Οι τρεις πληγές του πλανήτη

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

«Όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι πλέον απαραίτητοι στο οικονομικό μας σύστημα, με αποτέλεσμα να αποκλείονται από την κοινωνία – να «απελαύνονται», οριστικά κατά κάποιον τρόπο, από το ίδιο το σύστημα. Αυτό συμβαίνει σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Ελλάδας ή της Ισπανίας, λόγω της χρηματοπιστωτικής κρίσης, αλλά και σε άλλες χώρες, όπως στις Η.Π.Α. – με τους πάνω από 2 εκ. κρατουμένους στις φυλακές να έχουν εντελώς ξεχαστεί, με τους μακροχρόνια ανέργους να παύουν πλέον να καταγράφονται στις επίσημες στατιστικές, να έχουν γίνει «αόρατοι» δηλαδή, καθώς επίσης με 30 εκ. πολίτες να έχουν εκδιωχθεί δικαστικά από τα σπίτια τους.

Μία άλλη μορφή κοινωνικού αποκλεισμού είναι η αγορά τεραστίων εκτάσεων γης παγκοσμίως από τις πολυεθνικές, με στόχο την εκμετάλλευση του υπεδάφους, καθώς επίσης την παραγωγή «γεωργικής ενέργειας» – γεγονός που σημαίνει ότι, εκατομμύρια άνθρωποι στις χώρες του «τρίτου κόσμου» αδυνατούν πλέον να τραφούν και πεθαίνουν.

Η τρίτη σύγχρονη πληγή είναι η συνεχής επέκταση του αστυνομικού κράτους, με αφορμή την τρομοκρατία, όπου χιλιάδες άνθρωποι στερούνται τα βασικά ατομικά τους δικαιώματα και την ελευθερία τους – έχοντας μετατραπεί σε «αντικείμενα παρακολούθησης», έτσι ώστε να κερδοσκοπεί η «Βιομηχανία Ασφαλείας», με έναν τζίρο δισεκατομμυρίων στις Η.Π.Α.: σε μία χώρα που βαδίζει ολοταχώς προς τον τέλειο φασισμό» (Sassen)

Ανάλυση

Παλαιότεροι οικονομικοί όροι όπως, για παράδειγμα, αυξανόμενες εισοδηματικές ανισότητες εντός του πληθυσμού, «κλιμακούμενη ανεργία», πλεονασματικά και ελλειμματικά κράτη κοκ., δεν φαίνεται να είναι πλέον κατάλληλοι για να περιγράψουν το σημερινό «γίγνεσθαι» – για να ορίσουν δηλαδή τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρωζώνη, η Δύση και ο πλανήτης γενικότερα, έτσι ώστε να αναζητηθούν οι κατάλληλες λύσεις.

Στα πλαίσια αυτά, δεν είμαστε αντιμέτωποι με έναν επώδυνο μεν, αλλά απλό στην εξήγηση του κοινωνικό αποκλεισμό, ανάλογο με αυτόν που διαπιστωνόταν ανέκαθεν, σε περιόδους οικονομικών κρίσεων – επειδή αυτό που συνέβαινε τότε ήταν παροδικό και εντός του συστήματος.

Αυτό που συμβαίνει όμως σήμερα είναι εντελώς διαφορετικό, αφού ανοίγονται κυριολεκτικά «τάφοι», με αποτέλεσμα να αποκλείονται για πάντα, να θάβονται κατά κάποιον τρόπο ζωντανοί οι άνθρωποι – να οδηγούνται δηλαδή εκτός του συστήματος, όπου παύουν πλέον να υπολογίζονται ως μέλη της κοινωνίας.

Στο παράδειγμα της Ελλάδας, ένας μικρός μόνο αριθμός από τα εκατομμύρια των ανέργων, καθώς επίσης από τις χιλιάδες χρεοκοπημένες μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα επιστρέψει ξανά στο σύστημα – θα καταγραφεί στις στατιστικές του κράτους και θα γίνει ενεργό μέλος της οικονομικής ζωής. Το μεγαλύτερο ποσοστό θα «θαφτεί ζωντανό», θα παραμείνει στην αφάνεια και θα χαθεί, απλά και μόνο επειδή δεν είναι αναγκαίο πια για τη λειτουργία του οικονομικού συστήματος – το οποίο, αργά αλλά σταθερά, αντικαθιστά τους ανθρώπους με τις πολύ πιο παραγωγικές μηχανές.

Το ίδιο συμβαίνει και στην Ισπανία, στην Ιταλία, στις Η.Π.Α. ή όπου αλλού, με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να αποκλείονται από τις κοινωνίες – χωρίς κανένας να γνωρίζει που θα καταλήξουν ή πως θα αντιδράσουν. Πρόκειται λοιπόν για το ξεκίνημα μίας νέας, εντελώς διαφορετικής περιόδου στην ανθρώπινη ιστορία – ενδεχομένως επειδή για πρώτη φορά δεν προκλήθηκε η γνωστή «δημιουργική καταστροφή», με τη «βοήθεια» κάποιου συμβατικού παγκόσμιου πολέμου, μειώνοντας των αριθμό τόσο των ανθρώπων, όσο και των δημιουργημάτων τους.

Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ

Μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, «το σύστημα» χρειαζόταν ανθρώπους για να μπορέσει να λειτουργήσει. Επομένως, τους ενσωμάτωνε στην παραγωγική διαδικασία, όχι επειδή το ήθελε, αλλά λόγω του ότι είχε ανάγκη αφενός μεν από εργαζομένους, αφετέρου  από καταναλωτές. Υπήρχαν φυσικά προβλήματα, η ανεργία δεν μηδενίσθηκε ποτέ, αλλά τόσο οι εθνικές οικονομίες, όσο και οι σχέσεις τους με τους ανθρώπους ήταν διαφορετικά «οργανωμένες», συγκριτικά με αυτά που συμβαίνουν σήμερα.

Πολλές λειτουργίες, οι οποίες στο παρελθόν εξασφάλιζαν θέσεις εργασίας, είτε εκτελούνται πλέον από μηχανές, είτε έχουν μεταφερθεί σε άλλες περιοχές του πλανήτη, είτε έχουν πάψει να υπάρχουν. Ακόμη και όταν επιστρέφει λοιπόν η ανάπτυξη σε μία χώρα, δημιουργούνται πολύ λιγότερες νέες θέσεις εργασίας, συγκριτικά με το μέγεθος του πληθυσμού – γεγονός που σημαίνει ότι, ο αριθμός των αποκλεισμένων αυξάνεται σταθερά.

Η εικόνα που ακολουθεί απεικονίζει τις τεράστιες αλλαγές στις Η.Π.Α., κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων ετών της κρίσης – όπου οι μοναδικές θέσεις εργασίας που αυξήθηκαν ήταν αφενός μεν στην κεντρική τράπεζα, αφετέρου στις μυστικές υπηρεσίες και γενικότερα στη ασφάλεια.

 

 

Πως οι ύφεση άλλαξε τις ΗΠΑ. (*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

Προφανώς οι ανθρώπινες κοινωνίες, έτσι όπως εκφράζονται από τις εκάστοτε πολιτικές τους ηγεσίες, δεν έχουν αποφασίσει ακόμη εάν στόχος τους είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας ή ο περαιτέρω πλουτισμός της οικονομικής ελίτ – εκείνου του 1% δηλαδή του πληθυσμού το οποίο, με τη βοήθεια του χρηματοπιστωτικού κτήνους, καθώς επίσης με τη συμβολή των διεφθαρμένων πολιτικών που το υπηρετούν, «απομυζεί» αχόρταγα τον παγκόσμιο πλούτο, ενισχύοντας συνεχώς τη θέση του.

Φυσικά η κάθε χώρα έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες – αν και η κατάληξη είναι παντού η ίδια. Στο παράδειγμα των Η.Π.Α., 7 εκατομμύρια πολίτες είναι πιασμένοι στα δίχτυα του «σωφρονιστικού συστήματος» – εκ των οποίων τα δύο εκατομμύρια ευρίσκονται ήδη στις φυλακές, ενώ τα υπόλοιπα πέντε είναι υπό καθεστώς επιτήρησης. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, έχοντας κατά κάποιον τρόπο «στιγματιστεί», έχοντας σφραγιστεί ανεξίτηλα από το σύστημα στο μέτωπο τους, δεν πρόκειται να εργασθούν, στη μεγαλύτερη πλειοψηφία τους.

Πιθανότατα λοιπόν θα καταλήξουν στη μακροχρόνια ανεργία όπου, σύμφωνα με την εμπειρία, οι πιθανότητες να βρεθεί εργασία μειώνονται ευθέως ανάλογα με το χρόνο που είναι κανείς άνεργος – με αποτέλεσμα να πάψουν κάποια στιγμή να αποτυπώνονται στις επίσημες στατιστικές και να εξαφανίζονται. Ας μην ξεχνάμε ότι και οι ελληνικές φυλακές έχουν πλέον γεμίσει – ενώ όλο και περισσότεροι πολίτες οδηγούνται σε αυτές, κυρίως για φορολογικούς και πολιτικούς λόγους.

Την ίδια στιγμή, όλο και περισσότεροι νέοι άνω των τριάντα ετών δεν έχουν εργασθεί ποτέ – ένας αριθμός που συνεχώς θα κλιμακώνεται, ιδίως μετά την αύξηση των συνταξιοδοτικών ορίων. Η αιτία είναι το ότι, οι ηλικιωμένοι θα αποσύρονται όλο και πιο αργά από την «παραγωγή», επειδή το σύστημα θέλει να εξοικονομεί πόρους, περιορίζοντας τις δαπάνες του για συντάξεις και αποζημιώσεις – οπότε όλο και λιγότεροι νέοι θα βρίσκουν απασχόληση.

Μία επόμενη αιτία είναι το ότι, οι συνεχώς χαμηλότερες συντάξεις δεν είναι αρκετές για να εξασφαλίσουν μία αξιοπρεπή διαβίωση – οπότε οι πολίτες συνεχίζουν να εργάζονται, παρά τη μεγάλη ηλικία τους, όσο τους επιτρέπουν οι δυνάμεις τους. Παράλληλα, η «μανία» αύξησης της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας, αντί της μείωσης του χρόνου εργασίας και των ορίων συνταξιοδότησης, καταστρέφει όλο και περισσότερες θέσεις εργασίας – εις βάρος ξανά των νέων.

Αν και είναι εμφανές λοιπόν ότι, η αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας, καθώς επίσης η επέκταση των ορίων συνταξιοδότησης, αποτελούν βραχυπρόθεσμες λύσεις, με καταστροφικά μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, οικονομικά και κοινωνικά, φαίνεται πως δυστυχώς επιλέγονται από τα κράτη – στην προσπάθεια τους να αποκτήσουν την «ευμένεια» του θηρίου, έτσι ώστε να εξασφαλίσουν τη χρηματοδότηση του δανεισμού, καθώς επίσης των επενδύσεων εκ μέρους του.

Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ

Ειδικά όσον αφορά το χρηματοπιστωτικό τέρας, το οποίο αυξάνει την ισχύ του γεωμετρικά, οφείλει κανείς να γνωρίζει ότι, η συνολική «χρηματοοικονομική περιουσία» έχει ξεπεράσει ήδη το ένα τετράκις εκατομμύρια δολάρια – τα 1.000 τρις $ δηλαδή, για να γίνει πιο κατανοητός ο τεράστιος αυτός αριθμός. Η αύξηση του συνολικού πιστωτικού χρέους στις Η.Π.Α. (διάγραμμα που ακολουθεί), είναι χαρακτηριστική:

Φυσικά τα χρήματα αυτά, τα 1.000 τρις $, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα – αφού το παγκόσμιο ΑΕΠ είναι της τάξης των 71,7 τρις $ (2012) – γεγονός που σημαίνει πως η «χρηματοπιστωτική περιουσία», τα χρήματα που διακινούνται καλύτερα, είναι περί τις 14 φορές περισσότερα. Αυτό όμως είναι εντελώς αδιάφορο για το «κτήνος», η μοναδική φροντίδα του οποίου είναι η συνεχής δημιουργία νέων χρηματοπιστωτικών προϊόντων, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο. Αυτό επιτυγχάνεται ουσιαστικά με δύο τρόπους:

(α) Αρχικά πρέπει να εφευρίσκονται και να κατασκευάζονται χρηματοπιστωτικά εργαλεία, με τη βοήθεια των οποίων να διευκολύνεται η διείσδυση του «κτήνους» σε όλες τις υπάρχουσες περιοχές.

(β) Με τη βοήθεια των συγκεκριμένων εργαλείων, το «χρηματοπιστωτικό κτήνος» εισβάλλει σε όλο και περισσότερους κοινωνικούς τομείς, στους οποίους παλαιότερα δεν είχε καμία πρόσβαση.

Για παράδειγμα, τα ενυπόθηκα δάνεια στην Ελλάδα συσκευάζονταν όλα μαζί και πωλούνταν ως ένα προϊόν στους επενδυτές του εξωτερικού – με τις τράπεζες να χαρακτηρίζουν τη λειτουργία αυτή, με βάση την οποία ο ιδιοκτήτης ενός ακινήτου στην Ελλάδα έρχεται αντιμέτωπος με έναν κερδοσκόπο στη Βρετανία, εάν καθυστερήσει κάποιες δόσεις, «τιτλοποίηση».

Στις Η.Π.Α. βέβαια η κατάσταση είναι πολύ πιο «εξελιγμένη» – αφού η καινούργια μόδα, η σύγχρονη τάση καλύτερα, είναι η μετατροπή των απλήρωτων λογαριασμών των γιατρών σε χρηματοπιστωτικά παράγωγα, τα οποία πωλούνται στους επενδυτές, σε τιμές ανάλογες με το ρίσκο είσπραξης τους.

Ενδιαφέρον είναι επίσης το παράδειγμα σαράντα ιταλικών δήμων, οι οποίοι το περασμένο έτος ανακάλυψαν έντρομοι ότι, το τραπεζικό δάνειο τους δεν ήταν στην πραγματικότητα δάνειο, αλλά ένα παράγωγο προϊόν (όπου «παράγωγο» σημαίνει πως δεν είναι το ίδιο ένα προϊόν, αφού η αξία του καθορίζεται από άλλες αξίες – οι οποίες συχνά συνιστούν αλυσίδες, μέχρι να φτάσει κανείς στην αφετηρία τους). Οι ιταλικοί δήμοι ήταν σε θέση να πληρώνουν τις μηνιαίες δόσεις τους. Εν τούτοις, δεν πήραν τελικά τίποτα, αφού το παράγωγο απέτυχε – χρεοκόπησε κατά κάποιον τρόπο.

Η κρίση των ενυπόθηκων δανείων στις Η.Π.Α. ήταν ένα ακόμη θλιβερό παράδειγμα – εντυπωσιακό σε κάθε περίπτωση, όσον αφορά τις δυνατότητες του κτήνους να κινεί ανύπαρκτα χρήματα. Συνολικά 50 εκατομμύρια συμβόλαια, εγγυημένα με ακίνητα, κατέρρευσαν από τη μία ημέρα στην άλλη – με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσει μία σειρά από συμμετέχοντες, όπως οι ιδιοκτήτες των ακινήτων, οι αμερικανικές τράπεζες, οι ευρωπαϊκές, άλλοι επενδυτές κοκ.

Σε κάθε περίπτωση, η εγκληματική λειτουργία του χρηματοπιστωτικού κτήνους στέλνει εκατομμύρια ανθρώπους και εταιρείες στο περιθώριο – ολόκληρα κράτη επίσης, τα οποία υποκύπτουν στις πιέσεις για όλο και πιο υγιείς προϋπολογισμούς, έτσι ώστε να είναι ασφαλής η πληρωμή των τόκων για τον αέρα που τους δανείζουν οι διεθνείς τοκογλύφοι.

Ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΓΚΟΥΠΟΛΕΙΣ

Από το ξεκίνημα της χρηματοπιστωτικής κρίσης τριάντα εκατομμύρια Αμερικανοί, 13 εκ. νοικοκυριά καλύτερα, εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους – γεγονός που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Πολλοί από αυτούς είναι είτε απλά άστεγοι, είτε μένουν σε σκηνές, είτε σε υπονόμους, είτε σε «παραγκουπόλεις» που δημιουργούν στην έρημο, είτε σε φθηνότερα διαμερίσματα – ενώ 50 εκ. άνθρωποι (το 20% σχεδόν του [πληθυσμού) ζουν από τα κουπόνια διατροφής

Αρκετές από τις αμερικανικές αυτές «φαβέλλες» μοιάζουν με καταυλισμούς προσφύγων – ενώ κάποιες άλλες, κατασκευασμένες στην έρημο, αποκαλούνται «πόλεις-πλάκες». Ονομάζονται έτσι, επειδή χρησιμοποιούνται παλιά αυτοκίνητα και λεωφορεία ως χώροι διαμονής των ανθρώπων – τα οποία πρέπει κανείς να καλύψει με πέτρινες πλάκες, για να μην τα παρασύρει ο δυνατός άνεμος της ερήμου.

Χιλιάδες από αυτούς τους ανθρώπους έχουν γίνει πλέον αόρατοι για το σύστημα – δεν υπάρχουν και δεν καταγράφονται πουθενά, ενώ κανένας δεν ενδιαφέρεται για το αν ζουν ή πεθαίνουν. Είναι τα ζωντανά θύματα ουσιαστικά ενός χρηματοπιστωτικού όπλου, ενός παραγώγου, το οποίο είχε καταφέρει να αποκρύψει το πραγματικό προϊόν, στο οποίο στηριζόταν (τα σπίτια δηλαδή αμφιβόλου αξίας), χρησιμοποιώντας συνολικά δεκατέσσερα βήματα – ενώ χρειαζόταν μόνο την υπογραφή κάποιου, αδιάφορο αν ήταν άνεργος, πάμπτωχος κλπ., για να μπορέσει να πουληθεί πανάκριβα.

Οι κατασχέσεις κατοικιών δεν έχουν περιορισθεί βέβαια μόνο στις Η.Π.Α. – αφού συμβαίνουν και στην Ευρώπη, όπου όμως είναι ακόμη στο ξεκίνημα τους. Στην Ουγγαρία έχουν αναγκασθεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους 1.000.000 νοικοκυριά, στην Ισπανία 400.000, ενώ όλο και πιο πολλοί Γερμανοί υποχρεώνονται να αναζητήσουν φθηνότερες λύσεις, αφού τα ενοίκια έχουν εκτοξευθεί στα ύψη από τους δικούς τους κερδοσκόπους.

Η «επιδημία» αυτή θα φτάσει στην Ελλάδα το 2014, όταν επιτραπούν οι κατασχέσεις πρώτης κατοικίας στις τράπεζες – γεγονός που θεωρούμε ότι, εφόσον συμβεί, θα θέσει σε λειτουργία μία πυρηνική κοινωνική έκρηξη άνευ προηγουμένου. Ευχόμαστε και ελπίζουμε πάντως να μην αντιμετωπίσουμε ανάλογα προβλήματα στην πατρίδα μας – κοινωνικούς αποκλεισμούς δηλαδή και θυσίες Ελλήνων, έτσι ώστε να «εξευμενισθεί» το χρηματοπιστωτικό κτήνος, συνεχίζοντας απρόσκοπτα την καταστροφική του επέλαση.

Η ΑΡΠΑΓΗ ΓΗΣ

Μία άλλη μορφή αποκλεισμού και απέλασης των ανθρώπων, είναι η εξαγορά τεράστιων γεωργικών εκτάσεων γης από πολυεθνικές εταιρείες, από επενδυτικά κεφάλαια, από μερικά κράτη, καθώς επίσης από ορισμένες μεγάλες τράπεζες – στην Αφρική, στην Ασία και στη Λατινική Αμερική, κατά προσέγγιση 200 εκ. εκταρίων μέχρι σήμερα.

Οι εκτάσεις που εξαγοράζονται χρησιμοποιούνται κυρίως για την καλλιέργεια «γεωργικών καυσίμων», όπως το βιολογικό ντίζελ και η βενζίνη Ε-10. Στα πλαίσια αυτά, εκατομμύρια άνθρωποι εκδιώκονται από τις ιδιοκτησίες τους, ενώ τεράστιες εκτάσεις μετατρέπονται σε «μονοκαλλιέργειες» – με αποτέλεσμα να αυξάνονται συνεχώς οι «πεθαμένες περιοχές» (οι μονοκαλλιέργειες, μετά από μερικούς «κύκλους», σοδειές δηλαδή, καταστρέφουν εντελώς τη γη). Οι μεγαλύτεροι αγοραστές είναι η Goldman Sachs και η J.P.Morgan – καθώς επίσης μερικά από τα ισχυρότερα κερδοσκοπικά κεφάλαια του πλανήτη.

Η διαδικασία αυτή, η οποία είναι ουσιαστικά η ίδια με την αποικιοκρατική εποχή, με μοναδική διαφορά το ότι η γη αγοράζεται πλέον και δεν κατακτάται στρατιωτικά (συμπεριλαμβάνεται εδώ ουσιαστικά και η εξαγορά πετρελαϊκών κοιτασμάτων, εκτάσεων πλούσιων σε ορυκτά κλπ. με σημαντικότερο αγοραστή στην Αφρική την Κίνα), άρχισε να παίρνει μεγάλες διαστάσεις αμέσως μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης (2006). Η αιτία είναι προφανώς το ότι, εκείνη την εποχή αναζητήθηκαν νέοι τρόποι κερδοφορίας – αφού οι παλαιότεροι «κατέρρεαν».

Περαιτέρω, οι καταστροφές που θα προκληθούν στο φυσικό περιβάλλον θα είναι εξίσου σημαντικές με την εκδίωξη και την καταδίκη σε θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων, οι οποίοι αδυνατούν ήδη να εξασφαλίσουν την τροφή τους. Η «ληστεία« επεκτείνεται και στις πηγές νερού, το οποίο χρησιμοποιείται για τις τεράστιες μονοκαλλιέργειες – με αποτέλεσμα η ποσότητα του να γίνεται όλο και λιγότερη, αδυνατώντας να καλύψει τις ανάγκες των κατοίκων αυτών των χωρών. Οι ιδιαιτερότητες της όλης διαδικασίας παγκοσμίως, καθώς επίσης ορισμένα μεγέθη, φαίνονται στη χαρακτηριστική εικόνα που ακολουθεί:

 

 

(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

Όλα αυτά, αργά ή γρήγορα, θα προκαλέσουν τεράστιες εξεγέρσεις και κύματα μεταναστών, με κατεύθυνση κυρίως την Ευρώπη – όπου πολύ αμφιβάλλουμε εάν η ήπειρος μας θα μπορέσει να αμυνθεί, ακόμη και αν επέστρεφε η χαμένη αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών, ως έμμεση συνέπεια της κρίσης χρέους.

Ολοκληρώνοντας, η αρπαγή της γης, καθώς επίσης των κερδοφόρων, κοινωφελών συνήθως επιχειρήσεων, δεν περιορίζεται μόνο στις παραπάνω περιοχές του πλανήτη – αφού αποτελεί τον κύριο στόχο της εισβολής του ΔΝΤ (της Γερμανίας επίσης) στις υπερχρεωμένες ευρωπαϊκές χώρες. Προϋποθέτει φυσικά τη δημιουργία υπάκουων «σκλάβων χρέους» – γεγονός που επιτυγχάνεται παράλληλα, με την έντεχνη «υπεξαίρεση» της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των αδύναμων κρατών (με τη βοήθεια της εγχώριας πολιτικής και οικονομικής εξουσίας).

Τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία των κρατών-θυμάτων, αυτά δηλαδή που δεν είναι δυνατόν να «κλαπούν» με τη βοήθεια της αυξημένης φορολογίας, κυρίως δε τα ακίνητα και τα οικόπεδα, εξαγοράζονται σε εξευτελιστικές τιμές – αφού φυσικά έχει εξασφαλισθεί προηγουμένως ο εκμηδενισμός της  εγχώριας ζήτησης και η κατάρρευση των τιμών, με τη βοήθεια των φορολογικών μέτρων, της ανεργίας, των χρεοκοπιών κοκ.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ – ORWELL II

Η συνεχής αύξηση των παρακολουθήσεων και της αστυνόμευσης πολιτών και κρατών από τις μυστικές υπηρεσίες, σε συνεργασία με τη «Βιομηχανία Ασφαλείας», θεωρείται ως το προπαρασκευαστικό στάδιο της δημιουργίας των «τέλειων φασιστικών χωρών» – των πόλεων που θα παραδίδονται στην εκάστοτε εξουσία έτοιμες, «με το κλειδί στο χέρι».

Η πρόσφατη αποκάλυψη ενός μυστικού τμήματος, με προσωπικό 4.000 άτομα, εντός της αμερικανικής NSA, τα οποία ήταν υπεύθυνα για την παρακολούθηση της δικής τους μυστικής υπηρεσίας, των συναδέλφων τους δηλαδή μυστικών πρακτόρων, ήταν αποκαλυπτική του ιδιάζοντος αυτού φαινομένου της εποχής μας – ενώ οι Η.Π.Α. φαίνεται να οδηγούνται στη δημιουργία ενός τέλειου φασιστικού κράτους, αφού οι πολίτες της υπερδύναμης θεωρούν πλέον την ασφάλεια πολύ πιο πολύτιμη, από την ελευθερία τους.

Σύμφωνα με την Washington Post (2010), υπάρχουν τουλάχιστον 10.000 κτίρια στις Η.Π.Α., τα οποία εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τις διενεργούμενες παρακολουθήσεις, εκ μέρους των μυστικών υπηρεσιών – ενώ το ποσόν του προϋπολογισμού της υπερδύναμης, το οποίο δαπανάται για τις παρακολουθήσεις εντός και εκτός της χώρας, αυξάνεται συνεχώς (πρόσφατα αποκαλύφθηκε ο τεράστιος «όγκος» των παρακολουθήσεων στην Ευρώπη, με βασικούς στόχους πολιτικούς και επιχειρηματίες).

Μόνο η γνωστή μας πλέον υπηρεσία παρακολούθησης, η NSA, απασχολεί 40.000 μόνιμους υπαλλήλους – ενώ υπάρχουν πολλές άλλες μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες αποτελούν μία τεράστια πηγή κερδοφορίας για την αμερικανική «Βιομηχανία Ασφαλείας». Αντίθετα, συνιστούν μία μεγάλη πληγή για τους πολίτες οι οποίοι, φορολογούμενοι συνεχώς περισσότερο, μεταφέρουν ουσιαστικά τα εισοδήματα τους στη συγκεκριμένη βιομηχανία.

Τα παραπάνω δεν συμβαίνουν βέβαια μόνο στις Η.Π.Α., αλλά και στη Γερμανία, στη Γαλλία, στη Βρετανία, στην Κίνα, στη Ρωσία και αλλού – χωρίς να εξαιρούνται οι μικρότερες χώρες, όπως η Ελλάδα όπου, σύμφωνα με τα τελευταία γεγονότα δεν ακολουθείται πάντοτε ο νόμιμος τρόπος της παρακολούθησης τηλεφώνων. Οι αφορμές βέβαια είναι ανάλογες με αυτές που χρησιμοποιούν οι Η.Π.Α. – η ανάγκη να εξασφαλισθεί (δήθεν) η ασφάλεια των πολιτών από τρομοκρατικές ομάδες, από εγκληματικές οργανώσεις κοκ.

Στα πλαίσια αυτά φαίνεται πως επιδιώκεται πλέον παντού η κατάργηση της Δημοκρατίας από μία άκρως «φασιστική ελίτ» τύπου Σιγκαπούρης (Κίνας, Ρωσίας), στο όνομα της ασφάλειας των Πολιτών – ενώ η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης περιορίζεται όλο και περισσότερο, με στόχο να μετατραπεί τελικά σε υποχείριο, σε εκτελεστικό όργανο καλύτερα της «τυπικής» εξουσίας, κυρίως βέβαια της σκιώδους.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Έχουμε την άποψη, την ελπίδα καλύτερα ότι, αργά ή γρήγορα, οι πολίτες θα αντιδράσουν σε όλα όσα προγραμματίζονται από την παγκόσμια ελίτ – αφού θεωρούμε αδύνατη την επικράτηση μίας ελάχιστης μειοψηφίας στον πλανήτη. Προφανώς λοιπόν, αφού συνέλθουν από το σοκ θα οργανωθούν, στη βάση πολιτικών παρατάξεων.

Στα πλαίσια αυτά, φαίνεται ότι θα απομακρυνθούν από τα καθιερωμένα πολιτικά κόμματα του δημοκρατικού συντηρητισμού και της σοσιαλδημοκρατίας – έχοντας συνειδητοποιήσει ότι, έχουν πλέον «καταληφθεί» αμφότερα από το νεοφιλελευθερισμό, έτσι ώστε να υπηρετούν καλύτερα τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ που τα χρηματοδοτεί και εξασφαλίζει την παραμονή τους στην εξουσία.

Πιθανολογούμε λοιπόν ότι, οι πολίτες θα οδηγηθούν είτε στην αμιγώς κομμουνιστική αριστερά, είτε στην εθνοσοσιαλιστική δεξιά – σε λαϊκές παρατάξεις που δεν θα έχουν πλέον σχέση με το σταλινισμό, με το μαοϊσμό ή με το ναζισμό του παρελθόντος, έχοντας αξιολογήσει τα ελαττώματα τους.

Απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα μείνει ασφαλώς άπρακτη η κυρίαρχη ελίτ, η οποία θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να αποκλείσει τις «εξόδους κινδύνου» – γεγονός που ήδη συμβαίνει σήμερα, με τη βοήθεια, μεταξύ άλλων, ορισμένων διατεταγμένων ΜΜΕ.

Αυτό σημαίνει με τη σειρά του ότι, κάποια στιγμή στο μέλλον, θα ακολουθήσει μία μετωπική σύγκρουση των λαών – οργανωμένων στα παραπάνω «εξτρεμιστικά» κόμματα (λαϊκά και αντιφασιστικά στη βάση της άμεσης δημοκρατίας), με τη σκιώδη εξουσία.

Η σύγκρουση αυτή πιστεύουμε ότι δεν θα αναδείξει νικητή την ελίτ η οποία, δυστυχώς για την ίδια, έχει ξεπεράσει τα όρια – θεωρώντας εσφαλμένα ότι, τα «πιόνια» που έχει τοποθετήσει στις καίριες κυβερνητικές και διοικητικές θέσεις των κρατών, έχουν τη δυνατότητα να επιβάλλονται δικτατορικά σε  ολόκληρους λαούς.

 

* Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο "Υπέρβαση Εξουσίας", το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο "Η κρίση των κρίσεων".

Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.

ΠΗΓΗ: Οκτωβρίου 26, 2013, http://www.analyst.gr/2013/10/26/3621/ και http://www.analyst.gr/2013/10/26/3621/2/ και http://www.analyst.gr/2013/10/26/3621/3/

Χρεωαποικία, γεωπολιτική και πατριωτικό μέτωπο

 

Του Θόδωρου Σ. Μπατρακούλη*

 

Τα Μνημόνια, οι Δανειακές Συμβάσεις, οι Εφαρμοστικοί Νόμοι συνιστούν παραβιάσεις του Συντάγματος και των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που συνάπτονται με την εθνική και τη λαϊκή κυριαρχία. Προωθούν την πολυετή ύφεση. Φτωχοποιούν-εξαθλιώνουν την ελληνική κοινωνία. Με την πρώτη Δανειακή Σύμβαση, ερήμην της Βουλής, η κυβέρνηση Γ. Α. Παπανδρέου αποδέχτηκε και παραίτηση από την ασυλία που απορρέει από την εθνική κυριαρχία.

Το χρονικό διάστημα που ακολούθησε ήταν μαρτυρικό για τις Ελληνίδες και τους Έλληνες. Βάσει της δεύτερης Δανειακής Σύμβασης η Ελλάδα βρισκόταν υποχρεωμένη να πληρώνει τουλάχιστον 15 δις τόκους τον χρόνο, χρηματικά ποσά που θα τα στερείται η οικονομία μας. Κινδυνεύει η ακίνητη περιουσία των Ελλήνων (σπίτια, γη). Με τις συνεχείς φοροεπιδρομές πολλοί θα δυσκολεύονται να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, και θα μπορεί να προχωρεί σε κατασχέσεις η εφορία υπέρ των Δανειστών.

Από το άλλο μέρος, μετά το 1990, στην Ευρασία εξελίσσονται σημαντικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Στην Ελλάδα και στην Κύπρο επίκεινται νέοι τυφώνες, οικονομικός αλλά και γεωπολιτικός, ως συνέπεια των σχεδιασμών του Βερολίνου και της τρόικας, αλλά και των μεταβολών στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων. Ο οικονομικός στραγγαλισμός μετά την απόφαση του Eurogroup της 15^ης Μαρτίου αποτελούσε προοίμιο για ένα νέο διαλυτικό για την Κυπριακή Δημοκρατία σχέδιο τύπου «Σχέδιο Ανάν», που θα υπαγάγει όλο το νησί υπό τον έλεγχο της Τουρκίας. Στην Κύπρο, κάθε μέρα  κλείνουν καθημερινά πέντε επιχειρήσεις, ενώ άλλες δέκα αναστέλλουν προσωρινά τις εργασίες τους. Η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων προχώρησε σε ραγδαίες μειώσεις μισθών. Το «μοντέλο Κύπρου» θα εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες.

Η Ελλάδα έπρεπε και μπορούσε να προχωρήσει στη συγκρότηση επιτροπής λογιστικού ελέγχου του χρέους από το 1974 και μετά, καθώς και του PSI και των δύο δανειακών συμβάσεων (κυρίως αυτής του 2010). Βάσει των πορισμάτων αυτής της επιτροπής να απαιτήσει από τους δανειστές μη πληρωμή του απεχθούς χρέους και αναδιαπραγμάτευση, αρνούμενη την λογική της υποταγής στα κελεύσματα της Γερμανίας – και των συντασσόμενων με τις θέσεις της – και του ΔΝΤ. Με συνολικό εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό και πατριωτική συσπείρωση η Ελλάδα θα μπορούσε να αξιοποιήσει τις αμερικανο-γερμανικές διαφωνίες για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ευρωζώνη. Η Ελλάδα έπρεπε να προχωρήσει σε εκτεταμένη παραγωγική ανασυγκρότηση, να ενισχύσει στο μεγαλύτερο βαθμό την οικονομική της αυτονομία. Να συντάσσεται στα δημοσιονομικά και θεσμικά ζητήματα με τους «ευρωσκεπτικιστές». Να προωθεί μέτωπο με  χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ισπανία, – ως ένα βαθμό και με την Ιταλία. Να συμβάλει αποφασιστικά στην οικοδόμηση ενός βαλκανικού πόλου, στο πλαίσιο της ΕΕ αλλά και αυτόνομα. Βεβαίως, πρέπει να αφήνουμε ανοιχτό και να προετοιμαζόμαστε και για το ενδεχόμενο εξόδου μας από την ευρωζώνη, στο πλαίσιο ενός εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού και της διατήρησης των ευρύτερων δυνατών διαπραγματευτικών δυνατοτήτων της χώρας. Αλλά, μια εσπευσμένη οικειοθελής έξοδος από την ευρωζώνη εγκυμονούσε μεγαλύτερους κινδύνους, οικονομικούς, αλλά και γεωπολιτικούς. Η Ελλάδα θα έμενε τραγικά απομονωμένη απέναντι στη νεοοθωμανική Τουρκία.

Η τελευταία άλλαζε σημαντικά υπό την πρωτοκαθεδρία του πολιτικού Ισλάμ. Η πρόσφατη επιδείνωση της οικονομίας της αποτελεί μια πτυχή των εξελίξεων. Κυρίως όμως, δυσκολίες συναντούσε η μεσανατολική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας που εφαρμόσθηκε τα τελευταία χρόνια βασιζόμενη στα δόγματα του «στρατηγικού βάθους» του Αχμέτ Νταβούτογλου. Η Τουρκία προωθούσε, μαζί με τις σουνιτικές δυνάμεις του Κόλπου, τη δημιουργία ενός νέου Χαλιφάτου, στο οποίο επιδίωκε να παίζει ρόλο πρωταγωνιστή. Αυτά δοκιμάζονται στη Συρία: η αντοχή της κυβέρνησης Ασαντ δυσκόλεψε τις επιδιώξεις του συμπλέγματος εσωτερικών και εξωτερικών δρώντων που προσπαθούν να καταλάβουν την εξουσία. Εξάλλου, η κυβερνητική αλλαγή στην Αίγυπτο καθώς και μια ενδεχόμενη προσέγγιση Ουάσιγκτον-Τεχεράνης τροποποιούσαν τους όρους των γεωπολιτικών εξελίξεων στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο. Για την Ελλάδα δημιουργούνταν δυνατότητες επαναπροσδιορισμού των σχέσεών της με τις προαναφερόμενες χώρες.

Και αυτοί που ακολουθούν πιστά τους μονοδρόμους των «Μνημονίων» και του «Ανώτατου Συμβούλιου Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας», που πριν τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου διακήρυτταν ότι θα επαναδιαπραγματευθούν Δανειακές Συμβάσεις και Μνημόνια, ποιόν εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό προτείνουν; Σε τι αποσκοπούσαν οι απόψεις περί «δύο άκρων»; Ποιόν ωφελούν οι πρόσφατες δολοφονίες (στο Κερατσίνι στο Νέο Ηράκλειο);  Προκαλούν βάσιμες υποψίες για μεθοδευμένη καλλιέργεια διχαστικού κλίματος και φόβου, ώστε να εξωθηθεί η κοινωνία σε σύγκλιση γύρω από τον άξονα της αποικιοκρατικής πολιτικής.

«Πρέπει πλέον «κάποιοι» να κυβερνήσουν αυτή την χώρα, να διαφυλάξουμε την πολιτειακή μας υπόσταση και την πολιτειακή μας νομιμότητα με την βαθύτερη έννοια του όρου. Αφού οι δράστες της σάπιας μεταπολίτευσης φιλότιμα εξαφανιστούν από μόνοι τους να ανοιχθεί ο δρόμος για ανάκαμψη, για περισσότερη δημοκρατία, νομιμοποίηση της διακυβέρνησης και ορθολογική συμμετοχή στο διεθνές και ευρωπαϊκό γίγνεσθαι» (Παναγιώτης Ηφαιστος). Οι ζωντανές δυνάμεις που δίνουν τις κοινωνικές μάχες είναι οι εργαζόμενοι, οι πολίτες. Ζωτικό ζήτημα είναι με ποιούς στόχους, στρατηγικό σχεδιασμό, γεωπολιτικό όραμα αγωνιζόμαστε και πώς θα οικοδομηθεί το δημοκρατικό πατριωτικό μέτωπο εθνικής αντίστασης που απαιτούν οι κρίσιμες περιστάσεις. Ιδιαίτερα αυτοί που συνειδητοποιούν τη μετατροπή της χώρας σε χρεοαποικία – σήμερα γερμανοευρωπαϊκή – και την υποταγή του λαού της σε ιμπεριαλιστική και νεοοθωμανική τροχιά, αυτοί που θέλουν άλλη πορεία – στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στις βαλκανικές χώρες, στην Ευρώπη, στην Εγγύς και Μέση Ανατολή – ας επιταχύνουν πιο μεθοδικά και ας συντονίσουν τις κινήσεις τους για τη δημιουργία δημοκρατικού πατριωτικού πόλου αντίστασης του Ελληνικού λαού. Βασικοί πολιτικοί άξονες ενός τέτοιου κινήματος δεν μπορεί παρά να είναι η εθνική ανεξαρτησία, η κοινωνική χειραφέτηση, η δημοκρατία, η οικολογία, η παραγωγική ανασυγκρότηση και η σύμφυτη με αυτήν αγροτική αναγέννηση, η αξιοποίηση των κοινοτικών παραδόσεων του Ελληνισμού.

 

07.11.2013

 

* Θόδωρος Σ. Μπατρακούλης, Δρ Γεωπολιτικής, Νομικός, theobatrak@gmail.com, http://theodorosbatrakoulisblogspot.gr

Το πολύσημο του «ευρωπαϊσμού» και η αντίστοιχη πολιτική απάτη

 

Του Νικήτα Χιωτίνη*

 

Ίσως η μεγαλύτερη πολιτική απάτη που συντελείται αυτόν τον καιρό είναι η προπαγανδιστική χρήση του όρου «ευρωπαϊστής», «κόμμα ευρωπαϊκό» κ.λπ. Αν αυτός ο χρησιμοποιούμενος όμως όρος δεν επεξηγείται αναλυτικώς, ο χρήστης του είναι ή κρυψίνους απατεών ή απολύτως ανόητος, δηλαδή και αυτός μπερδεμένος στον τουλάχιστον υπόπτως χρησιμοποιούμενο ασαφέστατο αυτόν όρο.

Ο όρος λοιπόν αυτός, αρχικώς βέβαια σημαίνει αυτόν που υποστηρίζει την Ευρώπη και θέλει η Ελλάς να είναι εντός της Ευρώπης. Αυτό όμως δεν σημαίνει σχεδόν τίποτα το ουσιαστικό, κυμαίνεται από το πολιτικά ευκταίο μέχρι το απόλυτα πολιτικά απευκταίο, επιδέχεται πάμπολλων ερμηνειών. Τι σημαίνει Ευρώπη και πώς θέλουμε να είναι αυτή η Ευρώπη; Ευρώπη εθνών – κρατών; Αν είναι έτσι, πώς αυτά τα έθνη – κράτη θα συνεργάζονται για να συναποτελούν «Ευρώπη»; Μήπως Ευρώπη ομοσπονδιακή; Ή μήπως Ευρώπη γερμανική ή έστω γαλλογερμανική και όλοι οι υπόλοιποι υποτελή κρατίδια – αν όχι προτεκτοράτα – άνευ πρακτικώς πολιτικού λόγου (όπως τώρα δηλαδή);

Όταν λοιπόν κάποιος πολιτικός ή κάποιο κόμμα χρησιμοποιεί τον όρο αυτόν, θα πρέπει να εξηγεί τι ακριβώς εννοεί. Ειδάλλως προπαγανδίζει προς απολύτως άγνωστες κατευθύνσεις, άγνωστες ενδεχομένως και γι' αυτόν. Ας μου επιτραπούν όμως εδώ μερικές σχετικές σκέψεις και προσπάθεια διάλυσης επικρατουσών λανθασμένων απόψεων:

1. Η Ευρωπαϊκή Ένωση γεννήθηκε ως κατ' αρχήν πολιτική και όχι οικονομική ένωση. Ο πρώτος λόγος που οδήγησε στην άλλοτε ΕΟΚ, τη δεκαετία του '50, ήταν η δημιουργία συνεργασιών με σκοπό τον αποκλεισμό μελλοντικού πολέμου. Στη συνέχεια, το όραμα δημιουργίας μιας μεγάλης Ένωσης, ως ισχυρής οντότητας, εντός ενός ανταγωνιστικού διεθνούς τοπίου ανερχόμενων δυνάμεων, κυρίως από την Ασία. Βεβαίως και για να αποφύγει να συνθλιβεί μέσω των υπερδυνάμεων ΗΠΑ και της τότε ΕΣΣΔ, υπερδύναμη που ανέκαμψε υπό τη μορφή του νέου ρωσικού κράτους.

2. Η Ευρώπη δεν είναι κατ' ουσίαν σύνολο κρατών, αλλά είναι σύνολο Περιφερειών. Η ιστορική της θεμελίωση είναι η Ελλάδα, που υπήρξε ένωση Περιφερειών, υπό τη μορφή πόλεων – κρατών, ενοποιημένες με έναν κοινό Πολιτισμό, γλώσσα και τρόπο έκφρασής τους (την Τέχνη), που από τα βάθη της Μικράς Ασίας – αλλά και με αποδεδειγμένη εμβέλεια μέχρι την Άπω Ανατολή – εκτεινόταν ως «κοσμοσύστημα»[1] σε όλες τις περιοχές που βρέχονταν από τη Μεσόγειο Θάλασσα.

Τα έθνη – κράτη που δημιουργήθηκαν πολύ αργότερα, δημιουργήθηκαν ως ένωση Περιφερειών, συχνά με ισχνή κοινωνικοπολιτισμική θεμελίωση, δεν έπαψαν μέχρι τις μέρες μας να αλλάζουν σύνορα και ονόματα, ακριβώς γι' αυτόν τον αδύναμο χωρισμό τους. Θα λέγαμε μάλιστα πως τη στιγμή της λίγο – πολύ οριστικοποίησης των συνόρων αυτών των εθνών – κρατών, τα τελευταία χρόνια, άρχισαν να διαλύονται ξανά σε Περιφέρειες, μειώνοντας ολοένα και περισσότερο την κρατική τους αυτοτέλεια, υπό την αδήριτο ανάγκη οικονομικοπολιτικών και κοινωνικών μεταξύ τους συνεργασιών, αυτών δηλαδή που οδήγησαν στους λόγους της προσπάθειας ενοποίησής τους με την ΕΟΚ και εν συνεχεία με τα οράματα περί Ε.Ε.

3. Το επιχείρημα του Βορρά (βλέπε Γερμανία) εναντίον του Νότου, ιδιαιτέρως εναντίον της Ελλάδας, είναι ότι η Ελλάδα «πολύ γρήγορα» εντάχθηκε στο ενιαίο ευρώ ή ότι δεν έπρεπε καν να είχε ενταχθεί. Θα λέγαμε όμως εδώ, ότι κάποιος θα πρέπει να υπενθυμίσει στον Βορρά αυτόν, πως ακόμα περισσότερο γρήγορα και μάλιστα απολύτως αντιεπιστημονικά δημιουργήθηκε το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα. Αν αυτό το πρότεινε σε εργασία του φοιτητής οικονομικών, θα απορριπτόταν ασυζητητί από τον καθηγητή του. Δεν μπορείς να επιβάλεις κοινό νόμισμα σε διαφορετικά κράτη, προτού τα εντάξεις υπό κοινή οικονομική και πολιτική διοίκηση, σαν ομοσπονδία ή ένωση «Πολιτειών», π.χ. κατά το μοντέλο των ΗΠΑ. Το κοινό νόμισμα προωθήθηκε από τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη για πολιτικούς λόγους και έτσι συνεχιζόταν να γίνεται, μέχρι αυτά να εξοκείλουν σε ανομολόγητες επιδιώξεις κυριαρχίας τους προς τα υπόλοιπα μικρότερα κράτη, διά της δημιουργίας εξαρτώμενων προτεκτοράτων.

4. Τελευταία η Ε.Ε. – δηλαδή τα κράτη που την απαρτίζουν, υπό την ηγεσία του ισχυροτέρου – ξεχνά τους πολιτικούς λόγους που την υποχρεώνουν σε ουσιαστικότερη ενοποίηση και βρίσκεται στη δίνη οικονομικών επιδιώξεων και πολιτικών σκοπιμοτήτων επί μέρους (δηλ. των συγκεκριμένων) εθνών – κρατών της. Οποία μάλιστα ειρωνεία της ιστορίας: πίσω από αυτές τις επιδιώξεις διάλυσης του οράματος της Ε.Ε. βρίσκεται η χώρα που δύο φορές κατά τον ΧΧό αιώνα πάσχισε για την καθυπόταξη ολοκλήρου του ευρωπαϊκού χώρου υπό την κυριαρχία της, πνίγοντάς τον στο αίμα. Πρόκειται για τη χώρα που δύο φορές ανέκαμψε από τις άφρονες και εγκληματικές (στην κυριολεξία) αυτές επιδιώξεις της, χάρις στις υπόλοιπες και καθημαγμένες από αυτήν χώρες, χώρες που πρόταξαν την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και ενότητα. Σχεδόν της χάρισαν τα τότε χρέη της, με πρώτη την Ελλάδα, την Ελλάδα που τώρα δεινοπαθεί από αυτήν!

5. Η «Ευρώπη» είχε ανάγκη από την Ελλάδα – και η Ελλάδα φάνηκε να είχε ανάγκη από την υπόλοιπη Ευρώπη – παρ' ότι υφίστανται γι' αυτό κάποιες ενστάσεις. Σε κάθε πάντως περίπτωση, win-win. Η Ευρώπη – συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας – επεδίωξε τη γεωγραφική της ολοκλήρωση με την προσθήκη της νοτιοανατολικής χερσονήσου της και για τη μέσω αυτής οριστική ανάσχεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ενδεχομένως τα τότε ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη να το έπραξαν με την υστερόβουλη πρόθεση οικειοποίησης της ιδιαίτερης γεωπολιτικής αξίας αυτής της ΝΑ. ευρωπαϊκής χερσονήσου, δημιουργώντας σε αυτήν σύνολο κρατιδίων «προτεκτοράτων». (Ίσως γι' αυτό και δεν υπερασπίστηκε τη Συνθήκη των Σεβρών του 1921, εξαπατώντας τον Βενιζέλο και οδηγώντας την Ελλάδα στη Μικρασιατική Καταστροφή, δηλαδή αποκλείοντάς την από την απόκτηση μεγαλύτερης εμβέλειας). Εν πάση περιπτώσει, η Ελλάδα δεν είναι «περιφέρεια» της Ευρώπης, έχει ιδιαίτερη γεωπολιτική ισχύ, ελπίζουμε κάποια στιγμή οι πολιτικοί μας να το καταλάβουν και να αποδεσμευτούμε από τη «μοίρα των προτεκτοράτων» [2].

6. Η σημερινή κρίση μπορεί να γίνει ευκαιρία. Η Ελλάδα μπορεί να συμμετάσχει καθοριστικά στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, αρκεί οι πολιτικοί της να κατανοήσουν τη γεωπολιτική ισχύ της. Ο J. Attali είχε πει πως «η Ελλάδα είναι η πατρίδα της Ευρώπης. Και στο τέλος η ελληνική κρίση θα γίνει η μαμή της ολοκλήρωσης του ευρωπαϊκού εγχειρήματος» [3]. Επισημαίνω πως ο J. Attali έχει επισημάνει με τον πιο κατηγορηματικό και πειστικό τρόπο πως μόνο ένα ομοσπονδιακό σύστημα μπορεί να σώσει την Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι σε θέση να οδηγήσει προς αυτήν την κατεύθυνση, αρνούμενη τη συμμετοχή της στην Ε.Ε. υπό άλλο καθεστώς. Ο σημερινός πρωθυπουργός έχει τη δυνατότητα να γράψει Ιστορία.

* Ο Δρ. Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων, Καθηγητής ΤΕΙ, Τμήματος Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού Αντικειμένων.

Παράρτημα

 

[1] Γεώργιος Κοντογεώργης, «Το ελληνικό κοσμοσύστημα», εκδ. Ι.Σιδέρης 2006

[2] Ν. Χιωτίνης, Η μοίρα των προτεκτοράτων, «Το Ποντίκι» 12.7.2013

[3] Jacques Attali, «The New York Times», «Το Βήμα», 2.3.2010

ΠΗΓΗ:  ΔΕΥΤΕΡΑ, 4 Νοεμβρίου 2013, http://www.topontiki.gr/article/60774/To-polusimo-tou-europaismou-kai-i-antistoixi-politiki-apati

Η ΒΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ ΣΤΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΤΑΞΗ (και όχι μόνον)

 

Του Βαγγέλη Ιντζίδη*

 

[1] είμαστε εντός του πραγματικού. το πραγματικό δεν ταυτίζεται με το αντικειμενικό επειδή το πραγματικό δεν μπορεί να περιγραφεί μόνον με την κατηγορία της αντικειμενικότητας. και δεν ταυτίζεται με το αντικειμενικό επειδή όσο και αν επιχειρούμε συστηματικά να το περιγράψουμε πάντα θα υπάρχουν εντός των καταστάσεων, ακολουθίες δράσεων, γεγονότα που είτε θα διαφεύγουν της προσοχής μας, δεν θα ερεθίζουν στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο τις βιολογικές και κοινωνικές "υποδοχές" μας/ δυνατότητές μας να τα προσλάβουμε, είτε η ίδια τους η πολυπλοκότητα δεν συνιστά την ικανή και αναγκαία συνθήκη της βέβαιης πρόβλεψης σε ένα σχήμα όπου μια αδύνατον να περιγραφεί σε πληρότητα κατάσταση δεν μπορεί να προβλεφθεί τι είδους δράσεις και συνέπειες δράσεων παράγει.

[2] στο σχολικό θεσμό εισέρχονται μια σειρά από διαγνώσεις, που αφορούν τις μαθησιακές δυσκολίες ή μια σειρά από διαγνώσεις που αφορούν το ψυχολογικό προφίλ του μαθητή. φαίνεται πως με την είσοδο τέτοιων διαγνώσεων κάθε δημιουργικότητα αναστέλλεται, κάθε οργάνωση, δηλαδή, των συνεπειών μιας τέτοιας δυσκολίας ή μιας ψυχολογικής αντίδρασης. παραμένουμε προσκολλημένοι στη διάγνωση. και εκείνο που κάνουμε είναι να την αντιμετωπίζουμε, ως δεδομένη, αντικειμενική που μας δίνει τη βεβαιότητα της προβλεψιμότητας για το τι μπορεί ή δεν μπορεί να κάνει ένας μαθητής από συγκεκριμένη οπτική (εκείνη του συγκεκριμένου προγράμματος σπουδών και των προταγμάτων του, δηλαδή απόδοσης περιεχομένου στα γνωστικά αντικείμενα, στις δεξιότητες αλλά και στις συμπεριφορές και στάσεις).

[3] δεν οργανώνουμε έτσι καμία απολύτως συνέπεια των πορισμάτων της όποιας διάγνωσης επειδή η συνέπεια κάθε διάγνωσης αφορά και το τι κάνουμε με τον κενό χώρο, το χώρο – ακριβώς λόγω της πολυπλοκότητας – που η όποια διάγνωση δεν καλύπτει. απλά την αποδεχόμαστε και προσαρμοζόμαστε σε αυτήν, θεωρώντας πως έχει αποκαλύψει το άπαν, την ίδια την πολυπλοκότητα, την ταυτίζουμε με την πολυπλοκότητα, οδηγώντας τον εαυτό μας, τους γονείς και τους μαθητές στο άσυλο της αντικειμενικότητας όπου κάθε ρόλος (γονεϊκός, δασκάλου, κ.ά.), κάθε διεργασία, κάθε διαδικασία χάνει το νόημά της. οπότε όταν οργανώνουμε τις συνέπειες μιας διάγνωσης εκείνο που οργανώνουμε είναι η διαρκής επιβεβαίωσή της. τι κάνουμε έτσι; επιβεβαιώνουμε με όρους αντικειμενικότητας και στο σχήμα ερέθισμα-αντίδραση τη δυσκολία του μαθητή ή και την ευκολία του οπότε δεν είμαστε σε θέση να παρατηρήσουμε καν, δεν είμαστε διόλου ανοιχτοί να το διαισθανθούμε, τα περιθώρια δημιουργικότητας που το ίδιο το παιδί δημιουργεί για τον εαυτό του.

[4] ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά που λέμε πως δεν παρουσιάζουν πρόβλημα. λειτουργούμε ως μια παράσταση. από αυτή την άποψη η σχολική τάξη είναι ένας χώρος βίας. και από αυτή την άποψη οι νέοι που σήμερα ενδίδουν στην πρόκριση της ταύτισης του πραγματικού με την αντικειμενικότητα, σύμφωνα με την οποία η δυνατότητα να ασκείς εξουσία στον άλλο σε καθιστά ταυτοχρόνως και άτρωτο (άρα; "πιάνεις την καλή, δηλαδή, την ανομία/το όπλο/τη σιδερογροθιά κ.ο.κ.) είναι τα παιδιά που όταν πήγαιναν σχολείο ένα νέο είδος στοχοποίησης και υπό το πρόσχημα της υποστήριξής τους εισήλθε στα σχολεία: οι μαζικές διαγνώσεις για δυσλεξία, η ανάδυση της αναγκαιότητας για λογοθεραπεία και η σχολική ψυχολογία.

[5] ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΙΣΧΥΡΙΖΟΜΑΙ ΠΩΣ ΟΙ ΔΙΑΓΝΩΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΗΣΤΕΣ ισχυρίζομαι όμως πως ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ. Ισχυρίζομαι πως το σχολείο επαναβεβαιώνει τον εαυτό του ως θεσμός διαλογής ΚΑΙ ΟΧΙ ΩΣ ΘΕΣΜΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ, οργάνωσης, δηλαδή, των συνεπειών από την είσοδο στη σχολική τάξη κάθε διάγνωσης, αλλά και του ο,τιδήποτε.

[6] αν αποτέλεσμα θεωρήσουμε την απλή διεκπεραιωτική διαχείριση κάθε είδους και τύπου διάγνωσης (γιατί διάγνωση είναι και όταν λέμε ο Χ είναι άριστος μαθητής) τότε το σχολείο τέτοιων μηχανιστικών διεργασιών κακώς ονομάζονται σχολεία των αποτελεσμάτων και ουδεμία σχέση έχουν με τα σχολεία της δημιουργικότητας.

[7] για το λόγο αυτό οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να διαφύγουν δημιουργικά από τον ιδρυματισμό τους. και ο ιδρυματισμός τους συγκροτείται από μια ροή διαγνώσεων που δέχονται αυτοί από την σχολική ιεραρχία και από τους γονείς αλλά και από την μεταξύ τους ανταλλαγή διαγνώσεων για τους συναδέλφους τους. η καινοτομία δεν οφείλεται σε τέτοια ροή. αντιθέτως μια τέτοια ροή θέλει να την ελέγξει και στην ουσία να την καταστήσει ελέγξιμη ως προς τις όποιες ανατροπές και αλλαγές αυτή δύναται να επιφέρει.

[8] και αυτό είναι η βία. μια βία που αποκλείει στο όνομα της ένταξης. και μια βία που δεν αναδεικνύει την πολυπλοκότητα μέσα στην οποία η αλήθεια ως ανοιχτότητα σε αυτήν την πολυπλοκότητα παράγει οικουμενικότητα.

* Ο Βαγγέλης Ιντζίδης είναι Εκπαιδευτικός

ΠΗΓΗ: 5-11-2013, https://www.facebook.com/evangelos.intzidis?hc_location=timeline

Ποιοι θέλουν τον "θάνατο" των Πανεπιστημίων;

 

Του Γιάννη Μαΐστρου*

 

 

Πρέπει να καταγγείλουμε δημόσια τους "νομικούς συμβούλους" του Υπ. Παιδείας για την ξεδιάντροπη προτροπή τους στο ΣτΕ προς τους Πρυτάνεις των ΑΕΙ να … παραβίασουν το Σύνταγμα! Δεν έχει καταργηθεί το άρ. 16 του Συντάγματος. Πώς τολμάνε οι "νομομαθείς" αυτοί να μας ζητάνε να βρούμε (άλλες) "διεξόδους" πλην της πλήρους αξιοποίησης του προσωπικού που διαθέτουν τα ιδρύματα; Ποιες διεξόδους αλήθεια υπαινίσσονται; Τι είναι δηλαδή η καταγραφή που έκαναν τα Πανεπιστήμια στις δομές τους, αυτές που αποδεικνύουν ότι όχι μόνο δεν περισσεύει αλλά λείπει προσωπικό; Πώς τολμάνε να την πετάνε στα σκουπίδια; Κουρελόχαρτο είναι; Ποιο δημόσιο συμφέρον υπηρετούν αυτοί; Και η αυτοδιοίκηση των ιδρυμάτων, και το Σύνταγμα κουρελόχαρτα είναι;

Ενώ υπαινίσσονται ότι "ξέρουν πως δεν μπορούμε χωρίς φύλακες" (αναγνωρίζοντας έμμεσα το δίκαιο του αιτήματός μας) ταυτόχρονα μας πετάνε κατάμουτρα τον μπαμπούλα- πρόσχημα ότι είναι "μνημονιακή υποχρέωση". Δηλαδή, "η τρόικα ζητάει απολύσεις" κι αυτοί ως πειθήνια όργανά της παραβιάζουν το Σύνταγμα της χώρας, δεν υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία και δεν σέβονται ούτε τις κοινοτικές δεσμεύσεις της χώρας για ανεξαρτησία της "εθνικής πολιτικής για την παιδεία", που κατοχυρώνεται με τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας: "… Η εκπαιδευτική πολιτική αποτελεί εσωτερική υπόθεση των κρατών – μελών…"

Η κυβέρνηση, με το γνωστό "αποφασίζομεν και διατάσσομεν", παίρνουν τους φύλακες, τους βιβλιοθηκονόμους και το μισό υποστηρικτικό προσωπικό με κόλπα, ψέματα και μαγειρέματα, για να εξυπηρετήσουν τους δανειστές (τοκογλύφους και υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου) και μετά καλούν εμάς να γίνουμε συμμέτοχοι σ' αυτό το έγκλημα βρίσκοντας άλλη "διέξοδο" …!

Συνειδητοποιούμε καλά τι είπανε; Πάρτε … ιδιωτικές εταιρίες για φύλαξη (security δηλαδή)! Μα δεν υπάρχει ντροπή σ' αυτό τον τόπο; Τι άλλο περιμένουμε να ακούσουμε; Κι εμείς; Υποτελείς τους είμαστε; Χάσαμε το δικαίωμα να αντιστεκόμαστε στην κατάφωρη παραβίαση Συντάγματος, νόμων, κοινωνικών δικαιωμάτων; Θα απεμπολήσουμε ακόμη και το δικαίωμά μας να σταθούμε απέναντί τους με δημόσια κριτική και παρρησία, με συνέπεια λόγων και έργων;

Η κυβέρνηση ήδη θεσμοθέτησε και μια άλλη "διέξοδο", προετοιμάζοντας τις απολύσεις ΔΕΠ: Τα Πανεπιστήμια θα μπορούν να προσλαμβάνουν ιδιωτικό διδακτικό προσωπικό, με δικούς τους πόρους … κι όχι από την κρατική επιχορήγηση: «Πρόσληψη Έκτακτου Εκπαιδευτικού Προσωπικού σύμφωνα με την παρ. 10 του άρθρ. 39 του ν. 4186/2013 και Πανεπιστημιακών Υποτρόφων σύμφωνα με την παρ. 6 του άρθ. 29 του ν. 4009/2011»

Η εντολή αυτή του Υπουργείου υλοποιεί τον 4009/11 και τις τροπολογίες που προβλέπουν ότι η κάλυψη της αποζημίωσης των διδασκόντων αυτής της κατηγορίας να γίνεται «από υποτροφίες και πόρους που θα εξασφαλίζει το Τμήμα, χωρίς αύξηση της κρατικής επιχορήγησης προς το οικείο Α.Ε.Ι.». {πηγή: Σύλλογος ΔΕΠ Παν/μίου Πατρών}.

Πιστεύετε ότι θα ολοκληρώσουμε αυτό το ακαδημαϊκό έτος με ΟΛΟ το διδακτικό προσωπικό στη θέση του; Ή μήπως αρχίσατε να αισθάνεστε ότι τρίζει επικίνδυνα η θέση και ο ρόλος του δημόσιου λειτουργού που μας εμπιστεύτηκε η πολιτεία και το ίδρυμα;

Αν αυτή δεν είναι η μετάλλαξη του DNA των Πανεπιστημίων που μας "υποσχέθηκε" η κα Διαμαντοπούλου τότε ποια είναι; Είναι πολύ επικίνδυνοι αυτοί οι "κυβερνητικοί" συμβουλάτορες! Η πρόοδος των φοιτητών μας δεν απειλείται από την απεργία των εργαζομένων που αντιστέκονται! Η παιδεία αυτού του τόπου θανατώνεται με το έγκλημα που κάνουν ΑΥΤΗ τη στιγμή όσοι διαλύουν και ξεπουλάνε κάθε δημόσιο, ελεύθερο, δημιουργικό σ' αυτόν τον τόπο! Κινδυνεύει η εθνική υπόσταση του πολύπαθου λαού μας. Γιατί ανεχόμαστε να τον χρησιμοποιούν σαν πειραματόζωο; Θα γίνουμε συνένοχοι στο έγκλημα;

Προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν. Θα υποκύψουμε; Θα τους αφήσουμε για πολύ ακόμα να καταστρέφουν τους δημόσιους χώρους; Μα δεν τους ανήκουν! Δεν είναι τσιφλίκια τους! Έχουμε τεράστια ευθύνη συνάδελφοι! Είναι στο χέρι μας να αναδείξουμε το τεράστιο έγκλημα που ΑΥΤΗ τη στιγμή συμβαίνει στη χώρα μας, με τα Πανεπιστήμια στην "καρμανιόλα"! Τα τσακίζουν οι "δήμιοι" χωρίς προσχήματα ζητώντας να "αυτοκτονήσουν" ένας – ένας κλάδος εργαζομένων σ' αυτά! Θα το δεχθούμε; Θα σκύψουμε το κεφάλι μοιρολατρικά λέγοντας "δεν γίνεται τίποτα" γιατί το "θέλει η τρόικα"; Τόσο αυτεξούσιοι και ελεύθεροι είμαστε; Θα συμμετάσχουμε θετικά ή αποφατικά σ' αυτό το έγκλημα; Θα μπούμε κι εμείς, οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, στη χορεία αυτών που εξαπατούν τον λαό;

Με πολύ μεγάλη αγωνία για το αύριο του Δημόσιου Πανεπιστημίου.

 

04/11/2013

 

* Σημείωση από τΜτΒ: Ο Γιάννης Μαΐστρος είναι πανεπιστημιακός, πρ. Πρόεδρος της ΠΟΣΔΕΠ.

Το μόνο «συνταγματικό τόξο»…*

 

Του Γιάννη Στρούμπα

 

Καλούμενοι να διαβιώσουν σε μια επικράτεια από την ίδρυσή της ακόμα λυμαινόμενη από πολιτικές εξουσίες που προβάρουν τη νομιμότητα και την ψαλιδίζουν -αν όχι πετσοκόβουν- στα μικροκομματικά τους συμφέροντα, οι Έλληνες πολίτες έχουν πάψει να τρέφουν ιδιαίτερες προσδοκίες ως προς την τήρηση της νομιμότητας και των διατάξεων του Συντάγματος. Οι πολιτικές ρητορείες αντιμετωπίζονταν ήδη προ κρίσεως με τη συγκατάβαση μιας θυμοσοφίας που αντιλαμβανόταν άριστα την κενότητά τους.

---

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 378, 1/11/2013.

Όπως όμως συμβαίνει με σφοδρή ένταση ιδίως σε κάθε περίπτωση πολιτικής ανωμαλίας, οι λέξεις όχι μόνο χάνουν το νόημά τους, μα συναινούν περαιτέρω, μέσω της θρασείας διαστρέβλωσής τους, στη γελοιοποίηση κάθε θεσμού και στη συνακόλουθη εκπόρνευση της ίδιας της Δημοκρατίας. «Ελλάς· πυρ! Ελλήνων· πυρ! Χριστιανών· πυρ!/ Τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;», διαπίστωνε πικρά ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης στο ποίημά του «Από βλακεία», αναφερόμενος στο τραγικό σύνθημα «Ελλάς Ελλήνων χριστιανών» της χούντας των συνταγματαρχών, η οποία προσποιούνταν πως αντιμετώπιζε σαν αξίες μια χώρα και τους ανθρώπους της, αν και στην πραγματικότητα την ίδια στιγμή τούς ακινητοποιούσε στον τυραννικό της γύψο. Η σύγχρονη συγκυβέρνηση των πάλαι ποτέ κραταιών κομμάτων του «δικομματισμού» εμφανίζει μια παρόμοια λεκτική συμπεριφορά, όταν αναιδώς επικαλείται το Σύνταγμα, παρόλο που το έχει κουρελιάσει, και μαζί του εμπαίζει γενικότερα τον θεσμό της Δικαιοσύνης.

Η λεκτική αναίδεια των κομμάτων της συγκυβέρνησης κατέκτησε μια νέα κορυφή υιοθετώντας την ορολογία περί «αντισυνταγματικού τόξου», η οποία εκκίνησε από τον χαρακτηρισμό των ενεργειών της Χρυσής Αυγής, καθώς αυτές κινούνταν πράγματι εκτός των ορίων της νομιμότητας, επεκτάθηκε ωστόσο προς κάθε πολιτική παράταξη που «τολμά» να αμφισβητεί τη νεοφιλελεύθερη «σωτηρία». Μάλιστα, η ελευθερία στην επιλογή πολιτικής απ' την κάθε παράταξη δεν αμφισβητήθηκε μόνο στη θεωρία, με τον χαρακτηρισμό όσων παρατάξεων υιοθετούν διαφορετική ιδεολογία από την κυβερνητική ως «αντισυνταγματικών», αλλά καταργήθηκε στην πράξη με το άρθρο 485Α της 24/10/2013 του ελληνικού Ποινικού Κώδικα, όπου προβλέπεται ότι όποιος αμφισβητεί τις κυρώσεις που επιβάλλει η Ε.Ε. εναντίον κρατών, οργανώσεων ή προσώπων, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι και δύο ετών! Η ελεύθερη διαμόρφωση πολιτικής άποψης διώκεται πλέον με τη «βούλα» του νόμου, σε μια πρωτόγνωρη για τη μεταπολίτευση αντιδημοκρατική κατρακύλα.

Δικαιούται όμως κανείς να χαρακτηρίζει την άσκηση πολιτικής από την παρούσα συγκυβέρνηση της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως «πολιτική ανωμαλία»; Δεν πρόκειται για κυβερνητικό συνασπισμό που προέκυψε μέσα από εκλογές κι εκφράζει τη βούληση της πλειοψηφίας; Κι όμως, όσο κι αν επικαλούνται τα στελέχη της συγκυβέρνησης το εκλογικό αποτέλεσμα, τίποτα, ούτε κι εκείνο, δεν δικαιώνει τον αντιδημοκρατικό τους κατήφορο. Τα μεν στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όφειλαν, αν είχαν αφουγκραστεί το μήνυμα της κάλπης, να αποσυρθούν εντελώς από την κυβερνητική προοπτική, δεδομένου πως η πολιτική στην οποία επιμένουν αποδοκιμάστηκε εκκωφαντικά στις εκλογές, βυθίζοντας τα ποσοστά του κόμματος από το 44% στο 13%! Τα στελέχη, πάλι, της Ν.Δ. δεν δικαιούνται να επικαλούνται καμία εκλογική πρωτιά, γιατί αυτή στηρίχτηκε σε μια προεκλογική εκστρατεία η οποία επιδόθηκε τόσο στην κατασπίλωση των πολιτικών αντιπάλων της Ν.Δ. και στην τρομοκράτηση του εκλογικού σώματος, όσο και απέρριπτε τη φιλομνημονιακή πολιτική υποσχόμενη να την ακυρώσει, οδηγώντας μάλιστα στη Δικαιοσύνη τους εμπνευστές της. Εντέλει, η Ν.Δ. όχι μόνο δεν μερίμνησε ώστε να λογοδοτήσουν όσοι οδήγησαν τη χώρα στη μέγγενη του Δ.Ν.Τ. και στη συντριβή, αλλά τους προβίβασε σε συγκυβερνήτες της. Οι συγκεκριμένες ενέργειες συνιστούν τον ορισμό της πολιτικής εξαπάτησης των ψηφοφόρων, τους οποίους πλέον δεν νομιμοποιούνται να τους επικαλούνται, εφόσον αγνόησαν τη βούλησή τους.

Αν λοιπόν οι διαψεύσεις των προεκλογικών εξαγγελιών της σημερινής συγκυβέρνησης συνιστούσαν προάγγελο της κατοπινής προβληματικής πολιτικής, τούτη η μετεκλογική πολιτική διατράνωσε τον συγκυβερνητικό αντιδημοκρατικό εκτροχιασμό. Η διαστρέβλωση της λαϊκής ετυμηγορίας στις εκλογές επενδύθηκε μετέπειτα από τη θρασύτατη διαστροφή της πραγματικότητας, με τη ρετσινιά της «αντισυνταγματικότητας» να προσκολλάται στο σύνολο των πολιτικών παρατάξεων με αντιμνημονιακή ρητορική, τη στιγμή που οι ασκούντες την εξουσία επιδίδονται σε μία σειρά αλλεπάλληλων αντισυνταγματικών ενεργειών. Ο κατάλογος των νομοθετικών επιλογών της συγκυβέρνησης που ήδη έχουν κριθεί από τη Δικαιοσύνη ως αντισυνταγματικές είναι μακροσκελής, ενώ είναι άγνωστο το μέγεθος που πρόκειται στο εξής να προσλάβει. Η παράθεση των μέχρι στιγμής δικαστικών αποφάσεων μπορεί να φανεί αρκούντως διαφωτιστική.

Τον Ιούλιο του 2012 οι νόμοι του μνημονίου 3833/2012 και 3845/2012, με τους οποίους επιβαλλόταν η μείωση των αποδοχών και των επιδομάτων στον δημόσιο τομέα, κρίθηκαν από τα πολιτικά δικαστήρια ως αντισυνταγματικοί, αντίθετοι στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και στις διεθνείς συμβάσεις εργασίας. Αυτή ήταν η πρώτη απόφαση πολιτικών δικαστηρίων, η οποία αμφισβητούσε την απόφαση της ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας περί της συμβατότητας των μισθολογικών περικοπών με το Σύνταγμα και τη διεθνή νομοθεσία. Τον Δεκέμβριο, πάλι, του 2012, το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών, με την υπ' αριθμόν 1101/2012 απόφασή του, έκρινε αντισυνταγματική και παράνομη την είσπραξη του τέλους ακινήτων μέσω των λογαριασμών της Δ.Ε.Η.

Τον Φεβρουάριο του 2013 όλες οι διατάξεις του νόμου 3838/2012 για την ιθαγένεια («νόμος Ραγκούση») κρίθηκαν από το Συμβούλιο της Επικρατείας ως αμετακλήτως αντισυνταγματικές. Τον Απρίλιο του 2013 τέσσερα ελληνικά δικαστήρια, στη Χίο, το Ρέθυμνο, την Ξάνθη και το Μεσολόγγι, έκριναν πως η προβλεπόμενη από τον νόμο 4092/2012 διαθεσιμότητα, καθώς καθιστά αβέβαιο το μέλλον της εργασιακής σχέσης των θιγόμενων εργαζομένων, παραβιάζει τόσο το Σύνταγμα όσο και τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη. Τον Αύγουστο του 2013 το Μονομελές Πρωτοδικείο Θηβών έκρινε αντισυνταγματικό τον νόμο 4093/2012, ο οποίος υποχρέωνε τους εργαζομένους στην Ε.Α.Β. να ενταχθούν στο ενιαίο μισθολόγιο παραβλέποντας την ιδιαιτερότητα των όρων εργασίας των συγκεκριμένων εργαζομένων σε σχέση με τους υπαλλήλους οποιασδήποτε άλλης δημόσιας υπηρεσίας. Τον ίδιο μήνα ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών κατάγγειλε ως αντισυνταγματική και αντίθετη προς την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με την οποία παρέχεται στο Δημόσιο η δυνατότητα να επιβάλει κατασχέσεις σε βάρος επιχειρήσεων κατά τη διάρκεια της νύχτας, τα Σαββατοκύριακα, τις ημέρες που εξαιρεί ο νόμος καθώς και τον μήνα Αύγουστο.

Περνώντας στο φθινόπωρο του 2013, η ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας τον Σεπτέμβριο έκρινε αντισυνταγματικές τόσο την τακτοποίηση των αυθαιρέτων νέας γενιάς με το «πάγωμα» της κατεδάφισής τους για τριάντα χρόνια, όσο και την περιβαλλοντική αδειοδότηση έργων και δραστηριοτήτων τού νόμου 4014/2011, που χαρακτηρίστηκε αντίθετος με τις παραγράφους του Συντάγματος τις σχετικές με την προστασία του περιβάλλοντος, τον ορθολογικό πολεοδομικό σχεδιασμό και το οικιστικό περιβάλλον. Επίσης τον Σεπτέμβριο, η ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε αντισυνταγματική την ορισθείσα από το πρώτο μνημόνιο πρώτη εφεδρεία στον δημόσιο τομέα (νόμος 4024/2011), αφού επέβαλε την αποχώρηση υπαλλήλων από την εργασία τους χωρίς την προηγούμενη αξιολογική κρίση τους από υπηρεσιακό συμβούλιο.

Τέλος, τον Οκτώβριο του 2013 το Συμβούλιο της Επικρατείας πρότεινε την επιβολή προστίμου στον υπουργό Παιδείας, επειδή εκείνος δεν κατέθεσε στο δικαστήριο στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η απόσυρση της κρατικής εποπτείας από την ιδιωτική εκπαίδευση, που συνεπάγεται την ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων, ήταν «μνημονιακή υποχρέωση». Τον ίδιο μήνα ο Συνήγορος του Πολίτη επισήμανε στο υπουργείο Οικονομικών ότι δεν γίνεται να κατάσχονται οι λογαριασμοί μισθοδοσίας, σύνταξης, και οι παρεμφερείς, εφόσον έτσι παραβιάζεται ο νόμος περί ακατάσχετου στους αντίστοιχους λογαριασμούς. Στον μακροσκελή κατάλογο των αντισυνταγματικών ενεργειών της συγκυβέρνησης θα γινόταν να προστεθούν η ψήφιση όλων των μνημονιακών όρων σε ένα μόλις άρθρο ώστε να καταστεί αδύνατη η επιμέρους καταψήφισή τους, η γελοιότητα της επιστράτευσης των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης τον Μάιο του 2013, παρόλο που δεν είχε καν προκηρυχτεί ακόμη απεργία, η απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας για την Ελλάδα με την αποδοχή του αγγλικού δικαίου και την ουσιαστική διεύθυνση των ελληνικών υπουργείων από τα ξένα κέντρα που προΐστανται της «τρόικας».

Παρά, λοιπόν, τις αποφάνσεις των δικαστηρίων ως προς την αντισυνταγματικότητα των συγκυβερνητικών κινήσεων, η ίδια πολιτική συνεχίζεται σαν να μην εκδόθηκαν ποτέ οι σχετικές δικαστικές αποφάσεις: οι αποδοχές παραμένουν μειωμένες με τάση περαιτέρω περικοπών, τα επιδόματα καταργημένα, το τέλος ακινήτων συνεχίζει να εισπράττεται μέσω της Δ.Ε.Η., το κλείσιμο οργανισμών και η απόλυση εργαζομένων υπό το εύηχο όνομα της «εφεδρείας», της «κινητικότητας» και της «διαθεσιμότητας» χωρίς καμία αξιολόγηση στέκουν ακλόνητα, οι μισθοί και οι συντάξεις εξακολουθούν να κατάσχονται, παρά τον νόμο περί ακατάσχετου. Ενάντια σε δικαστικές αποφάσεις, τοποθετήσεις δικηγορικών συλλόγων και συνταγματολόγων, η συγκυβέρνηση επιμένει να επιβάλλει κάθε μνημονιακό όρο, επιδεικνύοντας την τυραννική της πυγμή απέναντι στον ελληνικό λαό, καταργώντας ακόμη και το τεκμήριο της αθωότητας προτού οδηγηθούν σε τελεσιδικία στα δικαστήρια οι όποιες εκκρεμείς υποθέσεις.

Έχοντας προωθήσει πλήθος αντισυνταγματικών μέτρων, αγνοώντας επιδεικτικά τη Δικαιοσύνη και συγκαλύπτοντας απίστευτα σκάνδαλα, όπως η απόκρυψη της λίστας Λαγκάρντ ή οι δαπάνες για την αγορά υποβρυχίων που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους, η συγκυβέρνηση εμπαίζει την ελληνική κοινωνία επικαλούμενη το Σύνταγμα(!) κι εντάσσοντας τα κόμματα που τη συναπαρτίζουν στο λεγόμενο «συνταγματικό τόξο»! Η πλήρης ασυμβατότητα έργων και λόγων στους εταίρους της συγκυβέρνησης και η απροσχημάτιστη λοιδορία των πολιτών δημιουργεί την απαίτηση προς αποκατάσταση της Δικαιοσύνης. Λειτουργώντας σαν μνηστήρες της εξουσίας, που στην προοπτική της κάρπωσής της κατέλυσαν τη νομιμότητα και τη συνολική υπόσταση του ελληνικού κράτους και των υπηκόων του, τα κόμματα της σημερινής συγκυβέρνησης επιβάλλεται να λογοδοτήσουν για την ολέθρια πολιτική τους. Για να κατορθώσει όμως η Δικαιοσύνη να αδράξει το μόνο συνταγματικό τόξο, το τόξο του Οδυσσέα, και να αποκαταστήσει τη νομιμότητα, επαναφέροντας τους μνηστήρες στην τάξη, χρειάζεται απαραιτήτως τη συνδρομή του εκλογικού σώματος, το οποίο, στις επόμενες εκλογές, θα πρέπει να αποτινάξει τον φόβο, τη συστημική προπαγάνδα, τις αυτοκτονικές του τάσεις, και να αρθεί στο ύψος των κρισιμότατων για την υπόσταση της Ελλάδας περιστάσεων.

Τα "γουρούνια" του 3ου και 4ου ράιχ

 

Του παπα Ηλία Υφαντή

 

Θα θυμάστε βέβαια τον ατιμωτικό χαρακτηρισμό των νοτίων και ιδιαίτερα ημών των Ελλήνων, ως «γουρουνιών», εκ μέρους των βορείων Ευρωπαίων. Προκειμένου να μας εξευτελίσουν και καταπτοήσουν. Ώστε να μας επιβάλλουν, με την συμπαράταξη και των ντόπιων δοσίλογων, το νεοναζιστικό καθεστώς της τρόικας των τοκογλύφων.

Εναντίον αυτής της θρασύτατης προδοσίας θέλησα να εκφράσω, με τις μικρές μου δυνάμεις και με τα γραφόμενά μου, τη διαφωνία μου, στο ιντερνέτ, αλλά και τον τοπικό και αθηναϊκό Τύπο (εφημερίδα «το χωνί»), αλλά και με τα κηρύγματά μου, τα οποία γίνονταν ευμενέστατα δεκτά απ' το ακροατήριο των ναών.

Πραγματικότητα, η οποία ανατράπηκε άρδην, αφότου η Σκύλλα του ΠΑΣΟΚ συμμάχησε με τη Χάρυβδη της Ν. Δημοκρατίας. Οπότε τα πασοκικά και τα σαμαριτικά κομματόσκυλα απαίτησαν απ' το Μητροπολίτη και τους ιερείς του Αγρινίου και πέτυχαν να μου απομακρύνουν τους ναούς της  πόλης του Αγρινίου. Με την κατηγορία ότι πολιτικολογώ.

Τη στιγμή, που δεν κάνω τίποτε άλλο απ' το να μιλώ για τη θρησκεία και την πατρίδα. Σε αντίθεση με την δική τους τακτική να στηρίζουν ένα καταφανέστατα ανθελληνικό και αντιχριστιανικό καθεστώς. Το οποίο, κοντά στα άλλα φοβερά για την πατρίδα και απάνθρωπα για το λαό, κατάργησε και την αργία της Κυριακής, για την οποία ο τοπικός μας Άγιος Πατροκοσμάς θυσίασε τη ζωή του.

Του οποίου Πατροκοσμά κάποιοι δεσποτάδες της εποχής του απέκλειαν την είσοδό του στις πόλεις. Από φόβο μήπως θιγούν τα συμφέροντα του κατεστημένου της εποχής τους (κοτζαμπάσηδων,  αγάδων, Εβραίων, κλπ). Και ασφαλώς και τα δικά τους.

Κατόπιν τούτου αναγκάστηκα να επιλέξω ως χώρο των ομιλιών μου τις πλατείες των πόλεων και, κατά προτίμηση την πλατεία Δημοκρατίας του Αγρινίου. Προκειμένου να αποταθώ στην Εκκλησία του Δήμου. Που στην αρχαία Αθήνα σήμαινε τη συνέλευση των ελεύθερων πολιτών και στην τωρινή Ελλάδα σημαίνει τη συνέλευση των ελεύθερα σκεπτόμενων Ελλήνων.

Βέβαια οι ομιλίες σε ένα χώρο ανοιχτό απαιτούν κάποιες απαραίτητες τεχνολογικές προϋποθέσεις, που οι δικές μου οι δυνατότητες δεν μου επέτρεπαν να τις εξασφαλίσω. Γι' αυτό και αποτεινόμουνα ευκαιριακά στους διοργανωτές κάποιων δημόσιων συναθροίσεων. Οι οποίοι όμως δεν μου επέτρεπαν ή μου έβαζαν προκρούστειους περιορισμούς ανάλογους με αυτούς των «κακών σαμαριτών» (=οπαδών του Σαμαρά). Διότι εύρισκαν, προφανώς, και αυτοί ότι τα λεγόμενά μου δεν συνέφεραν στο κομματικό τους δοβλέτι και την κομματική τους «ορθοδοξία».

Οι μόνοι οι οποίοι μου επέτρεψαν να κινηθώ, χωρίς προκρούστειες παρεμβάσεις και αγκυλώσεις, μέσα στα πλαίσια της ελεύθερης έκφρασης των ευαγγελικών θέσεων και αληθειών ήταν οι τοπικοί εκπρόσωποι του ΕΠΑΜ (=Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου). Με το οικονομικό πρόγραμμα, τον αδιαμφισβήτητο πατριωτισμό τους και πολλές άλλες θέσεις, όπως αυτές εκφράζονται σε ομιλίες και διάφορα έντυπά τους, συμφωνώ. Και βέβαια θερμότατα τους ευχαριστώ για την ελευθερία, που μου παρέχουν.

Ποιες είναι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις τους; Αυτό είναι θέμα δικό τους και του Θεού, που γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Δικό μου χρέος θεωρώ να υπηρετώ σε κάθε τόπο και χρόνο το Ευαγγέλιο. Να γίνομαι, στο μέτρο του δυνατού, «τοις πάσι τα πάντα». Όπως έκανε και ο μέγας Απόστολος Παύλος. Ο οποίος και στις συναγωγές των Εβραίων κήρυττε και στην ειδωλολατρική Πνύκα. Γιατί «το πνεύμα, όπου θέλει πνει». Και συχνά βρίσκει αφάνταστα περισσότερη «γη αγαθή» μακριά και έξω απ' τις στρούγκες των πάσης φύσεως φαρισαίων…

Βέβαια η αποδοχή  εκ μέρους του ενός ή του άλλου κινήματος δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση και την ένταξή μου σ' αυτό. Σε κάθε περίπτωση και με κάθε θυσία θέλω να διατηρήσω την ελευθερία «εν η Χριστός ημάς ηλευθέρωσε». Και σε καμιά περίπτωση να μην υποτάξω τη συνείδησή και τον ευαγγελικό λόγο σε οποιεσδήποτε κομματικές σκοπιμότητες.

Και, μέσα σ' αυτά τα πλαίσια, θερμά παρακαλώ όλα τα παρεμφερή αντιμνημονιακά κινήματα να συνενωθούν και να συνεργαστούν, με βάση το δημοκρατικό και πατριωτικό πνεύμα. Έτσι ώστε να λευτερωθούμε απ' τα Σόδομα και τα Γόμορρα του νουδουπασοκισμού, που κάπου σαράντα χρόνια μας καταληστεύει για χάρη της Λερναίας Ύδρας των ντόπιων και διεθνών τοκογλύφων …

Κάτω απ' αυτό το πνεύμα έγινε ανήμερα της γιορτής του Αγίου Δημητρίου εκδήλωση του ΕΠΑΜ στην πλατεία Δημοκρατίας του Αγρινίου, η οποία βιντεοσκοπήθηκε και  αναρτήθηκε στο διαδίκτυο, στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

http://www.youtube.com/watch?v=v1Bzc3UhUV0

Στον ίδιο χώρο μπορείτε να βρείτε και τις άλλες ομιλίες (1^η,2^η,3^η). Οι οποίες δεδομένου ότι έγιναν νύχτα είναι αρκετά σκοτεινές, αλλά κατά το περιεχόμενό τους, εξίσου φωτεινές με την αφιερωμένη…στα «γουρούνια» του 3^ου και του 4ου ράιχ, 4η  ομιλιία ….

παπα-Ηλίας, Νοεμβρίου 5, 2013, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2013/11/05/…87/, e-mail: yfantis.ilias@gmail.com