Για την σύσκεψη που συγκαλεί ο κ. Αγγελάκας, (Γενικός Γραμματέας Αποκεντρωμένης Διοίκησης).

 Ανοιχτή επιστολή.

Από τα 5 ιδρυτικά στελέχη της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ για το Θαλάσσιο Μέτωπο της Πάτρας*

Πάτρα 28/11/2013

Αγαπητοί συμπολίτες,

Ο κ. Αγγελάκας, όπως γνωρίζετε, εκπροσωπεί στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας την Κυβέρνηση της χώρας. Ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος λοιπόν, συγκαλεί σύσκεψη για το θαλάσσιο μέτωπο, μάλιστα με τον βαρύγδουπο τίτλο, «της παραχώρησης χερσαίων τμημάτων της λιμενικής ζώνης στον Δήμο Πατρέων».

Τίποτα κακό μέχρι εδώ! Τίποτα κακό, αν απευθυνόταν σε ανυποψίαστους πολίτες, σε οποιαδήποτε άλλη πόλη της χώρας! Όμως, οι πολίτες της Πάτρας, γνωρίζουν την ιστορία του θέματος, γνωρίζουν τις εξελίξεις όλων των φάσεων αυτής της ιστορίας.

Η ιστορία:

1. Η πόλη, από τις αρχές της δεκαετίας του 90, συναίνεσε στην χωροθέτηση κατασκευής νέου λιμανιού στην Ακτή Δυμαίων, μπροστά στην Πειραϊκή-Πατραϊκή. Γιατί έπρεπε να φτιαχτεί καινούριο λιμάνι;

Απάντηση: Για να απελευθερωθεί το κεντρικό θαλάσσιο μέτωπο της πόλης! Και αυτό, υπήρξε από τότε Κυβερνητική δέσμευση απέναντι στην πόλη.

2. Η πόλη από τότε διεκδικεί, (ομόφωνα!), και περιμένει την ολοκλήρωση του νέου λιμανιού.

3. Τον Οκτώβρη του 2010, επιτυγχάνεται η πρώτη συμφωνία με την Κυβέρνηση και υπογράφεται το Πρωτόκολλο συνεργασίας Δήμου-ΟΛΠΑ, παρουσία του κ. Πάγκαλου. Η κυβερνητική δέσμευση, αναφέρεται στα γνωστά 3500 μέτρα, πολύ λιγότερα από αυτά που ζητούσαμε.

4. Τον Μάρτιο του 2011, συγκροτείται η Πρωτοβουλία Ενεργών Πολιτών. Κινητοποιείται και κινητοποιεί τους πολίτες και τους φορείς, συγκεντρώνει πάνω από 30 000 Υπογραφές, οργανώνει δύο πολυπληθή συλλαλητήρια στον μόλο της Αγ. Νικολάου, επισκέπτεται πολιτικούς αρχηγούς και εν τέλει στο τέλος του 2011, ο τότε Υπουργός Οικονομικών κ. Βενιζέλος δίνει γραπτή εντολή για την παραχώρηση του μετώπου των 3 500 μέτρων. Η σύμβαση υπογράφεται με τελετές στις 24/1/2012. (Η εντολή του κ. Βενιζέλου, την ονομάζει σύμβαση προσωρινής παραχώρησης, μεταξύ Δήμου- ΟΛΠΑ, μέχρι το Υπουργείο Οικονομικών να κάνει την ΟΡΙΣΤΙΚΗ παραχώρηση στον Δήμο Πατρέων!).

Στην συνέχεια όλων των παραπάνω, εξυφαίνεται μία διαρκής συνομωσία για την ακύρωση της παραχώρησης.

Σε αυτήν συμμετέχουν:

Η Κυβέρνηση, που μεταβίβασε την κυριότητα της έκτασης στο ΤΑΙΠΕΔ, παρά την τότε γραπτή εντολή του κ. Βενιζέλου, να εξαιρεθούν τα 3500 μέτρα.

Ο κ. Διευθύνων Σύμβουλος του ΟΛΠΑ, που έμπρακτα και συνεχώς τα τελευταία δύο χρόνια, αρνείται να εφαρμόσει την σύμβαση, αρνείται να εκκενώσει και να παραχωρήσει ουσιαστικά τον χώρο. Είναι αυτός που απολογούμενος για την τελευταία απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, ενώ δημοσιεύει πλήθος εγγράφων, αποκρύπτει το σημαντικότερο, δηλαδή την κατεπείγουσα επιστολή του στις δημόσιες αρχές με την οποία τους ζητά να επιληφθούν για «τις διακεκριμένες φθορές», που κάνει ο Δήμαρχος και οι Δημοτικοί Σύμβουλοι.

Είναι τέλος τα επιχειρηματική ιδιωτικά συμφέροντα, που ορέγονται το φιλέτο του δημοσίου χώρου, που αποτελεί η παραλιακή ζώνη. «Επενδυτές» και τοπικά δορυφορικά μικροσυμφέροντα, συνομωτούν διαρκώς, επιδρούν, επηρεάζουν, καθορίζουν την στάση ευάλωτων δημοσίων προσώπων, και θέλουν τις προσωπικές επιδιώξεις και τα προσωπικά τους συμφέροντα να τα βαφτίσουν «ανησυχία» των πολιτών.

Τι από όλα αυτά θα διαπραγματευτεί ο κ. Αγγελάκας; Τι θα προτείνει;

Η αυτονόητη ερμηνεία και πρόβλεψη μας, άλλωστε για αυτό απέφυγε να μας προσκαλέσει στην σύσκεψη του, είναι , ότι ο κ. Κυβερνητικός εκπρόσωπος, θα κινηθεί στην γραμμή του Υπουργού κ. Βαρβιτσιώτη που μας επισκέφθηκε πρόσφατα. Δηλαδή, δώστε και στον Δήμο 300 μέτρα, βουλώστε του το στόμα!

Η απάντηση και στον κ. Γραμματέα, όπως και στην Κυβέρνηση και όλους τους αρμόδιους Υπουργούς, είναι μονοσήμαντη και σαφής.

1. Μετατροπή της Προσωρινής παραχώρησης σε Οριστική! Όπως οι Κυβερνήσεις έχουν δεσμευτεί και υπογράψει.

2. Για να ικανοποιηθούν οι ανησυχίες των συμπολιτών μας, όχι μόνο των 53, αλλά των 200000, μετά την οριστική παραχώρηση, θα φροντίσουμε όλοι, Δήμος, Αιρετή Περιφέρεια, ελπίζουμε και η Κυβέρνηση, για την χρηματοδότηση μέσω ΕΣΠΑ, για την άμεση ανάπλαση του παραλιακού μετώπου. Κατά τα πρότυπα του Δήμου Θεσσαλονίκης.

Έχουμε στην διάθεση μας την μελέτη του Πανεπιστημίου Πατρών, η οποία με τον καλύτερο τρόπο, διασφαλίζει ο χώρος αυτός να είναι κοινόχρηστος και δημόσιος, με ήπιες χρήσεις και  εξυπηρετεί όλες τις κοινωνικές κατηγορίες και τις ηλικίες της συντριπτικής πλειοψηφίας των συμπολιτών μας.

Πρωτίστως δε, υπηρετεί το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο της πόλης, την συνολική της αναβάθμιση και ανάπτυξη της. Κάθε άλλη επιλογή, κάθε άλλη απόφαση, δεν θα έχει και δεν θα αποκτήσει ποτέ την έγκριση της κοινωνίας.

Με κάθε τιμή

*Δημήτρης Αϊβαλής, Δημήτρης Αλεξίου, Γιάννης Πανταζόπουλος, Χρήστος Πατούχας, Νίκος Τζανάκος.

Πατριωτισμός και Αριστερά

Αναγκαίες αποσαφηνίσεις για έναν σοβαρό διάλογο.

Του Γιώργου Τοζίδη

Η ολόπλευρη κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια έχει και μια παράπλευρη συνέπεια. Καταρρίπτει βεβαιότητες και απόλυτες αλήθειες και μεταβάλλει άρδην πολιτικούς και ιδεολογικούς συσχετισμούς. Η αιτία βρίσκεται στο ότι η αντιμετώπιση της παρούσας κρίσης απαιτεί επανεδαφικοποίηση της πολιτικής, ανάλυση του συγκεκριμένου και, κυρίως, διατύπωση ενός συγκεκριμένου εναλλακτικού σχεδίου όχι μόνο για την έξοδο από την κρίση αλλά και για την οικοδόμηση ενός διαφορετικού οικονομικού υποδείγματος.

Φυσικό επακόλουθο των παραπάνω είναι «ένας ορισμένος πατριωτισμός (να) βρίσκει όλο και περισσότερο ευήκοα ώτα στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς». Το γιατί αυτό δεν είναι καλό πράγμα(!) «φρόντισαν» να μας το εξηγήσουν οι Χ. Λάσκος (Χ.Λ.) με επιφυλλίδα του στο RedNotebook (02/11/2013) και ο Δ. Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος (Δ.Π.-Α.) με άρθρο του στην Αυγή της 08/11/2013. Στο πλαίσιο του παρόντος άρθρου, δεν θα σταθώ στην ατεκμηρίωτη απολυτότητα των απόψεων («εμπλουτισμένη» με σχετική ειρωνεία) των δύο αρθρογράφων (ή επιφυλλιδογράφων αν προτιμούν). Ο διάλογος για τον αριστερό πατριωτισμό πρέπει να γίνει στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς με αναλυτικό και τεκμηριωμένο τρόπο και κυρίως με εστίαση στα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Απαραίτητος όρος, όμως, για τη διεξαγωγή αυτού του διαλόγου είναι να μην υπάρχουν παρανοήσεις (ηθελημένες ή μη) των θέσεων των δύο πλευρών:

1. Είναι δικαίωμα του καθενός και της καθεμιάς να αρνείται την εθνική ταυτότητα, που είναι μία από τις πολλές που προσδιορίζουν το άτομο σε μια κοινωνία. Η προσπάθεια επιβολής αυτής της άρνησης και σε άλλους είναι το πρώτο βήμα για τον ολοκληρωτισμό.

2. Ο παγκόσμιος χαρακτήρας της οικονομικής κρίσης, ακόμη και αν γίνει δεκτός ως θέση, δεν μπορεί να είναι το επιχείρημα για την αιτιολόγηση της ανάγκης για «ανατροπή σε Ελλάδα και Ευρώπη». Αν η κρίση είναι παγκόσμια, τότε η ανατροπή δεν μπορεί να περιορίζεται στα όρια της Ευρώπης, όταν μάλιστα δεν διευκρινίζεται αν με τον όρο Ευρώπη εννοείται η Ευρωζώνη, η Ευρωπαϊκή Ένωση ή η Ευρώπη ως ήπειρος. Η ανατροπή στην Ελλάδα θα έχει τις ίδιες πολλαπλασιαστικές συνέπειες που είχε η εξέγερση στην Τυνησία για την Αραβική Άνοιξη.

3. Εγκαλείται, από τον Δ.Π.-Α., ο αριστερός πατριωτικός χώρος ότι είτε «σιώπησε, καθηλωμένος στη νοσταλγία του ΕΑΜ, είτε «ψήφισε» μαζί με τη Δεξιά» σε μια σειρά από ζητήματα. Πρόκειται για διαστρέβλωση και παραποίηση των θέσεων στα όρια της συκοφαντίας:

α) Για την ονομασία της πΓΔΜ, η θέση του αριστερού πατριωτισμού ήταν, εδώ και είκοσι χρόνια, η «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και για κάθε χρήση». Από την άλλη ο Δ.Π.-Α. με την αποδοχή της ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας» αποδέχεται τον αλυτρωτικό και επεκτατικό χαρακτήρα του συντάγματος της πΓΔΜ και ρίχνει νερό στο μύλο του εθνικιστή Γκρούεφσκι που καταγγέλλεται, πλέον, τόσο από την αντιπολίτευση όσο και την αλβανική μειονότητα.

β) Πότε ο αριστερός πατριωτικός χώρος «σιώπησε» ή «ψήφισε μαζί με τη Δεξιά» για το μεταναστευτικό; Αντίθετα, οι θέσεις του Δ.Π.-Α. και των «διεθνιστών» συμβαδίζουν απόλυτα τόσο με τα νεοφιλελεύθερα προτάγματα όσο και με τα συμφέροντα των ντόπιων καπιταλιστών που εξασφαλίζουν φθηνό εργατικό δυναμικό.

Επιπλέον, αρνούνται να δουν τις αλλαγές στις μεταναστευτικές ροές την τελευταία δεκαπενταετία και το ρόλο της Τουρκίας σε αυτές και «χλευάζουν» την αναγκαιότητα της παραγωγικής ανασυγκρότησης που είναι το μόνο σχέδιο που οδηγεί στη δημιουργία αξιοπρεπών θέσεων εργασίας και για τους μετανάστες.

γ) Οι θέσεις για την Κύπρο (που εκτός από τους εμπόρους και άλλοι τη μισούνε…) αποδεικνύουν ότι η επίκληση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους «διεθνιστές» μας είναι επιλεκτική. Μονίμως «ξεχνούν» τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής, τον εποικισμό των κατεχομένων ενώ στήριξαν το Σχέδιο Ανάν που στερούσε από την πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων το ευρωπαϊκό κεκτημένο στην ελεύθερη κυκλοφορία, εγκατάσταση και απόκτηση περιουσίας και μετέτρεπε την Κύπρο σε κράτος υπό διεθνή κηδεμονία. Εστιάζουν την αντιπαράθεσή τους στην, ιστορικά αποδεδειγμένη, ελληνικότητα του νησιού αρνούμενοι το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης (αυτοί οι «λενινιστές»…) στην πλειοψηφία των κατοίκων της.

δ) Ο Δ.Π.-Α. βλέπει κρατικές σκοπιμότητες στη Θράκη και μας καλεί να τις καταδικάσουμε, την ίδια στιγμή που «κλείνει τα μάτια και τα αφτιά» στις καταγγελίες των Πομάκων και των Ρομά για την καταπίεση και την τρομοκρατία που υφίστανται από τους τουρκογενείς της μουσουλμανικής μειονότητας και το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής.

ε) Ποια είναι, όμως, η θέση του Δ.Π.-Α. για το Αιγαίο; Ο αριστερός πατριωτικός χώρος ζητάει να εφαρμοσθούν οι διεθνείς συνθήκες του Ο.Η.Ε. και το δίκαιο της θάλασσας. Ο Δ.Π.-Α. διαφωνεί;

δ) Υπάρχει ένα μεγάλο αγκάθι στο πλευρό των «διεθνιστών» και αυτό δεν είναι άλλο από το ΕΑΜ. Προσπαθούν, με κάθε τρόπο, να το αποδομήσουν γιατί τρέμουν τα επιτεύγματά του που στηρίχθηκαν στη σύζευξη του εθνικού με το κοινωνικό. Όσο κι αν προσπαθούν όμως δεν θα επιτύχουν να ξεχασθεί η αντίσταση στην τριπλή κατοχή, η απελευθέρωση των 2/3 της ελληνικής επικράτειας από τον ΕΛΑΣ και η δημιουργία θεσμών άμεσης δημοκρατίας και πολιτισμού στις απελευθερωμένες περιοχές. Πράγματι, η ΕΑΜική παράδοση είναι και σήμερα παρούσα γιατί εμπνέει τον αγώνα ενάντια στην τρόικα και την κυβέρνηση των μνημονίων αλλά και γιατί δείχνει τον δρόμο «για να φέρουμε τη λευτεριά». Επειδή, όμως, ο Δ.Π.-Α. επικαλείται έμμεσα τον Γοργοπόταμο, όταν αναφέρεται στη συνεργασία του ΕΛΑΣ με τον ΕΔΕΣ, θα πρέπει να απαντήσει: Η ανατίναξη της γέφυρας ήταν ύψιστη πράξη αντίστασης που συνέβαλε στην ήττα των ναζί στο μέτωπο της Αφρικής ή καταστροφή δημόσιας υποδομής που είχε ως αποτέλεσμα να δυσκολευθεί η κυκλοφορία ανθρώπων και εμπορευμάτων;

Κατά τα άλλα, ψυχή βαθιά…

ΠΗΓΗ: 18 Νοέμβριος 2013, "Δρόμος της Αριστεράς". Το είδα: 28-11-2013. http://pontosandaristera.wordpress.com/2013/11/28/tozidis/

Έθνος, πατρίδα, τάξη…

Του Δημήτρη Καζάκη*

To σύγχρονο έθνος που γεννήθηκε μέσα από τους αγώνες των λαών εναντίον της τυραννίας τον 18ο και 19ο αιώνα, αποτέλεσε και αποτελεί μέχρι και σήμερα το ιστορικό λίκνο των κοινωνικών τάξεων. Δεν μπορούν να υπάρξουν τάξεις χωρίς τόπο, χωρίς έθνος, χωρίς πατρίδα. Γι' αυτό και οι μετανάστες δεν έχουν ταξικό προσδιορισμό, είναι ξεριζωμένοι πληθυσμοί που μετακινούνται με τους δουλικούς όρους που επιβάλουν οι αγορές και το κεφάλαιο. Είναι δουλοπάροικοι του κεφαλαίου κι όχι εργάτες.

Οι εργάτες συγκροτούν τάξη μόνο και εφόσον διεκδικούν την πανεθνική ενότητά τους μέσα από τον αγώνα τους για κοινωνικά δικαιώματα και δημοκρατία, διεκδικώντας δηλαδή την πολιτική ηγεμονία στο ήδη συγκροτημένο έθνος τους, το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο αν ασκεί κυριαρχία σ' έναν συγκεκριμένο τόπο όπου έχει καταγραφεί η ιστορική διαδρομή των αγώνων ενός λαού για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεσή του. Διαφορετικά δεν γίνεται.

Να γιατί ο ιμπεριαλισμός, δηλαδή ο αγώνας για την παγκόσμια κυριαρχία, που σηματοδοτεί την εξόρμηση του κεφαλαίου για αποικίες, προσαρτήσεις και επενδυτικές ευκαιρίες παγκόσμια, δεν μπορεί να ανεχθεί το έθνος ως υλική δύναμη. Δηλαδή ως κυρίαρχο έθνος που συγκροτείται και διεκδικεί το δικαίωμα στην αυθυπαρξία του, στην αυτονομία του, στην αυτοδιάθεσή του σ' έναν συγκεκριμένο τόπο. Κι αυτό γιατί χωρίς συγκροτημένα έθνη δεν υπάρχουν, ούτε μπορούν να υπάρξουν λαοί και τάξεις που μάχονται συγκροτημένα και οργανωμένα την εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε τόπο, αλλά και διεθνώς.

Να γιατί για τους εκπροσώπους του παγκόσμιου κεφαλαίου το έθνος δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια φαντασίωση, ένα είδος φολκλορικής ανάμνησης του δουλοπάροικου που χωρίς πατρίδα, χωρίς ρίζες, χωρίς δικαιώματα και χωρίς ούτε καν τη δυνατότητα να διεκδικήσει τα πιο αυτονόητα, μετακινείται από τόπο σε τόπο, από χώρα σε χώρα σε αναζήτηση του επιούσιου. Ένα αμάλγαμα σύγχρονων νομάδων που έχουν χάσει τις ρίζες τους στη σύγχρονη ιστορία και αναζητούν την ταυτότητά τους απλά στην ανάμνηση της γλώσσας – που έχει χάσει την ζωντάνια και τη δυναμική που προσδίδει η ζωή ενός κυρίαρχου έθνους – στην θρησκεία και στην προγονολατρία, όπως παλιά έκαναν οι φυλές. Στους μετανάστες το έθνος έχει χάσει το υλικό του περιεχόμενο κι έχει υποβαθμιστεί σε προγονική καταγωγή, ενώ η πατρίδα έχει καταντήσει ανάμνηση.

Μ' αυτή την έννοια μπορεί ο μετανάστης να είναι ο ιδανικός άνθρωπος του φυσικού δικαίου όπως τον ονειρευόταν ο διαφωτισμός των μεγάλων αστών διανοητών του 17ου και 18ου αιώνα με μόνο προσόν την ελευθερία του ατόμου στην πιο ακραία κατάληξή της, αλλά έχει χάσει κάθε αληθινά ανθρώπινο περιεχόμενο. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μια αφηρημένη έννοια που προσδιορίζεται από το δίκαιο της φύσης, αλλά διαθέτει συγκεκριμένη ιστορική ταυτότητα. Μια ταυτότητα που τον κάνει ξεχωριστό και δίνει μια τεράστια ποικιλία στον τρόπο πραγμάτωσης του κοινωνικού ανθρώπου από την εποχή που απελευθερώθηκε οριστικά από τα ζωώδη ένστικτα και την νομαδική ζωή με την μόνιμη εγκατάστασή του σε έναν τόπο. Δίχως την μόνιμη εγκατάσταση δεν θα υπήρχε ιστορία για τον άνθρωπο, ούτε για την κοινωνία. Κι επομένως απάτριδες άνθρωποι δεν μπορούν να υπάρξουν, παρά μόνο επιστρέφοντας στην κατάσταση των νομάδων που σήμερα είναι δούλοι του πλούτου.

Σήμερα μάλιστα το παγκόσμιο κεφάλαιο κατόρθωσε μέσα από τις αγορές και τους υπερεθνικούς σχηματισμούς να διεθνοποιήσει την παλιά μεγαλοκρατική πολιτική του ιμπεριαλισμού, δηλαδή του παγκόσμιου επεκτατισμού. Σήμερα ζούμε έναν ιμπεριαλισμό που δεν εκπορεύεται απλά από κάποια μεγάλα κράτη εναντίον όλων των άλλων, αλλά έναν παγκόσμιο επεκτατισμό όπου όλοι στρέφονται εναντίον όλων ακόμη και στο εσωτερικό των μεγάλων δυνάμεων, χωρίς όρια, κανόνες και σύνορα.

Σε μια εποχή λοιπόν όπου κυριαρχεί όσο ποτέ άλλοτε το δόγμα του Χομπς, bellum omnium contra omnes, ακόμη και τα συγκροτημένα κράτη με την παλιά Ναπολεόντια έννοια είναι πρόβλημα, εμπόδιο, ανάχωμα. Κι έτσι τα κράτη αποστεώνονται, αποκόβονται από τους λαούς και τα έθνη που την πολιτική τους συγκρότηση εξέφρασαν ιστορικά. Στη θέση του δημόσιου συμφέροντος – ακόμη και με την μορφή που υπήρχε στο παραδοσιακό αστικό κράτος όπου το δημόσιο συμφέρον δεν ήταν παρά η μετάλλαξη του ιδιαίτερου ταξικού συμφέροντος της κυρίαρχης τάξης σε γενικό συμφέρον του λαού και του έθνους – τίθεται το συμφέρον των διεθνών αγορών και του παγκόσμιου εποικοδομήματος που αντιστοιχεί σ' αυτές.

Τα έθνη εξαϋλώνονται, οι λαοί ξεριζώνονται με την βία του πολέμου, ή της οικονομίας των αγορών και μετατρέπονται σε πληθυσμούς δουλοπάροικων. Μεγάλα τμήματα αυτών των πληθυσμών μετατρέπονται σε σύγχρονους νομάδες, σε σύγχρονους τροφοσυλλέκτες, όπως οι παλιοί προϊστορικοί πρόγονοι του ανθρώπου. Η μόνη διαφορά με τους δούλους που κατά εκατομμύρια μετακίνησε ο μερκαντιλισμός τον 18ο αιώνα για να πυροδοτήσει την βιομηχανική επανάσταση, είναι ότι σήμερα, οι σημερινοί δούλοι που έχουν ονομαστεί μετανάστες, μετακινούνται με ίδια έξοδα αλλά από τους ίδιους δρόμους του δουλεμπορίου.

Όποιος λοιπόν σήμερα δεν σηκώνει τη σημαία της πατρίδας ενάντια στις δυνάμεις του παγκόσμιου κεφαλαίου και των δομών παγκόσμιας διακυβέρνησης που το ίδιο και το πολιτικό του προσωπικό οικοδομεί, τότε όχι μόνο είναι ανίκανος να μιλήσει, ή να ασκήσει ταξική πολιτική υπέρ των καταπιεσμένων και της εργατικής τάξης, αλλά είναι όργανο, μαριονέτα, ακόμη κι αν δεν το έχει αντιληφθεί, του ταξικού εχθρού. Την μόνη ταξική αντίληψη που μπορεί να υπηρετήσει είναι εκείνη του παγκόσμιου κεφαλαίου, το μόνο σήμερα που δεν θέλει και δεν χρειάζεται σύνορα.

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 21 Νοεμβρίου 2013, http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_21.html

Πολιτική, χρυσός, φούσκες και επιτόκια

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

«Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία της Δύσης έχει πλέον αλωθεί από την οικονομική εξουσία και είναι «υποχείριο» της – οπότε έχει τελειώσει ο ρόλος της. Η μοναδική δυνατότητα διατήρησης του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η άμεση δημοκρατία, σε περιβάλλον μικτής οικονομίας – ενώ οι οδυνηρές εναλλακτικές είναι οι κεντρικά κατευθυνόμενες οικονομίες, με τις εκάστοτε σημαντικές ιδιαιτερότητες τους: ο εθνικοσοσιαλισμός και ο κομμουνισμός».

Άρθρο

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας προσπάθησε να καθησυχάσει τους Γερμανούς, σε σχέση με την παραμονή του στην εξουσία, διαβεβαιώνοντας τους ότι, υπάρχουν αρκετοί «προδότες» βουλευτές στην αντιπολίτευση – με τους οποίους θα μπορούσε να κλείσει τυχόν «κενά» που θα παρουσιάζονταν στα κόμματα της συγκυβέρνησης, οπότε δεν υπάρχει φόβος να πέσει πριν ή κατά τη διάρκεια της προεδρίας της Ευρώπης.

Άλλωστε έχει δοκιμάσει με επιτυχία τη συνταγή, αποδεκατίζοντας ένα «όμορο» κόμμα, με τη μέθοδο της «υπεξαίρεσης» των βουλευτών του – με αντίτιμο μία θέση στη Βουλή ή/και στην κυβέρνηση. Σύμφωνα δε με ορισμένους κακόπιστους σχολιαστές του, «κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια» – έχοντας προσωπική εμπειρία στην «καθαίρεση» ενός κόμματος, το οποίο στη συνέχεια τον επιβράβευσε με τη θέση του προέδρου του.

Ακόμη ένας πρωθυπουργός λοιπόν εξευτελίζει διεθνώς την Ελλάδα, συνεχίζοντας παράλληλα την «επαιτεία», την ανερυθρίαστη ζητιανιά καλύτερα του προκατόχου του – ενώ η Γερμανία, η οποία τον ελέγχει πλήρως, διαθέτοντας πιθανότατα «τεκμήρια πολιτικής διαφθοράς» του κόμματος που ηγείται, δεν έχει καμία αντίρρηση να συνεχίσει να τον ενισχύει.

Άλλωστε τα λόγια δεν κοστίζουν απολύτως τίποτα – ενώ τόσο το κυβερνών κόμμα, όσο και ο πρωθυπουργός, ταιριάζουν περισσότερο στα σχέδια της. Θα ήταν όμως καλό να γνωρίζει ο Έλληνας πρωθυπουργός ότι οι Γερμανοί, από τη φύση τους, αντιπαθούν την αποστασία, όσο ίσως κανένας άλλος λαός – γεγονός που θα το διαπιστώσει πολύ σύντομα.

Μελετώντας τον προϋπολογισμό και βλέποντας τις ίδιες ασκήσεις επί χάρτου, με την ίδια συνταγή, μας ήλθε στο νου ο Einstein, με τη γνωστή του ρήση: «Ο ορισμός της ανοησίας είναι να επαναλαμβάνεις το ίδιο πείραμα, προσδοκώντας διαφορετικά αποτελέσματα»

Ο ΧΡΥΣΟΣ

Ανεξάρτητα όμως από την «τραγική φαιδρότητα» της πολιτικής, συμπεριλαμβανομένης δυστυχώς της αξιωματικής αντιπολίτευσης (έχουμε την, ας ελπίσουμε λανθασμένη, εντύπωση ότι, εάν κυβερνούσε, θα ανακαλύπταμε πως δεν έχουμε δει ακόμη τίποτα), στις διεθνείς αγορές τα πράγματα εξελίσσονται ραγδαία – ενώ, κρίνοντας από την πτώση της τιμής του χρυσού (διάγραμμα), προβλέπεται από τις αγορές παγκόσμιος αποπληθωρισμός. Στη συνέχεια υπερπληθωρισμός, ο οποίος θα «αποτελειώσει» την ήδη καμένη γη – εάν φυσικά συνεχίσει να ακολουθείται η ίδια πολιτική.

Πτώση της τιμής του χρυσού.

Η Goldman Sachs πάντως «μαντεύει» μία πολύ μεγάλη πτώση της τιμής του χρυσού για το 2014, της τάξης του -15% (από -26% το 2013), στα επίπεδα των 1.057 $ ανά ουγγιά. Τεκμηριώνει δε τη θέση της με το ότι, επειδή η τιμή του χρυσού έχει σχέση με την ποσότητα των χρημάτων που κυκλοφορούν, η προβλεπόμενη μείωση τους από τη Fed ενωρίτερα του αναμενομένου, θα οδηγήσει στην πτώση της (άρα και στην κατάρρευση των χρηματιστηρίων, επιβεβαιώνοντας ακόμη μία φορά την κατάρα της Fed).

Εν τούτοις, είναι αρκετοί αυτοί που αναρωτιούνται γιατί αυξάνει τις αγορές χρυσού, αφού προβλέπει πτώση της τιμής του – με τελευταία ενέργεια της την αγορά ολόκληρου του χρυσού της Βενεζουέλας έναντι 1,84 δις $, μέσω ενός Swap διαρκείας 7 ετών.

Ο σοσιαλισμός της Καραϊβικής, όπως αποκαλείται η πολιτική της χώρας, η οποία μαστίζεται από έναν υπερπληθωρισμό άνευ προηγουμένου (283% ετήσια), κινδυνεύει πάντως να χρεοκοπήσει – γεγονός που αποδεικνύει το πόσο δύσκολος είναι ο χειρισμός ενός εθνικού νομίσματος, από ανίκανους πολιτικούς. Επίσης αποδεικνύει πόσο επικίνδυνοι είναι οι «χαρισματικοί ηγέτες», οι οποίο αφήνουν πίσω τους συνήθως «καμένη γη».

Κατά τη διάρκεια της τεράστιας αυτής αγοράς της Goldman Sachs, η τιμή του χρυσού κατέρρευσε βραχυπρόθεσμα και σταμάτησε για λίγο η διαπραγμάτευση του – αν και πολλοί το συνδύασαν με τις υποψίες της Βρετανίας, καθώς επίσης με τις έρευνες που δρομολόγησε, σε σχέση με τη χειραγώγηση της τιμής του χρυσού.

ΤΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ

Περαιτέρω, ορισμένοι σοβαροί οικονομολόγοι θεωρούν ότι, οι φούσκες στα χρηματιστήρια θα μπορούσαν να αποφευχθούν, εάν υπήρχε ο κανόνας του χρυσού – η σύνδεση δηλαδή της ποσότητας των χρημάτων που εκτυπώνονται, με το χρυσό. Χωρίς βέβαια να είναι κανείς απόλυτος, η εμπειρία της φούσκας του 1920, καθώς επίσης της κατάρρευσης του 1929 που ακολούθησε (διάγραμμα), αποδεικνύει το αντίθετο – αφού τότε το δολάριο, συνεχώς από το 1879, ήταν συνδεδεμένο με το χρυσό.

Μέσος όρος των τιμών των μετοχών από το 1920 έως το 1932

Ειδικότερα, όταν ισχύει ο κανόνας του χρυσού, αυτό που επηρεάζεται είναι η σχέση μεταξύ των αποθεμάτων χρυσού, καθώς επίσης των χαρτονομισμάτων που κυκλοφορούν – όπου στις περισσότερες χώρες οι κεντρικές τράπεζες φροντίζουν έτσι ώστε, κατ' ελάχιστο το 40% των χαρτονομισμάτων που κυκλοφορούν να είναι καλυμμένα με χρυσό.

Όταν όμως το εμπορικό τραπεζικό σύστημα μέσω του «πολλαπλασιαστή χρήματος», των πιστώσεων δηλαδή που παρέχει, αυξάνει σε μεγάλο βαθμό την ποσότητα χρήματος, δεν έρχεται σε αντίθεση με τον κανόνα του χρυσού – γεγονός που συνέβη το 1920.

Από την άλλη πλευρά, όταν μία κεντρική τράπεζα έχει στη διάθεση της μεγάλα αποθέματα χρυσού, τότε μπορεί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να αυξήσει μαζικά την ποσότητα των χαρτονομισμάτων που κυκλοφορούν – γεγονός που επίσης συνέβη το 1920, όπου η Fed είχε στην κατοχή της τεράστιες ποσότητες χρυσού, οπότε δεν εμποδιζόταν από τον κανόνα η επεκτατική πολιτική χρήματος που ακολούθησε.

Την ίδια εποχή, η κατάσταση της Τράπεζας της Αγγλίας ήταν εντελώς διαφορετική – αφού είχε ελάχιστα αποθέματα χρυσού στη διάθεση της, οπότε ήταν υποχρεωμένη να υφίσταται τις συνέπειες ενός υπερεκτιμημένου νομίσματος (στερλίνα). Τα βασικά της επιτόκια δε ήταν αναγκαστικά πολύ υψηλά, μετά την υιοθέτηση του κανόνα του χρυσού το 1925.

Η Fed προσπάθησε τότε να βοηθήσει την Αγγλία, μειώνοντας το 1927 τα επιτόκια της – γεγονός όμως που προκάλεσε την κατακόρυφη άνοδο της Wall Street, παρά τη σύνδεση της Fed με τον κανόνα του χρυσού. Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται τα βασικά επιτόκια στην Αγγλία και τις Η.Π.Α. – όπου διαπιστώνεται ότι ήταν χαμηλότερα στην Αγγλία, από το 1925 έως το 1929.

Τα βασικά επιτόκια στην Αγγλία (διακεκομμένη γραμμή) και τις Η.Π.Α.

Κοιτώντας το διάγραμμα κανείς πιο προσεκτικά διαπιστώνει ότι, η Τράπεζα της Αγγλίας προσπάθησε το 1925 να μειώσει τα επιτόκια της – υποχρεώθηκε όμως να αλλάξει αμέσως πορεία, λόγω της αύξησης των επιτοκίων από τη Fed. Στις αρχές του 1927 η Τράπεζα της Αγγλίας δοκίμασε ξανά να μειώσει το βασικό της επιτόκιο – με επιτυχία αυτή τη φορά, επειδή η Fed τη βοήθησε, μειώνοντας και αυτή τα επιτόκια της.

Την περίοδο 1928-29 η Fed, προσπαθώντας να αναχαιτίσει την άνοδο των χρηματιστηρίων, την εκτός ελέγχου κερδοσκοπία δηλαδή, άλλαξε πορεία – αυξάνοντας σε χρόνο ρεκόρ τα επιτόκια της. Η Τράπεζα της Αγγλίας την ακολούθησε αμέσως, χωρίς όμως τελικά να αποφευχθεί το μεγάλο κραχ – ενώ η σχέση εκείνης της εποχής με τη σημερινή φαίνεται καθαρά στο διάγραμμα που ακολουθεί.

Ιστορικά επίπεδα χρέους ως ποσοστό επί του ΑΕΠ.

Αυτό που συμπεραίνεται πάντως από την κρίση του 1929 είναι το ότι, εάν θέλει να εμποδίσει κανείς τις φούσκες, θα πρέπει να «ρυθμίσει» κυρίως το τραπεζικό σύστημα – όχι το συναλλαγματικό.

Επομένως, ο κανόνας του χρυσού δεν μπορεί να μας προστατεύσει από τις φούσκες – όπου, στην προκειμένη περίπτωση, ο διαχωρισμός των τραπεζών σε επενδυτικές και αμιγώς εμπορικές, καθώς επίσης η άμεση απαγόρευση των χρηματοπιστωτικών όπλων μαζικής καταστροφής (παράγωγα), θα ήταν η μοναδική δυνατότητα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ολοκληρώνοντας, παρά το ότι ο βασικός δείκτης των Η.Π.Α. ακολουθεί πιστά την πορεία της αύξησης του Ισολογισμού της Fed (διάγραμμα), οπότε ο περιορισμός της ρευστότητας που σχεδιάζεται θα προκαλούσε την ελεγχόμενη πτώση των χρηματιστηρίων (μέσω της προσεκτικής, σταδιακής μείωσης των πακέτων QE), έχουμε την άποψη πως κάτι απρόβλεπτο θα συμβεί – το οποίο θα μας οδηγήσει ξανά σε μία χρηματιστηριακή κατάρρευση.

Το ισοζύγιο της Fed (πράσινο) και ο δείκτης S&P500 (μπλε) το 2013.

Εάν αυτό «το απρόβλεπτο κάτι» θα είναι η ραγδαία αύξηση των επιτοκίων, λόγω φόβων υπερπληθωρισμού, είναι κάτι που θα αποδειχθεί σύντομα – το αργότερο εντός του 2014.

Σε κάθε περίπτωση, τα χρηματιστήρια δεν μπορούν να ανεβαίνουν συνέχεια, «ερήμην» της πραγματικής οικονομίας, όπως συμβαίνει ξανά σήμερα – ενώ έχουμε την εντύπωση ότι οι περισσότεροι «επενδυτές», παρά το ότι ακολουθούν υποχρεωτικά την τάση κερδίζοντας τεράστια ποσά, είναι «με το χέρι στη σκανδάλη» – κάτι που ίσως σημαίνει ότι, «το απρόβλεπτο κάτι» θα μπορούσε να είναι η πρώτη μαζική πώληση μετοχών, από κάποιο ισχυρό επενδυτικό κεφάλαιο.

* Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο "Υπέρβαση Εξουσίας", το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο "Η κρίση των κρίσεων".

Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.

Η δημοσιογραφία της αθλιότητας και η αθλιότητα της «δημοσιογραφίας»

Του Γιώργου Κατρούγκαλου*

Την τελευταία φορά (20/11), καλεσμένος στο βιβλιοπωλείο «Free Thinking Zone» χρησιμοποίησα και ένα απόσπασμα του φιλελεύθερου στοχαστή J. S. Mill (από το «The French law against the Press») για να στηρίξω το επιχείρημα ότι η βία είναι πάντα κάτι κακό, μερικές φορές όμως είναι αδύνατο να την αποφύγουμε, όπως συμβαίνει και στις περιπτώσεις της ατομικής νόμιμης άμυνας, προκειμένου να αποτρέψουμε ένα μεγαλύτερο κακό, όπως την τυραννία ενός αυταρχικού καθεστώτος.

Διάφορα συστημικά ΜΜΕ, σαν να συντονίζονται από ένα αόρατο αρχισυντάκτη, αντέδρασαν στα αυτονόητα αυτά, διαστρεβλώνοντας τις θέσεις μου και παρουσιάζοντάς με ως αχαλίνωτο οπαδό της βίας.

Η κυρία Καρολίνα Παπακώστα, π.χ., στα «Νέα» (21/11) έγραψε ότι είπα, τάχα, στους συνομιλητές μου, σε εισαγωγικά, άρα verbatim: «Αυτό που ενώνει εσάς τους τρεις και σας χωρίζει από εμένα είναι ότι εσείς είστε υπέρ της εξουσίας. Όταν έχουμε άδικο καθεστώς η αντίσταση πρέπει να παίρνει βίαιη μορφή». Το πρώτο πράγματι το είπα και, κατά τη γνώμη μου, είναι αλήθεια. (Ένας τους, π.χ., έχει δημοσιεύσει άρθρο με τίτλο «Ζήτω το Μνημόνιο!»). Οχι όμως και τη δεύτερη φράση, που με την αδιάστικτη γενικότητά της φέρει και το βασικό φορτίο της σπίλωσης. Εμφανίζομαι, με άλλα λόγια, να υποστηρίζω τον παραλογισμό ότι μπροστά στην αδικία, ακόμη και αν υπάρχουν άλλοι τρόποι να τη διορθώσουμε, πρέπει να παθαίνουμε αμόκ και να πηγαίνουμε για αίμα…

 Το ίδιο σκόπιμα παραπλανητικό απόσπασμα αντέγραψε και ο κύριος Μανδραβέλης στη σεβάσμια γεροντοκόρη του αστικού Τύπου, την «Καθημερινή» (22/11). Μα το ίδιο ακριβώς, χωρίς να κάνει τον κόπο να το διασταυρώσει. Και η μεν κυρία Παπακώστα έχει επιλέξει το ρόλο ενός σύγχρονου γελωτοποιού της εξουσίας. Γράφει ημιευθυμογραφικά κείμενα σε βάρος όσων ενοχλούν το Συγκρότημα, σε μια αποστολή ειρωνείας και γελοιοποίησης. (Και αυτά στην εφημερίδα του Ψαθά! Η Μαντάμ Σουσού ως Γκόλεμ…). Αν είμαστε επιεικείς θα χαρακτηρίζαμε τα γραφτά της απαράδεκτα, αν είμαστε πιο αυστηροί κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση της συντάκτριάς τους. Πάντως, η ιδιοσυστασία του είδους γραφής της επιτρέπει ελευθεριότητες. Δεν την παίρνει, δα, και κανείς πολύ στα σοβαρά.

 Γιατί να τη μαϊμουδίσει όμως ο, υποτίθεται, σοβαρότερος Μανδραβέλης; Και ποια η σκοπιμότητα; Η απάντηση είναι απλή: Ο κύριος Μανδραβέλης δεν είναι δημοσιογράφος. Τουλάχιστον όχι με την έννοια που ήταν η Ελένη Βλάχου ή ο Γ.Α.Β. Δεν είναι τυχαία η προσωρινή διαγραφή του από την ΕΣΗΕΑ. Δεν αγνοεί απλώς την αλφαβήτα της δημοσιογραφίας, ότι το σχόλιο πρέπει να είναι διακριτό του γεγονότος και ότι οι πηγές πρέπει να διασταυρώνονται. (Κάντε, π.χ., ένα google για τις «ανακρίβειες» – είμαι ευγενής… –  που έγραφε για την Ισλανδία, μιαν άλλη χώρα που αντιστάθηκε στη διεθνή των εκβιαστών).

 Είναι και αυτός ταγμένος στην ίδια αποστολή: Ακόμη και όταν θεωρητικολογεί ως philosophe rate σκοπός του είναι ένας, να υπηρετεί απολογητικά το νεοφιλελεύθερο βιασμό της χώρας. Αλλοτε άμεσα και άλλοτε έμμεσα, συκοφαντώντας όσους αρθρώνουν κριτική φωνή. Η σκόπιμη διαστροφή των όσων είπα είναι ελάχιστο πταίσμα μπροστά στις μαγικές εικόνες και τις ασκήσεις διπλολαλιάς υπέρ των μνημονίων που διαμεσολαβούνται και αναπαράγονται από τον ίδιο και τους άλλους «δημοσιογράφους» – παπαγαλάκια.

Την πρώτη φορά που ασχολήθηκαν μαζί μου, μετά τη συμμετοχή μου στην «Ανατροπή», εγώ δεν ασχολήθηκα μαζί τους. Ποιος ο λόγος; Οι απόψεις μου ήταν προσιτές σε όλους και δεν μπορούσαν να διαστρεβλωθούν. Αντέδρασα τώρα διαφορετικά γιατί, όπως δεν υπάρχει ανάλογη πρόσβαση στις πρόσφατες ομιλίες μου, μπορεί μερικοί να πίστευαν ότι έχει κάποια βάση η ιερεμιάδα των «δημοσιογράφων» του κόμματος του μνημονίου. Μέχρι εδώ, όμως. Δεν θα απαντήσω ξανά σε παρόμοια φληναφήματα. Όπως λένε και οι Αμερικανοί, ο καθένας μπορεί να παλέψει με ένα γουρούνι μέσα στη λάσπη. Το πρόβλημα είναι ότι του γουρουνιού του αρέσει…

* Ο. κ. Κατρούγκαλος είναι καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου ΔΠ 

ΠΗΓΗ: Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία, Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013,  http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=400694

Οι κακοί σαμαρίτες

Του παπα Ηλία Υφαντή

Μιλώντας για κακούς σαμαρίτες, εννοούμε απλά τους αμετανόητους οπαδούς του κ. Σαμαρά. Και γιατί τους λέμε κακούς; Επειδή πήραν τη σκυτάλη της προδοσίας και του δοσιλογισμού απ' τους οπαδούς του κ. Παπανδρέου και συνεχίζουν ακάθεκτοι το ολέθριο έργο τους.

Με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάζονται οι άνεργοι, οι άστεγοι, κι εκείνοι, που αυτοκτονούν από απελπισία, εξαιτίας του οικονομικού αδιεξόδου, που αντιμετωπίζουν. Και όχι μόνο δεν έχουν τύψεις συνειδήσεως και στοιχειώδη φιλοτιμία και ντροπή, αλλά έχουν κιόλας αποθρασυνθεί. Με αποτέλεσμα να αξιώνουν να μη μιλούν οι παπάδες στις εκκλησιές για το έγκλημα, που διαπράττεται σε βάρος της πατρίδας και του λαού απ' τις μνημονιακές κυβερνήσεις.

Γεγονός, που συνέβη και στην περίπτωσή του παπα-Ηλία. Αφού φρόντισαν να τον εξορίσουν απ' όλες, σχεδόν,  τις εκκλησιές του Αγρινίου. Από φόβο μήπως ξυπνήσουν τα θύματα της απάτης του κ. Σαμαρά και χαλάσει η σούπα της εκλογικής πελατείας του. Η οποία, παρότι, σε μεγάλο ποσοστό βιοπαλεύει, επιμένει να σύρεται όπισθέν του…

Και λέμε βιοπαλεύει, γιατί, όπως προσφυέστατα λένε κάποιοι, οι τυφλοί οπαδοί του Σαμαρά δεν είναι μόνο κάποιοι βολεμένοι, αλλά και, στη συντριπτική τους πλειονότητα, κάποιοι «βλαμμένοι». Πάμπτωχοι, δηλαδή, που φυτοζωούν και αργοπεθαίνουν και δεν καταλαβαίνουν ότι με τη συμπεριφορά τους αυτή αποδεικνύονται, όχι μόνο άφρονες, αλλά και αυτόχειρες. Γεγονός, που συνιστά τραγική ειρωνεία για όσους θέλουν να λέγονται χριστιανοί. Αφού, στην περίπτωση αυτή, δεν χάνουν μόνο την επίγεια, αλλά και την αιώνια ζωή. Για τον πρόσθετο λόγο ότι γίνονται συμμέτοχοι στη δολοφονία τόσων συνανθρώπων τους.

Για τους κακούς, λοιπόν, αυτούς σαμαρίτες, τους άφρονες, τους αυτόχειρες, μιλήσαμε στην Πλατεία Δημοκρατίας του Αγρινίου με αφορμή την ημέρα του Πολυτεχνείου: Ο καθηγητής Νίκος Στάμος, ο οδοντίατρος Γιώργος Υφαντής και ο παπα- Ηλίας.

Ομιλίες, που, όπως φαίνεται, έκαμαν ιδιαίτερη εντύπωση σε όσους τις άκουσαν. Με αποτέλεσμα να υπάρξουν και ανάλογες αντιδράσεις, οι οποίες δείχνουν, αν μη τι άλλο, ότι το καθεστώς διέρχεται δύσκολες μέρες και είναι εξαιρετικά προβληματισμένο.

Πιο συγκεκριμένα, μεταξύ πολλών άλλων:

Κάποιος πρώην δικαστικός λειτουργός, για παράδειγμα, μας «εγκάλεσε», επειδή είπαμε τον κ. Σαμαρά «Αντωνάκη». Ενώ δεν πρόκειται παρά για το υποκοριστικό του ονόματός του. Όταν αναλογιστούμε ότι ακόμη και ο πρωτοκλασάτος τωρινός υπουργός του, ο κ. Άδωνης Γεωργιάδης, τον χαρακτήρισε ως τον «μεγαλύτερο καραγκιόζη»! Και πολλοί άλλοι πολύ χειρότερα…

Ο Σ/τος Μητροπολίτης Αιτ/νίας κ. Κοσμάς κάλεσε τον παπα-Ηλία και του συνέστησε να κάνει πνευματικά κηρύγματα. Σάμπως τα κηρύγματα, που αναφέρονται στην πατρίδα, τη θρησκεία, τη δικαιοσύνη, την παιδεία, στον Πατροκοσμά, τον Πρόδρομο, το Σταυρό, την 28^η Οκτωβρίο9υ, κλπ, να μην είναι πνευματικά…

Επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι ο τοπικός τηλεοπτικός σταθμός «Αχελώος», παρότι αναφέρθηκε στα λεγόμενα του καθηγητή κ. Νίκου Στάμου, απέφυγε επιμελώς να κάμει έστω και τον παραμικρό υπαινιγμό για τα λεγόμενα του παπα-Ηλία. Παρότι είχε πάρει σχετικά στιγμιότυπα. Προφανώς, ακολουθώντας το «νόμο της σιωπής» των τοπικών πολιτικών και εκκλησιαστικών παραγόντων…

Αυτό, που ιδιαιτέρως πρέπει να τονιστεί είναι ότι τα λεγόμενα του παπα-Ηλία απηχούν προσωπικές του απόψεις και δεν εκφράζουν απαραιτήτως τις θέσεις του ΕΠΑΜ, από το οποίο ο παπα-Ηλίας είναι απλά φιλοξενούμενος. Όπως θα μπορούσε να ήταν και ο οποιοσδήποτε άλλος, που θα μπορούσε να πάρει μέρος στις εκδηλώσεις αυτές.

Σας διαβιβάζουμε τις ομιλίες της εκδήλωσης αυτής και παρακαλούμε για την προώθησή τους. Έτσι ώστε να έχουμε κι εμείς το κουράγιο να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας. Βέβαια καθυστερήσαμε υπερβολικά. Αλλά οι ομιλίες αυτού του είδους δεν χάνουν ποτέ την επικαιρότητά τους…

Η ηλεκτρονική, λοιπόν,  διεύθυνση του τελευταίου-σχετικού με την εκδήλωση της 17 Νοέμβρη-βίντεο είναι: http://www.youtube.com/watch?v=28lCVYksIqQ. Και βέβαια σας ευχαριστούμε όλους για όλη τη μέχρι τώρα συμπαράστασή σας.

Για τους συντελεστές της εκδήλωσης

παπα-Ηλίας.

ΠΗΓΗ: Νοεμβρίου 25, 2013, http://papailiasyfantis.wordpress.com/

Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η 25η Νοεμβρίου ορίστηκε ως ημέρα εορτασμού της εθνικής αντίστασης. Βέβαια, αν θέλουμε να ακριβολογήσουμε, η αντίσταση κατά των κατακτητών δεν υπήρξε στην κυριολεξία εθνική, αφού οι πρωταγωνιστές της, αριστεροί και δεξιοί, είχαν θέσει, με ελάχιστες εξαιρέσεις, την ιδεολογία τους πάνω από την πατρίδα μας. Γι' αυτό άλλωστε και οι «σύμμαχοί» μας δεν δυσκολεύτηκαν διόλου να μας εξωθήσουν στον αδελφοκτόνο σπαραγμό μετά τη λήξη του μεγάλου πολέμου. Υπήρξε όμως εθνική για όλους εκείνους τους πατριώτες, που αποκρίθηκαν στο όποιο κάλεσμα για αγώνα κατά των κατακτητών με μοναδικό σκοπό την απελευθέρωση της πατρίδας μας.

Η αντίσταση φάνταζε αποκρουστική στα μάτια των νικητών του εμφυλίου, καθώς αυτοί, για να εξασφαλίσουν τη νίκη τους, είχαν αμνηστεύσει τους προδότες – συνεργάτες των κατακτητών. Μάλιστα έδωσαν στη συνέχεια σ' αυτούς την εξουσία να τρομοκρατούν στην ύπαιθρο όλους εκείνους που στρατεύτηκαν στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και να προσάπτουν σ' αυτούς την κατηγορία του «μιάσματος», του εθνικού μειοδότη, λόγω της συμπόρευσης τους τάχα με τον ξενοκίνητο κομμουνισμό, και να μονοπωλούν επί δεκαετίες με αποκορύφωμα την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας τον τίτλο του εθνικόφρονα! Σαν να μην ήταν  όλοι εκείνοι, που είχαν καταφύγει στην Αίγυπτο και ζούσαν ως παράσιτα στην «αυλή» των Άγγλων αποικιοκρατών τόσο ξενοκίνητοι, όσο και οι σταλινικοί «ειδωλολάτρες»!

Οι κομμουνιστές αποδέχθηκαν ευχαρίστως αυτή την υποτίμηση της αντίστασης εκ μέρους των νικητών του εμφυλίου. Αναγνώριζαν κατ' αυτόν τον τρόπο οι κρατούντες εμμέσως πλην σαφώς ότι αυτή υπήρξε έργο των κομμουνιστών, έστω και αν ελάχιστοι από τους στρατευθέντες στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ γνώριζαν τι είναι ο κομμουνισμός! Οι ηττημένοι κάνουν λόγο κυρίως για την αντίσταση στο βουνό και παραθεωρούν την αντίσταση στις πόλεις, την οποία εν πολλοίς δεν κατάφεραν να ελέγξουν. Ακόμη και εκείνο το λαμπρό κατόρθωμα της ανατίναξης του κτιρίου, που είχε διατεθεί από τους Γερμανούς κατακτητές στους δοσιλόγους συνεργάτες τους της ΕΣΠΟ (Εθνικής σοσιαλιστικής πατριωτικής (!) οργάνωσης) έσπευσαν να μειώσουν με καταγγελία της ενέργειας ως άκαιρης μόνο και μόνο επειδή δεν την οργάνωσαν αυτοί!

Οι οργανώσαντες τη δολιοφθορά (20.9.1942) ήσαν μέλη της ΠΕΑΝ (Πανελλήνιας ένωσης αγωνιζομένων νέων). Ας μνημονεύσουμε τα ονόματά τους, που οι πάντες έχουν παραδώσει στη λήθη: Κώστας Περρίκος, αξιωματικός της αεροπορίας, Αντώνης Μυτιληναίος,  τεχνικός τηλεπικοινωνιών, Σπύρος Γαλάτης, φοιτητής Νομικής και Ιουλία Μπίμπα, δασκάλα. Από την έκρηξη καταστράφηκε το κτίριο και φονεύτηκαν 42 Γερμανοί και 29 «Έλληνες» συνεργάτες τους! Σχεδόν αμέσως, η Γκεστάπο εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό για τη σύλληψη των δραστών της βομβιστικής επίθεσης. Χρειάστηκαν τη συνδρομή ενός προδότη υπαξιωματικού της Χωροφυλακής, του Πολύκαρπου Νταλιάνη, για να εξαρθρώσουν μετά δίμηνο τον επιχειρησιακό πυρήνα της ΠΕΑΝ. Περρίκος, Μπίμπα, Μυτιληναίος και Γαλάτης συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στα ανακριτικά γραφεία της Γκεστάπο. Παρότι υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια, δεν λύγισαν και δεν μίλησαν. Μάλιστα, ο Αντώνης Μυτιληναίος κατόρθωσε να δραπετεύσει και να διαφύγει στη Μέση Ανατολή. Πολλά από τα μέλη της ΠΕΑΝ συμπαθούσαν τον πολιτικό Παναγιώτη Κανελλόπουλο, ο οποίος είχε επιλέξει, όπως και πλείστοι όσοι αστοί πολιτικοί, τη φυγή στην Αίγυπτο, για να καλοπερνά στις δεξιώσεις των «συμμαχικών» πρεσβειών στο Κάιρο και να ετοιμάζεται για την επάνοδο στην εξουσία μετά τη διανομή της «λείας»! Μετά το κτύπημα η ΕΣΠΟ δεν ξανασυστάθηκε!

Μία ακόμη λαμπρή περίπτωση αντιστασιακής δράσης είναι αυτή της οργάνωσης «Μπουμπουλίνα». Αυτή την ίδρυσε η εθνομάρτυς Λέλα Καραγιάνη. Μητέρα που είχε εφτά παιδιά να φροντίσει, να θρέψει, να μεγαλώσει. Όμως ήταν τόση η αγάπη της για την πατρίδα που έβαλε την οικογένεια σε δεύτερη μοίρα. Υπεράνω όλων η Πατρίδα! Ακριβώς όπως δίδασκαν οι πρόγονοί μας. Άρχισε να προκαλεί δολιοφθορές σε βάρος των κατακτητών και ήλθε σε επαφή με το συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, όπου διεβίβαζε πληροφορίες για τις κινήσεις του εχθρού. Oι Γερμανοί προσπαθούσαν να την ανακαλύψουν, αλλά δεν το κατόρθωναν. Και ενώ πια ροδοχάραζε η ελευθερία πάνω απ' την τυραννισμένη χώρα, η Λέλα Καραγιάννη, ύστερα από προδοσία, συνελήφθη μαζί με τα 5 μεγαλύτερα παιδιά της. Στα χέρια των Ες-Ες μαρτύρησε, αλλά δεν πτοήθηκε. Δεν απεκάλυψε κανένα συναγωνιστή ούτε όταν βρέθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αντίθετα, βρήκε τον θάνατο, ψέλνοντας τον Εθνικό μας Ύμνο, τον ύμνο προς την Ελευθερία για την οποία θυσιάστηκε. Καταθέτει ο γυιός της εθνομάρτυρος Βύρων: «Oι γονείς μου, Νικόλαος και Λέλα Καραγιάννη, απέκτησαν επτά παιδιά. Εγώ είμαι το τέταρτο στη σειρά. Όλα μεγαλώσαμε μέσα σ' ένα χριστιανικό περιβάλλον, με τις παραδόσεις της φυλής μας, όπου η φιλοπατρία ήταν ανωτέρα στην ιεράρχηση των καθηκόντων. Είχαμε πάθος για την πατρίδα μας, που μας το ενέπνευσαν οι γονείς μας και προπάντων η μητέρα μας… Μ' αυτές τις πεποιθήσεις και τα ιδανικά, με τα οποία γαλουχηθήκαμε, δεν ήταν δυνατόν να αδιαφορήσουμε γι' αυτήν την Κατοχή και να περιμένουμε τους συμμάχους να νικήσουν και να μας ελευθερώσουν. Θυμάμαι τη μητέρα μας που έλεγε το αρχαίο ρητό «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», δηλαδή ότι έπρεπε ο κάθε Έλληνας να ξεσηκωθεί, να αγωνισθεί για την ελευθερία του και όχι να περιμένει τους συμμάχους να τον ελευθερώσουν. Και αυτό ακριβώς έκανε εκείνη. Ξεσηκώθηκε και αγωνίσθηκε». Αξίζει να τονιστεί ότι μεταξύ των προσώπων που παρείχαν πολύτιμες πληροφορίες στη Λέλα υπήρξαν Γερμανοί, Αυστριακοί και Ιταλοί αντίπαλοι του ναζισμού! Υπήρξαν άραγε αυτοί προδότες της πατρίδας τους, όπως οι άλλοι, οι απόγονοι του Εφιάλτη; Ασφαλώς όχι. Υπήρξαν ευσυνείδητοι άνθρωποι, που διέβλεπαν τον όλεθρο, στον οποίο έσερναν όχι μόνο τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά και την ίδια την πατρίδα τους τα θηρία του ολοκληρωτισμού!

Δεν θα παραλείψουμε να προβάλλουμε και κάποια λαμπρά παραδείγματα αγωνιστών της άλλης πλευράς. Τον Ιούλιο του 1943, η χιτλερική διοίκηση, αντιμέτωπη με τα κρίσιμα προβλήματα του πολέμου, πήρε την απόφαση να παραχωρήσει ολόκληρη τη Μακεδονία και τη Θράκη στους Βούλγαρους φασίστες. Η αντίδραση του λαού της Μακεδονίας στο εθνοκτόνο σχέδιο των κατακτητών υπήρξε άμεση. Δεν έμεινε όμως αδρανής και η πρωτεύουσα. Το ΕΑΜ οργάνωσε μεγαλειώδη συγκέντρωση κατά του διαμελισμού της χώρας και της παράδοσης του συνόλου της Μακεδονικής γης στους αιμοδιψείς Βουλγάρους (22.7.1943). Οι κατακτητές ήταν αποφασισμένοι να χτυπήσουν. Τη στιγμή που οι σημαίες (οι απαγορευμένες σήμερα ελληνικές σημαίες) είχαν φτάσει στην οδό Ομήρου, μπροστά στην Τράπεζα της Ελλάδας, εμφανίστηκαν τα τανκς. Μια ξανθιά κοπέλα όρμησε με τη σημαία και την ανέμιζε μπροστά απ' το τανκ. Μια ριπή τη έριξε κάτω νεκρή και οι ερπύστριες πέρασαν πάνω απ' το άψυχο κορμί της. Ήταν η Παναγιώτα Σταθοπούλου 16 ετών, μαθήτρια. Μια άλλη ΕΠΟΝίτισσα όρμησε στο τανκ, σκαρφάλωσε και χτύπησε τον οδηγό στο πρόσωπο. Μια σφαίρα, τη έριξε κι αυτή νεκρή. Ήταν η Κούλα Λίλη 17 ετών Ελληνοαμερικανίδα. Από το ίδιο τάνκ σκοτώθηκαν και άλλοι ατρόμητοι νέοι.

Αξιοθαύμαστη είναι και η στάση του Ναπολέοντα Σουκατζίδη στην προσφορά των ναζί να του χαρίσουν τη ζωή, επειδή γνώριζε πέντε γλώσσες και τους ήταν χρήσιμος ως διερμηνέας. Είπε ότι θα δεχόταν να ζήσει μόνο εάν δεν πήγαινε άλλος στο εκτελεστικό απόσπασμα στη θέση του. Οδηγήθηκε στην Καισαριανή και εκτελέστηκε. Τέλος αξίζει να μνημονεύσουμε και την περιφρούρηση του ηλεκτρικού σταθμού στο Κερατσίνι από δυνάμεις του ΕΛΑΣ, οι οποίες απέτρεψαν την καταστροφή του από τους υποχωρούντες Γερμανούς, ενώ οι Άγγλοι «σύμμαχοί» προ μηνών (11.1.1944) είχαν βομβαρδίσει στόχους στον Πειραιά και προκάλεσαν φοβερές καταστροφές!

Καλό είναι να γιορτάζεται η δολιοφθορά της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Όμως αυτή έγινε κατ' απαίτηση των Άγγλων, οι οποίοι ένοιωθαν ασφυκτικό τον κλοιό των στρατευμάτων του Ρόμελ. Εκεί ο αρχηγός του ΕΔΕΣ έδειξε δέσμιος των Άγγλων και ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ σύρθηκε απρόθυμα, όπως στη συνέχεια απρόθυμα συρόταν από τους επιτελείς του ΚΚΕ. Αυτή υπήρξε η πρώτη και τελευταία ενωτική αντιστασιακή δράση. Ευθύς αμέσως άρχισε ο εμφύλιος σπαραγμός, που μας οδήγησε στα Δεκεμβριανά και στον εμφύλιο.

Καλό είναι να συνειδητοποιήσουν οι πάντες, δεξιοί και αριστεροί, ότι έχει καθιερωθεί ημέρα εορτασμού της εθνικής αντιστάσεως. Πρέπει να πάψουν να αμαυρώνουν την επέτειο του ηρωικού ΟΧΙ της 28^ης Οκτωβρίου προβάλλοντας κατά την ημέρα αυτή την εθνική αντίσταση. Πρέπει ακόμη να προβάλλουν όλους εκείνους τους αγνούς πατριώτες που θυσίασαν τη ζωή τους για την πατρίδα, να καταγγέλλουν την εθνοκτόνο διχόνοια, τη δουλοπρέπεια στους ξένους «φίλους», «συμμάχους», «εταίρους» και «ομοϊδεάτες» και να στιγματίζουν όλους εκείνους τους προδότες, που παρέδωσαν στους κατακτητές αγνούς πατριώτες, οι οποίοι μαρτύρησαν στα κρατητήρια και εκτελέστηκαν τραγουδώντας τον εθνικό μας ύμνο:

Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά

Και σαν πρώτα ανδρειωμένη

Χαίρε, ώ χαίρε, Ελευθεριά                        

 «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 25-11-2013