ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ

Του Ηλία Σταμπολιάδη*

Όλοι βιώνουμε καθημερινά την εθνική υποδούλωση της χώρας μας και παρ'  όλα αυτά όχι μόνο δεν έχουμε οργανωθεί να την αποτινάξουμε αλλά ούτε καν τολμάμε να το διανοηθούμε, υποταγμένοι στην αδράνεια και την ηττοπάθεια που πολλοί την αποδέχονται  ως μέσον συμμετοχής μας σε έναν τάχα ανώτερο δυτικό πολιτισμό.

Η υποδούλωση αυτή τη φορά δεν ήλθε με την εισβολή ξένων στρατευμάτων στη χώρα. Άρχισε με την εισβολή δανεικών χρημάτων από το εξωτερικό, όχι για την δημιουργία παραγωγικών μονάδων που τα προϊόντα τους θα αποπλήρωναν το χρέος, αλλά σπαταλήθηκαν  στη διαφθορά, στην αύξηση του καταναλωτισμού σε εισαγόμενα προϊόντα και σε  μη παραγωγικές κινητές και ακίνητες περιουσίες δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της ευημερίας.

Η ψευδαίσθηση αυτή, η οποία είναι ενάντια στην πραγματική οικονομία και την παράδοση της συντηρητικής διαχείρισης του οικογενειακού και εθνικού εισοδήματος, δημιουργήθηκε  με την εισβολή όχι μόνο ξένων προτύπων διαβίωσης αλλά και με την σταδιακή κατάργηση των ηθικών και πολιτισμικών αξιών που διατήρησαν το ελληνικό έθνος ζωντανό μέχρι τις ημέρες μας.

Εξ αρχής, οι δανειστές όχι μόνο γνώριζαν αλλά και φρόντισαν ώστε τα χρήματα που δανείζουν να μην επενδυθούν σε παραγωγικές επενδύσεις που θα ανταγωνίζονταν τις δικές τους οικονομίες. Έναντι του προφανούς κινδύνου μη αποπληρωμής των δανείων επέβαλαν υψηλά επιτόκια τα οποία επαύξησαν το χρέος κεφαλαιοποιώντας τους απλήρωτους τόκους. Σε ανύποπτο χρόνο παρέσυραν  την Ελλάδα στον μηχανισμό του ευρώ με την πρόφαση του σταθερού νομίσματος  στερώντας τη χώρα από το δικαίωμα έκδοσης χρήματος και στη συνέχεια η τρόϊκα μετάτρεψε το χρέος προς ιδιώτες σε χρέος προς κράτη. Συγχρόνως έδεσαν την Ελλάδα με δανειακές συμβάσεις του θέτουν ενέχυρο την δημόσια και ιδιωτική περιουσία και το συμφέρον των δανειστών υπεράνω αυτού των Ελλήνων πολιτών.

Όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να είχαν  συμβεί εάν οι  Έλληνες πολιτικοί είχαν τον στοιχειώδη πατριωτισμό και δεν ενεργούσαν υπό τις υποδείξεις των υπονομευτών της εθνικής μας ανεξαρτησίας, οι οποίοι τους υποστήριξαν να καταλάβουν την εξουσία.  Βεβαίως σε αυτό έχει συμβάλει με τις επιλογές του ένας εντέχνως εκμαυλισμένος λαός που σήμερα διαμαρτύρεται διότι οι πολιτικοί, που αυτός επέλεξε, τον οδηγούν στην καταστροφή.

Δυστυχώς το ψευδεπίγραφο δημοκρατικό  μας σύστημα δεν καλλιεργεί τη συλλογικότητα και το κοινοτικό πνεύμα αλλά αφήνει τον ιδιώτη αδύναμο απέναντι σε ένα ισχυρό κυβερνητικό μηχανισμό που ουσιαστικά δεν προέρχεται από αυτόν αλλά  ούτε και ενεργεί για αυτόν. Το κομματικό σύστημα διασπά τον κόσμο δημιουργώντας αντιπαλόμενους πόλους που κατακερματίζουν την εθνική μας συνοχή.

Δύο είναι οι δράσεις που είναι απαραίτητες για την ανάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας που αποτελεί και προϋπόθεση για την βιώσιμη οικονομική μας ανάπτυξη, η οικονομική και η πολιτειακή.

Η οικονομική δράση απαιτεί:

1. Άμεση περικοπή των 2/3 του χρέους που στην ουσία αποτελούν κεφαλαιοποίηση των τόκων και δικαιώματα μας για τις αποζημιώσεις του Παγκοσμίου πολέμου. Βασικό επιχείρημα για τη δράση αυτή συνιστά η συνυπευθυνότητα των δανειστών, πράγμα που οι ίδιοι εφάρμοσαν για τις καταθέσεις στην Κύπρο, καθόσον:  α) Γνώριζαν ότι το εμπορικό ισοζύγιο πληρωμών της χώρας ήταν αρνητικό και για την εξισορρόπηση της διαφοράς αγόραζαν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου δανείζοντας του με τον τρόπο αυτό τα χρήματα για να ξεπληρώσει τη διαφορά και που αμέσως η κατοχή των ομολόγων επέστρεφε σε αυτούς ως κέρδος έναντι της αντίστοιχης εμπορικής ζημιάς για την Ελλάδα.  β) Το δημιουργηθέν κέρδος δεν το θέτουν σε κυκλοφορία στη δική τους αγορά για να αποφύγουν πληθωριστικές τάσεις και το επενδύουν  πάλι στην Ελλάδα αλλά όχι σε  παραγωγικές μονάδες που θα αποπλήρωναν το χρέος, αλλά αγοράζουν νέα ομόλογα ή εταιρείες παροχής υπηρεσιών, επιβάλλοντας δανειακές συμβάσεις και μνημόνια που δεσμεύουν την εθνική μας ανεξαρτησία και μας καθιστούν αποικία τους. Συγχρόνως εξαπατούν και τους δικούς τους πολίτες λέγοντας τους ότι στερούνται για να φανούν αλληλέγγυοι προς τους τεμπέληδες Έλληνες ενώ στην ουσία κερδίζουν δις ευρώ από τους τόκους των δανείων.

2. Άμεση έξοδο από το ευρώ μέχρις ότου η Ευρώπη καταστεί ομοσπονδιακό κράτος με κοινή δημοσιονομική πολιτική για όλους τους λαούς που θα την απαρτίζουν. Αυτή η ενοποίηση  δεν πρόκειται, κατά τη γνώμη του γράφοντος, να συμβεί στο ορατό μέλλον και το κόστος εξόδου θα μεγαλώνει συνέχεια όσο αυτή καθυστερεί. Πάντα όμως θα είναι μικρότερο από αυτό της παραμονής μας στο ευρώ και βεβαίως αποτελεί την βασική προϋπόθεση για την μακροπρόθεσμη οικονομική ανάκαμψη και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας μας, που πρέπει να ανακτηθεί με κάθε κόστος.

3. Την δημιουργία μίας πραγματικής Τράπεζας της Ελλάδος που να ελέγχεται 100% από το κράτος με καθήκον την εποπτεία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του αναπτυξιακού σχεδιασμού της χώρας.

Όσον αφορά την κοινωνική δράση αυτή θα πρέπει να  επικεντρωθεί στα ακόλουθα:

1. Ριζική αναθεώρηση του Συντάγματος για την εξάλειψη όλων αυτών των διατάξεων που εισήχθησαν παραπλανητικά και διευκολύνουν την παραβίαση του από την εκάστοτε κυβέρνηση. Συγκεκριμένα να υπάρξει: α) Σαφής διάκριση της εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας. β) Άμεση εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τον λαό. γ) Ισοτιμία της ψήφου των πολιτών με τη θέσπιση της απλής αναλογικής αφού τα περί δήθεν ακυβερνησίας μας έχουν εκθέσει επανηλημένα υπό την εποπτεία του λύκου. δ) Αναδιάταξη των εκλογικών περιφερειών ώστε να μην εκλέγονται περισσότεροι από έξι βουλευτές σε κάθε περιφέρεια και όλοι να επιλέγονται από το ίδιο ψηφοδέλτιο, το ίδιο να ισχύει και στις Δημοτικές εκλογές.

2. Αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος με τις ακόλουθες κατευθυντήριες γραμμές: α) Κατάργηση του συνδικαλισμού στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση με εξαίρεση την τριτοβάθμια όπου όλοι οι εκπρόσωποι των φοιτητών θα εκλέγονται από κοινό ψηφοδέλτιο. β) Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα και η διδακτέα ύλη να ακολουθούν την πνευματική ωρίμανση των παιδιών και όχι την τάχα εξέλιξη ξένων συστημάτων που μέχρι τώρα πιθηκίζουν. γ) Το σύστημα να καλλιεργεί την κριτική ικανότητα και να μην επικεντρώνεται στην αποστήθιση ασύνδετων πληροφοριών που τάχα αποτελούν εξέλιξη της τεχνολογίας. δ) Το σχολείο πρέπει να καλλιεργεί το συλλογικό πνεύμα και να προτάσσει τον κοινό τρόπο ζωής που αποτελεί και την ιδιαιτερότητα του έθνους μας με υποχρεωτική παρακολούθηση  εκ μέρους των τυχόν αλλοεθνών.

3. Υπεράσπιση της βιωσιμότητας του έθνους έναντι των εθνομηδενιστικών τάσεων της νέας τάξης πραγμάτων και να περιλαμβάνει: α) Έλεγχο της λαθρομετανάστευσης με αποδοχή μόνο όσων κατέχουν ειδίκευση χρήσιμη για την εθνική οικονομία εφόσον υπάρχει επώνυμος εργοδότης που θα τους απασχολήσει τουλάχιστον για μία διετία. β) Η ελληνική υπηκοότητα να δίδεται μόνο σε όσους έχουν ελληνική παιδεία με έλεγχο  της Ελληνικής τους συνείδησης από ειδική κοινωνική υπηρεσία όπως κάνουν και οι Ελβετοί.

Εδώ τίθεται το ερώτημα, ποιες είναι οι πολιτικές δυνάμεις που θα ήθελαν και θα μπορούσαν να εφαρμόσουν ένα τέτοιο πρόγραμμα εθνικής ανεξαρτησίας; Δυστυχώς δεν υπάρχουν στην ουσία τέτοιες δυνάμεις με πολιτικές θέσεις και προγράμματα εθνικής επιβίωσης. Αντί αυτών υπάρχουν  τα πολιτικά κόμματα που εξυπηρετούν ορισμένες κοινωνικές ομάδες και συμφέροντα με στόχο να επικρατήσουν στη νομή της εξουσίας.

Η Νέα Δημοκρατία, αν και προέρχεται από την παραδοσιακή εθνικόφρονα παράταξη της δεξιάς, έχει προδώσει την ιδεολογία της και έγινε υπηρέτης, όχι μόνο των ντόπιων συμφερόντων που την υποστηρίζουν, αλλά κυρίως των ξένων δυνάμεων κατοχής.

Για το ψευδεπίγραφο σοσιαλιστικό κίνημα τι να πει κανείς; Έχει τη βασική ευθύνη για την κατάντια του τόπου διότι εξ αρχής εξαπάτησε τον λαό, υπονόμευσε με τον αμοραλισμό του τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας, διέλυσε την οικονομία, αποβιομηχανοποίησε τη χώρα και δανείστηκε  χρήματα που δεν επένδυσε παραγωγικά, υποδουλώνοντας την  στους δανειστές.

Η αριστερά διχασμένη μεταξύ ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ  και ΔΗΜΑΡ είναι ανίκανη να συνενώσει τον λαό και να τον καθοδηγήσει ενάντια στους  ύπουλους κατακτητές. Μπορεί βέβαια να  επιδίδεται σε ταξικούς αγώνες αλλά η ιδεοληψία της, της απαγορεύει να αναλάβει εθνικούς αγώνες διότι απλά δεν αντιλαμβάνεται και φυσικά δεν αποδέχεται την έννοια του έθνους. Ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, που υπό τις παρούσες συγκυρίες θα μπορούσε  να ηγηθεί έστω και ενός ταξικού αγώνα, δεν μπορεί να πείσει με την δήθεν αντιμνημονιακή του πολιτική όταν παραμένει στην ΟΝΕ και διακηρύσσει μέχρι να ακουστεί και στο Τέξας ότι εθνικό μας νόμισμα είναι το ευρώ. Αυτό για το οποίο τελικά μας έπεισε είναι να θεωρήσουμε τον αρχηγό του ως τον μέλλοντα Τσιπρανδρέου, όπως ο ίδιος εμπνεύστηκε τον όρο σε ένα από τα ταξείδια του στη Γαλλία.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, που θα μπορούσαν να συσπειρώσουν την απογοητευμένη δεξιά παράταξη, δεν παίρνουν υπεύθυνη θέση έναντι του αναγκαίου τρόπου αντίστασης στις δυνάμεις κατοχής αλλά απλά προβάλουν ως η εναλλακτική "έντιμη" εκδοχή της Νέας Δημοκρατίας.

Η μόνη πολιτική παράταξη, κόμμα εκτός του ΚΚΕ και ορισμένων εξωκοινοβουλευτικών ομάδων, που τολμά να πάρει θέση υπέρ του εθνικού νομίσματος και της εξόδου μας από την ΟΝΕ, ενώ συγχρόνως αντιστέκεται στον εθνομηδενισμό και την μεθοδευμένη λαθρομετανάστευση, είναι η Χρυσή Αυγή.

Εδώ συμβαίνουν δύο φαινόμενα που θέτουν σε υποψία όχι μόνο τον  πραγματικό ρόλο που παίζουν τα κόμματα που τάσσονται ενάντια στο ευρώ αλλά και στο ρόλο που το σύστημα θέλει να τους προσδώσει και να τον περάσει στην κοινή γνώμη.

Από την μία έχουμε ενέργειες μελών της Χ.Α. που την χαρακτηρίζουν φασιστική και εγκληματική οργάνωση. Θα πρέπει βέβαια να πούμε ότι το πλήθος των ψηφοφόρων που αντιπροσωπεύει ως κόμμα στη Βουλή δεν θα μπορούσαν να είναι φασίστες ή και εγκληματίες αλλά είναι απελπισμένοι αδύναμοι πολίτες. Επιπλέον η στρατιωτική οργάνωση του κόμματος εύκολα παραπέμπει στη χούντα, τον μπαμπούλα που ο φόβος του εξέθρεψε το θηρίο της μεταπολίτευσης.

Από τη άλλη μεριά έχουμε τη δολοφονία ανυποψίαστων οπαδών της Χ.Α. που, από ότι ψιθύρισαν οι αρχές, την ευθύνη ανέλαβε πρωτοεμφανιζόμενη εξωκοινοβουλευτική, αριστερή τάχα, οργάνωση δημιουργώντας εμφυλιοπολεμική αντιπαράθεση ιδεολογικών αντιπάλων. Στο κλίμα αυτό της πόλωσης και της κινδυνολογίας διατάραξης της ειρήνης οι δωσίλογοι εκτελεστές των εντολών των δυνάμεων κατοχής προβάλουν ως το συνταγματικό τόξο που θα παρέχει ασφάλεια στους υποταγμένους πολίτες του. Αυτό δημιουργεί και την πρόφαση για την έγκριση αντιλαϊκών νόμων και την αποτροπή της αναμενόμενης λαϊκής εξέγερσης που εκ προοιμίου θέλουν να την προκαταβάλλουν ως τάχα τρομοκρατική ενέργεια.

Αυτά είναι τα πολιτικά, οικονομικά αλλά και ψυχολογικά εμπόδια που το σύστημα προβάλει δημιουργώντας σύγχυση, απελπισία και σε πολλούς ηττοπάθεια έναντι  της μεθοδικά επιβαλλόμενης κατοχής. Εδώ που καταντήσαμε μόνο ο Θεός μας σώζει από την ιστορικά πρωτόγνωρη κακοδαιμονία και ας μην ελπίζουμε σε  άρχοντες αλαζόνες. Την ώρα που θα έχει δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες θα αποκαλύψει ανθρώπους που σίγουρα έχει κρυμμένους για το σκοπό αυτό, προς μεγίστη έκπληξη και αμηχανία του ιερατείου, και τότε άδικα θα ξαγρυπνούν οι φύλακες. Όλοι οι Έλληνες πατριώτες  πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα και να ανταποκριθούμε με προθυμία και αυτοθυσία όταν ακουστεί το κάλεσμα της πατρίδας μας.

* Ο Ηλίας Σταμπολιάδης είναι Καθηγητής στο Πολυτεχνείο Κρήτης, 

19 Νοεμβρίου 2013

ΠΗΓΗ:

Ενέσεις Κορτιζόνης

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

Ενώ όλες οι χώρες καταπολέμησαν τα προβλήματα τους αυξάνοντας σε μεγάλο βαθμό τη ρευστότητα στις οικονομίες τους, η Ελλάδα έκανε ακριβώς το αντίθετο, βυθιζόμενη στην ύφεση και στον αποπληθωρισμό – ένα αποτρόπαιο έγκλημα που δυστυχώς συνεχίζεται.

"Όπως έχουμε υπολογίσει, οι τόκοι που καταβάλλονται τα τελευταία πέντε χρόνια από τις κυβερνήσεις των Η.Π.Α., της Μ. Βρετανίας και των χωρών του πυρήνα της Ευρωζώνης είναι εντυπωσιακά χαμηλότεροι, σε σχέση με το παρελθόν. Στις Η.Π.Α., το πραγματικό επιτόκιο που πληρώνεται για το δημόσιο χρέος μειώθηκε από 4,8% το 2007 στο 2,4% το 2012.

Στη Βρετανία από 5,1% στο 3,2%, ενώ στην Ευρωζώνη συνολικά περιορίσθηκε από 4,5% στο 3,3% – παρά το ότι οι αποδόσεις των ομολόγων της Ελλάδας, της Ιταλίας και της Ισπανίας αυξήθηκαν σημαντικά. Εκτιμούμε ότι, λόγω της μείωσης των επιτοκίων, το 2012 οι πληρωμές για την εξυπηρέτηση του χρέους περιορίσθηκαν κατά 155 δις $ στις Η.Π.Α., κατά 130 δις $ στην Ευρωζώνη, καθώς επίσης κατά 20 δις $ στη Βρετανία – σε σύγκριση με το 2007".

Άρθρο

Τα παραπάνω προέρχονται από την πρόσφατη έκθεση της εταιρείας συμβούλων McKinsey, η οποία ερεύνησε τα αποτελέσματα των «πακέτων ποσοτικής διευκόλυνσης» (QE) – με τα οποία οι κεντρικές τράπεζες πλημμύρισαν με ρευστότητα τις αγορές. Τα πακέτα αυτά, οι «ενέσεις κορτιζόνης» κατά πολλούς θα συνεχισθούν, όπως ουσιαστικά διαβεβαίωσε χθες η διάδοχος του κ.Bernanke – επίσης η ΕΚΤ λίγες ημέρες πριν, ενώ η Βρετανία αλλάζει εν μέρει τακτική, όπως θα αναλύσουμε στη συνέχεια.

Κατά την έκθεση, οι μεγάλοι κερδισμένοι των μηδενικών επιτοκίων και της άνευ προηγουμένου εκτύπωσης νέων χρημάτων είναι τα κράτη, οι τράπεζες, καθώς επίσης οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις. Αντίθετα, οι μεγάλοι χαμένοι είναι τα νοικοκυριά, οι ασφαλιστικές εταιρείες και τα συνταξιοδοτικά ταμεία – οι «αποταμιευτές» γενικότερα.

Οφείλει να σημειωθεί εδώ ότι δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος της ρευστότητας, με την οποία πλημμύρισαν οι κεντρικές τράπεζες τις Η.Π.Α. και την Ευρώπη (την Ιαπωνία επίσης), παρέμεινε «εγκλωβισμένη» στις εμπορικές τράπεζες – οι οποίες προτίμησαν τις κερδοσκοπικές επενδύσεις στα χρηματιστήρια, με αποτέλεσμα ακόμη και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καθώς επίσης τα νοικοκυριά στις Η.Π.Α., η πραγματική οικονομία δηλαδή, να μην ωφελείται σχεδόν καθόλου. Στο σχήμα που ακολουθεί, φαίνονται οι ωφελημένοι και οι χαμένοι της κρίσης:

Εκτιμώμενη συνολική διαφορά σε έσοδα από τόκους, 2007-12.

Με κριτήριο τα παραπάνω, οι ισχυρισμοί των ελληνικών κυβερνήσεων, σύμφωνα με τους οποίους θεωρείται ως μεγάλη επιτυχία η μείωση των επιτοκίων δανεισμού της Ελλάδας, καθώς επίσης των ετησίων τόκων, είναι μάλλον ανόητοι – αφού στις υπόλοιπες χώρες μειώθηκαν επίσης, χωρίς όμως να υποχρεωθούν να χρεοκοπήσουν.

Εάν δε σημειώσει κανείς ότι, ενώ όλες οι άλλες χώρες καταπολέμησαν τα προβλήματα τους αυξάνοντας σε μεγάλο βαθμό τη ρευστότητα στις οικονομίες τους, ενώ η Ελλάδα έκανε ακριβώς το αντίθετο, με αποτέλεσμα να βυθιστεί στην ύφεση, καθώς επίσης σε έναν καταστροφικό αποπληθωρισμό, θα κατανοήσει το μέγεθος του εγκλήματος που διαπράχθηκε – ένα αποτρόπαιο έγκλημα που δυστυχώς συνεχίζεται, παρά το ότι προκαλεί τεράστιες καταστροφές στην πατρίδα μας.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αντί να αυξηθεί η ρευστότητα στην οικονομία (σήμερα έστω, καλύτερα αργά παρά ποτέ), «αποστραγγίζεται» κυριολεκτικά ότι έχει απομείνει, αφού οι φόροι συνεχίζουν να κλιμακώνονται και να διευρύνονται – οδηγώντας «ανεπιστρεπτί» όλο και περισσότερα νοικοκυριά, καθώς επίσης τις λίγες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που επιβίωσαν, στην απόλυτη χρεοκοπία και στην εξαθλίωση. Η εξέλιξη του δείκτη M2 που ακολουθεί, σε συνδυασμό με την τρομακτική κατάρρευση της ταχύτητας κυκλοφορίας των χρημάτων (ΑΕΠ:M2), είναι χαρακτηριστική:

Θα μπορούσε να πει κανείς βέβαια ότι ένας λαός, ο οποίος ανέχεται τα μαρτύρια, το διεθνή εξευτελισμό, τη λεηλασία, την υποδούλωση και την εξαθλίωση, χωρίς να αντιδράει καθόλου, είναι άξιος της μοίρας του – πόσο μάλλον όταν «στέλνει» στην πολιτική, στα κόμματα δηλαδή και στις κυβερνήσεις, ότι χειρότερο διαθέτει. Ακόμη περισσότερο, όταν παραμένει καθισμένος στον άθλιο καναπέ του, παρακολουθώντας αμέτοχος την «πολιτική και δημοσιογραφική τραγωδία» στην τηλεόραση – θεωρώντας την «βλακωδώς» ως κωμωδία.

Θα ήταν όμως άδικο να χαρακτηρίσει κανείς τόσο αυστηρά ανθρώπους, οι οποίοι δεν διαθέτουν την απαιτούμενοι παιδεία, ενώ χειραγωγούνται σε μεγάλο βαθμό από τα διατεταγμένα ΜΜΕ – τόσο από τα εμφανή, όσο και από τα κρυφά, ο ρόλος των οποίων είναι να «σιγοντάρουν» τους υπερμάχους της Τρόικας, με συνθήματα, καθώς επίσης με κραυγές εναντίον της.

Πρόκειται για το γνωστό τέχνασμα, σύμφωνα με το οποίο η εξουσία πρέπει να διαθέτει «συμπολιτευόμενες και αντιπολιτευόμενες φωνές» εντός της, για να μην επιτρέπει την διεκδίκηση της θέσης της από τρίτους – κάτι που όμως, όπως φαίνεται, αδυνατούν να κατανοήσουν οι Έλληνες.

Η ΙΡΛΑΝΔΙΑ ΚΑΙ Η ΙΣΠΑΝΙΑ

Περαιτέρω, η Ιρλανδία σχεδιάζει να εγκαταλείψει το μηχανισμό στήριξης, εκδιώκοντας τη Τρόικα και τη Γερμανία από την επικράτεια της – προφανώς εξυπηρετώντας τις υποχρεώσεις της, αναλαμβάνοντας τα ηνία και επιστρέφοντας στις αγορές.

Γνωρίζει φυσικά ότι, τα επιτόκια δανεισμού της (κρατικά ομόλογα) θα μειωθούν «νομοτελειακά», αφού η Ευρωζώνη εισέρχεται σε μία περίοδο αποπληθωρισμού – γεγονός που φάνηκε από την ελάχιστη ανάπτυξη της Γερμανίας (0,3%), καθώς επίσης από την καταστροφική πορεία της γαλλικής οικονομίας.

Εν τούτοις, το δημόσιο χρέος της σχεδόν πενταπλασιάστηκε μέσα σε έξι χρόνια (διάγραμμα), ο τραπεζικός της τομέας είναι υπερχρεωμένος, η κρίση ακινήτων είναι εκτός ελέγχου, ενώ το συνολικό χρέος της είναι το πλέον υψηλό του πλανήτη (ξεπερνάει ακόμη και την Ιαπωνία).

Δημόσιο χρέος της Ιρλανδίας σε σχέση με το ΑΕΠ.

Τόλμησε όμως να πάρει το ρίσκο διαθέτοντας μία κυβέρνηση, η οποία δεν μιμείται την πολιτική των υποκλίσεων της Ελλάδας: πολιτικούς που δεν είναι τόσο συμπλεγματικοί για να γυρίζουν καθημερινά στα ΜΜΕ, που δεν σκύβουν το κεφάλι παρακαλώντας για δανεικά, που είναι επαρκείς για τη θέση τους, ικανοί και υπερήφανοι.

Η κίνηση της Ιρλανδίας, την οποία ακολουθεί και η Ισπανία, αρνούμενη πλέον να συνεχίσει να δανείζεται από το μηχανισμό στήριξης (παρά τα τεράστια τραπεζικά και λοιπά προβλήματα της, με πρόσφατο την πορεία κατάρρευσης της μεγαλύτερης κατασκευαστικής της εταιρείας, της ACS, στην οποία ανήκει η γερμανική Hochtief), δεν οφείλει αλήθεια να ευαισθητοποιήσει επιτέλους τους Έλληνες;

Αποτελεί αναμφίβολα μία συλλογική ανοησία άνευ προηγουμένου το να μην κατανοεί ένας ολόκληρος λαός ότι, τα δανεικά σκλαβώνουν, υποδουλώνουν και καταστρέφουν πολλές γενιές μαζί – καθώς επίσης πως είναι οικονομικός παραλογισμός το να εκποιεί κανείς τη δημόσια και ιδιωτική πραγματική περιουσία του, έναντι «φρεσκοεκτυπωμένων» χαρτονομισμάτων άνευ αξίας.

Στα πλαίσια αυτά, είναι τουλάχιστον απογοητευτικό το να ακούει κανείς από ορισμένους, «αδαείς» ως προς τα οικονομικά, πολιτικούς ότι, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν μπορεί να πληρωθεί – αφού ακόμη και ένας ανόητος γνωρίζει πως η αθέτηση των δανειακών υποχρεώσεων, μετατρέπει μία χώρα σε άβουλο προτεκτοράτο.

Ένα υψηλό δημόσιο χρέος προφανώς δεν εξοφλείται – εν τούτοις, «πληθωρίζεται» και εξυπηρετείται σταδιακά, όπως τεκμηριώνεται από την παραπάνω μελέτη της McKinsey, ενώ κανένας δεν απαιτεί την εξόφληση του.

Εάν όμως μία χώρα, μετά από έξι συνεχή χρόνια ύφεσης, η οποία προκλήθηκε από τους υπερβολικούς φόρους, τα χαράτσια και την πολιτική λιτότητας που εφαρμόσθηκε, βυθιστεί στον αποπληθωρισμό, τότε ακόμη και ένα ελάχιστο χρέος είναι αδύνατον ποτέ να εξυπηρετηθεί.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση δεν φαίνεται να γνωρίζει, πόσο μάλλον να συνειδητοποιεί, τις συνέπειες του  αποπληθωρισμού – αφού διαφορετικά δεν θα διέσπειρε ψευδείς ελπίδες, σχετικά με τις μελλοντικές προοπτικές της πατρίδας μας.

Ολοκληρώνοντας, όλοι όσοι απαιτούν ανόητα τη διαγραφή μέρους του χρέους, με αντίτιμο την παραμονή της χώρας στον αποπληθωρισμό και στην ύφεση, υπό τις «διαταγές» της Τρόικας, είναι εκτός τόπου και χρόνου – για να μην τους χαρακτηρίσουμε εγκληματίες, επιτρέποντας τους το ελαφρυντικό της άγνοιας.

Η Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Η χώρα φαίνεται πως σχεδιάζει να αλλάξει τον τρόπο παροχής ρευστότητας στη οικονομία της – κρίνοντας από το ότι η κυβέρνηση της έστειλε μία επιστολή (mail) προς όλους τους πολίτες της, «παρακαλώντας» τους να συμμετέχουν στο πρόγραμμα ανάπτυξης της αγοράς ακινήτων, το οποίο χρηματοδοτεί με το ποσόν των 14,3 δις €.

Ουσιαστικά προσφέρεται μία άμεση ενίσχυση της προκαταβολής, έτσι ώστε να δοθεί η ευκαιρία σε Βρετανούς και μη πολίτες, να αγοράσουν το ακίνητο που επιθυμούν, με τη βοήθεια ενός τραπεζικού ενυπόθηκου δανείου.

Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ βέβαια, τα ακίνητα στη Βρετανία είναι ακόμη κατά 20% υπερτιμημένα, σε σχέση με το μέσο εισόδημα των Άγγλων. Εν τούτοις, με δεδομένο το ότι η ζήτηση αντιστοιχεί με ανάγκες κατασκευής 250.000 διαμερισμάτων ετήσια, ενώ η προσφορά παραμένει πολύ χαμηλή, στις 145.000 κατοικίες ετήσια, αιτιολογείται πλήρως το μέτρο της κυβέρνησης.

Περαιτέρω, η οικονομία της Μ. Βρετανίας υστερεί ακόμη κατά 2,5% σε σχέση με το ΑΕΠ του 2007 – ενώ η κυβέρνηση της, η οποία ανέλαβε την εξουσία το 2010, παραλαμβάνοντας ένα τεράστιο έλλειμμα στον προϋπολογισμό τα τάξης του 12%, υποχρεώθηκε να μειώνει συνεχώς τις δημόσιες δαπάνες – ακόμη και κατά 25% σε ορισμένες περιπτώσεις. Εν τούτοις, κατάφερε να επανέλθει σε πορεία ανάπτυξης (διάγραμμα που ακολουθεί), η οποία υπολογίζεται στο 1,6% το 2013, αυξανόμενη στο 2,8% το 2014.

Ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης της Βρετανίας.

Τα ελάχιστα χρήματα για ανάπτυξη, τα οποία είχε στη διάθεση της η κυβέρνηση, δαπανήθηκαν κυρίως για τη δημιουργία εκπαιδευτικών προγραμμάτων (μαθητεία των νέων), καθώς επίσης για να δοθούν κίνητρα στις βρετανικές επιχειρήσεις, με στόχο την περαιτέρω εκπαίδευση των εξειδικευμένων εργαζομένων εντός τους.

Επίσης δαπανήθηκαν χρήματα στην έρευνα, ενώ οι υπουργοί της κυβέρνησης, καθώς επίσης τα ανώτατα στελέχη της, ταξίδευαν σε ολόκληρο τον πλανήτη, για να διαφημίσουν το «Made in Britain» – όταν ο δικός μας πρωθυπουργός έχει επιλέξει να εκλιπαρεί, ταξιδεύοντας αντίστοιχα, για δανεικά .

Φυσικά γνωρίζουν όλοι ότι, η εξισορρόπηση μίας οικονομίας, με την αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής, απαιτεί μία ολόκληρη γενιά. Το γεγονός αυτό επεξηγεί τις προσπάθειες αναθέρμανσης της οικοδομικής δραστηριότητας, η οποία μπορεί να βοηθήσει βραχυπρόθεσμα την ανάπτυξη – έτσι ώστε να κερδηθεί ο χρόνος, ο οποίος απαιτείται για την ανάπτυξη της βιομηχανίας.

Όπως φαίνεται από το διάγραμμα που ακολουθεί, το εμπορικό ισοζύγιο της Βρετανίας είναι ελλειμματικό – γεγονός που σημαίνει ότι πρέπει να γίνουν πάρα πολλά στον τομέα της επαναβιομηχανοποίησης της χώρας.

Εμπορικό ισοζύγιο Βρετανίας.

Σε κάθε περίπτωση, εάν η Βρετανία ήταν μέλος της Ευρωζώνης, όταν ξέσπασε η κρίση, μη έχοντας τη δυνατότητα δικής της νομισματικής πολιτικής θα είχε καταρρεύσει – αφενός μεν λόγω των δίδυμων ελλειμμάτων της (προϋπολογισμός και ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών), αφετέρου επειδή το συνολικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό, υπερβαίνει το 500% του ΑΕΠ της.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η Ελλάδα είναι ατυχώς μέλος της γερμανικής λέσχης και κατέρρευσε – αν και η σημαντικότερη αιτία ήταν ο Εφιάλτης του Καστελλόριζου. Σήμερα είναι πλέον αργά για αναδρομές στο παρελθόν, ενώ υπάρχουν πάρα πολλές λύσεις διαφυγής από την κρίση (ανάλυση).

Δυστυχώς όμως, χρειάζονται ικανές κυβερνήσεις για να τις εφαρμόσουν, προφανώς «συνεπικουρούμενες» από υπερήφανους λαούς – οι οποίοι δεν είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τον εαυτό τους, τις επόμενες γενιές και την πατρίδα τους, απλά και μόνο για να αποφύγουν την πληρωμή των χρεών τους.

Φυσικά, όχι μόνο δεν θα αποφευχθεί η πληρωμή του χρέους, αλλά θα κοστίσει τουλάχιστον τα πενταπλάσια – οπότε, κάποια επόμενη γενιά Ελλήνων στο μέλλον, θα αναφέρεται ξανά ανόητα στο «επαχθές ή επονείδιστο» χρέος, με το οποίο τη φόρτωσε η δική μας γενιά, «σκάβοντας με τη σειρά της λάκκο της».

* Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο "Υπέρβαση Εξουσίας", το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο "Η κρίση των κρίσεων".

Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.

ΠΗΓΗ: Νοεμβρίου 15, 2013, http://www.analyst.gr/2013/11/15/4600/ και  http://www.analyst.gr/2013/11/15/4600/2/ και http://www.analyst.gr/2013/11/15/4600/3/. 

Αυτάρκεις στην ανεπάρκεια*

Του Γιάννη Στρούμπα

Μωρό έξι μόλις μηνών κραυγάζει στη μέση της ρωμαϊκής λαχαναγοράς τη λέξη «θρίαμβος!»· ένα βόδι σκαρφαλώνει στο τρίτο πάτωμα κτιρίου και πηδά στο κενό· ξεσπά βροχή από πέτρες· αυτά τα παράδοξα και άλλα υπερφυσικά περιγράφονται από τον Ρωμαίο ιστορικό Τίτο Λίβιο, στο μότο που επιλέγει ως εισαγωγή για το πρώτο μέρος της ποιητικής του συλλογής «Επαληθεύοντας τη νύχτα» ο Δημήτρης Αγγελής.

* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 379, 16/11/2013.

Το πρώτο τούτο μέρος της συλλογής επιγράφεται «1989». Μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα απ' τη σύγχρονη πραγματικότητα, σε μια εποχή που σχεδόν παραμένει παρόν, το 1989, καθώς προσδιορίζεται από το μότο του Τίτου Λίβιου, φαίνεται να αντιστοιχεί στην υπερφυσική παραδοξότητα που περιγράφει ο ιστορικός, προσδίδοντας έτσι στα αφύσικα συμβάντα του παρελθόντος μια διαχρονικότητα: ακόμη και η σύγχρονη εποχή μοιάζει να εμπερικλείει κάτι το τρομακτικό!

Πράγματι, ο Αγγελής, στο μόλις πρόσφατο 1989, σκηνοθετεί μια σύγχρονη παραδοξότητα. Φόντο του σκηνικού αποτελεί ένα μουντό δωμάτιο, στο οποίο η μονίμως ανοιχτή τηλεόραση θυμίζει πένθιμο βωμό. Η φωτιά του «βωμού», δηλαδή η ψυχρή εικόνα της τηλεόρασης, δεν ζεσταίνει, παρά μόνο φωτίζει αχνά. Το τραπέζι είναι ξέστρωτο, γεμάτο ψίχουλα και «αποφάγια σωρό». Εδώ ακριβώς εισάγεται το μυστήριο: ποιοι άφησαν τα ψίχουλα, εφόσον εμείς «λείπουμε χρόνια»; Η διαγραφόμενη απουσία υπερβαίνει το επίπεδο του σώματος· είναι απουσία επίσης ψυχική, ηθική, πνευματική. Ο φόβος κυριαρχεί, η μελαγχολία κατακαλύπτει οποιοδήποτε υγιές αίσθημα, η «αυτοκρατορία» γκρεμίζεται. Το ζοφερό κλίμα αποτυπώνεται στον στίχο «νύχτα, βαθιά μελαγχολία, ηρεμιστικά και παυσίπονα».

Μέσα από τον όλο ζόφο αναδύεται σαν ήρωας ένας γέροντας που ξυπνά από τον λήθαργο. Διαπιστώνοντας την τελική κατάρρευση των πάντων, προβληματίζεται ως προς το ποιος θα σηκώσει το φορτίο της αντίδρασης. Ο καιρός φαίνεται πως έχει ωριμάσει: «εκείνη η νύχτα/ είχε σε όλους μας μοιραστεί προσεκτικά σαν διπλωμένη προκήρυξη ή τελεσίγραφο». Η συνωμοτική αυτή νύχτα συνιστά την προκήρυξη που παρακινεί προς τον επαναστατικό ξεσηκωμό. Κι «η μόνη επανάσταση που υπάρχει είναι ο Άλλος», κατασταλάζει ο γέροντας, προσδιορίζοντας σαν βασικό μέσο της αντίστασης τη συλλογικότητα, τη συμπόρευση, τον αλτρουισμό. Πλάι στη συντροφικότητα επιβάλλεται να διεκδικηθεί ξανά η εφηβεία, το «τζιτζίκι στη χούφτα», η νύχτα που κάποτε «σήμαινε αγάπη». Έτσι κερδίζεται η ζωή.

Όμως ο άνθρωπος μοιάζει με «μικρό καρυδότσουφλο σε τσίγκινη σκάφη μ' απόνερα», στοχάζεται ο Αγγελής, σ' έναν σεφερικής υφής προβληματισμό. Έτσι ελάχιστος που κυλιέται στο τέλμα, μπορεί να πετύχει τον στόχο του; Δεδομένου πως κατισχύουν η απουσία, η προδοσία, η έπαρση, η περιφρόνηση, η καταισχύνη, επέρχονται σαν απολύτως φυσιολογική κατάληξη τα γηρατειά, η αρρώστια, ο θάνατος, η γενικότερη οικτρή αποτυχία του ανθρώπου. Οι απεικονίσεις της παρακμής από τον Αγγελή είναι εφιαλτικές: «γδαρμένα ζώα κρέμονται απ' τα τσιγκέλια της οροφής», όταν παράλληλα «σαν παγωμένη ακτινογραφία μάς διαπερνάει το φως, σκέτος καρκίνος». Η αποτυχία να σηκωθεί ψηλά το κεφάλι και να κερδηθούν η ζωή και το φως, οδηγεί στην επιστροφή στα σκοτάδια, «στις στοές με κατεβασμένα κεφάλια». Ο άνθρωπος φορτώνεται και κουβαλά την παρακμή του, γεμάτος δέος μπροστά σε μια επαπειλούμενη Αποκάλυψη, που θα κρίνει τη γκρίζα υποταγή του: «και η δύση στις πλάτες μας έχει το χρώμα/ της Αποκάλυψης».

Σε μια ζωή, λοιπόν, που υποτάσσεται στην εξωτερική επιβολή, τη στρατιωτική πειθαρχία, τον καταναγκασμό, την κατάπνιξη κάθε προσωπικής πρωτοβουλίας, η όλη τελμάτωση συνεπάγεται τον θάνατο: «ένας στρατώνας/ η τελευταία αποικία του ανθρώπου·/ κενοτάφιο». Να τη επομένως η «Αποικία» του Αγγελή, που συνιστά και τον τίτλο του δεύτερου μέρους της συλλογής του: ένας τόπος υπαγωγής σε ψυχικά και πνευματικά δεσμά, που αφήνει πίσω του μόνο συντρίμμια κι ανοιχτούς τάφους.

Όσοι όμως εκμεταλλεύονται τα ζωτικά στοιχεία του βίου, έρχεται η στιγμή που τιμωρούνται, με τρόπο μάλιστα τραγικά ειρωνικό. Ο μαυραγορίτης του νερού, που σαν κακός δράκος παραμυθιού κοιμόταν φύλακας «πάνω σ' ένα βουνό από πλαστικά μπουκάλια εμφιαλωμένου νερού», εντοπίζεται πνιγμένος, με κοιλιά τυμπανισμένη απ' το νερό κι ένα κομμάτι πλαστικού σφηνωμένο στο λαιμό του. Η εκδίκηση επέρχεται μέσω των ίδιων των εργαλείων της εκμετάλλευσης, θυμίζοντας υπέρτατη μεταφυσική τιμωρία, όπως εκείνες τις οποίες προφητεύουν θρησκευτικά κείμενα εσχατολογικής φύσεως. Αν και μεταφυσικού χαρακτήρα, η τιμωρία αποδεικνύεται ωστόσο κι απολύτως φυσική συνάμα, εφόσον πηγάζει από ένα φυσικό στοιχείο, το νερό.

Στην εκπλήρωση της τιμωρίας δεν συντελεί μόνο η φύση. Ο προφήτης που διαδραματίζει τον ρόλο του τιμωρού είναι για τον Αγγελή ο ποιητής. Ο ποιητής, μετά την τιμωρητική του παρέμβαση, επιστρέφει στη σιωπή του. Η απόσυρσή του σηματοδοτεί και την αδυναμία του φωτός να κατισχύσει εντέλει: οι άνθρωποι δεν θα μετανοήσουν ούτε για τους φόνους, ούτε για το φαρμάκι, ούτε για την πορνεία, ούτε για τα κλεμμένα τους. Θα παραμείνουν «αυτάρκεις/ στη νύχτα τους», στην ανεπάρκειά τους, επιβεβαιώνοντας και τον τίτλο της συλλογής. Σ' έναν κόσμο, επομένως, όπου η μοναδική πηγή φωτός είναι η τηλεόραση, κι όπου το μουντό της φως συντηρεί το σκοτάδι κι ένα απίστευτα νοσηρό κλίμα, η νύχτα δεν κατισχύει μονάχα σαν φυσικό φαινόμενο, αλλά και σαν κλίμα, καθώς και σαν ψυχική κατάσταση.

Η ποιητική συλλογή του Αγγελή κοσμείται από σχέδια του Αλέκου Κυραρίνη, τα οποία, όντας έξοχα εισαγμένα στο κλίμα των ποιημάτων, αποδίδουν φιγούρες αμήχανες, ακαταστάλακτες, κατακερματισμένες, αποπροσανατολισμένες, ρηχές, σε απορία, πρόσφορες προς χειραγώγηση. Με την αποτύπωση αυτή των μορφών ο Κυραρίνης συμπλέει με τη στόχευση του Αγγελή κι ενισχύει το σκοτάδι που κυριαρχεί στη συλλογή του ποιητή, επαληθεύοντάς το καί μέσα από την προσωπική του οπτικοποίηση.

Πέντε χρόνια μετά από τη χρονική επιλογή «1984» του Τζορτζ Όργουελ για το προφητικό του μυθιστόρημα, το χρονικό ορόσημο «1989» του Αγγελή παραμένει εξίσου οργουελικό και ζοφερό, λειτουργώντας διττά: ως τίτλος συνοδευτικός του προερχόμενου από τον Τίτο Λίβιο μότο της συλλογής, προφητεύει μια σύγχρονη παρακμιακή εποχή· ως χρονολογικό στοιχείο εκφερόμενο στο σήμερα, καταβυθίζεται σ' ένα πρόσφατο παρελθόν και, παρόλο που μιλά μελλοντολογικά, επικυρώνει εκ των υστέρων την προφητεία με την επαλήθευσή της. Εδώ υπεισέρχεται και μια υποψία ειρωνείας, εφόσον η «προφητεία» είναι απλώς η περιγραφή και η επιβεβαίωση του ζοφερού παρελθόντος. Επειδή όμως το παρελθόν αυτό προβάλλεται, δυστυχώς, και στο απώτερο μέλλον, η αναζήτηση της διεξόδου προς φυγή δεν εκπληρώνεται. Κι η νύχτα επαληθευόμενη κατακαλύπτει τα πάντα.

Δημήτρης Αγγελής, «Επαληθεύοντας τη νύχτα», εκδ. Νέος Αστρολάβος/Ευθύνη, Αθήνα 2011, σελ. 32.

Η ΕΡΤ στο ΕΜΠ ή ιστορίες κινηματικής αποφασιστικότητας και πρυτανικής δειλίας

Του Παναγιώτη Σωτήρη*

Τελικά οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ τα κατάφεραν και εξέπεμψαν ραδιοφωνικό πρόγραμμα και τις τρεις μέρες του εορτασμού του Πολυτεχνείου, μέσα από το ιστορικό κτίριο της οδού Πατησίων. Όμως, τα όσα προηγήθηκαν είναι ιδιαιτέρως διδακτικά και για τον κυβερνητικό αυταρχισμό και για τη δειλία (ή συνενοχή) τμήματος της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Ας αρχίσουμε με τα γεγονότα. Ενώ όλα ήταν προγραμματισμένα για να υπάρχει παρουσία της ΕΡΤ και εκπομπή μέσα από το ΕΜΠ σε όλη τη διάρκεια του εορτασμού του Πολυτεχνείου – άλλωστε τα περισσότερα ακαδημαϊκά ιδρύματα είχαν καταδικάσει το «μαύρο» του Ιούνη -, την Τετάρτη 13/11 η «επιτροπή εορτασμού», δηλαδή κατά βάση η Σύγκλητος του ΕΜΠ, υπαναχωρεί και δηλώνει στους εργαζομένους της ΕΡΤ ότι δεν μπορεί να γίνει εκπομπή μέσα από το χώρο του ΕΜΠ. Ως δικαιολογία πρόβαλαν ένα έγγραφο της ΓΑΔΑ που αναφερόταν σε εκπομπή με «κλεμμένο εξοπλισμό» και απειλούσε με «εισβολή των ΜΑΤ» εάν γινόταν εκπομπή. Παρά το καταφανές ψεύδος του «εγγράφου», καθώς οι εργαζόμενοι ρητά αναφέρθηκαν σε χρήση δικών τους μέσων, και τον ακραίο αυταρχισμό της απειλής εισβολής στη διάρκεια του εορτασμού, οι Πρυτανικές Αρχές του ΕΜΠ αμέσως τον αποδέχτηκαν, συντασσόμενοι πλήρως με το κυβερνητικό σχέδιο τρομοκράτησης. Ήταν μια στάση που δεν συνάδει με την ιδιότητα του πανεπιστημιακού δασκάλου, καθώς – αν μη τι άλλο – τα πανεπιστήμια υποτίθεται ότι είναι χώροι όπου διακινούνται ελεύθερα απόψεις και φιλοξενούνται κινήματα. Για να είναι μάλιστα καλυμμένοι σε αυτή την επίδειξη ακαδημαϊκής δειλίας και καθεστωτικής λογικής έσπευσαν να βγάλουν και απόφαση της Συγκλήτου (που συνεδρίασε εν κρυπτώ) επί του θέματος. Σημειώνουμε ότι πλέον με βάση τους νέους νόμους στη Σύγκλητο ΔΕΝ συμμετέχουν οι φοιτητές ενώ και οι διδάσκοντες εκπροσωπούνται μόνο μέσω εκπροσώπων των σχολών. Στην περίπτωση του ΕΜΠ αυτό σημαίνει ουσιαστικά το «μαύρο μέτωπο» του επιχειρηματικού αυταρχικού πανεπιστημίου, αυτοί που σήμερα πιέζουν «να ανοίξουν τα Πανεπιστήμια».

Ευτυχώς, τόσο οι φοιτητικοί σύλλογοι όσο ο Σύλλογος Εργαζομένων του ΕΜΠ ρητά την επόμενη μέρα δήλωσαν ότι προσκαλούν τους εργαζομένους της ΕΡΤ να έρθουν και να εκπέμψουν. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ ζήτησαν, όπως ήταν φυσιολογικό, να συναντηθούν με την «επιτροπή εορτασμού» και την Πρυτανεία. Όμως, η επιτροπή εορτασμού πρακτικά δεν συνεδρίασε ποτέ, ενώ ούτε καν έγινε κανονική συνάντηση με την Πρυτανεία. Απλώς, μία εκ των αντιπρυτάνεων ανέλαβε τη διαπραγμάτευση λέγοντας ότι όλα τα Μέσα Ενημέρωσης μπορούν να είναι μέσα στο ΕΜΠ αλλά δεν θα δοθεί ούτε χώρος ούτε τεχνολογική υποδομή (σύνδεση μέσω του Δικτύου του ΕΜΠ) στους εργαζομένους της ΕΡΤ. Στις διαμαρτυρίες εκπροσώπων των εργαζομένων και των φοιτητών γιατί δεν δίνεται υποστήριξη, η απάντηση ήταν δικαιολογίες περί της «δίκης για το Indymedia». Σημειώνουμε εδώ ότι παρότι η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να υπονομεύσει την ελεύθερη ΕΡΤ και ΕΡΑ, εντούτοις ζήτημα «ποινικής αντιμετώπισης» της διαδικτυακής αναμετάδοσης δεν έχει υπάρξει!

Και έτσι φτάσαμε αντί η ΕΡΤ και ΕΡΑ να είναι «επίσημοι προσκεκλημένοι» της ακαδημαϊκής κοινότητας και της Πρυτανείας, να εκπέμπει υπό συνθήκες «συνωμοτικότητας», σε χώρο που παραχώρησαν οι φοιτητές, χωρίς πρόσβαση στο δίκτυο, όντως με «ίδια μέσα». Σαν μην έφταναν όλα αυτά και ενώ ήταν πλήρως γνωστό ότι δεν γίνεται οποιαδήποτε χρήση του δικτύου του ΕΜΠ, το Σάββατο 16/11 «έπεσε» όλο το Δίκτυο του ΕΜΠ προληπτικά «για να μην κατηγορηθεί το ΕΜΠ για βοήθεια προς την ΕΡΤ».

Παρ' όλα αυτά τα εμπόδια, όχι μόνο εξέπεμψε και τις τρεις μέρες το ραδιόφωνο της ΕΡΑ από το Πολυτεχνείο, αλλά έγινε και κομμάτι του εορτασμού, δίνοντας βήμα στα κινήματα, στους φοιτητές στους απεργούς και στέλνοντας το μήνυμα της ελεύθερης ενημέρωσης.

Όμως, αναρωτιέμαι: Πόσο δύσκολο ήταν η Πρυτανεία να είχε απαντήσει στη ΓΑΔΑ: «εισβολή στο ΕΜΠ μέσα στον εορτασμό του Πολυτεχνείου; Προφανώς, θα αστειεύεστε…». Πόσο δύσκολο θα ήταν η ΕΡΤ και η ΕΡΑ με πλήρη τεχνική υποστήριξη να έχουν το δικό τους χώρο μέσα στον εορτασμό, να καλύπτουν τις εκδηλώσεις, να συμβάλουν στο στίγμα ενός αγωνιζόμενου Πολυτεχνείου; Ακόμη περισσότερο, πόσο δύσκολο είναι για την Πρυτανεία να βγει και να πει ότι απέναντι στο «μαύρο» της κυβέρνησης τα δημόσια ιδρύματα όπως τα ΕΜΠ αναλαμβάνουν να υποστηρίξουν τεχνικά το αγαθό της δημόσιας ενημέρωσης που διακυβεύεται όπως και το αγαθό της «δημόσιας παιδείας»;

Δυστυχώς, η απάντηση είναι ότι δεν ήταν απλώς δύσκολο, ήταν αδύνατο. Αυτά τα φυσιολογικά ακαδημαϊκά δημοκρατικά αντανακλαστικά υποχωρούν σε μια συγκυρία όπου ένα τμήμα της «ακαδημαϊκής κοινότητας» είναι σήμερα στην πρωτοπορία της επίθεσης ενάντια στην κοινωνία: από τον εκτελεστή της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης Αρβανιτόπουλο μέχρι το Στουρνάρα και τον επανακάμψαντα στο προσκήνιο Καραβίτη, πλήθος «συνάδελφοι» πανεπιστημιακοί εκπροσωπούν ό,τι χειρότερο και κυνικότερο έχει να δείξει αυτή η χώρα. Όσο για τις Πρυτανικές Αρχές σε όλη τη χώρα, τη δική τους «συμφωνία με το διάβολο» την έκαναν όταν δέχτηκαν το νόμο Αρβανιτόπουλου και τα Συμβούλια Ιδρύματος, με αποτέλεσμα να γίνουν συνένοχες του εγκλήματος.

Όμως, είναι γελασμένοι εάν πιστεύουν ότι έτσι θα ξεμπερδέψουν με τις αντιστάσεις και τα κινήματα. Το βάθος των αντιδράσεων και της αγωνιστικότητας μέσα στα Πανεπιστήμια είναι πολύ μεγαλύτερο. Οι αποκοτιές των κινημάτων, μικρές και μεγάλες, κάποιες φορές μπορούν να έχουν τον τελευταίο λόγο.  

* Ο Παναγιώτης Σωτήρης είναι μέλος της ΔΕ της ΠΟΣΔΕΠ 

ΠΗΓΗ: Δευ, 18/11/2013, http://www.alfavita.gr/apopsin/…82#ixzz2l0TQPSpH

ΩΣ ΜΗ ΕΧΟΝΤΕΣ ΕΛΠΙΔΑ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ο αριθμός αυτοκτονιών στη χώρα μας έχει αυξηθεί σημαντικά! Οι της αντιπολίτευσης προβάλλουν ως αιτία την οικονομική κρίση και στηλιτεύουν τους κυβερνώντες. Αυτοί τηρούν σιγήν ιχθύος επί του θέματος. Όλοι παραβλέπουν τη ρίζα του κακού. Έχουμε γράψει κατά καιρούς ότι η κρίση που μας ταλανίζει δεν είναι πρωτίστως οικονομική, όπως την προβάλλουν οι επιχειρούντες υλιστική ανάλυση των γεγονότων, είναι πνευματική.

Έχουμε απεμπολήσει τις πνευματικές αρχές και αξίες, γι' αυτό και έχει εξασθενήσει τρομακτικά η άμυνα της ψυχής μας, στην ύπαρξη της οποίας, δυστυχώς, πάψαμε να πιστεύουμε! Ας εξετάσουμε κάποια συμβάντα αυτοκτονίας.

Κορίτσι 13 ετών απαγχονίστηκε. Στην περίπτωση αυτή ασφαλώς δεν ευθύνεται η οικονομική κρίση. Στα «ψιλά» πέρασε ότι ήταν ορφανή από πατέρα και το φρόντιζε θεία του. Για τη μητέρα ούτε λέξη στο δημοσίευμα. Προφανώς οι γονείς του είχαν διαζευχθεί και η μητέρα της άρχισε νέα ζωή. Σ' αυτήν δεν χωρούσε το σπλάχνο της από τον πρώτο γάμο της. Κατ' αυτόν τον τρόπο υπερακόντισε το πρότυπο της υπό κατάρρευση δυτικής κοινωνίας: Τη μονογονεϊκή οικογένεια. Αυτήν διαφημίζουν ακόμη και στην τηλεόραση με το σύνθημα «χωρίζουμε σαν ζευγάρι, μένουμε πάντα γονείς»! Το κοριτσάκι δεν το ρώτησαν, καθώς δεν αισθάνονται την υποχρέωση να ρωτούν οι γονείς, όταν χωρίζουν. Δεν γεύτηκε την τρυφερότητα, που τόσο αποζητούν τα παιδιά, ούτε τη στοργή. Και βρισκόταν στο κατώφλι της εφηβίας. Οι γονείς του μπροστά στις δυσκολίες της ζωής τράπηκαν σε άτακτη φυγή και το εγκατέλειψαν στο πεδίο της μάχης! Κι εκείνο αποκαμωμένο από την εγκατάλειψη έθεσε τέρμα στον βίο του.

Γυναίκα απαγχονίστηκε. Αντιμετώπιζε, κατά το δημοσίευμα, ψυχολογικά προβλήματα. Ασαφές, ως συνήθως στις περιπτώσεις αυτές, το δημοσίευμα. Είχε διαγνωσθεί ψυχικό νόσημα; Και πώς ερμηνεύουν οι υλιστές επιστήμονες αυτό, αφού αρνούνται την ύπαρξη ψυχής; Γιατί μάλιστα ο όψιμος διαχωρισμός της ψυχιατρικής από την νευρολογία, αν και τα ψυχικά νοσήματα είναι οργανικής φύσεως; Ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος εκδηλώνει έντονη την ανάγκη προσφυγής σε πλήθος σκευασμάτων, προκειμένου να κατευνάσει πλήθος ενοχλήσεων, που δεν θα του επισημανθεί ότι είναι ηθικής ή οντολογικής φύσεως. Ασφαλώς και δεν αναφέρομαι σε παθήσεις, όπως η σχιζοφρένεια, ούτε και είμαι υποστηρικτής της άποψης ότι ο ψυχίατρος δεν είναι αναγκαίος, εφ' όσον υπάρχει πνευματικός. Θέλω να τονίσω την συμφορά από την υποκατάσταση του πνευματικού από τον σύγχρονο ψυχαναλυτή, στο όνομα της απελευθέρωσης του ατόμου από τον καταναγκασμό της θρησκείας. Το σύγχρονο συγχωροχάρτι, που εδράζεται στην άρνηση της προσωπικής ενοχής και των συνεπειών αυτής, αποτελεί κύριο παράγοντα καταφυγής πολλών προσώπων στα ηρεμιστικά. Φυσικό είναι σε περιόδους κρίσεως τα ανικανοποίητα πρόσωπα, τα βαρυφορτωμένα από άγχος λόγω των υψηλών απαιτήσεων από τη ζωή, να καταφεύγουν σε καθ' όλα «νόμιμους τεχνητούς παραδείσους»!

Επιχειρηματίες και μάλιστα πολύτεκνοι αυτοκτόνησαν αισθανόμενοι συντριπτικό επάνω τους το βάρος των χρεών. Ασφαλώς αιτία είναι στις περιπτώσεις αυτές η οικονομική κρίση. Είναι όμως μόνο αυτή; Δεν είναι ο εκμαυλισμός των συνειδήσεων κατά την τριακονταετία της πλαστής μας ευμάρειας. Δεν είναι η υιοθέτηση του καταναλωτικού τρόπου ζωής και η αποδοχή ως μοναδικού στόχου του κέρδους; Δεν είναι η λήθη των δυσκολιών και η έλλειψη ή η αδυναμία διάθεσης προς αντιμετώπισή τους, όταν εμφανιστούν; Δεν είναι ο ατομοκεντρισμός, που δεν επιτρέπει πλέον την προσέγγιση προς τον πάσχοντα πλησίον; Δεν είναι η απληστία των ισχυρών του χρήματος, που δεν έχουν διάθεση να κατανοήσουν τι σημαίνει «δύσκολη θέση»;    

Πατέρας αυτοκτόνησε πέφτοντας στο κενό, καθώς αδυνατούσε να υποφέρει τον θάνατο της κόρης του. Το ίδιο και γέροντας, που έμεινε μόνος μετά τον θάνατο της συζύγου του. Η απουσία του λατρευτού, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, προσώπου κατέστησε τον βίο των αυτοχείρων χωρίς νόημα. Πόσες και πόσες φορές θα είχαν ακούσει την αποστολική περικοπή κατά νεκρώσιμες ακολουθίες! Όμως αυτό δεν στάθηκε ικανό να δώσει ελπίδα, καθώς η πίστη στη μετά θάνατον ζωή έχει σχεδόν καταρρεύσει στην πρακτικά πλέον και όχι ιδεολογικά υλιστική κοινωνία μας! Θεωρούμε την Εκκλησία ως επωμισμένη τον άχαρο ρόλο να προπέμπει τον νεκρό στην τελευταία του, κυριολεκτικά, κατοικία, εκείνη που φέρει ως σκεπή πολυτελή μαρμάρινη πλάκα! Το μήνυμα της αναστάσεως βρίσκει ελάχιστους αποδέκτες.

Άραγε οι γενιές που προηγήθηκαν δεν αντιμετώπισαν παρόμοιες ή και πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες; Πώς εκείνες άντεξαν και δεν επέλεξαν ως λύση τον αυτοχειριασμό; Απάντηση στο ερώτημα δίνει ο Εβραίος ψυχίατρος Βίκτωρ Φράνκλ, κρατούμενος του Άουσβιτς. Περιγράφει τα συναισθήματα κατά την άφιξη εκεί: «Η σκέψη της αυτοκτονίας εκαλλιεργείτο σχεδόν από όλους, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα. Η σκέψη αυτή γεννιόταν από την απόγνωση, στην οποία βρισκόμασταν, από την συνεχή απειλή του θανάτου που επικρέματο πάνω μας κάθε μέρα και κάθε ώρα, και από τους συχνούς θανάτους των συγκρατουμένων μας. Λόγω της κοσμοθεωριακής μου τοποθέτησης πήρα μια σταθερή απόφαση, μετά την πρώτη νύχτα στο στρατόπεδο, ότι «δεν θα ριχτώ στο (ηλεκτροφόρο) συρματόπλεγμα». Αυτή ήταν η φράση που εχρησιμοποιείτο στο στρατόπεδο, για να περιγράψει την πιο συνηθισμένη μέθοδο αυτοκτονίας». Και συνεχίζει: «Ο κρατούμενος, μετά την πρώτη φάση του σοκ, δεν φοβόταν τον θάνατο. Ακόμα και οι θάλαμοι των αερίων δεν του προκαλούσαν και τόση φρίκη ύστερα από τις πρώτες μέρες». Μικρός αριθμός κρατουμένων επέλεξε την αυτοκτονία υπό τις φρικτές συνθήκες, τις μη συγκρινόμενες με τις παρούσες. Την εξήγηση δίνει ο Φράνκλ σε άλλο σημείο:

«Το θρησκευτικό ενδιαφέρον των κρατουμένων, όταν και όπου εκδηλωνόταν, ήταν το πιο ειλικρινές που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Το βάθος και η ζωντάνια της θρησκευτικής πίστης συχνά ξάφνιαζε και συγκινούσε κάθε νεοφερμένο. Εκείνο που εντυπωσίαζε πιο πολύ, σχετικά με το θέμα αυτό, ήτα οι αυτοσχέδιες προσευχές ή λειτουργίες, όπως μου δόθηκε η ευκαιρία να τις ζήσω, στη γωνιά του παραπήγματος ή μέσα στο σκοτεινό κλειδωμένο καμιόνι, με το οποίο μας μετέφεραν από μακριά, από εκεί που εργαζόμασταν, και ήμασταν εξαντλημένοι, ψόφιοι από την πείνα και ξεπαγιασμένοι μέσα στα κουρελιασμένα μας ρούχα».

Ναι ο πατέρας δεν αυτοκτόνησε μαθαίνοντας ότι το παλικάρι του έπεσε μαχόμενο κάπου στη Βόρεια Ήπειρο ή βλέποντας το να σωριάζεται μπροστά στα μάτια του από τις ριπές των γερμανικών πολυβόλων. Ο νέος δεν διανοήθηκε να αυτοκτονήσει, αλλά περίμενε τον θάνατο που βραδυπορούσε στην πείνα της Αθήνας το 41. Κανένας δεν αυτοκτόνησε, επειδή του έκαψαν το σπίτι οι κατακτητές. Όλοι είχαν διδαχθεί από τους ευλογημένους αγράμματους γονείς τους να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες του βίου εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στον Θεό. Αυτό ακριβώς αποτύπωσε στο δίστιχο και ο εθνικός μας ποιητής:

Χαρές και πλούτη κι αν χαθούν, και τα βασίλεια κι όλα,

τίποτα δεν είναι σαν στητή, μένει η ψυχή κι ολόρθη.

Δυστυχώς εμείς υποταχθήκαμε άνευ όρων και όχι μόνο μας τα παίρνουν όλα, αλλά μας πουλούν στο τέλος και τα «ψυχοφάρμακα» ή το σκοινί, να κρεμαστούμε!

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 18-11-2013

Η γενιά του Πολυτεχνείου και άλλοι… στόχοι

Του Επαμεινώνδα Παπαδέα*

Δεν ήταν εύκολο να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Και τα «κακώς κείμενα» έπρεπε να υπάρξουν ως αναγκαία πρόφαση για τη γενικευμένη επιβολή μέτρων που θα οδηγούσαν στη νέα πραγματικότητα. Κάποιοι είχαν φροντίσει νωρίτερα να διαμορφώσουν το κλίμα που την κατάλληλη στιγμή θα έβρισκε σε αμηχανία το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.

Έτσι για παράδειγμα, ενορχηστρωμένες επιθέσεις από ποικίλους παράγοντες και αρκετά Μ.Μ.Ε. προσπάθησαν να μας πείσουν ότι για όλα τα δεινά της πατρίδας φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Υποβάθμισαν βεβαίως το γεγονός ότι ο κρατικός μηχανισμός όλα τα προηγούμενα χρόνια στελεχώθηκε όχι με κριτήριο τις ανάγκες και την καλύτερη λειτουργία του αλλά με τη δυνατότητα να τακτοποιεί τις εκλογικές υποχρεώσεις της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας. Άλλωστε γι' αυτό δεν υπήρξαν εργαζόμενοι διαφορετικών ταχυτήτων αναλόγως του τρόπου που προσλήφθηκαν;

Προσπάθησαν να μας πείσουν ότι η δυνατότητα για σταθερή και δημιουργική εργασία δεν είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα αλλά ευκαιρία που θα δίνεται πλέον από φιλεύσπλαχνους επιχειρηματίες-εργοδότες.

Εξάντλησαν όλο το μένος τους κατά του συνδικαλισμού και των συνδικαλιστών γενικά  υποβαθμίζοντας με τρόπο την ανυπαρξία εθνικής στρατηγικής και την έλλειψη σεβασμού προς τον πολίτη από την μεταπολιτευτική εξουσία. Άφησαν επίσης να εννοηθεί ότι η υποβάθμιση της παιδείας οφείλεται πρωτίστως στους «τεμπέληδες» εκπαιδευτικούς και όχι στην απουσία οράματος, σταθερής και μεθοδικής πολιτικής απ' αυτούς που ήταν υπόλογοι στο λαό για τη χάραξή της.

Πρόσωπα-σταθμοί στην ιστορία του λαού μας, οδηγοί στους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες αντιμετωπίστηκαν με τρόπο που σιγά-σιγά θα έπαυαν να αποτελούν πρότυπα για τη νέα γενιά. Ιστορικά γεγονότα που αναφέρονται στους αγώνες και τις θυσίες του λαού μας  αναδύθηκαν μεθοδικά με αναθεωρημένη ερμηνεία, ακόμη και μέσα από τις σελίδες των σχολικών βιβλίων.
Μη βιαστείτε να μιλήσετε για ιστορίες συνομωσίας. Ήδη βλέπουμε καθημερινά γύρω μας την ιστορία να ξαναγράφεται και τον κώδικα ηθικών αξιών να γεμίζει με νέες παραγράφους.

Αφήνω τελευταίο το πιο επίκαιρο. Τη μεθοδευμένη επικοινωνιακή προσπάθεια που στοχοποιεί τη γενιά του πολυτεχνείου και της χρεώνει όλες τις στρεβλώσεις της μεταπολίτευσης. Σίγουρα υπήρξαν περιπτώσεις ανθρώπων που εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους στην εξέγερση του Νοέμβρη αλλά και ενωρίτερα στον αντιδικτατορικό αγώνα για να  αναρριχηθούν αργότερα με ζήλο και ιδιοτέλεια  στους μηχανισμούς της εξουσίας. Απέκτησαν διοικητικές θέσεις και κομματικά οφίτσια, απεμπολώντας τα οράματα και τα ιδανικά του αγώνα με τη μετέπειτα συμπεριφορά τους. Μάλλον δεν είχαν πιστέψει ποτέ σ' αυτά. Πρόκειται για τους συνήθεις λαθρεπιβάτες που ανεβαίνουν στο τρένο όταν αυτό αποκτά ταχύτητα αλλά στόχος τους δεν είναι ο προορισμός ή έστω η διαδρομή αλλά η θέση του μηχανοδηγού.

Το μεγάλο μέρος της γενιάς αυτής αφού έκανε το χρέος της έμεινε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας τα χρόνια που ακολούθησαν. Άφησε χώρο και έδωσε ευκαιρίες σε άλλους να το κάνουν και να μιλήσουν γι' αυτή. Έμεινε μακριά από ανούσιες αντιπαραθέσεις σε τηλεοπτικά πάνελ με τηλεοπτικούς «μαϊντανούς» του life style. Έκλεισε τα μάτια και τα αυτιά στις σειρήνες που έγνεφαν επίμονα για να την αποτραβήξουν από ιδέες και οράματα βαθιά ριζωμένα μέσα της.

Κάποιοι από τους ανθρώπους αυτούς βγήκαν από την αφάνεια αλλά όταν πραγματικά χρειάστηκε. Αρκετοί διακρίθηκαν επαγγελματικά αλλά και στο χώρο της επιστήμης. Δεν έπαψαν όμως – με τη σύνεση και τη σιγουριά που τους έδιναν οι παραστάσεις της εποχής εκείνης- να αποτελούν το συνδετικό κρίκο με παλαιότερες μεγάλες στιγμές αγώνων του λαού μας.

Γράφτηκαν και θα γραφτούν ακόμα πολλές ιστορικές αναλύσεις για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν την εποχή εκείνη. Μικρή σημασία έχουν και δεν αλλάζουν ότι έχει καταγραφεί στη συνείδηση του λαού μας. Γιατί είναι οι συμβολισμοί που κυριαρχούν στις περιπτώσεις αυτές και βάζουν σε δεύτερη μοίρα τα ιστορικά  δεδομένα.

Οι ιδέες, τα οράματα και η αγωνιστικότητα της γενιάς εκείνης δεν χωρούν στα χρονοντούλαπα της λήθης. Όσο κι αν προσπαθήσουν κάποιοι να τα στοιβάξουν. Τουλάχιστον όσο οι ανάγκες της εποχής μας τα καθιστούν ζωντανά και επίκαιρα.  

* Ο Επαμεινώνδας Παπαδέας είναι Σύμβουλος Δημοτικής Κοινότητας Αρκτικού Τομέα Δ.Πατρέων

Παγκρήτια θεολογική διημερίδα για το Διάταγμα των Μεδιολάνων

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

Από τον ΠΑΓΚΡΗΤΙΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΘΕΟΛΟΓΩΝ*

Συμπληρώνονται φέτος 1700 χρόνια από την υπογραφή του Διατάγματος των Μεδιολάνων, γνωστού και ως Διατάγματος της Ανεξιθρησκίας. Το Διάταγμα υπογράφτηκε στο Μεδιόλανο, το σημερινό Μιλάνο της Ιταλίας το 313 μ.Χ., από τον Μέγα Κωνσταντίνο και τον Αύγουστο Λικίνιο, οι οποίοι ύστερα από μια περίοδο εσωτερικών συγκρούσεων επικράτησαν των αντιπάλων τους και ασκούσαν συνδιοίκηση στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Η υπογραφή του  σήμανε το τέλος μιας μακράς περιόδου σκληρών διωγμών εναντίον του Χριστιανισμού και των Χριστιανών και οδήγησε στην περαιτέρω εξάπλωση και επικράτηση της νέας θρησκείας.

Ανά τον κόσμο γίνονται διάφορες εκδηλώσεις για την ιστορική επέτειο και κυρίως για να τονισθεί η σημασία του Διατάγματος στην εποχή μας. Το αίτημα σεβασμού της θρησκευτικής ελευθερίας και έκφρασης, καθώς επίσης τα μηνύματα της καταλλαγής και του αλληλοσεβασμού δεν έχασαν ποτέ τη σημασία τους. Στις μέρες μας, ο προβληματισμός για τα ζητήματα αυτά είναι εξαιρετικά επίκαιρος εξαιτίας της αναβίωσης νέων μορφών θρησκευτικού φονταμενταλισμού και φανατισμού.

Στο πλαίσιο αυτό, λαμβάνοντας υπόψη και την προτροπή του Οικουμενικού Πατριαρχείου για τον εορτασμό του ιστορικού γεγονότος, ο Παγκρήτιος Σύνδεσμος Θεολόγων οργανώνει θεολογική διημερίδα με θέμα "1700 χρόνια από το Διάταγμα των Μεδιολάνων: Η σημασία του στην εποχή μας".

Η διημερίδα πραγματοποιείται σε συνεργασία με την Ορθόδοξο Ακαδημία Κρήτης και υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Κισάμου και Σελίνου, ύστερα από πρόταση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλοχίου, στις 22-23 Νοεμβρίου 1013, στην Ορθόδοξο Ακαδημία Κρήτης.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του Συνδέσμου, βασικοί στόχοι της διημερίδας είναι:

– Να ερευνηθούν οι ιστορικές παράμετροι  του επετειακού γεγονότος.

– Να μελετηθούν διαστάσεις των σχέσεων θρησκείας, πολιτικής και κοινωνίας.

– Να εξεταστεί η προβληματική σύγχρονων ζητημάτων θρησκευτικής συνείδησης και θρησκευτικής έκφρασης.

– Να ενημερωθούν οι σύνεδροι για ευρωπαϊκές πολιτικές ως προς την προαγωγή και προστασία της θρησκευτικής ελευθερίας.

– Να διερευνηθεί η έννοια της θρησκευτικής ελευθερίας στο μάθημα των Θρησκευτικών.

– Να μελετηθούν διαστάσεις της θρησκευτικής ελευθερίας στην Ελλάδα του σήμερα.

Τις κύριες εισηγήσεις έχουν κληθεί να παρουσιάσουν εκπρόσωποι της ακαδημαϊκής έρευνας, της πολιτικής και της εκπαίδευσης. Προσκεκλημένοι ομιλητές είναι:

1.    Δρ. Χρυσόστομος Σταμούλης, Πρόεδρος του Τμήματος Θεολογίας του Α.Π.Θ.: «Θρησκεία, πολιτική και κοινωνία».

2.   Δρ. Κωνσταντίνος Ζορμπάς, θεολόγος-κοινωνιολόγος: «Κατευθυντήριες γραμμές της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την προαγωγή και προστασία της θρησκευτικής ελευθερίας και των θρησκευτικών πεποιθήσεων».

3.   Δρ. Σταύρος Γιαγκάζογλου, Σύμβουλος Υ.ΠΑΙ.Θ., Προϊστάμενος Γραφείου Α΄ του Ι.Ε.Π.: «Η έννοια της θρησκευτικής ελευθερίας και το μάθημα των Θρησκευτικών».

4.   Γεώργιος Στριλιγκάς, Σχολ. Σύμβουλος Θεολόγων, Πρόεδρος του Παγκρήτιου Συνδέσμου Θεολόγων: «Ο τρόπος της διδασκαλίας ως ζήτημα ελευθερίας στα Θρησκευτικά».

5.   Δρ. Παναγιώτης Ασημακόπουλος, θεολόγος εκπαιδευτικός: «Η ελευθερία στο μάθημα των Θρησκευτικών επί πίνακι».

6.   Δρ. Γεώργιος Καλαντζής, Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων Υ.ΠΑΙ.Θ.: «Η θρησκευτική ελευθερία στην Ελλάδα του σήμερα».

Οι εργασίες της διημερίδας θα γίνουν στις εγκαταστάσεις της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης. Επιπλέον, στο πρόγραμμα έχουν ενταχθεί λατρευτικές εκδηλώσεις στην Ιερά Πατριαρχική Μονή Γωνιάς. Τον συντονισμό των εργασιών έχουν αναλάβει ο Πρόεδρος του Παγκρήτιου Συνδέσμου Θεολόγων κ. Γεώργιος Στριλιγκάς και η Διευθύντρια της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης κ. Εμμανουέλα Λαρεντζάκη. Αναμένεται να λάβουν μέρος πάνω από 100 θεολόγοι, εκπαιδευτικοί και κληρικοί, από ολόκληρη την Κρήτη. Έχει ζητηθεί η έγκριση του Υπουργείου Παιδείας για τη συμμετοχή των θεολόγων εκπαιδευτικών.

Η εκδήλωση έρχεται να προστεθεί στην αξιόλογη συγκομιδή παγκρήτιων δράσεων της επιστημονικής ένωσης των θεολόγων της Κρήτης, τον Παγκρήτιο Σύνδεσμο Θεολόγων, ο οποίος έχοντας την ευλογία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Εκκλησίας Κρήτης, δραστηριοποιείται σε ολόκληρη την Κρήτη, παρά τις μεγάλες δυσκολίες και τις αντιξοότητες της εποχής. Στο πλαίσιο αυτό, με αφορμή το Διάταγμα των Μεδιολάνων και με τη στήριξη της Ιεράς Μητροπόλεως Κισάμου και Σελίνου, σε συνεργασία με την Ορθόδοξο Ακαδημία Κρήτης, προγραμματίζεται η προαναφερθείσα ενδιαφέρουσα εκδήλωση διαλόγου και προβληματισμού για τη διερεύνηση του εξαιρετικά πολύπλοκου και ευαίσθητου θέματος της θρησκευτικής ελευθερίας και έκφρασης στην εποχή μας.

* ΠΑΓΚΡΗΤΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ, ΘΕΤΙΔΟΣ 13, 71304 ΗΡΑΚΛΕΙΟ, Τηλ.: 2810 250543, κιν. 6944712278, Ε-mail: pstheologon@gmail.com

Ηράκλειο, 14 Νοεμβρίου 2013

Αριθμ. Πρωτ. 16

Ανάλυση της «Ανάληψης ευθύνης» των ΜΛΕΔ – τύφλα να 'χει το έτος Καβάφη!!

Μιας… Συγγραφέως*

Για την ανακοίνωση των ΜΛΕΔ (γιατί ούτε προκήρυξη τρομοκρατικής οργάνωσης μπορεί να ονομαστεί, ούτε πολιτικό μανιφέστο).

Τα περίεργα του κειμένου:

1. Η «οργάνωση» δεν περιγράφει ούτε τον εαυτό της, ούτε το χτύπημα για το οποίο αναλαμβάνει την ευθύνη. Συνήθως, μια πρωτοεμφανιζόμενη οργάνωση μιλά για το ποια είναι, ποιοι θα είναι οι στόχοι της και δίνει στοιχεία για το χτύπημα τέτοια, ώστε να γίνει πιστευτό ότι η προκήρυξή της δεν είναι ψεύτικη. Από αυτή την «ανακοίνωση» το μόνο που μαθαίνουμε είναι ότι οι συντάκτες είναι γενικώς με τον αντιφασισμό, πιστεύουν ότι ο φασισμός αντιμετωπίζεται με τα όπλα, συντάσσονται με την επαναστατική βία και διατυπώνουν μια αόριστη απειλή ότι «αν ο οποιοσδήποτε από δω και στο εξής ασκήσει βία εναντίον μεταναστών, εναντίον αριστερών ή αναρχικών (…), την ευθύνη θα λουστεί αποκλειστικά η Χρυσή Αυγή».

2. Ο τρόπος γραφής και το περιεχόμενο του κειμένου είναι κατεξοχήν «δημοσιογραφικά». Παρά τα ελάχιστα ορθογραφικά (μαζεμένα όλα εδώ παρακάτω θα τα βρείτε) και τα συντακτικά λάθη, το 18σέλιδο φαίνεται να έχει περάσει από επιμέλεια-διόρθωση (καμία σχέση με τις άθλιες προκηρύξεις διαφόρων άλλων που βρίθουν στην ανορθογραφία και τους ακατανόητους βερμπαλισμούς). Ακόμη και στη μορφοποίηση, με μεσότιτλους και κεφάλαια που ξεκινούν με αλλαγή σελίδας (εκτός κι αν έχουν την αυτόματη εντολή στο word, τι να πω…) και προλόγους με στοίχιση στη μέση (σελ. 1, σελ. 4, σελ. 14), με πλήρη στοίχιση σε όλο το κείμενο και ένα enter απόσταση η μία παράγραφος από την άλλη, με προσεκτική χρήση σημείων στίξης, ακόμη και τελείες στα αρκτικόλεξα (Ν.Δ., Χ.Α. Ο.Α.Ε.Δ., Δ.Ε.Η., Μ.Μ.Ε., Μ.Μ.Μ, Ε.Α.Μ., Ε.Ε., Δ.Ν.Τ. ακόμη και στο d.n.a – μόνο το ΠΑΣΟΚ δεν χαίρει της τιμής της ενδιάμεσης τελίτσας, περιέργως). Ακόμα και τις αποστρόφους (κλασικό λάθος σε εφημερίδες περιοδικά και το διαδίκτυο) βάζουν με τη σωστή φορά!

3. Το κείμενο είναι «δημοσιογραφικό» (κι ας με συγχωρήσουν οι φίλοι μου οι δημοσιογράφοι) και σε κάτι άλλο: στο copy-paste από πληροφορίες που τις βρίσκεις στο διαδίκτυο: από τη βιογραφία του Ντουρούτι με αντιγραφή από τη wiki ως την απαρίθμηση των εγκλημάτων της Χρυσής Αυγής κατά μεταναστών, την ιστορία της Χρυσής Αυγής από την ίδρυσή της ως σήμερα, στοιχεία από την ελληνική ιστορία: όλα επιδερμικά ενσωματωμένα, μη βιωμένα, σαν να πρόκειται για κάποιον που κάνει εύκολη δημοσιογραφία αντιγράφοντας τη δουλειά άλλων συναδέλφων του. Όποιος έχει μια στοιχειώδη εμπλοκή με την αντιφασιστική πάλη σε οποιαδήποτε γειτονιά, γνωρίζει πολύ περισσότερα πράγματα για τη Χρυσή Αυγή και τον τρόπο που δρούσε και δρα, από τους συντάκτες αυτής της προκήρυξης, που μάλλον «έπεσαν από τα σύννεφα» μαζί μετους υπόλοιπους και άρχισαν να ασχολούνται με την Χρυσή Αυγή μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα και διάβασαν μαζεμένα όλα τα σχετικά κείμενα. Αυτό και μόνο το στοιχείο με κάνει να πιστεύω ότι δεν μπορεί να αποδοθεί σε οποιονδήποτε αναρχικό ή αντιφασίστα αυτό το κείμενο (αναφέρεται πολλές φορές στους αντιφασίστες και στον κόσμο του κινήματος προτρέποντάς τους να κάνουν το ένα ή το άλλο, λες και είναι ένας από μας. Σίγουρα όμως δεν είναι).

4. Το κείμενο είναι «δημοσιογραφικό» και στο ύφος του: με την εξαίρεση των τελευταίων σελίδων (όπου «φορτσάρει»), όλο το άλλο κείμενο είναι γραμμένο με τρόπο που μπορεί να διαβαστεί από το μέσο αναγνώστη μιας εφημερίδας, χωρίς δυσνόητες φράσεις ή βαριές αναλύσεις. Υπάρχουν πάμπολλα επιχειρήματα λ.χ. περί βίας που οποιοσδήποτε αριστερός άνθρωπος έχει χρησιμοποιήσει στην ομιλία του σε μια συνέλευση, ακόμη και στην παρουσία της Αριστεράς στην τηλεόραση (αυτό κρατείστε το). Δείτε για παράδειγμα τη σελ. 17 ολόκληρη την παράγραφο από το σημείο: «Την βία τους που είναι κατά ενός ολόκληρου πληθυσμού, που βρίσκεται στις ουρές των συσσιτίων του δήμου, της εκκλησίας, (…) στις ουρές του Ο.Α.Ε.Δ., τις κατασχέσεις κατοικιών, τα χαράτσια της Δ.Ε.Η. και το κομμένο ρεύμα». Και βέβαια, ως «δημοσιογραφικό» το κείμενο δεν καταλήγει κάπου: δεν καλεί το λαό ή την αναρχία ή την αριστερά να κάνει κάτι συγκεκριμένο εκτός από το εξής: «ο κόσμος της αντίστασης πρέπει να αναλάβει τις ιστορικές του ευθύνες. Να εμπλακεί στη μάχη, να εμπνεύσει και να καλέσει την κοινωνία να ορθώσει το ανάστημά της, να επαναστατήσει» και προτροπές για οπλοστάσια που πρέπει να φτιαχτούν. Και λίγο πριν, στη σελ. 3: «Στην Ελλάδα, χωρίς να απολεστεί (sic!) ο αντικαθεστωτικός αγώνας, το ανατρεπτικό κίνημα πρέπει να προβεί στην υλική καταστροφή των υλικών υποδομών της Χρυσής Αυγής και να επιτεθεί συντεταγμένα κατά των φυσικών προσώπων της».

5. Το κείμενο είναι «δημοσιογραφικό» και με την έννοια του ιδεολογικού αχταρμά, αν και εδώ το θέμα είναι πιο βαθύ και συνδέεται με το προηγούμενο… Όλες οι απόψεις περιλαμβάνονται, καμιά δεν μένει ανικανοποίητη: από την πατριωτική Αριστερά και τη θεωρία της εξάρτησης (σελ. 13: η Ελλάδα υπήρξε υποχείριο των Μεγάλων Δυνάμεων (…). Πολιτικά και οικονομικά δεν ανήκε στην πραγματικότητα ποτέ στους Έλληνες. (…) Η εθνική ανεξαρτησία υπήρξε πάντα πολιτικός αντιπερισπασμός των εγκάθετων κυβερνώντων και δημαγωγία για την αντιπολίτευση» -θαυμάστε λεξιλόγιο «αναρχικού»!), μέχρι την αντι-ΕΕ πάλη (σελ. 14: Ένα ρεύμα που αναδύεται διαρκώς ενάντια στην ΟΝΕ και την ΕΕ θα μπορούσε να είναι η αρχή μιας πανευρωπαϊκής ανατρεπτικής διαδικασίας, μια δεδομένη θέση και το υπό διεκδίκηση ζητούμενο για κάθε επαναστατικό κίνημα). Από Ντουρούτι μέχρι πασιφιστές όλοι έχουν θέση (σελ. 16: «Ο άνθρωπος σε όλες τις κοινωνίες είχε πάντα την ανάγκη για ειρήνη και ευημερία. Είχε ανάγκη την ομαλή συμβίωση, σε αντίθεση με την αστική φιλοσοφία που τον αντιμετωπίζει εν τη γενέσει του ως μοχθηρό και ανταγωνιστικό όν που έχει ανάγκη την πειθάρχησή του από το κράτος-Λεβιάθαν».) Η κριτική στην καθεστωτική Αριστερά γίνεται με γενικές επικλήσεις «οπορτουνισμού» ή «πυροσβεστικής δράσης», η υιοθέτηση όμως των επιχειρημάτων όλων των πολιτικών χώρων από το ΕΠΑΜ ως την αναρχία γίνεται πολύ συγκεκριμένη και καταλαμβάνει πολλές πολλές σελίδες.

Τώρα θα μου πεις, υπάρχει και ένα επί της αρχής θέμα: ουδείς αντιφασίστας θα έστελνε προκήρυξη, ανακοίνωση, ούτε καν email στον ιδιοκτήτη του zougla.gr, για να του αυξήσει τη θεαματικότητα, όταν ο ίδιος κάνει εκπομπές που ξεπλένει τη Χρυσή Αυγή, τη βγάζει πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις του κ.λπ. Ψιλά γράμματα…

6. Τελευταίο αλλά όχι έσχατο, το κείμενο είναι «αυτολογοκριμένο» σαν να είναι δημοσιογραφικό. Σε 18 σελίδες έχει ελάχιστες αναφορές σε ονόματα (εν ζωή λέμε, όχι τον Εφιάλτη και τον Πήλιο Γούση…) όλα "ανώδυνα" (ο Άκης είναι ήδη στη φυλακή), και τίποτα που δεν έχει ήδη γραφτεί στον τύπο και δεν έχει κυκλοφορήσει ευρέως! Ακόμη και οι χρηματοδότες της Χρυσής Αυγής είναι γενικά «εφοπλιστές». Τίποτε περισσότερο. Μόνη αναφορά στον Μαρινάκη, καμία αναφορά σε Πάλλη ή Ρέστη, ούτε βέβαια σε άλλους χρηματοδότες – κι αυτό περίεργο. Σε γενικές γραμμές, όταν γράφουν οι «τρομοκράτες» δεν φοβούνται μην τους κάνει κάποιος μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση! Το φόβο αυτό – κατά βάση – τον έχουν οι δημοσιογράφοι και οι εκδότες. Ή κάποιος που έχει συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Τι να πεις…

Περιέργως επίσης, απουσιάζει εντελώς από την προκήρυξη τόσο η επέτειος του Πολυτεχνείου (παρότι η προκήρυξη ήρθε μία μέρα πριν την επέτειο), όσο και η αναφορά σε συγκεκριμένους αγώνες αυτού του διαστήματος. Αντιθέτως, θα στεκόμουν στην αναφορά (σελ. 11) «την προσπάθεια του ακομμάτιστου-διαταξικού εισοδισμού της λαϊκής δυσφορίας και οργής τα δύο χρόνια κοινωνικής έντασης '10-'12». Ενώ (ορθά, κατά τη γνώμη μου) προηγουμένως ο συντάκτης επιχειρηματολογεί γιατί η ΧΑ δεν διογκώθηκε γενικά και αόριστα από την κρίση, στο σημείο αυτό φαίνεται να υιοθετεί την ευρέως διαδεδομένη στα τηλεπαράθυρα γνώμη ότι «τη ΧΑ την έφτιαξαν οι πλατείες» – οποιοσδήποτε βρέθηκε πράγματι στις πλατείες ξέρει ότι όχι μόνο η Χρυσή Αυγή δεν ήταν εκεί, αλλά κατήγγειλε κιόλας και έκανε αντισυγκέντρωση από τις πρώτες μέρες.

Απουσιάζει επίσης από το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου το μίσος που χαρακτηρίζει τόσο προηγούμενες Ε.Ο., όσο και το ίδιο το χτύπημα το οποίο υποτίθεται ότι αναλαμβάνει! Όπως έγραψε και κάποιος άλλος, δεν εκτελείς εν ψυχρώ και μετά γράφεις «το κόμμα της Χρυσής Αυγής», η «αστυνομία» (αναφέρεται περισσότερες φορές από το «οι μπάτσοι»), «ο στρατηγός Φράγκος Φραγκούλης» και άλλα παρόμοια… Ούτε καν ειρωνείες ή απειλές στην Αντιτρομοκρατική ότι δεν θα καταφέρει να τους πιάσει ή άλλα τέτοια – λες και δεν τους απασχολεί, λες και δεν τους κυνηγάει κανείς. Ακόμη και οι αναφορές στα ΜΜΕ, όμως, είναι απολύτως ψύχραιμες, δεν εμπεριέχουν καμία απειλή, οριακά καμία εχθρότητα, σαν κοινωνιολογικές αναλύσεις – ούτε αυτό τους απασχολεί.

Πέρα από τονπολιτικό και ιδεολογικό αχταρμά, υπάρχουν δύο επιχειρήματα που δεν θα έγραφε ποτέ κανένας κανονικός αναρχικός ή οποιοσδήποτε έχει σχέση με το κίνημα:

Σελ. 2: «Η απροκάλυπτη δολοφονία του Παύλου Φύσσα αποτελεί το αίμα που ξεχείλισε το ποτήρι», γράφει στη δικαιολόγηση του χτυπήματος. Ο συντάκτης αφιερώνει 3 σελίδες για τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής κατά μεταναστών, αλλά παραδέχεται ότι ο ίδιος αποφάσισε προφανώς να δράσει μετά τη δολοφονία ενός Έλληνα! Ακόμη κι αν είχε γίνει έτσι, κανονικά μια Ε.Ο. που προέρχεται από την Αριστερά ή την αναρχία ή το αντιφασιστικό κίνημα (όπως θέλει να παρουσιαστεί), δεν θα το έγραφε ποτέ αυτό. Ίσως θα προσπαθούσε να δικαιολογηθεί λέγοντας ότι για πολύ καιρό ετοιμαζόταν να εκδικηθεί για τους νεκρούς μετανάστες, αλλά η δολοφονία του Φύσσα τους πρόλαβε, ίσως να έγραφε ένα σωρό άλλες δικαιολογίες, αλλά ποτέ αυτό!

Σελ. 1: Αντίστοιχης επιχειρηματολογίας και η επιλογή του «στόχου», σελ. 1: Η επιλογή να χτυπήσουμε τα αναλώσιμα των βουλευτών και όχι τους ίδιους, συνίσταται στο εξής τελεσίδικο μήνυμα: Κατά την φαινομενική «εξάρθρωση» της Χρυσής Αυγής υπήρξαν έστω μερικώς τα αποκαλυπτήρια για το ποιόν των χρυσαυγιτών. Τώρα όλοι ξέρουν, τώρα η εποχή της απενοχοποίησής τους τελείωσε. Τώρα όποιος τους προσεγγίζει είναι συνυπεύθυνος». Για φαντάσου! Υπάρχει αντιφασίστας που θεωρεί ότι μέχρι να πει ο Πρετεντέρης τι ήταν η Χρυσή Αυγή, πέφτοντας από τις νεφέλες, υπήρχαν μέλη της Χρυσής Αυγής που δεν ήξεραν σε τι σόι οργάνωση είναι; Όχι, απλώς ο συντάκτης της προκήρυξης προφανώς ασχολήθηκε με τη Χρυσή Αυγή, το αντιφασιστικό κίνημα και την σύγχρονη ελληνική ιστορία μετά από κείνο το Σαββατοκύριακο…

Είναι προφανές ότι, για όλους τους λόγους που είπα παραπάνω, αλλά και με βάση την κοινή λογική, κατά τη γνώμη μου οι εκτελεστές μιας επαγγελματικής δολοφονίας με τέτοια αγριότητα, που προσιδιάζει στις εκτελέσεις του υπόκοσμου (στον οποίο ανήκουν και οι Χρυσαυγίτες και πολλοί από αυτούς που τους χρηματοδοτούν), και οι συντάκτες αυτής της ανακοίνωσης δεν έχουν μεταξύ τους καμία σχέση. Πέρασαν 16 μέρες. Μπορεί κάλλιστα κανείς να υποθέσει ότι, μιας και η προκήρυξη δεν φαινόταν στον ορίζοντα, κάποιος ανέλαβε την ευθύνη να τη γράψει και να τη στείλει κατά πώς θα τον βόλευε. Το ποιος μπορεί να είναι αυτός, το αφήνω στην κρίση σας. Το γιατί τα άλλα κανάλια δεν έχουν κάνει ακόμη θέμα αυτήν την προκήρυξη, επίσης. Θα δούμε και παρακάτω…

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που μένει από 18 σελίδες cλopy-paste, είναι σίγουρα το παρακάτω: την επόμενη φορά που κάποιος από μας θα αναφερθεί στη βία των πλειστηριασμών και της ανεργίας, στη βία των κατασχέσεων σπιτιών, στη βία που ασκεί η Χρυσή Αυγή, στους δωσίλογους και τους ταγματασφαλίτες, την ακροδεξιά ρητορεία της ΝΔ ή την επόμενη φορά που κάποιος από μας θα προτείνει πορεία στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, θα βρεθεί ένας «πρόθυμος» να του απαντήσει ότι όλα αυτά τα λέγανε και αυτοί που δολοφόνησαν«δυο παιδιά». Με αυτή την έννοια, όντως, αυτή τη φορά, ας ψάξουμε και «ποιος ωφελείται».

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ για τους Σέρλοκ Χολμς (που έχουν όρεξη να ψάξουν περαιτέρω για ομοιότητες με άλλα κείμενα, εγώ μέχρι Γουότσον φτάνω, έχουμε και δουλειές!) και για όποιον πλήρωσε για την προκήρυξη, να ξέρει την επόμενη φορά να πάρει καλύτερο επιμελητή κειμένου (να στηρίξουμε και λίγο το σινάφι, έτσι;)

Τα ορθογραφικά λάθη (σας λέω τα πιο χοντρά)

-δοσίλογων: Σε όλο το κείμενο αναφέρεται δοσίλογων, και όχι δωσίλογων ή δωσιλόγων (ο ορθογραφικός του δικού μου word το εντοπίζει)

-κατ' ιδίων όφελος (σελ. 3)

-δεν γνωρίζει το αναφορικό «ό,τι» και γράφει παντού «ότι» – ειδικά στη σελ. 3 τελευταία παράγραφο το 'χει ξεσκίσει!

-απολεστεί (σελ.3): δεν ξέρω τι είχε στο νου του ο ποιητής

-Στης 1 Ιουνίου (σελ. 5) αντί στη 1 Ιουνίου (σίγουρα ο συντάκτης δεν είναι φιλόλογος…)

-εισέβαλλαν (αντί εισέβαλαν), σελ. 5

-διλλήματα (σελ. 6) αντί διλήμματα (ο ορθογραφικός του δικού μου word δεν το εντοπίζει, περιέργως, μμμμμ)

-ενώπιων (σελ.7). Ε, εδώ θα του κατέβαζα βαθμό σίγουρα!

-το τρένο Ιταλικούς, σελ. 8 (Ιτάλικους ρε παιδιά, άμα δεν ξέρετε να βάζετε τόνους, μην το μεταγράφετε στα ελληνικά! Ή μήπως δεν το χατε ξανακούσει ποτέ και βάλατε τον τόνο στην τύχη;)

-σελ. 10 Μάλιου αντί το Μάλλιου, που το γράφουν σωστά πιο πριν.

-σελ. 11 (δύο φορές) εξ' αρχής: άσχετοι! Αγράμματοι! Ουστ! Εξ αρχής είναι το σωστό (είπαμε, δεν είναι φιλόλογος)

-σελ. 12 παρά πόδας αντί του σωστού «παρά πόδα». (κόπηκαν, εννοείται!)

-σελ. 13 προνειακές αντί προνοιακές (ε, το παρακάνατε!)

-σελ. 13 πτώση του τοίχους (δύο φορές) αντί του τείχους (να το γράψετε εκατό φορές σωστά πριν την επόμενη προκήρυξη)

-σελ. 17 την ανήλεη εκμετάλλευση!!! (περιέργως, το ανήλεη δεν το πιάνει ως λάθος ο ορθογραφικός του δικού μου word). Το ότι δεν είναι αηθής (όπως το πε η Μπαλατσινού) αλλά αήθης, ρε παιδιά, δεν σημαίνει ότι το σωστό είναι ανήλεη, ανηλεής είναι, αμάν πια!

Τα ιδιότυπα υφολογικά:

-Τελικό -ν- σεόλα τα άρθρα σε όλο το κείμενο, εκτός από ελάχιστα που τους έχουν ξεφύγει (νομίζω σπάνια το βρίσκεις πια αυτό σε γραπτό κείμενο, όλοι ακολουθούμε τον Τριανταφυλλίδη): την Χρυσή Αυγή, την δολοφονική επίθεση, την θαυμάσια, την συνήθεια, την βία.

-Η χρήση του μην με τελικό ν π.χ. σελ. 10 «μην αφήνοντάς τους»

-Τονισμός στα μονοσύλλαβα: ποιόν, γιό, όν.

-Η χρήση του «κάθε ενός» ως δύο λέξεις. Οι περισσότεροι γράφουμε καθένας, καθεμία, καθένα (μία λέξη). Αντίστοιχα και το κατά εξακολούθηση (σελ. 11, ποιος το γράφει αυτό αντί του κατ' εξακολούθηση;)

-Η κατάχρηση του «ο οποιοσδήποτε», «το οποιοδήποτε» «ο όποιος», «τον όποιο πολιτικό αντίπαλο» «η όποια». Βαρβαρισμός η χρήση του άρθρου (θα τον έβαζα να ξαναγράψει όλα τα σημεία αλλιώς, αν ήταν στο χέρι μου).

-Ανάκατες δημοτικούρες (σελ. 3: πορευμένοι, παραχαράζοντας) με καθαρευουσιάνικες ή παλιομοδίτικες εκφράσεις: εχτές (ποιος το λέει έτσι πια;), βαθειάς (όλοι οι νεότεροι γράφουμε βαθιάς), χρησιμοποιείτο (σελ. 13), ο καθείς ημών (σελ. 18), αλλά το αντικομουνισμός το γράφει με ένα -μ-.

-πηγάδες τύπου Μελιγαλά (αυτό πάλι… τι τύπου ρε παιδιά; τυρί τύπου γκούντα που είπε και κάποιος άλλος;)

(Μπαλούρδο, τιμωρία!)

Τροφή για searching (και όχι για σκέψη), έχετε στο νου σας ότι κάποια από αυτά μπορεί να είναι και επίτηδες.

* Το κείμενο δημοσιεύεται με την άδεια της Συγγραφέως.

17 Νοεμβρίου 2013.

Μέτωπο κατά των ελίτ ή εμφύλιος; (2)

Του Τάκη Φωτόπουλου

Το σκηνικό των εναλλασσόμενων θιάσων (ΝΔ/ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ), στο οποίο αναφέρθηκα στο προηγούμενο άρθρο (Σημ. admin: αναρτήθηκε και στην Αποικία) επιβεβαιώθηκε πλήρως με την πρόταση μομφής. Έτσι, ακόμη και ο θίασος που αποτελεί την κοινοβουλευτική Χούντα των σημερινών οργάνων της Υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε),  που εγκληματούν κατά των λαϊκών στρωμάτων, επέτυχε να εξευτελίσει τον εναλλακτικό θίασο που περιμένει να πάρει την σκυτάλη από την Υ/Ε.

Όχι βέβαια λόγω του (δεδομένου) αποτελέσματος της ψηφοφορίας – κανένας δεν περίμενε τους κομπάρσους να χάσουν εκούσια το ψωμί τους – αλλά γιατί ήταν παιχνίδι ο ευτελισμός ενός κόμματος που επαγγέλλεται ότι θα σκίσει τα μνημόνια και τους σχετικούς νόμους… μέσα στην ΕΕ και την ΟΝΕ.

Γι' αυτό και ο λαός αγνόησε το «παλλαϊκό» συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, σωστά διαβλέποντας ότι οι Χούντες δεν πέφτουν με καραγκιοζηλίκια, χωρίς πραγματικό εναλλακτικό πρόγραμμα.

Συγχρόνως, όμως, ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας προχωρά αλματωδώς, με την εντατική καλλιέργεια του εμφυλιοπολεμικού κλίματος. Από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ (το ένα «άκρο» κατά του άλλου), αλλά και από την εκφυλισμένη «Aριστερά» («αντιφασίστες» κατά φασιστών) κ.λπ. Άλλωστε, το κλίμα αυτό είναι το μόνο που θα μπορούσε να διαιωνίσει την σημερινή οικονομική καταστροφή, όπως επιδιώκουν οι ντόπιες και ξένες ελίτ, με την κατατρομοκράτηση των λαϊκών στρωμάτων και την άμεση ή έμμεση στήριξη της «Αριστεράς» αυτής. Ο εκφασισμός ξεκινά με τον φραστικό φασισμό που λασπώνει (με την βοήθεια λίγων επωνύμων, και κυρίως ανωνύμων «εν υπηρεσία», λασπολόγων) κάθε εναλλακτικό λόγο -όπως αυτόν της στήλης- ως «κρυφο-φασιστικό», «αντισημιτικό» κ.λπ. και φθάνει μέχρι τις δολοφονίες. Σύντομα μάλιστα, με τον «αντιρατσιστικό νόμο», θα ολοκληρωθεί ο εκφασισμός αυτός όταν θα απαγορεύεται ακόμη και η έκφραση λόγου που τα άνωθεν κέντρα θα τον χαρακτηρίζουν «φασιστικό», «αντισημιτικό» κ.λπ…

Είναι, λοιπόν, φανερό ότι μόνο ένα παλλαϊκό Μέτωπο για Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση, δηλαδή ένα μαζικό πολιτικό κίνημα με συγκεκριμένο πρόγραμμα και στρατηγική για την έξοδο από την καταστροφή, θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο για ριζικές αλλαγές. Ο κορμός του θα είναι, βέβαια, τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή η πλειοψηφία του λαού: οι άνεργοι και οι χαμηλόμισθοι, οι γέροι χωρίς σύνταξη επιβίωσης, η επόμενη γενιά που καταστρέφεται κ.ο.κ. Όλοι αυτοί θα μετατραπούν σε μόνιμα θύματα αν παραμείνουμε στην ΕΕ και δεν διαρρήξουμε κάθε δεσμό με την παγκοσμιοποίηση, στον δρόμο για την οικονομική αυτοδυναμία. Δηλαδή, στον δρόμο της οικοδόμησης:

– μιας παραγωγικής δομής, που θα καλύπτει τις ανάγκες μας, την οποία θα ελέγχουμε εμείς οι ίδιοι και όχι οι πολυεθνικές, όπως σήμερα

– μιας πολιτικής δομής που θα ελέγχουμε άμεσα ως πολίτες, και

– μιας πολιτιστικής δομής, με βάση την δική μας κουλτούρα

Η μονομερής, δηλαδή, έξοδος από την ΕΕ (και όχι απλώς από το Ευρώ που είναι άλλη μια απάτη!) είναι αναγκαία προϋπόθεση -όχι φυσικά και επαρκής- τόσο για την έξοδο από την οικονομική καταστροφή όσο και για την θεμελίωση της οικονομικής αυτοδυναμίας. Δεν είναι δηλαδή απλώς αναγκαία για να ακυρώσουμε τα μνημόνια ή να διαγράψουμε το χρέος, όπως υποστηρίζουν διάφοροι «χρεωλόγοι». Το χρέος είναι η συνέπεια και όχι η αιτία της καταστροφικής κρίσης. Η αιτία είναι η μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ καταστροφή της στοιχειώδους παραγωγικής δομής που είχαμε μέχρι την δεκαετία του 1970, εξαιτίας του ανοίγματος και απελευθέρωσης των αγορών που μας επιβλήθηκε. Όταν, λοιπόν, κάποιοι στην αντικαπιταλιστική «αριστερά» μιλούν για μια «προοδευτική» ΕΕ, ή ακόμη και για μια «καλή» παγκοσμιοποίηση, σαν δήθεν προ-στάδιο της… παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης, απλά παραμυθιάζουν τον λαό.

Ο πραγματικός διεθνισμός μπορεί να ξεκινήσει μόνο «από τα κάτω» από τον κάθε λαό χωριστά, αφού θα έχει επιτύχει την οικονομική αυτοδυναμία του. Αυτό, όμως, είναι αδύνατο σε οποιαδήποτε διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, με τις τεράστιες ανισομέρειες τις οποίες έχει ήδη δημιουργήσει το καπιταλιστικό σύστημα. Ακόμη και η ορθόδοξη οικονομική θεωρία μπορεί να δείξει ότι η οικονομική ένωση χωρών με διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης, παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας θα ωφελήσει κατ' αρχήν τις χώρες που ήδη βρίσκονται στα ανώτερα επίπεδα. 

Επομένως, μετά την μονομερή έξοδο από την ΕΕ και τη ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, πρέπει αναγκαστικά να υπάρξει ένα μεταβατικό στάδιο αυστηρών κοινωνικών ελέγχων πάνω στις αγορές κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας, αλλά και στα μέσα παραγωγής, μέχρις ότου ο λαός, έχοντας κατακτήσει την οικονομική αυτοδυναμία, δηλαδή την οικονομική και εθνική (λαϊκή) κυριαρχία, αποφασίσει δημοκρατικά εάν και τι είδους συστημική αλλαγή επιθυμεί (κρατικό σοσιαλισμό, ελευθεριακό σοσιαλισμό, Περιεκτική Δημοκρατία κ.λπ.). Παράλληλα, δεδομένου ότι το εγκληματικό ΝΑΤΟ και οι άλλοι θεσμοί της Υ/Ε θα έκαναν βέβαια το πάν για να εμποδίσουν παρόμοια απελευθερωτική διαδικασία, θα ήταν απαραίτητος ένας ριζικός αναπροσανατολισμός των γεωπολιτικών μας σχέσεων, έξω από τους θεσμούς αυτούς, μαζί με τους λαούς που παλεύουν ενάντια στην παγκοσμιοποίηση.

Τα παραπάνω στοιχεία που θα αναπτύξω στο επόμενο αποτελούν συστατικά στοιχεία ενός μεταβατικού προγράμματος που οδηγούν στην έξοδο από την κρίση αλλά και ανοίγουν τον δρόμο για συστημική αλλαγή. Σε παρόμοια στρατηγική αντιτίθεται το ΚΚΕ που ουσιαστικά απορρίπτει κάθε μεταβατικό πρόγραμμα (πέρα από κάποια αμυντικά αιτήματα), υποθέτω θεωρώντας (σωστά) ότι ένα «αντικαπιταλιστικό» μεταβατικό πρόγραμμα – όπως αυτό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ – εσκεμμένα συγχέει τη μεταβατική διαδικασία με τον στόχο.

Όμως, ενώ είναι σωστό ότι ένα μεταβατικό πρόγραμμα δεν μπορεί να είναι αντικαπιταλιστικό, εφόσον προφανώς δεν είναι ώριμες οι συνθήκες για σοσιαλιστική επανάσταση, υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι είναι ώριμο το αίτημα της μονομερούς εξόδου από την ΕΕ, με στόχο την οικονομική αυτοδυναμία. Και αυτό διότι η πλειοψηφία ήδη έχει συνειδητοποιήσει  ότι έχουμε χάσει κάθε οικονομική και λαϊκή κυριαρχία. Και όπως πάντα στην Ιστορία, η επίτευξη εθνικής απελευθέρωσης ήταν προϋπόθεση της κοινωνικής.

​​

* http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

ΠΗΓΗ: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (17 Νοεμβρίου 2013). Το είδα: http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_11_17.html 

Δημοσιογραφικό άρθρο – προκήρυξη προς επιβεβαίωση των 2 άκρων

Του Κώστα Βαξεβάνη

Μετά από 16 μέρες, η Οργάνωση "Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις" έστειλε προκήρυξη 18 σελίδων, αφού προηγουμένως εξασφάλισε το ISO της «Ζούγκλας» του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Να θυμίσουμε μόνο, πως η χαμένη «Σέχτα Επαναστατών» είχε τέτοια ταύτιση με τον Τριανταφυλλόπουλο, που έφτασε σε σημείο στην τελευταία της προκήρυξη να δικαιολογήσει τη δολοφονία Γκιόλια, δανειζόμενη την επιχειρηματολογία από άρθρο του δημοσιογράφου που είχε προηγηθεί. Με την ίδια μάλιστα σειρά επιχειρημάτων.

Το πρώτο και βασικό που εντοπίζει κάποιος στην προκήρυξη, είναι πως δεν έχει το παραμικρό στοιχείο για αυτή καθ' αυτή την επιχείρηση δολοφονίας, πράγμα το οποίο είναι γενικώς ασυνήθιστο. Δηλαδή ουσιαστικά δεν παρέχει καμία απόδειξη ότι είναι η οργάνωση που έκανε τις δολοφονίες. Επίσης, δεν έχει κανένα στοιχείο για τους δολοφονημένους, πράγμα που επίσης δεν συνηθίζεται.

Η προκήρυξη είναι ένα εκτεταμένο δημοσιογραφικό κείμενο, με τρομερή επιμέλεια κειμένου. Δεν υπάρχουν λάθη, στο κείμενο υπάρχουν μεσότιτλοι όπως στα δημοσιογραφικά άρθρα, γίνεται κατάχρηση των εισαγωγικών και τηρούνται οι κανόνες καλής εμφάνισης κειμένου. Οι τρομοκράτες τηρούν τα διαστήματα, τις παραγράφους, τα σημεία στίξης, σαν να είναι επιμελητές κειμένου.

Στην ουσία τώρα, το κείμενο περιλαμβάνει ιστορικά στοιχεία και πολιτικές αναλύσεις που έχουν συλλεχθεί από δημοσιογραφικά έντυπα και το ίντερνετ. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι ο συντάκτης διαβάζει και HOT DOC. Η επιχειρηματολογία ενάντια στη Χρυσή Αυγή αλλά και την εξουσία είναι τρέχουσα επιχειρηματολογία που μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιοσδήποτε ενημερωμένος πολίτης. Μόνο που δεν σκοτώνει γι' αυτή. Άρα, πρακτικά, γίνεται η ταύτιση της πολιτικής επιχειρηματολογίας που ακούγεται κάθε μέρα, με αυτή των τρομοκρατών.

Για πρώτη φορά σε «αντικαθεστωτικό» κείμενο τρομοκρατικής οργάνωσης, δεν υπάρχουν βολές κατά της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Αυτή η φιλική παραχώρηση, επίσης βοηθά στο να δημιουργηθούν οι εντυπώσεις πως οι δολοφόνοι, δανείζονται επιχειρήματα από την Αριστερά, που άρα είναι άκρο. Αποκαλεί την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά «Αριστεριστές», ενώ σε μια αναφορά περί προδοτών ανά την Ιστορία βάζει να συγκατοικήσουν ο Νενέκος, ο Πήλιος Γούσης και ο Εφιάλτης. Καμία οργάνωση στο παρελθόν δεν μπήκε στη διαδικασία να υπενθυμίσει την συμβολή στην προδοσία, ανθρώπων που έδρασαν σε άλλους αιώνες.

Εντύπωση προκαλεί η τήρηση του πρωτοκόλλου από ανθρώπους που κατά τα άλλα σηκώνουν το όπλο και πυροβολούν. Ο πρώην αρχηγός του ΓΕΕΘΑ, στα πλαίσια αυτής της ευγένειας, αποκαλείται -με ευγένεια- στρατηγός Φράγκος Φραγκούλης.

Οι ιδεολογικές αναφορές απουσιάζουν, με εξαίρεση ίσως το τσιτάτο του Ντουρρούτι στην αρχή της προκήρυξης. Ίσως οι αντικαταστάτες της Σέχτας δεν θέλησαν να διακινδυνεύσουν να γίνουν ρόμπα, όπως οι Σεχταριστές, χρησιμοποιώντας ιδεολογικούς ακροβατισμούς που φανέρωναν πως μόνο γνώση θεωρητικών κειμένων δεν είχαν.

Είναι μάλλον πιθανό, άλλος να σκότωσε και άλλος να έγραψε την προκήρυξη. Ο συγγραφέας παίζει το ρόλο ενός αναλυτή γραφείου. Είναι εντυπωσιακοί και οι λογιοτατισμοί όπως το «ο καθείς ημών» που χρησιμοποιείται. Η προκήρυξη ενοχοποιεί τον Μαρινάκη ως χρηματοδότη της Χρυσής Αυγής, αλλά όταν αναφέρεται στον δικηγόρο αδελφό του Μιχαλολιάκου, Τάκη Μιχαλόλια και τις υποθέσεις που έχει αναλάβει,ξεχνάει τη σχέση του με Τράπεζες και άλλους επιχειρηματίες.

Στο τέλος της προκήρυξης διαμορφώνονται ξεκάθαρα οι διαχωριστικές γραμμές και ο καθένας καλείται να πάρει θέση, «ως γενίτσαρος στην όχθη του κεφαλαίου, του κράτους και των φασιστών ή ως επαναστάτης». Για όσους δεν κατάλαβαν, δηλαδή, πως υπάρχει το άκρο της Αριστεράς.

Διαβάστε >>>εδώ<<< την προκήρυξη

ΠΗΓΗ: Νοεμβρίου 16, 2013 10:02, http://www.koutipandoras.gr/47151/…82.html

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.