Η αλαζονεία των πολιτικών, η άνοδος της ασημαντότητας και η περίπτωση της Παιδείας

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Το κατ' εξοχήν πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σήμερα δεν είναι  οικονομικό,  είναι πολιτικό. Όταν λέμε βέβαια οικονομικό αναφερόμαστε σε αυτό   που  οι υποστηρικτές που υφιστάμενου αντιπαραγωγικού και αντικοινωνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος – το οποίο κατά τη γνώμη μας δεν μπορεί να διατηρηθεί για πολύ ακόμα –  ανιδιοτελώς και ανοήτως θεωρούν σαν τέτοιο.

Στην Ελλάδα υπάρχει μια διαρκής αντιπαράθεση κράτους και πολιτών του, αντιπαράθεση με ιστορικές ρίζες, αντιπαράθεση που ολοένα και περισσότερο εντείνεται εξ' αιτίας της ολοένα και μεγαλύτερης απαξίωσης αυτού του κράτους, κράτους το οποίο έχει ολοκληρωτικώς παραχωρηθεί τους πολιτικούς. Μια  σέκτα εξουσίας που απλώνεται παντού και αυτοαναπαράγεται, ερήμην της λαϊκής βούλησης και μακράν κάθε προσχήματος επιλογής των αρίστων, θεωρεί αυτό το κράτος ιδιοκτησία της και βέβαια έτσι συμπεριφέρεται. Μέσα σε αυτές τις στρεβλώσεις   δεν λείπουν και αυτοί που βλέπουν το «κράτος» αυτό σαν ευκαιρία πλουτισμού, αν  κατορθώσουν να διαπλακούν με αυτό με όρους διαφθοράς. Πέραν βεβαίως του ότι από αυτές τις στρεβλώσεις δημιουργείται ένας νέος ανθρωπολογικός τύπος που δείχνουν να αγνοούν παντελώς οι σημερινοί δήθεν πολιτικοί φιλόσοφοι, σε αντίθεση με τους   μεγάλους πολιτικούς στοχαστές του παρελθόντος – όπως μας είπε ο Κ. Καστοριάδης στο βιβλίο του «Η άνοδος της ασημαντότητας», απ' όπου αντέγραψα τον τίτλο αυτού του σημειώματος.
Η παιδεία δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτά, από όλα αυτά – και μια που αναφέρθηκα στην «άνοδο της ασημαντότητας» σημειώνω ότι είναι θλιβερό η δημόσια συζήτηση για την Παιδεία να εξαντλείται σήμερα  στα λεγόμενα της Κας Ρεπούση.  Έτσι λοιπόν παρατηρούμε:

1. a priori αντιπαλότητα της κοινωνίας με το κράτος, δηλαδή ακόμα και αν κάνει  κάτι σωστό. Αν έχετε παρατηρήσει, όταν κάποιος θέλει να πεί πως το κράτος έκανε κάτι σωστά, αρχίζει,  δικαιολογώντας τον εαυτό του, λέγοντας «για να πώ την αλήθεια..», «εδώ που τα λέμε..» και λοιπά συναφή, λές και διαπράττει κάποιο αμάρτημα διαπιστώνοντας σωστή πράξη από πλευράς Πολιτείας.
2. Η πολιτική  ομάδα – δηλαδή η σέκτα, καθόσον είναι κλειστή και συστημικώς προστατευμένη από τους  εξωτερικούς κινδύνους – που βρίσκεται κάθε φορά στην εξουσία, αυτο-αναπαράγεται χωρίς να κρατάει μήτε προσχήματα αξιοκρατίας,  δρώντας αλαζονικά και ανεξέλεγκτα.

3. Μέρος της κοινωνίας διαπλέκεται με  το κράτος, αυτό το κράτος/ιδιοκτησία των πολιτικών σεκτών,  με όρους διαφθοράς, γιατί δεν γίνεται διαφορετικά, έτσι λειτουργεί και αυτή η σέκτα – και μη μου πείτε πως για όλα φταίει μόνο ο Τσοχατζόπουλος. Μη ξεχνάμε και ότι σταδιακά οι άνθρωποι μεταλλασσόμαστε στον ανθρωπολογικό τύπο που προτάσσει το ατομικό όφελος – δες πάλι την «άνοδο της ασημαντότητας» του Κ. Καστοριάδη.

4. Επικρατεί ολοένα και περισσότερο το σύστημα ΣΟΦ (Σύστημα Ολικής Φαυλότητας). Το σύστημα μάλιστα αυτό λειτουργεί με όρους συστημικής και έτσι αποτελεσματικώς αυτοπροστατεύεται, ξεβράζοντας αναδραστικώς τους εχθρούς του.

Έτσι λοιπόν:

1. θλιβόμαστε όταν βλέπουμε ποιοι ήταν και ποιοι είναι υπουργοί παιδείας ή πολιτισμού  (παρεμφερή ζητήματα) στην  Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα   μέχρι τη δεκαετία της «αλλαγής». Θα μου πείτε δεν έχει σημασία αν π.χ. ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Γιώργος Βουλγαράκης (αυτός που ταύτιζε το νόμιμο με το ηθικό) ή και ο νύν υπουργός Παιδείας, μπορούν να ονομαστούν συνάδελφοι του A. Malraux, του Τσάτσου ή του Τρυπάνη, του πρώην Γ. Γ. Ευαγγ. Παπανούτσου και άλλων πολλών, παλαιών και νέων. Οι  υπουργοί είναι  μάνατζερς και ως τέτοιοι ελέγχονται. Σύμφωνοι, στην περίπτωση όμως αυτή γιατί δεν δημοσιοποιούν τα ονόματα των ειδικών τους συμβούλων; (σύμβουλοι υπάρχουν, πολλοί και καλοπληρωμένοι, ειδικοί δεν ξέρουμε αν είναι). Αν δεν το κάνουν, μπορούμε να εικάσουμε ότι είτε σχεδιάζουν χωρίς πρόγραμμα και κατά το δοκούν – διαστρεβλώνοντας το ρόλο του υπουργού –  είτε τους επιβάλλεται τι να κάνουν από άλλες πλευρές (π.χ. να μειώσουν τις δαπάνες πάση θυσία, να καταργήσουν Τμήματα που λιμπίζονται ιδιωτικά κολλέγια –  διατηρώντας αυτά που «έχουν άκρες», κ.λ.π)

2. Ούτε όμως από την άλλη πλευρά τα πράγματα   είναι αγγελικά πλασμένα. Βεβαίως ευθύνονται και οι πολιτικοί γι' αυτό, που  φτιάχνουν πανεπιστημιακά τμήματα και ΤΕΙ   με μόνο γνώμονα την εκλογική τους πελατεία. Αλλά και οι διδάσκοντες δεν είναι άμοιροι ευθυνών, ούτε επιδεικνύουν θυσιαστική  ανιδιοτέλεια. Εύκολα αποδέχονται ή και επιζητούν κομματική υποστήριξη για να καταλάβουν την έδρα εις βάρος κάποιου με περισσότερα προσόντα, ευχαρίστως συναλλάσσονται για αναρρίχησή τους σε διοικητικές και συνδικαλιστικές θέσεις, δίκην εφαλτηρίων προς πολιτική σταδιοδρομία, αλλά και λοιπών προνομίων, π.χ. ως μέλη «επιτροπών». Τα ίδια ονόματα εναλλάσσονται στο χρόνο στα περισσότερα «ευγενή» ΑΕΙ, σαν παράδοση από πατέρα σε γιό -όπως άλλωστε και στην πολιτική. Πάμπολλα Τμήματα πανεπιστημίων και ΤΕΙ λειτουργούσαν με τρόπο ανορθολογικό έως ποινικά κολάσιμο, εξαπατώντας τους νέους και τους γονείς τους που πληρώνουν αδίκως – μερικά λειτουργούν ακόμα έτσι παρότι έγιναν κάποιες σωστές συγχωνεύσεις με το πρόγραμμα ΑΘΗΝΑ. Τα λύκεια είναι σχεδόν καταργημένα – μετά τον Μάρτιο δεν γίνονται μαθήματα για να αφεθούν τα παιδιά ελεύθερα να πάνε στο φροντιστήριό τους.  

3. Ευθύνονται πολλαπλώς οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των εκπαιδευτικών που προτάσσουν την «κομματική γραμμή». Βέβαια το κακό ξεκινάει από αυτήν την «κομματική γραμμή», που έχει καταστρέψει και γενιές φοιτητών (αλλά για ξεκάρφωμα και συντήρηση της φαυλότητας, οι σέκτες όλο και  σπρώχνουν   κάποιον τσαμπουκά που απειλεί να βγάλει τα παντελόνια του αν τον θίξει κανείς, να γίνει μέχρι και  Πρόεδρος της Βουλής, και άλλους που συνταυτίζουν το νόμιμο με το ηθικό!). Είναι αδιανόητο να είναι κάποιος συνδικαλιστής και να έχει δεκαετίες να μπεί σε τάξη να διδάξει  – να επικαλείται μάλιστα από τηλεοράσεως και τον σχετικό νόμο που τον απαλλάσσει. Είναι επίσης απαράδεκτο εκατοντάδες διορισμένοι καθηγητές σε Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια να μην κάνουν μάθημα γιατί ζήτησαν από  τον βουλευτή «τους» να τους αποσπάσει σε καλλίτερη κατ' αυτούς εργασία,  π.χ. στο υπουργείο Παιδείας.

4.  Είναι επίσης απαράδεκτο οι συνδικαλιστικοί σύλλογοι των εκπαιδευτικών  να μην δέχονται κανενός είδους αξιολόγηση, μήτε για τους εκπαιδευτικούς μήτε για το εκπαιδευτικό τους ίδρυμα. Απαράδεκτο και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα να  υποστηρίζουν, από την άνετη και ανεύθυνη θέση του «αριστερού κονφορμισμού» τους, αυτή τη νοοτροπία. Δεν καταλαβαίνουν πως έτσι απαξιώνουν την δημόσια εκπαίδευση, αυτή δηλαδή που υποτίθεται πως υποστηρίζουν (για τα παιδιά των άλλων βεβαίως); Μάχονται και οι φοιτητικές παρατάξεις γι' αυτό –  είπαμε, η «κομματική γραμμή». Οι καθηγητές όμως είναι κατ' ουσίαν υπάλληλοι των φοιτητών τους, οι γονείς τους, μέσω της εφορίας, τους πληρώνουν για να τους διδάξουν. Αν ο πατέρας τους είχε κάποια επιχείρηση θα άφηνε ανεξέλεγκτους τους υπαλλήλους του;

5. Είναι αδιανόητο όμως και να υπάρχει υπουργός Παιδείας που να μην παραιτείται αμέσως διαμαρτυρόμενος για τους μισθούς των δασκάλων και των καθηγητών. Δεν ντρέπεται ο υπουργός να μιλάει για «αυτοθυσία των καθηγητών»; Είναι δυνατόν να βρίσκεται κάποιος ξεσπιτωμένος με γυναίκα και παιδιά, με 600 ευρώ το μήνα; Πώς αυτός θα ζήσει; μήπως τελικώς δικαίως – δηλαδή από ανάγκη αυτοσυντήρησης – ζητάει μετάθεση στο υπουργείο ή στο γραφείο του βουλευτή του ή το ρίχνει στα ιδιαίτερα μαθήματα, παραμελώντας μοιραίως το σχολείο του;

Μέσα σε αυτό λοιπόν το ΣΟΦ (Σύστημα Ολικής Φαυλότητας),  είναι μάλλον ουτοπικό να διαμαρτυρηθούμε για την έλλειψη σοβαρού  σχεδίου, για την εκ των πραγμάτων ανάγκη εκσυγχρονισμού της Παιδείας στη χώρας μας. Π.χ. δεν υπάρχει κανείς να τους πεί πως η επαγγελματική και καταρτισιακή εκπαίδευση πρέπει να περάσει στην αρμοδιότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης, ως αναπτυξιακός μοχλός των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών των περιφερειών της χώρας. Ούτε κανείς νοιάζεται να συμβαδίσουμε με τα διεθνώς τεκταινόμενα, αν τα γνωρίζει βεβαίως. Εν ολίγοις πρέπει να αλλάξει άρδην το σύστημα, δεν αναφέρομαι βεβαίως στις ιστορικώς αποτυχημένες ρητορίες του παρελθόντος. Αναφέρομαι στην ανάγκη επανασχεδιασμού του τρόπου λειτουργίας των κοινωνιών με σύγχρονους όρους και με την σοφία των περασμένων μας εμπειριών,  με επαναπροσδιορισμό των σχέσεων ιδιωτικού και δημοσίου, με ένα Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο, που θα επαναπροσδιορίσει θεσμικώς τον τρόπο λειτουργίας και ύπαρξης των κοινωνιών και του κράτους.
Τα παραπάνω βέβαια δεν αφορούν μόνο στην Παιδεία. Ίσως η τρέχουσα κρίση, δηλαδή τα σημερινά αδιέξοδα στα οποία έχουμε οδηγηθεί εξ αιτίας του μέχρι τώρα τρόπου θεώρησης της οικονομίας πρωτίστως και κατ' επέκταση της πολιτικής – με πρώτο διακύβευμα τη  σχέση μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού – να μας οδηγήσει σε ωριμότερη θεώρηση των πραγμάτων. Στην Ελλάδα βεβαίως ούτε με τους ισχύοντες οικονομικοπολιτικούς όρους δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε, η ανεπάρκεια των πολιτικών που εναλλάσσονται στην εξουσία είναι κατάδηλη. Αυτή η ανεπάρκειά τους  άλλωστε είναι που οδήγησε στην έλευση των Νεάτερνταλ, αλλά θέλουμε να ελπίζουμε πως η σημερινή κατάσταση θα μας αφυπνίσει. Ο καιρός θα δείξει…..

* Ο Νικήτας Χιωτίνης είναι καθηγητής ΤΕΙ Αθήνας, πρώην Διευθυντής ΣΓΤΚΣ

ΠΗΓΗ: 15 Σεπ. 2013, http://www.esos.gr/article/apopseis/alazoneia-politikon-anodos-ashmantothtas-periprosi

Γέρικα Σκυλιά με τη Θηλιά

Του Αλέξανδρου Σταθακιού

Όχθη Δυτική, Ζωτικός Χώρος 

Μανάδων πόνος και καυγές, 

Μπουλντόζες, Μπάζα και Καπνοί, 

Παγίδες και Αθώοι Νεκροί, 

Στρατοί, Τεμένη και Ναοί, 

στο Τέλος όμως μία Ιαχή: 

Χασάπηδες! 

Πετρέλαια, Αιθέρια Έλαια και Πλαστικά,

Λιπάσματα, Θεάματα και Συντηρητικά,

Σκουπιδιών Διαχείρηση 

Φόβοι, Μπόνους κι Αποθεματικά, 

Πανούργα Ρίσκα ή Παρανοϊκά 

Τον Άνηθο, το Κύμινο, τα Ποσοστά, 

Α ρε Χαρτόμουτρα! 

Μίση, Ρεκλάμες κι Όνειρα σ' ένα Κουτί 

Κι Αυτοί κι οι Άλλοι μ' ένα Λουρί 

σέρνονται ξανά πάντα Βουβοί 

στα Χαρακώματα σαν Παλαβοί 

Γέρικα Σκυλιά με τη Θηλιά για Φούντο έτοιμοι

και Πρόνοια καμιά 

Χρόνια φυλάγανε το Αρχοντικό 

Το Τέλος ήταν απ' την Αρχή γνωστό…

28-8-2013

Εξάγοντας Πολέμους, εισάγοντας Ψυχοπάθεια

Της Λαμπρινής Χ. Θωμά

Προφανώς, δε γυρίζουν όλες οι απώλειες του Ιράκ

και του Αφγανιστάν μέσα σε φέρετρα

Δικαστής Τσάρλς Κόρνμαν

O Ιτζκοέτλ Οκάμπο υπήρξε υπόδειγμα στρατιώτη. Επέστρεψε στις ΗΠΑ παρασημοφορημένος, λίγο πριν μετατραπεί σε σύγχρονη εκδοχή της Φραγκογιαννούς. Ένας κατα συρροήν δολοφόνος, δηλαδή, ο οποίος διάθετε «ανθρωπιστικό» προκάλυμμα για τις πράξεις του, ανάλογο των ανθρωπιστικών προκαλυμμάτων που παρουσιάζει η κυβέρνηση του πριν από κάθε επίθεση.

Ο Ιτζκοέτλ αποστρατεύτηκε στα 23 του χρόνια. Είχε υπηρετήσει με τους πεζοναύτες στο Ιράκ και κατόπιν στο Αφγανιστάν. Η πρώτη «τουρ» έγινε στα 19 του. Ήταν ένας από τους πολλούς που αναζητούσαν, μέσα από το στρατό, μέλλον ή υπηκοότητα. Με το πέρας του συμβολαίου του ήλπιζε να επιστρέψει στην Καλιφόρνια και να ξεκινήσει, με κάποιο κομπόδεμα στην άκρη, τη ζωή του. Έξω από το στρατό δύσκολα τον περίμενε κάποιο μέλλον.

Επιστρέφοντας, βρήκε τον πατέρα του, έναν εργατικό φιλόστοργο οικογενειάρχη, σε τραγική κατάσταση. Ο Ρεφιούτζιο Οκάμπο είχε απολυθεί από τη δουλειά του και, κατόπιν, εγκαταλειφθεί από τη σύζυγό του και μητέρα του Ιτζκοέτλ, λίγο πριν καταλήξει στο άστεγος στο δρόμο, αναζητώντας καταφύγιο. (Η ειρωνία της μοίρας δύσκολα κρύβεται: το ονομά του, «ρεφιούτζιο», στα ισπανικά θα πεί καταφύγιο).

Ο νεαρός πρώην πεζοναύτης αποφάσισε να «απελευθερώσει» όσους, όπως, ο πατέρας του, κατέληξαν χωρίς μέλλον και ελπίδα στους δρόμους. Και άρχισε να σκοτώνει αστεγους. Τους σκότωνε με μαχαίρι, με λύσσα – σε ένα από τα θύματά του μέτρησαν 40 μαχαιριές. Στις ταινίες οι ντετέκτιβς, σε τέτοιες περιπτώσεις μιλούν για «προσωπικά» με το θύμα. Στο καθένα από τα θύματά του, ο δολοφόνος λύτρωνε από τη μοίρα του τον πατέρα του.

«Το παιδί μου με νοιαζόταν, νοιάζονταν τους άστεγους. Γύρισε πολύ αλλαγμένος από το Ιράκ», δήλωσε ο πατέρας του όταν ο νεαρός πρώην πεζοναύτης συνελήφθη για έξι δολοφονίες, τέσσερις εκ των οποίων μεσόκοπων αστέγων ανδρών. Προσέθεσε δε ότι ο γιός του, από όταν ξεκίνησαν οι δολοφονίες, του πήγαινε άρθρα και φωτογραφίες απο εφημερίδες που έδειχναν τα θύματά του, για να τον πείσει να προσέχει.

Ο πατέρας είπε επίσης πως πρόσεξε ότι με την επιστροφή του ο Ιτζκοέτλ έδειχνε διατεραγμένος. Οι πονοκέφαλοι ήταν καθημερινοί, τα χέρια του έτρεμαν, είχε αρχίσει να πίνει. Μετατραυματική Αγχωτική Διαταραχή. PTSD.

Αν ψάξει κανείς τα δημοσιεύματα μικρών τοπικών φύλλων στις πολιτείες που κυρίως τροφοδοτούν τον αμερικανικό στρατό με τέτοιου τύπου ιδιότυπους μισθοφόρους θα βρει δεκάδες δημοσιεύματα για τη βία που φέρνουν μαζί τους επιστρέφοντας λόγω της Μετατραυματικής Αγχωτικής διαταραχής. Δολοφονίες, εκτελέσεις, μετατροπή της οικογένειας σε μέτωπο πολέμου. «Οι φυλακές μας είναι γεμάτες βετεράνους» λένε οι αμερικάνοι αλλά και οι, συνεταίροι στις εκστρατείες τους, Βρετανοί. Αν δεν είναι οι φυλακές, είναι τα ιατρεία: Το 2011 νοσηλεύτηκαν ή έλαβαν αγωγή για Μετατραυματική Αγχωτική Διαταραχή 1,2 εκατομμύρια βετεράνοι, ηλικίας μεταξύ 20 και 25 χρονών.

Η έξαρση της εγκληματικότητας, οι δολοφονίες και οι κακοποιήσεις από βετεράνους, αποδίδονται πάντα είτε στο Μετατραυματικό Άγχος είτε σε θέματα «διαχείρισης θυμού». Όχι πάντως σε αποτελέσματα του ιμπεριαλισμού που επιστρέφει για να στοιχειώσει τους θύτες. Το πρόβλημα ορίζεται ως προσωπικό, παρά τις διαστάσεις του τα τελευταία 45-50 χρόνια.

Το Μετατραυματικό Άγχος το «ανακάλυψαν» οι αμερικανοί μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Μετά τον πρώτο αναίτιο, άδικο, αυτοκρατορικό πόλεμο που μετέτρεψε τους στρατιώτες σε εγκληματίες πολέμου, χωρίς τιμή. Αν διαβάσει κανείς με προσοχή τα δημοσιεύματα για τα εγκλήματα βετεράνων, θα δει ότι, σε αρκετές περιπτώσεις, η μετατραυματική αγχωτική διαταραχή εκφράζεται τόσο βίαια κυρίως σε όσους έχουν συμπράξει σε δολοφονίες αθώων, απλών πολιτών, αμάχων ενηλίκων ή παιδιών. Σε άλλες πάλι, γίνεται προφανής η σύγχιση και η ανικανότητα προσαρμογής, ειδικά καθώς, αυτό που είναι αποδεκτό στην ξένη χώρα, γίνεται ξαφνικά έγκλημα όταν επιστρέφεις στη δική σου.

Σε κάθε περίπτωση, οι αριθμοί των εγκλημάτων είναι τόσο μεγάλοι, που δεν μπορούν πια να αντιμετωπίζονται ως τυχαία γεγονότα που αφορούν μια χούφτα «ψυχοπαθείς». Ο αριθμός των νέων που φεύγουν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και επιστρέφουν εγκληματίες είναι μεγάλος και απειλητικός της εσωτερικής συνοχής. Είναι εξάλλου ενδεικτικές της σοβαρότητας της κατάστασης και οι δεκάδες χιλιάδες περιπτώσεις βίαιων επεισοδίων που προκαλούν νεαροί σε ηλικία βετεράνοι εις βάρος απλών πολιτών ή μελών των οικογενειών τους, και οι οποίες παραμένουν στη σφαίρα του πλημμελήματος.

Το φαινόμενο έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις ώστε όπου δεν έχει αλλάξει ήδη η νομοθεσία, εξετάζονται τρόποι να αλλάξει, ώστε οι βετεράνοι μικρο-εγκληματίες να κατευθύονται κυρίως σε ψυχιατρεία και όχι στις φυλακές. Και οι δικαστές ακούνε ξανά και ξανά την ιστορία ενός εφήβου που ήταν «το καλύτερο παιδί» πριν φύγει για το Ιράκ ή το Αφγανιστάν. Κάποιου που έφυγε άνθρωπος και γύρισε δολοφόνος. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και οι περιπτώσεις αυτών που φύγαν φασίστες και δολοφόνοι και γύρισαν φασίστες και δολοφόνοι.

Tie a yellow ribbon*

Μεγάλο τμήμα του προβλήματος, αυτό που αφορά στην ενδοοικογενειακή βία, είναι καλά κρυμμένο. Αν και καταγράφονται περιπτώσεις βετεράνων που δολοφόνησαν τη σύντροφο ή τα παιδιά τους, τα επίσημα στοιχεία δεν αποδίδουν ούτε στο ελάχιστο την πραγματικότητα, λένε οι ειδικοί.

Η συγγραφέας του «Η Μοναχική Στρατιώτης: Ο ιδιωτικός πόλεμος των γυναικών που υπηρετούν στο Ιράκ», Έλεν Μπένεντικτ, αναφέρει πως «η ενδοοικογενειακή βία στα σπίτια των βετεράνων έχει αγγίξει ιστορικά ρεκόρ. Και τα δεδομένα για το Μετατραυματικό Άγχος δείχνουν ότι η διαταραχή εμφανίζεται σε υψηλότερα ποσοστά σε όσους υπηρέτησαν στο Ιράκ – υψηλότερα και από αυτά του Αφγανιστάν, ακόμη και από αυτά του Βιετνάμ, όσο απίστευτο και αν ακούγεται».

Τα περισσότερα περιστατικά, όμως, δεν βγαίνουν προς τα έξω λόγω του Κώδικα Σιωπής. Γι' αυτό το μέγεθος του προβλήματος δεν μπορεί να υπολογιστεί αλλά είναι με βεβαιότητα πολύ υψηλότερο των επισήμων αναφορών. Κάποιος καχύποπτος θα μπορούσε να μιλήσει για προσπάθεια απόκρυψης των πραγματικών διαστάσεων του ζητήματος, ειδικά καθώς το Υπουργείο Αμύνης των ΗΠΑ αρνείται να προσμετρήσει στις σχετικές στατιστικές όσες αναφορές για ενδοοικογενειακή βία γίνονται σε δίκες διαζυγίων ή σε μη αστυνομικές αναφορές. Μετρά μόνο όσα καταγράφονται ως επίσημες καταγγελίες από την αστυνομία.

Τα κύρια στοιχεία που έχει στα χέρια της η αστυνομία αφορούν σε στρατιωτικές βάσεις, στις οποίες υπάρχει κάποιος έλεγχος. Αφορούν επομένως μόνο το ένα τέταρτο των στρατευμένων, αυτό που ζει εντός στρατιωτικών βάσεων. Όπως και να έχει, η σχέση μετατραυματικής άγχωτικής διαταραχής με την ενδοοικογενειακή βία έχει αποδειχθεί πλήρως από την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ. Μάλιστα η αύξηση των περιστατικών στις οικογένειες πασχόντων υπολογίζεται σε 200-300%.

Χιλιάδες γυναίκες έχουν υποστεί τις συνέπειες μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Είναι εκαντοντάδες αυτές που έχουν δολοφονηθεί, διαμελιστεί – ακόμα και αποκεφαλιστεί από τους συζύγους τους, που επέστρεψαν από τον πόλεμο στην οικογενειακή εστία, ενώ χιλιάδες παιδιά έχουν πέσει θύματα βίας του πατέρα που γύρισε από το μέτωπο.

Από τους 2,2 εκατομμύρια βετεράνους του Ιράκ και του αφγανιστάν περίπου 700.000 είναι επίσημα αναγνωρισμένοι ως πάσχοντες από κάποια διαταραχή που προκλήθηκε από τους πολέμους. Τη δεκαετία 2001-2011, η ενδοοικογενειακή βία λόγω μέθης σε οικογένειες στρατιωτικών αυξήθηκε κατά 54% και η κακοποίηση ανηλίκων κατά 40%.

«Έχουν γίνει πολλές δολοφονίες συζύγων στο Φορτ Λιούις, το Φορτ Μπραγκ και άλλες στρατιωτικές βάσεις σε ολόκληρη τη χώρα. Τα θύματα αντιμετωπίζονται ως ανθρώπινες υποσημειώσεις, που δεν αξίζουν θέση στον εθνικό διάλογο για τους βετεράνους, το μετατραυματικό άγχος και την ενδοοικογενειακή βία» γράφει η Στέησυ Μπάνερμαν, συγγραφέας του When the War Came Home: The Inside Story of Reservists and the Families They Leave Behind και σύζυγος στρατιωτικού η ίδια. «Οι άνδρες που κατατάσσονται ξέρουν ότι βάζοντας τη στολή δηλώνουν έτοιμοι να πεθάνουν για την πατρίδα τους. Αλλά, ως σύζυγος στρατιωτικού, σας διαβεβαιώ ότι καμμία μας δεν έχει ορκιστεί έτοιμη να πεθάνει για την πατρίδα από τα χέρια του συζύγου της».

Η στάση του Πενταγώνου απέναντι σε αυτά τα εγκλήματα είναι η σιωπή. Δεν μετρά οποιοδήποτε έγκλημα δικάζεται από την πολιτική δικαιοσύνη – όπως είναι τα εγκλήματα των αποστρατευμένων. Το ίδιο συμβαίνει και με το υπουργείο Δικαιοσύνης, που αντιμετωπίζει τα περιστατικά αυτά όπως και οποιοδήποτε άλλο έγκλημα οπου φτάνει στα ποινικά δικαστήρια.

War and Drugs and Alcohol

Το 11% των βετεράνων καταλήγει στον αλκοολισμό ή στην ναρκοεξάρτηση. Δεν γίνονται ασφαλώς όλοι αλκοολικοί και πρεζόνια. Είναι, όμως, πάρα πολλοί αυτοί που, αν και δεν καταλήγουν αλκοολικοί, καταφεύγουν πολύ συχνά στο αλκοόλ, προσπαθώντας, όπως οι ίδιοι δηλώνουν, «να ξεχάσουν». Σύμφωνα με την ιατρική έρευνα «αυξημένη συμμετοχή σε συμπλοκές και έκθεση σε βία στο Ιράκ, συνδέεται με πιο συχνή και πιο μεγάλη χρήση αλκοόλ». Επίσης, στο 11% των παθολογικά εξαρτημένων πρέπει να προστεθεί και ένα 27% διαγνωσμένων με Μετατραυματική Αγχωτική Διαταραχή ή βαριάς μορφής κατάθλιψη.

Σύμφωνα με στοιχεία της περιόδου 2004-2007 από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία των ΗΠΑ για τη χρήση φαρμάκων και την Υγεία, το 9,3% των βετεράνων μεταξύ 21 και 39 ετών έχουν εκδηλώσει τουλάχιστον ένα βαρύ καταθλιπτικό επεισόδιο την τελευταία χρονιά ενώ τα τρία τέταρτα του συνόλου των βετεράνων έχουν αναφέρει σοβαρά ή πολύ σοβαρά προβλήματα στις σχέσεις τους, τη δουλειά και το σπίτι τους, λόγω της ψυχολογικής τους κατάστασης. Επίσης, βάσει στοιχείων του υπουργείου Βετεράνων, μεταξύ 36.9%-50.2% των βετεράνων που ζητούν βοήθεια για ζητήματα υγείας έχουν διαγνωστεί με ψυχολογικά προβλήματα.

Aυτά τα συμπτώματα εμφανίζονται με την επιστροφή στις ΗΠΑ, ή τουλάχιστον τότε καταγράφονται. Δεν γνωρίζουμε τίποτε για όσα συμβαίνουν επί πολεμικού εδάφους, για τις ψυχολογικές επιπτώσεις των πολέμων αυτών στους νέους μισθοφόρους όταν ακόμη βρίσκονται στο πεδίο της μάχης. Επί τόπου, τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα για μια σοβαρή επιστημονική έρευνα, όχι μόνο λόγω των πολεμικών συνθηκών αλλά και γιατί η κοινωνία των στρατοπέδων δεν επιτρέπει αδυναμίες. Ο στρατιώτης πολύ δύσκολα θα ομολογήσει αδυναμία που μπορεί να του κοστίσει τη θέση του στην ομάδα, την ιεραρχία και την εκτίμηση των συμπολεμιστών και των ανωτέρων του.

Για τις γυναίκες βετεράνους, αυτή η σιωπή επεκτείνεται και στην σεξουαλική τους μεταχείριση στα στρατόπεδα. Μία στις πέντε έχει υποστεί ψυχολογικό τραύμα σεξουαλικής αιτιολογίας. Το αντίστοιχο ποσοστό στους άντρες είναι 1/1008. Στις γυναίκες στρατιώτες, τα τραύματα αυτά οδηγούν στην χρήση ναρκωτικών, στην κατάθλιψη και σε μια σειρά αγχωτικών συνδρόμων και διαταραχών.

Killing me softly

Πρόσφατα, μία ακόμη παρενέργεια των αμερικάνικων πολέμων ήρθε στην επιφάνεια, αυτή τη φορά σε σχέση με τους μη βίαιους στρατιώτες που πάσχουν από τα πανταχού παρόντα σύνδρομα – η τεράστια αύξηση του αριθμού των αυτοκτονιών, σε βαθμό που οι LA Times, που μάλιστα κάνουν λόγο για «Επιδημία Αυτοκτονιών» μεταξύ των βετεράνων. Ενδεικτικά, το 2012 αυτοκτόνησαν 352 βετεράνοι, περίπου ένας την ημέρα. Αριθμός διπλάσιος από τον αντίστοιχο του 2002.

Το ποσοστό των αυτοκτονιών άρχισε να αυξάνεται ταχύτατα το 2005, με ανοικτά τα μέτωπα σε Ιράκ και Αφγανιστάν και παράλληλα με τη αύξηση της ασφάλειας, με απόφαση του Κογκρέσου, από τα 250.000 δολάρια στα 400.000, για κάθε στρατιώτη. Αυτό οδήγησε πολλούς να αποδώσουν τις αυτοκτονίες στην επιθυμία των στρατιωτών να λύσουν τα οικονομικά προβλήματα των δικών τους με τα χρήματα της ασφάλειας. Όπως, όμως, δήλωσε στους LA Times ο Ρόλαντ Μάρις, ειδικός επί των αυτοκτονιών και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας, είναι αμφίβολο αν η ασφάλεια παίζει τον καθοριστικό ρόλο σε ανάλογες περιπτώσεις. Άλλοι ειδικοί αποδίδουν την ευθύνη στην κατάθλιψη και το Μετατραυματικό Άγχος, αλλά εν παρόδω αναφέρουν ότι η υπόθεση που αναδεικνύουν ως ενδεικτική, αυτή του Τζέημς Κρίστιαν Πακέτ, αφορά έναν στρατιώτη που ζούσε υπό το βάρος των τύψεων απο τη δολοφονία αθώων.

Homeward Bound

Σε αντίθεση με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου κυριάρχη αφήγηση υπήρξε η μάχη των καλών συμμάχων εναντίον ενός αντιπάλου που εκπροσωπούσε εμφανώς και χωρίς αμφισβήτηση το κακό, η συμμετοχή των νεαρών αμερικανών σε πολέμους χωρίς εμφανή σκοπό ή αιτιολογία, με τον ντόπιο πληθυσμό εχθρικό απεναντί τους, και με την αρχική ψευδαίσθηση ότι όλα είναι ένα τεράστιο video game (η οποία σύντομα θρυματίζεται με τις πρώτες απώλειες συντρόφων ή σφαγές αθώων), φαίνεται να έχει επιφέρει βαρύ τίμημα στην Αμερικάνικη κοινωνία.

Η περίφημη αυτοκριτική που έγινε για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, κύριο θέμα σε δεκάδες ταινίες, βιβλία, τραγούδια και μελέτες, φαίνεται πως είτε ξεχάστηκε πρόωρα, είτε δεν υπήρξε αρκετή για να προειδοποιήσει την Αμερική για το αντίκτυπο των σημερινών της εκστρατειών. Έτσι, ο εφιάλτης και η αγωνία του βετεράνου του '60-'70, επιστρέφουν ενισχυμένοι για να στοιχειώσουν μια κοινωνία που, αφού επιμένει να αγνοεί την ιστορία της, είναι καταδικασμένη να την επαναλάβει.

* Είθισται στις ΗΠΑ, στα σπίτια που περιμένουν την επιστροφή στρατιώτη, να δένουν μια κίτρινη κορδέλα σε κάποιο δέντρο ή κολώνα της αυλής.

** Ακόμη και έτσι, όταν οι ιστορίες τους καταγράφονται, εμφανίζεται και πάλι η δολοφονία αθώου, παιδιού, απλού πολίτη, από το συγκεκριμένο στρατιώτη ή την ομάδα του – λεπτομέρεια που ναι μεν αναφέρεται αλλά δεν αξιολογείται.

*** Το άρθρο στολίζει το έργο του Μπρέγκελ «Ο θρίαμβος του Θανάτου»

Λαμπρινή Θωμά

ΠΗΓΗ: © ThePressProject.gr | 11 Σεπτεμβρίου 2013, http://www.thepressproject.gr/article/46402/Eksagontas-Polemous-eisagontas-PSuxopatheia#sthash.w79uCu4d.dpuf

Πλανητικές και άλλες μαριονέτες…

Του παπα Ηλία Υφαντή*

Κρίμα στο Μαυρούλη «μας», τον Πρόεδρο των ΗΠΑ! Γιατί φαινόταν συμπαθής άνθρωπος. Σε αντίθεση με τον αντιπαθέστατο Μπους. Που, όταν έφευγε απ' το λευκό οίκο, όχι μόνο ο αμερικανικός λαός, αλλά και ολάκερη η ανθρωπότητα, έβγαλε επιφώνημα ανακούφισης…

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι, ενώπιον του μπουφονικού μεγαλείου του κ. Μπους, όλα τα υποχείριά του ανδρείκελα πιπίλιζαν, μέχρι ναυτίας, την, περί τρομοκρατίας, καραμέλα. Για να αποδεικνύουν, με κάθε τρόπο, πόσο νομιμόφρονες ήσαν απέναντι στον «εγγυητή της παγκόσμιας ειρήνης». Όταν, στην πραγματικότητα, ήταν ο μεγαλύτερος πολεμοκάπηλος. 

Αφού ήταν πασιφανές ότι το περί τρομοκρατίας τροπάριο το χρησιμοποιούσαν σαν πρόφαση, προκειμένου να πλήξουν πότε τη μια και πότε την άλλη χώρα. Άλλοτε, γιατί το απαιτούσαν τα συμφέροντα των ΗΠΑ και άλλοτε, γιατί οι ηγέτες κάποιων χωρών συνέβαινε να διαθέτουν, σε αντίθεση με τους δικούς μας ασπόνδυλους, σπονδυλική στήλη. Όπως  ο αείμνηστος Τσάβες. Που μιλώντας, κάποτε, στην έδρα του ΟΗΕ, δεν δίστασε να πει για τον εξοχότατο κ. Μπους ότι «χθες από το βήμα αυτό σας μίλησε ο διάβολος»! Για να τον εξαποστείλουν, όπως φαίνεται,  με έναν απ' τους πολλούς τρόπους, που αυτοί ξέρουν να εξοντώνουν τους αντιπάλους τους. 

Και, βέβαια, για τις χώρες και τους λαούς, έχουν τους ιδιαίτερους τρόπους τους: Οι πράκτορές τους, ως συνήθως, στήνουν μία η περισσότερες προβοκάτσιες, προκειμένου να δημιουργήσουν την αφορμή, ώστε να κατηγορήσουν τα υποψήφια θύματά τους. Πάντα με τη συνδρομή των ΜΜΕ, που, στη συντριπτική τους πλειονότητα σύρονται πίσω από το άρμα του σιωνισμού και, παγίως, ακομπανιάρουν και αναπαράγουν την προπαγάνδα τους.  Έτσι ώστε να τους εξασφαλίσουν και την ηθική νομιμοποίηση, προκειμένου να κινητοποιήσουν τους καταστροφικούς τους μηχανισμούς.

Ο Μαυρούλης, λοιπόν, έδειχνε κάπως…διαφορετικός. Αλλά, σε τέτοιες περιπτώσεις, οι αρχιερείς του εγκλήματος φροντίζουν να τροχιοδρομούν τους «διαφορετικούς»  στο δικό τους γκαγκστερικό μονόδρομο. Και, για να το πετύχουν επιστρατεύουν και πάλι ποικίλους τρόπους. Μεταξύ των οποίων ο πιο οδυνηρός είναι, ασφαλώς, αυτός, που εφάρμοσαν σε βάρος των αδελφών Κένεντι. Ενώ ο λιγότερο επώδυνος είναι ο εξευτελισμός, που επιστράτευσαν στην περίπτωση του Κλίντον. Που τον έσυραν στην καταστροφή της Σερβίας, αποκαλύπτοντας την ερωτική του περιπέτεια. Το Μαυρούλη, όπως φαίνεται, φρόντισαν να τον «αυτοκτονήσουν» ηθικά, υποχρεώνοντας τον να αποδώσει το έγκλημα των δηλητηριωδών αερίων στα θύματα της σκευωρίας. Με αποτέλεσμα να λέει πράγματα, χωρίς καμιά λογική και ηθική συνοχή και συνέπεια. Αφού και τα μικρά παιδιά όλης της υφηλίου καταλαβαίνουν ότι το έγκλημα είναι προβοκάτσια της άλλης πλευράς. Με βάση την πασίγνωστη τακτική των Αμερικανών.

Ποιοι κρατάνε τα σχοινιά της εκάστοτε προεδρικής μαριονέτας;

Προφανώς οι έμποροι του πολέμου. Οι οποίοι είναι το alterego (=το άλλο εγώ) των τόσο «προσφιλών» μας τοκογλύφων. Που σπρώχνουν το ανδρείκελό τους να προχωρήσει σε πόλεμο, για να εισπράξουν τα αργύρια του θανάτου. Αδιάφορο, φυσικά, αν απέλθει ο Μαυρούλης της προεδρίας στιγματισμένος, ως εγκληματίας πολέμου. Για να κάνει, στο μέλλον, διαλέξεις περί…ειρήνης, δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Ενώ παράλληλα, θα έχει συντρίψει την προσδοκία των λαών ότι κάποιος μπορεί ν' αλλάξει κάτι. Έτσι ώστε να το πάρουν απόφαση ότι αυτόν τον κόσμο τον κυβερνάει ο σατανάς με τα όργανά του. Που, ενώ διατείνονται ότι είναι στην υπηρεσία των λαών, στην πραγματικότητα είναι στην υπηρεσία του εγκλήματος. Και ότι, συνεπώς, είναι ματαιοπονία να ελπίζουν οι λαοί ότι μπορεί κάποτε να ιδούν Κυρίου πρόσωπο…

Και τι γίνεται με τους δικούς μας αχυρανθρώπους;

Δίνουν όσα τους ζητήσουν, κι ακόμη περισσότερα. Αλλά εκείνο, που φαίνεται να ξεπερνάει κάθε όριο εξωφρενισμού είναι οι βρυχηθμοί κάποιων υπουργών της σφαλιάρας. Οι οποίοι καταδικάζουν το «ειδεχθές έγκλημα» της χρήσης χημικών όπλων και τάσσονται υπέρ μιας «αναλογικής απάντησης με αποτέλεσμα»!…

Αλλά πού ξέρουν ποιος διέπραξε το ειδεχθές έγκλημα και σε ποιον πρέπει να δοθεί η «αναλογική απάντηση», έτσι ώστε να έχει «αποτέλεσμα»; Θα δοθεί σε βάρος των θυμάτων με ένα νέο ειδεχθές έγκλημά εκ μέρους των θυτών; Οι οποίοι, εδώ και καιρό, προπαγάνδιζαν την ενδεχόμενη χρήση δηλητηριωδών αερίων, μέχρις ότου στήσουν την προβοκάτσια! 

Η «αναλογική απάντηση», για να έχει αποτέλεσμα, πρέπει να δοθεί σ' αυτούς, που διαπράττουν, σε βάρος των λαών, τα αλλεπάλληλα ειδεχθή εγκλήματα.  Όπως αυτά, εναντίον του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης, της Σερβίας και τώρα της Συρίας. Που σημαίνει ότι τα αληθινά λιονταροπαλίκαρα δεν απευθύνουν τους βρυχηθμούς τους προς τα θύματα, αλλά προς τους θύτες. Ενώ τα ψεύτικα γλείφουν τις αιματοβαμμένες μπότες των θυτών, για να αποσπάσουν τις όποιες βδελυρές ανταμοιβές. Πράγμα, που, δυστυχώς κάνουν παγίως, τα «δικά μας» μασκαρολιόνταρα. 

Αλλά βέβαια ποια διαφορετική συμπεριφορά θα μπορούσε να περιμένει κανείς απ' τους πρωταγωνιστές της προδοσίας και του πολύμορφου μακελειού σε βάρος του λαού, που υποτίθεται ότι υπηρετούν και υπερασπίζονται!

* παπα-Ηλίας, Σεπτεμβρίου 10, 2013, http://papailiasyfantis.wordpress.com/

Συρία: Μεγάλα γεωπολιτικά διακυβεύματα, πολύ επικίνδυνη η επέμβαση

Του Θεόδωρου Μπατρακούλη*

Τι είναι η συριακή κρίση; Ποιά είναι τα γεωπολιτικά διακυβεύματα στην περιοχή; Ποιοί θα κάνουν την επέμβαση στη Συρία και για ποιους σκοπούς; Στις 15 Μαρτίου του 2013 συμπληρώνονταν δύο χρόνια από την έναρξη της εξέγερσης κατά της κυβέρνησης του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ (εξαρχής χρησιμοποίησε τον συριακό στρατό σε όλη την κλίμακα). O Άσαντ και η κυβερνώσα αλαουιτική ομάδα του συριακού Μπάαθ εντάσσονταν στο ευρύτερο σιιτικό στρατόπεδο (Iράν, λιβανική Χεζμπολά κλπ.).

Οι ισχυρές σουνιτικές δυνάμεις του αραβικού κόσμου (Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Ιορδανία, τουλάχιστον μια ισχυρή μερίδα της αιγυπτιακής Μουσουλμανικής Αδελφότητας κ.ά. δυνάμεις) επιδιώκουν την εξουδετέρωση και ανατροπή του Ασαντ. Οι δυνάμεις αυτές ήταν βασικοί σύμμαχοι της νεοοθωμανικής Τουρκίας των Ερντογάν-Νταβούτογλου. Εξάλλου, οι ΗΠΑ θα ήθελαν να αποδυναμώσουν το Ιράν και τη Χεζμπολά, με τις οποίες η Συρία διατηρεί προνομιακές σχέσεις. Η μεγάλη παράταση των εσωτερικών συγκρούσεων στη Συρία καθιστούσε πολύ πιθανή αν όχι αναγκαία και εναέριες επιθέσεις εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων (Βλ. και Jean Eckian, «La reconciliation  Τurquie-Israël pοur attaquer la Syrie», 28.03.2013, www.armenews.com/article.php3?id_article=88263). Eπιπλέον η συμμετοχή της Τουρκίας ήταν σημαντική και ενόψει μιας ενδεχόμενης στρατιωτικής επέμβασης (των ΗΠΑ, άλλων δυτικών δυνάμεων και του Ισραήλ) στο Ιράν. Στη Συρία υπήρχαν διάφορες ομάδες ισλαμιστών, πολλοί από τους οποίους δεν ήταν Σύριοι. Ανάμεσά τους ήταν και οι ακραίοι σαλαφιστές. Η συριακή σύγκρουση, που γινόταν όλο και πιο περίπλοκη και πολύνεκρη, πήρε σταδιακά τον χαρακτήρα πολιτικής και θρησκευτικής αναμέτρησης όχι μόνον για την εξουσία στη Δαμασκό, αλλά και για άλλες χώρες της περιοχής. Αυτό συνέβαινε στην Αίγυπτο, με την ανοδο στην εξουσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και του εκλεκτού της Μοχάμεντ Μόρσι. Κατά πόσο την κατεύθυνση μιάς παρεμφερούς σύγκρουσης θα ακολουθούσαν και άλλες χώρες;

Οι κύριοι διεθνείς δρώντες βρίσκονταν αντιμέτωποι με σύνθετες και ρευστές διεθνείς συγκυρίες. Με αφορμή τον εμφύλιο στη Συρία και μοχλό αναδιάταξης του τοπίου τη διαφαινόμενη ανάδυση του Κουρδιστάν, με ένα ντόμινο αλλαγής συνόρων απειλείτο ολόκληρη η περιοχή από την ανατολική Μεσόγειο μέχρι τη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία. (Βλ. και Θεόδωρος Μπατρακούλης, Ευρωπαϊκή πολιτική και Ανατολικά Ζητήματα, 2013, κεφ. Ρωσία, Καύκασος, κεντροασιατικό Ισλάμ και ενεργειακά δίκτυα). Στο ζήτημα της σύγκρουσης στη Συρία η Ρωσία και η Κίνα χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά το δικαίωμα αρνησικυρίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας τον Οκτώβριο του 2011. Στις 4 Φεβρουαρίου τα κράτη αυτά άσκησαν και δεύτερο βέτο σε σχέδιο ψηφίσματος για τη Συρία το οποίο υποστήριζε σχέδιο του Αραβικού Συνδέσμου για μια πολιτική λύση. Στις 16 Φεβρουαρίου 2012 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε ψήφισμα με το οποίο καταδίκαζε το δεύτερο βέτο της Ρωσίας και της Κίνας. Τότε έγινε φανερό ότι δημιουργούνται δύο «στρατόπεδα» γύρω από το ζήτημα της διαχείρισης της συριακής κρίσης. Η αντιπαλότητα των διεθνών πρωταγωνιστικών δυνάμεων, ΗΠΑ από τη μια πλευρά και Ρωσίας – Κίνας από την άλλη στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, συνεχίστηκε άλλες δυο φορές, τον Ιούλιο του 2012 και τον Αύγουστο του 2013. Η Μόσχα και το Πεκίνο άσκησαν βέτο τέσσερις φορές συνολικά για το ίδιο θέμα, γεγονός πρωτοφανές στην ιστορία του Ο.Η.Ε.

Τελευταία, με μια όχι και τόσο έντεχνα σκηνοθετημένη καμπάνια για τη «χρήση χημικών όπλων από τον Ασαντ», το Ισραήλ και οι νεοσυντηρητικοί έφεραν σε δύσκολη θέση τον Ομπάμα. Ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, το βρετανικό Κοινοβούλιο, και ο υπόλοιπος κόσμος άφησαν το Λευκό Οίκο εκτεθειμένο να διακηρύττει μια επέμβαση έστω και μόνος. Αντί να απομακρυνθεί από τη δύσκολη θέση, βρίσκοντας λογική δικαιολογία, ο Ομπάμα αποφάσισε να πείσει το Κογκρέσο για κάτι που δεν είναι πεπεισμένη η πλειονότητα των πολιτών των ΗΠΑ και ευρωπαïκών κρατών. Ο Λευκός Οίκος και κάποια εξαρτημένα ΜΜΕ (presstitute media) ισχυρίζονται ότι είναι ταπεινωτικό για τον Πρόεδρο της «μόνης υπερδύναμης» να οπισθοχωρήσει απλώς επειδή δεν είπε την αλήθεια. Το Κογκρέσο καλείται να «σώσει το πρόσωπο» «του πρώτου μαύρου προέδρου της Αμερικής». Διαφορετικά το κύρος και η αξιοπιστία των ΗΠΑ κινδυνεύει. Μήπως θα χαθούν η αξιοπιστία του λόμπι του Ισραήλ και των νεοσυντηρητικών, εκτός άν η Αμερική διακινδυνεύσει την καταστροφή των ζωών και προοπτικών ακόμα περισσότερων ανθρώπων στη Μέση Ανατολή; Τα μεγάλα χρηματοοικονομικά συμφέροντα καθορίζουν τις εξελίξεις στην Ουάσιγκτον και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ο Κάμερoν, παρά την αρνητική απόφαση της Βουλής, θα κάνει ότι μπορεί για να προσαρτήσει τη Βρετανία στις επιλογές της Ουάσιγκτον. Ο «σοσιαλιστής» Ολάντ δείχνει ότι η Γαλλία θα ικανοποιήσει τον Ομπάμα. Ποιες υποσχέσεις δόθηκαν για να τον κάνουν τόσο πρόθυμο;

Eνόψει μιας «περιορισμένη» (όπως διακήρυττε ο Λευκός Οίκος) στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία, η ελληνική κυβέρνηση δήλωνε ότι θέλει να διατηρηθεί σε απόσταση από το πολεμικό πεδίο και να διαφυλάξει τη θέση της χώρας ως παράγοντα σταθερότητας και ασφάλειας στην Ανατολική Μεσόγειο. Εξετάζονταν διεξοδικά οι παράμετροι της επικείμενης επέμβασης. Υπήρχαν εκτιμήσεις ότι από τη συμμετοχή, έστω και με την παραχώρηση της Σούδας και πιθανόν της Καλαμάτας, η Ελλάδα μπορούσε να προσδοκά οφέλη. Η κυβέρνηση επειγόταν για τη νέα ‘‘έφοδο'' της τρόικας, το ενδεχόμενου νέου δανείου και τις κινητοποιήσεις που προετοιμάζονταν. Σημειωτέον ότι η επέμβαση στη Συρία ερχόταν λίγο καιρό μετά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Ουάσινγκτον και ενώ ήταν σε εξέλιξη η προετοιμασία της διακυβερνητικής διάσκεψης Ελλάδας-Ισραήλ στο Τελ Αβίβ. Για την ελληνική κυβέρνηση δεν υπήρχε δίλημμα ως τον γεωπολιτικό της προσανατολισμό. Στο πλαίσιο αυτό ήταν διατεθειμένη να παράσχει όλες τις διευκολύνσεις στις συμμαχικές δυνάμεις που σχετίζονταν με τη γεωστρατηγική θέση της χώρας και που προσφέρει η βάση της Σούδας, όπως δεσμευόταν και από τις διεθνείς συμφωνίες. Ωστόσο, εδώ, δίνουμε έμφαση σε ορισμένα ευρύτερα ζητήματα.

Τι δείχνει το γεωπολιτικό πλαίσιο της κρίσης στη Συρία, αλλά και η εξέλιξη των γεγονότων των τελευταίων ημερών; Δεκάδες πολεμικά πλοία των ΗΠΑ και της Ρωσίας συγκεντρώνονται στην Ανατολική Μεσόγειο, και η Ρωσία κάνει επίδειξη δυνατοτήτων και στρατηγικού ενδιαφέροντος για τα τεκταινόμενα στην περιοχή, ανακοινώνοντας ότι ραντάρ της (περιοχή του Κρασνοντάρ) εντόπισε δοκιμές πυραύλων και αντιπυραυλικού συστήματος που έγιναν στην Α. Μεσόγειο, σε συνεργασία των ΗΠΑ και Ισραήλ. Στην περιοχή διαμορφώνεται σκηνικό, το οποίο, παρά την απουσία ψυχροπολεμικού κλίματος και κλιμακούμενης έντασης μεταξύ των υπερδυνάμεων, κάνει τις αναφορές περί κινδύνου πρόκλησης ενός γενικευμένου πολέμου να μη μοιάζουν γραφικές ή υπερβολικές. Ασφαλώς οι τομείς πολλαπλής συνεργασίας και οι δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ κυρίως των δύο υπερδυνάμεων απομακρύνουν το ενδεχόμενο μιας μεταξύ τους σύρραξης, που θα μπορούσε να λάβει χαρακτηριστικά παγκόσμιου πολέμου. Ομως, άν, έπειτα από μια σειρά άστοχων ενεργειών και συμπτώσεων, η κατάσταση στη Συρία τεθεί εκτός ελέγχου και επικρατήσει χαοτική κατάσταση ή δυνάμεις που την ευνοούν, τότε η περιοχή θα μετατραπεί σε μια μαύρη τρύπα αστάθειας. Σ'αυτήν – και ενώ στην Αίγυπτο οι προοπτικές μιας συμφιλίωσης είναι αβέβαιες – είναι πολύ πιθανό ότι θα απορροφηθούν το ήδη ασταθές Ιράκ, ο Λίβανος, η Ιορδανία, η Τουρκία και ίσως το Ιράν. Μήπως, όμως, τότε θα έχει διαμορφωθεί ένα διεθνές τοπίο που θα συνεπαγόταν έναν παγκόσμιο πόλεμο για την υπέρβασή του, ώστε να επανέλθει κάποια τάξη στην περιοχή; Τα γεωπολιτικά περιφερειακά και ευρύτερα διακυβεύματα είναι ιδιαίτερα μεγάλα.

Το Κογκρέσο θα έσωζε το πρόσωπο του Προέδρου παραβιάζοντας τη δημοκρατία στις ΗΠΑ, χτυπώντας το λαό της Συρίας και διακινδυνεύοντας την έκρηξη ενός εκτεταμένου πολέμου στην Εγγύς Ανατολή και ευρύτερα; Αν το Κογκρέσο απορρίψει την επέμβαση, αυτό θα σήμαινε το τέλος της επιρροής του ισραηλινού λόμπι, των νεοσυντηρητικών και των εμπόρων του πολέμου. Χωρίς φιλοπόλεμες επιλογές, θα μπορούσε, παρά τα ισχυρά και ιδιοτελή συμφέροντα, να προωθηθεί μια σύγκλιση κυβερνήσεων και πολιτών υπέρ της διατήρησης της ζωής, προστατεύοντας οικολογικά έναν όλο και πιο ευάλωτο πλανήτη από τις λεηλασίες των καπιταλιστικών συμφερόντων. Εάν το Κογκρέσο δεν αποτρέψει τον επικείμενο πόλεμο και ριχτούν οι καταστροφικές βόμβες, ο κόσμος έρχεται πιο κοντά σε μια άβυσσο. Και ας ευχηθούμε να διακανονιστούν τα ζητήματα της επιρροής των διεθνών δρώντων, χωρίς να ανάψει η σπίθα που θα κάνει παρανάλωμα του πολέμου αυτή την ιστορική περιοχή.

* Θεόδωρος Μπατρακούλης, Δρ Γεωπολιτικής, Νομικός

ΠΗΓΗ: http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com

Τα Tείχη

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Πρωί, μεσημέρι, βράδυ

Όλοι μαζί

Προχωρούν σε αγέλες

Στο μετρό

Στα λεωφορεία

Στα τρόλεϊ

Στις τράπεζες

Στις εφορίες

Στα υπουργεία

Συνωστίζονται, σπρώχνονται

Αγγίζονται, μυρίζονται, κοιτάζονται

Και ενίοτε ερεθίζονται

σεξουαλικώς

Και όμως παραμένουν άγνωστοι

Φορώντας ακουστικά

Υψώνουν ανάμεσά τους τείχη

Μουσικής

Πανύψηλα

Υψώνουν ανάμεσά τους τείχη

Μοναξιάς

Πανύψηλα

Υψώνουν ανάμεσά τους τείχη

Με λέξεις

Τυπικές, ανώδυνες, άχρωμες

Και γίνονται

Αόρατοι, άγευστοι και άοσμοι

Όμως κάθε μέρα

Προχωρούν όλοι μαζί

Ξεχωριστά

Ένα ακόμα βήμα

Προς την τέλεια αποξένωση

Εισχωρώντας στις εικονικές

Πραγματικότητες

Του σαλονιού

και του γραφείου τους

Κάθε μέρα αδιαλείπτως

προχωρούν

Όλοι μαζί

Μέχρι να φτάσει

Ο καθένας, μόνος του

Στο έσχατο τείχος

Της ακροτελεύτιας μοναξιάς

              30 Σεπτεμβρίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος

* http://toxefwto.blogspot.gr/

Αλληλοδιάσωση

Του Λευτέρη Κουσούλη*

Ο Κρίστιαν ήταν περήφανος για το μικρό του σκάφος. Το είχε μόλις αποκτήσει από τον καπετάν-Δημήτρη – χρόνια και χρόνια στη θάλασσα – που με μεράκι ναυτικού είχε δώσει δύναμη και ζωή στο παλαιό σκαρί.

Η μέρα ήσυχη και ο καιρός καλός. Ευκαιρία για τον Κρίστιαν να κάνει ένα μικρό δώρο στους καλεσμένους του. Μια βόλτα Λαφονήσι και τα Κύθηρα. Ένα μικρό όνειρο για τους φίλους του από τη Βόρεια Ευρώπη που σπάνια ένιωθαν το ελληνικό καλοκαίρι, τον λακωνικό ήλιο και τη φωτεινή όψη παρόμοιου τόπου.

Με φανερό τον ενθουσιασμό και τον Κρίστιαν στο τιμόνι, η μικρή παρέα άφησε πίσω της το λιμάνι, ανυποψίαστη για τα μικρά σημάδια του καιρού, που ψιθύριζαν την ερχόμενη αλλαγή του. Οι ώρες περνούσαν και τα σημάδια του καιρού δυνάμωναν. Ο Βοριάς δυνατός. Η θάλασσα δύσκολη.

Την αμέριμνη παρέα που αγνάντευε τη θάλασσα στο καλοφαγείο «Ο Μπάμπης», γεμίζει ανησυχία ο ερχομός του καπετάν-Δημήτρη. Σχεδόν φοβισμένος, σχεδόν έντρομος, ζητάει βοήθεια: «Έμεινε ο Κρίστιαν από μηχανή. Ακινητοποιήθηκε πίσω από το Λαφονήσι. Πρέπει να τον ρυμουλκήσουμε» .

Τέτοιες στιγμές αναστατώνουν τους ψαράδες που φέρνουν στο νου τους ιστορίες και περιπέτειες, που φαντάζονται κινδύνους και επινοούν λύσεις και σωτηρία. Σε λίγα λεπτά το κόκκινο καΐκι , με τον καπετάν-Δημήτρη «οδηγό», έβγαινε από το λιμάνι σε αναζήτηση του Κρίστιαν και των επιβατών της «Ελβετίας». Παρά την τεχνική βεβαιότητα της εποχής, το στίγμα του Κρίστιαν δεν μπορούσε να εντοπιστεί. Πλέοντας νότια, η ελπίδα της τυχαίας συνάντησης δυνάμωνε την εγρήγορση του καπετάνιου που ένιωθε, όσο ο καιρός δυσκόλευε, πιο βαριά την αποστολή του.

Μετά από αρκετή αναζήτηση, φάνηκε από μακριά ο «ακυβέρνητος» Κρίστιαν, με τα χέρια υψωμένα σε κίνηση χαράς και ανακούφισης. Τον χαιρετίσαμε με τη σύγχρονη μπουρού και σε λίγο, δεμένος με ασφάλεια πια στο κόκκινο σκάφος, στεκόταν στην πλώρη της «Ελβετίας», περήφανος, αν και δεύτερος στη μικρή νηοπομπή. Η πείρα του καπετάν-Δημήτρη – γενιές ψαράδων – έδωσε σε λίγα λεπτά και πάλι ζωή στη μηχανή, με τα χειροκροτήματα της θαλασσινής παρέας να επιβραβεύουν τη ναυτική τέχνη του. Πλέοντας παράλληλα τα δύο καΐκια, έστελναν το ένα στο άλλο μηνύματα ασφάλειας και σιγουριάς στο κύμα του δυνατού βοριά. Στο ήρεμο πέρασμα της Ελαφονήσου, ταξίδεψαν πλάι πλάι, σαν αχώριστοι από καιρό φίλοι με τα χέρια περασμένα στους ώμους.

Μα το κόκκινο καΐκι έχει ξαφνικά πρόβλημα. Καπνός στη μηχανή, διαρροή πετρελαίου! Μικρός κίνδυνος για τους έμπειρους ναυτικούς, νέα όμως μεγάλη ανησυχία για τους φίλους του Κρίστιαν. Χωρίς πολλές σκέψεις ο καπετάν-Δημήτρης, που είχε βρεθεί για ασφάλεια στο τιμόνι της «Ελβετίας», ρυμουλκεί γρήγορα-γρήγορα το κόκκινο καΐκι, και σαν θαύμα που μόνο η θάλασσα γεννάει, η σειρά της μικρής νηοπομπής αλλάζει. Και σε λίγο, ο Κρίστιαν στην κεφαλή, μπαίνει στο λιμάνι έχοντας σχεδόν ξεχάσει τη μικρή περιπέτεια.

Ο Μπάμπης σε λίγο φρόντιζε για το κέρασμα. Και η παρέα έπλαθε με λέξεις την πρωινή εμπειρία. Να νιώθει τον καιρό, να ακούει τον κίνδυνο, να ακουμπάει στην κουπαστή του άλλου. Μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, οι ιστορίες για περιπέτειες, κινδύνους και διασώσεις έσπαζαν το φράγμα της λογικής.

* www.lefteriskousoulis.gr  

10-9-2013

Ο φακός

Του Αλέξανδρου Σταθακιού

Κι όμως τη λέξη δύσκολα θα βγάλεις. 

Θαρρείς και κάνεις ανάλυση,

την ώρα που αναρίθμητες ουσίες ανακατεύονται μέσα στις φλέβες τους. 

Κι εσύ πρέπει το μικροσκόπιο σωστά να χειριστείς 

σαν το ταμπούρλο π' αναταράζει τον βούρκο 

μέσα στο φως των μπερδεμένων λάμψεων. 

Αλλά το αποτέλεσμα πολύ δύσκολα θα το' βρεις. 

Πρέπει να δεις την σύνθεση των παραμέτρων 

που στέκονται ως δεσμοφύλακες στο έμπα της προσμονής.

Έστω και αν οι στοχαστικοί χαμογελούν ντροπαλά 

ταξινομώντας τις αναμνήσεις. 

Κι όμως στον στόχο δεν θα φτάσεις. 

Πρέπει να ψάξεις κάτω από την καλύπτρα των αρωμάτων

ψηλαφώντας πληγές, νεκρά σώματα και μπάζα. 

Αναμφιβόλως θα είναι ραντισμένα όλα μ' αγιασμό 

απ' της γιαγιάς το παλιό μπουκάλι. 

Και όμως το τέλος πάλι θα απέχει. 

Πρέπει να τρέχεις ασθμαίνοντας στον κύκλο, 

έως ότου η αινιγματική δύναμη σε ωθήσει στο στερέωμα.

Παρ' όλο που θα γδαρθείς άσχημα πετώντας  

και θα τσακίσεις κάποιους κοντινούς σου.

Ωστόσο πάλι δεν θα έχεις χρόνο για ζητωκραυγές. 

Πρέπει με συρματόσκοινα να προσαρμόσεις πάνω σου φτερά,

διότι η αιώρηση δεν θα κρατήσει αιωνίως.

Ωστόσο να θυμάσαι το πετάταγμά σου μηχανικό θα είναι.

Το τέλος πρέπει να προλάβεις και ήσυχα να πέσεις.

Οι λέξεις κι ο φακός σε περιμένουν

28-8-2013

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ημερήσια εφημερίδα των Αθηνών προανήγγειλε ότι με το φύλλο της περασμένης Κυριακής θα προσέφερε και ανάτυπο αλφαβηταρίου (αναγνωστικού) της Α΄ τάξεως του δημοτικού σχολείου του 1919. Αναζήτησα την εφημερίδα περί την ενδεκάτη πρωινή για το ανάτυπο και μόνο. Είχε γίνει ανάρπαστη!

Δεν ήταν το δικό μου αλφαβητάριο, ήταν ίσως των γονέων μου. Συνεπώς δεν με συνέδεαν μ' αυτό μνήμες. Περισσότερο ήταν η περιέργεια να μάθω πώς προσέγγιζαν οι υπεύθυνοι της εκπαίδευσης μέσα από τη γλώσσα την παράδοση του πολύμοχθου Γένους μας. Βέβαια χωρίς να είμαι ειδικός έχω την εντύπωση πως οι στόχοι και, κατά συνέπεια, το περιεχόμενο των αναγνωστικών δεν μεταβλήθηκε ουσιωδώς ως την εποχή των δικών μου σχολικών χρόνων. Ίσως έχοντες την ίδια με μένα αντίληψη αρκετοί άλλοι έσπευσαν να το προμηθευτούν εκδηλώσαντες ζήλο υπέρτερο του δικού μου, γι' αυτό και προφθάσαντες.

Τι είχαν εκείνα τα αλφαβητάρια-αναγνωστικά, που δεν έχουν τα σύγχρονα; Πρόβαλλαν τον αυθεντικό βίο του Γένους παρά την από τότε άλωση της εκπαίδευσης από παντοίους δυτικόπληκτους «διαφωτιστές». Το Γένος είχε ακόμη δυνάμεις αντίστασης και δεν τολμούσαν αυτοί να προκαλέσουν ατιμωρητί την κοινή γνώμη.

«Από Θεού άρξασθαι» είναι πολύ γνωστή ρήση. Και τα αναγνωστικά τότε άρχιζαν από τον Θεό. Πρόβαλλαν τον εκκλησιασμό της οικογένειας και όλων των ενοριτών. Πρόβαλλαν τη μητέρα πού φρόντιζε να ξυπνά τα παιδιά ενωρίς και να τα ετοιμάζει κατάλληλα. Παρουσίαζαν την οικογένεια να κάνει την προσευχή της γύρω από το τραπέζι πριν από την έναρξη του φαγητού. Έδειχναν τη γιαγιά να ανάβει το κανδηλάκι έχοντας στο πλάι τα εγγόνια της και όλους μαζί να σταυροκοπιούνται.

Η πατρίδα προβαλλόταν έντονα μέσα από τις σελίδες τους ως ιδανικό. Η σημαία εμφανιζόταν σε πολλές σελίδες κατά την παρουσίαση των εθνικών επετείων αναρτημένη στους εξώστες ή κρατούμενη από τα παιδιά που παρήλαυναν.

Πέρα από αυτά τα αναγνωστικά πρόβαλλαν τους ανθρώπους του καθημερινού μόχθου με τα ρυτιδωμένα πρόσωπα και τα ροζιασμένα χέρια. Όλοι τους τύποι λαϊκοί, καλοσυνάτοι, εργατικοί, θεοφοβούμενοι, πρότυπα για τους μικρούς μαθητές. Και κοντά σ' αυτούς το παιδί μάθαινε τη βιοπάλη στον αγρό, στο κοπάδι, στο εργαστήρι του βιοτέχνη. Μάθαινε να αγαπά τη φύση και να χαίρεται με τις απλές χαρές της καθημερινότητας.

Κι ύστερα ξέσπασε η θύελλα. Ήταν τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης μετά την απομάκρυνση της χούντας από τους πάτρωνές της, της χούντας, την οποία πολλοί στήριξαν, όπως και σήμερα στηρίζουν ολοκληρωτικές ιδεολογίες ως αντίδραση στην αθλιότητα του πολιτικού, οικονομικού, κοινωνικού και της διανόησης χώρων. Επειδή η χούντα καπηλεύτηκε το τρίπτυχο που ανέθρεψε γενιές, το «θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια», βρήκαν οι κρατούντες πρώτης τάξεως ευκαιρία κατά την επαναφορά τους στην εξουσία να ξεκληρίσουν κάθε τι που συνέδεε τους άδολους μαθητές με την παράδοση.

Θυμούμαι το αντιθρησκευτικό μένος κατά τα πρώτα έτη εκείνης της περιόδου, η οποία θνήσκει, αφού παρέδωσε τη χώρα μας στους δυνάστες μέσω των μνημονίων. Πρωταγωνιστές οι «προοδευτικοί», που έφθασαν να διακινούν «κόκκινα» και «πράσινα» βιβλιαράκια των μαθητών στα σχολεία. Ήταν δίκαια η τιμωρία για τους άλλους, που με τις πλάτες της χούντας διακινούσαν ως τότε θρησκευτικά έντυπα στους ίδιους χώρους! Παρακολούθησα την ενορχηστρωμένη επίθεση και κατά της πατρίδας μας. Στον ιδεολογικό διεθνισμό του μαρξισμού προστέθηκε ο κοσμοπολίτικος των αστών της εξουσίας. Νεροκουβαλητές και οι δύο πλέον στον μύλο της νέας τάξης πραγμάτων! Οι σχολικές γιορτές κατά τις εθνικές επετείους υποβαθμίστηκαν και ατόνησαν πλήρως. Οι ήρωες αρχικά παραμερίστηκαν μπροστά στους σούπερ ήρωες της υποκουλτούρας που διαχέει η νέα τάξη και στη συνέχεια άρχισε ανίερη εκστρατεία αποκαθήλωσής τους. Κατάληξη η ποινικοποίηση του πατριωτισμού, που ταύτισαν, βάρβαροι όντες και μη κατέχοντες τη γλώσσα μας, με τον εθνικισμό.

Όλα όσα προβάλλονταν στα παλαιότερα αναγνωστικά ενοχλούν αφόρητα τους ασκούντες την εξουσία και τους άλλους που την ορέγονται. Για τους μεν ηρωισμός είναι η κατασπατάληση του εθνικού πλούτου σε συνεργασία με τα ξένα αφεντικά. Είναι η διάλυση του κοινωνικού ιστού, ώστε να αφανιστούν τα αισθήματα αδελφοσύνης (αλληλεγγύης τονίζουν όσοι είναι παθιασμένοι κατά της Εκκλησίας). Είναι η διάλυση της οικογένειας, την οποία κατάντησαν να πλήττουν ακόμη και οικονομικά (ποινικοποίηση της τεκνογονίας), ώστε να φθάσουμε στη χορεία των ανεπτυγμένων (ποια η ανάπτυξή τους;) χωρών. Για τους δε υπάρχει μόνο η ταξική πάλη, τίποτε άλλο.

Γιατί έσπευσαν τόσοι πολλοί να αγοράσουν το φύλλο της εφημερίδας, το αναγνωστικό διορθώνω, καθώς χωρίς αυτό τα φύλλα θα έμεναν στα αζήτητα; Γιατί κάποιοι απ' εκείνους που κρατούσαν την εποχή της νιότης μου με καμάρι το φύλλο της συγκεκριμένης εφημερίδας, του συγκροτήματος του πολιτικού μαγειρείου, ώστε να προβάλλεται επιδεικτικά ο τίτλος και να δείχνουν ότι ξεχωρίζουν από τον αμαθή όχλο, κατά τα πρότυπα της ταξικής διάκρισης της Εσπερίας, τώρα θέλουν να ξεφυλλίσουν το «απολίθωμα» του παρελθόντος; Να ρουφήξουν ίσως αυτό που αντιπροσώπευε γι' αυτούς μια κοινωνία άκρως συντηρητική, εχθρική προς την πρόοδο και την ελευθερία, που διέσπειρε ιδεολογήματα εχθρικά προς τα πανανθρώπινα ιδανικά του «διαφωτισμού». Συναισθηματικοί οι λόγοι, ίσως αποκριθεί κάποιος. Τα χρόνια πέρασαν κι όλοι αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια, τα καλύτερά μας κατά γενική ομολογία. Φτωχή η δικαιολογία. Υπάρχει και άλλος λόγος πιο ουσιώδης. Η ζωή μας δίδαξε, η πείρα που αποκτήσαμε μας έκανε πιο σοβαρούς και λιγότερο εύπειστους στους κάθε είδους δημαγωγούς. Ίσως και να μας συνοδεύουν κάποιες ενοχές, καθώς σπαταλήσαμε τον βίο μας καταγγέλοντας μια κοινωνία, αδυνατούντες να τη διακρίνουμε από τους κρατούντες. Την καταγγείλαμε, επειδή παρέμενε γερά προσδεμένη στην πατροπαράδοτη πίστη και τη φιλοπατρία. Εμείς θέλαμε να πνεύσουν άνεμοι της αλλαγής. Και ήρθαν θύελλες και σάρωσαν τα πάντα. ΚΙ απομείναμε ξεκρέμαστοι δίχως πίστη, δίχως ιδανικά, που φυγαδεύτηκαν προς άγνωστη κατεύθυνση, θρηνώντας επάνω από τα ερείπια των ιδεολογημάτων μας σε μια ανελέητη μεταϊδεολογική εποχή.

Αν ακόμη δεν παραδεχόμαστε ότι πήραμε τη ζωή μας λάθος, είναι γιατί δεν μας το επιτρέπει ο θεριεμένος εγωισμός μας. Όμως η ψυχή έχει τόση μεγάλη ανάγκη από παραμυθία. Έτσι το να αποκτήσουμε το αναγνωστικό, το περιεχόμενο του οποίου είχαμε κάποτε περιφρονήσει και λοιδωρήσει, προσφέρει μια κάποια ανακούφιση. Είναι ένα είδος επιστροφής στην προδομένη αθωότητα των παιδικών μας χρόνων.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 9-9-2013