ΕΕ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ απειλούν τη Δημοκρατία

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Ο χρυσαυγίτης δολοφόνος, αυτό το ανθρωπόμορφο κτήνος που έσφαξε εν ψυχρώ στη μέση του δρόμου τον αριστερό αντιφασίστα Παύλο Φύσσα στην Αμφιάλη, έδρασε με δική του πρωτοβουλία ή εκτελούσε εντολές; Και αν εκτελούσε εντολές, από ποιους πολιτικούς κύκλους προέρχονταν οι εντολές αυτές; Ή μήπως προέρχονταν από επιχειρηματικούς κύκλους; Δεν θα παραστήσουμε φυσικά τον αστυνομικό ντεντέκτιβ για να απαντήσουμε. Θα παρακολουθούμε – με εξαιρετική δυσπιστία προς ό,τι λέει η αστυνομία, είναι αλήθεια – την εξέλιξη του αστυνομικού ρεπορτάζ για να διαμορφώσουμε τελική άποψη για τα γεγονότα.

Επειδή όμως το έγκλημα είναι καθαρά πολιτικό, θα κάνουμε ορισμένες πολιτικές σκέψεις γύρω από αυτό. Ακόμη και για τα πιο στυγερά πολιτικά εγκλήματα, το θεμελιώδες αφετηριακό σημείο της ανάλυσης, ξεκινάει πάντα από τις πιθανές απαντήσεις στο ερώτημα: «Ποιος ωφελείται πολιτικά από το έγκλημα;».

Αυτός που ωφελείται δεν είναι πάντα ο ένοχος , γιατί ειδικά στην πολιτική οι συνέπειες μιας δολοφονίας μπορεί να είναι διαφορετικές από αυτές που υπολόγιζαν όσοι τη σχεδίασαν. Πάντως από πολιτική σκοπιά (το υπογραμμίζουμε, από πολιτική, όχι από αστυνομική σκοπιά, γιατί μπορεί να αποδειχθούν γεγονότα που ανατρέπουν τις πολιτικές εικασίες) πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να υποθέσει ότι την εντολή δολοφονίας την έδωσαν ηγετικά στελέχη πρώτης γραμμής του κόμματος στο οποίο ανήκει ο δράστης, εκτός πια αν με κάτι τα εκβίαζαν άλλοι κύκλοι. Η Χρυσή Αυγή πάντως υφίσταται σοβαρή πολιτική ζημιά με τη δολοφονία που διέπραξε ο δράστης. Από κόμμα που εκφράζει την κοινωνική οργή και την απόγνωση πολιτικά καθυστερημένων δεξιών κυρίως ψηφοφόρων εναντίον της μνημονιακής πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, μετά τη δολοφονία και την επίθεση εναντίον μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο Πέραμα εμφανίζεται ως κόμμα του … «να σφάξουμε τους αριστερούς»! Η μείωση της εκλογικής απήχησης της ΧΑ μετά τη δολοφονία του Π.Φύσσα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.

Η Αριστερά σε όλες τις αποχρώσεις της τίποτα δεν κερδίζει από αυτήν την υπόθεση, ούτε φυσικά το κίνημα. Μια δολοφονία προκαλεί πάντοτε φόβο, είτε το ομολογεί κανείς είτε όχι. Εννοούμε φόβο στο λαό, όχι στην πρωτοπορία. Άλλο πράγμα να διαδηλώνεις και άλλο πράγμα να απειλείσαι από μαχαιροβγάλτες.

Η μόνη που ωφελείται πολιτικά από τη δολοφονιά είναι η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Ακριβώς όπως και στην περίπτωση της Μαρφίν, ενώ όλη η Ελλάδα απεργούσε εναντίον της κυβέρνησης, η δολοφονία υποχρέωσε δικαιολογημένα όλους τους Έλληνες να συζητούν για το έγκλημα που διέπραξε ο κτηνώδης χρυσαυγίτης. Επιπροσθέτως, μετά τη δολοφονία, η σύγχρονη εκδοχή της κυβέρνησης «Τσολάκογλου» των γερμανόδουλων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αυτοπροβάλλεται ως … «εγγύηση για την αποτροπή του εμφυλίου πολέμου μεταξύ των δύο άκρων»! «Θείο δώρο» για τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο η δολοφονία από πολιτική σκοπιά! Σαν όρνια όρμησαν να εκμεταλλευθούν πολιτικά τη δολοφονία.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι εμάς μας έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση ο τρόπος που κινήθηκε ο δολοφόνος. Διέπραξε εν ψυχρώ το φόνο στο κέντρο της Αμφιάλης, με δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες, χωρίς να προσπαθήσει έστω και με ένα κράνος μοτοσικλετιστή να καλύψει κάπως το πρόσωπό του. Δεν προσπάθησε καν να διαφύγει. Άφησε επί τόπου το μαχαίρι της δολοφονίας με τα δακτυλικά του αποτυπώματα. Όλα αυτά ενώ ήταν πασίγνωστος στην Αμφιάλη και επίσης πασίγνωστη η πολιτική του ταυτότητα.

Αυτή η συμπεριφορά υποδηλώνει άνθρωπο που δολοφονεί για να συλληφθεί, να καταδικαστεί με ισόβια και να μπει φυλακή για πολλά χρόνια. Έχει πλήρη επίγνωση ότι η δολοφονία θα αποδοθεί και στον πολιτικό του χώρο, τη Χρυσή Αυγή. Δεν παριστάνουμε τον επιθεωρητή Κλουζό, αλλά αυτή η στάση ταιριάζει πολύ περισσότερο σε δολοφόνο που εκτελεί εντολές, παρά σε ένα κτήνος που δρα εξ ιδίας πρωτοβουλίας. Αυτό ο τρόπος δράσης και τα σίγουρα ισόβια μειώνουν επίσης δραστικά την περίπτωση να είχε πάρει ο δολοφόνος εντολή από επιχειρηματικούς και όχι πολιτικούς κύκλους. Μεγάλη οργή προκαλεί η πολιτική στάση του Σαμαρά και του Βενιζέλου μετά τη δολοφονία του 34χρονου αντιφασίστα καλλιτέχνη. Τι μας είπε ο πρωθυπουργός διά στόματος του στενότατου συνεργάτη του, Χρύσανθου Λαζαρίδη, ο οποίος φυσικά δεν θα τολμούσε ποτέ να διακηρύξει τέτοιες πολιτικές θέσεις χωρίς την έγκριση του Αντώνη Σαμαρά; Ότι η δολοφονία αποδεικνύει πως …ο ΣΥΡΙΖΑ «παραμένει εκτός συνταγματικού τόξου»!!! Αυτή είναι η θέση του Σαμαρά! Τι μας είπε ο Βενιζέλος; Ότι «το πρόβλημα δεν είναι η θεωρία των άκρων, το πρόβλημα είναι ότι μέσα στο αμάγαλμα του λεγόμενου «αντιμνημονιακού τόξου» συνυπάρχουν δυνάμεις οι οποίες είναι ακροδεξιές, ναζιστικές, παραδοσιακά κομμουνιστικές και βεβαίως δήθεν νεοριζοσαπστικές», όπως δήλωσε στο Βήμα FM! Με άλλα λόγια, αφού και ο χρυσαυγίτης δολοφόνος και το θύμα ήταν αντιμνημονιακοί, το κατά Βενιζέλο πρόβλημα είναι ότι …οι «αντιμνημονιακοί σφάζουν ο ένας τον άλλον»!!!

Δεν είναι απλώς εξοργιστικές οι θέσεις Σαμαρά-Βενιζέλου. Το σοβαρότερο είναι ότι πυκνώνουν τις αναπόδεικτες – μέχρι στιγμής, τουλάχιστον – αμφιβολίες για το κατά πόσο ο δολοφόνος έδρασε όντως πρωτοβουλιακά ή αν σκότωσε εκτελώντας εντολές κάποιων άγνωστων σε εμάς κέντρων, διαφορετικών πάντως από την ηγεσία της Χρυσής Αυγής.

Ίδωμεν…

Διαβάστε εδώ την απάντηση του Γιώργου Δελαστίκ στη χυδαία επίθεση που δέχτηκε από τα μνημονιακά μέσα προπαγάνδας 

ΠΗΓΗ: September 22, 2013, http://prin.gr/?p=1904

Τo απαίσιο πρόσωπο του Ναζισμού

 

Tου Μητροπ. Σιατίστης Παύλου

 

Όταν την «Χρυσή Αυγή» την χαρακτήριζα «μαύρη νύκτα» δεν έψαχνα να βρω δύο λέξεις για να εντυπωσιάσω. Χρησιμοποίησα δύο λέξεις με στόχο να αποδώσω με την μέγιστη δυνατή ακρίβεια αυτό που έβλεπα τότε με βάση την ιδεολογία, τις πρακτικές καθώς και την συνολική εμφάνιση του νεοναζιστικού μορφώματος, όσον αφορά την πραγματική ταυτότητα του και στάθηκα ιδιαίτερα απόλυτος και αυστηρός, όσον αφορά κάθε εναγκαλισμό της Χ. Α. από χριστιανό η ιερωμένο.

Τότε κάποιοι θεώρησαν υπερβολικούς τους χαρακτηρισμούς μου, νομίζω πλέον ότι κανείς δεν εμφιβάλλει για την ακρίβεια των λέξων. Πιθανώς όμως και αυτές ακόμη οι λέξεις σήμερα να υπολείπονται πλέον της αληθείας γιατί η δολοφονία, πρώτον εν ψυχρώ και δεύτερον κατόπιν εντολής, δεν παραπέμπει μόνο στην νύκτα, αλλά κυρίως στην κόλαση.

Υπάρχει κάτι που με τρομάζει πιο πολύ από το έγκλημα. Είναι ο τρόπος του εγκλήματος. Η ψυχρότητα της εκτέλεσης. Ούτε ένα δάγκωμα της ψυχής, ούτε ένας προβληματισμός της τελευταίας στιγμής, ούτε η παραμικρή νύξη της συνείδησης, ενός υποτιθέμενου φιλήσυχου πολίτη; Ποιά λοιπόν είναι η οργάνωση και πόσο κολασμένη είναι, που μπορεί να κάνει ένα «φιλήσυχο» πολίτη σε αδίστακτο εγκληματία; Το έγκλημα ήταν αποτέλεσμα μιας λεηλατημένης από κάθε αξία και ισοπεδωμένης ψυχής η ήταν καρπός ενός φόβου απέναντι σε εκείνους που τον διέταξαν να σκοτώσει;

Με την ύπαρξη τόσων ντοκουμέντων και μαρτυριών για τη σχέση του με την εγκληματική οργάνωση η προσπάθεια να παρουσιασθεί ότι έχει χαλαρή σχέση μήπως και αυτή είναι αποτέλεσμα μιας εντολής η και ενός φόβου για την δική του την ζωή; Αλλά και η γελοία προσπάθεια των βουλευτών της Χ.Α. να αποτινάξουν από πάνω τους και τον άνθρωπο και το έγκλημα δεν οδηγεί τον ταλαίπωρο και δυστυχή εγκληματία να καταλάβει ποιά τύχη τον περιμένει και τον ίδιο;

Και τα ερωτήματα συνεχίζονται: Άργησε η πολιτική ηγεσία να αντιληφθεί τι είναι η Χρυσή Αυγή ή σιώπησε εν γνώσει της, έχοντας άλλες σκέψεις στο πίσω μέρος του εγκεφάλου της; Αν άργησε, τότε είναι επικίνδυνη για τον τόπο λόγω αδυναμίας και ανικανότητος να συλλάβει την κρισιμότητα των στιγμών και να αξιολογήσει τα δεδομένα. Αν σιώπησε ένοχα γιατί νόμιζε ότι μπορεί να διαχειρισθεί το πρόβλημα, τότε θυσιάζει την πατρίδα στα πολιτικά της παιγνίδια.

Έπρεπε να φθάσουμε στο αίμα για να καταθέσει ο Υπουργός όσα κατέθεσε στον Εισαγγελέα του Αρείου; Αυτά δεν ήταν γνωστά; Δεν ήταν δεδομένα; Καθ'εαυτά δεν συνιστούσαν αδικήματα; Είχαν αντιμετωπισθεί σαν αδικήματα; Αυτά δεν έδειχναν ότι πρόκειται για εγκληματική οργάνωση; Τις ορδές των βαρβάρων δεν τις έβλεπαν; Τις εικόνες των σύγχρονων ΕΣ-ΕΣ που γυρνούσαν στους δρόμους για να τρομάξουν τους Έλληνες δεν τις είχαν δει; Αυτές οι εμφανίσεις οι ομαδικές και ο τρόπος τους, δεν πιστοποιούσαν ότι πρόκειται για παραστρατιωτική οργάνωση;

Η διαφαινομένη αποφασιστικότητα του Υπουργού και της Πολιτείας θα έχει συνέχεια και συνέπεια η είναι ένα πυροτέχνημα λόγω του εκτάκτου των γεγονότων; Βλέπετε δεν μας έχει πείσει η πολιτική ηγεσία ότι μπορούμε να της έχουμε εμπιστοσύνη. Πόσες φορές ακούσαμε από υπεύθυνα, υποτίθεται, πολιτικά χείλη ότι «το μαχαίρι θα φθάσει στο κόκκαλο», αλλά αυτό δεν ακούμπησε ούτε το δέρμα; Το ακόμη θλιβερότερο. Η διχοστασία της πολιτικής ηγεσίας και η απουσία καθαρού πολιτικού λόγου, η αδυναμία συνεννόησης σε μια τόσο κρίσιμη ώρα, δείχνει μια πολιτική ηγεσία ανάξια της πατρίδος και των περιστάσεων.

Ευρισκόμενος αυτές τις ημέρες εις την πατρικήν οικίαν λόγω ασθενείας άκουσα τον αρχηγίσκο του ναζιστικού μορφώματος να μιλάει με τόση αηδία για το Κοινοβούλιο και για το πολίτευμα, με το γνωστό του χιτλερικό παραλήρημα. Διερωτώμαι: Δεν τον άκουσε κανένας εισαγγελικός λειτουργός. Δεν συνιστούν οι λόγοι του προσβολή του δημοκρατικού πολιτεύματος; Ποιά αγωγή δίνει στα νέα παιδιά, τα οποία στερημένα ουσιαστικής παιδείας και από το σχολείο και απο την οικογένεια γίνονται μα άμορφη μάζα από την οποία θα επιλέγονται οι αυριανοί εκτελεστές;

Δυό λόγια ακόμη γι' αυτούς που ψήφισαν τον Ναζισμό. Ίσως δεν ξέρατε. Ίσως παρασυρθήκατε; Τώρα καταλάβατε; Τώρα ξυπνήσατε; Τώρα δεν μπορείτε να επικαλείσθε ούτε την άγνοια, ούτε την διαμαρτυρία, ούτε την απόγνωση. Μεγαλύτερη απόγνωση από το Ναζισμό δεν υπάρχει. Αλλοιώς ετοιμασθείτε να κλάψατε και το δικό σας το παιδί! Γιατί ο Ναζισμός δεν έχει φίλους, έχει μόνον θύματα.

ΠΗΓΗ: 25 Σεπ 2013, http://www.tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/o-nazismos-den-exei-filoys-mono-thymata-toy-mitropoliti-siatistis-payloy

Σήμερα το μάθημα αρχίζει από α

 

Της  …Αλεξίας

 

1. Αντίσταση

Αντί+στάση>ίστημι.
1. η ενέργεια του αντιστέκομαι.

α. προσπάθεια εξουδετέρωσης μιας ενέργειας που στρέφεται εναντίον κάποιου προσώπου

Ένοπλη ~, ένοπλη άμυνα σε επίθεση. Ενεργητική ~, με χρήση βίας. Παθητική ~, με άρνηση να εκτελέσουμε κάποια διαταγή. ~ κατά της αρχής, το αδίκημα της απείθειας, με βίαιο τρόπο, εναντίον της κρατικής εξουσίας.

 

β. επίμονη άρνηση, αντίδραση σε κάτι, […] η προσπάθεια του ανθρώπου να μην υποκύψει σε σωματικές ανάγκες ή επιθυμίες

γ. (για ζωντανό οργανισμό) κινητοποίηση του αμυντικού μηχανισμού […] πηγή: http://www.greek-language.gr/greekLang/…B7&dq=

Ώστε λοιπόν η αντίσταση μπορεί να είναι "κακή" (αδίκημα), και ουδέτερη (άμυνα), και "καλή" (άσκηση); Ώστε λοιπόν βγαίνει από το αντί+στάση, δηλώνοντας μια στάση, έναν τρόπο ζωής, αντίθετο προς κάτι άλλο, προς το συνηθισμένο ίσως;

Δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κάποιος από μας ότι αυτές τις μέρες δεν έχει πάρει χαμπάρι μια προσπάθεια που γίνεται εκ μέρους των καθηγητών, αλλά και πολλών άλλων δημοσίων υπαλλήλων της Ελλάδας, ενάντια σε συγκεκριμένες κυβερνητικές πολιτικές.

Τα αιτήματα των καθηγητών είναι:

1. Να καταργηθεί το νομοσχέδιο για το νέο λύκειο.

2. Να αρθούν οι απολύσεις και η διαθεσιμότητα σε πολυάριθμους συναδέλφους τους.

3. Να μη συνεχιστεί η πολιτική διαθεσιμότητας/απολύσεων.

4. Να σταματήσει η αποδυνάμωση του δημόσιου σχολείου (με απλά λόγια πολλές διδακτικές ώρες για κάθε καθηγητή που όμως πληρώνεται λιγότερο, πολυμελείς τάξεις, πανελλήνιες τριών χρόνων που χτυπούν καμπανάκι για τρία χρόνια φροντιστήρια και πολλά ακόμη)
πιο ξεκάθαρα εδώ: http://www.dimokratiki.gr/…UkKwLD9jNpY

Και πολλά άλλα για τα οποία όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να κοιτάξει εδώ: http://olme-attik.att.sch.gr/…/2013/09/goneis110913.pdf

και εδώ: http://www.alfavita.gr/arthron/…BF

Μία ενδιαφέρουσα άποψη για την προσπάθεια αυτή: alfavita.gr..8E.

"Απεργώ γιατί ξέρω να αγαπώ".

Αντίσταση λοιπόν στο κράτος, αντίσταση και στην κοινή αντίληψη ότι οι απεργίες αφορούν μόνο τα λεφτά και τους… πισινούς μας.

Παραπάνω όμως είπαμε ότι "αντίσταση κατά της αρχής είναι το αδίκημα της απείθειας, με βίαιο τρόπο, εναντίον της κρατικής εξουσίας".

Θα μείνω για λίγο στο "βίαιο τρόπο". Οι καθηγητές στις πορείες τους ένα "βίαιο πράγμα" έκαναν: γέμισαν τις πόλεις με ήχους από ντέφια, τύμπανα, μαράκες, κατσαρολικά και ό,τι άλλο κατάφεραν να κρατήσουν στα χέρια τους χωρίς να τους το πάρει η κρίση. Αποπειράθηκαν να ξυπνήσουν την καθημερινότητα από το βαθύ της ύπνο, το μόνο μέρος όπου μπορεί ακόμα να ονειρεύεται, και της ζήτησαν να πραγματοποιήσει τα όνειρά της. Οι καθηγητές είναι ένοχοι… ηχορρύπανσης!!!

Ξέρουμε όμως από τους "καλόκαρδους λειτουργούς" των ΜΜΕ ότι στις 18 Σεπτέμβρη στο τέλος της πορείας των καθηγητών έγιναν βανδαλισμοί σε βάρος ιδιωτών και της περιουσίας τους. Άρα η αντίσταση αυτή δεν ήταν ειρηνική; Δείτε την αναφορά της επίθεσης εδώ:

(Περιμένετε να φορτώσει το βίντεο και σύρετε το δρομέα στο 01:14 ως 05:03 για τη διαμαρτυρία της ιδιοκτήτριας ενεχυροδανειστηρίου).

Η μεγαλειώδης πορεία της ημέρας επισκιάστηκε στα δελτία ειδήσεων από τις αναφορές σε αυτό το περιστατικό. Το αν οι επιτιθέμενοι και οι προθέσεις τους είχαν να κάνουν με τον αγώνα των καθηγητών θα το κρίνετε εσείς.

2. Αγώνας

Το Μάιο του 1886, στο Σικάγο των ΗΠΑ, τα εργατικά συνδικάτα ξεσηκώθηκαν ζητώντας να θεσπιστεί το 8ωρο στην εργασία, καθώς και εν γένει καλύτερες συνθήκες στη δουλειά τους. […] Στην εξέγερση του Σικάγο, όπως και σε κάθε εξέγερση που προσπαθεί να φέρει κοινωνική αλλαγή και ανατροπή, υπήρξαν τραυματίες και νεκροί. πηγή: taneasou.net…103575

Χάρη σε αυτούς, τις πρωτομαγιές έκτοτε φτιάχνουμε στεφάνια και πηγαίνουμε εκδρομές, χάνουμε σχολείο και βάζουμε για λίγο τα πόδια πάνω στο τραπέζι, να χαλαρώσουμε από τις πιέσεις της δουλειάς. Αρκεί όμως αυτό σαν ενθύμιο τιμητικό;

Το Σεπτέμβρη του 2013, στην Ελλάδα της Ευρώπης (;;;), οι καθηγητές ξεσηκώθηκαν κραυγάζοντας: οι καθηγητές δεν είναι συντεχνία, παλεύουν για δημόσια και δωρεάν παιδεία.

Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια που ξεπεράστηκαν σχεδόν σ' αυτό τον αγώνα ήταν η συντεχνιακή λογική. Τη Δευτέρα πορεία καθηγητών, την Τρίτη πορεία γιατρών, την Τετάρτη πορεία σκουπιδιάρηδων, την Πέμπτη πορεία ταξιτζήδων. Έχω πολύ καιρό που ακούω μηνύματα-ευχές, από τις καφετέριες και μέσα στα ταξί, στα λεωφορεία και στις σχολικές τάξεις: "μα πρέπει να αγωνιστούμε όλοι μαζί, όχι ο καθένας για τα δικά του!"

Μια βασική πρώτη πρόκληση αυτού του αγώνα λοιπόν είναι η σύμπνοια. Η κοινή γροθιά που ικανοποιεί τις δίκαιες ανάγκες όλων. Μια γροθιά όμως που δε ζητά να σκίσει σάρκα αλλά τη σαπίλα της κυβερνητικής πολιτικής.

Να λοιπόν άλλη μια πρόκληση. Πώς να κρατήσεις την οργή σου και να μην πετάξεις, έστω μια "αγελαδίτσα" βρε αδερφέ, στον πρώτο πολιτικό που θα δεις μπροστά σου; Αντίσταση όμως σημαίνει και η προσπάθεια του ανθρώπου να μην υποκύψει σε σωματικές ανάγκες ή επιθυμίες, όπως είδαμε παραπάνω. Αν ο αγώνας των καθηγητών θέλει να μείνει καθαρός, πρέπει να μείνει και αποστασιοποιημένος από τη βία, έστω τη λεκτική ή τη …"γιαουρτική". Πρέπει να έχει ξεκάθαρα αιτήματα και ειρηνική έκφραση.

Το αίτημα για ειρήνη συνιστά από μόνο του άλλη μια πρόκληση, διαφορετική από την παραπάνω. Δε μας ζητά μόνο να είμαστε εγκρατείς. Μας ζητά και να ονειρευόμαστε! Γιατί η ειρήνη, η παιδεία και η δικαιοσύνη δεν είναι λεφτά, κάτι χειροπιαστό. Είναι αξίες. Αν ο αγώνας των εργατών στο Σικάγο, που αφορούσε κυρίως μια οικονομική διάσταση, ήταν δύσκολος, πόσο πιο δύσκολος είναι ο αγώνας ενός ανθρώπου που παλεύει για κάτι το οποίο δε μετριέται με αριθμούς; Τι σημασία έχει ένα δημόσιο σχολείο, εκτός από το ότι το πληρώνουμε με τους φόρους μας; Τι σημασία έχει αν την Ιστορία τη διδάσκουν κοινωνιολόγοι; Τι σημασία έχει αν τα παιδιά δίνουν πανελλήνιες τρεις φορές, εκτός από τα έξοδα για φροντιστήρια;

Το Σεπτέμβρη του 2013, από τις 16/9, οι καθηγητές απεργούν. Δεν πληρώνονται. Εξαίρεση αποτελούν οι ιδιαιτεράδες και οι απεργοσπάστες, ένα και το αυτό στην παρούσα περίπτωση, χωρίς εκπτώσεις. Το Σεπτέμβρη του 2013, από τις 16 ως…

Πόσο ακόμα άραγε να κρατήσει ο αγώνας;

3. Αξιοπρέπεια

Χτες, 24 Σεπτεμβρίου 2013, οι καθηγητές προσήλθαν σε μια ακόμη απεργιακή συνέλευση. Έχει ήδη αρχίσει να ακούγεται το μήνυμα διακοπής της απεργίας. Οι συζητήσεις δεν οδηγήθηκαν σε απόφαση. Υπάρχουν άλλοι που πιστεύουν πως η απεργία πρέπει να διακοπεί, καθώς (για παράδειγμα ορισμένων επιχειρημάτων) δε βγάζει αποτέλεσμα και υποσκάπτει τη λειτουργία του χώρου της παιδείας. Υπάρχουν άλλοι που πιστεύουν πως οφείλει να συνεχιστεί μέχρι το υπουργείο να συναινέσει στις προτάσεις-αιτήματα.

Από τη μία πλευρά, πράγματι οι πορείες έχουν καταγραφεί στο μυαλό μας ως άνθρωποι που φωνάζουν, βραχνιάζουν, τσουρουφλίζονται στον ήλιο, κρατούν πανό και πού και πού τις τρώνε από τα ΜΑΤ. Οι υπουργοί συνεχίζουν να κάθονται στις βελουδένιες θεσούλες τους. Οι μαθητές, τα κύρια θύματα της εκπαιδευτικής πολιτικής, δεν μαθαίνουν καν τα νέα, δεν συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις, απλά περιμένουν να ανοίξουν τα σχολεία. Ξυπνάνε κάθε μέρα την κλασική ώρα, πηγαίνουν στο σχολείο, μόνο για να βρουν την πόρτα κλειστή και το μπούγιο των ομάδων περιφρούρησης απεργίας να προτρέπει τους συναδέλφους σε αλληλεγγύη. Γυρίζουν λοιπόν πάλι σπίτι και περνούν μια συνηθισμένη μέρα, μέχρι να ανοίξει πάλι το σχολείο. Να ξαναρχίσει ο εφιάλτης τους.

Από την άλλη πλευρά, φέτος υπάρχει μια διαφορά. Δεν είναι οι πόρτες των σχολείων κλειστές από καταλήψεις μαθητών, εύλογες ή άλογες. Είναι ανοιχτές, με λίγους καθηγητές μέσα, και πολλούς άλλους απ' έξω, που, παρά τις οικονομικές δυσκολίες όλων, κάνουν τα στραβά μάτια στο χαμένο μισθό. Φέτος αγωνίζονται οι καθηγητές!

Επίσης, χωρίς να το 'χουμε καταλάβει, το σχολείο δεν κλείνει μόνο με τις καταλήψεις και τις απεργίες. Το σχολείο είναι κλειστό προς το μαθητή και το δάσκαλο, αλλά και την αλληλεπίδραση μεταξύ τους, εδώ και χρόνια. Το σχολείο είναι ο εφιάλτης του μαθητή, που ξυπνά με την τσίμπλα στο μάτι και αγωνιά να θυμηθεί την παπαγαλία, καθισμένος στην ξύλινη θέση του ανακρινόμενου. Το σχολείο είναι ο εφιάλτης του δασκάλου, που μπαίνει στο χώρο της εκπαίδευσης με όνειρα και τον πνίγουν με τη διδακτέα ύλη, τις γνωστικές ελλείψεις στα σχολικά εγχειρίδια, τις απειλές του αβέβαιου επαγγελματικού μέλλοντος.

Αν η απεργία σταματήσει, το σχολείο αφήνεται στη μοίρα της κλειστής πόρτας. Θα γίνει, απλώς, χειρότερο.

Αν οι μαθητές δεν ξέρουν και δε συμμετέχουν, αυτό συμβαίνει επειδή οι γονείς δεν ξέρουν και δε συμμετέχουν.

Για γονείς: http://olme-attik.att.sch.gr/…/2013/09/goneis110913.pdf

Για μαθητές: http://olme-attik…./2013/09/mathites110913.pdf

Αν οι υπουργοί ακόμα κάθονται, αυτό συμβαίνει επειδή οι καρέκλες τους είναι ακόμα εκεί. Η απεργία είναι σαν το σεισμό. Γκρεμίζει σπίτια. Στο χέρι μας είναι να τα ξαναχτίσουμε καλύτερα.

Και τέλος, Αξιοπρέπεια=άξιος+πρέπει.

1. ανωτερότητα: πχ απαντάω με αξιοπρέπεια

2. αυτοσεβασμός: πχ  προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. πηγή: http://el.thefreedictionary.com/…B1

Λόγω της διαφωνίας τους στη συνέλευση, οι καθηγητές άρχισαν να υποσκάπτουν το κλίμα σύμπνοιας, την πρώτη και απαραίτητη πρόκληση που χρειάζεται ο αγώνας για να βγει εις πέρας. "Σιγά μην αγωνιστώ εγώ μ' αυτούς, που κατά βάθος είναι απεργοσπάστες και δεν το ξέρουν". "Σιγά μην ξαναπεργήσω εγώ, να μου χαλάει το λαρύγγι, να χάνω το μισθό μου, για να μη σέβονται τη γνώμη μου στις συνελεύσεις". "Σιγά μην ξαναδώσω εγώ αφορμή στα κομματόσκυλα του Α κόμματος να το παίζουν ηγέτες, οι παλιολαϊκιστές!".

"Έπειτα, η παιδεία με χρειάζεται". Μωρέ άμα σε χρειάζονταν έτσι μόνο σου, θα ήτανε έτοιμοι λες να σε πετάξουν στο καλάθι των υπό διαθεσιμότητα αχρήστων;

Γιατί μόνο ένας από τους δέκα γυρνά να πει ευχαριστώ; Για όλα αυτά που η "παιδεία" του χάρισε τόσα χρόνια! Τους μαύρους κύκλους στα πρόσωπα των μαθητών το πρωί, το μπουνίδι στο διάλειμμα, τα σηκωμένα χέρια στην κάθε ερώτηση, έστω κι αν θέλουν να ζητήσουν τουαλέτα, τις εκδρομές τις πολυήμερες με τους μαθητές να αντηχούν χικ!, τα σκίτσα στο περιθώριο του βιβλίου, τις λεκιασμένες σελίδες τετραδίων, τις γιορτές, τα τραγούδια, τις κουβέντες, τα βλέμματα…

Η παιδεία χρειάζεται όλους μας μαζί. Τους μισούς τι να τους κάνει; Η παιδεία χρειάζεται αγώνες. Για ψωμί παιδεία ελευθερία έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου. Κι ας είναι οι "ήρωές" του τώρα, όσοι επέζησαν, μισοί "μην τον είδατε" και μισοί βολεμένοι σε θεσούλες. Στο χέρι μας είναι.

ψωμί παιδεία ελευθερία

η χούντα δεν τελείωσε το '73

Ας απαντήσουμε με αξιοπρέπεια ακόμα κι όταν οι απόψεις είναι διφορούμενες, το μέλλον αβέβαιο: εγώ απεργώ. Όσοι θέλετε ελάτε μαζί μου.

Ας δείξουμε αυτοσεβασμό κι ας στηρίξουμε όποιον μάχεται για τα δικά του και τα δικά μας δικαιώματα, αξίες.

 

Πρέπει να είμαστε άξιοι των αγώνων και των αποφάσεών μας.

 

Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην.

Ζωή και θάνατος στα μανταλάκια

 

Της Μαργαρίτας Ικαρίου*

 

«Έληξε η αμφισβήτηση. Απορφανίστηκαν οι επαναστάσεις. Καταγγέλθηκε η απάτη κάθε πρωτοπορίας. Μια οργιαστική σιγή βλάστησε σε όλες τις ρωγμές. Κοιτάξτε αυτούς τους νεαρούς. Προσέξτε την κατήφειά τους, τη νευρική τους απάθεια, την σιωπή τους, τη δύσαρθρη ομιλία τους, την δύσθυμη σκληρότητά τους. Προσέξτε πόσον αμίλητο φόνο κουβαλάει μέσα του αυτός ο Νέος Άνθρωπος. Κι αν ακόμα δεν είναι ΑΥΤΟΣ ο συναγερμός, θα έρθουν παιδιά και έφηβοι που θα είναι προορισμένοι για λέξεις που ποτέ δεν διαπράχθηκαν, για νοήματα που ποτέ δεν ορθολογήθηκαν, για εικόνες που ποτέ δεν μιλήθηκαν. ΦΟΒΗΘΕΙΤΕ ΤΟΥΣ…» έγραφε ο Γιώργος Χειμωνάς το 1986(!)

Είκοσι επτά χρόνια πριν. Σαν είκοσι επτά φέρετρα που μέσα τους θάφτηκαν τα όνειρα και οι αμφισβητήσεις της μετα-Πολυτεχνικής γενιάς. Σαν φόνος μετά το φόνο, σαν χασαπομάχαιρο βυθισμένο στο ημιθανές σώμα της δημοκρατίας, σα πρωτοσέλιδο με το αίμα να ρέει στα «μανταλάκια». Σαν παραίτηση στελεχών της ΕΛ.ΑΣ μετά από γκροτέσκο σκηνές σε ταινία τρόμου βήτα διαλογής.

Ο εκφασισμός της κάθε μέρας. Του «ξέρεις-ρε-ποιος-είμαι-εγώ» και του τραμπούκου που φορά ακριβό μανικετόκουμπο, καθώς υπεραμύνεται του «κυρίαρχου λαού». Του «δημοκράτη» που μπήκε με μέσον στο δημόσιο, λυμαινόταν την υπηρεσία του, έκανε χάρες και χαρές με φακελάκια κι αργομισθία, μα σήμερα κλαίει γιατί το παιδί του μεταναστεύει στην αλλοδαπή προς εξεύρεση εργασίας. Του αγανακτισμένου που ψήφισε αυτό που τον τρομοκρατούσε για να τον απαλλάξει από εκείνο που φοβόταν.  Του νοσηρά περίεργου και του κρυφίως αιμοδιψή που αγοράζει, μα διπλώνει ανάποδα το θανατερό πρωτοσέλιδο, για να μην τον κράξει ο κολλητός.

Της μάνας, που αγόραζε μια καραβιά παιχνίδια στο βλαστάρι της και i-phone από το δημοτικό για να ξεχνά τη χρόνια αδιαφορία της. Που πετούσε τη γιαγιά στον σκουπιδοτενεκέ του «οίκου ευγηρίας» μα τώρα, εξ ανάγκης, την θρονιάζει στο σαλονάκι να κάνει baby sitting και να βλέπει σουλεϊμάν-ωχαμάν ώστε να πέφτει η σύνταξη στο οικογενειακόν ταμείον-μείον. Του πατέρα-αψέντι που δέχεται να παίρνει πλέον μισθό εκείνα που ξόδευε μια βραδιά στον βρωμύλο και τον βρέμο. Του εργατοπατέρα που παρέδωσε αμαχητί συλλογικές συμβάσεις ακριβαγορασμένες με αγώνες πολλούς, έναντι δανεικού πινακίου φακής.

Του τύπου που εξαργύρωσε την αναγνωρισιμότητά του με υπουργιλίκια-μασκαραλίκια και του δείνα που ενώ ευαγγελιζόταν την αλλαγή, μετατράπηκε εν μια νυκτί σε αριστερόστροφο δεξιόχειρα. Του μιντιάνθρωπου που ξεπουλά μπιρ-παρά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, κάνοντας θέαμα τον πόνο και το θάνατο. Του εκχυδαΐζοντος το λόγο που διαπλέκεται με την εξουσία και της υψώνει λιβανωτό, στοχοποιώντας εκ παραλλήλου και υβρίζοντας, όποιο χέρι δεν τον ταΐζει.

Εκείνων που αρέσκονται στην αμπελοφιλοσοφία του καφενέ και στην ουζοποσία με μεζέ αγωνιστικότητα – από αυτήν που πουλιέται στα μεγαλομπακάλικα της εξουσίας. Aυτών που έχουν περιορίσει την πολιτική έκφραση σε ένα ψηφαλάκι πίσω από το παραβάν και των καλωδιωμένων που ακόμη και σήμερα, βρίσκουν τόπο να… «τρουπώσουν». Των διχαστικών διλημμάτων και των δοσιλογικών τακτικών. Των απασφαλισμένων περιστρόφων, σε επισφαλή σώματα… ανασφάλειας. Των «ταγμάτων εφόδου» της διπλανής γειτονιάς, της διπλανής πελατειακής εξυπηρέτησης, της διπλανής πολιτικής γραμμής.

Εκείνος που κρυφογελούσε κι επιχαίρονταν γιατί βρέθηκε ένας «άντρας» να κάνει την κατά συρροήν αμετροεπή Λιάνα να… «σκάσει» με ένα χαστούκι, είναι ο ίδιος που τον τσουβάλιασαν πέντε φουσκωτοί γιατί τόλμησε να κρυφοκοιτάξει το γκομενάκι του κουρεμένου. Είναι αυτός που δεν τόλμησε να εμποδίσει την κουστωδία της Χρυσής Αυγής να καταθέσει στεφάνι στο Ηρώον της πόλης του. Είναι κι εκείνος που ανέχεται τον, στεντορεία τη φωνή, διαλαλούντα την πολιτική του πραμάτεια. Είναι ο μαγαζάτορας που του έσπασαν τη βιτρίνα γιατί πουλούσε μπλουζάκι με στάμπα ένα κόκκινο γαρύφαλλο κι ο βιβλιοπώλης, που του έβαλαν φωτιά στο ξύλινο παλτό της Γώγου. Είναι ο φρονιμεμένος, που θαυμάζει τον τσαμπουκά των άλλων κι ο μικροαστούλης, με φοβικό σύνδρομο έναντι των ισχυρών.

Η κοινωνία μας δηλαδή, αυτή που μένει απαθής γιατί σκιάζεται το κακό. Μα αυτό επελαύνει αφεύκτως εφόσον δεν εξορκίζεται η ύβρις. Εφόσον η νέμεσις βραδυπορεί ή πελαγοδρομεί.

Σε μια χώρα που δεν δύναται πλέον να χαρεί, μα δεν ξέρει και να πενθήσει. Μόνο θρηνεί γονυπετής για τη χαμένη της ευημερία. Για τη ζωή και την αξιοπρέπεια, ούτε λόγος…

* Γράφει η Μαργαρίτα Ικαρίου, δημοσιογράφος

ΠΗΓΗ: 24-Σεπτ.-2013, http://www.new-deal.gr/BIG-new-Deal/99-BIG-new-Deal/8484-….91

Θεωρία των δύο άκρων και οι ακρότητες του Χρύσανθου Λαζαρίδη

 

Της Βασιλικής Σιούτη

 

Παρά την έκφραση της έντονης διαφωνίας της πλειοψηφίας του πολιτικού κόσμου με τη θεωρία των δύο άκρων (που εμπνεύστηκε – αλα ελληνικά – ο Χρύσανθος Λαζαρίδης), το Μέγαρο Μαξίμου επιμένει στη στρατηγική αυτή, που σχεδίασε κι εφαρμόζει μετά το τελευταίο συνέδριο της Ν.Δ. Όλα τα κόμματα, ακόμα και πολλοί βουλευτές της Ν.Δ, χαρακτηρίζουν από ανιστόρητη έως επικίνδυνη τη θεωρία αυτή. «Το μόνο που θα καταφέρει είναι να βλάψει κι άλλο την τραυματισμένη δημοκρατία» σχολίαζαν πρόσφατα βουλευτές όλων των – πλην Χρυσής Αυγής – κομμάτων.

 

Η στρατηγική αυτή χρεώνεται στους στενούς συνεργάτες του πρωθυπουργού, Χρύσανθο Λαζαρίδη και Τάκη Μπαλτάκο, κι έχει ως υποστηρικτές το Φαήλο Κρανιδιώτη και το Μάκη Βορίδη (που παρά κάποια θεωρητική διαφοροποίηση που εξέφρασε, την εφαρμόζει στην πράξη με τον ίδιο τρόπο). Μετριοπαθείς και καραμανλικοί βουλευτές της Ν.Δ επισημαίνουν ότι «κανένας νεοδημοκράτης βουλευτής δεν βγήκε να υποστηρίξει αυτά που λέει ο Χρ. Λαζαρίδης. Μόνο ο Φάηλος Κρανιδιώτης, που δεν είναι βουλευτής και ο Μάκης Βορίδης που προέρχεται από την ακροδεξιά».

Είναι γνωστό ότι ο Κ. Καραμανλής θεωρούσε «ακραία» τα στελέχη του κόμματος του Γ. Καρατζαφέρη – μεταξύ των οποίων και οι Βορίδης και Γεωργιάδης που μετακόμισαν στη Ν.Δ – και για αυτό δεν ήθελε καμία συνεργασία μαζί τους.

Ο Α. Σαμαράς πάντως, τον τελευταίο χρόνο συνομιλεί συχνά με τον Μ. Βορίδη για διάφορα θέματα (που αφορούν κυρίως την στρατηγική της έντασης, τις τακτικές αντιμετώπισης των συνδικαλιστών κτλ). Κάποιοι στο Μαξίμου μοιάζει να τον έχουν πείσει ότι είναι το πλέον κατάλληλο πρόσωπο για να τους βοηθήσει να πάρουν πίσω τους ψηφοφόρους που τους άφησαν για τη Χρυσή Αυγή, καθώς γνωρίζει τη γλώσσα (και όχι μόνο) της ακροδεξιάς.

Fosphotos/ Κωνσταντίνος Τσακαλίδης

Ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του βρίσκονταν σε κατάσταση πανικού εδώ και πολλές μέρες, περίπου από τις αρχές του Σεπτεμβρίου. Βασικός λόγος ήταν οι δημοσκοπήσεις που έδειχναν τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει περάσει μπροστά και τη Ν.Δ να συνεχίζουν να την εγκαταλείπουν ψηφοφόροι της για τη Χρυσή Αυγή. Οι αρνητικές, αλλά αναμενόμενες αυτές δημοσκοπήσεις σε συνδυασμό με το οικονομικό αδιέξοδο προκάλεσαν τον πανικό. «Τα αποτελέσματα αυτά δεν είναι εύκολα αναστρέψιμα για τη Ν.Δ. Μόνο αν καταφέρει να δώσει στον ελληνικό λαό κάτι μεγάλο, που δεν μπορεί, ή αν παίξει ξανά το χαρτί του φόβου» εκτιμούσε πολιτικός αναλυτής πριν από μία εβδομάδα, υποστηρίζοντας ότι το χαρτί του φόβου στην τελευταία προεκλογική περίοδο ήταν αρκετά αποδοτικό.

Η επιχείρηση φόβος – κλασική δοκιμασμένη συνταγή – εξυπηρετείται από τη θεωρία των δύο άκρων, η οποία παρουσιάζει τον ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερά ως το άλλο άκρο του φασισμού, που μαζί με την Χρυσή Αυγή αποσταθεροποιούν το πολιτικό σύστημα. Με αυτό θέλουν να αναδείξουν τη Ν.Δ ως δύναμη σταθερότητας που βρίσκεται ανάμεσα στα δύο άκρα.

Ενώ, όμως, μιλάει για δύο εξίσου καταδικαστέα γι' αυτήν – υποτίθεται – άκρα, υιοθετεί περίπου πλήρως την πολιτική ατζέντα του ενός. Δηλαδή την ακροδεξιά ατζέντα. Με νόμο και τάξη, κυνήγι μεταναστών, εθνικισμό, ακόμα και για «ρατσισμό εναντίον των ελλήνων» μιλάνε ορισμένοι συνεργάτες του Α. Σαμαρά, κάτι που μέχρι τώρα έλεγε μόνο η Χρυσή Αυγή.

Στο επιτελείο του πρωθυπουργού τελευταία, ακούγονται επίσης, όλο και συχνότερα, φράσεις όπως: «Η πραγματική δεξιά δεν κυβέρνησε ποτέ», «η δεξιά πρέπει να απενοχοποιηθεί» και ότι η δεξιά «δεν μπορεί να είναι πλέον λάιτ όπως την εποχή του Κώστα Καραμανλή».

Το προσδοκόμενο όφελος από αυτή την στρατηγική είναι διπλό: και τον ΣΥΡΙΖΑ να εκθέσουν και την εκλογική πελατεία της Χρυσής Αυγής να φέρουν πίσω. Αυτά θεωρητικά όμως, γιατί στην πραγματική ζωή τα πράγματα είναι πιο σύνθετα.

Αρκετοί βουλευτές της Ν.Δ έχουν ενοχληθεί από την πολιτική ταύτιση της Ν.Δ με την ακροδεξιά που επιχειρεί ο Χρ. Λαζαρίδης. Για αυτό και αναγκάστηκε να ξεδιπλώσει μόνος του την τακτική του, που παρουσιάστηκε στα ΜΜΕ από τον ίδιο την περασμένη εβδομάδα. Τα λόγια του ήταν ενδεικτικά των προθέσεων του: «Η ένταση που καλλιεργείται από τον ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτεί την ένταση της Χρυσής Αυγής που οδηγεί σε βία και νεκρούς». Ρίχνει δηλαδή την ευθύνη για τη φονική βία της Χρυσής Αυγής στον ΣΥΡΙΖΑ, που δήθεν την τροφοδοτεί.

Στην Κουμουνδούρου (αλλά και στον Περισσό) είναι σε συναγερμό , καθώς ανησυχούν ότι μπορεί να υπάρξουν διάφορες προβοκάτσιες το επόμενο διάστημα, ώστε να προκληθούν να απαντήσουν και να φανεί ότι δημιουργούν εντάσεις. Έχουν άλλωστε κάθε λόγο να ανησυχούν όταν ακούν τον κ. Λαζαρίδη να δηλώνει: «Αν δεν σταματήσει αυτή η ένταση, να πάνε φυλακή αυτοί που πρέπει και οι άλλοι να φρονιμέψουν, θα έχουμε και άλλους νεκρούς».

Ο στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού είπε δημόσια αυτές τις μέρες όσα συζητούσαν και σχεδίαζαν καιρό τώρα σε έναν στενό κύκλο στο Μαξίμου. Αυτήν ακριβώς την τακτική, ξεδίπλωσε και στη Βουλή ο κ. Λαζαρίδης: «Η Χρυσή Αυγή ευτελίζει το ελληνικό κοινοβούλιο. Δεν σημαίνει όμως ότι μόνη αυτή έχει ευθύνες. Ευθύνες έχουν και άλλοι. Χτες ζήσαμε έναν ευτελισμό στο ελληνικό κοινοβούλιο από την πλευρά της κυρίας Κωνσταντοπούλου» είπε.

Όλα αυτά δεν είναι καινούργια. Τον τελευταίο χρόνο έβγαιναν κι έμπαιναν στο συρτάρι. Ποτέ όμως με αυτή την ένταση, που καταδεικνύει ότι η πολιτική επίθεση του επιτελείου κλιμακώνεται. Παρότι οι αφορμές είναι οι εγκληματικές ενέργειες της Χρυσής Αυγής, ο κ. Λαζαρίδης επιμένει να στοχοποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ και να τον κατηγορεί για χρήση βίας: «Υπερασπίζονται τους κουκουλοφόρους, τρομοκράτες που έχουν καταδικαστεί και δολοφόνους, φωνάζουν εμφυλιοπολεμικά συνθήματα που στάζουν αίμα», είπε πρόσφατα, προσθέτοντας και τη «φράση κλειδί» για εκείνον: «Η στρατηγική έντασης αλληλοτροφοδοτείται».

Η θεωρία αυτή έχει προβληθεί και από φίλα προσκείμενα ΜΜΕ ενώ κυκλοφορούν και διάφορα non paper με «επιχειρήματα», ώστε να πείσουν ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ υποθάλπτει την τρομοκρατία».

Η γραμμή λέει να πιέζεται η Αριστερά να κάνει αυτοκριτική και να κατηγορείται ότι εάν αυτή δεν συντηρούσε την ένταση, η Χρυσή Αυγή θα είχε συντριβεί. Παρουσιάζουν δηλαδή περίπου ως μοναδική αιτία του φουσκώματος της Χρυσής Αυγής, την άνοδο της αριστεράς. Επίσης, όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι κοινωνικές διαμαρτυρίες είναι χρήσιμο να ταυτιστούν με τη βία.

Ο κ. Λαζαρίδης που ανέλαβε να επικοινωνήσει δυναμικά τη γραμμή προς τα έξω τις προηγούμενες μέρες, ισχυρίστηκε ότι δεν πρόκειται να συνεργαστούν με τη Χρυσή Αυγή, διαψεύδοντας τα συγκεκριμένα σενάρια. Δεν διαψεύστηκε όμως ποτέ ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ που αποκάλυψε ότι ο κ. Μπαλτάκος, πριν από μερικούς μήνες, τον είχε προειδοποιήσει ότι αν η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ συνέχιζαν να τους δημιουργούν προβλήματα, θα αναγκάζονταν να συνεργαστούν με τη Χρυσή Αυγή.

Επίσης, κάποιοι, παρασκηνιακά, επισήμαιναν πως αν στις επόμενες εκλογές το ΠΑΣΟΚ δεν μπει στη Βουλή, μόνο με τη Χρυσή Αυγή η ΝΔ (αν έμενε στα ίδια ποσοστά) θα έβγαζε τις 151 έδρες, για να σχηματίσει κυβέρνηση. Είναι αλήθεια ότι εντός της Ν.Δ δεν ήταν πολλοί αυτοί που έβλεπαν θετικά κάτι τέτοιο. Κάποιοι μάλιστα απειλούσαν με διάσπαση. Επιχειρηματικοί -εφοπλιστικοί κύκλοι εκτός κόμματος, όμως, το προωθούσαν.

Σήμερα έχει προκριθεί άλλος σχεδιασμός. Θέλουν τους ψηφοφόρους και όχι τα στελέχη. Κι αυτό εκτιμούν ότι θα το πετύχουν με την επιβολή του «νόμου και της τάξης» του Ν. Δένδια και την υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας. Επίσης με το να στριμώχνουν την Χρυσή Αυγή – όχι για την ιδεολογία της, αλλά για τα ποινικά αδικήματα των στελεχών της.

«Με ποια αστυνομία θα το κάνουν αυτό, όταν η πλειοψηφία των δυνάμεων επιχειρήσεων της αστυνομίας είναι υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής;» αναρωτιέται πολιτικός αναλυτής, ο οποίος επισημαίνει επίσης ότι ο συμψηφισμός φασισμού και αριστεράς δεν περνάει στον κόσμο. Επιμένει ωστόσο, ότι η απόφαση να αναδειχθεί η εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής ενδέχεται να δημιουργήσει κρίση στα σώματα ασφαλείας και να τα αποσταθεροποιήσει, καθώς χαρακτηρίζει την απόφαση αυτή ως ««βόμβα» στο μηχανισμό της καταστολής». «Δεν τους ελέγχουν» λέει «και υπάρχει κίνδυνος βεντέτας».

Στην αριστερά τονίζουν ότι όλες οι δράσεις της Χρυσής Αυγής που προηγήθηκαν της τελευταίας δολοφονίας, όπως τα γεγονότα στο Γράμμο, στο Μελιγαλά, στο Πέραμα, συνέβησαν με το ξεκίνημα των κινητοποιήσεων των εκπαιδευτικών και άλλων εργαζομένων.

«Δεν ελέγχονται όλα και το μονοπάτι που βαδίζει η κυβέρνηση είναι επικίνδυνο» αναφέρουν στελέχη της αριστεράς. «Τόσο καιρό ανέχονταν τη Χρυσή Αυγή, γιατί θεωρούσαν ότι μπορεί να μας τρομοκρατεί και για να φαίνεται η Ν.Δ μετριοπαθής. Τώρα όμως μπορεί να τους ξεφύγει».

Στο Μαξίμου ευελπιστούν ότι μετά τα τελευταία γεγονότα οι χαμένοι ψηφοφόροι της Ν.Δ θα επιστρέψουν στην κοιτίδα τους (σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τους, σχεδόν το 90% των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής ήταν πρώην ψηφοφόροι της Ν.Δ) . Γι' αυτό φροντίζουν για τη δημιουργία ενός φιλικού προς την ιδεολογία της Χρυσής Αυγής περιβάλλοντος, με αντιμεταναστευτικό λόγο και εθνικιστικές κορώνες.

Επίσης, ελπίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα απαντήσει σε κάποια από τις προκλήσεις, που θα συνεχιστούν, πιθανότατα, για να φανεί ότι τροφοδοτεί την ένταση. Δεν κρύβουν άλλωστε, ότι με μεγάλη χαρά θα υποδέχονταν κάποιο γεγονός «αλα Υπατία», ώστε να χρεώσουν στον ΣΥΡΙΖΑ και το μεταναστευτικό, αλλά και να παρουσιάσουν τα στελέχη τους ως «ανθέλληνες». Στη λογική αυτή διακινούνται και κείμενα με τα σχετικά «επιχειρήματα» καθώς και άλλα που «εξηγούν» «γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι άκρο».

Αν ο πρωθυπουργός δεν κάνει πίσω και συνεχίσει να έχει τον πρώτο ρόλο στην χάραξη της στρατηγικής ο κ. Λαζαρίδης (που χαρακτηρίζεται ακραίος από πολλούς μέσα στη Ν.Δ και είναι κόκκινο πανί για ακόμα περισσότερους) δεν αποκλείεται να επανέλθουν από την άλλη πλευρά των εταίρων τα σενάρια για αλλαγή πρωθυπουργού, αυτή τη φορά με την ελπίδα να βρουν συμμάχους κι εντός Ν.Δ. Πολλά μετριοπαθή στελέχη, όπως και οι Ευρωπαίοι, τονίζουν ότι το εξάμηνο της ελληνικής προεδρίας πρέπει να κυλήσει ομαλά και η στρατηγική της έντασης που επέλεξε το Μαξίμου, καθώς και η ατιμώρητη δράση της Χρυσής Αυγής, για την οποία φέρει ευθύνη, δεν εγγυώνται κάτι τέτοιο.

ΠΗΓΗ: 23 Σεπτεμβρίου 2013 | © ThePressProject.gr,  http://www.thepressproject.gr/article/47019/THeoria-ton-duo-akron-kai-oi-akrotites-tou-Xrusanthou-Lazaridi#sthash.aZ7ZFxIa.dpuf

Τα όργια της ρουφιανοκρατίας

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Τα περισσότερα φίδια, δαγκώνουν, όταν τα ενοχλήσουν. Υπάρχουν όμως, κάποια που επιτίθενται ακόμη και από απόσταση. Επειδή, όπως λένε, θέλουν ν' απαλλαγούν απ' το δηλητήριο. Ε, λοιπόν, σ' αυτή την κατηγορία ανήκουν και οι ρουφιάνοι.

Αν δεν κατασπαράξουν κάποιον μπορεί και να σκάσουν. Και αλίμονο στα θύματά τους, αν συμβεί να βρίσκουν κάποιους έτοιμους να τους ακούνε και να γίνονται ευπειθείς εκτελεστές των δολοφονικών τους σχεδίων. Γεγονός, που συμβαίνει, συχνά, δυστυχώς, μεταξύ των εκπροσώπων της δεσποτοκρατίας.

Οι σοβαροί επίσκοποι σ' αυτές τις περιπτώσεις λένε στους ρουφιάνους: Θα 'ρθεις μια άλλη μέρα, που θα καλέσω και αυτόν, που κατηγορείς, να ιδούμε, σε αντιπαράσταση, ποια είναι η αλήθεια. Οπότε ο ρουφιάνος, μαθημένος να δολοφονεί και όχι ν' αντιμετωπίζει, κατά πρόσωπο, τα θύματά του, εξαφανίζεται, κατά κανόνα, και τελειώνει εκεί το ζήτημα. Αλλά, αν συμβαίνει ο δεσπότης να είναι ευάλωτος στις ρουφιανοδοσοληψίες, τότε ουαί και αλίμονο στη Μητρόπολη και τους παπάδες…

Κάπου εβδομήντα, όπως έλεγε καθηγητής Πανεπιστημίου, παπάδες, και μάλιστα μορφωμένοι, εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Μητρόπολη Αιτωλοακαρνανίας, κατά την περίοδο της αρχιερατείας του προηγούμενου δεσπότη. Μεταξύ των οποίων και οι αείμνηστοι ιεροκήρυκες, Θεόκλητος Φεφές και Πάμφιλος Παοαγιάννης. Προφανώς, επειδή έτσι αποφάσιζαν και διέταζαν κάποιοι ρουφιάνοι.

Και, το χειρότερο, στις περιπτώσεις αυτές, είναι ότι ο λαός (οι χριστιανικές, για παράδειγμα, οργανώσεις και οι ενορίτες), που οι κληρικοί αυτοί υπηρετούσαν, δεν αντιδρούσαν, αλλά αποδέχονταν όλες αυτές τις αυθαιρεσίες. Πάντα με τη λογική ότι ο δεσπότης μπορεί, πέρα από κάθε λογική και ηθική δεοντολογία, να κάνει ο, τι θέλει.

Τους βγήκε όμως ανάποδα η περίπτωση του παπα-Χριστόφορου Μουτάφη.  Ο οποίος, όπως ξανά 'γράψαμε (18-8-13), ήταν η ψυχή και η καρδιά για την ανοικοδόμηση του πανέμορφου ναού της Αγίας Βαρβάρας Αγρινίου. Και τον οποίο, όταν αποπερατώθηκε το έργο, επεχείρησαν να τον διώξουν, για να βάλουν στη θέση του κάποιον «ημέτερο».

Αλλά βρήκαν μπροστά τους, τείχος αμετακίνητο την κάθετη άρνηση του λαού. Και, επειδή δεν μπορούσαν να τα βάλουν με το λαό, έστησαν, σε βάρος του παπα-Χριστόφορου, ολόκληρη μηχανή ηθικής και δικαστικής εξόντωσης.  Τον παρέπεμψαν στα επισκοπικά (δηλαδή, τον εαυτό τους!!!) δικαστήρια. Ακόμη και στα συνοδικά. Αλλά δεν τόλμησαν να τον καταδικάσουν με βάση τις αντιδεοντολογικές μεθοδεύσεις και ανερμάτιστες κατηγορίες, που επιστράτευσαν.

Ενώ, στο μεταξύ συκοφαντικά λιβελογραφήματα διαβάζονταν εναντίον του στους ναούς και δημοσιεύονταν στον τοπικό Τύπο. Μεταξύ των οποίων αποκορύφωμα ήταν κάποιο, που υπέγραψαν  κάπου δεκαεφτά παπάδες. Για να αναγκαστεί ο παπα-Χριστόφορος να υποβάλει μήνυση εναντίον τους. Με αποτέλεσμα να καταδικαστούν πρωτόδικα σε 5μηνη φυλάκιση και να αθωωθούν στο Εφετείο, «κρίμασιν οις Κύριος οίδεν». Είναι δε αξιοσημείωτο πως μεταξύ των δεκαεφτά παπάδων ήταν και ο τότε και τώρα Αρχιερατικός Επίτροπος Αγρινίου π. Χρήστος Παπαχρήστος, αδελφός του σημερινού Μητροπολίτη.

Αφότου ο σημερινός Μητροπολίτης ανέλαβε-φθινόπωρο του 2005-τα ηνία της Μητρόπολης το καθεστώς τους ρουφιανοκρατίας λούφαξε, προς στιγμήν. Μέχρις ότου ανασυνταχθεί και επανέλθει δριμύτερο. Και επανήλθε με το πρόσχημα ότι τα οικονομικά της ενορίας  της Αγίας Βαρβάρας πήγαιναν απ' το κακό στο χειρότερο. Γεγονός, για το οποίο την αποκλειστική ευθύνη είχε και έχει το καθεστώς της ρουφιανοκρατίας και δεσποτοκρατίας, που διέλυσαν την ενορία. Με αποτέλεσμα ο αρχικός ζήλος των ενοριτών να υποστεί ανεπανόρθωτη καθίζηση.

Και βέβαια το καθεστώς της ρουφιανοκρατίας δεν δίστασε να ρίξει την ευθύνη στο θύμα του. Διασπείροντας τη βδελυρή  συκοφαντία ότι ο παπα-Χριστόφορος είχε ανοίξει οπή στο παγκάρι, απ' την οποία υπεξαιρούσε τα χρήματα. Και η Μητρόπολη, ανεξέταστα και παράνομα, έσπευσε να αντικαταστήσει το εκκλησιαστικό συμβούλιο. Σύμφωνα, όπως φαίνεται, με τη θέληση του καθεστώτος της ρουφιανοκρατίας και ασφαλώς χωρίς τη γνώμη του οικείου ιερέα. Με αποτέλεσμα να κάμουν την ιερατική του διακονία κόλαση και μαρτύριο.

Αφού, όπως λέγεται, κάποιοι εκπρόσωποι του παράνομου Εκκλησιαστικού Συμβουλίου τον χλεύαζαν, τον πρόσβαλλαν («ρε τίποτα», «ρε πουλημένε», κλπ), τον ενέπαιζαν. Ακόμη και έφτυναν σε βάρος του. Καυχόμενοι ότι δεν μπορεί να τους κάνει κανείς τίποτε, γιατί είναι διορισμένοι απ' τη Μητρόπολη. Ενώ από το άλλο μέρος ο Μητροπολίτης τον πειθανάγκαζε να σκύψει κάτω απ' το καθεστώς αυτό  της αυθαιρεσίας και του ηθικού λιντσαρίσματος.

Και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, την Κυριακή (15-9-13) του έκαμαν και ατιμωτική καθαίρεση. Εκπρόσωπος του Μητροπολίτη ανακοίνωσε ενώπιον του κατάπληκτου εκκλησιάσματος, ότι του αφαιρούν την προεδρία, για να την δώσουν σε κάποιον νεαρό ιερέα. Καθώς το εκκλησίασμα ξεσπούσε σε επευφημίες υπέρ του παπα-Χριστόφορου, φωνάζοντας «άξιος-άξιος», ενώ αποδοκίμαζε εντονότατα το νέο ρουφιανοκρατικό πραξικόπημα.

Και μπαίνει το εύλογο ερώτημα: Αναγνωρίζει άραγε ο Σεβασμιώτατος κ. Κοσμάς τον εαυτό του μέσα σ' αυτό το όργιο βαρβαρότητας και βαναυσότητας; Γιατί ένα μεγάλο μέρος του λαού της Αιτωλοακαρνανίας δεν μπορεί πλέον να τον αναγνωρίσει!!! Και αναρωτιέται μήπως η πληγή του 15ετούς ανίατου μένους κατά του έντιμου παπα-Χριστόφορου βρίσκεται κάπου στις παρυφές του περιβάλλοντός του…

παπα-Ηλίας, Σεπτεμβρίου 23, 2013, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2013/09/23/…82/

Ο Περισπασμός της Χρυσής Αυγής

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Οι βίαιες συγκρούσεις μεταξύ πολιτικών ομάδων της ακροδεξιάς και της (αναρχικής συνήθως) Aριστεράς είναι κοινό φαινόμενo από πολλά χρόνια σε χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία. Με την μαζική είσοδο της Χρυσής Αυγής (ΧΑ) στο Ελληνικό πολιτικό τοπίο, η οποία αποδεδειγμένα επιδιδόταν σε βίαιες επιθέσεις κατά ανίσχυρων μεταναστών που τους έφερε στη χώρα μας η παγκοσμιοποίηση, εισάχθηκε και το φαινόμενο παρόμοιων πολιτικών συγκρούσεων, όταν αριστερές ομάδες έκαναν τη δουλειά που δεν έκανε το Κράτος, προσπαθώντας να προστατεύσουν τα μεγαλύτερα θύματα της παγκοσμιοποίησης.

Στον απόηχο παρόμοιων συγκρούσεων ήλθε και ο θανάσιμος τραυματισμός του Παύλου Φύσσα, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα δεν ήταν προσχεδιασμένη δολοφονία, εφόσον άλλωστε δεν είχε κανένα κίνητρο η ΧΑ να αναγκάσει ακόμη και κάποιους προστάτες της μέσα στη Κοινοβουλευτική Χούντα να συναινέσουν σε άγριες διώξεις εναντίον μελών της που πιθανότατα θα έχουν και αρνητικές επιπτώσεις στα εκλογικά ποσοστά της.

Μιλώ για κάποιους προστάτες της, γιατί βέβαια δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία πώς τόσο καιρό που η ΧΑ προέβαινε σε εγκληματικές πράξεις κατά μεταναστών δεν είχε κινηθεί καμιά δίωξη εναντίον της όχι σαν οργάνωσης, αλλά εναντίον συγκεκριμένων μελών της που αποδεδειγμένα διέπρατταν εγκληματικές πράξεις. Προφανώς, η ανοχή των Σωμάτων Ασφαλείας απέναντι σε παρόμοιες εγκληματικές πράξεις δεν οφειλόταν μόνο στο δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων της οργάνωσης σε αυτά, αλλά κυρίως σε εντολές «άνωθεν». Ουσιαστικά, δηλαδή, η Κοινοβουλευτική Χούντα περίμενε να υπάρξει νεκρός για να κηρύξει ολόκληρη την οργάνωση εγκληματική, γεγονός που ιδιαίτερα βολεύει τα κόμματα που μετέχουν σε αυτή, τα οποια  θα καρπωθούν και τους ψηφοφόρους που θα μετακομίσουν απο την ΧΑ, ενισχύοντας τα καταρρέοντα εκλογικά ποσοστά τους.

Το γεγονός όμως ότι η ΧΑ είχε κάποιους προστάτες στο «σύστημα» κάθε άλλο παρά την κάνει, από μόνο του, «συστημική» οργάνωση, όπως κάποιοι αφελώς, και πολλοί άλλοι εκ του πονηρού, υποστηρίζουν. Είναι άλλωστε γνωστό ότι εδώ και καιρό έχει ξεσηκωθεί κατά της ΧΑ όχι μόνο το ντόπιο κατεστημένο, συμπεριλαμβανομένης της εκφυλισμένης «Αριστεράς» που υποστηρίζει τους μετανάστες, μαζί με τους Σύριους και Λιβύους «επαναστάτες» που έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στη σφαγή του Συριακού και του Λιβυκού λαού! Το ίδιο συμβαίνει με τα όργανα της Υπερεθνικής και της Σιωνιστικής Ελίτ, (πολιτικά, οικονομικά, ΜΜΕ, ΜΚΟ κ.λπ.) που ομόφωνα απαιτούν την απαγόρευση της Οργάνωσης – ανεξάρτητα βέβαια από το τι λέει το 15%-20% του Ελληνικού λαού, και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το Σύνταγμά μας (που προφανώς το γράφουν στα παλιότερα των παπουτσιών τους) δεν επιτρέπει παρόμοιο μέτρο.

Και δεν είναι συστημική οργάνωση όχι μόνο εξαιτίας της άγριας δίωξης που υφίσταται από τις ντόπιες και διεθνείς ελίτ, αλλά και με βάση τους προγραμματικούς στόχους της που είναι παρόμοιοι με τους στόχους κάθε ιστορικού εθνικοσοσιαλιστικού ή «φασιστικού» κόμματος: αντίθεση  τόσο στο κεφάλαιο όσο και στην αυτόνομα οργανωμένη εργασία, οικονομική αυτάρκεια, εθνικοποίηση ενεργειακών πηγών, «Ευρώπη των εθνών» αντί για την σημερινή «Ευρώπη του κεφαλαίου» κ.λπ.. Όμως όλα αυτά είναι ανάθεμα για την  Υ/Ε που διαχειρίζεται την παγκοσμιοποίηση και, σε συνεργασία με τη ντόπια ελίτ, έχει επιβάλλει την οικονομική κατοχή στο Λαό μας που οδηγεί στη πλήρη οικονομική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων. Με άλλα λόγια, η φυσική βία δεν είναι το κύριο χαρακτηριστικό ενός «φασιστικού» κόμματος, όπως συνήθως υποστηρίζεται. Άλλωστε, παρόμοια βία χρησιμοποιεί και η Κοινοβουλευτική Χούντα για να επιβάλλει με τα ΜΑΤ τις επιστρατεύσεις κ.λπ. μέτρα που ποτέ δεν ενέκρινε ο Λαός. Η Χούντα μάλιστα αυτή συνοδεύει την πολιτική βία με οικονομική βία, που έχει ήδη οδηγήσει σε χιλιάδες αυτοκτονίες στη χώρα μας, ραγδαία αύξηση της υπογεννητικότητας που μόλις αποκαλύφθηκε, δεκάδες χιλιάδες θανάτους από έλλειψη επαρκούς υγειονομικής και φαρμακευτικής περίθαλψης και σε εκατομμύρια κατεστραμμένες ζωές. Με αυτή την έννοια, η Κοινοβουλευτική Χούντα είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο, «φασιστική» με την ΧΑ. Όμως, όπως ανέφερα, ο φασιστικός χαρακτήρας μιας πολιτικής οντότητας δεν καθορίζεται μόνο από την στάση της σε σχέση με τη βία αλλά, κυρίως, από τους προγραμματικούς στόχους της. Άλλο, βέβαια, ότι η ΧΑ (όπως και άλλες παρόμοιες οργανώσεις) ζει σήμερα στη δεκαετία του 1930 των κρατών-εθνών, εφόσον βέβαια κανένας από τους προγραμματικούς στόχους της δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς, και, ακόμη χειρότερα, χωρίς άμεση έξοδο από την ΕΕ, που η ΧΑ δεν τολμά να ζητήσει!

Αλλά, αν η ΧΑ με βάση το πρόγραμμά της δεν είναι συστημική οργάνωση (πράγμα που δεν σημαίνει βέβαια ότι είναι αντισυστημική) τότε γιατί άραγε να έχει κάποιους προστάτες μέσα στο σύστημα; Εδώ ερχόμαστε στο πιο επικίνδυνο κατά τη γνώμη μου χαρακτηριστικό της ΧΑ. Είναι γνωστό ότι η Υ/Ε σήμερα χρησιμοποιεί τις παντός τύπου διαιρέσεις (πολιτικές, θρησκευτικές πολιτιστικές κ.λπ.) σε κάθε χώρα για να αλώσει και ενσωματώσει τους λαούς στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και της Κοινοβουλευτικής Χούντας (π.χ. Μέση Ανατολή). Με δεδομένο ότι σύντομα θα καταλάβει και ο τελευταίος αφελής τι πραγματικά σημαίνουν τα πρωτογενή πλεονάσματα κ.λπ., (είτε σήμερα τα επιβάλλει η Κοινοβουλευτική Χούντα είτε αύριο μια Κυβέρνηση της «Αριστεράς»)  η κοινωνική έκρηξη είναι θέμα χρόνου να εκδηλωθεί. Σε αυτό το πλαίσιο είναι κάλλιστα πιθανό ότι η ΧΑ θα μπορούσε να αποτελέσει ένα τέλειο περισπασμό από τον πραγματικό φασιστικό κίνδυνο που αντιμετωπίζουμε: την ολοκλήρωση της οικονομικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων στα χέρια της Υ/Ε και της ντόπιας ελίτ. Έναν περισπασμό που, στην  ανάγκη, θα μπορούσαν να τον εξωθήσουν ακόμη και στα όρια του εμφυλίου πολέμου, όπου τα εξαθλιωμένα από την παγκοσμιοποίηση λαϊκά στρώματα (ανένταχτα ή της Αριστεράς) θα πολεμούσαν τα αντίστοιχα εξαθλιωμένα στρώματα κάτω από την σημαία της ΧΑ και παρόμοιων οργανώσεων…

* http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (22 Σεπτεμβρίου 2013). Το είδα: http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_09_22.html 

Βοήθα, καλέ μου, μη σκοτωθούμε μεταξύ μας…

 

Tου Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

 

Η εν ψυχρώ δολοφονία του άτυχου Παύλου Φύσσα και τα γεγονότα που έχουν ξεκινήσει από τα μέσα Σεπτεμβρίου είναι μια ακόμα σκηνή του μεγάλου σεναρίου που εκτυλίσσεται στην χώρα μας.

Η απόρρητη έκθεση της ΕΥΠ, που είχε κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο (defencenet.gr) από τις 14 Αυγούστου, είχε «προβλέψει» ξέσπασμα λαϊκής εξέγερσης στην χώρα, ευθυγραμμιζόμενη με ένα άλλο «non paper» της CIA, το οποίο έχει διαρρεύσει, σύμφωνα με πληροφορίες μας, σε ελληνοαμερικανικούς κύκλους.

Το «big game» που παίζουν κάποιοι στις πλάτες του ελληνικού λαού, όπως όλα δείχνουν, περνάει στην επόμενη φάση.

Όλες οι παράμετροι συγκλίνουν στο ότι, τους επόμενους μήνες η «ελληνική πανωλεθρία» θα βρεθεί στο κρίσιμο σταυροδρόμι για το μέλλον αυτού του τόπου.

Με την ριζοσπαστικοποίηση μεσοαστικών στρωμάτων, η λαϊκή οργή που συσσωρεύεται σύντομα θα εκτιναχθεί σαν ελατήριο και δεν θα μπορέσουν να την εκτονώσουν οι κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες όπως έκαναν μέχρι τώρα.

Μετά την αποτυχία συγκρότησης ενός ευρύτερου παλλαϊκού αντιμνημονιακού μετώπου, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ, με την μορφή του κόμματος μετά το Συνέδριο, φαίνεται ως η μόνη ρεαλιστική διέξοδος για όσους έχουν πνιγεί από τον ζουρλομανδύα των μνημονίων.

Ο Αλέξης Τσίπρας, στην καθοριστική ομιλία του στο πρόσφατο ιδρυτικό συνέδριο, μίλησε για «έξοδο» από τα μνημόνια, ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ στο εσωτερικό για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, κατάργηση του Καλλικράτη, προστασία των ασφαλιστικών ταμείων, παραγωγική ανασυγκρότηση με ιδιαίτερη έμφαση στην γεωργία και έδωσε πολλές υποσχέσεις που μπορούν να διαμορφώσουν ρεύμα εκλογικής νίκης.

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει καταθέσει δια του προέδρου του κάποια ενδιαφέροντα σχέδια αλλαγών στο πολιτικό σύστημα (δικαίωμα υποβολής νόμου από τον λαό προς την Βουλή με 60.000 υπογραφές, λαϊκό βέτο σε νόμο που ψηφίστηκε με τον ίδιο τρόπο, προκήρυξη δημοψηφίσματος εφ' όσον το ζητήσουν 60.000 πολίτες) αλλά, ας μην γελιόμαστε, στο δια ταύτα δεν έχει βρει πειστική απάντηση.

Και το δια ταύτα είναι πού θα βρει τα λεφτά ο ΣΥΡΙΖΑ για να βγει από τις δεσμεύσεις των μνημονίων και να χρηματοδοτήσει αναπτυξιακές κινήσεις προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, των εργαζομένων και των ανέργων. Πώς θα επιτευχθεί αυτό μέσα σε μια ευρωζώνη όπου κυριαρχεί η ΕΚΤ και το τραπεζικό καρτέλ, όταν οι υπεύθυνοι της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ δεν ανοίγουν τα χαρτιά τους, τι θα κάνουν και πώς;

Υπάρχουν κι άλλα κενά στην στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ που σχετίζονται με τα εθνικά θέματα, τον πατριωτισμό και την πορεία του έθνους-κράτους μέσα σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης. Δεν ξεκαθαρίζει πώς χωρίς εθνικό νόμισμα θα μπορέσει να πραγματοποιήσει την εθνική ανασυγκρότηση της οικονομίας, ούτε αν προτίθεται να αρνηθεί, ή να αναγνωρίσει το τρομακτικό επαχθές χρέος που έχει φορτωθεί η χώρα.

Ο κ. Τσίπρας, ανάμεσα στ' άλλα, μιλάει τελευταία για νέο ΕΑΜ, αντιγράφοντας όσους πρώτοι, από την άνοιξη του 2010, διακήρυξαν ευθέως ότι η χώρα, για να αντισταθεί με νικηφόρα προοπτική και τελικά να απελευθερωθεί, χρειάζεται ένα παλλαϊκό απελευθερωτικό μέτωπο, πέρα από δεξιούς και αριστερούς διαχωρισμούς, με αντισυστημικό πρόγραμμα.

Όταν, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ επικαλείται το ΕΑΜ και την ΕΔΑ, μιλάει συγχρόνως για «αριστερή κυβέρνηση», τότε προδίδεται ότι οι αναφορές του στην εαμική αντίσταση είναι προσχηματικές γιατί το ΕΑΜ ήταν ο κορμός και το σύμβολο μιας πραγματικά εθνικής και όχι κομματικής προσπάθειας που σφράγισε τον τόπο.

Οι αναπόφευκτες εκλογές είναι πολύ κοντά, πιθανόν και μέσα στο φθινόπωρο, και σ' αυτές πολύ δύσκολα θα διασωθεί η σημερινή συγκυβέρνηση. Μια ενδιάμεση λύση, ανάλογα με τους συσχετισμούς, θάναι η παράταση του υπάρχοντος σχήματος μέχρι τις ευρωεκλογές με έναν νέο «Παπαδήμο». Στην απίθανη περίπτωση που η ΝΔ του Σαμαρά καταφέρει να είναι πρώτο κόμμα (με ελάχιστη διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ), θα έχει απορροφήσει όλο το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ και δεν θάχει εταίρο για συγκυβέρνηση.

Η προοπτική συνεργασίας με την Χ.Α. είναι εφιαλτική και δεν φαίνεται τώρα ορατή διότι η χώρα, μόλις βρεθεί νεοναζιστικό κόμμα στην εξουσία, θα απομονωθεί απ' όλη την Ευρώπη, όπως έγινε και σε άλλες περιπτώσεις. Κι αυτό, το σύστημα δεν το αντέχει ακόμα γιατί οδηγεί κατ' ευθείαν σε εμφυλιοπολεμικές συνθήκες. Μπορεί να το αντέξει, όμως, λίγο αργότερα αν προηγηθεί μια ενδιάμεση περίοδος όπου η Αριστερά θα «σπάσει τα μούτρα» της και θα απογοητεύσει τις μεγάλες μάζες.

Γι' αυτό, ας δούμε τις εξελίξεις με την προοπτική να αναλάβει την κυβερνητική διαχείριση ο ΣΥΡΙΖΑ, η πιθανότερη εκδοχή, σε συνεργασία με το κόμμα του κ. Καμμένου (ΑΝ.ΕΛ.), ο οποίος ήδη προετοιμάζεται γι' αυτό.

Δεν λέμε ότι θέλουμε, ούτε μπορούμε, να αποφύγουμε μια τέτοια κυβέρνηση γιατί ο πρώτος στόχος είναι να ξεκουμπιστούν οι μνημονιακές δωσιλογικές δυνάμεις.

Όμως, αναρωτιόμαστε πώς θα μπορέσει να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική μέσα στην ευρωζώνη, χωρίς να αρνηθεί το χρέος, χωρίς κυρίαρχη νομισματική πολιτική; Πώς θα πετύχει ένα πραγματικά αντιμνημονιακό, αντι-νεοφιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα χωρίς τον δημόσιο έλεγχο των στρατηγικών τομέων της οικονομίας; Χωρίς την διατροφική αυτάρκεια, χωρίς την εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδας και των μεγάλων τραπεζών;

Η απάντηση, χωρίς αυταπάτες, είναι ότι δεν μπορεί γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, με το κεντροαριστερό προφίλ που έχει, θα είναι μια ακόμα μαριονέττα στην κυβέρνηση χωρίς πραγματική εξουσία. Μια κυβέρνηση που θα προσπαθεί ατελέσφορα να διαπραγματευθεί και το μόνο όφελος από αυτό είναι ότι θα τελειώσουμε με τις αυταπάτες, ενώ η κατάσταση στην κοινωνία θα επιδεινώνεται.

Ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του έχει προβλέψει ότι επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύουν οι πολίτες, αφ' ενός, για να συντηρείται το καθεστώς και, αφ' ετέρου, να είναι απασχολημένοι με την επιβίωση για να μην τους μένει χρόνος να αντιδράσουν.

Η σημερινή τυραννία της τρόϊκας, της Ε.Ε. και του ευρώ αυτό ακριβώς κάνει και κανένας ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να το αλλάξει αν δεν έρθει σε πραγματική ρήξη με το σύστημα της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, που είναι η αιτία της ανεργίας, της κοινωνικής εξαθλίωσης και της εθνοαποδόμησης.

Από εκεί και πέρα, ανοίγονται δύο προοπτικές: στην πρώτη, ο λαός προσαρμόζεται στις μεσοβέζικες συριζαίϊκες λύσεις γιατί φοβάται την επιστροφή στην φρίκη του μνημονιακού μπλοκ, αρπάζει τα ψίχουλα που θα του δοθούν και τα μνημόνια νομιμοποιούνται για χρόνια. Στην δεύτερη, εξαγριώνονται οι λαϊκές μάζες που απογοητεύονται από την Αριστερά και ανοίγει ο δρόμος προς τον Φασισμό που θάχει αλώσει και τον χώρο της νεοφιλελεύθερης συντηρητικής Δεξιάς.

Το λαϊκό κίνημα, μπροστά και στις δύο περιπτώσεις, αυτό που έχει να κάνει είναι να συγκροτήσει γρήγορα μορφές ριζοσπαστικής αυτο-οργάνωσης και αυτοδιαχείρισης μέσα από ένα παλλαϊκό μέτωπο για να στηρίξει όσα σωστά γίνουν και να απαιτήσει την πραγματική ανατροπή. Οι εναπομείνασες δυνάμεις για να συγκροτήσουν αυτό το μέτωπο θα είναι δύο: τα αντισυστημικά κινήματα με πατριωτικό πρόσημο και αυτά με ταξικό πρόσημο, στα οποία θα περιλαμβάνονται και συνιστώσες του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, που θα έχουν αύριο διαφοροποιηθεί.

Η Ελλάδα είναι αυτή την στιγμή ο κύριος στόχος των αδίστακτων συμφερόντων της υπερεθνικής, τοκογλυφικής εξουσίας, ο λαός μας βιώνει σήμερα τις συνέπειες της εθνικής μειοδοσίας και του δωσιλογισμού. Ένα εργατικό και λαϊκό κίνημα, για να υπερασπίσει τα δίκαιά του, πρέπει να έχει αναφορά σε πατρίδα και ιθαγένεια.

Ο κοινωνικός και πατριωτικός πόλεμος που έρχεται δεν είναι υπόθεση μιας φωτισμένης ταξικής πρωτοπορίας, αλλά ενός συλλογικού πανεθνικού, απελευθερωτικού μετώπου του λαού. Οποιαδήποτε αντίληψη βλέπει το ταξικό ξέχωρα από το εθνικό είναι πολύ επικίνδυνη γιατί η λύση θα έρθει μόνο όταν ο ίδιος ο λαός, ενωμένος, συγκροτηθεί σε οργανωμένη κοινωνική αντίσταση παντού: στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στα πανεπιστήμια.

Μόνο αν ξεπερασθούν οι παραπάνω διαφορές και γεφυρωθούν οι όποιες προσεγγίσεις της στρατηγικής για τον έλεγχο του νομίσματος θα μπορέσει να συγκροτηθεί αυτό το Μέτωπο – που δεν έγινε εγκαίρως για να σταματήσει τα Μνημόνια- και να αποτρέψει την ολοκληρωτική καταστροφή μαζί με την φασιστική εκτροπή. Χρειάζεται τόλμη, πραγματική σκέψη χωρίς αγκυλώσεις, ενότητα, συγκρουσιακή λογική, διάθεση να αφουγκρασθείς τον λαό και να του πεις έξω από τα δόντια: Ελληνικέ λαέ, χτύπα τους προτού σε εξοντώσουν!

21 Σεπτεμβρίου 2013

«Όμηροι» της παραπληροφόρησης· «όμηροι» της «μοίρας»…*

 

Του Γιάννη Στρούμπα**

 

Η αμφισβήτηση των απεργιακών κινητοποιήσεων ως προς την ικανότητά τους να τελεσφορήσουν, προκαλεί την αγωνιώδη αναζήτηση άλλων τρόπων προκειμένου να δικαιωθούν τα αιτήματα των εργασιακών κλάδων. Μια σειρά δυναμικών αγώνων των τελευταίων ετών, όπως εκείνων των ναυτεργατών, των αγροτών και των ιδιοκτητών φορτηγών, κατέληξαν σε οδυνηρές υποχωρήσεις των εργασιακών κλάδων και στην παγίωση των αρνητικών για αυτούς συνθηκών. Αν και η αμφισβήτηση από πολλούς των απεργιών ως προς την αποτελεσματικότητά τους είναι πραγματικό γεγονός, η αμφισβήτηση αυτή δεν επικυρώνει σε καμία περίπτωση ότι οι απεργίες δεν είναι αποτελεσματικές.

---

* α΄ δημοσίευση: Αποικία Ορεινών Μανιταριών

Η επιτυχία ή η αποτυχία μιας απεργίας οφείλεται σε σύνθετους παράγοντες, που πρέπει να ελέγχονται, καθώς εξηγούν την όποια έκβαση. Ακόμη όμως κι αν προσπεραστεί η ένσταση της αναποτελεσματικότητας και θεωρηθεί, κάτι που είναι οπωσδήποτε βάσιμο, ότι οι απεργίες είναι ικανές να αποδώσουν, η αναζήτηση και πρόσθετων μέσων για την υποστήριξη του αγώνα ενός εργασιακού κλάδου είναι καί καλοδεχούμενη καί επιτακτική.

Η απεργία των εκπαιδευτικών, που ξεκίνησε στις 16/9/2013, εγκαινίασε μια νέα πρακτική, προϊόν της συνειδητοποίησης για την ανάγκη συμπόρευσης όλων των εργασιακών κλάδων και των πληττόμενων κοινωνικών ομάδων. Η πρακτική αυτή περιλαμβάνει τόσο το προσκλητήριο προς άλλες εργασιακές ομάδες να συμμετάσχουν από κοινού με τους εκπαιδευτικούς στις απεργιακές κινητοποιήσεις, όσο και το προσκλητήριο προς γονείς και μαθητές να στηρίξουν τον απεργιακό αγώνα, εφόσον η προβαλλόμενη διακύβευση δεν είναι μόνο η επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών ή των οικονομικών δεδομένων για τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, αλλά η ισοπέδωση της δημόσιας εκπαίδευσης και το πλήρες αδιέξοδο για τους νέους μετά από την έξοδό τους από τα πανεπιστήμια, καθώς σε μια πυρπολημένη από τα μνημόνια χώρα δεν προδιαγράφεται κανένα αισιόδοξο μέλλον.

Η στόχευση των απεργών στο κοινωνικό σύνολο έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού κάθε απεργιακός αγώνας των τελευταίων χρόνων έβρισκε την κοινωνία αντίθετη ή, τουλάχιστον, εμφανιζόταν εκείνη έτσι από τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία, σε μία απροκάλυπτη υπεράσπιση των μνημονιακών κυβερνήσεων, χωρίς να τηρούν την οποιαδήποτε ουδετερότητα ή έστω κάποιες ισορροπίες, έσπευδαν με επιθετικότητα να τονίσουν το μέγεθος του υποτιθέμενου πλήγματος που δεχόταν η κοινωνία από την απεργιακή δράση της οποιασδήποτε ομάδας. Επειδή τα μέσα ενημέρωσης ακολουθούν την ίδια πολιτική καί στη συγκεκριμένη απεργία, συκοφαντώντας τους εκπαιδευτικούς ως τους υπεύθυνους για το κλείσιμο των σχολείων και παρουσιάζοντάς τους σαν στυγνούς εκβιαστές, που κρατούν «ομήρους» τους μαθητές (εφημερίδα «Τα Νέα», 13/9/2013: «625.000 όμηροι! ΟΛΜΕ-ΣΥΡΙΖΑ τραβούν το σχοινί»· και ηλεκτρονικό «Πρώτο Θέμα», 8/5/2013: «Η ΟΛΜΕ κρατά ομήρους τους μαθητές»! Οποία σύμπλευσις!), και χωρίς να ασκούν έστω κάποια ελάχιστη κριτική στην ισοπεδωτική πολιτική της συγκυβέρνησης, η ανάγκη ενημέρωσης γονέων και μαθητών κρίνεται άκρως επιτακτική, και καλώς προκρίθηκε από τους εκπαιδευτικούς η σύγκλιση ενημερωτικών συναντήσεων με τους γονείς.

Όσο σωστή όμως κι αν είναι η κίνηση της ενημέρωσης της κοινωνίας εκ μέρους των εκπαιδευτικών, υστερεί ως προς τα μέσα που χρησιμοποιεί. Γιατί άλλο είναι να επιχειρεί κανείς να συγκαλέσει συνελεύσεις, από τις οποίες οι περισσότεροι γονείς, λόγω της πολυάσχολης καθημερινότητάς τους, απουσιάζουν, άρα δεν γίνονται εντέλει αποδέκτες του επιθυμητού μηνύματος, κι άλλο να εισβάλλει θορυβωδώς στα σαλόνια των πολιτών μέσω της διαρκώς ανοιχτής στα ελληνικά νοικοκυριά τηλεοπτικής συσκευής. Η ισχύς του συγκεκριμένου μέσου είναι συντριπτικά μεγαλύτερη, και προδιαγράφει ίσως το αποτέλεσμα της άνισης μάχης. Εδώ ακριβώς είναι που ο κάθε εργασιακός κλάδος θα πρέπει να ανασυγκροτηθεί και να διεκδικήσει την άλωση του μέσου που τον σπιλώνει, προκειμένου να αντιστρέψει τη λειτουργία του και να το χρησιμοποιήσει για την υπηρέτηση της κοινωνίας και της δημοκρατίας.

Η άλωση ωστόσο των μέσων ενημέρωσης από τους κλάδους των εργαζομένων δεν είναι ούτε αυτονόητη ούτε απλή. Τα μέσα ελέγχονται από τους μεγαλοεπιχειρηματίες ιδιοκτήτες τους, εξυπηρετούν τα συμφέροντα αυτών, επιβάλλουν την προπαγάνδα τους και δεν ανέχονται την αντίθετη άποψη. Οι διατεταγμένης υπηρεσίας δημοσιογράφοι θα εξαπολύσουν διαδοχικούς μύδρους εναντίον των εκπαιδευτικών που «κρατούν ομήρους» εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, δεν θα διανοηθούν όμως καν να «στριμώξουν» κυβερνητικά στελέχη της Παιδείας, ελέγχοντάς τα για τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης και την άνιση μεταχείριση των μαθητών, πολλοί απ' τους οποίους εξωθούνται στην εγκατάλειψη του σχολείου. Η όποια μάλιστα προβολή της άλλης άποψης γίνεται μόνο προσχηματικά, προκειμένου να εμφανίζονται τα εν λόγω μέσα «αντικειμενικά», και προκειμένου να κερδίζουν με αυτές τις μικρές εξαιρέσεις «αντικειμενικότητας» την εμπιστοσύνη του «ενημερούμενου» κοινού, ώστε όταν πλησιάσει η στιγμή της επόμενης κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης, να εκμεταλλευτούν την «αντικειμενικότητά» τους για να χειραγωγήσουν ευκολότερα το εκλογικό σώμα.

Πώς μπορεί επομένως ο κόσμος της εργασίας να υπερκεράσει τους αποκλεισμούς από τα τηλεοπτικά στούντιο, κι όταν συμβεί μερικώς αυτό, να αποφύγει τους φραστικούς προπηλακισμούς των τριών ή πέντε προπαγανδιστών δημοσιογράφων που στέκονται απέναντι στον ένα και μοναδικό εκπρόσωπο των εργαζομένων; Απέναντι σε κάθε κατευθυνόμενη σπίλωση, οι εργασιακοί κλάδοι επιβάλλεται να μετέρχονται στο εξής κάθε νόμιμο μέσο προκειμένου να αποκαθιστούν την αλήθεια και να αποτρέπουν την αποκλειστικά προπαγανδιστική λειτουργία των φορέων της «ενημέρωσης».

Σε ό,τι αφορά την άνιση μεταχείριση των εκπροσώπων κάθε εργασιακού κλάδου μέσα στα τηλεοπτικά στούντιο, απαιτείται να συγκροτηθούν από τους αντιπροσώπους των εργαζομένων ομάδες οι οποίες θα εξετάζουν τον τηλεοπτικό χρόνο που αφιερώνεται συνολικά στο θέμα τους, και θα καταμετρούν τον χρόνο που διατίθεται για την προβολή της «συστημικής» άποψης, καθώς και τον χρόνο που διατίθεται για την παρουσίαση της άποψης των εργαζομένων. Οι ανισότητες στους δύο χρόνους θα πρέπει να προβάλλονται στις ανακοινώσεις των σωματείων εργαζομένων, και να επιδιώκεται η προσφυγή στο ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο προκειμένου να καταδεικνύεται η έλλειψη αντικειμενικότητας και να υποχρεώνεται το εκάστοτε ραδιοτηλεοπτικό μέσο σε συμμόρφωση και σε αποκατάσταση της ίσης αντιμετώπισης σχετικά με την κατανομή του τηλεοπτικού χρόνου προς όλες τις πλευρές. Στο ίδιο πλαίσιο, επιβάλλεται να καταγγέλλονται οι αποκλεισμοί και να επιζητείται η εκπροσώπηση των εργαζομένων στα μέσα ενημέρωσης.

Η πολύ πιο επώδυνη αντιπαράθεση ενός μόνο εκπροσώπου των εργαζομένων με πέντε προπαγανδιστές δημοσιογράφους θα πρέπει να αντιμετωπίζεται εξαρχής με την απαίτηση, από την πλευρά των εργαζομένων, να βρίσκονται στα δημοσιογραφικά πλατό τόσοι εκπρόσωποι των εργαζομένων, όσοι και οι δημοσιογράφοι που θα θέτουν τις ερωτήσεις ή θα ασκούν κριτική. Αν ο εκπρόσωπος των εργαζομένων διαπιστώνει ότι η αρχική συμφωνία για τον ίσο αριθμό ερωτώντων-ερωτώμενων δεν τηρείται από το μέσο «ενημέρωσης», θα πρέπει να επισημαίνει την παραβίαση της συμφωνίας ενώπιον του τηλεοπτικού κοινού, να εξηγεί σε αυτό τι σημαίνει η αντίστοιχη πρακτική των εντεταλμένων «δημοσιογράφων», και να καθιστά σαφές στους ερωτώντες ότι θα απαντά στις ερωτήσεις ενός μοναχά, όποιου επιλέξουν μεταξύ τους εκείνοι. Στο ενδεχόμενο εξαπόλυσης καταιγιστικών ερωτήσεων καί από τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους, κατά παραβίαση της συμφωνίας, ο εκπρόσωπος των εργαζομένων θα πρέπει να διακόπτει και να αναλύει εκ νέου στο τηλεοπτικό κοινό σε τι ακριβώς αποσκοπεί η επιθετική και ύπουλη μεταχείρισή του.

Η απροκάλυπτη συμπόρευση των συστημικών δημοσιογράφων με τη ρητορική των κυβερνήσεων, επιβάλλει την υπενθύμιση προς αυτούς ότι δεν τηρούν στις τοποθετήσεις τους ίσες αποστάσεις, ότι δεν υπηρετούν την αλήθεια, ότι μετέρχονται ψεύδη και συκοφαντίες. Οι συγκεκριμένοι «λειτουργοί» του τύπου θα πρέπει να έρχονται επίμονα αντιμέτωποι με το ερώτημα πότε στάθηκαν οι ίδιοι εξίσου επιθετικοί απέναντι σε κυβερνητικά στελέχη, όσο απέναντι στους εργασιακούς κλάδους. Επίσης θα πρέπει να καλούνται να απαντούν εκείνοι, αντί για τους εκπροσώπους των εργαζομένων, για ποιον λόγο και με βάση ποια λογική θεωρούν ότι για την όποια ταλαιπωρία του κοινωνικού συνόλου από μια απεργία ευθύνονται οι εργαζόμενοι, και όχι οι κυβερνήσεις, οι οποίες όχι απλώς λαμβάνουν τα αντεργατικά μέτρα, μα και παραμένουν άκαμπτες κι ανυποχώρητες σε κάθε δίκαιο εργασιακό αίτημα. Οι ίδιοι «δημοσιογράφοι» επιβάλλεται να εξηγούν για ποιον λόγο αβαντάρουν τόσο απροκάλυπτα τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις, όταν αυτές αποδεδειγμένα προωθούν συμφέροντα αλλότρια από τα εθνικά και τα κοινωνικά.

Ο έλεγχος των αντιδεοντολογικά συμπεριφερόμενων δημοσιογράφων δεν θα πρέπει να περιορίζεται μόνο στην κριτική που θα τους ασκηθεί κατά τη στιγμή που εκείνοι θα εξαπολύσουν τις απρέπειές τους, ούτε μόνο στην καταγγελία αυτών και των μέσων τους στο ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο. Οι καταγγελίες θα πρέπει να επεκτείνονται και στην Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών, και να επιδιώκεται, μέσω της πλήρους στοιχειοθέτησης των κατηγοριών, η παύση των δημοσιογράφων που μεταχειρίζονται αθέμιτες μεθόδους. Οι προσφυγές στη Δικαιοσύνη κρίνονται επίσης επιτακτικές, απέναντι σε δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης των οποίων πάγια πρακτική είναι η συκοφαντική δυσφήμιση. Κι επειδή οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης εκδίδονται με χαρακτηριστική καθυστέρηση -με εξαίρεση την καταδίκη κάθε απεργίας ως παράνομης και καταχρηστικής!-, χρήσιμο θα απέβαινε στο μεταξύ να εκδηλωνόταν από τη μεριά των μελών κάθε εργασιακού κλάδου η μαζική τους διαμαρτυρία, με την αποστολή επαναλαμβανόμενων μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στα ιμέιλ τόσο των μέσων ενημέρωσης, όσο και των ίδιων των δημοσιογράφων που εξαπολύουν τα συκοφαντικά τους ψεύδη. Ιδίως σε κλάδους που είναι πολυπληθείς, όπως των εκπαιδευτικών, η μαζική αποστολή χιλιάδων ηλεκτρονικών μηνυμάτων θα μπορούσε να διατρανώσει το αίσθημα της αδικίας και να καταδείξει πως τα ανυπόφορα ψεύδη δεν γίνονται ανεκτά.

Βεβαίως, για να επιφέρουν αποτέλεσμα οι παραπάνω προτάσεις, χρειάζεται να ισχύουν δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη και βασικότερη αφορά τη λειτουργία του πολιτεύματος: αν η πραγματική δημοκρατία έχει καταλυθεί στη χώρα, η προπαγάνδα των μέσων «ενημέρωσης» θα συνεχίζεται, παράλληλα με τους αποκλεισμούς από τα μικρόφωνά τους των εργασιακών κλάδων. Η δεύτερη προϋπόθεση σχετίζεται με τη διάθεση των εργαζομένων να περιφρουρήσουν τον αγώνα τους με κάθε θυσία. Γιατί αν η αποτυχία των απεργιών είναι απόρροια της έλλειψης ουσιαστικής θέλησης προς υλοποίησή της, με όποιο πρόσχημα κι αν εκδηλώνεται, τότε η ίδια έλλειψη θα ισχύει και ως προς τη διάθεση των εργαζομένων να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε εναλλακτική δράση, γεγονός που προδιαγράφει την αποτυχία καί εκείνης. Μια τέτοια εξέλιξη αποδεικνύει πως για την αποτυχία των εργασιακών διεκδικήσεων δεν ευθύνεται μόνο η «ομηρία» των εργαζομένων στην παραπληροφόρηση του συστημικού τύπου, αλλά και η ομηρία τους στην αδιαφορία, την αβουλία και την ατολμία του εαυτού τους, που τους εντάσσει στην παραιτημένη και θλιβερή ομάδα των «μοιραίων» του ποιητή Κώστα Βάρναλη.

** Ο Γιάννης Στρούμπας είναι φιλόλογος καθηγητής στην Κομοτηνή.