερβίρουν το Ντραμπουί. Δεν αισθάνονται εργαζόμενοι, αισθάνονται κουκλοπαίχτες που κινούν νήματα. Αρέσκονται να υποτιμούν τον λογαριασμό τους, δεν είναι δα και ο μικρότερος, δεν νιώθουν εργαζόμενοι, αγαπάνε λένε αυτό που κάνουν, δεν είναι λειτούργημα είναι κάτι πιο έξυπνο. Συχνά βέβαια, καταλήγουν αλκοολικοί, φυλάνε μποτίλιες και αντικαταθλιπτικά στα γραφεία τους, πεθαίνουν από εμφράγματα από το καθισιό, την τρυφηλότητα, το κακό ωράριο και το άγχος της κακομοιριάς και του υπηρέτη, αλλά δε νιώθουν εργαζόμενοι -αυτοί ξέρουν, οι άλλοι δεν ξέρουν. Δεν ασχολούνται με τις παραγωγικές σχέσεις, αυτό είναι μπανάλ, νομίζουν πως ο κόσμος είναι ένας διαγωνισμός δύναμης κι επιρροής που υπάρχει από μόνη της. Στο μεταξύ το ποσοστό της υπεραξίας τους χάνεται στο σύμπαν αγνοημένο από όλους, σαν τα χτυπήματα τηλεφώνου σε ένα άδειο σπίτι. Πιστέψτε με, οι δημοσιογράφοι είμαστε πιο νάρκισσοι από τις μπαλαρίνες και σίγουρα πιο αφελείς από τους ανειδίκευτους εργάτες. Η ιδέα ότι ο κόσμος είναι κάτι άλλο από αυτό που λέμε εμείς, δεν μας περνάει από το μυαλό και καμιά φορά τη βρίσκουμε να υπογράφουμε ατομικές συμβάσεις με μειώσεις, γραμμένες σε διατυπώσεις που αποδεικνύουν την ανωτερότητα του είδους μας. Έπειτα, μόλις μας πάρουν ένα ακόμα κομμάτι από το μισθό που τους δουλέψαμε, συζητάμε σοβαρά – σοβαρά για το «ντηλ».

Την Παρασκευή με τις απολύσεις, είδα ξανά μερικούς από εμάς να έχουν έναν αέρα της τάξης μας. Τα παιδιά του in.gr μαζεύτηκαν στις σκάλες και συζητούσαν τι θα κάνουν: συζητούσαν με αυτό το είδος της αλληλεγγύης που σε κάνει να πιστεύεις, κόντρα στις προκαταλήψεις, ότι οι εργάτες δε μπορούν μόνο να κάνουν τον κόσμο πιο δίκαιο, μπορούν να τον κάνουν και πιο όμορφο. Ο φωτογράφος από τον 4ο, ο πιο ήσυχος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου, που ήρθε συστημένος από το Μάριο να με βρει για να μου πει πως ούτε εκείνος υπέγραψε την ατομική σύμβαση και ήθελε να είναι σε επαφή μαζί μας, με την ηρεμία του ινδιάνου από τη Φωλιά του Κούκου, μου έλεγε πώς δεν έχει γυναίκα και παιδιά και θα τα καταφέρει για λίγο. Η Ηρώ με αγκάλιασε: τόσα χρόνια στη δουλειά, τσακωνόταν με όλους μα δεν κάρφωσε ποτέ κανέναν. Σε αντάλλαγμα δεν την έβαλαν ποτέ στο μισθολόγιο: έζησε και πέθανε μπλοκάκι κι ένας θεός ξέρει με ποιους όρους την απολύσανε. Η κοπέλα από τα βίντεο, η Στεφανία, είχε βουρκώσει κι όταν μας είδε όλους μαζί κατάπιε τα δάκρυά της και χαμογέλασε. Γύρισε πριν λίγους μήνες στη δουλειά από άδεια λοχείας. Μου είπαν μετά πως κι ο άνδρας της είναι άνεργος χρόνια, ότι τους ζήτησε κλαίγοντας να την κρατήσουν με λιγότερα και της το αρνήθηκαν – εύχομαι να στουκάρουν το καινούριο τους αμάξι σε κολώνα της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ και να ζήσουν για να δουν τα μεγάλα βαθουλώματα στις πόρτες του. Είμαι βέβαιος πως δεν έκλαιγε για την απόλυση, έκλαιγε γιατί κατηγορούσε τον εαυτό της που τους το ζήτησε. Αν την ξαναδώ, θα της πω να μην το σκέφτεται: έτσι κι αλλιώς είμαστε πάντα στην ανάγκη τους.

Πάει καιρός που χα να νιώσω εκεί μέσα πως ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους της τάξης μου, αυτούς που δουλεύουν για να ζήσουν και νικούν τον φόβο με την αξιοπρέπεια. Ήμασταν 21, πριν από τρία χρόνια, που σηκώσαμε τα χέρια μας, μπροστά στους διευθυντές και ψηφίσαμε ξανά την απεργία κι ας κλείσει η εφημερίδα και τα κρατήσαμε σηκωμένα ώρα, γιατί δεν ξέραμε πότε θα έρθει ξανά η στιγμή να νιώσουμε πάλι τόσο περήφανοι. Από την Παρασκευή, μόνο τρεις από αυτούς είναι ακόμα στην εφημερίδα. Οι υπόλοιποι απολυθήκαμε μήνα το μήνα, ο ένας μετά τον άλλον ή σπρωχτήκανε στην έξοδο. Ο Δημήτρης ο Ζακχαίος. Ο Θοδωρής ο Βαρβάρης. Η Μαρινίκη η Αλεβιζοπούλου. Ο Τάσος ο Αναστασιάδης. Και οι υπόλοιποι. Στάθηκαν απέναντι στον Πρετεντέρη και τον Παντελή Καψή, που λίγες μέρες πριν κλαψούριζε ότι αν δεν κόψει τους μισθούς δεν θα χει να σπουδάσει το παιδί του κι έπειτα πήρε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ αποζημίωση για να γίνει υπουργός και να απολύσει όλη την ΕΡΤ. Και τους θύμισαν τον βασικό νόμο της συνείδησης στον καπιταλιστικό κόσμο: το να καταλαβαίνεις πως είσαι εργάτης είναι η προϋπόθεση για να μην είσαι δούλος. Με καμάρι τρυπώνω στη λίστα τους.

Και δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι όλοι εκείνοι που σε κοιτάζουν συνωμοτικά την ώρα που ουρλιάζει ο προϊστάμενος. Αυτοί που δε γελάσανε στο κρύο αστείο του διευθυντή. Εκείνοι που πήγαν να υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις λίγα λεπτά πριν τελειώσει η προθεσμία – κι ας το χαν αποφασίσει μέρες πριν – για να ανησυχήσει ο οικονομικός διευθυντής. Είναι οι άλλοι που δε μιλούν στις συνελεύσεις και σε αγαπάνε γιατί όταν μιλάς εσύ είναι το ίδιο – γιατί είστε το ίδιο. Είναι ο Κωστής, που αφού πέρασε ώρες πολλές με εμάς τους απολυμένους χωρίς να μας πει τίποτα, πήγε και άφησε ένα χαρτί και ζήτησε να συμπεριληφθεί στις απολύσεις, γιατί δε θέλει να ξαναπατήσει το πόδι του εκεί.
Είναι μια πελώρια δύναμη, σαρκαστική, κρυφή, πανίσχυρη, που όταν ενωθεί θα καταστρέψει έναν κόσμο που πάσχει από έλλειψη δικαιοσύνης κι από έλλειψη χιούμορ. Μα δεν έχει ενωθεί ακόμη.

***

Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά. Στις 12 έχουμε συνέλευση – δεν περιμένω πολλά. Οι πιο πολλοί ανάμεσά μας, φοβήθηκαν νωρίς, πάει καιρός που στις συνελεύσεις μας είμαστε οι λιγότεροι. Ολοένα και λιγότεροι. Αυτοί που απολύουν έχουν βρει έναν αλγόριθμο για να μειώνεται σταθερά το ιξώδες της γενναιότητας. Στις 3 θα είμαστε έξω από τον ΔΟΛ. Για 6 χρόνια κάθε μέρα, σήμερα ίσως τελευταία φορά. Θα είμαστε. Δεν ξέρω πόσοι, ξέρω ποιοι: οι πιο όμορφοι ανάμεσά μας, αυτοί που πουλάμε τη δουλειά μας για να ζήσουμε. Λίγο αδύναμοι και καμία φορά λίγο περίγελοι.

Μα γράφει ο Μπρεχτ:

«Όταν για την αδυναμία μας μας περιγελούν

Δεν πρέπει πια να χάνουμε καιρό

Πρέπει έτσι να το φροντίσουμε

Που όλοι οι αδύναμοι να βαδίσουμε μαζί

Και τότε κανείς πια δεν τολμά να μας περιγελάει»

* Με λένε Γιάννη Ανδρουλιδάκη, είμαι δημοσιογράφος και κοστίζω περίπου 1500 ευρώ το μήνα μαζί με την ασφάλιση. Πριν δυο χρόνια φώναζα σε μια συνέλευση του Βήματος: «Κατεβήκαμε κάτω 140, θα ανεβούμε πάλι 140, ούτε ένας λιγότερος». Νομίζω πια, θα έχουν μείνει 70. Εγώ είμαι πάλι στη γύρα και σας πουλάω την εργατική μου δύναμη. Αλλά να ξέρετε ότι κάποτε, σύντομα, αυτό θα πάψει να γίνεται και τα δάκρυα της Στεφανίας θα τα πληρώσετε.

Γιατί, ξέχασα να σας το πω: Εμείς θα νικήσουμε.

ΠΗΓΗ: https://risinggalaxy.wordpress.com/2013/09/02/…B1/

Έθνος, κράτος, «έθνος- κράτος» και Αριστερά

Μια συζήτηση που έχει ήδη ανοίξει από τη ζωή και σπάει αλλοτινές «βεβαιότητες»

Του Νίκου Λάιου*

Τον τελευταίο καιρό ξυπνάει στο εσωτερικό της Αριστεράς η συζήτηση γύρω απ' το έθνος. Υπάρχει και μια συζήτηση μέσα στη συζήτηση, σύμφωνα με την οποία το ανασκάλεμα αποδίνεται σε διαφορετικούς λόγους: από ψηφοθηρία και συστημική στροφή τμήματος της Αριστεράς, μέχρι σταυροφορία της αστικής προπαγάνδας και συντηρητικοποίηση της κοινωνίας.

Το άρθρο συντάσσεται με την άποψη ότι η συζήτηση για το έθνος ανοίγει για τους ίδιους λόγους που η Αριστερά κερδίζει δύναμη στην ελληνική κοινωνία – κι ένας βασικός λόγος γι' αυτό είναι η αποκάλυψη της πραγματικής εξάρτησης της χώρας απ' τους λογής «εταίρους», «δανειστές» και κάθε άλλης ποικιλίας κεφαλαιοκράτες των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κέντρων. Και το πιο σημαντικό μ' αυτό το φανέρωμα είναι ότι δεν έγινε απ' την Αριστερά – όχι όσο και όπως θα έπρεπε – αλλά απ' την ίδια τη ζωή. Πολλοί άνθρωποι συζητούν, πια, στην καθημερινότητά τους για την εξάρτηση της χώρας – σίγουρα με διαφορετικούς τρόπους, σίγουρα με αντιφατικές ιδεολογικές και άλλες καταβολές/αναφορές. Αλλά με το κέντρισμα ερχόμενο απ' το εξόφθαλμο γεγονός ότι οι μεγάλοι καρχαρίες βγαίνουν απ' το βυθό, να κυνηγήσουν στον αφρό, που μέχρι χτες έμοιαζε ασφαλής.

Ο Μάρξ και ο Λένιν για το έθνος

Χώρος για ανάλυση των εννοιών του «έθνους» και του «εθνικού» δεν υπάρχει εδώ. Αλλά και να υπήρχε, δεν θα 'ταν δουλειά για τις δυνάμεις του γράφοντα. Το άρθρο δεν σκοπεύει να λύσει το ζήτημα. Σκοπεύει, όμως, να δείξει ότι η μελέτη του ζητήματος από γωνιά διαφορετική απ' τη δεσπόζουσα, είναι αναγκαία για τη σημερινή ελλαδική Αριστερά. Αναφερόμαστε εδώ σε μια ειλικρινή, ριζοσπαστική Αριστερά που θέλει αληθινά να υπηρετεί τις εργαζόμενες κοινωνικές τάξεις του τόπου, βοηθώντας τις στην απελευθέρωσή τους από τις λογής σκλαβιές, πλέκοντας τις εμπειρίες τους με τις δικές της. Στην επιδίωξη αυτού του σκοπού το άρθρο θα απευθυνθεί στο βιβλίο του Λένιν Κράτος και Επανάσταση για διάφορους λόγους – και κάποιοι θα αναφέρονται στη ροή του γραψίματος.

Το υποκεφάλαιο 4 του κεφαλαίου II του βιβλίου έχει τίτλο «Η οργάνωση της ενότητας του έθνους». Ξεκινά με την παράθεση ενός αποσπάσματος του βιβλίου του Μαρξ Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία. Στο τελευταίο αυτό, ο Μαρξ συμπυκνώνει την πείρα της ένοπλης εργατικής εξέγερσης του 1871, που έμεινε στην ιστορία ως Παρισινή Κομμούνα, και εξάγει συμπεράσματα. Αντιγράφουμε εδώ το απόσπασμα με δική μας υπογράμμιση:

«… Σε ένα σύντομο πρόχειρο σχέδιο για την εθνική οργάνωση, που η Κομμούνα δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί παραπέρα, καθορίζεται ρητά ότι η κομμούνα θα αποτελούσε την πολιτική μορφή ακόμα και του πιο μικρού χωριού… Από τις κομμούνες θα εκλεγόταν και η "Εθνική αντιπροσωπεία" στο Παρίσι.

»…Οι λίγες, μα σπουδαίες λειτουργίες που θα απέμεναν για την κεντρική κυβέρνηση, δεν θα καταργούνταν, όπως σκόπιμα το παραποίησαν, αλλά θα μεταβιβάζονταν στους υπαλλήλους της Κομμούνας, δηλαδή σε αυστηρά υπεύθυνους υπαλλήλους…

»… Η ενότητα του έθνους δεν θα έσπαζε, μα αντίθετα, θα οργανωνόταν με το καθεστώς της Κομμούνας και θα γινόταν πραγματικότητα με την εκμηδένιση της κρατικής εκείνης εξουσίας, που παρουσιαζόταν σαν η ενσάρκωση αυτής της ενότητας, που ήθελε όμως να είναι ανεξάρτητη και ανώτερη από το έθνος. Στην πραγματικότητα, η κρατική εξουσία δεν ήταν παρά ένα παρασιτικό καρκίνωμα στο σώμα του έθνους. Ενώ το ζήτημα ήταν να περικόψουν απλώς τα καταπιεστικά όργανα της παλιάς κυβερνητικής εξουσίας, ν' αποσπάσουν τις δικαιολογημένες λειτουργίες της από μιαν εξουσία που είχε την αξίωση να στέκεται πάνω από την κοινωνία, και να τις ξαναδόσουν στους υπεύθυνους υπηρέτες της κοινωνίας.»

Οι λέξεις, που χρησιμοποιεί ο Μαρξ και ασπάζεται ο Λένιν στην πολεμική του απέναντι στους τοτινούς σοσιαλδημοκράτες (ανάμεσά τους τον Μπέρνσταϊν) και τους τοτινούς αναρχικούς προκαλούν αμηχανία, ίσως, σε πολλούς απ' τους σημερινούς ντόπιους κομμουνιστές και σίγουρα σ' όλους τους σημερινούς πολέμιούς τους (αρκετοί απ' αυτούς, άλλωστε, χτεσινοί κομμουνιστές). Για να χρησιμοποιήσουμε τα επίκαιρα λόγια του ίδιου του Λένιν, ξανά με δική μας υπογράμμιση: «Δεν μπορεί ούτε και να χωρέσει απλώς στο κεφάλι του Μπέρνσταϊν ότι μπορεί να υπάρξει θεληματικός συγκεντρωτισμός, θεληματική συνένωση των κοινοτήτων σε έθνος, θεληματική συγχώνευση των προλεταριακών κοινοτήτων στην υπόθεση της συντριβής της αστικής κυριαρχίας και της αστικής κρατικής μηχανής. Ο Μπέρνσταϊν, όπως και κάθε φιλισταίος, φαντάζεται το συγκεντρωτισμό σαν κάτι που μπορεί να επιβληθεί και να διατηρηθεί μόνο από τα πάνω, μόνο από την υπαλληλοκρατία και τη στρατοκρατία.»

Δυστυχώς, τα σημερινά ύψη συνταιριάσματος θεωρίας/πράξης σε μεγάλα κομμάτια της ελλαδικής Αριστεράς μάς αναγκάζουν να παρατηρήσουμε πως ο Μπέρνσταϊν είχε μάλιστα διαύγεια, φανταζόμενος αυτό. Διότι πολλοί σημερινοί αριστεροί στη χώρα μας είμαστε ικανοποιημένοι κιόλας, βάζοντας στόχο να σπάσει ο «συγκεντρωτισμός γενικά», μάλιστα «από τα πάνω» και, ακόμα χειρότερα, με την κατάληψη κρατικών θέσεων «από αριστερούς», μετά από αστικές εκλογές.

Πιο πίσω κι απ' τον Μπέρνσταϊν, λοιπόν; Και δεν ξεμπερδεύουμε απ' την υποχρέωσή μας ν' απαντήσουμε, λέγοντας ότι «αυτό είναι άσχετο» με τη συζήτηση για το έθνος. Τουλάχιστον για τους Μαρξ και Λένιν δεν ήταν.

Έθνος, κράτος και «έθνος-κράτος»

Οι Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν, δυστυχώς για πολλούς απ' τους σημερινούς «υπερ-αριστερούς» και για όλους τους σημερινούς «αντι-αριστερούς», δεν ήταν «πολέμιοι του έθνους» ούτε στόχευαν στην «κατάργησή του». Στόχευαν στην κατάργηση του κράτους. Διότι στο κράτος – και όχι στο έθνος – έβλεπαν μια συμπύκνωση των καταπιεστικών δυνάμεων, που η κάθε φορά κυρίαρχη κοινωνική τάξη, ως μειοψηφία, εξαπολύει ενάντια στην υποτελή κοινωνική πλειοψηφία – τουλάχιστο σ' εκείνες τις κοινωνίες που και είναι εσωτερικά διαιρεμένες σε κοινωνικές τάξεις και οργανώνονται πολιτικά στη βάση κράτους.

Είναι, λοιπόν, η διάλυση κάθε τύπου ταξικής ανισότητας, άρα και κάθε μορφής κράτους, με το μεταβατικό πέρασμα από ένα εργατικό κράτος που «δεν είναι πια κράτος στην καθαυτό έννοιά του» [Ένγκελς, Γράμμα προς τον Μπέμπελ, Μάρτιος 1875], που επιδίωκαν οι τρεις. Και δικαιούμαστε μια γενίκευση: είναι αυτή η πορεία, που δίνει νόημα στο διεθνισμό των εργατικών τάξεων, τον οποίον οι τρεις πρέσβευαν και έκαναν πράξη στη ζωή τους. Και δεν είναι, λοιπόν, η «κατάργηση του έθνους» προϋπόθεση ή στόχος του εργατικού διεθνισμού.

Διεθνισμός χωρίς έθνη είναι αντίφαση στους όρους και οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν υπήρξαν πολύ προσεκτικοί στις διατυπώσεις τους, για να θαρρήσουμε πως γλίστρησαν σε αντίφαση, σ' αυτό το κομβικής σημασίας ζήτημα. Ο Μαρξ δείχτηκε μάλιστα περίφημα καυστικός πάνω στο ζήτημα, περιγράφοντας μια διεθνιστική συνάντηση:

«Οι αντιπρόσωποι της "νεαρής Γαλλίας" (όχι εργατικοί) διατύπωσαν την άποψη ότι όλες οι εθνότητες και το ίδιο το έθνος είναι απαρχαιωμένες προλήψεις. Προυντονικός στιρνερισμός… […] Οι Άγγλοι γέλασαν πολύ, όταν άρχισα το λόγο μου λέγοντας ότι ο φίλος μας Λαφάργκ και οι άλλοι που κατάργησαν τις εθνότητες, απευθύνονται σε εμάς στα γαλλικά, δηλαδή σε μια γλώσσα που δεν την καταλαβαίνουν τα 9/10 της συνέλευσης» [Μαρξ, Γράμμα προς τον Ένγκελς, Ιούνιος 1866].

Αυτοί που πραγματικά πέφτουμε σε αντίφαση είμαστε όσοι σημερινοί αριστεροί απέναντι στο νεωτερικό «έθνος-κράτος» (σε κάποιες χώρες του πλανήτη έχει δεν έχει χρόνο ζωής δέκα χρόνων, στο Νότιο Σουδάν σκάρτα δύο) – απέναντι στην ειδική αυτή μορφή κρατικής εξουσίας και καταπίεσης κάνουμε το τριπλό λάθος: Πρώτα, να θεωρούμε ότι τα δύο συστατικά, έθνος και κράτος, είναι όντως ενιαία και αδιάσπαστα. Δηλαδή, να καταπίνουμε αμάσητη την αστική προπαγάνδα, πράξη που δεν έρχεται σε αντίθεση με τη δηλωμένη ετοιμότητά μας να «μην μασήσουμε». Ύστερα, κάνουμε το επόμενο λάθος, να βλέπουμε το έθνος ως όργανο καταπίεσης – το ίδιο ή και περισσότερο απ' το κράτος. Συνδέοντας, τέλος, το έθνος μ' ένα σύγχρονο φαινόμενο νομιμοποίησης της εξουσίας της αστικής τάξης πάνω στην υπόλοιπη κοινωνία (μέσω του «έθνους-κράτους» της) – με το φαινόμενο του εθνικισμού.

Για να γίνει αυτό περισσότερο κατανοητό, χρειάζεται μια βαθειά ιστορικοπολιτισμική μελέτη της έννοιας του έθνους, την οποία κατά τη γνώμη μας δεν καλύπτει ούτε το έργο του Eric Hobsbawm ούτε το έργο του Benedict Anderson – των πιο δημοφιλών για τη σημερινή Αριστερά, πάνω στο θέμα. Αλλά αυτό δεν είναι στις δυνάμεις αυτού του άρθρου. Ενδεικτικά μόνο και για προβληματισμό, παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, που θεωρείται πως γράφτηκε μεταξύ 60μ.Χ. και 110μ.Χ., δηλαδή σε μια περίοδο γιγάντωσης και σκλήρυνσης των γραφειοκρατικών μηχανισμών του ρωμαϊκού κράτους, για χάρη της αυτοκρατορικής κυριαρχίας πάνω στους υποτελείς λαούς. Η λέξη «έθνος» αναφέρεται σ' αυτό 10 φορές σε διάφορες πτώσεις και στους δυο αριθμούς. Η δε άποψη ότι με τον όρο «έθνη» στην Καινή Διαθήκη εννοούνται όλοι μαζί «οι ειδωλολάτρες», και δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις και δεν απαντά ούτως ή άλλως στο ερώτημα γιατί όλοι μαζί «οι ειδωλολάτρες» να αποτελούσαν «έθνη» και όχι «έθνος». Παραθέτουμε, λοιπόν, το απόσπασμα ακουμπώντας νοερά στο τέλος ένα θαυμαστικό, με την έννοια της ομοιότητας των θέσεων των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν και των Ιησού, Ματθαίου, παρά τους 17 αιώνες που τούς χωρίζουν, ως προς το θέμα τού ποιος καταπιέζει ποιον: το έθνος ή το κράτος;

Ανακεφαλαίωση

Είπαμε πως το άρθρο δεν αποβλέπει κι ούτε μπορεί να δώσει λύση στο ζήτημα του έθνους. Στο πλαίσιο αυτό, ελπίζουμε να φάνηκε απ' την παράθεση των απόψεων των Μαρξ και Λένιν πως το ζήτημα του έθνους συνδέεται, γι' αυτούς, άρρηκτα με το ζήτημα του κράτους. Όχι, όμως, με τον τρόπο που τό 'χει κατά νου η πλειοψηφία της σημερινής ελλαδικής Αριστεράς, μα εντελώς αλλιώς. Συγκεκριμένα, για τους Μαρξ και Λένιν, είναι ακριβώς το κράτος, ως όργανο καταπίεσης των υποτελών κοινωνικών τάξεων από την κυρίαρχη – είναι ακριβώς αυτό που κρατά τα έθνη διασπασμένα εσωτερικά σε κοινωνικές τάξεις.

Το κράτος δεν συμβιβάζει ταξικά συμφέροντα. Υπάρχει ακριβώς επειδή τα ταξικά συμφέροντα είναι ασυμβίβαστα, υπάρχει για να τα συντηρεί, να τα επιβάλλει, να τα βαθαίνει. Κι έτσι, η «ενότητα του έθνους», όπως την ονομάζει ο Μαρξ, δεν πραγματοποιείται. Αντίθετα, πάλι σύμφωνα με τον Μαρξ, χρειάζεται ν' αρχίσει το ξήλωμα του κράτους με την ταυτόχρονη ανάπτυξη ενός κοινοτικού συστήματος, που θα το αντικαταστήσει. Και είναι μονάχα τότε και έτσι, που «η ενότητα του έθνους οργανώνεται» (πολιτικά/πολιτειακά), για να πραγματωθεί οριστικά με την «εκμηδένιση της κρατικής εξουσίας». Μ' άλλα λόγια, το θρυμμάτισμα του κράτους  – αυτού του «παρασιτικού καρκινώματος στο σώμα του έθνους» – όχι μόνο δεν απομακρύνει απ' το έθνος, μα είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει έθνος ουσιαστικά, ως πραγματικά ενιαίο, κοινά συμφωνημένο – από τις επιμέρους κοινότητες – κοινωνικό σώμα.

Το ότι αυτά πίστευαν οι Μαρξ και Λένιν δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι έτσι είναι τα πράγματα. Σημαίνει, όμως, ότι όσοι τους επικαλούμαστε άμεσα ή έμμεσα, όταν αναφέρονται ζητήματα γύρω απ' το έθνος πρέπει ή να ξεκινάμε απ' τις πραγματικές θέσεις τους ή να μην τους επικαλούμαστε, μάλιστα βροντερά. Διαφορετικά δεν είμαστε ειλικρινείς ούτε με τους άλλους ούτε με τον εαυτό μας.

Και, κοντά σ' αυτό, δεν είμαστε ειλικρινείς όσοι με την πρώτη ξεσπαθώνουμε ενάντια στο έθνος, την ίδια στιγμή που προβάρουμε την κρατική περικεφαλαία: του βουλευτή, του περιφερειάρχη, του δημοτικού συμβούλου, του παρατρεχάμενου στο υπουργείο. Όσοι ντυνόμαστε ιππότες, για να κατοικήσουμε τον πύργο – αυτόν που βγαίνει ψηλά πάνω απ' τα χαμόσπιτα, για να θυμίζει κι όλες τις άλλες αποστάσεις – κοιτάζοντας μην πέσουμε στο σκαρφάλωμα, αντί να βοηθάμε στο γκρέμισμά του. Κι όσοι, απ' την άλλη, στο σκαρφάλωμα ίσα-ίσα επικαλούμαστε κι από πάνω «το έθνος» εκείνο, που δεν είναι παρά το λάφυρο και το υποζύγιο του αστικού κράτους, που πάμε να «στελεχώσουμε» – «το έθνος» στα μέτρα της αστικής τάξης και του σωβινισμού.

Δυο κρατούμενα

Όσο για το αν υπάρχει σήμερα ένα και μόνο έθνος, που ζει στην Ελλάδα, ας μην βιαστούμε ν' απαντήσουμε. Ας γυρέψουμε την απάντηση εν πλω, με σταθερή ρότα σ' αυτό που ο Λένιν περιέγραψε ως «θεληματική συνένωση των κοινοτήτων σε έθνος». Κι αυτό βρίσκεται μακριά από το κράτος – μάλιστα στον αντίποδά του, αφού στη θέση της επιβολής μπαίνει η θέληση, στη θέση του ταξικού κατακερματισμού η εθνική ενότητα (που έτσι δεν είναι «μια απάτη»…), στη θέση της γραφειοκρατίας οι κοινότητες.

Και όσο, τέλος, για τον όρο «κοινότητα», ας μην αγαναχτούμε οι «πολύ αριστεροί». Η γαλλική λέξη «κομμούνα» [commune] είναι, μεταφρασμένη στα ελληνικά. Μα η μετάφραση μιας λέξης δεν είναι σκέτη μεταφορά, κούφια μεταγραφή. Η μετάφραση αμέσως συνδέει ένα σύνολο εμπειριών με ένα άλλο, εδώ τις γαλλικές με τις ελληνικές. Κι αυτό δεν είναι εθνικισμός. Είναι διεθνισμός, εφαρμοσμένος πραχτικά. Γι' αυτό ο Λένιν στο Κράτος και Επανάσταση καταγράφει τον προβληματισμό του πώς θα μεταφράσει τον όρο «κομμούνα» στα ρωσικά. Όχι για ν' αποτυπωθεί σε λεξικά, μα για να τον πραγματώσει ο ρωσικός λαός σύμφωνα με τις δικές του, ιδιαίτερες εμπειρίες.

* Ο Νίκος Λάιος είναι Κοινωνικός Ανθρωπολόγος και Μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου των Εργαζομένων στα Κέντρα Πρόληψης

ΠΗΓΗ: 02 Σεπτέμβριος 2013, http://edromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=12643:..AC&Itemid=51

Πνευματικός και ηθικός κρετινισμός…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Άλλο και τούτο πάλι! Όλα θα μπορούσαμε να τα φαντασθούμε, αλλά το ότι η κυβερνητική συμμορία θα έφθανε στο κατάντημα να επιστρατεύει ακόμη και του Χριστού τη συμμαρτυρία, για να υποστηρίξει την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, ούτε  που μπορούσαμε να το διανοηθούμε. Αλλά, όπως λέει και η παροιμία «μ' όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις». Και ποιοι είναι οι δάσκαλοί τους, στη συγκεκριμένη περίπτωση;

Όπως φαίνεται, οι ίδιοι, που πειθανάγκασαν το Σημίτη να εξοβελίσει  το θρήσκευμα από τις ταυτότητες. Οι αρχιρατσιστές, που υπαγόρευσαν τον διαβόητο, σε βάρος μας, αντιρατσιστικό νόμο. Πράγμα που διαφαίνεται από το γεγονός, ότι εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους, όταν τα ανδρείκελά τους δεν τόλμησαν,  μπροστά στην καθολική αντίδραση να τον ψηφίσουν. Καραδοκώντας, προφανώς, να βρουν μια ευνοϊκότερη ευκαιρία. Και είναι οι ίδιοι, που στα χρόνια της τουρκοκρατίας είχαν επιβάλει να γίνονται τα παζάρια την Κυριακή. Που ο Πατροκοσμάς πάλεψε και κατόρθωσε να μεταφερθούν στο Σάββατο. Με αποτέλεσμα να πληρώσουν τον Κουρτ πασά, και να πετύχουν τον απαγχόνισμό του. Όπως, βέβαια, είχαν πετύχει και στη σταύρωση του Χριστού. Και μάλιστα με την κατηγορία ότι βλασφημεί το Θεό. Οι ίδιοι, λοιπόν, αυτοί δολοφόνοι των λαών και του Θεού, όπως φαίνεται, βρίσκονται στο παρασκήνιο και για την κατάργηση της αργίας της Κυριακής. Αυτοί, που μαζί με τους ναζί του 4^ου ράιχ απαγχονίζουν την Ελλάδα και την Εκκλησία και το λαό μας. Πάντα με τη συνδρομή των ντόπιων εφιαλτών  ανδρεικέλων τους.

Και τι μας λένε; Μας παραπέμπει ο αξιότιμος υφυπουργός κ. Σκορδάς στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο. Και κάνει τις δέουσες συστάσεις σε όσους έχουν «βαθιές θρησκευτικές και χριστιανικές ανησυχίες»: «Να διαβάζουν και τα ιερά κείμενα και να προσέρχονται πιο διαβασμένοι»! Και φαίνεται ότι μέσα στα ιερά κείμενα συμπεριλαμβάνει ο κ. Σκορδάς, εκτός από το κατά Μάρκον, και το «κατά… Εβραίους Ευαγγέλιο». Σύμφωνα με το οποίο φαίνεται να σκέφτονται και να αποφασίζουν και να νομοθετούν οι περισσότεροι απ' αυτούς, που συναγελάζονται στο ελληνικό κοινοβούλιο.  Και επί τη βάσει του οποίου ο μεγαλοφυής μαθητής των σοφών της Σιών έρχεται να μας «πουλήσει πνεύμα». Πνεύμα που βέβαια είναι διαμετρικά αντίθετο απ' αυτό του Ευαγγελίου.

Αλλά, για να το καταλάβουμε καλύτερα, ας δούμε τι λέει το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο στη συγκεκριμένη περικοπή (Μάρκου, β, 23-28). Οι μαθητές του Χριστού, μας λέει, περνούσαν, κάποιο Σάββατο, μέσα απ' τα σταροχώραφα. Και, για να στομώσουν την πείνα τους, έκοψαν στάχυα, τα έτριψαν στη χούφτα τους και έφαγαν τον καρπό. Οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, που ακολουθούσαν το Χριστό και τους μαθητές του, σαν τη σκιά τους, είπαν στο Χριστό:  Δεν βλέπεις, που οι μαθητές σου κάνουν πράγματα, που δεν επιτρέπονται να γίνονται το Σάββατο; Και ο Χριστός τους αποκρίθηκε: «Δεν έγινε ο  άνθρωπος για το Σάββατο, αλλά το Σάββατο για τον άνθρωπο».

Για να γίνει, ακόμη καλύτερα,  κατανοητό το νόημα των λόγων του Χριστού χρειάζεται να αναφέρουμε και δύο άλλα σχετικά περιστατικά: Θεράπευσε ο Χριστός το Σάββατο, σε κάποια συναγωγή, μια καμπουριασμένη γυναίκα (Λουκά, ιγ, 10-17). Και ο αρχισυνάγωγος, με την πρόφαση ότι είχε παραβιαστεί η αργία του Σαββάτου, διαμαρτυρήθηκε. Για να του πει ο Χριστός: «Υποκριτή, εσύ το Σάββατο,  δεν πηγαίνεις το γάιδαρό σου και το βόδι σου να τα ποτίσεις; Και ενοχλήθηκες επειδή η γυναίκα, που υπέφερε δεκαοχτώ χρόνια, θεραπεύτηκε»!

Και το άλλο περιστατικό: Μπήκε, λέει ο Χριστός, στη συναγωγή κάποιο Σάββατο, όπου ήταν ένας κουλοχέρης(Μάρκου: γ, 1-6). Και οι φαρισαίοι περίμεναν να ιδούν, αν θα τον θεραπεύσει, για να του στοιχειοθετήσουν κατηγορία. Ο Χριστός, διαβάζοντας τις σκέψεις τους, τους  είπε: «Τα σάββατα επιτρέπεται να ευεργετούμε ή να κακοποιούμε τους ανθρώπους, να σώζουμε τη ζωή τους ή να τους δολοφονούμε;» Εκείνοι, δέσμιοι της υποκρισίας τους, δεν απάντησαν. Και  ο Χριστός, αγανακτισμένος απ' την πώρωσή τους, θεράπευσε τον άνθρωπο.

Τα περιστατικά αυτά δείχνουν ότι οι νόμοι έγιναν, για να υπηρετούν και να ευεργετούν τον άνθρωπο. Γιατί πάνω απ' όλους τους νόμους, ακόμη και τους ιερότερους, όπως αυτός της αργίας του Σαββάτου, είναι ο άνθρωπος. Και μία βασική ευεργεσία απέναντι στον άνθρωπο είναι η ανάπαυση. Για να μπορεί να ανασυντάσσει, όχι μόνο τις σωματικές, αλλά και τις πνευματικές και τις ηθικές του δυνάμεις. Και όχι να θυσιάζεται, στην ακόρεστη κακουργία των κανιβαλικών νόμων της τρόικας και των μνημονιακών κυβερνήσεων.

Ή μήπως εννοεί ο κ. υφυπουργός ότι η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας είναι καλή για τον άνθρωπο; Και ότι αυτός και οι υπόλοιποι, που θέλουν τον  άνθρωπο να εργάζεται εφτά μέρες τη βδομάδα, 365 μέρες το χρόνο, ισόβια, χωρίς ανάπαυλα και ξεκούραση, για χάρη των τοκογλύφων, είναι φιλάνθρωποι!

Ανεξαρτήτως όμως του τι πιστεύουν αυτοί, το Ευαγγέλιο, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ανήθικο ηθικό στήριγμα του ηθικού και διανοητικού  κρετινισμού των οποιωνδήποτε…

παπα-Ηλίας, Σεπτεμβρίου 2, 2013, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2013/09/02/4136/