Τα άκρα και τα μέσα της καθεστηκυίας πολιτικής

 

Του Νίκου Ηλιόπουλου

 

Πολλών λεπτών σιγή, για να σκεφτόμαστε

Προσφέρω λίγες επίκαιρες γραμμές

 

Δεν υπάρχουν άκρα ούτε μέσα, υπάρχουν λόγοι και πράξεις, σε βάθος χρόνου και σε όλα τα ζητήματα. Με βάση μια κατά το δυνατό καλή και σφαιρική ενημέρωση.

Επιμένω στις προϋποθέσεις της σκέψης μας, κυρίως όταν πρόκειται για πολιτική σκέψη. Τι σημαίνει προϋποθέσεις της σκέψης; Όλοι, όταν σκεφτόμαστε, προϋποθέτουμε κάποια πράγματα, που θεωρούμε δεδομένα. Και πάνω σε αυτά οικοδομούμε τη σκέψη μας και την έκφρασή της με λόγια ή γραπτά.

Παράδειγμα απλό, απλούστατο, και επικαιρικό για την τωρινή συζήτησή μας. Για να πω ότι κάποιος είναι δεξιός, προϋποθέτω πως ξέρω τι είναι δεξιά, προϋποθέτω ακόμα πιο πριν ότι υπάρχει η διαίρεση δεξιάς-αριστεράς, προϋποθέτω ότι αυτά τα ξέρει και τα δέχεται ο συνομιλητής μου. Συμπληρώνω εδώ ότι, τι μπορεί να σκέφτεται ο καθένας για το τι είναι δεξιά, ή αριστερά, αποτελεί συζήτηση χωρίς τέλος. Γίνεται έτσι φανερό ότι αυτές οι προϋποθέσεις είναι πολλές φορές αίολες, γελοίες, αστήρικτες, αυθαίρετες. Υποκειμενικές και μεροληπτικές. Το οικοδόμημα της ρητορείας είναι σαθρό, καταρρέει όταν αποκαλυφθούν τα ανύπαρκτα θεμέλια.

Η γεωγραφική λογική άκρων και μέσου καταργεί την κοινή λογική, τον κοινό νου. Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε και λογική θέσης, χώρου. Κάποιος είναι στο άκρο, και κάποιος στη μέση, στο κέντρο. Ερώτημα: ποιος κρίνει ότι μια θέση, πολιτική θέση τώρα, είναι ακραία; Και με ποια κριτήρια; Αδιέξοδο. Είμαστε πάντα στο χώρο, που κλείνει σε κουτάκια τους συλλογισμούς. Είμαστε μέσα στην καθεστηκυία πολιτική. 

Μια άποψη, η κάθε άποψη, είναι ορθή ή όχι με βάση διακηρυγμένα κριτήρια. Και μια πράξη υπακούει ή όχι σε αρχές. Τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί εκ των προτέρων δεδομένο, αποδεκτό και ανομολόγητο, όταν θα συζητήσουμε για την ορθότητα μιας άποψης. Και η πράξη θα δοκιμάζεται, θα κρίνεται, με βάση τις αρχές που επικαλείται.

Παράδειγμα απλό, απλούστατο, επίτηδες διαλεγμένο, για να φανεί η πολυπλοκότητα των πραγμάτων. Ισότητα των γυναικών. Αρχίζουμε τη συζήτηση και ο καθείς καταθέτει τα επιχειρήματά του. Εν προκειμένω, συζήτηση αιώνων. Ομολογώ σαφέστατα, όπως ο καθένας είναι υποχρεωμένος, την προϋπόθεση της επιχειρηματολογίας μου: οι γυναίκες είναι ανθρώπινες υπάρξεις. Τυχαίνει να είναι όχι μόνο ολοκάθαρη αλλά και ολοφάνερη. Ο καθείς και τα όπλα του. Ο συνομιλητής που είναι αντίθετος στην πολιτική θέση της ισότητας των γυναικών, έχει επιχειρήματα. Μπορεί, π. χ., να μου αναφέρει ότι ναι μεν, αλλά η βιολογία δείχνει ότι οι γυναίκες είναι ασθενέστερα πλάσματα. Και τα παιδιά ασθενέστερα είναι, θα μπορούσα να του απαντήσω, και μερικοί άνδρες ακόμα. Ο ίδιος συνομιλητής, μετά το «επιστημονικό» επιχείρημα, που το έχουν χρησιμοποιήσει και οι πιο φωτισμένοι πολιτικοί στοχαστές, μπορεί να μου προβάλει ένα «κοινωνικό» επιχείρημα: οι γυναίκες δεν μπορούν να κάνουν μερικά πράγματα που κάνουν οι άνδρες. Το έχει δείξει και η ιστορία, θα προσθέσει. «Ιστορικό» επιχείρημα. Οι γυναίκες δεν πήγαν στον πόλεμο. Ωραία! Θα του απαντήσω. Και οι άνδρες δεν κάνουν παιδιά. Αιώνιο επιχείρημα. Δεν καταθέτω τα όπλα. Η άποψη μου είναι ορθή, διότι στην πολιτική σκέψη στηριζόμαστε σε αρχές υπό τον όρο ότι τις δηλώνουμε ολοκάθαρα, και βέβαια τις εφαρμόζουμε στην πράξη μας. (Θα έρθω σε λίγο σε αυτό.) Η ορθότητα της άποψής μου έγκειται στο γεγονός ότι η ισότητα των ανθρώπων είναι πολιτική κατάκτηση. Εν προκειμένω, απόρροια αγώνων. Η πραγματικότητα δεν είναι προϋπόθεση σκέψης, είναι το πιο ισχυρό επιχείρημα. Η πολιτική κατάκτηση δεν είναι προϋπόθεση σκέψης, την αποδεχόμαστε ή όχι. Εντούτοις, καθόλου δεν αρκούν όλα αυτά. Αφήνω το τεράστιο ζήτημα που δικαιολογημένα θα μπορούσε να θέσει κάποιος, και το θέτω κι εγώ, το ζήτημα του κατά πόσο η ισότητα των γυναικών είναι στο χαρτί και κατά πόσο έχει γίνει και πραγματικότητα. Διότι, εκτός πολλών άλλων λόγων, το ζήτημα αυτό για να τεθεί προϋποθέτει την αποδοχή της ισότητας, έστω στα λόγια. Ερχόμαστε στην πολιτική πράξη. Έγραψα ότι μια πράξη υπακούει ή όχι σε αρχές. Σε όποιον πολίτη, σε όποιον πολιτικό, διακηρύσσει την ισότητα των γυναικών, θέτουμε το πρακτικό και απλό, απλούστατο, ερώτημα: η πράξη σου, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, σέβεται αυτή την αρχή; Ο καθείς και τα έργα του. Ούτε άκρα, ούτε μέσα. Μακρύ το παράδειγμα, αλλά χρήσιμο για τις ανάγκες αυτού του κειμένου.    

Δεν υπάρχουν άκρα ούτε μέσα. Υπάρχουν λόγοι ορθοί ή όχι, και πράξεις συνεπείς ή όχι. Αυτή η ορθότητα και αυτή η συνέπεια εξετάζονται σε βάθος χρόνου. Αφορούν όλα τα ζητήματα. Και αναλύονται με βάση μια κατά το δυνατό καλή και σφαιρική ενημέρωση. Επειδή δεν θα μιλήσω για το θέμα της ενημέρωσης, αρκούμαι να γράψω μόνο το εξής. Η ενημέρωση δεν μπορεί να είναι ποτέ πλήρης. Το αποδέχομαι. Τότε όμως, ζητώ από όλους να πάψουν να δίνουν αυτή την απολυτότητα στο λόγο τους. Το ζητώ κυρίως από όλους αυτούς που έχουν στην Ελλάδα το μονοπώλιο του δημόσιου λόγου. Φρούδα ελπίδα, να εισακουστεί το αίτημά μου αυτό ; Ίσως.   

Λόγοι (σκέψεις) ορθοί ή όχι, σε βάθος χρόνου και σε όλα τα ζητήματα. Πράξεις (έργα) συνεπείς ή όχι, σε βάθος χρόνου σε όλα τα ζητήματα. Όταν θέσουμε τα παραπάνω κριτήρια καταλύεται η λογική των άκρων και των μέσων. Αναδεικνύεται η λογική της ορθότητας και της συνέπειας. Και τότε, η συζήτηση παίρνει τελείως άλλη τροπή. Τότε συζητάμε. Τότε σκεφτόμαστε. Πολιτικά.

Και ερωτώ. Είναι ορθή η γενικευμένη λεκτική αγένεια στο δημόσιο διάλογο;  Δείχνουν ορθότητα δημοκρατικού διαλόγου οι χαρακτηρισμοί στη θέση των επιχειρημάτων; Ποια ορθότητα έχουν οι βαρύγδουπες εκφράσεις που αγνοούν τη στοιχειώδη ιστορική πραγματικότητα, επιλέγουν ό,τι βολεύει τις θέσεις των εκφωνητών τους, και αθωώνουν επιπλέον την πραγματικότητα  αυτή;

Βάθος χρόνου σημαίνει να μη ξεχνάμε την ιστορία. Η ιστορία είναι πολυποίκιλη, και κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ξέρει τα γεγονότα όπως ακριβώς έγιναν. (Όπως ακριβώς έγιναν: ουτοπικό πρόταγμα μεγάλων μάλιστα ιστορικών.) Η ιστορία διδάσκει πολλά και τίποτα, μας διδάσκει πως δεν μπορεί να μας διδάξει τίποτα. Διότι την δημιουργούν συνεχώς οι άνθρωποι. Τι δείχνει, εντούτοις, η νωπή ιστορία, για το θέμα που συζητάμε; Ένα απάνθισμα λόγων, θα μπορούσε κάλλιστα να δείξει ότι σχεδόν όλες οι πολιτικές θέσεις έχουν χαρακτηριστεί κατά καιρούς ακραίες από αυτούς που διαφωνούσαν. Μερικές το επικαλούνται μάλιστα, θέλουν να είναι ακραίες. Για τις πράξεις, δεν χρειάζεται να γίνει πολύ λόγος. Οι πιο σημαντικές πολιτικές πράξεις της περιόδου της «οικονομικής κρίσης» έχουν χαρακτηριστεί ακραίες ακόμα και από την αριστερά.           

Περιορίζομαι σε τούτο το κρίσιμο ζήτημα. Δύο, μεγάλοι, τρομεροί, ολοκληρωτισμοί, δύο και όχι ένας, είναι νωποί διότι χαρακτήρισαν τον εικοστό αιώνα. Γιατί ξεχνιέται τόσο εύκολα αυτό στις δημόσιες συζητήσεις στην Ελλάδα; Και ποια σύγκριση μπορεί να γίνει ανάμεσα στα τρομερά εγκλήματα αυτών των καθεστώτων και την αποτροπιαστική δολοφονία που προέρχεται ή εμπνέεται από μια πολιτική οργάνωση του εύρους που ξέρουμε; Γιατί αυτή η υπερβολή; Γιατί αυτές οι ακρότητες στα χείλη των περισσοτέρων; Γιατί τόσο μισητά λόγια να καταγγέλλουν… το μίσος; Εφιστώ την προσοχή, γιατί πολύ εύκολα αναποδογυρίζονται τα πράγματα στο δημόσιο διάλογο: τα δύο ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν είναι δύο άκρα. Είναι πραγματικές καταστάσεις κοινωνιών, πολιτικά καθεστώτα πρωτοφανή στην ανθρώπινη ιστορία, που εμπνεύστηκαν από συγκεκριμένες και γνωστές ιδεολογίες, επιβλήθηκαν από μαζικά κινήματα, και διατηρήθηκαν χρησιμοποιώντας τα πιο βάρβαρα μέσα καταστολής. Δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι είναι θύματα των καθεστώτων αυτών. Επιλογή δεν έχει ούτε μέσο ανάμεσά τους.        

Ας πάμε στις πράξεις. Έχω ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά τον Χρύσανθο Λαζαρίδη, σε τηλεοπτική συνέντευξη. Στην αρχή, ο δημοσιογράφος του έθεσε μια ιστορική ερώτηση. Για το κρυφό σχολειό. Απάντησε με ένα φτωχό – ταυτολογικό λέγεται στην επεξεργασμένη γλώσσα – επιχείρημα: δεν έχουμε στοιχεία για αυτά τα σχολεία, διότι … ήταν  κρυφά! Το ξεπερνώ. Σημασία έχει η βιαιότητα του λόγου του, όταν με βάση αυτό και μόνο το επιχείρημα, παίρνοντας ύφος έντονο, αυστηρό, αυταρχικό, περιφρονητικό, χαρακτήρισε τους υποστηρικτές της αντίθετης άποψης. «Οι ανόητοι», είπε. Γιατί αυτή η υπεροψία, η βίαιη ακρότητα, και μάλιστα σε τέτοιο ευαίσθητο, αλλά και ιστορικό θέμα, όπου η μετριοπάθεια επιβάλλεται;

Θα απαντηθούν όλες αυτές οι απορίες – πάντα εν μέρει βέβαια δεδομένου της μικρής έκτασης αυτού του κειμένου -, όταν θέσουμε την δεύτερη απαίτηση της πολιτικής συζήτησης και πρακτικής: Λόγοι (σκέψεις) ορθοί ή όχι, σε όλα τα ζητήματα. Πράξεις (έργα) συνεπείς ή όχι, σε όλα τα ζητήματα.

Η γεωγραφική «θεωρία των άκρων» θέλει να περιορίσει τη συζήτηση σε μερικά μόνο ζητήματα, για να χαράξει αυτή τις διαχωριστικές γραμμές εκεί που θέλει. Διότι, αν ανοίξουμε όλα τα ζητήματα της κοινωνίας, αυτά που επιμένω να αναφέρω, θρησκεία, οικογένεια, εκπαίδευση, εργασία, φιλία, έρωτας, επίσημη κρατική-εθνικ(ιστικ)ή ιδεολογία στην Ελλάδα, ε! τότε, θα φανεί ολοφάνερα ότι όλες, μα όλες, οι διαιρέσεις της καθεστηκυίας πολιτικής καταλύονται. Θα δούμε τους επαναστάτες να έχουν σε πολλά ζητήματα τις ίδιες απόψεις και πρακτικές με αυτούς που κατηγορούν ως αιμοσταγείς φασίστες. Θα δούμε τους μεσαίους να κατηγορούν ο ένας τον άλλον για ακρότητες. Δεν χρησιμοποίησα κατά τύχη το παράδειγμα της ισότητας των γυναικών. Ως προς τα καίρια και πραγματικά ζητήματα της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, τα άκρα και τα μέσα εντάσσονται και δρούν μέσα στην καθεστηκυία πολιτική. Την υποστηρίζουν, την τρέφουν, την αναπαράγουν. 

Το παραπάνω τηλεοπτικό, δημόσιο, συμβάν βοηθά για να γράψουμε μερικές σκέψεις. Ο παλιός μου σύντροφος στο Κεντρικό Συμβούλιο του Ρήγα Φεραίου, Χρύσανθος, του οποίου τους αγώνες κατά τη διάρκεια της δικτατορίας τιμώ, στην ίδια συνέντευξη, για να εξηγήσει τη σημερινή του πολιτική τοποθέτηση είπε ότι, στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, υπηρέτησε την πατρίδα του από κάποιες θέσεις, και τώρα την υπηρετεί από κάποιες άλλες. Αγνοώ, παραμερίζω, τη γλωσσική διατύπωση που ηχεί παράξενα και θυμίζει άλλες εποχές – αν και οι διατυπώσεις έχουν τεράστια σημασία και σε αυτή την περίπτωση απηχούν σχεδόν όλη την ουσία. Λόγος όχι μόνο εθνικιστικός αλλά και εγωιστικά υπεροπτικός. Λόγος «άκρων». Ερωτώ: όλοι οι άλλοι δεν υπηρετούν την πατρίδα; Αυτοί που έχουν διαφορετικές πολιτικές απόψεις από τον σύμβουλο του πρωθυπουργού, τι υπηρετούν; Ρωτώ.

Να και μια άλλη χαρακτηριστική πρακτική. Δεν επινοώ, ούτε εφευρίσκω τίποτα. Δεν μπορώ να έχω πλήρη ενημέρωση, αλλά χάρις επίσης στις υποδείξεις και τα ψαξίματα φίλων (ανδρών και γυναικών) μαθαίνω αρκετά. Να, λοιπόν, που όταν μπούμε σε όλα τα ζητήματα και κυρίως σε αυτά της ιδιωτικής σφαίρας, οι εκπλήξεις είναι τρομερές. Την είδηση αναφέρει η γαλλική εβδομαδιαία επιθεώρηση διεθνούς τύπου, Courrier international, τεύχος 1162, 7 Φεβρουαρίου 2013, με τον τίτλο: «Néonazi et marié à une Turque?». (Εύκολα, βρίσκει κανείς αυτή την είδηση στο Διαδίκτυο.) Πρόκειται, για να μιλήσω πάρα πολύ συνοπτικά, για «μικτό» γάμο Έλληνα και γυναίκας τουρκικής καταγωγής. Η Χρυσή Αυγή διέγραψε από τα κιτάπια της αυτόν τον Έλληνα που ήταν μέλος της. Ζήτημα πολιτικό, ένα και μόνο ένα, δεν υπάρχει δεύτερο: ποιος είναι υπέρ και ποιος είναι κατά του «μικτού» γάμου. (Δεν μπορώ να μην αναφέρω εδώ την κρίση της Χάννας Άρεντ: η θέση απέναντι σε αυτό το θέμα αποτελεί το κύριο κριτήριο ρατσισμού! Μεγάλη Χάννα Άρεντ! Ελεύθερη!)

Ας πάρουμε ένα μαγνητοφωνάκι, κι ας γυρίσουμε όλη την Ελλάδα για να ζητήσουμε την γνώμη των ανθρώπων στο θέμα αυτό. Να ακούσουμε τα λόγια, αλλά να διαπιστώσουμε και τις πράξεις. Να ακούσουμε και τα παιδιά και τους γονιούς. Από τη σκοπιά της ανάλυσής μου εδώ, δεν με ενδιαφέρουν τόσο τα ποσοστά. Σπεύδω να πω όμως, προς αποφυγήν κάθε παρανόησης, ότι ο «μικτός» γάμος υπάρχει στη σημερινή Ελλάδα, δεν είναι περιθωριακός, και είναι αποδεκτός από τους γονείς. Το παραμύθι του ρατσισμού που δήθεν κατακρατεί τα πάντα στην ελληνική κοινωνία πρέπει να πάψει. Με ενδιαφέρει να αναδειχτεί το εξής στοιχείο. Σε αυτό το συγκεκριμένο θέμα, που είναι κρίσιμο και βαθιά πολιτικό, όλες οι θεωρίες για τα άκρα και τα μέσα καταρρέουν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ακρότητα της Χρυσής Αυγής δεν έγκειται κυρίως στη θέση της, που αναντίρρητα είναι αποκρουστική, έγκειται στο ότι θέλει να επιβάλλει τη θέση αυτή στη ζωή των μελών της. Αυτό λέγεται στάση ολοκληρωτική. Να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αλλά τότε, φευ τότε, θα τα λέμε για όλους! Και για όλα! Είναι ολοκληρωτική στάση, και όχι δημοκρατική στάση ζωής, να θέλει οποιοσδήποτε να επιβάλλει στον άλλο τι θα κάνει σε ζητήματα προσωπικής ζωής, όπως η ερωτική σχέση. Τελεία και παύλα.

Τα άκρα εδώ εξαφανίζονται. Μα όταν δεν υπάρχουν άκρα, δεν υπάρχουν ούτε μέσα. Είναι το κενό της καθεστηκυίας πολιτικής. Απόλυτο, στην Ελλάδα του σήμερα. Η απαξίωσή της μεγαλώνει. Και τότε η πολιτική, που είναι συζήτηση και πράξη, αποκτά τα δικαιώματά της.

Είναι πάντα καιρός για μια πολιτική της αυτονομίας, της (άμεσης) δημοκρατίας και των πολλών νοημάτων ζωής. 

                 

                                  νίκος ηλιόπουλος

  Παρίσι 21 Σεπτεμβρίου 2013   

Η Χρυσή Αυγή ως δολοφονικό ενεργούμενο των μνημονιακών δυνάμεων

 

Του Γιώργου Καραμπελιά

 

Για ποιόν δουλεύει η Χρυσή Αυγή και ποιόν εξυπηρετεί; Αυτό ήρθε να αποκαλύψει με τον πιο θεαματικό τρόπο ο εξ απορρήτων του Σαμαρά, Χρύσανθος Λαζαρίδης, με τις προκλητικές δηλώσεις του κατά τη διάρκεια της ημέρας που ακολούθησε την δολοφονία του Παύλου Φύσσα: Η Χ.Α. αποτελεί το όργανο για τον μετασχηματισμό ενός ομόθυμου αντιμνημονιακού κινήματος που υπερέβαινε τις αντιθέσεις μεταξύ αριστερών και δεξιών σε εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα σύγκρουση αριστερών και δεξιών, έτσι ώστε να ξεχαστεί το μνημόνιο, η κατοχή της χώρας και οι ευθύνες των πολιτικών μνημονιακών δυνάμεων.

Η Χ.Α. που εμφανίστηκε ως κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στην λαθρομετανάστευση και το μνημόνιο, δεν έχει πραγματοποιήσει καμία διαμαρτυρία ούτε έχει συμμετάσχει σε οποιαδήποτε κινητοποίηση ενάντια στο μνημόνιο, όπως συμβαίνει σήμερα με τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, αλλά έχει πλέον εγκαταλείψει ακόμα και τις ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες. Αντίθετα πρωτοστατεί σε «κινητοποιήσεις» για τον Μελιγαλά, τον Γράμμο και το Βίτσι, επιτίθεται σε μέλη του ΚΚΕ, και το αποκορύφωμα είναι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι. Είναι πάρα πολύ χαρακτηριστική για όποιον παρακολουθήσει τη δράση της, αυτή η μετακίνηση, με την οποία προσπαθεί να μετατρέψει την αντιμνημονιακή δεξιά σε εμφυλιοπολεμικό βραχίονα των μνημονιακών δυνάμεων, που την χρησιμοποιούν ως όργανο αυτής της στρατηγικής. Γι' αυτό η μεγάλη απήχηση που έχει στα ΜΑΤ, γι' αυτό εν τέλει, και η ουσιαστική κάλυψη την οποία απολαμβάνει – από τον Σαμαρά και την παρέα του στη Νέα Δημοκρατία.

Οι μνημονιακές δυνάμεις χρειάζονται την Χ.Α. πρώτον διότι διαιρεί τον ελληνικό λαό, και δεύτερον διότι την εμφανίζουν ταυτόχρονα και ως εκφραστή της βίας των αντιμνημονιακών. Γι' αυτό, η Ν.Δ. και ο Λαζαρίδης, από τη μία χαρακτηρίζουν την Χ.Α. νεοναζί (όπως και είναι), αλλά παράλληλα, αρνούνται να προχωρήσουν στο ξερίζωμα αυτής της φασιστικής οργάνωσης, και προωθούν την θεωρία των δύο αντιμνημονιακών άκρων απέναντι στα οποία στέκονται οι «νουνεχείς» μνημονιακοί δοσίλογοι. Γι' αυτό και μετά τον Λαζαρίδη εμφανίζεται ο Σαμαράς ως ειρηνοποιός. Και όμως είναι πλέον πασίγνωστο ότι ο δολοφόνος Ρουπακιάς είναι ενεργό μέλος της Χ.Α. –  πιθανότατα από ότι λέει και η οικογένειά του – και έμμισθο. Επομένως έπρεπε να διωχθεί η ηγεσία της Χ.Α. για ηθική αυτουργία στη δολοφονία και να αρχίσει η διαδικασία για την απαγόρευσή της. Αντί γι' αυτό η Ν.Δ. αρκείται να επαναπατρίσει από την Χ.Α. κάποιους τους αγανακτισμένους μνημονιακούς «νοικοκυραίους» και ταυτόχρονα την αφήνει να συνεχίζει τη δράση της ως μπαμπούλας και όργανο διαίρεσης των μνημονιακών δυνάμεων.

Δεν λείπουν εξάλλου και οι αφελείς ή ανεγκέφαλοι της άλλης πλευράς, οι οποίοι είτε θα συνεχίσουν να γιορτάζουν από την πλευρά τους το Γράμμο και το Βίτσι, (όπως κάνει το ΚΚΕ), είτε θα επιτίθενται στην αντιμνημονιακή δεξιά όπως κάνουν ενάντια στους Ανεξάρτητους Έλληνες και τον Καμμένο. Όπως μάλιστα έχουμε γράψει πάμπολλες φορές, η ελληνική αριστερά και οι αντιεξουσιαστές με τον εθνομηδενισμό τους και την άρνηση αντιμετώπισης φαινομένων, όπως η λαθρομετανάστευση, επέτρεψαν την αρχική εκτίναξη της Χ.Α. Επί πλέον η αντιμετώπιση των πολιτικών αντιπάλων με τραμπούκικες και βίαιες μεθόδους, όπως συνέβαινε εν πολλοίς στα Πανεπιστήμια και στον νεολαιίστικο χώρο, ευνόησε τις προηγούμενες δεκαετίες την διάχυση απαράδεκτων συμπεριφορών, πάνω στις οποίες ήρθε να πατήσει η Χρυσή Αυγή.

Ωστόσο υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσά τους. Διότι κάποιοι ανεγκέφαλοι και μιλιταριστές του ακροαριστερού ή του αντιεξουσιαστικού χώρου, που έδρασαν και εναντίον του Πάνου Καμμένου, δεν μπορούν να συγκριθούν με τους ναζί, οι οποίοι υπάρχουν αποκλειστικά μέσω της οργανωμένης και δολοφονικής βίας. Εξάλλου αυτό λέγαμε τα παλιότερα χρόνια σε αντιεξουσιαστές και διάφορους άλλους: «Προσέξτε, γιατί με τη μισαλλοδοξία και τις μιλιταριστικές σας συμπεριφορές, θα ανοίξετε το δρόμο σε άλλους, που δεν χρησιμοποιούν περιστασιακά τη βία, αλλά συστηματικά, υπάρχουν μέσα από αυτή και απειλούν να αιματοκυλήσουν όλη την κοινωνία, όπως έκαναν και στο παρελθόν».

Ακριβώς επειδή έχουμε επισημάνει το αδιέξοδο ανάλογων πρακτικών στο παρελθόν, μπορούμε και να καταγγείλουμε απερίφραστα τη λογική των δύο άκρων που έχει μηχανευτεί ο Λαζαρίδης. Σήμερα είναι η Ν.Δ. και οι μνημονιακές δυνάμεις που χρησιμοποιούν την Χ.Α. για να επιτύχουν τη διαίρεση των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Χαρακτηριστική είναι η φωτογραφία της εφημερίδας «Καθημερινή» στην πρώτη σελίδα της, την Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου, η οποία δεν παρουσιάζει τους χρυσαυγίτες δολοφόνους ή τα θύματά τους, αλλά μία ομάδα νεαρών κουκουλοφόρων διαδηλωτών στο Κερατσίνι! Αυτή είναι η στρατηγική τους. Να χρησιμοποιήσουν την δολοφονία για να ξεχαστούν η τρόικα, οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις, να περιορίσουν την ανάπτυξη της Χ.Α. σε βάρος της δικιάς τους κομματικής επιρροής, και παράλληλα να τη συντηρούν ως δύναμη διαίρεσης και εμφυλίου πολέμου. Παίζουν με την φωτιά, όπως έκαναν όλοι οι προκάτοχοί τους στη διάρκεια του μεσοπολέμου που χρησιμοποίησαν τους φασίστες και τους ναζί, για να εμποδίσουν τα επαναστατικά κινήματα. Δεν διδάσκονται από αυτό μπροστά στις μικροπολιτικές τους σκοπιμότητες και την ανάγκη να διασώσουν πολιτικά το τομάρι τους.

Το «παράδοξο» είναι πως αυτή την απολύτως διάφανη στρατηγική των μνημονιακών δυνάμεων δεν την αποκαλύπτει ούτε η αντιμνημονιακή αριστερά, γιατί και αυτή συνεχίζει να επενδύει στο δίπολο δεξιά-αριστερά και όχι στην εθνικοαπελευθερωτική διάσταση που θα έπρεπε να πάρει ο αντιμνημονιακός αγώνας. Για χρόνια ολόκληρα μια ανιστόρητη εθνομηδενιστική Αριστερά, καλλιεργούσε την αντίληψη πως η ίδια η αντίσταση στους Γερμανούς στην Κατοχή δεν ήταν παρά εμφύλιος πόλεμος με τα τάγματα ασφαλείας και επέμενε στην περιχαράκωση των «αριστερών» απέναντι στους «δεξιούς». Και όμως, η αντιστασιακή παράδοση του ΕΑΜ και του Βελουχιώτη, η οποία μετέτρεψε την αριστερά σε μεγάλη πολιτική δύναμη, δεν διαχώριζε τους Έλληνες με βάση την πολιτική τους προέλευση αλλά τη στάση τους απέναντι στους κατακτητές. Τα τάγματα ασφαλείας τα κτύπησε ως όργανα των κατακτητών και όχι ως ιδεολογικούς αντιπάλους.

Σήμερα, που ο ελληνικός λαός πλήττεται εξίσου από τις πολιτικές της τρόικας και της νέας γερμανικής κατοχής, ο ρόλος των αντιμνημονιακών δυνάμεων, θα ήταν να ενώσουν όλους τους πληττόμενους Έλληνες και όχι να πέσουν στην παγίδα την οποία στήνουν οι δοσιλογικές μνημονιακές δυνάμεις που χρησιμοποιούν την Χ.Α. για να διαιρέσουν τις λαϊκές δυνάμεις.

Να τεθεί εκτός νόμου η ναζιστική συμμορία

Ένα μέρος της αριστερής αντιπολίτευσης με διάφορες απίθανες θεωρίες αρνείται να κινητοποιήσει το λαό ώστε να τεθεί εκτός νόμου η Χ.Α.

Καταλαβαίνουμε πως η Χρυσή Αυγή είναι χρήσιμη για πολλούς ως μπαμπούλας. Είναι χρήσιμη για τους εθνομηδενιστές, ώστε να λένε ιδού που οδηγεί ο «πατριωτισμός» – λες και οι χιτλερικοί ναζήδες, απόγονοι των ταγματασφαλιτών είναι «πατριώτες» – και να απεμπολούν οι ίδιοι πιο εύκολα την πατριωτική παράδοση της ελληνικής Αριστεράς. Στο παρελθόν ο Ριχάρδος Σωμερίτης είχε ευχηθεί ανοικτά να δημιουργηθεί ένα ακροδεξιό κόμμα, για να εξαφανιστεί η επιρροή των «αριστερών πατριωτών»! Το ίδιο έκαναν και διάφοροι «αντιεθνικιστές» «ιοί» οι οποίοι όχι μόνο συκοφαντούσαν ως φασίστες όλους τους πατριώτες – κατ' εξοχήν της Αριστεράς – αλλά πρόβαλαν συστηματικά τη Χρυσή Αυγή, ώστε να κατασκευάσουν τον μπαμπούλα που τους χρειαζόταν. Σήμερα όμως ο μπαμπούλας πήρε σάρκα και οστά!

Ωστόσο υπάρχουν και πολλοί άλλοι που επικαλούνται διάφορα έωλα επιχειρήματα ενάντια στην απαγόρευση της Χ.Α.

Πρώτο και κυριότερο ότι οι «ιδέες» δεν απαγορεύονται αλλά πρέπει να απαντηθούν με άλλες ιδέες! Η θεωρία αυτή είναι απολύτως εσφαλμένη γιατί η Χ.Α. δεν έχτισε την επιρροή της στηριζόμενη στη δύναμη των «ιδεών» της, τις οποίες προσπαθεί όσο μπορεί να αποκρύβει, αλλά στη χρήση της βίας. Λένε λοιπόν όσοι υποστηρίζουν αυτή την αντίληψη πως αν διωχθεί και απαγορευτεί η Χ.Α. θα εμφανιστεί με νέο όνομα και μάλιστα ως διωκόμενη. Όμως η Χ.Α. στελεχώνεται από παρακρατικούς, μπράβους, ανθρώπους του υποκόσμου, τμήματα των δυνάμεων καταστολής, και έχει στηριχθεί αποκλειστικά στη βία για να αναπτυχθεί, αυτή προβάλλει ακόμα και μέσα στη Βουλή, και όχι βέβαια τις ναζιστικές της ιδέες τις οποίες κρύβει από τον ευρύτερο κύκλο των ανεγκέφαλων ψηφοφόρων της. Επομένως, δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο στο επίπεδο των ιδεών αλλά στο επίπεδο που κατ' εξοχήν δρα. Και είτε θα τους αντιμετωπίσει η πολιτεία, απαγορεύοντάς τους, είτε θα τους αντιμετωπίσουν άλλες ομάδες και θα οδηγηθούμε σε εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα συρράξεις. Κατά συνέπεια, η καταστολή των δραστηριοτήτων τους και η απαγόρευση είναι το μόνο μέτρο που μπορεί να μειώσει τις συγκρούσεις και όχι το αντίθετο.

Δεύτερο επιχείρημα που χρησιμοποιείται κατ' εξοχή από το ΚΚΕ είναι πως η απαγόρευση του ναζισμού μπορεί να ανοίξει το δρόμο για διώξεις εναντίον της αριστεράς! Πρόκειται για αστειότητα διότι δυνάμεις που έχουν ρίζες στο λαό, δεν μπορούν να διωχθούν με απαγορεύσεις, αντίθετα ενισχύονται, ενώ αντίθετα το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής έχει ρίζες μόνο στους τραμπούκους και οι υπόλοιποι ψηφοφόροι της είναι περιστασιακοί, επομένως πρέπει να ξεριζωθεί τώρα, πριν αποκτήσει αυτές τις περιβόητες ρίζες.

Το τρίτο επιχείρημα αφορά τους ψηφοφόρους της «Χρυσής Αυγής», που προβάλλεται κάποιες στιγμές ακόμα και από μερικούς φίλους μας: «Τι θα γίνει με τους μη φασιστές και αυθεντικούς αντιμνημονιακούς ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, που συχνά προέρχονται από λαϊκά στρώματα ή ακόμα και την αριστερά;» Μα ακριβώς η χειρότερη επιλογή είναι να εγκαταλειφθούν τα λαϊκά στρώματα στη ναζιστική προπαγάνδα. Έχει γραφτεί στον τύπο (βλ. και στο Βήμα σήμερα) ότι ο Ρουπακιάς στο παρελθόν ανήκε σε «άλλο πολιτικό χώρο», υπονοώντας ότι βρισκόταν στην επιρροή του ΚΚΕ. Ξέρουμε ότι η επίθεση των Χρυσαυγιτών στο Πέραμα και το Κερατσίνι έγινε γιατί η ΧΑ μετά τις παραδοσιακά συντηρητικές λαϊκές περιοχές του Ασπροπύργου ή του Θριάσιου Πεδίου, προσπαθεί τώρα να διεισδύσει προνομιακά σε λαϊκές γειτονιές με αριστερή παράδοση. Γι' αυτό οργάνωσε και τις επιθέσεις στο Πέραμα και το Κερατσίνι. Και για να το κάνει χρειάζεται επίδειξη δύναμης και τραμπουκικές επιθέσεις, ενώ πληρώνει και μερικούς μπράβους, πράγμα που σε συνθήκες ανεργίας και εξαθλίωσης είναι αρκετά εύκολο. Πρέπει μέσα από μια παλλαϊκή κινητοποίηση να πειστούν οι απλά αγανακτισμένοι πολίτες να εγκαταλείψουν το ναζιστικό μόρφωμα και βέβαια τόσο το χειρότερο για τη δράκα εκείνων που θα συνεχίσουν να τους στηρίζουν. Εξάλλου δεν πρέπει να αφήσουμε τους ναζήδες να αλώσουν τη νεολαία και τα σχολειά.

Δεν καταλαβαίνουν άραγε όσοι χρησιμοποιούν ανάλογα επιχειρήματα πως η ΧΑ είναι απολύτως απαραίτητη στο σύστημα, διότι εμποδίζει τις αντιμνημονιακές δυνάμεις να ενωθούν και πως αν δεν υπήρχε η ΧΑ οι δοσιλογικές δυνάμεις θα είχαν ήδη καταρρεύσει; Αρκετά αφέθηκε το φαινόμενο της ΧΑ ουσιαστικά στο απυρόβλητο. Ειδικά για τις πατριωτικές δημοκρατικές δυνάμεις αποτελούν έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς. Θα πρέπει μήπως να θυμίσουμε πως μόνο το «Άρδην» έχει πραγματοποιήσει έναν συστηματικό ιδεολογικό αγώνα ενάντιά της τα προηγούμενα χρόνια;

Πρέπει λοιπόν εδώ και τώρα, να ξεκινήσει μια μεγάλη καμπάνια με στόχο την απαγόρευση των νεοναζιστικών δραστηριοτήτων και σχημάτων στην Ελλάδα. Όλα τ' άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις ή στην καλύτερη περίπτωση έκφραση μιας βαθύτατης άγνοιας απέναντι στο φασιστικό φαινόμενο και τον τρόπο αντιμετώπισής του. Οι Ναζί στηρίζουν τη δύναμή τους στη βία και με αυτή αιματοκύλησαν όλη την Ευρώπη. Και μόνο με τη βία αντιμετωπίστηκαν εν τέλει. Για να μη φτάσουμε εκεί πρέπει να τεθούν εκτός νόμου τώρα!

ΠΗΓΗ:  20 Σεπτεμβρίου 2013,  http://ardin-rixi.gr/archives/14278

«Ταξιδευτής των αλληγοριών»*

 

Του Γιάννη Στρούμπα

 

«Δύο αρτηρίες ζωής που

κινούνται με παράλληλη φορά.

Διπλή ένταση.

Διπλή εκτόνωση.

Ένα διχαλωτό ποτάμι επιθυμιών.

Κοιτάζω σταθερά έξω.»

Γιώργος Βέης

 

Η κίνηση σε πρωτόγνωρα τοπία προσφέρεται για λεπτομερή παρατήρηση και διεισδυτικές αναγνώσεις. Η διπλή γραμμή του εναέριου τρένου στην πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης Μπανγκόκ είναι ένα τεχνολογικό θαύμα. Υπό το πρίσμα ωστόσο της ποιητικής ευαισθησίας γίνεται αντιληπτή σαν δυο παράλληλες αρτηρίες, που αιματώνουν τη ζωή κι εξασφαλίζουν την ασταμάτητη ροή της μεγαλούπολης.

---

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 375, 16/9/2013.

Τοπία, ζωή και στοχασμούς αποτυπώνει ο Γιώργος Βέης στον τόμο «Μανχάταν-Μπανγκόκ, μαρτυρίες, μεταβάσεις», σε κείμενα που αν και φέρουν πεζή μορφή, διαπνέονται από ποιητικότητα, εξού και το τόλμημα, στο μότο του παρόντος κειμένου, της μεταγραφής ενός αποσπάσματος του συγγραφέα σε μορφή στίχων και στροφών, αποσπάσματος που κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελεί ποίημα. Στρέφοντας το βλέμμα του «σταθερά έξω», ο Βέης αξιοποιεί τις παραστάσεις του για να επιστρέψει βαθιά μέσα, προεκτείνοντας τις διπλές αρτηρίες του εναέριου τρένου όχι μόνο προς το Μανχάταν της Δύσης και, τανάπαλιν, πίσω στη Μπανγκόκ της Ανατολής, μα κι από τον έξω προς τον μέσα κόσμο του ανθρώπου, κι αντίστροφα.

Όπως νωρίτερα η διπλή γραμμή του εναέριου τρένου, έτσι και η κεντρική οδός Σιλόμ στη Μπανγκόκ δεν είναι απλώς μια δίοδος προς συγκεκριμένους προορισμούς· είναι παραγωγός νοήματος, ως φορέας αξιών, εντυπώσεων, συναισθηματικών αποχρώσεων. Στον Βέη τα αντικείμενα αποκτούν ιδιότητες έμβιων όντων. Οι τόποι είναι και οι παραδόσεις τους, τα έθιμα, η συμπλοκή τους με κάθε φορέα ζωής και με κάθε στοχασμό απορρέοντα από τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσονται και υπάρχουν. Τα δέντρα που 'χουν φυτρώσει επί των λαμπρών μνημείων της δυναστείας των Χμερ μέσα στη ζούγκλα, στην Καμπότζη, προκαλούν τη φιλοσοφική διάθεση του Βέη όχι μόνο σε σχέση με το εμφανές γεγονός, ότι δηλαδή από τη μια τα δέντρα αυτά υποστηλώνουν τα έτοιμα να καταρρεύσουν μνημεία μα απ' την άλλη τα ακυρώνουν κατακαλύπτοντάς τα, αλλά και σε σχέση με την προέκταση της αυστηρής κριτικής του συγγραφέα για τους αρχαιοκάπηλους από τον δυτικό κόσμο, που κόσμησαν τα «ημιπαράνομα» μουσεία των «προηγμένων» χωρών με τα προϊόντα των λεηλασιών τους επί των όπου γης πολιτισμών.

Η ταξιδιωτική περιπλάνηση του Βέη προεκτείνεται από τον τόπο στη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία του, κι αποκεί στην ψυχή και το ήθος. Τα βουνά, στοχάζεται ο συγγραφέας, είναι ένα σαβουάρ βιβρ, ένας οδηγός συμπεριφοράς για ευγενείς. Γι' αυτό διαμορφώνοντας ήθος συναινούν τόσο σε καταφάσεις όσο και σε βέτο, ελέγχοντας τα ανθρώπινα έργα και τις αντοχές. Άλλοτε η προσέγγιση αποκτά οικολογικές διαστάσεις, όπως στη διαπίστωση πως τα χιονοδρομικά κέντρα είναι πληγές στο σώμα των βουνών. Η διείσδυση των ταξιδιωτικών εντυπώσεων στην ψυχή του τόπου εκμεταλλεύεται τη λογοτεχνική περιδιάβαση. Τα λογοτεχνικά αποσπάσματα που σταχυολογεί ο Βέης από τους τόπους των ταξιδιωτικών του σεργιανισμάτων δεν συνιστούν τυχαίες, ενδεικτικές ανθολογήσεις· συνάδουν διαρκώς με τη θεματολογία στην οποία δοκιμάζεται η σκέψη του συγγραφέα.

Έμπλεος ανθρωπισμού και διψασμένος για δικαιοσύνη, ο Βέης δεν θα γινόταν παρά να προσεγγίζει με ιδιαίτερο προσωπικό ενδιαφέρον το περί δικαίου αίσθημα του αρχαίου Κινέζου φιλοσόφου Μέγγιου (Μενγκ Τσε), το οποίο εμφιλοχώρησε στις κινεζικές αντιλήψεις περί του καλώς συγκερασμένου συλλογικού βίου. Εδώ ακριβώς υπεισέρχεται το σχόλιο του Μπέρτραντ Ράσελ, ήδη το 1922, πως αν οι Κινέζοι αναιρούσαν τη φιλοσοφική τους παράδοση και υιοθετούσαν τον δυτικό τρόπο ζωής, θα δημιουργούσαν «λίγους παραφουσκωμένους πλουτοκράτες στην πατρίδα [τους] και εκατομμύρια φτωχούς που θα πέθαιναν από την πείνα στο εσωτερικό». Η αντίληψη που επικαλείται ο Βέης όχι μόνο επικυρώνει την προσωπική του θέαση των πραγμάτων, μα και παρέχει την αφορμή ενός προβληματισμού με προοπτική διαχρονικότητας, εφόσον, καθώς αυτός προβάλλεται στις σύγχρονες συνθήκες, αποδεικνύει την ισχύ του και τον πανομοιότυπο τρόπο λειτουργίας των ανθρώπων.

Μεταβαίνοντας στο πλαίσιο των διπλωματικών του διαδρομών από την Ανατολή στη Δύση, ο Βέης επιμένει να μην αναπαριστά στα κείμενά του μόνο τόπους, αλλά κυρίως να «χαρτογραφεί» ανθρώπους. Ο ποιητής Νικόλας Κάλας «χαρτογραφείται» από τον Βέη στη Νέα Υόρκη διά της προσωπικής επαφής κι «εξερευνήσεως». Η σκιαγράφηση του «ευρηματικού στιλίστα» Μπόρχες οφείλεται επίσης στην προσωπική γνωριμία. Η αύρα των προσωπικοτήτων που συστήνει εκ των έσω ο Βέης είναι δροσιστική, και προκαλεί με τη δροσιά της ένα ρίγος στον αναγνώστη, το οποίο όμως δημιουργείται και από το μυστήριο της πολυσχιδούς προσωπικότητας των παρουσιαζόμενων καλλιτεχνών, ένα μυστήριο διατηρούμενο από την επιλογή του Βέη να μη μιλά εξαντλητικά για τα πρόσωπα των κάδρων του, παρά να επικεντρώνεται στο στιγμιότυπο, στη λεπτομέρεια των πινάκων.

Η παρουσίαση του ζωγράφου Άντι Γουόρχολ είναι ενδεικτική της κριτικής ικανότητας του Βέη τόσο να επεξηγεί αναλύοντας όσο και να συμπυκνώνει συμπερασματικά: «Υποκαθιστώντας αενάως την απολύτως παραδοσιακή ή νεωτερική εικαστική έκφανση με το εξόφθαλμα βιομηχανοποιημένο προϊόν, ο Άντι Γουόρχολ καθιέρωσε εντέλει το προσωποπαγές ύφος του. Ένα ύφος ύστερου καγχασμού.» Σε λίγες μόλις σειρές ο περιεκτικότατος κριτικός αποδεικνύεται άκρως κατατοπιστικός. Παράλληλα, η συσχετιστική ετοιμότητα κι ευφυΐα του Βέη διαγιγνώσκεται στα «περίεργα και ασυνήθη», κατά τους γιατρούς, αίτια θανάτου του Γουόρχολ, καθώς ο συγγραφέας διαπιστώνει ότι με τα ίδια ακριβώς επίθετα αντιμετώπισε και η κριτική το έργο του ζωγράφου.

Η πρόσληψη του Γουόρχολ από τον Βέη δομείται επί της προσωπικής ευαισθησίας του συγγραφέα, κάτι που ισχύει και για την απεικόνιση του Αμερικανού ζωγράφου Φρανκ Στέλα. Όπως λοιπόν ο Στέλα προσαρμόζει τις απαιτήσεις του καμβά του στις απαιτήσεις της σύνθεσης, έτσι  κι ο Βέης προσαρμόζει τα στοιχεία του είναι που συνθέτουν τα χαρακτηριστικά των προσωπικοτήτων του στην προσωπική του πρόσληψη. Κι όπως ο Στέλα προσδίδει με τους περιορισμούς του στο κλειστό επίπεδο του καμβά του μια εναργή ατομική υπόσταση, έτσι κι ο Βέης προσδίδει στις προσωπικότητες που τον κινητοποιούν την προσωπική του ατομική υπόσταση, καθώς προβάλλει επί των περιγραφόμενων προσώπων την ευαισθησία του την αφορμώμενη από τις λεπτές εκφάνσεις εκείνων. Εύστοχα αυτοπαρουσιάζεται συνεπώς, όταν σημειώνει: «Κοντολογίς, άφησα το τοπίο να με κάνει, να με διαπλάσει. Είδα τους ανθρώπους σε διάφορα μέρη του πλανήτη ως δασκάλους, ως χορηγούς παιδείας. Ένιωσα και νιώθω δικός τους.»

Η παιδευτική διαδικασία στην οποία υποβάλλεται ο Βέης, και υποβάλλει με τη σειρά του τους αναγνώστες του, βρίσκει πολύτιμο σύμμαχο την ποιοτική γλώσσα του συγγραφέα. «Ο ποιητής, ο ταξιδευτής των προσωποποιήσεων και των αλληγοριών», διαπιστώνει ο Βέης για τον Σεφέρη, κάτι που ισχύει απολύτως και για τον ίδιο. Ο ποιητικός λόγος του συγγραφέα ενσωματώνει τη ζωή του διπλωμάτη, με τις μετακινήσεις και τις γραφειοκρατικές δομές που τη χαρακτηρίζουν. «Το διαβατήριο θα έχει πάντα πολλές ακόμη σελίδες για τις θεωρήσεις των μυήσεων», γράφει ο Βέης, συγκερνώντας το ταξιδιωτικό του έγγραφο με το ημερολόγιο των καταχωρήσεών του από τη διείσδυσή του σε τόπους κι ανθρώπους· ή «πρωτόκολλα μετάστασης στη μαγεία των στιγμών», με τις μαγευτικές στιγμές των μεταβάσεων του συγγραφέα να διασώζονται χάρη στη βοήθεια των διπλωματικών του πρωτοκόλλων. Η «πτητικότητα» του λόγου του Βέη, με την ποιητική αλαφροσύνη της, δίνει άλλη βαρύτητα στην επιπολαιότητα των λόγων που πετούν και χάνονται: τα «έπεα πτερόεντα» δεν είναι πια η αστοχασιά του σκορπισμένου στον άνεμο, δηλαδή στο πουθενά, λόγου· είναι η ποιητική μεταστοιχείωση ενός ευάερου στοχασμού.

Οι στοχαστικές περιπλανήσεις του Βέη ενισχύονται από το 24σέλιδο φωτογραφικό του αρχείο, που παρεμβάλλεται, χωρίς σελιδαρίθμηση, μεταξύ των σελίδων 128 και 129 του τόμου. Το εξαιρετικό τούτο αρχείο των φωτογραφιών υπηρετεί τη γενικότερη στόχευση του βιβλίου, παρέχοντας αφορμές για στοχασμούς αναφορικά με την επίδραση του τοπίου στον άνθρωπο. Όταν λοιπόν ο Βέης σημειώνει για τη φωτογραφία του παλιού, «τετραγωνισμένου» κτιρίου πως «ο τετραγωνισμός του τοπίου, η τυποποίηση της πολεοδομίας, η εγκαταβίωση στην ομοιότητα» συνιστούν τη σημερινή εικόνα του Μπρούκλιν, καταθέτει ένα σχόλιο για τον τρόπο με τον οποίο η τυποποίηση της πολεοδομίας στο σύγχρονο αστικό τοπίο αποπροσωποποιεί και τους ανθρώπους.

Η φιλοσοφία του Βέη αποκαλύπτεται από τον συγγραφέα κι ευθέως στην κατακλείδα του έργου του, όπου το ομιλητικότατο απόσπασμα από τον Φραντς Μπόας: «Εξαιτίας του έντονου συναισθηματικού μου ενδιαφέροντος για τα φαινόμενα του κόσμου, μελέτησα γεωγραφία.» Ο τόπος, επομένως, καί για τον Βέη, προκαλεί συναισθήματα και μεταφράζεται σε αυτά. Κι αν τα διαδραματιζόμενα στον τόπο έχουν κάποτε αρνητική έκβαση, όπως συνέβη με την αποτυχημένη απόπειρα του Αμερικανού εφευρέτη Πρέστον Τάκερ να παράξει ένα σύγχρονο, πρακτικό και οικονομικό αυτοκίνητο για τις μάζες, εκείνο που μετράει και βαραίνει δεν είναι η τελική αποτυχία, αλλά το όραμα, το όνειρο, η διάθεση πρωτοπορίας, το κολύμπι ενάντια στα ανυπέρβλητα εμπόδια του κατεστημένου. Έτσι, δικαίως οι ταξιδιωτικές μεταβάσεις του Βέη τροφοδοτούνται από το όραμα και πάλλουν δυνατά τους συγγραφικούς στοχασμούς στη φλέβα της ζωής.

Γιώργος Βέης, «Μανχάταν – Μπανγκόκ, μαρτυρίες, μεταβάσεις», εκδ. Κέδρος, Αθήνα 2011, σελ. 256.

«Θυμάμαι, ψιθυρίζω σαν να είμαι αυτόματο: "Ο αφανισμός των ιδεωδών, η νέα έρημος, οι νέες τέχνες επιβίωσης σε αυτήν, εμείς τα αμφίβια". Η πληρότητα της νιτσεϊκής αποτίμησης αποκτά ξαφνικά μέσα μου μιαν έντονη ινδονησιακή απόχρωση. Αμφιβάλλω αν θα μπορέσουμε να διορθώσουμε ποτέ το λάθος που έχουμε κάνει σε ατομική και συλλογική βάση: η διάσταση ανθρώπου-ζώου έχει βαθύνει τόσο πολύ, ώστε το δεύτερο να μοιάζει πλέον ότι ανήκει στο οικοσύστημα ενός άλλου, τελείως διαφορετικού πλανήτη. Εκτός κι αν φτάνοντας στο ναδίρ της σχέσης μας με το ζωικό βασίλειο, συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι η μοναξιά που μας περιμένει είναι εντέλει ο πρόωρος, ο δικός μας θάνατος.»

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΦΟΝΙΚΟ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΑΛΛΗ

Σχεδίασμα σκέψεων: Μισούν την ζωή

 

Του Β. Π. Μ.

 

Θέλω να εκφράσω κάποιες από τις σκέψεις μου με αφορμή το φονικό που έλαβε χώρα στην Αμφιάλη. Αναμφισβήτητα πρόκειται για φόνο που είχε πολιτικό κίνητρο και ανοίγει ένα άσχημο σπιράλ για καταστάσεις εμφύλιου σπαραγμού και ερεβώδη σύγχυση ή μάλλον για περαιτέρω σκοτισμό νοών και μπέρδεμα μυαλών. 

Οφείλω επίσης να τονίσω, ότι δεν συντρέχει καμιά απολύτως ανάγκη να αναζητήσω εύσημα αντιφασιστικής κουλτούρας από κανέναν. Μπορεί να ακούγεται αλαζονικό αυτό, αλλά θεωρώ ότι ο αντιφασισμός τεκμαίρεται στο εμπράγματο πεδίο της ζωής και όχι στην ακαδημαϊκή τοποθέτηση έναντι του φασισμού. Έχω νιώσει κυριολεκτικά στο πετσί μου πριν από δυόμισι χρόνια (Ιούνιος 2011) το δείγμα γραφής, αλλά και το δήγμα κοπής της νεόκοπης ύβρεως που ψιττακίζει ανερυθρίαστα τον φασίζοντα κεκεδισμό της. Το δικό μου συμβάν εξαιτίας του οποίου κατέληξα στον Ερυθρό με βαρύτατη διάσειση, δεν είναι δυνατόν να ξεχαστεί εύκολα. Απλά, τώρα έγινε μέσα μου μια χρονική ανάδραση και αναφορά στα γεγονότα που είχαν γίνει έξω από το σπίτι του τότε υπουργού Προστασίας του Πολίτη. 

Δεν πρόκειται απλά για σύγκρουση με αφορμή την διαφορετική πολιτική τοποθέτηση. Οι φασίζοντες, νιώθουν να απειλούνται από τον λόγο. Από τον λόγο που διατυπώνει με ευταξία τα επιχειρήματά του. Από τον λόγο που αναιρεί και αποδομεί την δική τους αιτία αναφοράς στο «δίκαιό» τους. Είναι μια παράξενη αίσθηση που βλέπω σε αυτούς. Γιατί πρόκειται για αίσθηση κι όχι για τοποθέτηση που έχει να κάνει με συνειδητοποίηση ή ενδελεχή εξέταση όλων των πτυχών ενός ζητήματος και θέματος. 

Ο φασισμός είναι η κατάφαση στο συμβαίνον της βιο-ζωτικότητας. Θα έλεγα η απόλυτη κατάφασή της. Και αυτή η βιο-ζωτικότητα δεν έχει καμιά άλλη παράμετρο παρά την διαρκώς τροφοδότησή της με τα στοιχεία που θα συντηρούν και θα ολοκληρώνουν την ύπαρξή της και μόνο. Πρόκειται δηλαδή για στοιχεία που φτιασιδώνουν το γιαπί της αυτοσκοπούμενης αυθυπαρξίας του φασισμού. 

Και ποιά είναι τα στοιχεία αυτά ταϊζουν την αυθυπαρξία του οικοδομήματος αυτού;

(1) Η αποκλειστική αναφορά στο ίδιον της βιολογικής «υπεροχής» και μόνον ύπαρξης. Δηλ. Επειδή ζω και υπάρχω, ε! τότε αποκλειστικά και θα υπερέχω βιολογικά ως δύναμη βιταλιστική. Δεν μπορεί να υπάρχω και να μην υπερέχω. Αυτό το στοιχείο είναι το καθαρά βιταλιστικό.

(2) Το δεύτερο στοιχείο είναι καθαρά αξιοδοτικής μορφής. Δηλαδή επειδή είναι δεδομένο (γι' αυτούς) ότι η υπεροχή επεδαψίλευσε όλα τα έπαθλα της και τα πρωτεία της σε μένα ως ζωτικά υπερέχον «όν», τότε αυτή η αυτοαναφορά δεν έχει παρά να προσδώσει τις «αξίες» που αποκλειστικά και δικαίως θα πρέπει να νέμομαι, να καρπούμαι και να τις κραδαίνω σαν όπλο και αιτία εξόντωσης του «άλλου», του «αυτού», του «εχθρού», του διαφορετικώ τω τρόπω υπάρχοντος ή ερμηνεύοντος την ζωή και την πραγματικότητα. Η αξία μου είναι αυταξία, αυτοκατάφαση, αυτή η ίδια η εαυτότητα και ο,τιδήποτε θέτει το ανάστημά του απέναντί του είναι προς εξόντωση.

(3) Το τρίτο στοιχείο είναι η ανιστορικότητα. Η ούτως δομούμενη ανθρωπολογία του φασισμού, γεμίζει ασφυκτικά με το πρωθύστερον μιας προειλημμένης απόφανσης που ούτως ή άλλως έχει να κάνει με την κατίσχυση του αίματος, και της της τιμής που απορρέει εξ αυτού. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η πρώτη αναφορά τους στο αίμα. Το αίμα προσδίδει τιμή. Η ιστορία γι' αυτούς είναι η διάρκεια της κατίσχυσης του αίματος που υπερέχει και βιταλιστικά και αξιοδοτικά.

(4) Η σχέση του φασισμού με την κοινωνικότητα : η σχέση των φασιστών και των φασιζόντων με τους ιδικούς τους δεν έχει καμιά κοινωνικότητα. Είναι η σχέση με την πληθύ, με την ποσότητα με την συσώρρευση των ομοίων επί τω σκοπώ της αυτοκατάφασης σε αυτό και μόνον που είναι. Είναι οι κόκκοι της άμμου που αποτελούν την έρημο του στερημένου από νόημα «είναι». Είναι κόκκοι της άμμου όπου ο καθείς δεν έχει καμιάν απολύτως ιδιοσυστασία, αλλά όλοι συγκολλώνται μεταξύ τους με την ύλη της αυτοκατάργησή τους. Αισθάνονται ισχυροί μόνον μέσα στην μάζα. Όσο πιο μεγάλη μάζα αποτελούν τόσο πιο ισχυροί νιώθουν, αλλά και τόσο πιο καταργημένοι είναι. Δεν υπάρχουν παρά δια της μάζας. Δεν ζουν παρά για την μάζα. Δεν τους εξαλείφει τίποτ' άλλο παρά η μάζα. 

Δεν θέλω να ανατρέξω σε οικονομικά και κοινωνιολογικά αίτια για να αναφερθώ στο «έτσι» του φασισμού. Είναι ζήτημα και θέμα πρωτίστως ανθρωπολογικής διάστασης που με την σειρά της απορρέει από την πλήρη απουσία οντολογίας. Η στάση τους έναντι της Ιστορίας του πολιτισμού είναι χαρακτηριστική. Δεν αντιλαμβάνονται την Ιστορία παρά με όρους κατισχύουσας ανάγνωσης, μανιχαϊστικής μεθερμηνείας και επομένως στην κατ' αυτόν τον τρόπο αιτολογούσα «πολιτική» συμπεριφορά. 

Δεν επομένως τυχαίο που οι πιο «ανεξέλεγκτοι» κόκκοι της υποκινούμενης αυτής άμμου δρουν έτσι όπως δρουν. Τελούν εν προδιαθέσει για ολική σύγκρουση. Σύγκρουση εξοντωτική του αντιπάλου. Μόνον τότε θα έχει νόημα η σύγκρουση γι' αυτούς. Δυνητικά είναι αυτοπρογραμματιζόμενες μηχανές του φονεύειν. Αρκεί να πυροδοτηθεί η προδιάθεσή τους. 

Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ στην προσωπικότητα του Miguel de Unamuno του Βάσκου φιλοσόφου και πρυτάνεως του Πανεπιστημίου της Σαλαμάνκα κατά τον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας (1936-1939). Στις 12 Οκτωβρίου 1936 , την επέτειο ανακάλυψης της Αμερικής, διοργανώθηκε στο Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα η γιορτή της «Ισπανικής Φυλής». Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά από μια γρήγορη προέλαση οι δυνάμεις των φραγκιστών είχαν καταλάβει την περιοχή της Σαλαμάνκα στις αρχές του Οκτωβρίου. Στην αίθουσα της γιορτής βρίσκονται επιφανή στελέχη του φραγκικού περιβάλλοντος, σύζυγος του Φράγκο, ο Επίσκοπος της Σαλαμάνκα, που είχε εκδώσει και σχετική ποιμαντορική επιστολή, ο ιδρυτής της Λεγεώνας των Ξένων Στρατηγός Milan Astray και ο Miguel de Unamuno. Ο Πρύτανις αν και δεν ανήκε στους δημοκρατικούς, δεν μπορούσε να παραμένει αδιάφορος απέναντι σε αυτά που είχαν προηγηθεί στην πόλη κατά την κατάληψή της ούτε απέναντι στην δολοφονία φίλων του όπως του δημάρχου της Σαλαμάνκα Casto Prieto, του καθηγητή των αραβικών στο Πανεπιστήμιο της Γρανάδα Salvador Villa, και του Γκαρθία Λόρκα. Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη από φαλαγγίτες που κάθε τόσο ενορχηστρούμενοι από τον Astray φώναζαν την πολεμική ιαχή «Viva la muerte» , δηλ. «Ζήτω ο θάνατος». Όταν ο θόρυβος κόπασε, ήλθε η σειρά του Unamuno να μιλήσει. Ο πρύτανις άρχισε να μιλάει και είπε τα ακόλουθα: 

«Όλοι σας αδημονείτε για τα λόγια μου. Με ξέρετε και γνωρίζετε καλά ότι δεν μπορώ να παραμείνω σιωπηλός. Μερικές φορές το να μένεις σιωπηλός είναι σαν να λες ψέματα, καθώς η σιωπή μπορεί να ερμηνευθεί ως συναίνεση. Ας αντιπαρέλθουμε την προσωπική προσβολή του καθηγητή Maldonado που συνεπάγεται αυτό το ξαφνικό ξέσπασμα χλευασμού σε βάρος των Βάσκων και των Καταλανών. Φυσικά, και εγώ ο ίδιος έχω γεννηθεί στο Μπιλμπάο. Ο επίσκοπος θέλει δεν θέλει , είναι Καταλανός από την Βαρκελώνη. Μόλις τώρα άκουσα μια μακάβρια και παράλογη κραυγή " Ζήτω ο θάνατος ". Και εγώ, που έχω σπαταλήσει την ζωή μου διαμορφώνοντας αντινομίες, οφείλω να σας πω σαν πραγματικός ειδήμων, ότι αυτή η αλλόκοτη αντινομία μού είναι απωθητική. Ο Στρατηγός Millan Astray, είναι ένας σακάτης Ας το ομολογήσουμε δίχως περιστροφές. Είναι ένας ανάπηρος πολέμου. Το ίδιο ήταν και ο Θερβάντες. Το δυστύχημα είναι ότι αυτήν την στιγμή στην Ισπανία υπάρχουν πολλοί σακάτηδες. Και αν ο Θεός δεν σπεύσει προς βοήθειά μας, σύντομα θα υπάρξουν ακόμη περισσότεροι. Θλίβομαι, όταν σκέπτομαι ότι ο Στρατηγός Millan Astray θα πρέπει να υποδεικνύει το πρότυπο μαζικής ψυχολογίας. Ένας σακάτης δίχως το μεγαλείο του Θερβάντες, ίσως να επιζητά μια δυσοίωνη παρηγοριά προκαλώντας ολόγυρά του ακρωτηριασμούς. Ο Στρατηγός θα ήθελε να δημιουργήσει εξαρχής στην Ισπανία – μια αρνητική δημιουργία σύμφωνα με την εικόνα που έχει στο μυαλό του. Για το λόγο αυτό επιθυμεί να δει μιαν Ισπανία σακατεμένη, όπως ασυναίσθητα ξεκαθάρισε. Αυτός είναι ο ναός του πνεύματος και εγώ είμαι ο πρωθιερέας του. Εσείς είστε εκείνοι που βεβηλώνετε τα καθαγιασμένα του όρια. Εσείς θα νικήσετε, επειδή η κτηνώδης βία σας περισσεύει. Αλλά δεν θα πείσετε ποτέ, αφού για να πείσεις χρειάζεται αυτό που λείπει από εσάς: αφορμή και δίκαιο για τον αγώνα σας. Θεωρώ μάταιο να σας προτρέψω να σκεφθείτε την Ισπανία».

Αυτός λοιπόν ήταν ο χειμαρρώδης, κοφτερός και αποφασισμένος λόγος του Miguel Unamuno που δεν μάσησε τα λόγια και πλήρωσε με τίμημα την ζωή του έξι εβδομάδες αργότερα το τόλμημά του. Στην πραγματικότητα αυτά που λέει ισχύουν και για τους δικούς μας χαλεπούς καιρούς. Και να σημειωθεί ότι αρχικά είχε χαρακτηρισθεί με όρους πολιτικής αναγνωρισιμότητας ως συντηρητικός μη ανήκων στους δημοκρατικούς της εποχής. Το πνευματικό του θάρρος και η πνευματική του ορθοπραξία απουσιάζουν ηχηρά σήμερα. 

Β. Π. Μ.

18-9-2013

Ποιοι ετοιμάζουν ανοιχτή φασιστική εκτροπή;

 

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Ο αγώνας ενάντια στον φασισμό δεν είναι υπόθεση φανατισμένων ομάδων που διψούν για εκδίκηση. Είναι υπόθεση όλου του λαού που παλεύει για δημοκρατία, περισσότερη δημοκρατία, αληθινή δημοκρατία. Η εκδίκηση, το αίμα για το αίμα και οι άλλες ταλμουδικές και καλβινιστικές υστερίες που ξεστομίζουν ορισμένοι για να δικαιολογήσουν τα ζωώδη μικροαστικά ένστικτά της τυφλής βίας που εκτρέφουν ως ιδεολογία, αφορούν τους θρησκόληπτους φανατικούς, τους τραμπούκους, τον υπόκοσμο και το παρακράτος. Όποιο έμβλημα ευκαιρίας κι αν φέρουν.

Τίποτε απ' όλα αυτά δεν έχει σχέση με ένα αληθινό παλλαϊκό κίνημα εναντίον του φασισμού. Πολύ περισσότερο όταν μέρα με τη μέρα φανερώνονται ολοκάθαρα τα πολιτικά πρόσωπα των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Κι αυτοί δεν είναι μόνο οι Μιχαλολιάκος και Σία της ΧΑ, αλλά πρωτίστως τα μεγάλα αφεντικά της συμμορίας του. Αυτοί δηλαδή που σχεδιάζουν ανοιχτή φασιστική εκτροπή με πρόσχημα την καταπολέμηση της ΧΑ.

Δεν υπάρχει καλύτερο δώρο σ' όλους αυτούς που προετοιμάζουν την φασιστική εκτροπή από το να υπάρξει κι άλλο θύμα τις επόμενες ημέρες. Δεν έχει καμιά σημασία αν φορά μαύρη μπλούζα ή όχι. Το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Δεν υπάρχει καλύτερη υπηρεσία σ' αυτούς που είναι έτοιμοι να ρίξουν στο γύψο την χώρα και τον λαό της, να φέρουν μισθοφόρους αγνώστων λοιπών στοιχείων να δρουν στις γειτονιές της Αθήνας και αλλού – όπως συμβαίνει στις Σκουριές Χαλκιδικής – να κατεβάσουν ακόμη και επίλεκτες μονάδες του στρατού για να αναλάβει την καταστολή, αλλά και να ζητήσουν συνδρομή από δυνάμεις του εξωτερικού, από την δράση εκείνων που έχουν επιδοθεί σε μια εκστρατεία τυφλής βίας με ξυλοδαρμούς και δολοφονικές απόπειρες εναντίον οποιουδήποτε «δεν τους γουστάρει», ή η κτηνώδης άγνοιά τους ταυτίζει με τους φασίστες επειδή σηκώνουν ελληνικές σημαίες, ή μιλάνε για πατρίδα. Παίζουν το παιχνίδι αυτών που υποτίθεται ότι αντιμάχονται καλύτερα ακόμη κι από τα μίσθαρνα όργανα του «βαθέος κράτους».

Πρέπει να το πούμε καθαρά: όσοι επιδιώκουν να σύρουν την ελληνική κοινωνία σε εμφύλιο με προτροπή την αντεκδίκηση, δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους ναζί της ΧΑ. Προλειαίνουν εξίσου την φασιστική εκτροπή που ετοιμάζουν ήδη οι κυβερνώντες και το καθεστώς της ευρωαποικίας. Άλλωστε που ήταν όλοι αυτοί όταν καταπατήθηκαν το σύνολο των δημοκρατικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού; Πότε αλήθεια κατήγγειλαν έστω τον επίσημο σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας από τους εντολοδόχους της τρόικας που ισοδυναμεί με εκτροπή και εσχάτη προδοσία;

Πότε έθεσαν ως πρωταρχικό τους μέλημα την άνευ όρων και αμετάκλητη ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας και του λαού της, που η ντόπια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία παρέδωσε αμαχητί στις δυνάμεις των ξένων δανειστών και της ευρωζώνης; Οι μεν μιλάνε για διαπραγμάτευση των πιο αυτονόητων δικαιωμάτων μιας χώρας κι ενός λαού και οι δεν τα έχουν ρίξει όλα στον καπιταλισμό για να μην παλεύουν για τίποτε.  

Ακούμε πολλές αντιφασιστικές κορώνες από πολλές μεριές. Προσφέρεται η εκμετάλλευση της κατάστασης από πολλούς. Αλλά δεν είδαμε κανέναν από τα επίσημα κόμματα συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης να θέτει θέμα δημοκρατίας. Λες και δεν υφίσταται θέμα δημοκρατίας σ' αυτή την χώρα. Λες και το μόνο πρόβλημα είναι η εγκληματική δράση της ΧΑ, η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να είχε αντιμετωπιστεί έγκαιρα και αποτελεσματικά – αν υπήρχε η πολιτική βούληση – με τις υφιστάμενες διατάξεις του ποινικού δικαίου.

Όμως όχι η ΧΑ χρειάζεται στους κρατούντες. Πώς αλλιώς θα δικαιολογήσουν τους νόμους και τις διατάξεις που έχουν στα σκαριά για να «δέσουν» πισθάγκωνα ολόκληρη την κοινωνία; Υπάρχει καλύτερη δικαιολογία από την δήθεν εναντίωση στον φασισμό της ΧΑ; Κι έτσι η άνοδος του φασισμού της επίσημης εξουσίας ξεπροβάλλει πίσω από και σε αντιπαράθεση με τον φασισμό των πιο χυδαίων και αναλώσιμων οργανέτων της, δηλαδή της ΧΑ.

Με όλους τους γιαλαντζί επαναστάτες να κηρύσσουν «αντιφασιστικό αγώνα» αποκλειστικά και μόνο εναντίον στη ΧΑ, ελπίζοντας οι κυβερνώντες να κάνουν τα στραβά μάτια σε κανένα «αντιφασιστικό» λυντσαρισματάκι. Μόνο και μόνο για να ανάψουν τα αίματα, να κορώσουν από φανατισμό οι πιστοί οπαδοί και να αποκτήσουν «αντιφασιστικό» άλλοθι οι ηγεσίες που έχουν παραδοθεί εκ προοιμίου στην φασιστική εκτροπή που εδώ και τρία χρόνια μεθοδεύει συστηματικά η εξουσία με εντολές έξωθεν.

Κι έτσι όλοι έχουν συντονιστεί στον ίδιο τόνο. Κι ενώ οι κυβερνώντες με πρώτο τον ανεκδιήγητο και εξαιρετικά επικίνδυνο Δένδια, μιλούν ανοιχτά για νέους ακόμη πιο αυταρχικούς και αυθαίρετους νόμους και αστυνομικές διατάξεις με στόχο δήθεν την ΧΑ, αλλά με αληθινό σκοπό την προστασία των δοσίλογων και του καθεστώτος τους, οι ηγεσίες των άλλων κομμάτων περί άλλων τυρβάζουν. Καμιά ξεκάθαρη κουβέντα ότι δεν πρόκειται να ανεχθούν νέα διατάγματα καταστολής, μιας και τέτοιες πρωτοβουλίες των κυβερνώντων δεν θα έχουν σαν στόχο την ΧΑ αλλά να περιορίσουν δραστικά τις λιγοστές τυπικές ελευθερίες που έχουν απομείνει στο λαό.

Αντίθετα η ηγεσία του ΚΚΕ μιλά για «σάπιο καπιταλιστικό σύστημα» που εκτρέφει φαινόμενα σαν της ΧΑ και δεν λέει κουβέντα για δημοκρατία. Για την ηγεσία του ΚΚΕ, απ' ότι φαίνεται, είτε δημοκρατία, είτε φασιστική δικτατορία είναι το ίδιο και το αυτό, μιας και τα δυο φαινόμενα μπορούν να υπάρξουν στο «σάπιο καπιταλιστικό σύστημα». Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να φανατίσει τους οπαδούς της και τίποτε περισσότερο.

Ο κ. Τσίπρας με την σειρά του δήλωσε τα εξής τρομακτικά: «Πολύ φοβάμαι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σχέδιο αποσταθεροποίησης και αποπροσανατολισμού, ενορχηστρωμένο από ακροδεξιά κέντρα και τη νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής… Χρειάζεται ομαλότητα και σταθερότητα για να προχωρήσουμε μπροστά. Και άρα πρέπει να απομονώσουμε όσους σχεδιάζουν να τορπιλίσουν την ομαλότητα, προκειμένου να επιβάλουν στη χώρα ένα σκοτάδι σαν αυτό που έχει ζήσει ο λαός μας.  Και ακριβώς επειδή τα έχει ζήσει, πιστεύουμε ότι δεν θα αφήσει κανέναν να μας τα ξαναεπιβάλλει.»

Μα καλά, δε ζει στην Ελλάδα ο κ. Τσίπρας. Σχέδιο αποσταθεροποίησης από ακροδεξιά κέντρα και τη ΧΑ; Και οι πολιτικές του μνημονίου, οι αναγκαστικοί νόμοι με τους οποίους επιβάλλονται, το καθεστώς κατοχής και αποικίας, τι είναι; Πρότυπο σταθερότητας; Τι άλλο κάνουν οι εντολοδόχοι της τρόικας εδώ και τρία χρόνια, εκτός από το να αποσταθεροποιούν την χώρα σε βαθμό ολοκληρωτικής καταστροφής, να κυβερνούν με εκτροπές σε βαθμό εσχάτης προδοσίας, να ισοπεδώνουν κάθε έννοια δημοκρατικής έννομης τάξης; Τι είναι όλα αυτά που ζούμε ως χώρα και ως λαός; Σταθερότητα και ομαλότητα που την απειλεί μονάχα η ΧΑ; Έλεος, κ. Τσίπρα.

Οι δηλώσεις αυτές μαζί με τις θεωρίες περί «συνταγματικού τόξου» μου θυμίζουν τις τελευταία περίοδο πριν την έλευση του φασιστικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου 1936.

Όπως σήμερα έτσι και τότε η Ελλάδα είχε μπει στον τέταρτο χρόνο της επίσημης χρεοκοπίας της. Το 50-60% του εισοδήματος των λαϊκών νοικοκυριών το έτρωγαν τα χρέη στις τράπεζες και στην εφορία. Η ανεργία κάλπαζε και η πείνα είχε αρχίσει να εμφανίζεται στις εργατικές συνοικίες. Οι 3 στους 4 επαγγελματοβιοτέχνες έβαζαν λουκέτο και η κοινωνική αναταραχή γενικευόταν. Την αγωνία του επίσημου πολιτικού κόσμου για την κοινωνική αναταραχή που συγκλόνιζε τα θεμέλια του κυρίαρχου συστήματος εξουσίας, εξέφραζε ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου με την αγόρευσή του στην Βουλή στις 27/4/1936. Να τι έλεγε: «…αν προσέξωμεν σήμερα, θα ίδωμεν, ότι υπάρχει εις όλην την χώραν ένας αναβρασμός των λαϊκών στρωμάτων, λόγω της μη ικανοποιήσεως των αξιώσεών των… Δι' αυτούς τους λόγους επαναλαμβάνω, ότι έχω την πεποίθησιν, ότι θα σταματήση αυτή η αποσυνθετική εξέλιξις, δια να μπορέσωμεν να αρχίσωμεν μια καινούργιαν ζωήν, επεβάλλετο να δώση τα χέρια ο πολιτικός κόσμος, να συνεργασθούν τα μεγαλύτερα κόμματα.»

Πρόφαση και τότε της συνεργασίας των μεγαλυτέρων κομμάτων ήταν η ανωμαλία που προκαλούσε η δράση φασιστικών συμμοριών σαν την ΕΕΕ – κάτι σαν την ΧΑ σήμερα – που δολοφονούσε και έβαζε φωτιά σε συνοικίες «τουρκόσπορων», όπως αποκαλούσε η συγκεκριμένη ναζιστική οργάνωση τους πρόσφυγες από τα παράλια της Μικρής Ασίας. Ποιος ανέλαβε να εκφράσει αυτή την διακομματική συνεργασία έναντι της ανωμαλίας και της δράσης των φασιστικών συμμοριών της εποχής; Ο Ι. Μεταξάς. Από τον Απρίλιο μέχρι τον Αύγουστο του 1936, οπότε και επεβλήθη ανοιχτά η δικτατορία με δυο βασιλικά διατάγματα, το σύνολο των επιφανών πολιτικών ανδρών του ελληνικού κοινοβουλίου υπερασπιζόταν την «διακομματική κυβέρνηση» Μεταξά ως ανάχωμα στην ανωμαλία και στις φασιστικές συμμορίες. Το μόνο κόμμα που διαφωνούσε τότε και καλούσε σε παλλαϊκό ξεσηκωμό όλων των δημοκρατικών δυνάμεων ήταν το ΚΚΕ.

Από την στάση των «κομμάτων του συνταγματικού τόξου» το 1936 μας προέκυψε η καραμπινάτη φασιστική δικτατορία του Μεταξά. Από την στάση των «κομμάτων του συνταγματικού τόξου» τι φασιστική εκτροπή θα μας προκύψει; Κάτι μου λέει ότι θα το δούμε πολύ σύντομα. Ιδίως αν συνεχιστούν τα έκτροπα των ημερών.

Ο μόνος τρόπος για να αποφύγουμε τον εκφασισμό της πολιτικής ζωής και την φασιστική εκτροπή είναι ένας. Να ενισχυθούν οι αγώνες των εργαζομένων και του λαού. Το ξεχάσαμε ότι εκεί δίνεται η μάχη; Στις απεργίες των εκπαιδευτικών και των άλλων κλάδων. Το ξεχάσαμε ότι βρισκόμαστε στις αρχές μιας γενικής αγωνιστικής κλιμάκωσης της κοινωνίας; Νομίζετε ότι τυχαία έγινε τώρα η δολοφονία; Νομίζετε ότι δεν ξέρουν οι κρατούντες ότι η κοινωνία ποθεί να κλιμακώσει; Νομίζετε ότι δεν θέλουν να την αποπροσανατολίσουν και να χαθεί το κύριο, το βασικό, ότι ίσως να βρισκόμαστε καταμεσής της μεγαλύτερης απεργιακής μάχης των τελευταίων χρόνων. Εκεί κρίνεται η μάχη και όχι σε εκδηλώσεις εκτόνωσης ή διαμαρτυρίας.

Ιδίως τώρα που ακόμη και συνδικαλιστικές ηγεσίες μετά τις πρώτες ημέρες απεργίας είναι υποχρεωμένες να επανεξετάσουν τις μορφές αγώνα πριν οδηγηθεί η όλη προσπάθεια σε ταπεινωτική ήττα. Τώρα είναι ευκαιρία να κατανοήσουν όλοι ότι οι αγώνες σήμερα για να είναι μαζικοί, παλλαϊκοί και με αποτέλεσμα χρειάζονται διαφορετικό τρόπο σκέψης και δράσης. Όχι τόσο με απεργίες χωρίς αντίκρισμα και αιτήματα που διασπούν και διαιρούν σε συντεχνίες, αλλά στη βάση της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας.

Όποιος είναι αληθινός αντιφασίστας ξέρει τι πρέπει να κάνει. Να συμβάλει στην ενότητα από τα κάτω του λαού έτσι ώστε μέσα από λειτουργικές καταλήψεις και παλλαϊκές μορφές αγώνα να επέλθει το ταχύτερο δυνατό η ριζική ανατροπή του καθεστώτος. Και πρώτο βήμα για κάτι τέτοιο είναι η ανατροπή εδώ και τώρα της κυβέρνησης από τον ίδιο τον λαό, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για μια δημοκρατικά αναγεννημένη Ελλάδα.

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 19 Σεπτεμβρίου 2013, http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/09/blog-post_19.html

«Ουκ επ' άρτω μόνω», προς απεργούς εκπαιδευτικούς το ανάγνωσμα

 

Του Αντ. …Γκάζακα

 

Συναδέλφισσα και συνάδελφε που απεργούμε μαζί από τη Δευτέρα (16/9), που βρεθήκαμε όντας απεργοί στα σχολεία για να μιλήσουμε με γονείς και μαθητές, που ίσως για πρώτη φορά συναντηθήκαμε – επιτέλους χαμογελαστοί – στο δρόμο για τις συγκλονιστικές απεργιακές συγκεντρώσεις, που συμμετέχουμε σε αυτήν την πανέμορφη ποικιλία των απεργιακών μας δράσεων, άλλος λίγο και άλλη πολύ, μέχρι τώρα πετύχαμε σπουδαία πράγματα.

Προετοιμάσαμε μια επιτυχημένη απεργία, απεργήσαμε σε ποσοστά που ίσως να μην έχουν ξαναεμφανιστεί, δείξαμε ότι μπορούμε να παλέψουμε όλοι μαζί, συμπορευθήκαμε με άλλους κλάδους, φέραμε την παιδεία στο κέντρο του δημόσιου λόγου, χρησιμοποιήσαμε τη φαντασία μας, τη δημιουργικότητα και τις νέες τεχνολογίες, μιλάμε στην κοινωνία για τα προβλήματα της εκπαίδευσης με τρόπο σύγχρονο και κατανοητό, και, το πιο σημαντικό, η κοινωνία μας ακούει με όλο και πιο ευμενή διάθεση. Κι ακόμη, κάναμε τα παπαγαλάκια του συστήματος, αυτούς που μας λοιδορούν και μας βρίζουν με κάθε ευκαιρία, να αφρίσουν από το κακό τους, να εξαπολύσουν νέα ψεύδη και να προσπαθούν να μειώσουν τον αγώνα μας, αληθινά τρομοκρατημένοι για τη συνέχεια.

Αυτό και μόνο θα έπρεπε να είναι αρκετό για να μη σκεφτούμε ούτε στιγμή ότι πράξαμε πλέον το συναδελφικό μας καθήκον επιστρέφοντας σιγά-σιγά στις σχολικές αίθουσες. Η απεργία μας είναι πενθήμερη -τουλάχιστον- και την Τετάρτη-Πέμπτη απεργούν μαζί μας οι δάσκαλοι, αλλά και οι εργαζόμενοι όλου του δημόσιου τομέα. Πώς είναι δυνατόν τώρα να σταματήσει να απεργεί κάποιος που απέργησε ήδη τη Δευτέρα ή/και την Τρίτη; Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να μείνουμε στις θέσεις μας και να τις πυκνώσουμε ακόμη περισσότερο. Να δείξουμε τόσο στην κοινωνία όσο και σε αυτούς που μας χαρακτήρισαν «μια δράκα» ότι είμαστε πολλοί και είμαστε αποφασισμένοι. Αν συμβεί το αντίθετο, αν πούμε «φτάνει τόσο, αρκετά απέργησα» θα είναι σαν να δίνουμε το πράσινο φως στο Υπουργείο να μας τσακίσει κι άλλο, αφού θα βρεθούμε λειψοί στο μέτρημα.

Η κυβέρνηση και οι εντολείς της έχουν αποδείξει ότι είναι σκληροί μέχρι αναλγησίας, αλλά δεν είναι ανίκητοι. Αν θέλουμε να πετύχουμε κάτι περισσότερο από αυτά που πετύχαμε ως τώρα πρέπει να φανούμε κι εμείς το ίδιο σκληροί και ακλόνητοι. «Και τα χαμένα μεροκάματα;» θα ρωτάτε ήδη όσοι σκέφτεστε την επιστροφή στην τάξη. «Και οι υποχρεώσεις που τρέχουν;» «Τα δάνεια;» Θα κάνουμε λίγη ακόμη οικονομία, συνάδελφοι, θα ζοριστούμε, κι αν δεν έχουμε τη δυνατότητα, υπάρχει και το απεργιακό ταμείο, που επιτέλους δημιούργησε το σωματείο μας. Στο κάτω-κάτω, αν πρέπει να πληρώσουμε στην ώρα τους αυτά που χρωστάμε, ας αρχίσουμε από τα χρέη στα παιδιά μας, είτε είναι τα βιολογικά μας παιδιά είτε οι μαθητές μας. Αύριο ίσως είναι πολύ αργά. Και το ξέρουμε.

Απεργία λοιπόν. Για όσο χρειαστεί. Για να μην ξαναμπούμε στην τάξη με σκυμμένο το κεφάλι. Και όχι μόνο απεργία, αλλά και διαρκή παρουσία στις απεργιακές συγκεντρώσεις, στις πορείες, σε όλες μας τις δράσεις. Γιατί το χαμόγελο της αλληλεγγύης που είδαμε ο ένας στα χείλη του άλλου αυτές τις μέρες είναι η ελπίδα, η ζωή. Όλα τα άλλα είναι σκέτη επιβίωση. Όλοι μαζί μπορούμε.

ΥΓ. Δεν απευθύνομαι στα μίζερα εκείνα πλάσματα που μοιράζονται μαζί μας τα ίδια γραφεία και τις ίδιες αίθουσες και επέλεξαν να μην απεργήσουν ούτε τη Δευτέρα. Αυτές και αυτοί διάλεξαν ήδη τη μοναξιά του ατομισμού. Δεν τους μισώ. Τους οικτίρω.

Ανανέωση 18/9, 17:45: Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους ναζί της Χρυσής Αυγής πιστεύεις ότι μπορείς να μπεις απλώς στην τάξη για να κάνεις μάθημα, αντί να αγωνίζεσαι ενάντια στην κυβέρνηση και τις πολιτικές που όπλισαν το χέρι τους;

ΠΗΓΗ: 18/09/2013 by gazakas, http://gazakas.wordpress.com/2013/09/18/apergia-3/

Στης λιμνοθάλασσας το γέρμα

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

Χάθηκα στα αρμυρά πηγάδια σου

Πλανήθηκα

           στους σκιερούς βυθούς σου

Μες στ ‘ ανοιχτά σου όστρακα

ψάχνοντας  το σπάνιο μαργαριτάρι,

σε βρήκα στα υπόγεια ρεύματα

                                δίφατσο νόμισμα,

να γυαλίζεις ασημένιο

                     στην άμμο, ανοξείδωτο 

Χάθηκα στις βουνοπλαγιές 

                       των ζυγωματικών σου

Στων παρειών σου τις μαρμαρυγές

          είδα ν' αναβοσβήνει ο πόθος

και σε βρήκα στη φωνή του γλάρου

αγωνία θαλασσινή να κράζεις

                            για ζωή και θάνατο

 

Στον καλαμιώνα των μαλλιών σου

                                                 χάθηκα

ψάχνοντας μαγικό βοτάνι

να σε ποτίσω να μου πεις

                  τ' ανείπωτα μυστικά σου

για της γοργόνας τη σκιά

                    στου ήλιου τα παιγνίδια

 

Εκεί στο κύμα σου

αρμενίζοντας

        κατά τη μεριά των Εχινάδων

                                                 χάθηκα

με τα σεντόνια μου πανιά

                          στης νύχτας το ιστίο

κι εκεί σε βρήκα ν' αγναντεύεις

                             το φάρο της Οξιάς

να ρουθουνίζεις θύελλα

                   να σπαρταράς στο κύμα

και να σου λούζει ο αφρός

                        τον ταραγμένο κόλπο

 

Εκεί  ακριβώς

                   που ξεψυχάει ο ποταμός

 στου Αχελώου τις αηδονοφωλιές

      στης λιμνοθάλασσας το βούρκο

Εκεί σε ψάχνω στους βυθούς

κάτω απ' τη σκουριά των ναυαγίων 

Κι εκεί σε βρίσκω

στην ανοξείδωτη στιλπνότητα

                                            του έρωτα

νόμισμα δίφατσο, να γυαλίζεις

                     στην άμμο ασημόχαρο

 

Κι' ας με τραβάει η λάμψη

                                              στο βυθό

εκεί ακριβώς σε βρίσκω

γοργόνα να παίζεις

                        στο πορφυρό το κύμα

στης λιμνοθάλασσας

                                 το  ηλιοβασίλεμα

            σαν πιάνει φωτιά το πέλαγος

 

                              30 Ιουλίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος

 

 

* http://toxefwto.blogspot.gr/

Αφετηρία ενός κοινωνικού ρεύματος ανατροπής

Η δικομματική κυβέρνηση έριξε μαύρο στη δημόσια εκπαίδευση

 

Του Τριαντάφυλλου Σερμέτη*

Συνεχίζοντας το θεάρεστο έργο της διάλυσης του κοινωνικού ιστού της χώρας, ανέλαβε να χτυπήσει την καρδιά του έθνους, που είναι η Παιδεία του. Διαφαίνεται πλέον και στον πιο καλόπιστο πολίτη αυτού του τόπου ότι αυτή η κυβέρνηση των ανδρείκελων είναι οι υπάλληλοι-εκτελεστές της διάλυσης μιας χώρας. Βρισκόμαστε πλέον στο σημείο μηδέν και δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για αναβολές και παλινδρομήσεις.

Οι εκπαιδευτικοί αποφάσισαν με συντριπτική πλειοψηφία στις συνελεύσεις τους έναν αγώνα διαρκείας. Ο αγώνας τώρα αρχίζει. Ένας αγώνας πορείας μέσα στην κοινωνία, ενημέρωσής της, αντιμετωπίζοντας τους οδοστρωτήρες της δικομματικής κυβέρνησης, τα ΜΜΕ. Το διακύβευμα δεν είναι συντεχνιακό, αλλά πλέον το αίτημα είναι πολιτικό. Είναι το αίτημα για δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους, για δημοκρατία και ελευθερία, τα οποία είναι εκείνα τα αξιακά και ηθικά στοιχεία που πρέπει να διέπουν τους αγώνες, ενάντια στην ανηθικότητα της αυταρχικότητας.

Μείωσαν τους μισθούς, άλλαξαν το Πειθαρχικό Δίκαιο, εισήγαγαν την τιμωρητική-αξιολόγηση. Ο κλάδος δεν συσπειρώθηκε, δεν αντέδρασε.

Ο κάθε εκπαιδευτικός, όπως και οι περισσότεροι, φαίνονταν υπνωτισμένοι και υπήρχε μια εσωστρεφής καταθλιπτική ατμφόσφαιρα,θεωρώντας ο κάθε ένας ότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι εισχωρώντας παράλληλα και το ενοχικό σύνδρομο που τεχνηέντως επέβαλλε η κυβέρνηση.

Η προσβολή, όμως, της αξιοπρέπειάς μας, της ελευθερίας μας, της αισθητικής μας και του πολιτισμού μας, μας γέμισε οργή, μας συσπείρωσε και έδειξε ότι οι παιδαγωγοί και δάσκαλοι των παιδιών ως πνευματικοί φορείς, δεν θα ανεχτούν την αυταρχικότητα, την αντιαισθητική και το ξεπερασμένο, αλλά διαθέτουν όλα εκείνα τα αισθητικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά μιας Ελλάδας άλλης,αξιοπρεπούς, που στενάζει κάτω από το βάρος μιας εξουσιαστικότητας και αυταρχικότητας των ισχυρών δυνάμεων που κυβερνούν. Η ενότητα, η ομοψυχία και η ενεργητική δράση όλων μας θα αποτελέσουν τα συστατικά στοιχεία εκείνα για τον αγώνα που θα κερδηθεί.
Ένα κομμάτι του εκπαιδευτικού κόσμου είναι αποφασισμένο να μπει στον αγώνα. Ένα κρίσιμο μέγεθος, όμως, που θα γείρει την πλάστιγγα αποφασιστικά προς τη νίκη αμφιταλαντεύεται αν θα εισχωρήσει στον απεργιακό αγώνα.

Οι λόγοι της επιφυλακτικότητας είναι οι οικονομικοί και η έλλειψη πίστης και νοήματος ενός αγώνα που πιστεύουν ότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Χρειάζεται να γίνει σαφές ότι απεργεί κανείς όταν δεν έχει χρήματα, και όχι όταν έχει. Και ένας αγώνας χάνεται όταν δίνεται, και όχι όταν δεν δίνεται. Αρκετά μεγάλος αριθμός εκπαιδευτικών αντιλαμβάνεται την ευθύνη της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής, καθώς στην ενδεχόμενη ήττα του εκπαιδευτικού κινήματος ανοίγουν οι κερκόπορτες για περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι ο πραγματικός στόχος είναι η ιδιωτικοποίηση του σχολείου, σύμφωνα με τις επιταγές του ΟΟΣΑ. Η σημερινή αποψίλωση των σχολείων από εκπαιδευτικό προσωπικό θα συνδεθεί στο μέλλον και με την αξιολόγηση των δομών της εκπαίδευσης και κατά συνέπεια με τη χρηματοδότηση των σχολείων. Με τον ίδιο τρόπο, όπως ακριβώς απαξίωσαν δημόσιες επιχειρήσεις και στη συνέχεια τις εκχώρησαν, αποδομούν με πρωτοφανή αναλγησία τη δημόσια εκπαίδευση.
Τελικά, θα εκχωρήσουν σε ιδιώτες τις σχολικές μονάδες, εφόσον δεν θα μπορούν να σταθούν διαφορετικά, λόγω της χαμηλής στάθμης της παρεχόμενης εκπαίδευσης και κατά συνέπεια της υποχρηματοδότησης.

Σκοπός είναι να μείνει στην εκπαίδευση ένας ελάχιστος αριθμός στελεχών, προσωπική εκτίμηση 15-20.000 που θα κινεί τα σχολεία και οι υπόλοιποι θα δουλεύουν ως ωρομίσθιοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

Με προμετωπίδα τον αγώνα των εκπαιδευτικών είναι δυνατόν – και αυτό θα κριθεί από τη συμμετοχή στην απεργία – να δημιουργηθεί ένα μεγάλο ρεύμα κοινωνικής ανατροπής της βάρβαρης πολιτικής που εξαθλιώνει τις ζωές όλων και να αποτελέσει το έναυσμα μιας πολιτικής λύσης που θα δώσει διέξοδο στο λαϊκό καημό της ανυπόφορης μνημονιακής εποχής.

Όταν η αδικία καθίσταται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος!

* Ο Τριαντάφυλλος Σερμέτης είναι θεολόγος-φιλόλογος, πρόεδρος της Α' ΕΛΜΕ Πέλλας

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 16 Σεπτέμβριος 2013, http://e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=12756%3A…82&Itemid=51

Η αγωνία της Δαμασκού και η αναλγησία των Αθηνών

 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

 

«Το μέλλον είναι ως επί το πλείστον αβέβαιον.

Και η αβεβαιότης αυτή, όσο απατηλή και αν είναι,

αποδεικνύεται συγχρόνως χρησιμωτάτη.

Διότι ένεκα του φόβου τον οποίον εμπνέει εις όλους εξ ίσου,

καθείς δυσκολώτερον αποφασίζει να επιτεθεί εναντίον του άλλου…».

Θουκυδίδης, Ιστορίαι, απόδοση Ελευθερίου Βενιζέλου, τ.Α, βιβλίον Δ.

 

Ο Θουκυδίδης είναι ο πατέρας της «realpolitik» στην σφαίρα των διεθνών σχέσεων και οι διδαχές του για το πώς πρέπει να λαμβάνονται οι αποφάσεις στην εξωτερική πολιτική και να οικοδομούνται στρατηγικές συμμαχίες μελετώνται οπωσδήποτε σήμερα από τα διαφορετικά κέντρα αποφάσεων που σχεδιάζουν τα σενάρια των μελλοντικών εξελίξεων στην Μέση Ανατολή.

Αυτή την ώρα, που το γενικότερο μπέρδεμα του μεσανατολικού κουβαριού οδηγείται σε κορύφωση, ο συσχετισμός των δυνάμεων θα σταθεί αποφασιστικός για την ενδυνάμωση ή την μείωση της ελληνικής εθνικής ισχύος ή ακόμα, στο χειρότερο σενάριο, για την περαιτέρω συρρίκνωση του ελληνισμού στην περιοχή.

Αυτό που ξεκίνησε εδώ και δύο χρόνια στην Συρία και συνεχίζεται με κίνδυνο να ακολουθήσει μια νέα ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση στη γειτονιά μας δεν είναι ένας αγώνας για δημοκρατία, αλλά ένας πόλεμος με πολλές διαστάσεις. Αφορά τα σχέδια του σιωνιστικού Ισραήλ για κλιμακωτή «αναμόρφωση» της Μέσης Ανατολής με στόχο το Ιράν, της ενδοϊσλαμικής διαμάχης όπου εμπλέκονται Σουνίτες, Σιΐτες, το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία και άλλοι παράγοντες και, τέλος, είναι μια πρόκληση απέναντι στις αντοχές της Ρωσσίας να αναδειχθεί σαν αντίπαλος πόλος στην παγκοσμιοποίηση made in USA.

Μπροστά σ' αυτές τις προκλήσεις είναι τραγική η ανυπαρξία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και η αναλγησία των Αθηνών απέναντι στους δοκιμαζόμενους αδελφούς πληθυσμούς της Συρίας, οι οποίοι διατηρούν την ελληνική γλώσσα και την ορθόδοξη παράδοση, είτε είναι ελληνικής είτε αραβικής καταγωγής.

Παρ' όλα αυτά, και παρά την ευθυγράμμιση της μνημονιακής πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδας και της φιλοανανικής κυβέρνησης της Κύπρου με τα ισραηλινά συμφέροντα, η Ελλάδα σημαίνει ακόμα πολλά για τον συριακό λαό που, μέσα στην αγωνία του, αναζητά στηρίγματα και επαφές στις ιστορικά φιλικές δυνάμεις. Το ίδιο ισχύει και με τον δοκιμαζόμενο Αιγυπτιακό και τους άλλους Αραβικούς λαούς.

Η Ελλάδα παραδοσιακά, όταν ασκούσε πιο υπεύθυνη εξωτερική πολιτική, είχε καλές σχέσεις με τις μουσουλμανικές χώρες και ο ελληνικός λαός, μέχρι την άνοδο του ισλαμιστή Ερντογάν, δεν ταύτιζε το Ισλάμ με τον εξ ανατολών τουρκικό κίνδυνο. Το ζήτημα της αντιμετώπισης της νέας ισλαμικής Τουρκίας δεν οδηγεί, όμως, κατ' ανάγκην στις αγκαλιές του Ισραήλ και είναι αμφίβολο αν η λογική των προσωρινών συμμαχιών μπορεί να ακυρώσει τις ιστορικές εμπειρίες.

Οι Έλληνες, σε Ελλάδα και Κύπρο, συμπαρατάχθηκαν σε όλες τις φάσεις του μεσανατολικού στο πλευρό των Παλαιστινίων και όλου του αραβικού έθνους. Θυμόμαστε πολύ καλά όλες τις επισκέψεις του αείμνηστου Γιάσερ Αραφάτ στην χώρα μας και τις παλλαϊκές διαδηλώσεις ενάντια στα σιωνιστικά εγκλήματα. Η Ελλάδα υπήρξε για χρόνια γέφυρα μεταξύ Ευρώπης και Ο.Α.Π. (Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης), την οποία είχε αναγνωρίσει ως νόμιμο εκφραστή του παλαιστινιακού έθνους πολύ πριν αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ.

Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην Μέση Ανατολή θα ασκήσουν μεγάλες πιέσεις στο δίπολο Ελλάδα-Κύπρος και η Ελλάδα δεν μπορεί να παίζει την κρισιμότατη αυτή ώρα με τους κινδύνους που προκύπτουν από την μονομερή υποταγή στα αμερικανο-ισραηλινά συμφέροντα.

Άλλωστε, πάντοτε υπήρχε στρατηγική και πολιτική συνάφεια των πολέμων στην Μέση Ανατολή με τα εθνικά μας θέματα και ιδίως με το Κυπριακό.

Τα παρασκήνια του Κυπριακού και το Ισραήλ

Το Ισραήλ, τα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυσή του το 1948 μέχρι τον πόλεμο του 1967, ενδιαφέρθηκε κυρίως να κατοχυρώσει την ασφάλειά του και γι' αυτό να συνάψει σχέσεις με χώρες που θα μπορούσαν να το στηρίξουν στον ΟΗΕ και να το προμηθεύσουν με όπλα και εποίκους.

Παράλληλα, επιδίωξε να εδραιώσει δεσμούς με την Κύπρο προκειμένου να σπάσει την απομόνωσή του, αλλά επίσης να εξασφαλίσει την δημιουργία φιλικών σχέσεων με ένα άλλο νέο, τότε, κράτος με το οποίο «είχαν κοινά σύνορα».

Αυτά συμπεραίνονται από τα αποχαρακτηρισμένα διπλωματικά έγγραφα της περιόδου που μελέτησε ο Ισραηλινός καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο πανεπιστήμιο της Χάϊφα, Zach Levey. Ο τελευταίος, σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στο τεύχος Σεπτεμβρίου 2003 της ακαδημαϊκής επιθεώρησης για τα μεσανατολικά ζητήματα Middle East Review of International Affairs (MERIA) αποκαλύπτει ότι η ισραηλινή διπλωματία είχε χαράξει έτσι τον δρόμο συνεργασίας με την Ελλάδα ώστε να περνά από την Λευκωσία (www.anixneuseis.gr/?p=3268).

Σύμφωνα με το πνεύμα αυτής της ανάλυσης, το Ισραήλ εξ αρχής ΔΕΝ ήθελε να δει την Ελλάδα κυρίαρχη στην Κύπρο και περιφερειακή δύναμη με αξιώσεις στην Ανατολική Μεσόγειο γι' αυτό ασκούσε παρασκηνιακές πιέσεις στην Αγγλία και στον ΟΗΕ να υποστηρίξουν το «ταξίμ», δηλ. την τουρκική στρατηγική της διχοτόμησης του νησιού.

Έξι βασικοί στόχοι της ισραηλινής εξωτερικής πολιτικής έκαναν προεξέχουσα την εγκαθίδρυση διπλωματικών σχέσεων με την Κύπρο, σύμφωνα με τα γραφόμενα του Zach Levey.

Πρώτον, το Ισραήλ ήθελε να αποκρούσει τις πιέσεις από τον Αιγύπτιο ηγέτη Νάσσερ και την Ένωση της Αιγύπτου με Συρία (Ενωμένη Αραβική Δημοκρατία) και, κατά δεύτερο λόγο, επεδίωκε επίσης να σταματήσει την απομόνωση που περιέβαλε την διεθνή διπλωματική του υπόσταση. Τρίτον, ως ανεξάρτητο κράτος, η Κύπρος μπορούσε να ψηφίσει στον ΟΗΕ, κάτι εξαιρετικά υπολογίσιμο για το ασταθές τότε κράτος της Μέσης Ανατολής που φοβόταν τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών. Ένας τέταρτος παράγοντας για την σύναψη σχέσεων ήταν οι στενότερες εμπορικές συναλλαγές. Πέμπτος στόχος ήταν η προσπάθεια του Ισραήλ να βελτιώσει τις παγωμένες σχέσεις του με τον ελληνισμό ο οποίος, λόγω των ελληνικών κοινοτήτων στην Αίγυπτο, την Συρία και αλλού, είχε ταχθεί με το μέρος του Αραβικού κόσμου. Η Ελλάδα χειροκρότησε την νίκη της Αιγύπτου το 1956 επί της Βρετανίας και τόσο οι Έλληνες όσο και οι Ελληνοκύπριοι ανησυχούσαν πολύ για τις ελληνικές κοινότητες της Αιγύπτου. Έκτον, το Ισραήλ προσέβλεπε σε στενότερες σχέσεις με την Τουρκία, στο πλαίσιο της περιφερειακής πολιτικής του για καλές σχέσεις με τα μη-αραβικά κράτη της περιοχής.

Ένα βασικό εμπόδιο που δυσκόλευε την διπλωματία του Ισραήλ στην Λευκωσία ήταν η προσωπικότητα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ο οποίος είχε στενή φιλία με τον Νάσσερ και ήταν γενικά φιλο-Άραβας. «Οι Ισραηλινοί έβλεπαν τον Μακάριο ως απειλή για τις επιδιώξεις τους στην Κύπρο και θεώρησαν την κάμψη της αντίστασής του για την παρουσία τους ως κύρια διπλωματική πρόκληση, γι' αυτό επεδίωξαν την βοήθεια της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων για την επίτευξη του στόχου τους», λέει ο Levey.

Δεν άργησαν μάλιστα να πεισθούν ότι τα συμφέροντά τους ήταν εντελώς ασύμβατα με την Κύπρο του Μακαρίου και συζήτησαν μέχρι και την παροχή στρατιωτικής βοήθειας στους Τουρκοκύπριους.

Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι αυτή η πολιτική εξυπηρετούσε απόλυτα την στρατηγική της Αμερικής και του ΝΑΤΟ στην αναχαίτιση της επιρροής της τότε Σοβιετικής Ένωσης στην περιοχή.

Από την στιγμή που ο Μακάριος δεν μπορούσε να χαράξει αποφασιστικά εξωτερική πολιτική χωρίς την συγκατάθεση του Τούρκου αντιπροέδρου, οι Ισραηλινοί ηγέτες αποφάσισαν να στηρίξουν δραστικά τους Τούρκους.

Τον Ιούλιο του 1959, ο Moshe Sasson, επικεφαλής του Τομέα Μέσης Ανατολής του ισραηλινού ΥΠΕΞ, αναγνώρισε σε μια σύσκεψη ανώτερων αξιωματούχων για την πολιτική του Ισραήλ προς την Κύπρο, ότι οι Τουρκοκύπριοι ήταν «φυσικοί σύμμαχοι» του Ισραήλ. (Zach Levey, «Η είσοδος του Ισραήλ στην Κύπρο, 1959-1963», σ.76).

Το Ισραήλ εκμεταλλεύθηκε το γεγονός ότι το κυπριακό σύνταγμα έδινε τόσο στον πρόεδρο (Αρχιεπίσκοπο Μακάριο) όσο και στον αντιπρόεδρο (Κουτσούκ) την ισχύ του βέτο σε θέματα άμυνας, εσωτερικής ασφάλειας και εξωτερικών υποθέσεων. Αυτή ήταν και η αρχή για όλα τα μετέπειτα δεινά της Κύπρου.

Από τον Αττίλα στο Κουρδιστάν

Γεγονότα, που ήλθαν στο φως της δημοσιότητος, μαρτυρούν ότι το Ισραήλ, όχι μόνο γνώριζε για το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, αλλά συμμετείχε ενεργά και στη τουρκική εισβολή.

Είχε προηγηθεί βέβαια το πραξικόπημα των συνταγματαρχών την 21η Απριλίου του 1967, που εξασφάλισε την απρόσκοπτη έξοδο πολεμικών αεροσκαφών από την αμερικανική βάση της Σούδας στην Κρήτη. Κατά δήλωση του τότε αντιπροέδρου της αμερικανικής κυβέρνησης, Ελληνοαμερικανού Σπύρου Αναγνωστόπουλου-Αγκνιου, έγιναν 2.345 «εξόδοι» βομβαρδιστικών και αναγνωριστικών αεροπλάνων που κατακεραύνωσαν τα αιγυπτιακά άρματα μάχης σε μήκος 50 χιλιομέτρων στην έρημο του Σινά. (Υπάρχει και το σχετικό ντοκιμαντέρ του Ζυλ Ντασσέν «Comme un eclair» – «Σαν κεραυνός», που παραπέμπει στο ανάλογο σύνθημα του Χίτλερ για την εισβολή του στην Πολωνία. Η κάμερα του Ντασέν επί είκοσι λεπτά κινηματογραφεί από ελικόπτερο του ισραηλινού στρατού τα κατεστραμμένα σαν κάμπιες που τις ψέκασε παραθείο αιγυπτιακά τεθωρακισμένα (Ελευθεροτυπία, 10/01/2009). Έκτοτε η Διώρυγα του Σουέζ παρέμεινε για επτά χρόνια κλειστή. και την επαναλειτουργία της ακολούθησε η πτώση της χούντας, αφού προηγήθηκε η προδοσία της Κύπρου.

Το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel της 19^ης Αυγούστου 1974, απεκάλυψε ότι «…πίσω από την υπόθεσιν αυτή (δηλ. την τουρκική εισβολή) κρύβεται το Ισραήλ» και ότι «…το τηλεφωνικό κύκλωμα Λευκωσίας – Τελ Αβίβ είχε δεσμευθεί δύο ημέρες πριν από το πραξικόπημα και μόνο η πρεσβεία του Ισραήλ ή οι Ισραηλινοί δημοσιογράφοι μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν (βλ. εφημ. Η Καθημερινή, 20/4/1975). Πράγμα που σημαίνει, ότι το Ισραήλ και η εδώ πρεσβεία του, ήταν ενήμεροι για το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου».

Εξωφρενικό όμως, μπορεί να θεωρηθεί το εξής γεγονός που προβλήθηκε ως «συμπτωματικό»: Σκάφος του ισραηλινού πολεμικού ναυτικού συνέπεσε (!) να βρεθεί σχεδόν μέσα στη τουρκική αρμάδα εισβολής. Και, μάλιστα, συνέλεξε τους ναυαγούς τουρκικού αντιτορπιλικού, που βομβάρδισε κατά λάθος η τουρκική αεροπορία (Βλ. εφημ. Ελληνικόν Θάρρος, 15/12/1979).

Οι 42 διασωθέντες ναυαγοί του τουρκικού αντιτορπιλικού «Κοτζάτεπε», το οποίον προηγουμένως ανήκε στο Αμερικανικό Ναυτικό, μεταφέρθηκαν με το ισραηλινό σκάφος στη Χάϊφα!

Κατά το τέλος του 1972, οι Μυστικές Υπηρεσίες του Ισραήλ πούλησαν στην ΕΟΚΑ Β' «καλασνίκωφ» «κατ' εντολήν της CIA», όπως γράφει σχετικά, ο Κύπριος δημοσιογράφος Σπύρος Παπαγεωργίου στο βιβλίο του «Ο Αττίλας πλήττει την Κύπρον», στη σελ.27.

Η στάση του Ισραήλ κατά την τουρκική εισβολή του 1974, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «κεραυνός εν αιθρία», γιατί ήταν η αναμενόμενη. Την ίδια «συμπτωματική» στάση τήρησε και κατά την εισβολή της Τουρκίας το 1963-64. [Πηγή: Μ. Μιχαήλ, Η συνωμοσία στην Κύπρο, Λάρνακα 1993]

Από τις αρχές της δεκαετίας του '90 άρχισαν να αναπτύσσονται εντυπωσιακά οι επίσημες διμερείς σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ. Στις 3 Νοεμβρίου 1993, η τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας Τανσού Τσιλέρ, φθάνοντας στο Τελ Αβίβ για την πρώτη επίσκεψη Τούρκου πρωθυπουργού στην χώρα αυτή μαζί με 200 αξιωματούχους, έκανε ένα μεγάλο βήμα προς την υλοποίηση του περιφερειακού ρόλου της Τουρκίας στην Μέση Ανατολή.

Η Τουρκία αισθανόταν ήδη ικανή να παίξει τον ρόλο της μεγάλης περιφερειακής δύναμης, χάρη σε πλεονεκτήματα όπως η γεωγραφική θέση ή το περίσσευμα υδάτινων πόρων, τόσο αναγκαίων στο Ισραήλ και τις γειτονικές αραβικές χώρες. Ήταν η εποχή που η επίσημη ηγεσία της Τουρκίας πόνταρε ακόμα στο αντι-ισλαμικό/ευρωπαϊκό της προφίλ και στο ότι μπορεί να παρουσιάζεται ως γέφυρα με την μουσουλμανική Ανατολή.

Όμως, η στρατηγική συμμαχία Ισραήλ-Τουρκίας άρχισε να κλυδωνίζεται μετά την άνοδο στην εξουσία, το 2002, των ισλαμιστών του Ερντογάν, την στρατηγική των οποίων έχει καθορίσει ο νυν υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου. Ο αρχιτέκτονας της ανατροπής στην τουρκική εξωτερική πολιτική έχει χαράξει δύο βασικούς πυλώνες στην στρατηγική του: πρώτον, η Τουρκία να επανεύρει την ισλαμική και οθωμανική ταυτότητά της και, δεύτερον, να αποκτήσει περιφερειακή δύναμη εάν θέλει να υπερασπισθεί τον εαυτόν της.

Κατά τον Νταβούτογλου, η νέα Τουρκία πρέπει να έχει αυτοπεποίθηση για τον ρόλο της και να ασκεί εξωτερική πολιτική με αίσθηση μεγαλείου.

Το δόγμα του «νεο-οθωμανισμού», το οποίο έχει επεξεργαστεί, βρίσκεται πίσω από τις τελευταίες καταιγιστικές κινήσεις της γειτονικής χώρας, οι οποίες, όμως, κάθε άλλο παρά δικαιώνουν τον χαρακτηρισμό του ως «Κίσσινγκερ της Τουρκίας» αφού με τους χειρισμούς του η Άγκυρα έφτασε να βρίσκεται σε προστριβές με σημαντικές χώρες και πληθυσμούς της περιοχής.

Μια άμεση συνέπεια της νέας στρατηγικής αντίληψης της Τουρκίας, όπως την κωδικοποίησε ο Νταβούτογλου, είναι η κρίση στις ισραηλινο-τουρκικές σχέσεις.

Το μεγάλο αγκάθι στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ είναι ένα νέο μεγάλο Κουρδιστάν που θα αποτελεί προπύργιο της ασφάλειας και επιβίωσης του ισραηλινού κράτους διότι δεν θα ανήκει στον αραβικό κόσμο και θα εξασφαλίζει στους Ισραηλινούς τα πολύ σημαντικά γι' αυτούς αποθέματα υδάτων και υδρογονανθράκων που διαθέτει.

Η ανάμιξη του Ισραήλ στο Κουρδιστάν δεν είναι κάτι καινούργιο. Καθ' όλη την διάρκεια των δεκαετιών του '60 και του '70, το Ισραήλ υποστήριζε ενεργά την εξέγερση των Κούρδων κατά του Ιράκ, ως μέρος της στρατηγικής του για αναζήτηση συμμάχων στους μη-Αραβικούς πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής.

Ο γνωστός Αμερικανοεβραίος αναλυτής Σέϋμουρ Χερς (Seymour M. Hersh), μετά από μια σειρά συνεντεύξεων με αξιωματούχους στην Ευρώπη, την Μέση Ανατολή και τις ΗΠΑ, αποκάλυψε στο περιοδικό New Yorker (28 Ιουνίου 2004) τα σχέδια του Ισραήλ για το ιρακινό Κουρδιστάν – που χαρακτηρίζεται από τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες ως «Plan B». Σύμφωνα με τον Χερς, «στελέχη του ισραηλινού στρατού και των μυστικών υπηρεσιών εργάζονται σιωπηλά στο Κουρδιστάν, εκπαιδεύοντας κουρδικές μονάδες κομμάντο και, το πιο σημαντικό για το Ισραήλ, πραγματοποιώντας μυστικές επιχειρήσεις μέσα στις κουρδικές περιοχές του Ιράν και της Συρίας. Ανάμεσα στις ισραηλινές αποστολές περιλαμβάνονται μέλη της Μοσσάντ, που δουλεύουν στο Κουρδιστάν παριστάνοντας τους επιχειρηματίες και, σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν έχουν καν ισραηλινό διαβατήριο».

Το Intel Brief, ένα ενημερωτικό δελτίο που γράφεται από τον Philip Giraldi, πρώην στέλεχος στο γραφείο της CIA στην Κωνσταντινούπολη, δημοσίευε τα εξής: «Εμπιστευτική έκθεση τουρκικών πηγών αναφέρει ότι οι Τούρκοι ανησυχούν όλο και περισσότερο από την διευρυνόμενη παρουσία του Ισραήλ στο Κουρδιστάν και την συζητούμενη ενθάρρυνση των κουρδικών φιλοδοξιών για την δημιουργία ανεξάρτητου κράτους…».

Το ζήτημα-κλειδί για τις εξελίξεις στην Μέση Ανατολή, εκτός από την κλιμάκωση της επίθεσης στον άξονα Συρίας-Λιβάνου-Ιράν, θα είναι το Κουρδιστάν. Οι Τούρκοι έχουν καταλάβει ότι το κουρδικό κράτος είναι τελειωμένη ιστορία και απομένει η διευθέτηση των συνόρων του. Ήδη οι κουρδικοί νομοί εντός της Τουρκίας ζουν περισσότερο από την σχέση τους με το ιρακινό Κουρδιστάν παρά με την Άγκυρα.

Η προχθεσινή επίθεση κουρδικού στρατιωτικού σώματος κατά τουρκικού φυλακίου της Στρατοχωροφυλακής διότι δεν το ενέκρινε το ΡΚΚ είναι χαρακτηριστικό του βαθμού αυτονομίας των κουρδικών επαρχιών της Τουρκίας.

Η Ελλάδα, με δεδομένη την ανυπαρξία της ως κυρίαρχο κράτος στην περιοχή μετά την τροϊκανή κατοχή και με ένα τεράστιο δημογραφικό και λαθρομεταναστευτικό πρόβλημα, θα βρεθεί το επόμενο διάστημα ανάμεσα στις γεωπολιτικές συμπληγάδες ανίκανη, όχι μόνο να εκμεταλλευθεί τις δυνητικά φιλελληνικές δυνάμεις και την ανερχόμενη ισχύ της Ρωσσίας, αλλά και να υπερασπίσει τα νόμιμα ζωτικά της συμφέροντα. Αυτός είναι άλλος ένας λόγος για να ανατραπεί άμεσα το «κουρασμένο» δωσιλογικό ελληνικό πολιτικό κατεστημένο. Η αδούλωτη και πανέμορφη, παρά τις πληγές της, Δαμασκός στέλνει ένα ακόμα μήνυμα στους Έλληνες: Αντισταθείτε!

 

ΠΗΓΗ:

:	Leonidas C. Aposkitis <phileon@ath.forthnet.gr>
προς:
ημερομηνία:	16 Σεπτεμβρίου 2013 – 8:21 π.μ.
θέμα:	Λεωνίδα Χ Αποσκίτη: Η αγωνία της Δαμασκού και η αναλγησία των Αθηνών