Εθνική προδοσία και οικονομική εκτέλεση η πώληση του ηλεκτρικού δικτύου

 

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Μέχρι τώρα μόνο οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ ήξεραν, κι αυτοί από τις αφηγήσεις των παλιότερων, γιατί ο Άγιος Νικόλαος αποτελεί τον άγιο – προστάτη της ΔΕΗ. Ο λόγος είναι ότι αν δεν ηρεμούσε η θάλασσα, έτσι ώστε να μπορέσουν οι μαούνες να πιάσουν λιμάνι και να παραδώσουν το κάρβουνο για να δουλέψουν οι μηχανές ρεύμα δεν υπήρχε!

Η δύναμη της συνήθειας άφησε τον άγιο προστάτη των θαλασσινών να φυλάει την ΔΕΗ ακόμη και τις τελευταίες δεκαετίες που η ολοκλήρωση του εξηλεκτρισμού της χώρας, ένα έργο…… τιτάνιο στο μέγεθός του και… αξιοθαύμαστο στην τεχνική του πληρότητα, μετέτρεψε την εξάρτηση από τις μαούνες σε αναχρονισμό και θέμα συζήτησης μόνο στις παρέες των συνταξιούχων. Στο εξής όμως, ελέω Μνημονίων και Τρόικας, μάλλον θα πρέπει να ξαναθυμηθούμε τον Άγιο Νικόλα καθώς η προωθούμενη ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ θα μας κάνει πάλι να κοιτάμε τον καιρό ή τα εικονοστάσια για να ξέρουμε αν θα έχουμε ρεύμα…

Σημείο τομής στην διαδικασία ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ και διάλυσης επί της ουσίας της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας αποτέλεσε πράξη του υπουργικού συμβουλίου (ούτε καν νόμος ή υπουργική απόφαση!) τον Ιούλιο του 2013, που μετέτρεψε σε νόμο μια πρόβλεψη που υπήρχε στο επικαιροποιημένο πρόγραμμα του Μνημονίου, από τον Αύγουστο του 2010. Με βάση την συγκεκριμένη απόφαση της κυβέρνησης προωθείται τάχιστα η πώληση τουλάχιστον του 30% της ΔΕΗ και του 66% του δικτύου μεταφοράς (ΑΔΜΗΕ ΑΕ).

Λέγοντας δίκτυο μεταφοράς αναφερόμαστε στο δίκτυο υψηλής και υπερυψηλής τάσης, τους πυλώνες (που μπορεί να συγκριθεί με τις εθνικές οδούς), ενώ το δίκτυο διανομής αναφέρεται στην χαμηλή και μέση τάση, τις τσιμεντένιες και ξύλινες κολώνες που διανέμουν την ηλεκτρική ενέργεια στην οικιακή κατανάλωση (και μπορεί να συγκριθεί με το μικρότερης σημασίας οδικό δίκτυο). Αν η προωθούμενη ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ θα σημάνει εκτίναξη των οικιακών τιμολογίων και ενεργειακή πενία, η ιδιωτικοποίηση του δικτύου μεταφοράς, που υπηρετεί προνομιακά την παραγωγή και τις μεγάλες επιχειρηματικές μονάδες, θα έχει ακόμη πιο σοβαρές συνέπειες καθώς ισοδυναμεί με ναρκοθέτηση της βιομηχανικής υποδομής της Ελλάδας και την ακύρωση οποιουδήποτε μελλοντικού σχεδίου παραγωγικής αναβάθμισης.

Υπό μια έννοια η προωθούμενη αποδιοργάνωση του δικτύου μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας καθιστά μη αντιστρεπτή (ή έστω πάρα πολύ δύσκολα αντιστρεπτή και με ασύλληπτο κόστος) την συρρίκνωση της βιομηχανικής δραστηριότητας. Παγιώνει με άλλα λόγια την υποβάθμιση της ελληνικής οικονομίας σε μια οικονομία υπηρεσιών, χωρίς παραγωγική βάση, ούτε καν αυτή που διέθετε την δεκαετία του '90 και το 2000, που ήταν φυσικά πολύ πιο ασθενής από την παραγωγική βάση του '70 και του '80!

Εκχωρούμε τα πιο νευραλγικά κέντρα. Ο Ανεξάρτητος Διαχειριστής Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΑΔΜΗΕ ΑΕ), που σήμερα ελέγχεται 100% από την ΔΕΗ και πρέπει να έχει ιδιωτικοποιηθεί μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2014, κατέχει 11.000 χιλιόμετρα εναερίων γραμμών υψηλής τάσης και υπόγειων και υποβρύχιων καλωδίων υψηλής τάσης που διασυνδέουν την ηπειρωτική Ελλάδα από την Θράκη μέχρι την Πελοπόννησο καθώς επίσης και την Ελλάδα με τις γειτονικές χώρες. Στην "προίκα" του επίσης συμπεριλαμβάνονται 221 υποσταθμοί και κέντρα υψηλής τάσης με εγκατεστημένο υψηλής τεχνολογίας εξοπλισμό ισχύος και συστήματα προστασίας, ελέγχου, τηλε-εποπτείας και τηλεμετάδοσης καθώς και 3 εθνικά κέντρα ελέγχου ενέργειας. Ένα στον Άγιο Στέφανο Αττικής, ένα στη Θεσσαλονίκη κι ένα ακόμη στην Πτολεμαΐδα που λειτουργούν 24 ώρες το 24ωρο.

Για να γίνει κατανοητή η τεράστια σημασία αυτών των κέντρων που ως έργο τους έχουν να εξισορροπούν ανά πάσα στιγμή την προσφερόμενη παραγωγή με την ζητούμενη κατανάλωση (μη ξεχνάμε ότι η ενέργεια δεν αποθηκεύεται, αντίθετα πχ με το νερό κι απαιτεί απόλυτη ισορροπία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης), αρκεί να αναφερθεί ότι αυτές ακριβώς τις εγκαταστάσεις βομβάρδισε το ΝΑΤΟ στην Γιουγκοσλαβία το 1999, όταν ήθελε να διαλύσει την χώρα.

"Η χούντα των συνταγματαρχών το 1967 πρώτα κατέλαβε το κέντρο ελέγχου ενέργειας και μετά την Βουλή" τονίζει η Φλώρα Παπαδέδε, αναπληρωτής γραμματέας του συλλόγου επιστημονικού προσωπικού της ΔΕΗ και μέλος της συντονιστικής επιτροπής του ΑΔΜΗΕ. Και συνεχίζει: "Η κυβέρνηση τώρα ετοιμάζεται να εκχωρήσει αυτά τα νευραλγικά κέντρα στους ιδιώτες! Με απλά λόγια μπορούμε να πούμε ότι ο ΑΔΜΗΕ είναι η ραχοκοκκαλιά της ΔΕΗ και του ηλεκτρικού συστήματος της Ελλάδας, αποτελώντας μια στρατηγική εθνική υποδομή και θεμέλιο τόσο για την εθνική άμυνα και την ασφάλεια της πατρίδας μας όσο και για την οικονομική και παραγωγική της ανάπτυξη καθώς εξασφαλίζει τον απρόσκοπτο εφοδιασμό κάθε μεσαίας και μεγάλης μονάδας με ηλεκτρικό ρεύμα".

Ξεχωριστή ωστόσο σημασία έχει πως η ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ είναι αδικαιολόγητη ακόμη και με οικονομικά κριτήρια. Ακόμη δηλαδή κι αν υιοθετήσουμε την άποψη της Τρόικας και της κυβέρνησης ότι θέματα όπως η ασφάλεια της Ελλάδας είναι λυμένα ή ανύπαρκτα αν όχι …παρωχημένα, ακόμη και τότε η ιδιωτικοποίηση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, καθώς ο ΑΔΜΗΕ είναι μια πλήρως ανεξάρτητη και αυτοχρηματοδοτούμενη εταιρεία, η λειτουργία του οποίου δεν επιδοτείται ούτε από την ΔΕΗ ούτε από το δημόσιο. Η δραστηριότητά του επομένως δεν επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό.

Παρόλα αυτά κι έχοντας ετήσιο κύκλο εργασιών (για το 2012) 1,94 δισ. ευρώ, καθαρά κέρδη 25 εκ. ευρώ και πάγια αξίας 8 δισ. ευρώ, αναμένεται να πουληθεί έναντι 300-400 εκ. ευρώ. Αυτή είναι η αξία του με βάση εκτίμηση που έδωσε στη δημοσιότητα τον Οκτώβριο η γνωστή και μη εξαιρετέα Goldman Sachs. "Πρόκειται για τίμημα που ισοδυναμεί με σκάνδαλο αν λάβουμε υπ' όψη μας σταθερά έσοδα ύψους 260-300 εκ. ευρώ που θα έχει ο μελλοντικός ιδιοκτήτης από την διαχείριση του δικτύου και ετήσια κέρδη 116 εκ. ευρώ, όπως αναφέρεται στον προϋπολογισμό του ΑΔΜΗΕ για το 2013", αναφέρει η Φλώρα Παπαδέδε. "Δεν είναι όμως μόνο αυτό", σύμφωνα με τα δικά της λόγια. "Τα έσοδα του ΑΔΜΗΕ ως ιδιοκτήτη και λειτουργού του συστήματος μεταφοράς προέρχονται από τους πελάτες, στους οποίους το κόστος επιμερίζεται κατά 100%. Άρα οι δαπάνες του καταβάλλονται από τους καταναλωτές χωρίς την ελάχιστη έστω συμμετοχή του δημοσίου. Το δε έλλειμμα που έχει προκύψει και συζητιέται έντονα το τελευταίο διάστημα προέρχεται από την σκανδαλώδη επιδότηση των ιδιωτών παραγωγών από την μια και από την άλλη λόγω της αδυναμίας των φτωχότερων στρωμάτων να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, εξ αιτίας της αυξανόμενης ανεργίας και της επεκτεινόμενης φτώχειας. Σε 500.000 υπολογίζονται τα νοικοκυριά χωρίς ρεύμα και στα 1,3 δισ. ευρώ οι απλήρωτοι λογαριασμοί. Επομένως, η πώληση του ΑΔΜΗΕ δεν θα ελαφρύνει τον προϋπολογισμό από κάποιο κόστος, ενώ θα καταστήσει τους καταναλωτές, την βιομηχανία κι ολόκληρη τη χώρα ομήρους των ιδιωτών".

Αυξήσεις στα τιμολόγια Η ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ ωστόσο, πέρα από τις αρνητικές συνέπειες που θα έχει για τους 1.400 εργαζομένους του που ήδη έχουν δεχτεί μειώσεις στους μισθούς τους κατά 40%, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε αυξήσεις των τιμολογίων. Μέχρι τώρα η χρέωση χρήσης του συστήματος η οποία περιγράφεται αναλυτικά σε κάθε λογαριασμό που πληρώνουμε ως καταναλωτές περιλαμβάνει, πέρα από το κόστος λειτουργίας, συντήρησης και ανάπτυξης του συστήματος μεταφοράς, κι ένα επιτόκιο απόδοσης των απασχολούμενων κεφαλαίων του ΑΔΜΗΕ.

Πρόκειται για το νόμιμο κέρδος του ΑΔΜΗΕ, που αυτή τη στιγμή έχει οριστεί από την Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας στο 8%. Η ίδια η ΡΑΕ ωστόσο έχει προτείνει την αύξησή του στο 11%, ενώ κανείς δεν γνωρίζει πόσο παραπάνω μπορεί να αυξηθεί στο μέλλον από τους ιδιώτες. Το αποτέλεσμα θα φανεί στους λογαριασμούς που πληρώνουμε ως καταναλωτές. Χώρια που οποιαδήποτε αύξηση μπορεί να δικαιολογηθεί με το επιχείρημα ότι στην Ελλάδα πληρώνουμε ένα από τα χαμηλότερα κόστη στην Ευρώπη, όπως γίνεται εμφανές και στον πίνακα που παραθέτουμε.

Εκεί φαίνεται πεντακάθαρα ότι μέχρι σήμερα, κι αυτό χάρη στη ΔΕΗ, στην Ελλάδα πληρώνουμε το φθηνότερο ρεύμα στην Ευρώπη, μετά την Βουλγαρία, την Εσθονία και την Λιθουανία ή ότι τα ελληνικά τιμολόγια είναι στα δύο τρίτα των μέσων ευρωπαϊκών. Μια πραγματικότητα που με βάση την πικρή εμπειρία μας ξέρουμε ότι μπορεί να δώσει "ακράδαντα" επιχειρήματα για να δικαιολογηθούν περαιτέρω αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος. Ο προφανής δε αντίλογος που θα αντιπαραβάλει τους μισθούς μας (που είναι πολύ χαμηλότεροι από τα δύο τρίτα των μέσων ευρωπαϊκών) με τα τιμολόγια του ρεύματος, αποδεικνύοντας ότι και πάλι ακριβά πληρώνουμε το ρεύμα, θα χαρακτηριστεί λαϊκισμός…

Η τάση αύξησης των τιμολογίων του ρεύματος στην Ελλάδα, στο άμεσο μέλλον θα ωθείται από την προσπάθεια διαμόρφωσης ενός ενιαίου τρόπου λειτουργίας των αγορών ηλεκτρικής ενέργειας στις χώρες μέλη της ΕΕ, το οποίο περιγράφεται ως Ενιαίο Μοντέλο Ευρωπαϊκής Αγοράς Ηλεκτρισμού (Target Model & European Price Coupling – EPC). Θα αρχίσει δε να λειτουργεί την 1η Ιανουαρίου 2015, ενώ είναι περιττό να πούμε πώς αν στο πλαίσιο της προωθούμενης σύγκλιση για την Ελλάδα έρχονται αυξήσεις τιμών, για άλλες χώρες, όπως η Γερμανία πχ, έρχονται μειώσεις!

Τιμές ηλεκτρικής ενέργειας, 2011 ΕΕ – 27 0,184

Ευρωζώνη – 16 0,193

Βέλγιο 0,212

Βουλγαρία 0,087

Τσεχία 0,147

Δανία 0,298

Γερμανία 0,253

Εσθονία 0,104

Ιρλανδία 0,209

Ελλάδα 0,124

Ισπανία 0,209

Γαλλία 0,142

Ιταλία 0,207

Κύπρος 0,241

Λετονία 0,134

Λιθουανία 0,122

Λουξεμβούργο 0,166

Ουγγαρία 0,155

Μάλτα 0,170

Ολλανδία 0,184

Αυστρία 0,197

Πολωνία 0,135

Πορτογαλία 0,188

Ρουμανία 0,109

Σλοβενία 0,149

Σλοβακία 0,171

Φινλανδία 0,137

Σουηδία 0,204

Αγγλία 0,158

Πηγή: Eurostat

Η ιδιωτικοποίηση της αγοράς ενέργειας και ειδικότερα του δικτύου μεταφοράς, παρότι προωθείται και διευκολύνεται από οδηγίες που έχει εκδώσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, από το 2009 ακόμη στο πλαίσιο του λεγόμενου τρίτου ενεργειακού πακέτου, έχει ξεχωριστή σημασία πως δεν επιβάλλεται. Η κυβέρνηση επομένως δεν είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει κάποια σχετική οδηγία. Έτσι, για παράδειγμα, εξηγείται το γεγονός ότι αντίστοιχος με τον ελληνικό ζήλο για να πουληθεί το δίκτυο μεταφοράς παρατηρείται μόνο σε χώρες που τελούν υπό το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επέβαλε η δημοσιονομική κρίση, όπως στην Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία, ενώ ακόμη και στην Ιρλανδία (που θεωρήθηκε υποδειγματικός μαθητής της Τρόικας) η κυβέρνηση ακύρωσε την πώλησή του τελευταία στιγμή, παρότι περιλαμβανόταν στις μνημονιακές της υποχρεώσεις.

Στις σκανδιναβικές χώρες αντίθετα τα δίκτυα ανήκουν σε ανεξάρτητες αλλά 100% κρατικές επιχειρήσεις, στη Γερμανία και την Γαλλία ανήκουν σε επιχειρήσεις που τελούν υπό άμεσο κρατικό έλεγχο, ενώ κρατικά είναι τα δίκτυα και στις περισσότερες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες (Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία). Υπάρχουν επομένως παραδείγματα που θα μπορούσε να επικαλεστεί η κυβέρνηση για να αποφύγει την απορρύθμιση της αγοράς ενέργειας. Κάτι αντίστοιχο άλλωστε έκαναν μέχρι σήμερα κι όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αναγνωρίζοντας την σημασία που διαδραματίζουν τα δίκτυα μεταφοράς στην εθνική συνοχή, την άμυνα, τον στρατηγικό σχεδιασμό, κ.α.

Η ιδιωτικοποίηση του δικτύου μεταφοράς θα εκτινάξει, πολύ πιθανά, το κόστος και τα τιμολόγια που πληρώνουμε ως καταναλωτές και για έναν ακόμη λόγο. Μέχρι τώρα η κάλυψη της ζήτησης πραγματοποιείται μέσω της επιλογής από μια λίστα μονάδων παραγωγής που ιεραρχούνται βάσει του κόστους παραγωγής τους. Προτεραιότητα σε αυτή τη διάταξη έχουν οι φθηνότερες μονάδες. Πρώτα μπαίνουν αυτές στο σύστημα και κατόπιν οι ακριβότερες. Αν και με σκανδαλώδη για τα συμφέροντα του καταναλωτή τρόπο, δίνεται προτεραιότητα στις (ακριβές) μονάδες ανανεώσιμων πηγών ενέργειας κατόπιν κυβερνητικής απόφασης, είναι ένα σύστημα που εν γένει κρατάει χαμηλά το κόστος. Ποιός μπορεί να εγγυηθεί αν μπει ιδιώτης στα κέντρα ελέγχου ενέργειας ότι δεν θα δίνει προτεραιότητα σε ιδιωτικές μονάδες παραγωγής με τις οποίες συνδέεται ιδιοκτησιακά; Εδώ φυσικά μπορεί να αντιπαρατεθεί το επιχείρημα ότι έχει διαχωρισθεί η ιδιοκτησία της παραγωγής από την διανομή.

Μιλώντας ωστόσο με πραγματικούς όρους και στο πλαίσιο των σύγχρονων πολυσχιδών χρηματοπιστωτικών ομίλων πως μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο εταιρείες συμμετοχής για παράδειγμα που θα συμμετέχουν στην εταιρεία που θα αγοράσει τον ΑΔΜΗΕ στη συνέχεια να συμμετάσχουν και σε μονάδες ηλεκτροπαραγωγής, δίνοντας τους το πρόκριμα στην κάλυψη των καθημερινών αναγκών για ρεύμα κι επομένως αυξημένα κέρδη; Ούτως ή άλλως είναι τόσο σύνθετες διαδικασίες που καμιά ρυθμιστική αρχή δεν μπορεί να εγγυηθεί το αδιάβλητο των κριτηρίων επιλογής. Εδώ φάνηκαν ανεπαρκείς να αντιμετωπίσουν το κραυγαλέο σκάνδαλο με τους ιδιώτες πάροχους Hellas Power και Energa, αποφασίζοντας να παρέμβουν μόνο κατόπιν εορτής, θα ξέρουν τι γίνεται κάθε λεπτό στα κέντρα ελέγχου;

Χρηματιστηριακό εμπόρευμα το ρεύμα. Βαθιά χαραγμένο το αποτύπωμα της ΕΕ είναι στις ανατροπές που επιβλήθηκαν στην περιφερειακή οργάνωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας που είχε ντε φάκτο επιβληθεί μέχρι το 2000. Έως τότε η Ελλάδα συνεργαζόταν με χώρες, όπως η Βουλγαρία για παράδειγμα, τροφοδοτώντας η μια την άλλη με ηλεκτρικό και καλύπτοντας με συμψηφισμούς τις ώρες ή τις περιόδους αιχμής. Όταν χρειαζόταν για παράδειγμα η Ελλάδα επιπλέον ενέργεια τα Χριστούγεννα την προμηθευόταν από την Βουλγαρία και την ανταπέδιδε κάποια άλλη περίοδο που η γειτονική χώρα είχε μεγαλύτερη ανάγκη κι η Ελλάδα χαμηλότερη ζήτηση.

Ήταν ένας πρακτικός τρόπος που καθιστούσε περιττές τις επιπλέον επενδύσεις, πετυχαίνοντας την υψηλότερη δυνατή αξιοποίηση της υπάρχουσας παραγωγικής δυναμικότητας. Με απόφαση της ΕΕ ωστόσο το 2000 κάθε τέτοια ανταλλαγή απαγορεύτηκε, καθώς τέθηκε ως όρος η καταβολή χρηματικού τιμήματος, που διευκολύνει την μετατροπή της ενέργειας σε χρηματιστηριακό εμπόρευμα, όπως είναι ο δηλωμένος στόχος της ΕΕ. Στο πλαίσιο αυτού του μοντέλου αγοράς που προωθείται οι συναλλαγές ηλεκτρικής ενέργειας απομακρύνονται από το εθνικό έδαφος και θα γίνονται από ένα ευρωπαϊκό χρηματιστήριο ενέργειας, με έδρα το Λουξεμβούργο.

Έτσι, δια της αναγκαστικής αγοραπωλησίας, η Ελλάδα αποκόπηκε από τις περιφερειακές γειτονικές της χώρες, καθώς υποχρεώθηκε να πληρώνει για μια ανταλλαγή που λειτουργούσε άριστα επί πολλά χρόνια, μέσω των συμψηφισμών, μειώνοντας σημαντικά τα κόστη. Ο σημαντικότερος ωστόσο λόγος για τον οποίο πρέπει η ηλεκτρική ενέργεια να είναι 100% δημόσια, καθετοποιημένη με άξονα μια δημόσια ΔΕΗ (ακυρώνοντας μάλιστα σταδιακά όσα βήματα έχουν ήδη γίνει στην κατεύθυνση ιδιωτικοποίησής της) σχετίζεται με τις ανάγκες που αναδύονται για όποιον τουλάχιστον ενδιαφέρεται να επουλωθούν οι πληγές που άφησε στην ελληνική οικονομία η 6ετής ύφεση, η οποία μείωσε το ΑΕΠ κατά 21,5%. Η ορμητική οικονομική ανάπτυξη της μεταπολεμικής περιόδου ουδέποτε θα είχε συμβεί αν δεν υπήρχε η ΔΕΗ.

Η δημιουργία της δεν έβαλε τέρμα μόνο στο καθεστώς κερδοσκοπίας που είχαν επιβάλει οι ιδιώτες. Το σημαντικότερο είναι ότι ενοποίησε οικονομικά την Ελλάδα, αφήνοντας στο παρελθόν τον κατακερματισμό που επέβαλλαν στην οικονομική γεωγραφία οι ασύνδετες μεταξύ τους αγορές ηλεκτρικής ενέργειας. Αυτό το επίτευγμα κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα αν ιδιωτικοποιηθεί το δίκτυο μεταφοράς, υποβαθμίζοντας ντε φάκτο την ελληνική οικονομία σε μια τριτοκοσμική χώρα και καθιστώντας την ενεργειακή φτώχεια κανόνα δίπλα στην άλλη φτώχεια, με την οποία ζουν καθημερινά εκατομμύρια άνθρωποι. Σημαντικές επενδύσεις "Εδώ μάλιστα ας μην κάνουμε το λάθος να θεωρούμε δεδομένα για πάντα τα σημερινά επιτεύγματα, πολύ περισσότερο αν λάβουμε υπ' όψη μας τις μοναδικές γεωγραφικές ιδιομορφίες της Ελλάδας", συνεχίζει η Φλώρα Παπαδέδε, απαντώντας στην προσπάθεια δυσφήμισης της ΔΕΗ και υποβάθμισης των όσων έχει πετύχει.

"Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στην Τουρκία όπου δεν υφίσταται καν δίκτυο μεταφοράς, ενώ τεχνικά προβλήματα που έχει δεν επιτρέπουν την διασύνδεσή του με το ευρωπαϊκό για να μην μεταφέρει στα υπόλοιπα δίκτυα τα προβλήματα του. Το ελληνικό δίκτυο αντίθετα είναι το δεύτερο σε αξιοπιστία σε όλη την Ευρώπη με τους πιο κρίσιμους δείκτες (πιθανότητα βλαβών, ενέργεια που χάνεται, κ.α.) να είναι στα καλύτερα επίπεδα. Επιπλέον η ΔΕΗ πρωταγωνίστησε ακόμη κι αυτά τα χρόνια της βαθιάς κρίσης σε επενδύσεις. Από το 2010 ως το 2012 επένδυσε 2,95 δισ. ευρώ κι ο ΑΔΜΗΕ 253 εκ. ευρώ, στηρίζοντας χιλιάδες εργαζόμενους. Αν είχε πουληθεί σε ιδιώτη θα είχαν πραγματοποιηθεί αυτές οι επενδύσεις;"

Τέλος, αξίζει να δούμε ότι χώρες (όπως η Βολιβία για παράδειγμα) που πρόσφατα εθνικοποίησαν το δίκτυο μεταφοράς και διανομής δεν το έκαναν από ιδεολογική επιλογή αλλά λόγω ανάγκης. Επειδή οι ιδιώτες άφησαν το δίκτυο να καταρρεύσει λόγω ελλιπών επενδύσεων. Γιατί πρέπει κι εμείς να φτάσουμε σε αυτό το σημείο για να τρέχουμε μετά από 10 ή 20 χρόνια να μαζέψουμε, με τεράστιο τότε κόστος, τις ζημιές των ιδιωτών;

Υστερόγραφο: Για τις ανάγκες του συγκεκριμένου ρεπορτάζ μιλήσαμε με πολλούς εργαζομένους και στελέχη στη ΔΕΗ που όμως θέλησαν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους για να μην …απολυθούν!

Διαφορετικά ειπωμένο, σήμερα, το κόστος που επωμίζεται πλήθος ευσυνείδητων δημοσίων λειτουργών, οι οποίοι κρούουν απεγνωσμένα τον συναγερμό για τις δραματικές συνέπειες που έχει το πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης, είναι ανεργία, πείνα και εξαθλίωση.

Σε αυτό το ανήκουστο σημείο μας έχει οδηγήσει το καθεστώς άτυπης οικονομικής κατοχής και εργασιακού Μεσαίωνα που έχει επιβάλλει η Τρόικα με την βοήθεια των ελληνικών κυβερνήσεων…

ΠΗΓΗ: Επίκαιρα, 2-27/11/2013. Το είδα: 28-11-2013, http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/2013/11/28/…bb/

Γιατί τα εκπαιδευτικά συστήματα είναι σε κρίση; Μερικές σκέψεις με αφορμή τις απόψεις του Sir Ken Robinson

 

Του Δημήτρη Μητρόπουλου*

 Ο Σερ Κεν Ρόμπινσον έχει γίνει γνωστός από τις παρεμβάσεις του στο TED (διεθνής οργάνωση και πλατφόρμα διάδοσης ιδεών) με τρεις ομιλίες το 2006, το 2010, το 2013, με τους εντυπωσιακούς τίτλους «τα σχολεία σκοτώνουν την δημιουργικότητα», «φέρτε την επανάσταση στην εκπαίδευση» και «πως να δραπετεύσουμε από την κοιλάδα του θανάτου της εκπαίδευσης».

Τις ομιλίες του τις έχουν παρακολουθήσει, μέσω αυτών των πλατφόρμων, εκατοντάδες εκατομμύρια άτομα και είναι επίσης εντυπωσιακή ο ομοθυμία γύρω από τους ισχυρισμούς του κ. Ρόμπινσον. Μέχρι και ο ΓΑΠ έχει δηλώσει εντυπωσιασμένος από τις καινοτόμες απόψεις του (Βήμα, 20/01/2011)!

Και πράγματι πως να διαφωνήσει κανείς με τις τρεις γενικές παραδοχές του; Πρώτον, ότι τα εκπαιδευτικά συστήματα θα πρέπει να προωθούν τη πολυμορφία προσφέροντας ένα ευρύ πρόγραμμα σπουδών και να ενθαρρύνουν την εξατομικευμένη μαθησιακή διαδικασία, δεύτερον, ότι θα πρέπει να προωθούν την περιέργεια μέσω της δημιουργικής διδασκαλίας και ότι θα πρέπει να επικεντρωθούν στην… αφύπνιση της δημιουργικότητας μέσω εναλλακτικών διδακτικών διαδικασιών που έχουν λιγότερη έμφαση στην τυποποίηση των εξετάσεων.

Οι διαπιστώσεις αυτές είναι τόσο κοινότυπες και γενικής αποδοχής που μέχρι και τα κείμενα οργανισμών όπως ο ΟΟΣΑ, καθώς και εκπαιδευτικά νομοσχέδια όλων των κυβερνήσεων, τα εμπεριέχουν. Πολυμορφία, δημιουργικότητα, ανάπτυξη περιέργειας, αντίθεση σε μια στείρα τυποποίηση. Όμως τα ίδια νομοσχέδια που εμπεριέχουν αυτές τις ευχές, αναπαράγουν διαρκώς την τυποποίηση, διευρύνουν τις εξετάσεις, οξύνουν το πρόβλημα του σύγχρονου λειτουργικού αναλφαβητισμού, ενισχύουν την κρίση και τα αδιέξοδα των εκπαιδευτικών συστημάτων. Διεθνώς και όχι μόνο στην Ελλάδα, παρ' όλες τις διαφορές. Οι απανωτές μεταρρυθμίσεις προσπαθούν να απαντήσουν στην κρίση του εκπαιδευτικού συστήματος και όλο και σκάβουν πιο βαθύ το λάκκο του. Σήμερα εκατομύρια μαθητές τελειώνουν το σχολείο και δεν γνωρίζουν καλά τη γλώσσα τους, δεν μπορούν να διαβάσουν, να αναλύσουν και να εξηγήσουν ένα κείμενο εφημερίδας και κυρίως βαριούνται αφόρητα το σχολείο και απαξιώνουν την ίδια τη γνώση. Τα φαινόμενα αυτά ισχύουν και για το Βρετανικό εκπαιδευτικό σύστημα, του οποίου σύμβουλος ήταν ο συγκεκριμένος συγγραφέας επί πρωθυπουργίας Τόνι Μπλερ ως το 2003. Και άρα συνυπεύθυνος για τα προβλήματα του.

Ο Κεν Ρόμπινσον επιχειρεί να ανιχνεύσει τα αίτια αυτής της κρίσης. Σε μια άλλη ομιλία του με τίτλο «αλλαγή των εκπαιδευτικών προτύπων» παρουσιάζει μια αφήγηση, που απέχει πολύ όμως από το να είναι ανάλυση, αναπαράγοντας τα λάθη των κυβερνήσεων και των οργανισμών που ενώ ξορκίζουν την κρίση του εκπαιδευτικού συστήματος, την οξύνουν.

Η βασική παραδοχή αφορά ότι το εκπαιδευτικό σύστημα γεννήθηκε με τη σημερινή του μορφή, για τις ανάγκες μια διαφορετικής εποχής με κυρίαρχα χαρακτηριστικά την γέννηση της βιομηχανίας και την πολιτισμική διανόηση του διαφωτισμού και την αναφορά των κοινωνιών στη δύναμη του ορθού λόγου και της γνώσης.

Και αυτή την παραδοχή την ντύνει κυριολεκτικά αραδιάζοντας μια σειρά σχετικών και άσχετων ζητημάτων, σωστών ή λαθεμένων. Αναφέρει ότι το εκπαιδευτικό σύστημα έχει δομή αντίστοιχη με της βιομηχανίας, επειδή χωρίζουμε τα παιδιά ανά ηλικία (;;;), χωρίς όμως να αναφέρει μια μελέτη ή θεωρία που να αναφέρει το αντίθετο, κάνει μια εκτεταμένη και σωστή κριτική στην τυποποίηση μέσω των εξετάσεων, μετά κάνει ένα αυθαίρετο ορισμό της δημιουργικότητας («ορίζω δημιουργικότητα να παράγεις ιδέες που έχουν αξία» (ΣΣ: τι αξία; και για ποιον;) και εμφανίζει και έναν ορισμό της «αποκλίνουσας σκέψης», σαν κάτι διαφορετικό, όταν τελικά το ταυτίζει με αυτό που αναφέρουν όλα τα παιδαγωγικά εγχειρίδια σαν αναλυτική ή κριτική σκέψη. Στο τέλος μιλάει και για ένα τεστ αμφιβόλου επιστημονικότητας (ποια μέθοδος; με ποια ερωτήματα;) στο οποίο θεμελιώνει τη θεωρία του ότι το σχολείο σκοτώνει την δημιουργικότητα με «πειστικό τρόπο», αφού μιλάνε τα αδιαμφισβήτητα ποσοστά που αναφέρει, χωρίς καν να αναφέρει ποια ήταν τα ερωτήματα του τεστ!

Την «ανάλυση» αυτή μέσω του youtube και του TED την έχουν δει εκατομύρια άνθρωποι. Και όσο και να περιέχει αστήρικτους ισχυρισμούς, έχει μεγαλύτερη δύναμη και «εγγυρότητα» από χιλιάδες αναλύσεις και παιδαγωγικές μελέτες που έχουν διδαχθεί μερικές εκατοντάδες φοιτητές παιδαγωγικής. Και τελικά αποκρύβει τα βασικά αίτια της κρίσης του εκπαιδευτικού συστήματος.

Είναι αυτή η ιντερνετική δύναμη του βομβαρδισμού πληροφορίας που υποκαθιστά την μελέτη των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων, την επιστήμη και την γνώση. Είναι αυτό το μοντέλο που υπερασπίζεται ο κ. Ρόμπινσον ότι αναπτύσσει την «αποκλίνουσα σκέψη», που δε ξέρουμε όμως αν ενδιαφέρει ότι με αυτό τον τρόπο γίνεται μη- σκέψη…

Κρίση-εκπαίδευση-μεταμοντέρνο

 Ο καπιταλισμός βρίσκεται σε μια στασιμότητα, σε μια κρίση αναπαραγωγής του εδώ και δεκαετίες. Απέναντι σε αυτήν την κρίση ένα φάρμακο που χορηγήθηκε αφειδώς ήταν ο νεοφιλελευθερισμός και η παγκοσμιοποίηση. Ένα άλλο ήταν η διαρκής αναζήτηση της καινοτομίας και των τεχνολογικών τομών.

Από τη δεκαετία του 70, με κορύφωση τη δεκαετία του 90, αναλυτές και διεθνείς οργανισμοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι το μυστικό της ανάπτυξης της οικονομίας βρίσκεται μέσα στην εκπαίδευση. Είμαστε στην εποχή, όπως λαθεμένα υπονοεί και ο κ. Ρόμπινσον, των «κοινωνιών της γνώσης» ή αλλιώς στην μεταβιομηχανική κοινωνία. Έχουμε ξεπεράσει τις βιομηχανικές κοινωνίες και άρα το εκπαιδευτικό μοντέλο των βιομηχανικών κοινωνιών πρέπει να μεταρρυθμιστεί και να αντιστοιχηθεί στη νέα εποχή. Δεκάδες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις σε όλες τις χώρες, αναλύσεις επί αναλύσεων κι όμως, το εκπαιδευτικό σύστημα παρεμένει ο μεγάλος ασθενής. Για την ακρίβεια με κάθε του μεταρρύθμιση αρρωσταίνει πιο πολύ.

Τη τελευταία δεκαετία η συζήτηση γύρω από τις κοινωνίες της γνώσης ξεθωριάζει. Είναι η εποχή που τα κινέζικα μεροκάματα στη βιομηχανία τραβούν την προσοχή σε σχέση με τη «νέα οικονομία», που πόνταρε πολλά στις νέες τεχνολογίες. Όπως έδειξε και το τελευταίο επεισόδιο της κρίσης, οι καινοτομίες και η "νέα οικονομία" με την επιστημονικοτεχνική επανάσταση, τελικά, δεν λύνουν το πρόβλημα της αναπαραγωγής και συσσώρευσης κεφαλαίου. Είναι η εποχή που στο κέντρο για τον ανταγωνισμό ΗΠΑ, Ε.Ε. και άλλων οικονομικών κέντρων, είναι η συζήτηση για την φτηνή εργατική δύναμη και τις ειδικές οικονομικές ζώνες εργαζομένων χωρίς δικαιώματα και όχι τόσο η συζήτηση για την επιστημονική και τεχνολογική καινοτομία. Οι βασικές προσπάθειες για το ξεπέρασμα της κρίσης εστιάζονται στην επίθεση στην εργατική δύναμη. Στην λεηλατημένη και χρεοκοπημένη Ελλάδα η συζήτηση προσγειώνεται στο τι και πως παράγει και οι αναφορές του πρωθυπουργού ότι με το wi-fi σε κάθε γειτονιά θα έρθει η ανάπτυξη προκαλούν γέλιο.

Τα παραπάνω είναι, σε γενικές γραμμές, η μία πλευρά για το πως η κρίση του καπιταλισμού τροφοδοτούσε και τροφοδοτεί την κρίση των εκπαιδευτικών συστημάτων. Αν η εκπαίδευση ήταν το μέσο, η διαδικασία για την συμμετοχή στον παραγόμενο πλούτο στα χρόνια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, και αυτό της έδινε ένα εσωτερικό νόημα, στα χρόνια της στασιμότητας του καπιταλισμού αναζητά νόημα. Και αυτό δεν μπορεί να είναι η γνωστή διεκδίκηση του εργατικού κινήματος για δημόσια δωρεάν παιδεία και ολόπλευρη μόρφωση για όλα τα παιδιά, γιατί το σύστημα μπορεί να έχει αυταπάτες, αλλά δεν είναι ηλίθιο. Το νόημα προσπαθούσε να το οικοδομήσει μέσα από την πλάνη της «κοινωνίας της γνώσης» και της διαρκούς εκπαιδευτικής «μεταρρύθμισης». Και δεν τα κατέφερνε.

Τα παραπάνω ισχύουν στο επίπεδο της οικονομίας όσο και στο επίπεδο των ιδεών μιας και η «μεταβιομηχανική κοινωνία» είχε το ισοδύναμο της. Το μεταμοντέρνο φιλοσοφικό ιδεώδες.

Στις μοντέρνες κοινωνίες, στις κοινωνίες που εγκαινίασε ο διαφωτισμός, η γνώση ισοδυναμούσε με την επιστήμη. Κάποιος αποκτούσε γνώση μέσω της εκπαίδευσης για να γίνει γνώστης, για να γίνει μορφωμένος.

Οι οπαδοί του μεταμοντέρνου διαφωνούν με αυτήν την οπτική. Γι' αυτούς η γνώση γίνεται λειτουργική και χρηστική. Μαθαίνεις πράγματα, όχι για να τα γνωρίζεις, αλλά για να χρησιμοποιήσεις αυτή τη γνώση. Ο «πατέρας» του μεταμοντερνισμού, Ζ. Φ. Λιοτάρ σε συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία στις 10/05/1998 το διατυπώνει πιο καθαρά: « Η παλαιά αρχή ότι η απόκτηση γνώσης είναι αδιαχώριστη από την εκπαίδευση του μυαλού … τείνει να ξεπεραστεί και αυτό θα γίνεται όλο και περισσότερο. Η σχέση των προμηθευτών και χρηστών της γνώσης με τη γνώση που προμηθεύουν και χρησιμοποιούν τείνει σήμερα … να αποκτήσει τη μορφή που έχει ήδη πάρει η σχέση των παραγωγών καταναλωτικών αγαθών και των καταναλωτών με τα προϊόντα που παράγουν και καταναλώνουν, δηλαδή να αποκτήσει τη μορφή της αξίας. Ή υπάρχει και θα παράγεται για να πουληθεί, ή υπάρχει και θα καταναλώνεται με σκοπό να αξιοποιηθεί σε μια νέα παραγωγή: και στις δύο περιπτώσεις σκοπός είναι η ανταλλαγή. Η γνώση παύει να είναι αυτοσκοπός …!!!»

Ο γνώστης αντικαθίσταται από τον καταναλωτή γνώσης. Το νέο αυτό φιλοσοφικό ιδεώδες δένει με τις νέες τεχνολογίες αφού η γνώση δεν έχει να κάνει με νόμους και νομοτέλειες (αυτά θεωρούνται παιχνίδια του μυαλού και της γλώσσας), αλλά με την ποσότητα της πληροφορίας που διαχέεται, δικτυώνεται, επεξεργάζεται, αποθηκεύεται, επικοινωνείται και τελικά χρησιμοποιείται. Οι πιο «προχωρημένοι» εισαγάγουν και τον όρο «υπολογιστική σκέψη» ή «διαδικτυακή σκέψη».

Οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις σε όλο τον κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες αναπαράγουν, με μονοτονία, ένα συνοθύλευμα πρακτικών και ιδεών, βασιζόμενες πάνω σε αυτή τη γενική αντίληψη. Περισσεύει η φλυαρία για τη «σχετικότητα της γνώσης», για την «ανάγκη το παιδί να βρει τη δικιά του οπτική» πχ για την Ιστορία (αυτά είχαν ακουστεί πριν χρόνια στο περιβόητο βιβλίο Ιστορίας της Ρεπούση), τον υποβιβασμό του εκπαιδευτικού από δασκάλου σε συντονιστή ομάδων, η πλειοδοσία γύρω από «ομαδοσυνεργατικές μεθόδους» σε αντίθεση με τη στείρα και κατά μέτωπο διδασκαλία, όπως χαρακτηρίζουν «ατιμωτικά» την διδασκαλία κοκ. Εδώ βέβαια η δαιμονοποίηση κάποιων λέξεων και εννοιών και η ωραιοποίηση κάποιων άλλων παίζει το ρόλο της. Με μια έννοια προσπαθούν να εφαρμόσουν αυτά που λέει ο Κεν Ρόμπινσον, για να ανταποκριθούν στην «μεταβιομηχανική κοινωνία», όχι όμως με επιτυχία. Τα εκπαιδευτικά συστήματα παραμένουν ιεραρχικά, τυποποιημένα, αξιολογικά, βαρετά, ταξικά. Όπως ακριβώς τα θέλει η βιομηχανική κοινωνία η οποία είναι σε κρίση και επιθυμεί να υπερβει τον εαυτό της, σε μια μετά-κατάσταση της. Αυτή την αντιφαση και σχιζοφρένεια του συστήματος, ανάμεσα σε αυτό που είναι και σε αυτό που θέλει να γίνει, την πληρώνουν οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί και όλα τα άλλα θύματα των «εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων».

Σε αυτήν την αντίφαση κινείται και ο Σερ Κεν Ρόμπινσον, παρόλες τις σωστές κριτικές που κάνει στην σημερινή εκπαίδευση, όπως και άλλοι που ασπάζονται την μεταμοντέρνα κριτική στο εκπαιδευτικό σύστημα. Μία τέτοια κριτική όμως, για να προχωρήσει και να μην μείνει σε ευχές πρέπει να έχει μια θεωρία για την εκπαίδευση που να βασίζεται σε μια θεωρία για την κοινωνία, να γνωρίζει ότι «δεν είναι η εκπαίδευση η οποία δίνει μορφή στην κοινωνία αλλά είναι η κοινωνία που προδιαγράφει την εκπαίδευση, ώστε να προσαρμόζεται στις αξίες που στηρίζεται η κοινωνία» (Freire P. 1985: 170). Αλλιώς οι προσπάθειες για περισσότερες ομαδοσυνεργατικές λογικές στην εκπαίδευση, η ανίχνευση δρόμων για μάθηση έξω από «την ύλη» και την τυποποίηση, η εξατομικευμένη και διαφοροποιημένη διδασκαλία, μπορούν να μετατραπούν στο αντίθετο από αυτό που επιδιώκουν. Στο βαθμό που οι μετανεωτερικές αντιλήψεις για την εκπαίδευση συγκλίνουν στην αντίληψη ότι οι μεταρρυθμίσεις στα σχολεία χρειάζεται να ανταποκρίνονται στη μεταβιομηχανική αγορά εργασίας και στις αναδιαρθρώσεις της νέας παγκόσμιας οικονομίας εν μέσω εθνικού και διεθνούς ανταγωνισμού ή στη σύνδεση οικονομίας και γνώσης, στη σύνθεση κοσμοπολιτικών θέσεων με δόσεις φιλελεύθερων πολυπολιτισμικών πρακτικών («η ενότητα των διαφορών»), στην πολιτική/κοινωνική πίεση για αλλαγές πολιτικών σε ζητήματα που αφορούν διακρίσεις φυλών και εθνοτήτων κ.ο.κ. ουσιαστικά συγκλίνουν σε πρακτικές όμορες της νεοφιλελεύθερης αντίληψης για την εκπαίδευσης (McLaren 2003: 158-159).

Σχολείο για όλους, να μορφώνει και όχι να εξοντώνει.

 Δεν χρειάζεται αλλαγή προτύπου με στόχο την υπερβαση του διαφωτισμού. Το σχολείο είναι ένας θεσμός όπου οι προηγούμενοι πολιτισμοί «περνάνε» στις επόμενες γενιές τη γνώση τους, τις αξίες τους και τους κώδικες τους. Σήμερα ζητούμενο για το σχολείο παραμένει η κατανόηση των υλικών και πνευματικών όρων, η γνώση των νόμων ανάπτυξης της φύσης και της κοινωνίας. Η ανάπτυξη της δημιουργικότητας δεν αντιβαίνει τη γνώση αυτών των νόμων, το αντίθετο. Η χρήση του διαδικτύου και των νέων τεχνολογιών δεν αλλοιώνεται από την επιστημονική γνώση, το ανάποδο. Η ανάπτυξη της αισθητικής παιδείας είναι παράλογο να θεωρείται παράπλευρη απώλεια των συνεχών εξετάσεων και της προετοιμασίας των πανελλαδικών. Ένας μαθητής πρέπει να προσπαθεί, να κοπιάζει για να αποκτήσει γνώσεις αλλά πρέπει να έχει ελεύθερο χρόνο. Ένας μαθητής δε μπορεί να κάθεται 10 ώρες τη μέρα στα θρανία. Ένας μαθητής πρέπει να μάθει στη συνεργασία και όχι στον ατομισμό. Πρέπει να μάθει να αγωνίζεται, να διεκδικεί, να του αρέσει να μαθαίνει. Και για να γίνουν όλα αυτά. Ένας μαθητής πρέπει να βρίσκει νόημα σε όλα αυτά. Ένα καλύτερο μέλλον.

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 02 Δεκεμβρίου 2013, http://sxedio-b.gr/index.php/articles/item/495-mitrop

Η «ανάπτυξη» σκοτώνει όπως και η κρίση τους…

 

Του Νίκου Μπογιόπουλου*

 

Εσείς, το 1 εκατομμύριο εργαζόμενοι που (σύμφωνα με το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ) είστε απλήρωτοι από έναν έως και 12 μήνες, εσείς, το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι που ζείτε σε συνθήκες ανέχειας και κατάθλιψης, εσείς, τα εκατομμύρια των Ελλήνων που (σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ) ζείτε κάτω από το όριο της φτώχειας, εσείς, το 68% των Ελλήνων που (σύμφωνα με την έκθεση της Κομισιόν) διαθέτετε εισόδημα κάτω από 60% του μέσου εθνικού εισοδήματος που θεωρείται όριο της επίσημης φτώχειας,

καθώς και όλοι εσείς οι υπόλοιποι που δεν συμπεριλαμβάνεστε σε καμία στατιστική της εξαθλίωσης και του εξανδραποδισμού, κάντε… υπομονή. Οσονούπω έρχεται η «ανάπτυξη»! Και μόλις έρθει η «ανάπτυξη», μόλις αυξηθεί ο «εθνικός πλούτος», τότε η «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» θα προχωρήσει σε «δίκαιη κατανομή» και όλοι θα λάβουν το αντίδωρο για τις θυσίες που κατέβαλαν στο βωμό της εξόδου από την κρίση.

Αυτό το παραμυθάκι, που ακούγεται ήδη πριν από το Καστελόριζο, όταν ο Παπανδρέου ανακοίνωσε  την απόβαση της τρόικας στην Ελλάδα, επανέρχεται με δριμύτητα κάθε φορά που ο ελληνικός λαός καλείται να επωμιστεί τα όλο και πιο δυσβάσταχτα (και πάντα «τελευταία») νέα μέτρα.

Η αλήθεια είναι… ελαφρώς διαφορετική. Η αλήθεια είναι πως οι εργαζόμενοι δεν πληρώνουν μόνο την ύφεση. Πληρώνουν και την… «ανάπτυξη». Δεν πληρώνουν μόνο τα ελλείμματα. Πληρώνουν και τα… πλεονάσματα. Μάλιστα τα προηγούμενα χρόνια οι εργαζόμενοι πλήρωναν την «ανάπτυξη» από τη θέση της «γενιάς των 700 ευρώ». Τώρα, την «ανάπτυξη», όποτε έρθει, θα την πληρώσουν από τη θέση της «γενιάς των 400 ευρώ»  και έχοντας ως σημείο αναφοράς τα συντρίμμια από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και τα ερείπια που έχουν σωρευτεί στο νεκροταφείο των εργασιακών και κοινωνικών τους δικαιωμάτων.

Ας δούμε τι πραγματικά κρύβεται πίσω από τις θεωρίες περί «ανάπτυξης» και περί «δίκαιης κατανομής του εθνικού πλούτου», αντλώντας μάλιστα στοιχεία βολικά για τεχνοκράτες όπως ο κ.Στουρνάρας. Δηλαδή στοιχεία της περιόδου από το 1990 µέχρι το 2007 που στην Ελλάδα οι αναπτυξιακοί δείκτες ευημερούσαν. Πριν δηλαδή φουντώσει η κρίση και ενώ στο µεσοδιάστημα η Ελλάδα είχε γνωρίσει τόσο την φιλελεύθερη διαχείριση της ΝΔ όσο και την σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του ΠΑΣΟΚ. Πάμε δηλαδή να δούμε πόσο δίκιο είχε ο Μαρξ όταν έγραφε πως στον καπιταλισμό «ο εθνικός πλούτος είναι ταυτόσημος µε τη λαϊκή φτώχεια» (Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόµος Α, σελ. 750, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή). Και αυτό ανεξάρτητα αν ο καπιταλισμός διέρχεται φάση κρίσης και ύφεσης ή φάση ανόδου και «ανάπτυξης».

1. Το 1990 το ΑΕΠ της χώρας ήταν 38 δισ. ευρώ. Το 2007 ανήλθε στα 208 δισ. ∆ηλαδή, αυξήθηκε κατά 5,5 φορές.

2. Το 1990 -σύµφωνα µε τα στοιχεία της ICAP- τα κέρδη των επιχειρήσεων (ΑΕ και ΕΠΕ) ήταν 575 εκατομμύρια ευρώ. Το 2007 τα κέρδη των επιχειρήσεων είχαν εκτιναχτεί στα 16 δισ. ευρώ. ∆ηλαδή, αυξήθηκαν κατά 28 φορές.

3. Το 1990 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων σε σχέση µε το ΑΕΠ ήταν 1,5%. Το 2007 το ποσοστό των κερδών των επιχειρήσεων ανήλθε στο 7,7% του ΑΕΠ. Που σηµαίνει ότι αυξήθηκε πάνω από 5 φορές, ισόποσα δηλαδή προς την αύξηση του ΑΕΠ.

4. Το 1990 το βασικό ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη ήταν 15 ευρώ. Το 2007 το βασικό µεροκάµατο µόλις και µετά βίας είχε φτάσει στα 30 ευρώ.

5. Σύµφωνα µε την έκθεση της ICAP για το 2006, ο ρυθµός αύξησης των προ φόρων κερδών των ΑΕ και ΕΠΕ στην Ελλάδα ήταν της τάξης του 60%, όταν την ίδια χρονιά το ΑΕΠ αυξήθηκε 4%. ∆ηλαδή τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν 15 φορές ταχύτερα απ' ό,τι αυξήθηκε το ΑΕΠ της χώρας και 5 φορές ταχύτερα απ' ό,τι αυξήθηκαν τα κέρδη των επιχειρήσεων στην υπόλοιπη ΕΕ. Σύµφωνα µε τα ίδια στοιχεία, το 2006, παραµονές της κρίσης, τα μονοπώλια κέρδιζαν ανά εργαζόµενο 44.000 ευρώ.

6. Ειδικά το διάστημα 1997-2007 το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 45%. Όμως την ίδια περίοδο το δηµόσιο χρέος όχι µόνο δε µειώθηκε αλλά πολλαπλασιάστηκε, αφού η αύξηση της «πίτας» (που δεν πήγε σε μισθούς και συντάξεις) κόπηκε σε µεγάλα κοµµάτια και µοιράστηκε µε τη µορφή φοροαπαλλαγών, «κινήτρων», υπερκερδών και προνοµίων στο µεγάλο κεφάλαιο.

Από τα παραπάνω ας κρατήσουμε ένα βασικό συμπέρασμα: Σε µια περίοδο που καλύπτει σχεδόν δύο δεκαετίες, ο ελληνικός λαός πολλαπλασίασε µε τη δουλειά του την περίφημη «πίτα». Η Ελλάδα γνώρισε «ανάπτυξη». Όμως:

α) Η υπερδεκαπενταετής «ανάπτυξη» δεν απέτρεψε την κρίση.

β) Ενώ από την κατά 5,5 φορές αύξηση του ΑΕΠ της χώρας τα κέρδη της τάξης των εχόντων και κατεχόντων  αυξήθηκαν κατά 28 φορές (!), ο λαός είδε τον κατώτατο μισθό του να αυξάνει μόνο κατά 1 φορά! Κάπως έτσι ο εργαζόμενος, παρά την «ανάπτυξη» και την «αύξηση του εθνικού πλούτου», έφτασε να ζει (στοιχεία ΙΝΕ/ΓΣΕΕ) σε συνθήκες που σε αποπληθωρισµένες τιμές ισοδυναμούσαν µε το ότι η αγοραστική του δύναµη έπεσε στα επίπεδα του 1984!

Αυτός είναι ο τρόπος µε τον οποίο συντελείται η αρπαγή του λεγόμενου «εθνικού εισοδήματος» τόσο κατά την περίοδο της «ανάπτυξης», όσο και κατά την περίοδο της κρίσης. Έτσι συντελείται το «µοίρασµα» της «πίτας» ανάµεσα στους πληβείους, από τη µια µεριά, και στους πατρικίους, από την άλλη, που, αφού έχουν κατατροπώσει τους πληβείους, κατόπιν αλληλοσπαράσσονται για το ποιος θα αποσπάσει το µεγαλύτερο µερίδιο από τα «λάφυρα». Και τούτο γιατί, όπως συμβαίνει παντού στον καπιταλιστικό κόσμο, έτσι και στην Ελλάδα, σε ό,τι αφορά στο εθνικό εισόδημα «το µοίρασµα δεν µπορεί να γίνει διαφορετικά παρά ‘‘σύµφωνα µε τη δύναµη''…» (Λένιν, Άπαντα, τόµος 26, σελ. 361, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή).

Συνεπώς, όσο η πολιτική δύναμη και ο έλεγχος της οικονομίας δεν θα βρίσκεται στα χέρια εκείνων που παράγουν και δημιουργούν τον πλούτο, αλλά στα χέρια εκείνων που αποµυζούν και σφετερίζονται τον παραγόμενο πλούτο, τότε: Οι μεν πρώτοι θα συνεχίσουν να αλέθονται στις μυλόπετρες, είτε πρόκειται για τις μυλόπετρες της ύφεσης, είτε για τις μυλόπετρες της «ανάπτυξης». Οι δε δεύτεροι θα συνεχίσουν να βάζουν τους οικονοµικούς και πολιτικούς µπιστικούς τους, (δηλαδή τα golden boys τους), να ισχυρίζονται ότι τα δηµόσια χρέη και οι κρίσεις δεν προκαλούνται από τα κέρδη της πλουτοκρατίας, αλλά από τους µισθούς και τις συντάξεις του λαού. Και ότι είναι οι μισθοί και οι συντάξεις του λαού που «πρέπει» να περικοπούν για να έρθει μια νέα «ανάπτυξη». Αυτό, φυσικά, που δεν λένε είναι ότι η νέα τους «ανάπτυξη», θα είναι τόσο «φιλολαική», τόσο «δίκαιη» και τόσο «σταθερή», όπως ακριβώς ήταν και η προηγούμενη «ανάπτυξη», που έφερε την κρίση…

* email: mpog@enikos.gr

ΠΗΓΗ: 01/12/2013, http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/195538,H_%C2%ABanaptyxh%C2%BB_skotwnei_opws_kai_h_krish_t.html

«Αυτοί και οι άλλοι»: Το νεωτερικό δόγμα του 1821 ζει και βασιλεύει

 

Του Στέργιου Ζυγούρα

 

28 Νοεμβρίου 2013. Βουλή των Ελλήνων. Ένας Έλληνας υπουργός δηλώνει περήφανος για το τζαμί που θα χτιστεί στην Αθήνα, αν και ξέχασε τελείως το τάμα του Έθνους για το οποίο την ίδια μέρα το ομώνυμο σωματείο αναρωτιέται αν θα γίνει μέσα από την σημερινή Βουλή· το τάμα και του Θ. Κολοκοτρώνη, που ατυχώς, για άλλη μια φορά, τον υπερασπίστηκε έναντι του υπουργού ο λάθος άνθρωπος και με λάθος τρόπο.

Είναι τυχαίο! Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Χωρίς την παραμικρή πρόθεση για έναν βαθύτερο στόχο έχουν συμπέσει τις τελευταίες δεκαετίες (έγιναν ή βρίσκονται στα σκαριά):

– Το "άνοιγμα των συνόρων" από βορρά και ανατολή

– Οι διεκδικήσεις της Αλβανίας, των Ελλήνων Μουσουλμάνων και των "Μακεδόνων"

– Η είσοδος της Ελλάδας στο Ευρώ

– Τα swaps, τα spreads, τα cds, τα psi, οι μαγειρεμένοι προϋπολογισμοί, τα αυτοδιογκούμενα ελλείμματα, η προτροπή για χρηματιστήριο, δάνεια, πιστωτικές κάρτες, η ολοκλήρωση της καταστροφής στην εγχώρια οικονομία

– Η διάθεση του υπουργείου παιδείας να υπερασπιστεί τον Σμυρναίικο συνωστισμό που "αποδεικνύει" την αποκλειστική ευθύνη των Ελλήνων -και ειδικά του Χρυσοστόμου Σμύρνης- για τα γεγονότα του 1919-1922

– Η διάθεση του Γιάννη Αλαφούζου να μας διδάξει πόσο ευνομούμενη ήταν η Οθωμανική αυτοκρατορία, πόσο διεφθαρμένοι και ανήμποροι ήταν οι Κολοκοτρώνης, Μπουμπουλίνα, Καραϊσκάκης, πόσο αιμοδιψείς ήταν κάποιοι ρασοφόροι και ο Κολοκοτρώνης, πόσο αμφιλεγόμενος παραμένει ο Καποδίστριας και πόσο φιλειρηνιστές και προοδευτικοί ήταν οι Μαυροκορδάτος, Φαρμακίδης, Κωλέττης

– Η έμφαση στην "αποτυχία" του Μεσολογγίου και της Ακρόπολης, στην "επιτυχία" των δανείων και του Ναυαρίνου, που έφτασε από τα χείλη των ιστορικών να αναμασάται μέχρι και από τον κύριο "τα φάγαμε όλοι μαζί"

– Η προώθηση των εννοιών "πολυπολιτισμός" και πολυθρησκευτικός "κοσμοπολιτισμός" ως αντίπαλες του χριστιανισμού

– Ο προσδιορισμός του Έθνους ως πολιτικής (και όχι πολιτισμικής) κοινότητας

– Η απαλοιφή του θρησκεύματος από τις ταυτότητες

– Η εμφάνιση των τουρκικών σήριαλ στην τηλεόραση

– Ο ξαφνικός θάνατος της ΕΡΤ

– Η απαλοιφή του Έθνους από τον τίτλο του Υπουργείου Παιδείας

– Η νεοτερική επιδρομή στα μαθήματα γλώσσας, ιστορίας, θρησκευτικών, ιδιαίτερα στο δημοτικό σχολείο

– Η κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων & Πάσχα

– Ο δημαρχιακός προσδιορισμός των παραδοσιακών εορτών (Χριστούγεννα = δώρα, Πάσχα = λαγουδάκια), η δίωξη ακόμα και του χριστουγεννιάτικου δέντρου

– Η κατάργηση της αργίας της Κυριακής

– Η προώθηση της ομοφυλοφιλίας και του δικαιώματος υιοθεσίας παιδιών από δυο ή τρεις μπαμπάδες ή μαμάδες (σε διάφορους συνδυασμούς)

– Η φορολογία των παιδιών και η αμφισβήτηση των αρχών πάνω στις οποίες στηρίζεται η οικογένεια

– Η "χρεοκοπία" της Ελλάδας (διεφθαρμένοι Έλληνες)

– Η "χρεοκοπία" των Κυπριακών Τραπεζών (διεφθαρμένες Τράπεζες)

– Η "ανακάλυψη" μερικών τρισεκατομμυρίων ελληνικών κυβικών μέτρων φυσικού αερίου και η "αδυναμία" καθορισμού της ελληνικής υφαλοκριπίδας και της ΑΟΖ

Κάπως έτσι, και πάντα "εντελώς τυχαία" φτάσαμε να δούμε τον κύριο "δεν διάβασα το μνημόνιο που ψήφισα" να εμφανίζεται ως εγγυητής της "μετριοπάθειας" και της αρμονικής συνύπαρξης των θρησκειών και να δηλώνει

– περήφανος γιατί επί υπουργίας του γίνεται το τζαμί

– ότι η περηφάνια αυτή οφείλεται στην ευτυχή κατάληξη που είχε η είσοδός μας στην Ε.Ε., αφού "η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην ΕΕ που δεν διαθέτει λατρευτικό χώρο για τους μουσουλμάνους"

Ποιος είναι ο δημιουργός του έθνους-κράτους, του εθνισμού, και των "θερμόαιμων Βαλκανίων"; Ποιος δίχαζε και ποιος ένωνε το 1821;

Είναι βέβαιο ότι "απάντηση" επίσημη των ενάντιων σε κάθε παρόμοιο σκεπτικό είναι μία: Είσαι "εθνικιστής" είσαι "Χρυσαυγίτης". Αλλά εκτός του ότι οι "απαντήσεις" αυτές θέλουν να προκαλέσουν βίαια αντίδραση, να εξάψουν τα πάθη και να υποκαταστήσουν μια οδυνηρή προσπάθεια για απάντηση στις εκατοντάδες "συμπτώσεις και παράδοξα", έρχονται και για να στηρίξουν το δόγμα "Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα" που κρύβει μέσα του το δόγμα "Ο Ελληνικός πολιτισμός οφείλει να προσαρμόζεται και να ακολουθεί τον Δυτικό, που είναι πιο προοδευμένος". Έτσι για άλλη μια φορά ταυτίζονται διαχρονικά οι απόψεις Μαυροκορδάτου, Κωλέττη, και Φαρμακίδη, … Βερέμη, Πάγκαλου και Χρυσοχοΐδη, απόψεις που σήμερα διατρέχουν όλο το πολιτικό φάσμα από την "δεξιά" ως την "αριστερά" δείχνοντας πόσο πλαστά ήταν τα κόμματα ανέκαθεν (ως δημιουργήματα), πώς οι αυτονόητες έννοιες "ελευθερία, δικαιοσύνη, ανθρωπισμός" κατέληξαν να γίνουν ιδεολογίες, μανιφέστα και προμετωπίδες. Η σημερινή χρονική σύμπτωση "τζαμιού" και "χρεοκοπίας" δείχνει ξανά ότι κάθε Γκούρας, κάθε Μακρυγιάννης που τότε υπέκυψε στον πειρασμό των λιρών του (διχαστικού) δανείου, δεν κατανόησε ούτε εκ των υστέρων τον απώτερο στόχο. Δεν είχε καν την τόλμη ενός Παπαφλέσσα να αναγνωρίσει το λάθος του και να επιλέξει τον δρόμο της λύτρωσης ή την διόρθωση της πορείας του.

Όμως αυτές οι γνωστές "απαντήσεις" των μονολεκτικών χαρακτηρισμών ανοίγουν και άλλες συζητήσεις όπως "Ποιος δημιούργησε την Χρυσή Αυγή; Ποιος δημιούργησε τον Εθνικισμό; Υπήρχαν Βαλκάνια πριν τα Βαλκάνια"; Είναι το λοιπόν πιθανό, όποιος πάει για μαλλί να βγει κουρεμένος και μάλιστα με την ψιλή μηχανή, αυτήν του Καποδίστρια, του Υψηλάντη, του Καραϊσκάκη, του Κοσμά Αιτωλού, αφού εθνιστές ήταν οι νομικοί και οι εγκυκλοπαιδιστές του πολυδιαφημισμένου, δυτικού διαφωτισμού. Αντίθετα, ο επίσημα ετεροπροσδιορισμένος και υπόδουλος ελληνισμός του Ελλαδικού έθνους-κράτους που προέκυψε το 1833, αν και συντηρήθηκε από μια Εθνική Εκκλησία και μια συμβιβαστική ιστορία, διέσωσε σε μεγάλο βαθμό και κυρίως άτυπα, αυτό που σήμερα διώκεται και καταστρέφεται: τον οικουμενικό του χαρακτήρα, αυτόν που είχε δημιουργήσει και την Επανάσταση του 1821.

"Εγώ σέβομαι τους ανθρώπους με ένα μόνο κριτήριο. Αν σέβονται τους νόμους και το Σύνταγμα και τον συνάνθρωπο τους ή αν είναι παράνομοι". Τάδε έφη ο κ. "δεν διαβάζω ό,τι δυτικό-δανειακό ψηφίζω" ο οποίος έμμεσα επιβεβαίωσε ότι ο κομματικός κοινοβουλευτισμός λειτουργεί ανταποδοτικά με άγραν ψήφων, ότι το επίσημο κράτος λειτούργησε διχαστικά μετά το 1922. Όμως η κορύφωση των χρυσοχοΐδειων επιχειρημάτων ήταν "Δεν έχουμε ανάγκη … από το μίσος που διαχωρίζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες. Μια κατηγορία υπάρχει. Αυτοί που σέβονται τους νόμους και οι άλλοι που βλάπτουν την κοινωνία".

Η ιστορική επίκληση των "νόμων" ως πρόσχημα μιας διχαστικής πολιτικής με στόχο την επιβολή του δυτικού πολιτισμού

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΚΡΙΤΟΥΣ ΥΔΡΑΣ, ΣΠΕΤΖΩΝ ΚΑΙ ΨΑΡΩΝ

 

Λονδίνο, Απρίλιος 1824 (ενώ η πρώτη δόση του 1ου δανείου έχει φθάσει στην Ζάκυνθο)

… Μετ' ολίγας ημέρας θέλομεν πάλιν πέμψει εις την σεβαστήν ημών Διοίκησιν με εν Αγγλικόν καράβι Δε Λίτλε Σάλλυ ετέρας λίρας μαλαγματένιας 60 χιλιάδας, ασφαλίζοντές τας έως εις Ζάκυνθον, εκείθεν δε θέλει τας μετατοπίσει η σεβαστή Διοίκησις όπως καλλιώτερον κρίνει. …

… Γνώμη προσέτι των φιλελλήνων είναι να συστηθή η Γενική Διοίκησις εις τας Αθήνας, ων το λαμπρόν όνομα κολακεύει πάντοτε τα αυτία των φιλομαθών Ευρωπαίων· εκτός δε τούτου είναι και το κέντρον της νυν ελευθέρας Ελλάδος. Τούτο ημπορούμεν με βαιότητα να σας ειπή, ότι μεγαλητέραν κλίσιν προς το γένος προξενεί εις τον ενταύθα λαόν μια απόφασις της Ελληνικής Διοικήσεως συντείνουσα προς φωτισμόν της παιδείαν της Ελλάδος, παρά μια κατά του εχθρού νίκη. …

Πρόθυμοι εις τας προσταγάς σας

Ιω. Ορλάνδος

Ανδρέας Λουριώτης

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟΔΩΡΟ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ

 

Ύδρα, Δεκέμβριος 1824 (Η παράδοση του Κολοκοτρώνη ισοδυναμεί σχεδόν με την λήξη του εμφυλίου, ενώ συνεχίζουν να καταδιώκονται οι Ζαήμης, Λόντος, Νικηταράς.)

…έλαβα την κατανυκτικήν επιστολήν σας της _ Δεκεμβρίου λήγοντος, εξ ης βλέπω ότι προσήλθατε εις την Διοίκησιν, ομολογών ο ίδιος τα σφάλματά σας, και αιτών το έλεος των νόμων ως αμαρτήσας εξ απάτης, προτείνων δε και τα όσα υπέρ πατρίδος εποιήσατε.

Εγώ και τα δύο Σώματα της σεβαστής Διοικήσεως δεν ημπορούμεν να καταδικάσωμεν ουδέ να συγχωρήσωμεν τινά, έργον το οποίον οι νόμοι το αφιέρωσαν εις το δικανικόν, το οποίον η γενναιότης σας με τους άλλους συνελθόντας εις Επίδαυρον απεφασίσατε, ως επεκυρώθη εις Άστρος, να είναι ανεξάρτητον από τ' άλλα δύο Σώματα, Βουλευτικόν και Εκτελεστικόν. Βλέπω όμως μ' ευχαρίστησιν να λέγετε ότι δεν προστρέχετε μόνον εις το έλεος, αλλά και εις την δικαιοσύνην των νόμων. Αφού λοιπόν συστηθή η επιτροπή, η επέχουσα τόπον γενικού κριτηρίου, εκεί θέλουν εξετασθή αι πράξεις σας. Βεβαιωθήτε ότι όσον εγώ είμαι προσηλωμένος εις την στερέωσιν των νόμων, διότι άνευ τούτων πρέπει να καταντήσωμεν εις αναρχίαν και να απολεσθώμεν κακοί και καλοί όλοι ομού, άλλο τόσον επιθυμώ να μην αφανισθή κανείς από τους όσοι συνήργησαν κατά τι σημαντικώς εις το μέγα έργον της ελευθερώσεώς μας, πολλώ μάλλον όταν και αμαρτήσαντες αποδειχθή ότι ημάρτησαν απατώμενοι, και όταν, ως την γενναιότητά σας, εις τον θάνατον του μεγαλητέρου υιού σας έλαβαν θεόθεν τιμωρίαν τινά της αμαρτίας των. Εάν θέλωμεν όμως να στερεώσωμεν [τους νόμους] πρέπει και να συνηθίσωμεν να μη τους παραβλέψωμεν και να μην ανανεώσωμεν τας καταχρήσεις· δια τούτο ως υποπεσών εις κατηγορίαν, πρέπει να κριθήτε· βεβαιωθήτε όμως ότι εγώ πρώτος θέλω φοντίσει να έμβωσιν εις την πλάστιγγα της Δικαιοσύνης όλαι αι αγαθαί πράξεις σας, μεταξύ των οποίων θέλει συναριθμηθή βέβαια και η ειλικρινής ομολόγησις των σφαλμάτων σας, ίσως και ισοσταθμίσουν εναντίας πράξεις σας, το οποίον το δικανικόν θέλει αποφασίσει ως το μόνον έχον το δικαίωμα τούτο. …

Ο πατριώτης

Γεώργιος Κουντουριώτης

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥ Γ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ

 

Λονδίνο, Φεβρουάριος 1825 (Λίγο μετά την λήξη του εμφυλίου, ενώ ο Ιμπραήμ αποβιβάζεται ανενόχλητος στην Πελοπόννησο και ο Κολοκοτρώνης βρίσκεται φυλακισμένος στην Ύδρα)

… η αναχώρησίς μου από την πατρίδα έγινε πριν της αρχής του παρόντος ιερού υπέρ ελευθερίας αγώνος του Γένους, όμως αφ' ου ο πόλεμος ήρχισεν, εγώ επροσήλωσα πάσαν την προσοχήν μου εις τα γιγαντιαία του Ελληνικού λαού· και επειδή έκαμα τας σπουδάς της νομικής επιστήμης εις την Ακαδημίαν της Κανταβριγίας [Cambridge], ήτις νομίζεται εν των πρώτων πανεπιστημίων της Μεγάλης Βρεττανίας, εκεί διατρίβων έλαβα περίστασιν να γνωρισθώ με πολλά σημαντικά υποκείμενα·  …

Αυτός είναι λοιπόν ο κίνδυνος τον οποίον η Ελλάς τρέχει, αν η Διοίκησις δεν λάβη το ογληγορώτερον τα πλέον δραστήρια μέτρα δια να εμποδίση την συμφοράν, την οποίαν οι κακοφρονες αυτοί στασιώται αγωνίζονται με το φέρσιμόν των να φέρωσιν εις το αναγεννώμενον Γένος μας. Αλλ' αυτοί άρα αφ' εαυτού των ποιούσιν αυτάς τας ταραχάς, και εξ ιδίας προαιρέσεως αντιπολιτεύονται κατά της νομίμου Διοικήσεως, ή είναι εις το μέσον και μηχανουργήματα ξένων; Δεν είναι απίθανον ότι και ξένοι αγωνίζονται να διασπαράξωσι την Ελλάδα δια τα ίδιά των συμφέροντα. Όλος ο κόσμος ομολογεί ότι το θέσπισμα της Βουλής το οποίον εδιώρισε την πραγμάτευσιν του δανείου εις τούτην την πόλιν, ήτον εν μέτρον πολλά συνετόν και πολιτικόν, του οποίου το αποτέλεσμα δεν εδύνατο να είναι άλλο παρά ωφελιμώτατον και σωτηριωδέστατον εις την Ελλάδα. …

Δια να δείξη δε η Ελληνική Διοίκησις ότι πράττει κάθε τι κατά νόμον, αναγκαίον είναι κάθε στασιώτης όταν πιάνεται, να κρίνεται, και ούτως να καταδικάζεται κατά το μέγεθος του εγκλήματός του· και αν ήτο τρόπος να ετυπώνετο και η κατηγορία, το ουσιωδέστερον μέρος των μαρτυριών, και η απόφασις των κριτών. Ο πολιτικός σκοπός τούτου είναι διπλούς· το μεν, ότι οι πολίται πληροφορούνται ότι οι κακούργοι κατεδικάσθησαν κατά νόμον, το δε, ότι εκ τούτου μανθάνει και ο κόσμος ότι οι Έλληνες επιθυμούσι την ευνομίαν. …

Της Εκλαμπρότητός σου πρόθυμος πατριώτης και ταπεινότατος δούλος

Νικόλαος Μανιάκης

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥ Γ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ

 

Λονδίνο, Φεβρουάριος 1825 (ενώ ο Ιμπραήμ αποβιβάζεται ανενόχλητος στην Πελοπόννησο και ο Κολοκοτρώνης βρίσκεται στην φυλακή της Ύδρας)

… Τώρα δε όχι ημείς, αλλά όλοι οι φίλοι της Ελλάδος και όσοι επιθυμούν την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος και εις ένα λόγον την ύπαρξίν της, προσμένουν κεχηνότες [με το στόμα ανοιχτό] να μάθουν και την αυστηράν τιμωρίαν των κατά τους νόμους φυσικούς και ηθικούς όλου του κόσμου, διότι χωρίς την εκτέλεσιν των νόμων, ούτε κοινωνία, ούτε ευδαιμονία ημπορεί να υπάρξη· πολλά περισσότερον εις ένα τόπον επαναστατημένον, όπου είναι ανάγκη όλη η αυστηρότης των νόμων. Όθεν αν κατά την ευχήν ημών και των φίλων της Ελλάδος η σεβαστή Διοίκησις έκρινεν αυτούς τους φατριαστάς δι ενός πολεμικού κριτηρίου εις διάστημα 24 ωρών και τους κατεδίκασεν εις θάνατον και χωρίς να τους πιάση, ο Πρόεδρος θέλει αθανάτισε το όνομά του, θέλει ελευθέρωσε δια πάντα την Πατρίδα από τας εσωτερικάς διχονοίας κινδυνοτέρας από τας προσβολάς των τυράννων εχθρών της Πατρίδος, και θέλει εστερέωσε δια πάντα την Διοίκησιν, και με αυτήν και την εξωτερικήν της πολιτικήν κοντά εις όλα τα γαμπινέτα [κυβερνήσεις] και θέλει προς τούτοις σύρει την προσοχήν των όλην. Η Αγγλία, καθώς δε και η Γαλλία, ως περί αυτής κατωτέρω θέλομεν σας αναφέρει κατά τας πληροφορίας του Λουριώτου μας εις την διατριβήν του εις Παρίσια, είναι και φέρονται πολλά ευνοϊκώς, και ευνοϊκώτερα ήθελον φερθή, εάν δεν εφοβούντο τας διχονοίας και σχίσματα των προεστών, τα οποία κατά φυσικόν λόγον ημπορούν να αδυνατίσουν την Ελληνικήν Διοίκησιν και επομένως να μη κομπρομεταρισθούν [έρθουν σε συμφωνία] με την Ρουσσίαν δια τας επικρατούσας διαφοράς της με την Τουρκίαν. …

Ανάγκη όμως η Διοίκησις να δείξη δραστηριότητα και να παιδεύση τους αντάρτας δια θανάτου και να δείξη δι έργου εις όλην την Ευρώπην, ότι η Ελλάς έχει Διοίκησιν και νόμους, και τους εκτελεί, και δεν τους φυλάττει γραμμένους. …

Αύριον δε θέλομεν σας στείλη άλλο κοντράτον μ' άλλον άνθρωπον επίτηδες, διότι είναι ανάγκη να σας φθάση ασφαλώς και γλήγορα δια να το βεβαιώσητε κατά τον ίδιον τρόπον οπού εβεβαιώσατε το άλλο πέρυσι, και μας το επιστρέψετε χωρίς αργοπορίαν ούτε μιας ώρας, δια να ημπορέσωμεν δι' αυτής της επιβεβαιώσεως, κατά το κοντράτον, να σας στείλωμεν χρήματα μίαν ώραν πρότερον, δια να μη πάθωμεν την εντροπήν και την αργοπορίαν της αποστολής χρημάτων και τόσα άλλα άτοπα, όσα είναι πιθανά εις τας παρούσας περιστάσεις πολέμου, τα οποία επάθαμεν πέρυσι και εδοκιμάσαμεν μυρίας δυσκολίας, και δεν ημπορέσαμεν να σας προφθάσωμεν χρήματα, κατά τας ανάγκας της πατρίδος και χρέους μας και επιθυμίαν. …

Η Αγγλία, κατά την σημερινήν πολιτικήν της Ευρώπης, είναι η μόνη Δύναμις, ήτις έχουσα συμφέροντα διαφορετικά από εκείνα της Ιεράς Συμμαχίας, θέλει υπερασπισθή πάντοτε τα συμφέροντα της Ελλάδος, διότι τα συμφέροντα της Ελλάδος είναι συμφέροντα της Αγγλίας· ύστερα από την Αγγλίαν φαίνεται ότι και η Γαλλία θέλει να εξακολουθήση την πολιτικήν της Αγγλίας εις τα πράγματα της Ελλάδος …

ευπειθέστατοι και ταπεινότατοι θεράποντες

Ιωάννης Ορλάνδος

Ανδ. Λουριώτης

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΛΑΖΑΡΟ και ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ

 

Λονδίνο, Απρίλιος 1825 (ενώ ο Ανδρούτσος έχει συλληφθεί από τον Γκούρα και ο Ιμπραήμ αρχίζει να εδραιώνεται στην Πελοπόννησο)

… Τώρα οπού ο κύριος Γεώργιος είναι πρόεδρος, κρίνομεν χρέος μας να προβάλωμεν ότι πρέπει να αντιβραβευθούν όσοι εδούλεσαν πιστώς και υπερασπίσθησαν την Διοίκησιν, ως ο Γκούρας, Καρατάσσος, Διαμαντής, Βάσσος και άλλοι τοιούτοι της ξηράς, Μιαούλης Σαχτούρης και λοιποί της θαλάσσης, διότι ούτω πως πράττουσα η Διοίκησις εγκαρδιώνει αυτούς και όλους τους Έλληνας να είναι προσκολλημένοι εις αυτήν, να δουλεύουν πιστώς, προθύμως, με ζήλον και με ενθουσιασμόν και εν ενί λόγω να παρακινώνται οι πολίται εις την αρετήν, και δι' αυτών να έχη η Διοίκησις στύλους ακλονήτους.

Δια να στερεωθή καλήτερα η Διοίκησις, και να λείψουν εις το εξής οι ταραχοποιοί, επειδή και να τώρα κατετροπώθησαν οι αντάρται, εμπορούν με τον καιρόν να έβγουν άλλα ανθρωπάρια δια να ταράξουν την κοινήν ησυχίαν, κρίνομεν αναγκαίον να έχη η Διοίκησις μιαν αστυνομίαν τακτικήν, ήτις να μην είναι βασανιστική, αλλά να επαγρυπνή εις την διατήρησιν της εσωτερικής ησυχίας και εις τα κινήματα των στασιαστών, δια να τους παιδεύη κατά τους νόμους. …

Οι φίλοι και δούλοι σας

Ιω. Ορλάνδος

Ανδρέας Λουριώτης

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥ Γ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ

 

Ύδρα, Μάιος 1825 (λίγες μέρες πριν την μάχη στο Μανιάκι και εν μέσω γενικής απαίτησης για αποφυλάκιση των πολιτικών κρατουμένων)

… Της αυτής με σε γνώμης είμαι κ' εγώ, ότι το έβγαλμα από εδώ των ανταρτών είναι πολλά ολέθριον, και μεγάλως θέλει αμαυρωθή εντεύθεν η υπόληψις της Διοικήσεως, όχι δε ολιγώτερον και η της οικίας μας, και δια τούτο συμφωνώ να ενδώσης εις μόνον του Κολοκοτρώνη και των τριών Αρκαδίων οπλαρχηγών την απελευθέρωσιν, δια δε την έξοδον και των άλλων η επιμονή του Βουλευτικού πάσχισον όσον το επί σοι να ματαιωθή, διότι και η έξοδος αυτών όλων και η παραίτησίς σου, αν λάβη τέλος η επιμονή αυτή, θέλουν επιφέρει τον χαμόν της πατρίδος. …

Ο αυτάδελφός σας

Λάζαρος Κουντουριώτης

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥ Γ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ

 

Λονδίνο, Μάιος 1825 (λίγες μέρες μετά την μάχη στο Μανιάκι)

… Η Αγγλία, η Γαλλία και αι Ηνωμέναι Πολιτείαι της Αμερικής, τα τρία πλέον φωτισμένα και πλέον δυνατά έθνη του κόσμου, φυλάττουν αυτό το σωτηριώδες σύστημα της επταετούς και πενταετούς διαρκείας των μελών της Διοικήσεώς των, και εμπορείτε να στοχασθήτε πόσον περισσότερον αναγκαίον και ωφέλιμον είναι αυτό εις την Ελλάδα. …

Οι αδελφοί σας και πατριώται

Ιω. Ορλάνδος

Ανδρέας Λουριώτης

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥ Γ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ

 

Λονδίνο, Ιούνιος 1825 (λίγες μέρες μετά την δολοφονία του Ανδρούτσου)

… Μην γυρεύης τι εδοκίμασα τούταις ταις ημέραις με τον Ρικάρδον δανειστήν μας, όστις δια τας φημιζομένας κακάς ειδήσεις και τον εκ τούτων ξεπεσμόν του δανείου εις τα 13%, εζητούσε να υποχρεώση την αποστολήν να αγοράση το τέταρτον του δανείου. Τι θέλεις; Σχεδόν επιάσθηκα. Έχουν και τα δίκαιά των· άπειρα χάνουν με αυτόν τον κατεβασμόν των φόντων, [τα μέλη της Επιροπής του Λονδίνου -κυρίως βουλευτές των Whigs- έχαναν, γιατί το δάνειο ήταν ομολογιακό, διαπραγματεύσιμο στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου] καθώς και πέρυσι με το άλλο· από τον Φεβρουάριον οπού υπεγράφη το συμφωνητικόν έως σήμερον, τριακόσιες χιλιάδες λίρες χάνουν οι κρατούντες τα σκρίτα, και πόσα πέρυσι, και εκ τούτου μικροψυχούσι, και δεν έχει υπόληψιν το δάνειόν μας, επειδή μη να έχη τινάς γράμματά σας να τους ησυχάζη τας υποψίας των, από το άλλο μέρος ακούοντες ότι εσυγχωρήθησαν οι αποστάται, ενεκρώθησαν διόλου, λέγοντες, ότι εις την Ελλάδα δεν είναι Διοίκησις. Αδελφέ! Τέτοια σκυλιά τα φυλάττετε ακόμη; Κρίσιν θέλουν αυτοί; Και τι κακόν άφησαν να μην το κάμουν; Αν τα πράγματα της Ελλάδος έμειναν οπίσω, είναι αυτοί, οι μυριάκις χειρότεροι των Τούρκων, η αιτία· είκοσι μουρτάτες, βρωμόσκυλα, δεν εμπορείτε να κομματιάσετε, οπού εσήκωσαν τα άρματα κατά της Διοικήσεως, οπού έφαγαν τέσσαρας χρόνους τον Μωρέαν τον Ελληνικόν και έκαμαν παντός είδους κακόν; Ιδού τα αίτια της καταδίκης των· τι εννεαμελής επιτροπή; Τι κρίσις; Ιδού τι τους καταδικάζει εις μύριους θανάτους. …

Ιωάννης Ορλάνδος

 

Στο "δια ταύτα"

Η ρήση λοιπόν του Χρυσοχοΐδη στην Βουλή ότι δυο είναι οι κατηγορίες Ελλήνων, είναι απλώς η μυριοστή επανάληψη του δόγματος Μαυροκορδάτου, του οποίου η ζωή -παρά τα όσα ψιθυρίστηκαν- δεν διέτρεξε κανένα κίνδυνο, αντίθετα με του Κολοκοτρώνη που πάμπολλες φορές, παρά τρίχα διέφυγε από την "δικαιοσύνη" που αποδόθηκε στον Αλ. Υψηλάντη, στον Ανδρούτσο, στον Καραϊσκάκη, στον Καποδίστρια. Και βγάζοντας το ελληνόμετρο από την τσέπη του ο υπουργός Υποδομών απάντησε τον χρυσαυγίτη βουλευτή: "Νιώθω πιο Έλληνας", έτσι ώστε το κοινό να διχαστεί και να διαλέξει μεταξύ των δυο: του προοδευτικού Ελληνισμού και του εθνιστικού Ελληνισμού. Μέγα δίλημμα και εναλλακτική οδός ουδεμία!

Μήπως όμως και το διχαστικό δόγμα του Μαυροκορδάτου ήταν απλή εκφώνηση του δόγματος των τότε δανειστών; Μήπως οι δανειστές εκείνοι συνεργάζονταν στενά με τους οπαδούς του αντιχριστιανικού "γαλλικού νόμου" και του τότε "συνταγματισμού-κοινοβουλευτισμού"; Μήπως αυτός ο "Συνταγματισμός" δεν ήταν το πρόσχημα που "δικαίωνε" όσους εναντιώνονταν στον Καποδίστρια ή τους "τυραννοκτόνους" που έχυναν το αίμα του; Ή μήπως είχε διαβάσει το τότε μνημόνιο ο Μαυροκορδάτος; Αυτό έχει πολλές πιθανότητες, αφού ο Μαυροκορδάτος τεμπέλης δεν υπήρξε.

Ποιο είναι λοιπόν το ζήτημα που στοιχειώνει από την ίδρυση του κράτους ως σήμερα; Ποιο είναι το θέμα στην συγκεκριμένη περίπτωση; "Να γίνει ή να μην γίνει το τζαμί" ή να φανεί το ψέμα που υποκρύπτεται, η μεθόδευση που έξωθεν συντονίζεται και ο στόχος που προωθείται;

Στέργιος Ζυγούρας, 30-11-2013

ΠΗΓΗ: 1-12-2013,  http://karavaki.wordpress.com/2013/12/01/us-and-them-from-1821-to-2013/

Οι στόχοι του παλλαϊκού Μετώπου

 

Του Τάκη Φωτόπουλου*

 

Ενώ τα κόμματα της κοινοβουλευτικής Χούντας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν επιδοθεί σε άλλον ένα πόλεμο περισπασμού, αυτή τη φορά για διάφορα σκάνδαλα, και ενώ η αντικαπιταλιστική Αριστερά περιμένει την σοσιαλιστική επανάσταση για να θέσει θέμα άμεσης μονομερούς εξόδου από την ΕΕ, ως αναγκαίας προϋπόθεσης εξόδου από την οικονομική και κοινωνική καταστροφή, ένα άλλο τμήμα «αντιμνημονιακών» δυνάμεων (ΕΠΑΜ κ.ά.) ασχολείται με την δημιουργία Μετώπου που θα συνενώνει ρεύματα που έχουν βασικό στόχο την απαλλαγή μας από τα Μνημόνια, και τις καταστροφικές πολιτικές της τρόικας.

Όμως, η θέση αυτή είναι θεμελιακά εσφαλμένη γιατί βασίζεται στην ανάλυση ότι αιτία της κρίσης είναι το Χρέος που, όπως έχω δείξει επανειλημμένα, είναι απλώς η συνέπεια της διαδικασίας εξαρτημένης «ανάπτυξης» στην μεταπολεμική περίοδο, η οποία εντάθηκε με την ένταξή μας στην ΕΕ. Ήταν, δηλαδή, η ένταξη που ουσιαστικά κατέστρεψε την όποια παραγωγική δομή και οικονομική αυτοδυναμία είχαμε πριν. Η παραμονή μας, επομένως, στην ΕΕ είναι εγγύηση για την υποδούλωσή μας σαν λαού στα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων ελίτ.

Η μακροπρόθεσμη, βέβαια, λύση για να αποκτήσουμε συλλογικά σαν πολίτες τον απόλυτο έλεγχο των παραγωγικών πόρων και την πλήρη οικονομική αυτοδυναμία, περνά μέσα από συστημική αλλαγή, δηλαδή την ανατροπή του ίδιου του καπιταλιστικού κοινωνικό-οικονομικού συστήματος και την αντικατάστασή του με κάποιο νέο σύστημα συλλογικού ελέγχου της οικονομίας και της πολιτείας που, κατά την γνώμη μου, δεν μπορεί παρά να είναι μια Περιεκτική Δημοκρατία. Όμως, δεν είναι ανάγκη να περιμένουμε την αντικαπιταλιστική επανάσταση, η οποία προφανώς προϋποθέτει εντελώς διαφορετικές υποκειμενικές συνθήκες από τις σημερινές. Και αυτό, γιατί στο μεταξύ θα έχει αποκλειστεί η δυνατότητα δημιουργίας παρόμοιων συνθηκών, αφού θα έχουμε πλήρως υποδουλωθεί στη Νέα Διεθνή Τάξη που επιβάλλει η σημερινή μορφή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος, την οποία διαχειρίζεται μια Υπερεθνική Ελίτ που στον γεωγραφικό χώρο μας εκφράζεται μέσα από την ΕΕ. Αυτό όμως είναι κάτι που αδυνατούν να αντιληφθούν οι θιασώτες μιας αναχρονιστικής Μαρξιστικής Αριστεράς που προσκολλώνται σε υπεραιωνόβια θεωρητικά εργαλεία, παρά το γεγονός ότι πεφωτισμένοι σύγχρονοι Μαρξιστές έχουν κάνει σημαντικά βήματα στην ανάπτυξη νέων εργαλείων για την ανάλυση της σημερινής παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας.

Επομένως, ένα παλλαϊκό Μέτωπο είναι σήμερα επιτακτική ανάγκη, υπό την προϋπόθεση ότι όλοι οι πολίτες που συμμετέχουν σε αυτό σαν πολίτες, και όχι σαν  μέλη κομμάτων ή οργανώσεων, δεσμεύονται από συγκεκριμένο πρόγραμμα με κοινούς στόχους, οι οποίοι απορρέουν από την κοινή θέση ότι η έξοδος από την καταστροφική κρίση είναι αδύνατη εάν δεν ξανακτίσουμε την παραγωγική δομή της χώρας. Όχι, βέβαια, με βάση την καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα που μας οδήγησε στην σημερινή κατάσταση, αλλά με βάση τις ανάγκες μας σαν λαού, όπως θα τις ορίζουμε εμείς οι ίδιοι. Και αυτό απαιτεί ένα σημαντικό βαθμό οικονομικής αυτοδυναμίας, δηλαδή ελέγχου των παραγωγικών μας πόρων, από εμάς τους ίδιους συλλογικά, και όχι από τις «δυνάμεις της αγοράς». Δηλαδή, τις λίγες εκατοντάδες πολυεθνικών που ουσιαστικά πασχίζουν για την ευημερία ενός πολύ μικρού ποσοστού του πληθυσμού σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας.

Είναι όμως σήμερα δυνατό, ακόμη και χωρίς την άμεση καπιταλιστική ανατροπή, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για οικονομική αυτοδυναμία; Η απάντηση είναι θετική, εφόσον όμως  ικανοποιηθούν τρεις βασικοί όροι:

– Πρώτον, η άμεση και μονομερής έξοδος τόσο από την Ευρωζώνη όσο και την ΕΕ. Η απλή έξοδος από την Ευρωζώνη, με συνέχιση παραμονής στην ΕΕ, θα ήταν ακόμη περισσότερο καταστροφική από την σημερινή κατάσταση γιατί θα σήμαινε ότι όλο το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ (άνοιγμα και απελευθέρωση αγορών κλπ) που οδήγησε στην καταστροφή της παραγωγικής δομής θα εξακολουθούσε να ισχύει, ενώ συγχρόνως, με μια αγρίως υποτιμημένη δραχμή, θα ξεπουλιόταν ακόμη πιο φθηνά ο κοινωνικός μας πλούτος! Επομένως, αυτά που ακούγονται για… σκίσιμο των Μνημονίων μέσα στη Ευρωζώνη (ΣΥΡΙΖΑ),  ή για έξοδο από την καταστροφή μέσα στην ΕΕ (υπόλοιποι, εκτός ΚΚΕ), αντικειμενικά εξαπατούν τον λαό.

– Δεύτερον, η επιβολή αυστηρών και μόνιμων ελέγχων στις αγορές κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας, ώστε να θωρακιστεί η οικονομική αυτοδυναμία της χώρας. Πράγμα που προϋποθέτει, βέβαια, την επανεισαγωγή του δικού μας νομίσματος, σαν ελάχιστου βαθμού οικονομικής κυριαρχίας, και την κοινωνικοποίηση των Τραπεζών και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής, με βάση, στο μεταβατικό στάδιο, ένα μίγμα μορφών ιδιοκτησίας και μεθόδων κατανομής των οικονομικών πόρων (αγορά, σχεδιασμός κ.λπ.).[1] Οι κοινωνικοί αυτοί έλεγχοι θα παρείχαν την δυνατότητα επανάκτησης του κοινωνικού πλούτου που, μέσα από την διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων, έχει περιέλθει στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ (από  εργοστάσια μέχρι λιμάνια και συγκοινωνίες) αλλά και συλλογικού ελέγχου του παραγωγικού και του καταναλωτικού προτύπου, με βάση την αρχή της αυτοδυναμίας.

– Τρίτον, η δημιουργία ενός πραγματικά κοινωνικού συστήματος Υγείας, Εκπαίδευσης και Κοινωνικών Υπηρεσιών που θα κάλυπτε τις λαϊκές ανάγκες και θα ελεγχόταν από τον ίδιο τον λαό και όχι την «αγορά». Παράλληλα, ο δημόσιος τομέας θα έπρεπε να αναδιοργανωθεί ορθολογικά, στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης της οικονομίας με βάση την αρχή της αυτοδυναμίας και την επαναπρόσληψη των απολυμένων .

Οι δαπάνες για όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να καλυφθούν από τους υπάρχοντες οικονομικούς πόρους, υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι η κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου που θα εφάρμοζε τα παραπάνω μέτρα θα επέβαλε μια δραστική ανακατανομή του εισοδήματος και του πλούτου, με βάση έναν απόλυτα προοδευτικό φόρο εισοδήματος/πλούτου που θα καταργούσε  όλους τους άλλους φόρους, και ένα περιουσιολόγιο που θα προέκυπτε από την γενική απογραφή της ακίνητης και σημαντικής κινητής περιουσίας, συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων και περιουσίας στο εξωτερικό.

Αλλά, θα χρειαστεί να επανέλθω στα θέματα ανάδειξης Κυβέρνησης Λαϊκού Μετώπου για την Αυτοδυναμία και των διεθνών συσχετισμών.

 

Παραπομπές

[1] Βλ. ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ. http://www.mekea.org/2012/02/19/εκκληση-για-ενα-λαϊκο-μετωπο-κοινωνικ-2/

* http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

Αξιολόγηση των εκπαιδευτικών: Η πραγματικότητα πίσω από το νόμο

 

Του Πάνου Κατσούλα*

 

Η εφαρμογή του προεδρικού διατάγματος  της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, εκτός των άλλων, είναι τόσο ανέντιμη πράξη όσο και η διαθεσιμότητα των 2.500 περίπου συνάδελφων μας του περασμένου καλοκαιριού! Πριν τεκμηριωθεί η παραπάνω άποψη, ας μιλήσουμε περιληπτικά για το ΠΔ 152**, που αφορά στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών της Α/θμιας και της Β/θμιας εκπαίδευσης.

Αξιολογούνται όλοι οι υπηρετούντες στη δημόσια εκπαίδευση, από τους Περιφερειακούς διευθυντές μέχρι τους εκπαιδευτικούς της τάξης. Στο εν λόγω ΠΔ αναφέρονται όλες οι λεπτομέρειες για όλους και τα πάντα! Κάποια βασικά σημεία της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών της τάξης, που αποτελούν την πλειονότητα των εκπαιδευτικών, είναι:

Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών διακρίνεται στη διοικητική αξιολόγηση, που διενεργείται από τον διευθυντή του σχολείου, με ή χωρίς αίτηση του εκπαιδευτικού, μια τουλάχιστον φορά ανά διετία, μεταξύ της 1ης Φεβρουαρίου και 15ης Μαΐου του κάθε έτους, και στην εκπαιδευτική αξιολόγηση, που διενεργείται από τον σχολικό σύμβουλο, με ή χωρίς αίτηση του εκπαιδευτικού, μία τουλάχιστον φορά ανά τριετία εντός συνεχούς χρονικού διαστήματος που δεν υπερβαίνει τους 2 μήνες (διμηνιαία αξιολογική περίοδος).

Στην εκπαιδευτική αξιολόγηση και μέσα στην προηγούμενη περίοδο ο αξιολογητής παρακολουθεί δύο (2) τουλάχιστον διδασκαλίες του αξιολογούμενου. Οι εκπαιδευτικοί της τάξης αξιολογούνται σε 5 κατηγορίες. Οι κατηγορίες 1η, 2η, 3η και 5η έχουν σχέση με την εκπαιδευτική αξιολόγηση, που πραγματοποιείται από τους σχολικούς συμβούλους και η 4η έχει σχέση με τη διοικητική αξιολόγηση, που πραγματοποιείται από τον διευθυντή του σχολείου. Η κάθε κατηγορία έχει ένα συντελεστή βαρύτητας (η 1η 0,75 –  η 2η 0,5 – η 3η  1,25 – η 4η 1,5 – η 5η 1) και αποτελείται από κριτήρια. Οι κατηγορίες 1η, 2η και 4η περιλαμβάνουν 3 κριτήρια, η 3η περιλαμβάνει 4 κριτήρια και η 5η περιλαμβάνει 2 κριτήρια. Το κάθε κριτήριο βαθμολογείται από τον αξιολογητή με την 100βαθμη κλίμακα (0 – 100). Ο ΜΟ της βαθμολογίας των κριτηρίων της κάθε κατηγορίας αποτελεί το βαθμό της κατηγορίας. Ο βαθμός της κάθε κατηγορίας πολλαπλασιάζεται με το συντελεστή βαρύτητας αυτής, στη συνέχεια προστίθενται τα γινόμενα που προκύπτουν και έπειτα διαιρείται το άθροισμα των γινομένων με τον αριθμό 5, που είναι το πλήθος των κατηγοριών. Η τελική βαθμολογία (ΤΒ) υπολογίζεται με χρήση υπολογιστή και εκφράζεται ως δεκαδικός αριθμός με προσέγγιση εκατοστού.

Οι αξιολογούμενοι κατατάσσονται ανάλογα με τη βαθμολογία τους σε 4βαθμη ποιοτική κλίμακα, που αντιστοιχεί στην 100βαθμη κλίμακα ως εξής:

α) «ελλιπής»: 0 – 30 βαθμοί,

β) «επαρκής»: 31 – 60 βαθμοί,

γ) «πολύ καλός»: 61 – 80 βαθμοί

δ) «εξαιρετικός»: 81 – 100 βαθμοί.

Οι αξιολογούμενοι εκπαιδευτικοί της τάξης και οι διευθυντές των σχολείων μπορούν να υποβάλουν ένσταση κατά των εκθέσεων αξιολόγησης των αξιολογητών τους στην Επιτροπή Αξιολόγησης Εκπαιδευτικού Έργου (Ε.Α.Ε.Ε.), που εδρεύει στη Διεύθυνση Εκπαίδευσης στην περιφέρεια της οποίας υπηρετούν οι ενιστάμενοι. Η επιτροπή εξετάζει τις ενστάσεις κατά νόμο και ουσία και μπορεί είτε να τις απορρίψει είτε να τις κάνει δεκτές εν μέρει ή στο σύνολο, και να τροποποιήσει τη βαθμολογία του ενιστάμενου.

Σύμφωνα με το άρθρο 25, που αναφέρεται σε μεταβατική διάταξη, «Κατά την πρώτη εφαρμογή του παρόντος: Αξιολογούνται κατά προτεραιότητα οι εκπαιδευτικοί που κατά την 31η Μαΐου του 2014 συμπληρώνουν τον ελάχιστο χρόνο που απαιτείται για την προαγωγή από το βαθμό που κατέχουν στον επόμενο βαθμό σύμφωνα με τις διατάξεις της παραγράφου 7 του άρθρου 7 του ν. 4024/2011.»

Ας έρθουμε τώρα στα πονηρά και επικίνδυνα σημεία του ΠΔ αλλά και τη σύνδεσή του με άλλους νόμους, που επιβεβαιώνουν την άποψη όσων ισχυρίζονται ότι δεν πρόκειται για βελτιωτικό μέτρο της ποιότητας του εκπαιδευτικού και διοικητικού τους έργου όπως ψευδώς αναφέρει στην παραγρ. 1 του  άρθρου 2 με τίτλο «Σκοπός της αξιολόγησης και γενικές αρχές», αλλά για ένα μέτρο τιμωρητικό, που αποσκοπεί στον ασφυκτικό έλεγχο, τον εκφοβισμό και την υποταγή των εκπαιδευτικών, που θα έχει ως συνέπεια τον ανταγωνισμό, τη μισθολογική τους καθήλωση και εν τέλει την απόλυσή τους!

Προκειμένου να χαϊδέψει αυτιά ο συντάκτης του νόμου, στο άρθρο 24 καθιερώνει την αξιολόγηση των προϊσταμένων από τους υφιστάμενους! Όμως πρόκειται για μια αξιολόγηση που είναι χωρίς κανένα αντίκρισμα, αφού δεν αναφέρεται πουθενά η βαρύτητα που θα έχει στη βαθμολογία του προϊσταμένου! Αναφέρει το άρθρο ότι: «…Η αξιολόγηση της παρούσας παραγράφου είναι έγγραφη, επώνυμη και προαιρετική και υποβάλλεται στον άμεσο προϊστάμενο του αξιολογητή που υπόκειται στην αξιολόγηση των υφισταμένων του. Ο αποδέκτης της αξιολόγησης των υφισταμένων εκτιμά και χρησιμοποιεί κατά την κρίση του τις αξιολογήσεις.»

Το ΠΔ, στο αρθρ. 16, παράγρ. 4 αναφέρει: «Οι εκπαιδευτικοί που χαρακτηρίζονται ελλιπείς σε περισσότερα του ενός κριτήρια σε μία εκ των κατηγοριών χαρακτηρίζονται συνολικά ελλιπείς, ασχέτως συνολικής βαθμολογίας.»!!! Στην επόμενη παράγρ, 5 του ιδίου άρθρου το ΠΔ συνδέεται με την παράγραφο 4 του άρθρου 8 του ν. 4024/2011, που αναφέρει ότι «…οι υπάλληλοι που περιλαμβάνονται σε πίνακα μη προακτέων στερούνται του δικαιώματος για προαγωγή για τα επόμενα δύο έτη». Ο δε ν. 3528/2007, γνωστός και ως δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας στο άρθρο 95 με τίτλο: Παραπομπή μη προακτέου υπαλλήλου αναφέρει: «Υπάλληλος, ο οποίος εγγράφεται σε δύο διαδοχικούς πίνακες μη προακτέων στον ίδιο βαθμό, παραπέμπεται μέσα σε δύο (2) μήνες από την κύρωση του οικείου πίνακα υποχρεωτικώς προς κρίση στο υπηρεσιακό συμβούλιο, το οποίο, με αιτιολογημένη απόφαση του και μετά από προηγούμενη κλήση αυτού για να παράσχει εγγράφως ή προφορικώς τις αναγκαίες διευκρινίσεις, μπορεί να τον απολύσει ή να τον υποβιβάσει κατά έναν βαθμό. Κατά της απόφασης αυτής επιτρέπεται να υποβληθεί ένσταση στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο.»

Επιπλέον, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο ακραίος κατά τις ρυθμίσεις του ν. 4024/2011 συνδέει την αξιολόγηση με τη βαθμολογική προαγωγή, η οποία επιφέρει μισθολογική αύξηση. Όμως δεν αρκεί κάποιος να αξιολογηθεί ικανός για να προαχθεί στον επόμενο βαθμό. Θα πρέπει να είναι «περισσότερο ικανός» από τον συνάδελφο του, αφού ο νόμος καθορίζει ποσόστωση προαγωγής από τον ένα βαθμό στον επόμενο. Μάλιστα στο άρθρο 7 παράγρ. 6 του ως άνω νόμου αναφέρεται ότι « … Με κοινή απόφαση των Υπουργών Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και Οικονομικών, η οποία εκδίδεται μετά από εκτίμηση τόσο των υπηρεσιακών αναγκών όσο και των δημοσιονομικών δυνατοτήτων τουλάχιστον ανά διετία, τα προαναφερόμενα ποσοστά μπορούν να καθορίζονται χαμηλότερα. …».

Δηλαδή, αν τα δημοσιονομικά της χώρας δεν πάνε καλά, τότε λιγότεροι εκπαιδευτικοί θα προβιβαστούν στον επόμενο βαθμό και άρα περισσότεροι θα καθηλωθούν μισθολογικά!

Επομένως, το νομοθέτημα εισάγει όλες τις πρακτικές του ανταγωνισμού μεταξύ των εκπαιδευτικών, κάτι που αφενός μεν είναι απαράδεκτο παιδαγωγικά, αφετέρου δε θα μετατρέψει τον ευαίσθητο χώρο της εκπαίδευσης σε ζούγκλα! Επίσης, είναι δεδομένο ότι θα παρατηρηθούν όλες οι απαράδεκτες μεθοδεύσεις προκειμένου να εξασφαλιστεί η εύνοια του αξιολογητή!

Τέλος, στο άρθρο 2 παράγρ. 1 του ΠΔ αναφέρεται ότι «Σκοπός της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών είναι η βελτίωση της ποιότητας του εκπαιδευτικού και του διοικητικού τους έργου μέσω της άμεσης σύνδεσής της με την επιμόρφωση, προς όφελος των ιδίων, των μαθητών και της κοινωνίας.» Καμιά σύνδεση της αξιολόγησης δεν γίνεται με την επιμόρφωση. Αντιθέτως, οι εκπαιδευτικοί καλούνται ν' αξιολογηθούν για ένα σύνολο θεμάτων για τα οποία ουδέποτε έχουν επιμορφωθεί ουσιαστικά! Και αυτό δεν είναι καθόλου έντιμο! Όπως άλλωστε και η διαθεσιμότητα στην οποία ετέθησαν μέσα σε μια βραδιά οι συνάδελφοί μας της Τεχνικο-επαγγελματικής εκπαίδευσης, και μάλιστα χωρίς προηγουμένως να κριθούν από κανέναν!

Λέγοντας ουσιαστική επιμόρφωση εννοούμε καθολική, περιοδική, ετήσια επιμόρφωση των εκπαιδευτικών με ταυτόχρονη απαλλαγή από τα διδακτικά τους καθήκοντα και σε επιμορφωτικά κέντρα που θα υπάρχουν ένα τουλάχιστον σε κάθε νομό, ενώ σε μεγαλύτερους νομούς πρέπει να υπάρχουν περισσότερα, ώστε να μην αναγκάζονται να ξεσπιτώνονται οι εκπαιδευτικοί.

Όμως βλέπετε ότι στη χώρα μας τα πάντα γίνονται ανάποδα! Μονίμως βάζουμε πάντα μπροστά το κάρο και μετά το άλογο! Προφανώς αυτό γίνεται από την πλευρά των κυβερνώντων επειδή δεν έχουν εμπιστοσύνη στους εκπαιδευτικούς ούτε θέλουν να τους στηρίξουν! Αντίθετα, επιθυμούν να τους ενοχοποιήσουν και να τους τιμωρήσουν!

Αυτά τα ακραία και υπερβολικής αυστηρότητας μέτρα που εφαρμόζονται από τη μνημονιακή συγκυβέρνηση θυμίζουν έντονα το «θατσερισμό». Εκείνη την εποχή στην Αγγλία κανείς δεν επιθυμούσε να διοριστεί ως εκπαιδευτικός στη δημόσια εκπαίδευση με αποτέλεσμα η Αγγλία να αναζητά εισαγόμενους εκπαιδευτικούς! Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα επαναληφθεί το ίδιο και στη χώρα μας! Όμως κανένας δε θα προσέρχεται για να εργαστεί στη δημόσια εκπαίδευση με μισθούς πείνας και ένα εξοντωτικό εργασιακό πλαίσιο!

 
* Ο Πάνος Κατσούλας είναι Εκπαιδευτικός, Τακτικός αιρετός εκπρόσωπος των καθηγητών στο Α-ΠΥΣΔΕ Πελοποννήσου.  [Σημείωση admin: Δείτε περισσότερα στο προφίλ του blogger.com/profile……332]

ΠΗΓΗ: 29 Νοε. 2013, http://www.esos.gr/article/apopseis/axiologisi_ekpaideytikon_pragmatikothta_piso_apo_to_nomo

** (Δημοσιευμένο στο ΦΕΚ 240/2013)

Η Ελλάδα αποικία χρέους της Γερμανίας

 

Του Νίκου Κοτζιά*

 

Οι Γερμανοί διατηρούν μια αντιφατική σχέση με την Ελλάδα. Στη διάρκεια της Επανάστασης του '21 υπήρξε ένα ισχυρό φιλελληνικό κίνημα, εμπνεόμενο από τον γερμανικό κλασικισμό και ρομαντισμό και, στη συνέχεια, ιδιαίτερα μέσω των Βαυαρών, ανέλαβαν να οικοδομήσουν ένα κράτος που να μεταφέρει τα γερμανικά πρότυπα εδώ, ενώ θεωρούσαν την Ελλάδα – κατ' εξοχήν την αρχαία – ως πρότυπό τους. Φυσικά, αυτό δεν έχει να κάνει με μια Γερμανία που θεωρεί την Ελλάδα καθυστερημένη και άξια εκφοβισμού χώρα.

Ένα άλλο ιστορικό χαρακτηριστικό που χρειάζομαι για να θεμελιώσω την άποψή μου είναι ότι η Γερμανία προσέρχεται στην αποικιοκρατία με καθυστέρηση στα ύστερα χρόνια του 19ου αιώνα, καθώς και γιατί ο Βίσμαρκ είχε αναστολές για να δημιουργήσει την ύπαρξη του γερμανικού αποικιακού συστήματος. Αναγκάστηκε όμως, όπως έγινε με όλες τις αποικίες την εποχή του καπιταλισμού, να «υιοθετήσει» τις αποικίες που είχαν δημιουργήσει οι γερμανικοί οίκοι και άλλοι επιχειρηματίες. Η αυτοκρατορία επιχειρηματιών της Γερμανίας, που δεν διδάσκεται από τα γερμανικά σχολεία και αγνοείται από την κοινή γνώμη, είναι πολύ πιο κοντά σ' αυτά που πράττει σήμερα η Γερμανία.
Έχει ορισμένα χαρακτηριστικά. Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι ο πολιτισμικός οικονομικός ρατσισμός. Ο πολιτιστικός ρατσισμός στη Γερμανία  στο 19ο αιώνα απέναντι στις αποικίες, ιδιαίτερα στη σημερινή Τανζανία, αποικία της ανατολικής Αφρικής, ήταν ένας οικονομικός ρατσισμός. Και θα δει κανείς πάρα πολλά κοινά χαρακτηριστικά ανάμεσα στις κατηγορίες που απηύθυναν στους ιθαγενείς της Αφρικής εκείνης της εποχής και στη σημερινή Ελλάδα. Η κυριότερη κατηγορία απέναντι στους ιθαγενείς ήταν ότι ήταν τεμπέληδες. Η δεύτερη κατηγορία που εκφράστηκε στην Τανζανία ήταν ότι είχαν λανθασμένο οικονομικό σύστημα, που δεν μπορούσε να σταθεί, οι άνθρωποι ήταν νομάδες και κτηνοτρόφοι, άρα δεν ήταν ικανοί για ένα σύγχρονο οικονομικό σύστημα. Όπως λέγαν για την Κύπρο, ότι η οικονομική δομή της, που παρόμοια έχει το Λουξεμβούργο και άλλες, πάρα πολλές χώρες, δεν άντεχε. Και ένα άλλο ιστορικό σημείο που πρέπει να θυμίσω είναι τα περί Βαϊμάρης.Τη Βαϊμάρη την έχουμε γνωρίσει για την κατάρρευση της δημοκρατίας κ.λπ., αυτό που δεν ακούγεται συχνά είναι ο ρόλος των θεσμών για την ανάδειξη του Χίτλερ και ειδικά της προεδρίας, δεν θέλω να κάνω κάποιον παραλληλισμό με τον ρόλο της προεδρίας στην Ελλάδα, και το δεύτερο που ξεχνάμε και είναι πολύ σημαντικό είναι η εμφάνιση του καγκελαρίου Μπρούνιγκ στη βουλή το 1930, για να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης για ένα μνημόνιο. Το μνημόνιο είχε τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά που είχε και στην Ελλάδα. Το μνημόνιο του 1930 άνοιξε το δρόμο για τον Χίτλερ. Αυτό το ξεχνάνε όλοι όσοι αναφέρονται στην Βαϊμάρη.

Το δεύτερο στοιχείο που θέλω να πω είναι κάποια πράγματα που έχουν να κάνουν με τη γερμανική ισχύ. Υποστηρίζω ότι η Γερμανία ουδέποτε είχε τα χαρακτηριστικά μιας δύναμης που είχε τον πολιτισμό να εξαρτήσει την κοινωνία συμπαρασύροντας και τους άλλους στα δικά της συμφέροντα. Η Γερμανία εμφανίζεται με καθυστέρηση στην ιστορία, η οικονομική της ισχύς εδραιώνεται με καθυστέρηση και δεν διαθέτει τον κατάλληλο πολιτισμό ενός ηγεμόνα, και αυτό το θέμα δεν είναι φυλετικό, δεν είναι οι κακοί Γερμανοί, αλλά είναι θέμα του τρόπου ανάδυσής τους που καταλήγει να είναι βίαιος. Καταλήγει στον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στα σημερινά. Η Γερμανία θέλει να έχει την πρωτοκαθεδρία και να καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τι θα συμβεί.

Ενώ η Ε.Ε. λέει ότι όλα τα κράτη είναι ίσα και το τραπεζικό σύστημα υπερίπταται της Ε.Ε., στην πραγματικότητα υπάρχουν οι εθνικοί θεσμοί, από πάνω οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και από πάνω οι γερμανικοί, διότι όλοι οι νόμοι του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου πρέπει να εγκριθούν από τη γερμανική βουλή, έχουν γίνει ο τελευταίος θεσμός έγκρισης του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Η γερμανική βουλή υποδεικνύει τι είναι νόμος για το γερμανικό σύνταγμα και ακολουθεί ολόκληρη η Ε.Ε. Επίσης έχουν την πρωτοκαθεδρία των διακρατικών θεσμών, οι οποίοι είναι παράλληλοι θεσμοί, όπου αυτό που μετράει δεν είναι η ισότητα των ψήφων, αλλά η οικονομική ισχύς.

Έχουμε ένα νόμισμα, το ευρώ, κατά τα πρότυπα του γερμανικού νομίσματος, και έχουμε ακόμα τη δομική ισχύ της Γερμανίας. Και θα σας εξηγήσω πολύ απλά τι είναι η δομική ισχύς της Γερμανίας: Η Μπαρτσελόνα είναι μεγάλη ομάδα στο ποδόσφαιρο; Ο Μέσι μεγάλος ποδοσφαιριστής; Αν τώρα τον πάρεις στο ΝΒΑ να παίξει στη θέση του ψηλού, τι θα απογίνει ο άνθρωπος; Ως αθλητής, καταστροφή! Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία με τι κανόνες παίζεις. Το σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλοι οι θεσμοί από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα μέχρι την Επιτροπή των Περιφερειών, έχει οικοδομηθεί κατά το γερμανικό πρότυπο, με τους κανόνες που ξέρει να παίζει η Γερμανία και όλοι οι άλλοι, όπως η Ελλάδα, έρχονται εκ των υστέρων να προσχωρήσουν σε αυτό το σύστημα.

Επίσης η Γερμανία εφαρμόζει στις χώρες που βρίσκονται με ελλείμματα το σχέδιο Κόμπρα. Το οποίο ήταν κοινή απόφαση του μετέπειτα προέδρου του ΔΝΤ (2000-04) και μετά και προέδρου της Γερμανίας (2004-09), Χορστ Κέλερ, του Σόιμπλε και δύο διευθυντών στο υπουργείο Οικονομικών που προέβλεπε τότε πώς θα γίνει η οικονομία της Ανατολικής Γερμανίας συμπληρωματική της Δυτικής. Συμπληρωματική οικονομία σημαίνει ότι δεν αναπτύσσεται μια οικονομία με βάση τις δυνατότητες και τις ανάγκες του πληθυσμού της, αλλά αναπτύσσεται με βάση τις συμπληρωματικές ανάγκες μιας άλλης χώρας. Είναι πολύ πιο περιορισμένη ανάπτυξη, δεν αξιοποιεί τον πλούτο μιας χώρας, και πολύ λιγότερο μπορεί να φέρει απασχόληση.

Αυτά όλα οδηγούν, κατά τη γνώμη μου, στο εξής φαινόμενο: ότι στη σημερινή Ευρώπη, και το βιώνουμε στην Ελλάδα, θα το πω πολύ φιλελεύθερα, αστικά, τυπολογικά, δεν έχουμε μια δημοκρατία του συνταγματικού λαού, δηλαδή των προβλέψεων του συντάγματος και της κυριαρχίας του, αλλά έχουμε μια «δημοκρατία» των κυρίαρχων αγορών.

Το τρίτο ερώτημα είναι: Πώς αντιμετώπισε η Γερμανία, στα πλαίσια αυτής της ανάλυσης, την Ελλάδα; Έχω την εξής γνώμη, διαβάζοντας ξανά τα τέσσερα τελευταία χρόνια ό,τι έχει δημοσιευθεί. Η Γερμανία έβλεπε την κρίση να έρχεται. Δίνουν πάρα πολλά λεφτά σε δύο τράπεζες που έχουνε, ιδιαίτερα του Μονάχου ΑΝΤC με 189 δισ. πιο πολλά λεφτά από όσα πήρε η Ελλάδα, φοβούνται διότι οι τράπεζές τους είναι νάνοι, δηλ. 33η, 53η ή 99η στον κόσμο οι αξίες των τραπεζών τους. Δεν παίζουν μεγάλο ρόλο παρ' όλο που είχανε στηθεί τα συστήματα τα οικονομικά γύρω από την Ντόιτσε Μπανκ σε μεγάλο βαθμό, και άρα βρίσκεται σε μεγάλη ανασφάλεια και ανησυχία. Γι' αυτό παίρνει αργόσυρτες αποφάσεις. Δεν παίρνει γρήγορες αποφάσεις. Βρίσκεται σε ταλάντευση. Αυτό όμως που της δίνει χρόνο για να τακτοποιήσει τα μαγαζιά της είναι  «θηλιά στο λαιμό» κρατών όπως η Ελλάδα.

Τώρα τι συνέβη με τους Γερμανούς; Οι οποίοι δεν είχαν τρομερό σχέδιο αρχικά, ήρθαν και συνάντησαν διάφορες ελίτ στον Νότο όπως αυτή που μας ενδιαφέρει, την ελληνική ολιγαρχία και διαπλοκή. Και ανακάλυψαν ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να παραδοθούν, και παραδόθηκαν, γιατί δεν έχουν μάθει να ζουν με κοινωνική συναίνεση, ούτε καν συμβιβασμούς, αλλά με τις πλάτες του ξένου παράγοντα. Είτε είναι αυτές λόγχες, είτε είναι αυτές ευρώ. Κατά συνέπεια, παραδόθηκαν με μια καταπληκτική ταχύτητα η ελληνική ολιγαρχία και η διαπλοκή και οι Γερμανοί πολύ εύκολα έφτιαξαν ένα σχέδιο που οδήγησε την Ελλάδα στην αποικία χρέους, όπως την ονομάζω, και ένα σχέδιο που προέβλεπε την αύξηση του ελληνικού δημόσιου χρέους για να απαλλαγούν οι ίδιοι και οι τράπεζές τους, τα ομόλογά τους, οι ασφαλιστικές εταιρείες τους κ.λπ. Ένα σχέδιο που τους απέφερε 69 δισ. κέρδος όπως τα έχω υπολογίσει από διάφορες πηγές μέσα στην κρίση, και ένα σχέδιο που προέβλεπε τη μετακύλιση από το δημόσιο χρέος στο ελληνικό χρέος.

Το τέταρτο σημείο αφορά το πλαίσιο στο οποίο δρα η Γερμανία με αυτά τα σχέδια. Το πλαίσιο αυτό είναι νομίζω η εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια αυτοκρατορία. Πράγματι η Γερμανία έχει δυσκολίες και είναι πολύ μικρή για να γίνει αυτοκρατορία. Σύμφωνα με όλες τις μελέτες στην πρόβλεψη τι θα γίνει από το 2030 έως το 2060, ανάμεσα σε αυτές είναι και έκθεση της αμερικάνικης CIA, η Γερμανία προβλέπεται να έχει 2,4% του παγκόσμιου ΑΕΠ, όσο έχει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δηλαδή δεν μπορεί να σταθεί μόνη της. Χρειάζεται την Ευρώπη. Η Ευρώπη εξελίσσεται σε μια αυτοκρατορία με ιδιορρυθμίες. Πρώτα απ' όλα έχει μέλη εθνικά κράτη.

Δεύτερον, δεκαεφτά από αυτά τα εθνικά κράτη αποτελούσαν στο παρελθόν αυτοκρατορίες ή μέρος από αυτοκρατορίες. Τι χαρακτηρίζει τις αυτοκρατορίες; Πάρα πολλά στοιχεία, αλλά με ενδιαφέρουν τρία πράγματα.
Πρώτον, ουδέποτε αυτοκρατορίες  του καπιταλισμού, όπως λανθασμένα πιστεύουν οι περισσότεροι Έλληνες, μετά την πρωταρχική συσσώρευση του 1500, 1600 στήθηκαν από κράτη. Ήταν πολύ αδύναμα τα κράτη για να στήσουνε ισχυρές αποικιοκρατίες. Συνήθως, και αφορά και τη γερμανική αποικιοκρατία, συνήθως προηγούνται οι μεγάλες εταιρείες. Προηγήθηκε, ας πούμε, η Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών της Πορτογαλίας με 1,2 εκατομμύρια υπαλλήλους. Προηγήθηκε η Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών της Αγγλίας, με 400.000 στρατό. Οι εταιρείες αυτές είχαν κρατικά δικαιώματα: στρατούς, δικαστήρια, επενδύσεις… χίλια πράγματα. Αυτές εισέβαλλαν πρώτα στις αποικίες, και όταν δεν μπορούσαν οι εταιρείες να τις διατηρήσουν ακολουθούσαν οι γραφειοκρατίες π.χ. οι Σκοτσέζοι στις Ινδίες και μετά τα κράτη. Οι αυτοκρατορίες λοιπόν στήθηκαν σε ένα τρίγωνο: επιχειρήσεις, γραφειοκρατία, κράτος. Ή αλλιώς: χρηματοπιστωτικές αγορές, γραφειοκρατία Βρυξελλών, κράτη με 3Α, κεντρικό σύστημα η Γερμανία.

Η αυτοκρατοριοποίηση αυτή είχε ακόμα δύο χαρακτηριστικά: Πρώτον τη διαβάθμιση. Οι αυτοκρατορίες διαβαθμίζουν της περιοχές ή πολιτικές οντότητες – σήμερα εθνικά κράτη. Δεν είναι ίσα. Ενώ τυπικά είμαστε ίσο κράτος με τη Γερμανία, στην ουσία δεν ισχύει. Έχουμε μια διαβάθμιση και η διαβάθμιση αυτή συνοδεύεται παραδοσιακά από διάχυση πολιτισμού, ή όπως σήμερα, οικονομικού πολιτισμού, όλα τα μέτρα που απαιτεί η Γερμανία από εμάς, ο έλεγχος του χρέους, κ.λπ. Δηλαδή προσπαθεί να επιβάλει σε χώρες με άλλο εθνικό σύστημα, άλλη παράδοση και ιστορία, ένα οικονομικό μοντέλο που δεν συνάδει με αυτές.

Επίσης, για να μπορέσει να αναπτύξει η Γερμανία αυτή την πρωτοκαθεδρία της στην Ευρώπη που τείνει να γίνει αυτοκρατορία, κάνει το παραδοσιακό σχήμα που έκαναν πάντοτε οι ιμπεριαλιστές, συσκότιση. Τι κάνει η Γερμανία;  Εμφανίζεται ως θύμα. Δεν εμφανίζεται μόνο τώρα. Ακόμα και για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εμφανίζει τον εαυτό της ως διπλό θύμα. Θύμα του Χίτλερ και θύμα των βομβαρδισμών των συμμάχων, δηλαδή το μεγαλύτερο θύμα της Ευρώπης. Και αυτό το πιστεύει μεγάλη μερίδα των Γερμανών. Το διώξιμο των Γερμανών από την Τσεχία, την Πολωνία κ.λπ. εμφανίζεται ίσης αξίας με τη σφαγή των Εβραίων, των Ρομά. Σήμερα εμφανίζεται ως θύμα που πρέπει να πληρώνει τα χρέη τα δικά μας και, δυστυχώς, οι ελληνικές κυβερνήσεις και ειδικά του Γιώργου Παπανδρέου, δικαιολόγησαν ότι οι κακομοίρηδες οι Γερμανοί, που πρέπει να πληρώνουν για μας, πρέπει να τους σεβόμαστε, να μη διαπραγματευόμαστε κ.λπ. Το δεύτερο, η Γερμανία εμφανίζεται ως αγνώμων. Η Συνθήκη του Λονδίνου είχε δύο ρήτρες, ανάπτυξη και έλλειμμα.

Για να πληρώνει δηλαδή τους δανειστές της πρέπει να έχει μια επαρκή ανάπτυξη και θα πρέπει να μην πληρώνει πάνω από το 3% του εμπορίου της. Δηλαδή, όλοι είχαν συμφωνήσει ότι η Γερμανία πρέπει να αναπτυχθεί για να πληρωθούν. Η Γερμανία όμως, ως αγνώμων, απαιτεί να μας στραγγαλίσει εμάς, για να αρπάξει τον ορυκτό μας πλούτο και τη μικρομεσαία ιδιοκτησία. Και το άλλο χαρακτηριστικό τους είναι αυτό το οποίο εμφανίστηκε ιδιαίτερα στην Αφρική και στην Κίνα, είναι αυτή η ιδιαίτερη αίσθηση του τιμωρού. Λένε, εσείς γλεντούσατε, εμείς είμαστε το θύμα, και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσετε.

Το έκτο σημείο είναι ο τρόπος με τον οποίο εμφανίζεται αυτή η κατάσταση. Όταν πριν από δύο ή τρία χρόνια είχα πρωτοπεί για αποικία χρέους, με κοίταγαν περίεργα. Γιατί νόμιζαν ότι αποικία ήταν το ιππικό και άλλες τέτοιες εικόνες. Σας ζητώ να διαβάσετε το βιβλίο του φιλελεύθερου Βρετανού Χόμπσον, Ιμπεριαλισμός, γραμμένο το 1902, ο οποίος λέει ότι υπάρχουν τριών ειδών αποικίες. Και ως δεύτερη αναφέρει την αποικία που διατηρεί την κυβέρνηση αλλά έχει από πάνω της μια επιτροπεία. Έχει η Ελλάδα επιτροπεία; Αυτό που διαφεύγει από την κοινή γνώμη είναι ότι οι δύο απ' τους τρεις της τρόικας είναι Γερμανοί. Και ασχολούνται με τις εργασιακές σχέσεις και την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους. Κάτω από αυτή την τρόικα, που ελέγχει ολόκληρη τη χώρα, βρίσκονται οι Ολλανδοί φίλοι τους που ελέγχουν τις τράπεζες, βρίσκεται επιτροπεία σε κάθε υπουργείο, ακόμα και στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, μέσω του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, βρίσκεται η επιτροπεία του Ράιχενμπαχ στη δημόσια διοίκηση και η επιτροπεία του Φούχτελ στους δήμους. Και ανοίγω μια παρένθεση, στις δημοτικές εκλογές δεν μπορεί να ψηφιστεί δήμαρχος που συνεργάστηκε με τον Φούχτελ. Τέλος, έχουμε την παρουσία των γερμανικών ιδρυμάτων. Π.χ. των κομματικών ιδρυμάτων, ένα από αυτά είναι το Ρόζα Λούξεμπουργκ, που κακώς πήρε το όνομα της Λούξεμπουργκ, στις δράσεις αυτών των ιδρυμάτων είναι επιμορφώσεις δημοσιογράφων, προγράμματα για τη Μεσόγειο, και διάβασα ένα βιβλίο του 1940, οι Γερμανοί θέλουν να ελέγξουν τη Μεσόγειο για να έχουν δίοδο στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής. Έφεραν την Κύπρο τρίτη φορά σε θέση αποικίας μετά τους Τούρκους και τους Άγγλους, τώρα έγινε αποικία χρέους των Γερμανών.

Και κλείνοντας, η Γερμανία χρησιμοποιεί το νόμισμα ως εργαλείο πρωτοκαθεδρίας των γερμανικών συμφερόντων. Η ιδιαιτερότητα της Γερμανίας με μία φράση είναι η εξής: Εμείς έχουμε πολλά σπίτια, δεν έχουμε καταθέσεις, οι Γερμανοί έχουν πολλά ασφαλιστικά συμβόλαια, πολλές καταθέσεις, πολλές αποταμιεύσεις. Ο πληθωρισμός είναι υπέρ ημών κατά εκείνων. Είναι όλα θέμα συσχετισμών. Και διάθεση για πάλη. Ευχαριστώ πολύ.

* Ομιλία του Ν. Κοτζιά, συγγραφέα του βιβλίου Ελλάδα αποικία χρέους, στην εκδήλωση με τίτλο «Αντίσταση στη νέα Κατοχή» που πραγματοποιήθηκε στις 2 Οκτωβρίου στην αίθουσα του Άρδην, Ξενοφώντος 4. Δημοσιεύεται στο Άρδην τ. 94 που κυκλοφορεί.

ΠΗΓΗ: Νοεμβρίου 29, 2013, http://ardin-rixi.gr/archives/15308

Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.

Δέκα συν ένας «όροι και προϋποθέσεις» για να νικήσουν οι αγώνες!

 

Του Γιάννη Λαθήρα*

 

Η πρόσφατη απεργία των εκπαιδευτικών, αλλά και όλοι οι μεγάλοι αγώνες της περιόδου, γνώρισαν την ήττα. Τα ερωτήματα είναι πολλά και αμείλικτα, αγωνιώδη και δύσκολα. Κυριολεκτικά ζωής και θανάτου.  Μπορούν να νικήσουν οι αγώνες των εργαζομένων στην εποχή της κρίσης και των μνημονίων; Μήπως «δεν γίνεται τίποτα και ο σώζων εαυτόν σωθήτω»;

Τι σημαίνει να νικήσουν; Να ικανοποιηθούν τα αιτήματα; να πέσει η κυβέρνηση; να ανατραπεί το σύστημα;

Είναι δυνατόν να υποχωρήσει η κυβέρνηση παραβιάζοντας τις δεσμεύσεις της στην ΕΕ; Πως ανατρέπεις τις απολύσεις, τις περικοπές και τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που προβλέπονται ρητά στα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις; «Να αγωνιστούμε μόνο για την αξιοπρέπεια μας» γνωρίζοντας ότι θα χάσουμε, «τουλάχιστον να μην πέσουμε αμαχητί»;

Μπορεί ένας χώρος εργασίας, ένας κλάδος μόνος του, πολλοί κλάδοι ή όλοι μαζί; Ποιοι είναι οι «όλοι» και πως θα γίνει αυτό;

Τι είδους αιτήματα προβάλλεις; κλαδικά, πολιτικά, αμυντικά, επιθετικά, να «σώσεις οτιδήποτε κι αν σώζεται»;

Ποια είναι τα όρια του πολιτικού και συνδικαλιστικού αγώνα;

Ποιοι είναι οι όροι και οι προϋποθέσεις για να ξεκινήσεις τον αγώνα;  Ποιο είναι το κατάλληλο timing;

Ποιες μορφές είναι πιο αποτελεσματικές;  Μαραθώνιος, αντοχής, διαρκείας,  24ωρες;

Πως διαμορφώνεις το εσωτερικό μέτωπο, πως εξασφαλίζεις την ενότητα,  τον συντονισμό; Τι είδους συμμαχίες επιδιώκεις;

Πως εξουδετερώνεις τον  κοινωνικό αυτοματισμό;

Πως αντιμετωπίζεις τη δεδομένη εχθρότητα των κυρίαρχων ΜΜΕ , την συκοφάντηση, την προβοκάτσια, την κρατική καταστολή, την επιστράτευση, την ποινικοποίηση, τις απειλές, τις διώξεις και την τρομοκρατία;

Πως αποφεύγεις τον συντεχνιακό χαρακτήρα, τις ενδοκλαδικές αντιθέσεις, τον κοινωνικό κανιβαλισμό ;

Ποιος αποφασίζει για όλα αυτά; Για την πορεία του αγώνα. Πότε και πως κλείνει μια φάση του;

1.  Αποφασιστικός αγώνας

Ένας είναι ο  στόχος των εργαζόμενων:  να νικήσουν με την ικανοποίηση των αιτημάτων  κάτω από το διαρκή επίμονο απεργιακό εκβιασμό! Δεν γίνονται αγώνες για  διαμαρτυρία, για «να στείλουμε μήνυμα». Δεν ματώνεις ούτε για την  φθορά της κυβέρνησης ούτε για την  «εξαγωγή συμπερασμάτων». Αυτά είναι παράπλευρες επιτυχίες, αλλά δεν είναι νίκη. Αν δεν υπάρχει προοπτική νίκης δεν μπαίνεις στον αγώνα ή γρήγορα τον εγκαταλείπεις.

Τα συνθήματα:

«Μόνο νικητές θα πάμε στα σχολεία»                                                                                                                                         

«Δεν θα μπούμε στα σχολεία χωρίς τους συναδέλφους!»

«Δεν θα περάσει η αξιολόγηση»

«Κανένα παιδί έξω απ το σχολείο!»

«…για μια εξόρυξη που δεν θα γίνει ποτέ»

αποτυπώνουν αυτή τη λογική αλλά βέβαια δεν αρκούν μόνο αυτά.

2. Μαχητικότητα

Στην εποχή της κρίσης δεν υπάρχουν περιθώρια για ψίχουλα ενσωμάτωσης και εξαιρέσεις. Δεν αρκεί η ψήφος στη συνέλευση, τα ποσοστά, το χειροκρότημα στον συνάδελφο που τα λέει καλά, άντε και μια βόλτα σε μια διαδήλωση.  Χρειάζονται συγκρουσιακές άγριες απεργίες, πραγματικές καταλήψεις. Μπλόκο στα σχέδια και τους μηχανισμούς τους, περιφρούρηση της απεργίας, ανυπακοή στους συλλόγους. Μια απεργία που φιλοδοξεί να νικήσει στις σημερινές συνθήκες είναι μια πρόβα, μια mini επανάσταση. Δεν προχωράς με οδηγό «να τους ταράξουμε στη νομιμότητα», ούτε σκιάζεσαι «μη σπάσει κανα τζάμι».

3. Πολιτικοποίηση

Το να διεκδικείς «20 παιδιά στο τμήμα» χωρίς να ονομάζεις αυτούς (ΕΕ -ΔΝΤ- κυβέρνηση- κεφάλαιο) που συγχωνεύουν σχολεία, απολύουν εκπαιδευτικούς, στοιβάζουν τα παιδιά και χωρίς να συνδέεις τα αιτήματά σου με μια γενικότερη προοπτική διεξόδου είναι προφανώς «αυτιστικό» μέσα στη δίνη της κρίσης. Όταν η κυβέρνηση σού θέτει το δίλημμα: «απολύσεις και φτώχεια ή ευρώ», εσύ δεν αποφεύγεις το ερώτημα. Απαιτείται πρόταση απαλλαγής από το χρέος και τη φυλακή του ευρώ και της  ΕΕ, αναδιανομή του πλούτου και της εξουσίας ,ως αρχικές βασικές προϋποθέσεις για ριζοσπαστικές αλλαγές στη εκπαίδευση και την κοινωνία. Tα μεγάλα ζητήματα της κατάργησης των μνημονίων, των υποδoυλωτικών δανειακών συμβάσεων, της διαγραφής του χρέους τους και των χρεών μας των εργαζομένων, της αναδιανομής του πλούτου, της διεκδίκησης εργασίας για όλους, μιας αξιοπρεπούς, περήφανης και δημιουργικής ζωής, της σύγκρουσης και εξόδου από ευρώ-ΕΕ, πρέπει να είναι αιτήματα και του πιο «μικρού» αγώνα. Αυτά δεν είναι αρμοδιότητα μόνο των πολιτικών κομμάτων, αλλά των ίδιων των εργαζομένων που διαμορφώνουν αυθεντικά τα πολιτικά τους αιτήματα και το λόγο μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.

4. Ο αγώνας στα χέρια των εργαζομένων

5. Μορφές πάλης

Ο αποφασιστικός αγώνας συνάδει με μορφές που να υπηρετούν αυτό το στόχο. Οι αγώνες έχουν «ημερομηνία λήξης» την επιτυχία. Όταν π.χ. ανακληθούν οι απολύσεις. Αυτό είναι το καθοριστικό, αλλά όχι το μοναδικό κριτήριο της επιλογής μορφής. Αυτή η απεργία διαρκείας πρέπει να είναι η μόνιμη απειλή προς την κυβέρνηση και την εργοδοσία και να λειτουργεί πιεστικά. Όταν χρειάζεται δεν θα μένει ως τέτοια. Αυτές τις μορφές φοβάται η κυβέρνηση, αυτές επιστρατεύει, ποινικοποιεί, συκοφαντεί, προβοκάρει. Αυτές πολεμούν με λύσσα οι εκπρόσωποί της στο συνδικαλιστικό κίνημα. Πολύ περισσότερο όταν αυτές τείνουν να γενικευτούν να επιβάλλουν black out  στη κρατική και παραγωγική διαδικασία και να δημιουργήσουν συνθήκες κοινωνικής έκρηξης. Τότε ο αντίπαλος, είτε επιλέγει γενικότερη σύγκρουση, είτε υποχωρεί σε επί μέρους  για να μη τα χάσει όλα. Οι άλλες μορφές 24ωρες στάσεις εργασίας πρέπει να εστιάζονται σε στόχους όπως π.χ. μπλοκάρισμα διαδικασιών αξιολόγησης, ενάντια στο κλείσιμο ενός σχολείου κ.λ.π.

6. Άνοιγμα στην κοινωνία

Μάχη για την ενημέρωση της κοινωνίας με αφίσες, πανό, επιστολές, συγκεντρώσεις και λαϊκές συνελεύσεις. Κατάργηση και αμφισβήτηση του μονοπωλίου της προπαγάνδας των κυρίαρχων και κυριαρχούμενων από την ελίτ ΜΜΕ. Αξιοποίηση του διαδικτύου με ειδήσεις blog, spot, video, ραδιοφωνικούς σταθμούς, έκδοση εφημερίδας κ.α. Διαμόρφωση αιτημάτων που απευθύνονται σε όλη την χειμαζόμενη κοινωνία, όπως  «όχι μόνο στον εκπαιδευτικό, αυξήσεις για όλο το λαό», «δωρεάν και δημόσια όλα τα κοινωνικά αγαθά», απαγόρευση των απολύσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα», «λιγότερη δουλειά για όλους». Αιτήματα που την συγκινούν και την κινητοποιούν με απλό, κατανοητό και όχι αυτοαναφορικό λόγο, αιτήματα που αναζητούν συναγωνιστές και όχι μόνο συμπαραστάτες.

7. Κοινή δράση

Μέτωπο ρήξης και ανατροπής από τα μαχόμενα τμήματα του κλάδου και της κοινωνίας.  Για την ουσιαστική (εκεί στη φωτιά των κοινωνικών αγώνων) κοινή δράση της αριστεράς, αναζητώντας- διεκδικώντας το maximum από αυτά που δημιουργούμε, παράγουμε και μας ανήκουν και όχι τα minimum του "εφικτού" και "ρεαλιστικού", της αέναης ήττας, των κυβερνητικών λύσεων και κοινοβουλευτικών αυταπατών που, μοιραία, συνεπάγονται την αναβολή των σκοπών μας για τις μέρες που περιμένουμε, αλλά ποτέ δεν έρχονται.

Για να σπάσουν τα στεγανά, οι υγειονομικές ζώνες, οι ενδοαριστεροί εμφύλιοι, οι δογματισμοί, οι απολυτότητες, οι αγκυλώσεις, οι αστικού τύπου παραγοντισμοί, εγωισμοί, αντιπαραθέσεις ή «συμμαχίες». Για μια αριστερά που θα ενώσει το λαό, τα κινήματα, που θα γκρεμίσει τα «φρούρια», αλλά και τις «γέφυρες» με την απέναντι ταξική όχθη, που θα ακυρώσει και θα αρνηθεί τους διαγωνισμούς μπροστά στο «φιλοθεάμον κοινό» της για να μοιράσει τα «πτωχά ιμάτιά» της, αλλά απευθυνόμενη με ένα λόγο λαϊκά και ανεπιτήδευτα κατανοητό στην κοινωνική πλειοψηφία, να διεκδικήσει να απαλλοτριωθούν από το λαό για το λαό τα κλεμμένα «ιμάτια» των μεγιστάνων του πλούτου και της εκμετάλλευσης, θα ενωθεί δηλαδή με το σκοπό της: την ανατροπή του παρηκμασμένου, καταστροφικού, δολοφονικού, ολοκληρωτικού καπιταλισμού!

8. Συντονισμός των αγωνιζόμενων κλάδων

Με κοινά αιτήματα, με προβολή των αιτημάτων κάθε κλάδου, με σημαία τη λογική «όλοι για έναν, όλοι για όλους», κοινές εκδηλώσεις, συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα, συντονισμένες απεργίες. Αν όλη η Ελλάδα μπορούσε να γίνει «Κερατέα, Καθηγητές, Ναυτεργάτες, Σκουριές, Διοικητικοί, Μετρό,  Χαλυβουργία», σήμερα θα αναπνέαμε "άλλον αέρα"!

9. Ανεξάρτητο κέντρο αγώνα

Ενιαίο επιτελείο του κοινού αγώνα πρωτοβάθμιων σωματείων, επιτροπών αγώνα ακόμα και ομοσπονδιών δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ώστε (επιτέλους) να περάσουν οι ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ στη μαύρη ιστορία του εργατικού κινήματος.

10. Απεργιακά ταμεία – Αλληλεγγύη για την επιβίωση και σωτηρία του μαχόμενου λαού

Έγκαιρη προετοιμασία και ενίσχυση των απεργιακών ταμείων, ως βασικής προϋπόθεσης για τη   θωράκιση των απεργιών απέναντι στην οικονομική στενότητα των απεργών. Να μη βγαίνει κανείς υπουργός να μας πετάει το «Πόσο θα αντέξετε φτωχά και καημένα ανθρωπάκια; Σε καναδυό μέρες θα έχετε επιστρέψει στις δουλειές σας!».  

Για να μη μείνει κανένας μόνος του στη κρίση, να πολεμήσουμε το «ο καθένας μόνος του στη κρίση». Για να μη πεινάσει κανένα παιδί, να μη φύγει κανένα παιδί από το σχολείο, να μη μείνει κανείς χωρίς περίθαλψη, στέγη, τροφή, ρεύμα, μόρφωση. Για να μη τρελαθεί κανένας, να μην αυτοκτονήσει άλλος δικός μας λαϊκός άνθρωπος Με τα κοινωνικά ιατρεία και φροντιστήρια, τις λέσχες, με άνθηση των πολιτιστικών και μορφωτικών συλλογικοτήτων και πρωτοβουλιών. Για να σκοτώσουμε το σύστημα που σκοτώνει ανθρώπους, όνειρα, ζωές, ελπίδες.

Και τέλος (ή …για αρχή)

11. Ενίσχυση

εκείνων των τάσεων και ρευμάτων στα συνδικάτα, στους χώρους εργασίας και στην κοινωνία, των δυνάμεων που λίγο-πολύ υποστηρίζουν μια τέτοια κατεύθυνση των αγώνων, ώστε η λογική αυτή να μη μείνει στα λόγια. Απεναντίας, να γίνει «μια ιδέα στεγανή που να μη μπάζει κρύο», για να μπορέσει να μετατραπεί σε υλική και νικηφόρα πραγματικότητα!

* Ο Γιάννης Λαθήρας είναι εκπαιδευτικός και συνδικαλιστής, στέλεχος των Παρεμβάσεων – Συσπειρώσεων – Κινήσεων Δ.Ε.

 

Θεσσαλονίκη 29-11-2013