ΑΙΘΑΛΟΜΙΧΛΗ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΥΣ,

ΑΥΤΟ ΝΑ ΤΟ ΧΡΕΩΣΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΜΠΟΜΠΟΛΕΣ , ΣΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ

Του Βασίλη Παπαδόπουλου*

Βγήκαν Χριστούγεννα μέρα οι αθεόφοβοι στα κανάλια και έκαναν ανακοίνωση λέγωντας ψέματα πάλι λές και ο κόσμος είναι βλάκας και δεν καταλαβαίνει, για να μας δείξουν τάχατες ότι δουλεύουν ακόμα και αυτές τις μέρες και να εκμεταλλευτούν το φαινόμενο της αιθαλομίχλης επικοινωνιακά και εν τέλει φοροεισπρακτικά.

Ε όχι λοιπόν, την αιθαλομίχλη να την χρεώσετε στους Πολεοδόμους, στους Μηχανικούς, στους Αρχιτέκτονες, το ΤΕΕ, το ΥΠΕΚΑ και το ΥΠΕΧΩΔΕ της τελευταίας πεντηκονταετίας. Στους δημιουργούς αυτού του εκτρώματος που ονομάζεται σύγχρονη, μεταπολεμική Αθήνα και όχι μόνο. Στους  σχεδιαστές, στους μελετητές και κατασκευαστές του οποιοδήποτε αστικού κέντρου στην Ελλάδα. Να το χρεώσετε σε αυτούς που παρέλαβαν ένα πολεοδομικό μαργαριτάρι στην περίπτωση της Αθήνας, με κτίσματα παγκοσμίως αξιοζήλευτης αρχιτεκτονικής και το έθαψαν και το μετέτρεψαν σε εργοστάσιο παραγωγής διοξειδίου του άνθρακα μέσα σε μισό αιώνα.

Το φαινόμενο της αιθαλομίχλης δέν είναι κάτι που κάνει εντύπωση, δέν είναι τωρινό φαινόμενο υπήρχε και από παλιά, όταν π.χ. δέν υπήρχε δακτύλιος στην Αθήνα και ΌΤΑΝ όλα τα αυτοκίνητα καίγανε ακόμα βενζίνη, ας μήν το ξεχνάμε αυτό. Η αιθαλομίχλη είναι ακόμα μία απόδειξη της ανικανότητας, της αδιαφορίας και της διαφθοράς του έργου των Μηχανικών και Αρχιτεκτόνων της Ελλάδας σε συνδυασμό πάντα με την ανοχή και συνέργια της εκάστοτε ηγεσίας του ΥΠΕΧΩΔΕ και τώρα τελευταία του ΥΠΕΚΑ.  Καταλαβαίνω ότι πολλοί Μηχανικοί θα εναντιωθούν σε αυτή την άποψη, αλλά λυπάμαι πολύ, αυτή είναι η αλήθεια.

Η αιθαλομίχλη είναι ακόμα ένα φαινόμενο που αποδεικνύει καταφανέστατα το γεγονός ότι οι πόλεις μας είναι κυριολεκτικά για τα μπάζα. Αποδεικνύεται περίτρανα το γεγονός ότι οι πόλεις μας ούτε κάν τις ανάγκες και τον τρόπο ζωής ενός ανθρώπου του 1950, δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν. Δέν έχει προβλεφτεί όυτε κάν αυτό, ούτε κάν τα βασικά και καμία πρόβλεψη επαρκούς αστικού εξαερισμού. Έχουν αποψιλωθεί τα πάντα, όλα τα δέντρα αλλά και όλοι οι κανόνες αρχιτεκτονικού και πολεοδομικού σχεδιασμού στον βωμό της αισχροκέρδιας και της γκετοποίησης των αστών.

Κάθε φορά που βρέχει, χιονίζει ή κάνει καύσωνα λίγο παραπάνω από το κανονικό, οι υποδομές αμέσως φρακάρουν και οι πόλεις αμέσως βραχυκυκλώνουν. Πόσες φορές έχουμε δεί να επαναλαμβάνονται τέτοια σκηνικά; Η Αθήνα ιδιαίτερα και από την γεωμορφολογίας της κιόλας έχει την τύχη να διαθέτει πάρα πολλούς υδροφόρους ορίζοντες και υπόγεια ποτάμια, πολλούς δηλαδή τρόπους εκτόνωσης  μιάς έντονης βροχόπτωσης που δέν θα έπρεπε να πλυμμυρίζει ποτέ. Αλλά φρόντισαν τόσο καλά οι Μηχανικοί να μπαζώσουν ρέματα και ποτάμια ολόκληρα που πλέον με την παραμικρή βροχή κάνει κανείς 1 ώρα για να πάει από την Ν. Φιλαδέλεφεια στο Περιστέρι από τον Κηφισσό. Ε, έτσι και τώρα παρόμοια έτυχε οι Έλληνες να χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν το τζάκι τους, να κάνουν δηλαδή αυτό που έπρεπε από καιρό να κάνουν, να χρησιμοποιήσουν το πολεοδομικά εγκεκριμένο τζάκι τους, να σταματήσει το τζάκι να είναι ένα διακοσμητικό στοιχείο και αμέσως οι πόλεις και οι πολιτικοί κρύφτηκαν μέσα στην αιθαλομίχλη.

Και έτσι οι αιμολάγνες ύαινες της πολιτικής αδράτουν την ευκαιριάρα αυτή για ακόμα μια φορά και έρχονται και σου λένε, πάρε φόρο για ΑΠΕ π.χ. για την αντιμετώπιση του φαινομένου, πάρε τζάμπα ρεύμα τώρα στους πολίτες και μετά τις γιορτές μας περιμένουν όλους στην γωνία, πλήρωσε αναδρομικά την ΔΕΗ μετά π.χ., πλήρωσε παραπάνω δημοτικά τέλη, πλήρωσε παραπάνω διόδια τώρα για να γίνουν έργα και να μήν πλυμμυρίζουν ή να μήν παγώνουν οι μεγάλες αρτηρίες της Αθήνας, χρηματοδότησε τους εθνικούς εργολάβους και τις τράπεζες για ακόμα μια φορά δηλαδή ώστε να μήν κάνουν πάλι τίποτα. Και έτσι το ρίχνουν surprise surprise  ξανά σε εμάς, στην κρίση, στην απελπισία των Ελλήνων να ζεσταθούν γιατί δέν έχουν να πληρώσουν πετρέλαιο θέρμανσης και δέν μειώνουν και από πάνω και την τιμή του.

Δηλαδή, λέω εγώ τώρα άν τύχει ένα εκατομμύριο Αθηναίοι ή Θεσσαλονικείς ή Ηρακλιώτες, Πατρινοί και Λαρισσαίοι να πάνε στην τουαλέτα ταυτόχρονα, αναρωτιέμαι το αποχετευτικό δίκτυο της πόλης θα μπορέσει να ανταποκριθεί; Δέν νομίζω, οπότε πάρε φόρο και για το ότι πάς στην τουαλέτα παραπάνω από ό,τι πρέπει. Πόσα κιλά είσαι, κακώς είσαι τόσα κιλά, που βρήκες τόσα λεφτά για να τραφείς, άρα έχεις και είσαι ζωντανή απόδειξη του ότι λεφτά υπάρχουν και τα φάγμε όλοι μαζί και τα κρύβεις και από πάνω, οπότε πλήρωσε φόρο συντήρησης της παχυσαρκίας και υπερβαρίας. Και εάν είσαι υπέρβαρος πόσες φορές πάς καθημερινά στην τουαλέτα, δέν γίνεται να πάς πάνω από μία φορά, πλήρωσε λοιπόν και εξτρά δημοτικά τέλη συντήρησης του δικτύου. Πόσο καθαρός είσαι; Γιατί κάνεις μπάνιο καθημερινά, μα είναι δυνατόν; Φαντάσου ένα εκατομμύριο Αθηναίοι να κάνουν μπάνιο ταυτόχρονα κάθε μέρα, θα αντέξει ή δέν θα αντέξει το φορτίο το αποχετευτικό δίκτυο, πέραν του ότι καταναλώνεις παράπανω νερό από ό,τι πρέπει, πάρε λοιπόν φόρο υπερβολικής καθαριότητας. Δέν τους έχετε ικανούς ακόμα και για κάτι τέτοιο; Ή νομίζετε ότι δεν θα βρούν λόγους;

Οι τύποι, αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικά, θα χαρακτηρίζονταν τουλάχιστον ώς γελοία, ώς και διεφθερμένα. Αλλά δυστυχώς τα πράγματα είναι τραγικά, οπότε και αυτοί χαρακτηρήζονται ώς τραγικοί.

Να τα χρεώσουν στους Μπόμπολες, σε όλους τους εθνικούς εργολάβους και φωτογραφικά επιλεγμένους μειωδότες όλων των δημοσίων έργων των τελευταίων 50 ετών. Να τα χρεώσουν στις πολεοδομίες τους, στους Μηχανικούς, στους Αρχιτέκτονες και Μελετητές πολεοδομικού σχεδιασμού και κατασκευής αυτού. Να το χρεώσουν κυρίως στις κεντρικές πολιτικές ηγεσίες του ΥΠΕΧΩΔΕ και του ΥΠΕΚΑ του τελευταίου αιώνα. Αλλά τί ναλέμε τώρα; Υπάρχει περίπτωση να γίνει αυτό; Καμία, οπότε πλήρωνε για ακόμα μια φορά Έλληνα που υπάρχεις, που αναπνέεις, που τόλμησες να κάψεις ξύλα στο τζάκι σου για να ζεσταθείς, στο πύρ το εξώτερο!

Κλείνοντας ήθελα να εκφράσω μια απορία που τρυβελίζει το μυαλό μου τον τελευταίο καιρό. Πρίν από πολύ λίγο καιρό είδαμε όλοι στην τηλεόραση πρωτοφανή φαινόμενα κακοκαιρίας, βροχών και ψύχους παγκοσμίως. Πρωτοφανείς χιονοθύελες στην Αμερική, στην Κίνα, στην Ρωσία και στην Ευρώπη. Θεωρείται ο ψυχρότερος χειμώνας των τελευταίων δεκαετιών για πολλά μέροι, χιόνισε ακόμα και μετά από εκατό τόσα χρόνια και στην Αίγυπτο, στις πυραμίδες και στην Σαουδική Αραβία, χιόνισε ακόμα και στην έρημο και προβλέπονται κιόλας ακόμα πιό επιδεινωμένα φαινόμενα λένε οι μετερεωλόγοι.

Και ρωτάω λοιπόν, το φαινόμενο του θερμοκηπίου που πήγε ρε παιδιά, που φορολογούν και εισπράτουν παγκοσμίως για αυτό;

* Ο Βασίλης Παπαδόπουλος είναι Π. Μηχανικός, MSc, ΜΒs.

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, Δεκέμβριος 26, 2013,  http://www.pentapostagma.gr/2013/12/…BF.html#.Urw6vfvm4Y0

Γιατί δεν θέλουν τη νεολαία στο σχολείο: Μια σύντομη απάντηση στον υπουργό Παιδείας

Του Γιώργου Καλημερίδη

Το 1947, ο τότε καθηγητής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, ιδρυτικό μέλος της Χριστιανικής Αδελφότητας Νέων (ΧΑΝ) και μετέπειτα πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών επί χούντας, Αμίλκας Αλιβιζάτος, έγραφε σε σχέση με τα τότε προβλήματα της "εθνικής μας παιδείας" ότι:

"Η δημοτική και μέση εκπαίδευσις απολύτως πανεπιστημιακά προσανατολισμένη προητοίμαζε τη μαθητιώσαν νεολαίαν αποκλειστικώς δια το Πανεπιστήμιον, και τούτο επέμεινεν η μόνη ελπίς (επαγγελματική ελπίς) δια την σπουδάζουσαν νεολαίαν μας επί δημιουργία αφορήτου πληθωρισμού επιστημόνων δευτέρας και τρίτης ποιότητος".[1]

Σχεδόν επτά δεκαετίες αργότερα, ο σημερινός υπουργός Παιδείας (Σημ. admin: Κων/νος) Αρβανιτόπουλος, με άρθρο του στα "Νέα" (21.12.2013) με το τίτλο "Το μεγάλο στοίχημα της εκπαίδευσης", συνεχίζει τους προβληματισμούς του Αλιβιζάτου, ενός από τους βασικούς ιδεολογικούς εκπροσώπους της μεταπολεμικής εθνικοφροσύνης, γράφοντας:

"Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, το όνειρο σχεδόν κάθε οικογένειας ήταν η εισαγωγή των παιδιών της στο Πανεπιστήμιο, και πολλές φορές, η μετέπειτα πρόσληψη στο δημόσιο τομέα (..) Δεν μπορούμε, όμως, να συνεχίσουμε να «παράγουμε» ανέργους πτυχιούχους, τη στιγμή που επαγγελματικοί κλάδοι ζητούν σήμερα επιτακτικά ανθρώπινο δυναμικό ή αναμένεται να ζητήσουν στα επόμενα χρόνια, στα χρόνια της ανάκαμψης".

Η υπεραπαραγωγή επιστημόνων, το υπερτροφικό Πανεπιστήμιο, η πτώση της ποιότητάς της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, λόγω μαζικοποίησής της και η έλλειψη πρακτικού προσανατολισμού στη μέση εκπαίδευση είναι επιχειρήματα που καταγράφονται σε όλη την ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης τουλάχιστον από τα μέσα του 19ο αιώνα και μετά [2]. Τα συγκεκριμένα ιδεολογήματα ουδέποτε ασφαλώς αθώα και ουδέτερα ήταν. Στην πραγματικότητα το διακύβευμα τους ήταν πάντα πολιτικό και σχετιζόταν άμεσα με την προσπάθεια μετασχηματισμού ή εμπέδωσης, από την πλευρά της εκάστοτε αστικής πολιτικής εξουσίας, μιας ιδιαίτερης σχέσης των κατώτερων κοινωνικών τάξεων με τη γνώση και την απασχόληση.

Πίσω από τις γενικές αναφορές στην οικονομική ανάκαμψη κρύβονταν οι ουσιαστικές πολιτικές στοχεύσεις της άρχουσας τάξης: η προώθηση μιας αριστοκρατικής αντίληψης για το σχολείο (μικρή αλλά "ποιοτική" μέση και ανώτερη εκπαίδευση), η νομιμοποίηση νέων εξεταστικών τεχνολογιών που αναπόφευκτα συνόδευαν τη σχετική συζήτηση, η επικύρωση των μορφωτικών ανισοτήτων ως το αναπόφευκτο αποτέλεσμα των φυσικών κλίσεων και προδιαθέσεων των μεμονωμένων ατόμων και η δικαίωση του καπιταλιστικού καταμερισμού της εργασίας και του διαχωρισμού διανοητικής-χειρωνακτικής εργασίας, μέσω φαινομενικά αντικειμενικών εξεταστικών δοκιμασιών ή ατομικών επιλογών. Ο σημερινός υπουργός Παιδείας είναι σε αυτό το σημείο αποκαλυπτικός, αν και ιστορικά καθόλου πρωτότυπος: "Το νέο ΕΠΑ.Λ. καλείται να αποτελέσει μια εναλλακτική εκπαιδευτική διαδρομή του δεύτερου κύκλου της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, για όσους μαθητές επιθυμούν ένα διαφορετικό τύπο σχολείου, στο οποίο θα μπορούν να αναπτύξουν τις ιδιαίτερες κλίσεις και δεξιότητές τους".

Θα ήταν χρήσιμο ασφαλώς να μας εξηγήσει ο υπουργός γιατί τα "παιδιά που δε θέλουν να συνεχίσουν την τυπική μεταγυμνασιακή εκπαίδευση" προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από την εργατική τάξη; Ή αντίστοιχα γιατί οι γόνοι της αστικής τάξης και των διάφορων μεσοαστικών στρωμάτων δεν έχουν αυτή τη φυσική κλίση προς πιο "πρακτικές" μορφές εκπαίδευσης; Τα ερωτήματα αυτά δεν είναι καθόλου ρητορικά, αλλά ουσιαστικά για την τρέχουσα εκπαιδευτική αντιπαράθεση. Το ζήτημα της πρόσβασης στη μόρφωση, όπως μας διδάσκει η κοινωνιολογία της εκπαίδευσης, ήταν πάντα και παραμένει ασφαλώς, ένα βαθύτατα ταξικό ζήτημα. Οι κλίσεις και οι προδιαθέσεις των μεμονωμένων ατόμων διαμορφώνονται μέσα στο συγκεκριμένο, κάθε φορά, πλαίσιο των αστικών σχέσεων κυριαρχίας και εκμετάλλευσης.

Ας μη γελιόμαστε, επομένως, η πολιτική της δημοσιονομικής προσαρμογής και η μετατροπή της ελληνικής οικονομίας σε μια ατελείωτη ειδική οικονομική ζώνη απαιτούν και προϋποθέτουν την ενδυνάμωση της ταξικής επιλογής στην εκπαίδευση και την επανεπικύρωση, με δυσμενέστερους για την εργατική τάξη όρους, των κοινωνικών ιεραρχήσεων στο πεδίο του σχολείου. Οι ιδεολογίες της "κοινωνίας της γνώσης" και η καθολική πρόσβαση στην ανώτερη εκπαίδευση λόγω "πληροφορικής επανάστασης" δυστυχώς μας τελείωσαν, λόγω καπιταλιστικής κρίσης, άρα πρέπει να επιστρέψουμε στην παλιά αριστοκρατική αντίληψη για την δημόσια εκπαίδευση: "κάθε κοινωνική τάξη, το σχολείο της". Εδώ συναντιέται αναπόφευκτα ο κύριος Αρβανιτόπουλος με τον Αμίλκα Αλιβιζάτο.

Θα περίμενε κάποιος ότι ένας υπουργός που πριν μερικούς μήνες διάλυσε ουσιαστικά το υπάρχον τεχνικό-επαγγελματικό δίκτυο εκπαίδευσης, στέλνοντας στη διαθεσιμότητα 2.500 εκπαιδευτικούς να είναι πιο προσεκτικός στις διατυπώσεις του. Η νέα ωστόσο μνημονιακή ηγεσία του υπουργείο Παιδείας δεν έχει τέτοιους ενδοιασμούς και δηλώνει με τρομερή άνεση ότι υπάρχουν "επαγγελματικοί κλάδοι που ζητούν σήμερα επιτακτικά ανθρώπινο δυναμικό ή αναμένεται να ζητήσουν στα επόμενα χρόνια, στα χρόνια της ανάκαμψης".

Ζητούν τώρα επιτακτικά ή αναμένουμε να ζητήσουν; Αφήνουμε στην άκρη τους λεκτικούς ακροβατισμούς και την έλλειψη σαφήνειας στη διατύπωση, απαράδεκτο ελάττωμα προφανώς για πρώην πανεπιστημιακό που θέλει να αξιολογήσει το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας και πληροφορούμε τον υπουργό Παιδείας ότι το ποσοστό της νεανικής ανεργίας στην Ελλάδα πλησιάζει, αν δεν έχει ξεπεράσει το 60% και ότι σύμφωνα με την έρευνα του Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΚΑΝΕΠ) της ΓΣΕΕ το 16,9% των νέων έως 24 ετών δε βρίσκεται ούτε στην απασχόληση, ούτε στην εκπαίδευση ή κατάρτιση. H Ελλάδα τοποθετείται στις πρώτες θέσεις εντός της «ΕΕ των 28» αναφορικά με τους NEETs (young people not in education, employment or training), όπου με τον όρο NEETs, περιγράφεται ο νεανικός πληθυσμός μίας χώρας, ηλικίας 15 έως 24 ετών, που απέχει από κάθε διαδικασία εκπαίδευσης, κατάρτισης και απασχόλησης, δηλαδή είναι «απών» από κάθε μείζονα θεσμική μέριμνα του κοινωνικού κράτους. Η ελληνική νεολαία βιώνει συνεπώς τον καιάδα του μορφωτικού και εργασιακού αποκλεισμού.

Με αυτή την εκρηκτική κοινωνική πραγματικότητα θέλει, ουσιαστικά, να "παίξει" ο υπουργός Παιδείας, καλλιεργώντας τη ψευδαίσθηση ότι η νεανική ανεργία οφείλεται στην έλλειψη σύνδεσης της εκπαίδευσης με τον κόσμο της αγοράς εργασίας και του κεφαλαίου. Διαφορετικά διατυπωμένο, η νεανική ανεργία είναι για την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, όχι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης και των συγκεκριμένων κυβερνητικών πολιτικών, αλλά της έλλειψης κατάλληλων δεξιοτήτων από την πλευρά των ανέργων. Μόλις αποκατασταθεί αυτή η αναντιστοιχία εκπαίδευσης – καπιταλιστικής οικονομίας, η αναπτυξιακή δυναμική θα επανέλθει στο φυσικό της δυναμισμό. Το δάχτυλο της εξουσίας στοχοποιεί τα θύματα και δικαιώνει ιδεολογικά τους θύτες.

Η σημερινή προώθηση της μαθητείας δεν σχετίζεται, όμως, με το δικαίωμα στην απασχόληση. Επιδιώκει να καθυποτάξει ολοκληρωτικά τη νέα γενιά των αποκλεισμένων δεκαεξάχρονων στις απαιτήσεις του κεφαλαίου, χωρίς κανένα σοβαρό παιδαγωγικό πρόσχημα, τροφοδοτώντας την αγορά εργασίας με φτηνό εργατικό δυναμικό και αποσταθεροποιώντας ακόμη περισσότερο τις εργασιακές σχέσεις στην κατεύθυνση της ελαστικοποίησης και της κατάργησης των εργασιακών δικαιωμάτων. Ο ιδεολογικός έλεγχος της νέας εργατικής δύναμης είναι ο στόχος και όχι η αποκατάσταση των προ κρίσης επιπέδων απασχόλησης. Χωρίς ασφαλώς να ξεχνάμε ότι η κατάρτιση είναι πάντα και μια αξιόλογη αγορά για τις διάφορες ιδιωτικές εκπαιδευτικές επιχειρήσεις. Ο κύριος υπουργός γνωρίζει πολύ καλά τον εκπαιδευτικό όμιλο "Ακμή" και όχι μόνο .

Η ηγεσία του υπουργείο Παιδείας θέλει να πιστεύει ότι τόσο εύκολα θα τελειώσει με τη νέα γενιά της εργατικής τάξης. Εμείς εκτιμούμε ότι από εδώ θα ξεπηδήσουν οι "νεκροθάφτες της αστικής αθλιότητας" που θα ανοίξουν ένα μεγάλο παράθυρο ελπίδας για όλη την ελληνική κοινωνία. Ας μη βιάζονται επομένως, το μέλλον διαρκεί πολύ…

Παραπομπές

[1] Αλέξης Δημαράς (2005) "Η μεταρρύθμιση που δεν έγινε" τόμος β. Εκδ. Εστία.

[2] Ενδεικτικά οι εξαιρετικές εργασίες του Χ. Νούτσου "Προτείνω την απόλυσιν" εκδ. Βιβλιόραμα και "Ιδεολογία και Εκπαιδευτική Πολιτική" εκδ. Θεμέλιο.

ΠΗΓΗ: 2013-12-24, http://aristeroblog.gr/node/2190

Καιρὸς νὰ ξεκολλήσει ὁ νοῦς μας ἀπὸ τὴν ἀπειλὴ τοῦ θανάτου μας

Του Μητρ. Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς Νικολάου

«Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον!
οὐρανὸν τὸ Σπήλαιον, θρόνον Χερουβικόν τὴν Παρθένον,
τὴν φάτνην χωρίον ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρnτος, Χριστὸς ὁ Θεός,
ὃν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν»

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Μὲ τὰ λόγια ποὺ μόλις διαβάσαμε, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία διὰ τοῦ θεοφθόγγου στόματος τοῦ Ὑμνογράφου τῶν Χριστουγέννων ἀντικρύζει τὸ γεγονὸς τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως καὶ τὸ ὁμολογεῖ ὡς παράξενο μυστήριο, ἀσύνηθες καὶ μοναδικὸ.

Καὶ πράγματι τὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεὲμ μεταμορφώνεται σὲ οὐρανό, ἡ ταπεινὴ φάτνη γίνεται τόπος φιλοξενίας τοῦ ἀχώρητου Θεοῦ, ἡ Παναγία Παρθένος ἀποδεικνύεται θρόνος ὑποβασταζόμενος ὑπὸ τῶν ἀγγελικῶν χερουβικῶν δυνάμεων. Τὸ ταπεινὸ Βρέφος ποὺ προσκυνοῦμε δὲν εἶναι ἕνα μικρὸ παιδάκι ποὺ ἔρχεται στὸν κόσμο ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ παντέλειος Θεός. Τὸ γεγονὸς ποὺ ἑορτάζουμε δὲν εἶναι μία ἁπλῆ συνήθης γέννηση, ἀλλὰ ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου. Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ Θεὸς ἐνδύεται τὴν ἀνθρώπινη φύση, εἰσέρχεται στὴν ἱστορία καὶ ζεῖ ἀνάμεσά μας«ἐπὶ τῆς γῆς ὤφθη καὶ τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη».

 Πραγματικὸ μυστήριο! Μέγα ὄντως καὶ παράδοξο! Τὸ ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας, τὸ ὁμολογεῖ ἡ θεολογία μας, τὸ μαρτυρεῖ ἡ πίστη μας«ὁ ἀχώρητος παντὶ πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί; ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρὸς πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς μητρός;»Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ ἄυλος Θεὸς νὰ λαμβάνει σάρκα, ὁ αἰώνιος Δημιουργὸς νὰ ἀποκτᾶ χρονικότητα, ὁ ἀχώρητος νὰ χωρεῖ μέσα στὰ περιορισμένα ὅρια τῆς ἀνθρώπινης φύσεως καὶ τῆς κοσμικῆς κτίσεως.

Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο μυστήριο. Δίπλα σ' αὐτὸ λάμπει τὸ μυστήριο τῆς Θεοτόκου, τὸ σημεῖο τῆς ἐκ Παρθένου Γεννήσεως τοῦ Κυρίου. Ὁ Κύριος γεννᾶται μὲ θαυμαστὸ τρόπο ἀπὸ Παρθένο Μητέρα, ὄχι ἐκ σπέρματος ἀνδρός. Εἶναι «ἀπάτωρ ἐκ Μητρὸς καὶ ἀμήτωρ ἐκ Πατρός». Δηλαδή, δὲν ἔχει πατέρα ὡς ἄνθρωπος, ὅπως δὲν ἔχει καὶ μητέρα ὡς Θεός. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ ὑμνογράφος ἱστάμενος ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου ὁμολογεῖ ὅτι «ῥᾷον σιωπή», δηλαδὴ εἶναι προτιμότερη ἡ σιωπή, καθὼς ἡ γλῶσσα ἀδυνατεῖ νὰ περιγράψει τὸ ὄντως ἀπερίγραπτο μυστήριο.

Ἡ αἴσθηση ὅμως τοῦ μυστηρίου καὶ τῆς εὐλογημένης ἀπορίας δὲν σταματᾶ ἐδῶ. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ θεολογικὸ γεγονὸς τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ σημεῖο τῆς ἐκ Παρθένου Γεννήσεως, τὸ μυστήριο ἐκφράζεται καὶ ἀπὸ τὸν τρόπο, τὸν τόπο, τὶς συνθῆκες καὶ τοὺς ὅρους μὲ τοὺς ὁποίους ὁ Κύριος ἐνδύεται τὴν ἀνθρώπινη σάρκα. Λέγει πάλι ὁ ἐμπνευσμένος ὑμνoγράφος γιὰ τοὺς μάγους ὅτι αὐτὸ ποὺ τοὺς κατέπληξε δὲν εἶναι οἱ θρόνοι καὶ τὰ σκῆπτρα ἑνὸς ἐπιγείου βασιλέως, ἀλλὰ ἡ ἔσχατη πτωχεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ: «Τί γὰρ εὐτελέστερον σπηλαίου; τί δὲ ταπεινότερον σπαργάνων;». Καὶ ἐδῶ γεννᾶται ἡ νέα ἀπορία: Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς νὰ λανθάνει, νὰ κρύβεται, μέσα σὲ μιὰ τέτοια ὑπερβολὴ κενώσεως; Νὰ γεννᾶται κάτω ἀπὸ τὶς πλέον ταπεινὲς συνθῆκες ποὺ μπορεῖ νὰ γεννηθεῖ ἄνθρωπος; Γιατί κατὰ τὸν ἐρχομό Του, ἀντὶ νὰ φανερώνει, Αὐτὸς νὰ κρύβει τὴ δόξα Του;

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, προσεγγίζοντας τὸ μέγα μυστήριο τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως ἀφ' ἑνός, καὶ ρίχνοντας μιὰ ματιὰ στὸν πεπτωκότα κόσμο καὶ στὴν ἀλήθεια τῆς στιγματισμένης ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἀνθρώπινης φύσεως ἀφ' ἑτέρου, διερωτᾶται κανεὶς τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ πραγματικότητά μας μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ; Πόσοι ἀπὸ μᾶς τοὺς βαπτισμένους χριστιανούς, τοὺς πιστοὺς τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ζοῦμε τὸ πνεῦμα τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων καὶ διατηροῦμε στὶς ψυχές μας τὸν πόθο μιᾶς τέτοιας θεϊκῆς προοπτικῆς ἢ ἔστω τὴν πίστη σὲ αὐτὸν τὸν προορισμό μας;

Καὶ ὅμως ἡ ἑορτὴ ἀνακυκλώνεται κατ' ἔτος γιὰ νὰ μᾶς ἐμπνεύσει πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση. Εὐχή μου λοιπὸν καὶ φέτος εἶναι νὰ ἀναβαπτισθοῦμε στὸ φρόνημα καὶ τὸ πνεῦμα τῆς προοπτικῆς μιᾶς ζωῆς γεμάτης ἀπὸ τὴν ἐλπίδα τῆς χάριτος τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ καὶ Λόγου, ἐμπνευσμένης ἀπὸ τὸν ἱερὸ πόθο τῆς θεϊκῆς προοπτικῆς μας καὶ ἔτσι νὰ προσδοκοῦμε καὶ τὴν ἐπὶ γῆς εἰρήνη Του στὸν κατὰ τὰ ἄλλα ἀποστατημένο κόσμο μας.

Καιρὸς νὰ ξεκολλήσει ὁ νοῦς μας ἀπὸ τὴν ἀπειλὴ τοῦ θανάτου μας καὶ νὰ μετατεθεῖ πρὸς τὴν ἀληθινὴ ζωή μας. Μόνον ἔτσι ἡ ἀσφυξία τοῦ πτωτικοῦ μας κόσμου καὶ τὸ παραλήρημα τῆς ὑφισταμένης κρίσεως θὰ βροῦν τὴ θέση ποὺ τοὺς ἁρμόζει. Μόνον ἔτσι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, θὰ καταλάβουμε ποιὰ εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ποιὸ τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου, ποιὸς ὁ προορισμὸς μας, ποιὰ ἡ ἀληθινὴ χαρὰ καὶ ποιὰ ἡ στέρεη ἐλπίδα.

Σᾶς εὔχομαι

«ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΠΑΝΕΥΦΡΟΣΥΝΑ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΑ!»
«ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!»

Μετὰ πολλῆς τῆς ἐν Χριστῷ Ἐνανθρωπήσαντι ἀγάπης,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Χριστούγεννα 2013: ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ;

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Πόσο γρήγορα κυλούν οι αιώνες! Η νεωτερικότητα, δηλαδή η αμφισβήτηση αρχικά και απόρριψη της θείας αυθεντίας στον χριστιανικό λεγόμενο κόσμο δεν διήρκεσε ούτε δύο αιώνες. Ήδη έχουμε εισέλθει, κατά τους φιλοσόφους και φιλοσοφούντες, στην εποχή της μετανεωτερικότητας. Μακρύς ο όρος και αναρωτούμαι ποιόν θα χρησιμοποιήσουν προς υποκατάστασή του, καθώς δεν θεωρώ πως θα διαρκέσει πολύ αυτή η εποχή.

Η νεωτερικότητα εξήλθε νικήτρια σε πόλεμο, τον οποίο έδωσε κατά σκιώδους αντιπάλου! Θριαμβολόγησε για τη νίκη εκείνη, η οποία έληξε με την απόρριψη του Μεσσία, ο οποίος με τη διδασκαλία του έφερε, κατά τους οπαδούς της, τον σκοταδισμό στον ελληνορωμαϊκό κόσμο! Αυτά λίγο πολύ λέγονται και διδάσκονται στα σχολεία του δυτικού κόσμου. Ποιος όμως ήταν ο σκιώδης αντίπαλος και γιατί η καύχηση είναι κενή; Σκιώδης αντίπαλος ήσαν οι «χριστιανοί» οι πορευόμενοι με ολοένα αποκλίνουσα πορεία από τον δρόμο που χάραξε ο Μεσσίας-Χριστός, οι έχοντες απορρίψει τον ευαγγελικό λόγο πολύ πριν από τους έκδηλους εχθρούς του Χριστού. Πρέπει να επισημάνουμε ότι οι οπαδοί του αθέου «διαφωτισμού» δεν ασχολήθηκαν με τον Χριστό, τον οποίο αγνόησαν ή περιφρόνησαν. Ασχολήθηκαν με τις αστοχίες των «χριστιανών», που υπήρξαν πάμπολλες και βαρύτατες. Και ήταν άκρως ευνοϊκό να δώσουν την μάχη κατά των «προλήψεων» και «δεισιδαιμονιών», όπως αποκαλούσαν την πίστη, στο πεδίο των ανθρωπίνων αδυναμιών. Το άκρως σημαντικό είναι ότι ως κριτήριο για την καταδίκη του ξεπεσμένου «χριστιανικού» κόσμου χρησιμοποίησαν το Ευαγγέλιο, το μόνο που μπορεί να κρίνει και ενδοκοσμικά τις πράξεις και τις παραλείψεις όλων των ανθρώπων και όχι μόνο των χριστιανών ή «χριστιανών».

Η ελευθερία συνιστά το υπέρτατο αγαθό των ανθρώπων χωρίς Θεό. Στο όνομα αυτής απορρίπτεται κάθε αυθεντία επί γης, αρχικά, και ο Θεός, στη συνέχεια, με την ακραία εκτίναξη του φιλοσοφικού στοχασμού! Τι όμως γνώριζαν και γνωρίζουν και σήμερα από ελευθερία οι αρνητές του Θεού; Αναλίσκονται στο να συνθέτουν ωραίους ορισμούς αυτής και να τους προβάλλουν στους θαυμαστές τους, που αρέσκονται ναρκισσευόμενοι να σέρνουν ξοπίσω τους. «Δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος» αποτελεί σκέψη του Καζαντζάκη, την οποία αναμασούν οι, μετά από μισό αιώνα δόξας, μάλλον φθίνοντες θαυμαστές του. Ποιος ασχολήθηκε άραγε με τη ζωή του, για να διαπιστώσει αν ο διαπρεπής συγγραφέας μας υπήρξε πράγματι ελεύθερος; Εμβάθυνση στα του βίου του αποδεικνύει τον ενδόμυχο φόβο του, τον τόσο στερητικό της ελευθερίας, τον φόβο, τον οποίο μόνον η αγάπη μπορεί να εκδιώξει, η αγάπη του Χριστού και όχι του συγχρόνου κόσμου, στον οποίο επιχειρείται άκρως εμπαθής ταύτιση αγάπης και ηδονής! Αν διαβάζαμε τους βίους των αθέων ή αθρήσκων, όπως οι ευσεβείς τα συναξάρια των αγίων, θα καταλαμβανόμασταν από τρομερή και άκρως δυσάρεστη έκπληξη εκ της ανακολουθίας λόγων και έργων. Πόσο ελεύθερος είναι ο άθεος Σάρτρ, όταν διακηρύσσει ότι «ο άλλος είναι η κόλασή του»; Πόσο δεσμευμένος και ανελεύθερος ήταν, στον αντίποδα, ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, που χαιρετούσε τον κάθε επισκέπτη του με τον παιάνα «Χριστός ανέστη, χαρά μου»;

Ο κόσμος, την εποχή που ο Θεός αποφάσισε να επισκεφθεί το πλάσμα του, ήταν βυθισμένος σε πάθη ατιμίας, όπως χαρακτηριστικά περιγράφει ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του. Ο ευτελισμός του ανθρωπίνου προσώπου, το οποίο οι κρατούντες είχαν υποβιβάσει σε πράγμα (δούλοι, γυναίκες και παιδιά) συνιστά το μέτρο της κατάπτωσης του αρχαίου κόσμου. Ο διαρκής εμπλουτισμός του πανθέου με νέες θεότητες μαρτυρεί το υπαρξιακό κενό των ανθρώπων, που βίωναν έντονη την παρακμή και επιδίωκαν με διασκεδάσεις επί διασκεδάσεων και όργια επί οργίων να απολαύσουν κάποια φευγαλέα ευχαρίστηση! Άραγε ο σύγχρονος κόσμος, ο χωρίς Θεό πλέον, διαφέρει ουσιωδώς από τον κόσμο κατά την εποχή που ο Θεός έγινε άνθρωπος; Πληθώρα συνανθρώπων μας μειδιούν μελαγχολικά, όταν γίνεται λόγος για ανθρώπινα δικαιώματα. Πανίσχυροι άνθρωποι του κεφαλαίου οδηγούν καθημερινά στην απόγνωση και στον θάνατο εκατομμύρια συνανθρώπων μας μέσω των αθλίων «παιχνιδιών» τους, οικονομικών και πολεμικών. Και οι λεγόμενοι πολιτισμένοι, βυθισμένοι στο τρομακτικό υπαρξιακό κενό, αναζητούν τη «λύτρωση» σε πάθη ατιμίας, τα οποία γίνονται κυρίαρχο θέμα στη μετανεωτερική Δύση, την εγγύς του αφανισμού.

Νίκησαν οι οπαδοί του «διαφωτισμού» τους κήρυκες της ανελευθερίας εκπροσώπους της αιρετικής δυτικής χριστιανοσύνης. Ο Χριστός όμως απευθύνει ακόμη και σήμερα το ερώτημα: «Τις ελέγχει με περί αμαρτίας»; Τι θα μπορούσαν να του προσάψουν όλοι αυτοί, που όρισαν στη ζωή τους να υπηρετούν τη φθορά; Συνήθως αντιπαρέρχονται την πρόκληση. Και αν κάποιοι κοντοστέκονται, για να αναμετρηθούν περιορίζονται να προσάψουν την κατηγορία για διασπορά προσδοκιών (μεσσιανικές τις χαρακτηρίζουν), που απονευρώνουν τον άνθρωπο από κάθε αγωνιστική και διεκδικητική διάθεση (μαρξιστική κριτική). Αλλά ποιοι υπήρξαν οι μεγαλύτεροι πλάνοι στην ιστορία; Πρώτοι εκείνοι, που προέβαλλαν την επιστήμη ως το μέσο για την επίλυση όλων των βιολογικών μας προβλημάτων (άλλου είδους προβλήματα δεν αναγνώριζαν στο όνομα δήθεν της επιστήμης, της νέας θεάς τους!). Έπειτα οι άλλοι που απαίτησαν από τους ανθρώπους να αποθέσουν την ελευθερία στα πόδια τους με αντάλλαγμα ομόλογο κοινωνικής δικαιοσύνης χωρίς χρόνο εξόφλησης!

Σήμερα η απληστία για πλούτο έχει σαρώσει κάθε ανθρώπινη προσδοκία. Η πολιτική, το «αριστούργημα» της νεωτερικότητας, αποτελεί το κύριο μέσο καταλήστευσης των «ελευθέρων» ατόμων (πρόσωπα δεν υπάρχουν εκτός Εκκλησίας). Η επιστήμη φαντάζει ανήμπορη να αποκριθεί στις εκκλήσεις δισεκατομμυρίων συνανθρώπων μας για ένα εμβόλιο, για ένα ποτήρι γάλα, ακόμη και για ένα ποτήρι καθαρό νερό! Και οι πολλοί ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα πορεύονται πίσω από δημαγωγούς σταυρωτήδες τους ή καταρρέουν χωρίς όραμα χωρίς ελπίδα! Δεν ελπίζουν πλέον, μήπως είναι ελεύθεροι;

Αν δεν καθήσουμε αυτές τις ημέρες να κατανοήσουμε το μήνυμα της φάτνης, θα μας φανούν δυσνόητα και τα άλλα του σταυρού και της ανάστασης του Χριστού. Ο στάβλος, το αχούρι επί το λαϊκότερο, προβάλλει το μήνυμα της ταπείνωσης, το άκρως αποκρουστικό στους κύκλους της μεταφυσικής εξέγερσης. Η υπερηφάνεια και η αλαζονεία αποτέλεσαν τα κύρια όπλα καταπολέμησης του Χριστού, που κατά το πάθος του δίδαξε ως μάθημα για προχωρημένους την άκρα ταπείνωση. Ζήτησε από μας να άρουμε τον σταυρό μας, πριν ακόμη άρει Αυτός τον δικό του σταυρό. Το πάθος του απέδειξε την πλήρη ταύτιση λόγων και έργων, σε αντίθεση με τους παντοίους δημαγωγούς, που επιλέγουν να θυσιάζουν τους λαούς.

Αν δεν υπήρχε ο Θεός, ο κόσμος θα ήταν αδικαίωτος. Οι φτωχοί και καταφρονεμένοι που αίρουν τον σταυρό τους, που πεινούν και διψούν, που γυμνητεύουν και σφαδάζουν στο κρεββάτι του πόνου, που διώκονται, συλλαμβάνονται, βιάζονται, εξορίζονται, που γεύονται τη φρίκη του πολέμου και τη στέρηση της ελευθερίας, καθώς και οι άλλοι που πόθησαν στη ζωή τους έναν κόσμο ειρήνης, δικαιοσύνης, ελευθερίας και αγάπης και υπέστησαν γι' αυτό το μαρτύριο, θα παρέμεναν αδικαίωτοι στο όνομα δήθεν της ελευθερίας από κάθε αυθεντία.

Συνειδητοποιούμε την τραγωδία του ανθρώπου, που βιώνει το υπαρξιακό κενό; Μήπως είναι καιρός να αναπτερώσουμε τις χαμένες μας ελπίδες; «Χριστός γεννάται την πριν πεσούσαν αναστήσων εικόνα».

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 23-12-2013   

Ο τρίτος δρόμος

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

«Αυτά που ζούμε είναι το τέλος του παλαιού κόσμου και η αρχή του καινούργιου – δυο μυλόπετρες, οι οποίες έπιασαν τη γενιά μας και την αλέθουν. «Την κατάρα μου να έχεις να γεννηθείς σε ενδιαφέρουσα εποχή», λέει ένα κινέζικο ρητό. Η κινέζικη αυτή κατάρα βαραίνει επάνω μας.

Ποιό είναι το χρέος μας; Να μετατρέψουμε την κατάρα σε ευλογία. Δύσκολο, βαρύ, απάνθρωπο – απαιτεί αγνότητα, θάρρος, επιμονή, παλικαριά, ήθος, υπερηφάνεια, αξιοπρέπεια και όλες τις υπόλοιπες ανθρώπινες αρετές» (Καζαντζάκης σε ελεύθερη απόδοση).

«Δεν βαρεθήκατε ακόμη να κλαίτε;», ρωτάει ο συγγραφέας στο βιβλίο του για τον εμφύλιο πόλεμο, στον οποίο οδηγήθηκε η Ελλάδα μετά την κατοχή, τονίζοντας «Σιχαίνεται ο Θεός τα κλάματα, αντιπαθεί τους δειλούς. Είναι τρεις μόνο οι δρόμοι που μπορούν να οδηγήσουν ένα Έθνος στη λύτρωση – ο Θεός, οι αρχηγοί του λαού και ο λαός»:

(α) Ο Θεός, ο οποίος μας έδωσε μυαλό, ελευθερία, σύνεση και πλήθος άλλες αρετές, δεν μπορεί και δεν θέλει να μας προσφέρει τίποτα περισσότερο. Ο δρόμος αυτός είναι λοιπόν κλειστός, δεν υπάρχει, πρέπει να τον ξεχάσουμε.

(β) Οι αρχηγοί του λαού, οι ιθύνοντες, οι κυβερνήτες, τα κόμματα, μαύροι, γκρίζοι, ροζ ή κόκκινοι, δημοκρατικοί, φασίστες ή μπολσεβίκοι, δεν έχουν μέσα τους ολόκληρη την Ελλάδα – την έχουν μοιράσει, την έχουν «τεμαχίσει» σε πολλά κομμάτια, αντίπαλα και αντίθετα μεταξύ τους. «Διαίρει και βασίλευε» – ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους, για τις καρέκλες τους, για τίποτα άλλο.

Χωρίς κανέναν ενδοιασμό, χωρίς φιλότιμο, καθώς επίσης χωρίς λογική, μειώνουν τους μισθούς, αυξάνοντας υπερβολικά τους φόρους, τα χαράτσια και τα πρόστιμα, «παράγοντας» αδικία και φτώχεια – αδυνατώντας να καταλάβουν δυστυχώς ότι, η φτώχεια δημιουργεί με τη σειρά της διεφθαρμένους Πολίτες, εγκληματίες και απολίτιστους (ανάλυση). Είναι λύκοι λιμασμένοι, πεινούν και είμαστε εμείς, ο λαός, το κρέας – μας βλέπουν σαν κρέας και μας κατασπαράζουν, μας καταβροχθίζουν καθημερινά.

Αυτό το δρόμο λοιπόν είναι καλύτερα να τον αποφεύγουμε αφού, όχι μόνο δεν οδηγεί πουθενά, αλλά μας καταστρέφει έναν προς ένα – μαζί με την πατρίδα μας.

(γ) Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει – δεν έχει ακόμη ανοίξει για να γίνει δρόμος. Πρέπει εμείς, μοχθώντας, προχωρώντας να τον ανοίγουμε, για να γίνει δρόμος. Ποιοί εμείς; Οι Πολίτες. Από τους Πολίτες αρχίζει ο δρόμος αυτός, με τους Πολίτες εξελίσσεται και στους Πολίτες τελειώνει. Μπορεί ο Θεός να μας σπρώχνει στα άκρα αυτή τη φορά, για να μας αναγκάσει να ανοίξουμε θέλοντας και μη, για να σωθούμε, τον τρίτο αυτό δρόμο.

Μεγαλώσατε, μας λέει, ενηλικιωθήκατε, ωριμάσατε, μην πιάνετε σαν τα μωρά από τα ρούχα μου – σηκωθείτε όρθιοι, φτάνει τα κλάματα, περπατείστε μόνοι σας. Εάν, ακόμη και όταν έχει φτάσει στην άκρη του γκρεμού ο άνθρωπος, δεν βγάλει μόνος του φτερά και δεν πετάξει, είναι άξιος της μοίρας του.

Συνεχίζοντας, αυτό που μας προτείνει ολοκάθαρα ο συγγραφέας είναι η άμεση δημοκρατία – η συμμετοχή δηλαδή των ίδιων των πολιτών στην ψήφιση των βασικών νόμων και στη διαχείριση των οικονομικών της πατρίδας τους. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει, όπως πολύ σωστά τονίζει – ενώ δεν πρόκειται για κάποιον εύκολο, έτοιμο δρόμο, στον οποίο θα μπορούσαμε να βαδίσουμε άμεσα και χωρίς κανένα πρόβλημα.

Μεγαλώσατε, μας λέει ο Θεός, ενηλικιωθήκατε, ωριμάσατε, μην πιάνετε σαν τα μωρά από τα ρούχα μου, σηκωθείτε όρθιοι, φτάνει τα κλάματα, περπατείστε μόνοι σας – εάν, όταν έχει φτάσει στην άκρη του γκρεμού ο άνθρωπος, δεν βγάλει μόνος του φτερά και δεν πετάξει, είναι άξιος της μοίρας του

Χρειάζεται να έχουμε το θάρρος να τον ανοίξουμε μόνοι μας, χωρίς να περιμένουμε τον «από μηχανής Θεό» ή εκείνον τον δήθεν «προικισμένο ηγέτη», ο οποίος θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση. Απαιτείται φυσικά ένα εθνικό, συλλογικό όραμα για την πατρίδα μας – χωρίς το οποίο είναι αδύνατον ποτέ να αντιμετωπισθούν σωστά τα τεράστια οικονομικά, τα πολιτικά, τα κοινωνικά και τα πολιτισμικά προβλήματα της.

Ολοκληρώνοντας, με ένα παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κραχ προ των πυλών, το οποίο θα μπορούσε να πυροδοτηθεί είτε από την υπερχρεωμένη Ιαπωνία, είτε από την αμερικανική χρηματιστηριακή φούσκα, είτε από το τέρας των παραγώγων, είτε από τις σκιώδεις τράπεζες, είτε από το υπερδιογκωμένο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, είτε από την προβληματική πλέον ανάπτυξη των αναπτυσσομένων οικονομιών και ειδικά της Κίνας, η Ελλάδα οφείλει να βρει άμεσα λύση στα προβλήματα της – πριν είναι πολύ αργά για οποιεσδήποτε αλλαγές και αποφάσεις.

Υστερόγραφο: Μαθαίνοντας πως μία γερμανική εισπρακτική εταιρεία έχει απευθυνθεί σε κάποιον Έλληνα δανειολήπτη εγχώριας τράπεζας, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε πως τα ακίνητα και οι οφειλές των Πολιτών έχουν εκχωρηθεί ήδη σε ξένους – ότι δηλαδή η μεταφορά της ιδιωτικής περιουσίας στους δανειστές έχει ξεκινήσει, χωρίς καμία ουσιαστική αντίδραση εκ μέρους των «εκπροσώπων του λαού» στη Βουλή.

Επίσης πως η είσπραξη των φόρων στην Ιταλία γίνεται από ιδιωτικές εταιρείες – με μεθόδους κάθε άλλο παρά ευχάριστες. Είναι πιθανόν λοιπόν να ακολουθήσει κάτι ανάλογο και στην Ελλάδα – πόσο μάλλον όταν αποτελεί «δεδηλωμένη πρόθεση» του δημοσίου (υιοθετήθηκε ήδη από κάποια υπουργεία), η μετάθεση/ανάθεση δραστηριοτήτων του κράτους στους ιδιώτες (outsourcing).

Στα πλαίσια αυτά, τα «τοκογλυφικά» πρόστιμα που επέβαλλε «εμβόλιμα» το υπουργείο οικονομικών και ψήφισαν ανερυθρίαστα οι Έλληνες βουλευτές, στις καθυστερήσεις των πληρωμών (10%, 20% και 30%), δεν είναι απίθανο να προετοιμάζουν την ανάθεση της «συλλογής» των φόρων σε γερμανικές εισπρακτικές εταιρείες – οι οποίες αμείβονται με προμήθειες, ανάλογες με τα παραπάνω πρόστιμα. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο, το οποίο θα τοποθετούσε μία ακόμη βαριά πέτρα στο λαιμό, στο διαφαινόμενο εκφασισμό δηλαδή της πατρίδας μας.

*  Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο "Υπέρβαση Εξουσίας", το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον  τίτλο "Η κρίση των κρίσεων".

Έχει ασχοληθεί με σημαντικές έρευνες και αναλύσεις επί του αντικειμένου του (μακροοικονομία), επί διεθνούς επιπέδου, οι οποίες φιλοξενούνται τακτικά σε ημερήσιες εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.

ΠΗΓΗ: Δεκεμβρίου 23, 2013, http://www.analyst.gr/2013/12/23/5365/

Το ξεπούλημα της επαναδιαπραγμάτευσης…

Του Δημήτρη Καζάκη

Στις 18 του μηνός στο ξενοδοχείο Stanley σε μια εκδήλωση μνήμης για τον εκλιπόντα Νίκο Μπουζάνη που διοργάνωσε το ΔΗΚΚΙ δόθηκε μια ακόμη ευκαιρία να αντιπαρατεθούν δυο ριζικά διαφορετικές λογικές, θα έλεγα δυο ριζικά διαφορετικοί κόσμοι που δεν άπτονται πουθενά. Από την μια ο κόσμος της δουλειάς, του μεροκάματου και της αγωνίας ενός ολόκληρου λαού για το παρών και το μέλλον το δικό του και της πατρίδας του. Από την άλλη ο κόσμος μιας αριστεράς της πολιτικής κωλοτούμπας, της τρισάθλιας κινδυνολογίας, της ταξικής συνθηκολόγησης.

Από την μια η κραυγή, άλλοτε υπόκωφη κι άλλοτε βοερή, ενός ολόκληρου λαού για μια νέα εθνική ενότητα στη βάση του πατριωτικού καθήκοντος για την απελευθέρωση της χώρας από τον πιο αδίστακτο αποικιοκρατικό ζυγό που της έχει επιβληθεί ποτέ. Από την άλλη μια επίσημη αριστερά που δεν μπορεί να κρύψει την αγωνία της να καταλάβει κυβερνητικούς θώκους, να γευτεί κι αυτή τη νομή της εξουσίας, ποδοπατώντας αρχές και λαϊκά συμφέροντα.

Όταν υπερτερεί η κομματική σκοπιμότητα

Τον χορό της πολιτικής κωλοτούμπας άνοιξε ο Αλέξης Μητρόπουλος, καθηγητής του Εργατικού Δικαίου και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Άδικα περίμενε κανείς να ακούσει την δική του ανάλυση περί «ρήτρας αποικίας», που έχει ενσωματωθεί στη τελευταία δανειακή σύμβαση σε βάρος της Ελλάδας και κάνει αδύνατη την επαναδιαπραγμάτευσή της. Ο ίδιος το ισχυριζόταν αυτό μέχρι πριν λίγες εβδομάδες. Πάει αυτή, την έφαγε η πολιτική μαρμάγκα.

Ήταν προφανές ότι ο κ. Μητρόπουλος συνεμορφώθην προς τας άνωθεν υποδείξεις. Κι ο λόγος είναι απλός. Πώς θα μπορούσε να μιλήσει για την «ρήτρα αποικίας» και μετά να υποστηρίξει την επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, όπως έκανε στην συγκεκριμένη εκδήλωση;

Κι όπως ήταν φυσικό κουβέντα για την απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας και την υπαγωγή της σε κατοχικό αποικιοκρατικό καθεστώς. Πώς να τα έλεγε, από την στιγμή που ήταν υποχρεωμένος να υποστηρίξει την επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, όπως είναι η επίσημη θέση του ΣΥΡΙΖΑ; Μόνο που μ' αυτόν τον τρόπο έγινε πολιτικά συνένοχος της επιβολής καθεστώτος αποικιοκρατικής κατοχής στην Ελλάδα, όπως συνένοχος είναι όποιος ζητά επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης. Κι αυτό γιατί η επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης ισοδυναμεί με αναγνώρισή της, δηλαδή με αναγνώριση του αποικιοκρατικού της χαρακτήρα. Διαφορετικά απαιτείται καταγγελία της με βάση τα προβλεπόμενα από το εθνικό και διεθνές δίκαιο, ως άκυρης και στερούμενης οιασδήποτε νομικής ισχύος. Η κομματική σκοπιμότητα και η προσωπική πολιτική ατζέντα για μια ακόμη φορά πάνω από την αλήθεια και το συμφέρον της πατρίδας και του λαού.

Οι δυο όψεις του δοσιλογισμού

Διαπραγματεύομαι μια σύμβαση μόνο όταν αναγνωρίζω από θέση αρχής την νομική της ισχύ και απλά θέλω να βελτιώσω τους δευτερεύοντες όρους εφαρμογής της. Κι αυτό εν προκειμένω σημαίνει κάτι πολύ απλό: αναγνωρίζω τον αποικιοκρατικό χαρακτήρα της σύμβασης με ότι συνεπάγεται για τον λαό και την χώρα και επιδιώκω απλά να βελτιώσω κάποιους από τους όρους της αποικιοκρατικής κατοχής. Αλήθεια, αυτό δεν ισχυρίζονταν πάντα όσοι συνθηκολογούσαν με τον εκάστοτε κατακτητή και αποικιοκράτη;

Βέβαια όλα αυτά δεν είναι παρά μια απλή πολιτική πρόθεση. Διότι πότε συνέβη ξανά στην ιστορία των λαών να αποδέχεται κανείς την αποικιοκρατία και την κατοχή εναντίον του λαού και της χώρας του, αλλά να βελτιώνει τους όρους επιβολής της; Ποτέ. Ο δοσιλογισμός δεν ξεχωρίζει με βάση τις προθέσεις. Δωσίλογος δεν είναι μόνο εκείνος που αποδέχεται για τον λαό και την χώρα του το καθεστώς αποικιοκρατικής κατοχής χωρίς όρους, αλλά κι εκείνος που αποδέχεται το καθεστώς διεκδικώντας απλά επιμέρους βελτιώσεις. Άλλωστε, σ' ολόκληρη την ιστορία των κοινωνικών και εθνικών αγώνων η προδοσία καλυπτόταν πάντα πίσω από τις αγνότερες των προθέσεων προκειμένου να επιτευχθεί ότι καλύτερο για το γένος, τον λαό, τις καταπιεσμένες τάξεις πάντα με δεδομένο τον ζυγό.

Ας διαβάσει κανείς τις απολογίες των Τσολάκογλου και του Λογοθετόπουλου και θα βρει τις ίδιες ακριβώς δικαιολογίες. Επαναδιαπραγμάτευση της κατοχής ήθελαν κι αυτοί. Για να βελτιωθεί η ζωή των Ελλήνων υπό το καθεστώς της ναζιστικής κατοχής πάσχιζαν κι αυτοί. Η μόνη διαφορά ήταν ότι δεν το έπαιζαν αριστεροί.  

Κι όπως κάνουν πάντα όσοι έχουν ήδη συνθηκολογήσει με τον εχθρό, επικαλούνται τα χειρότερα που δήθεν θα επιπέσουν εν είδη πληγών του Φαραώ στον δύστυχο λαό που δεν θα πειστεί να υποταχθεί στο ζυγό με την υπόσχεση μιας επαναδιαπραγμάτευσης των όρων υποτέλειας και κατοχής. Έτσι λοιπόν μάθαμε από τον κ. Μητρόπουλο ότι η επαναδιαπραγμάτευση και οι άλλες ανέξοδες ανοησίες που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ ως λύσεις εντός του ευρώ και της ΕΕ είναι μονόδρομος. Γιατί, όπως μας είπε, οποιαδήποτε άλλη πρόταση είναι επικίνδυνη και θα μας οδηγήσει σε περιπέτειες. Έτσι είναι κι έτσι ήταν πάντα για τους αυλοκόλακες της εξουσίας. Οι αγώνες του λαού για τα δίκια του, για το δικαίωμα να είναι νοικοκύρης στον τόπο του, για τη δημοκρατία και την κοινωνική του χειραφέτηση ήταν πάντα επικίνδυνοι για όσους τρέμουν να τα βάλουν με το καθεστώς.

Τα καλά και συμφέροντα

Στο κάτω-κάτω της γραφής τι ξέρουν αυτοί από κίνδυνο και περιπέτεια; Μήπως κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα από τις επιδρομές των κατοχικών δυνάμεων; Μήπως οδηγήθηκαν στην περιπέτεια να χάσουν αγαπημένους τους από την ολοκληρωτική ισοπέδωση του συστήματος υγείας, ή από την απελπισία της εξαθλίωσης, των πλειστηριασμών και των δημεύσεων; Μήπως βρέθηκαν ποτέ στην περιπέτεια να ψάχνουν εναγωνίως για φάρμακα και θεραπείες χωρίς να μπορούν να πληρώσουν και χωρίς καμιά κάλυψη ώστε να μην να χάσουν δικούς τους ανθρώπους; Μήπως κινδυνεύουν να χάσουν ακόμη και το σπίτι τους που με κόπο και ιδρώτα απέκτησαν; Μήπως κινδυνεύουν να δουν την οικογένειά τους στο δρόμο, δίχως τροφή και στέγη; Μήπως κινδυνεύουν να βρεθούν άνεργοι χωρίς καμιά προοπτική για δουλειά; Μήπως είδαν να καταστρέφεται μέσα σε μια νύχτα ολόκληρη η ζωή τους γιατί οι δανειστές και τα επιτελεία της ευρωζώνης απαιτούν γη, ύδωρ και αίμα;

Η αισχρή αυτή κινδυνολογία του ΣΥΡΙΖΑ ότι αν δεν αποδεχτούμε ως μονόδρομο το ευρώ και την ΕΕ, τότε θα οδηγηθούμε σε περιπέτειες, είναι το ευαγγέλιο του χορτάτου που κυρρήσει την αναγκαιότητα της πενίας στους πεινασμένους, το δόγμα του βολεμένου απέναντι σ' αυτόν που με τον ξεσηκωμό του δεν έχει να χάσει τίποτε άλλο εκτός από τα βάσανα και τα δεσμά του. Και είναι λογικό. Δεν μπορεί ένα κόμμα σαν το ΣΥΡΙΖΑ που έχει μετατραπεί σε κολυμπήθρα του Σιλωάμ για κάθε λαμόγιο της συνδικαλιστικής και κρατικής φατρίας του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ΠΑΣΟΚ, να νιώσει τι σημαίνει ανάγκη και δυστυχία ενός ολόκληρου λαού.

Αλήθεια, πώς να θέσει ζήτημα ευρώ και ΕΕ η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όταν στηρίζεται σε βουλευτές, πρώην συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι με μισθό υπαλλήλου εμφανίζονται με καταθέσεις εκατομμυρίων, όπως συμβαίνει με την περίπτωση του κ. Τσουκαλά; Πώς να θέσει ζήτημα ευρώ και καθεστώτος κατοχής όταν πρωτοσύμβουλοι του προέδρου του (όπως π.χ. οι Τσακαλώτος και Σταθάκης) έχουν επενδύσει στις αποδόσεις ομολόγων της JP Morgan, της Blackrock κι άλλων ανάλογων ευαγών ιδρυμάτων που αντλούν προνομιακά κέρδη από την ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας; Να πάνε κόντρα στα οικονομικά και ταξικά τους συμφέροντα; Να ρισκάρουν τα λεφτά τους; Γιατί; Για την πλέμπα που υποφέρει; Εσείς τι λέτε; Τι λέει η κοινή λογική;

Πώς λοιπόν να μην κινδυνολογούν ότι έτσι και δεν μείνουμε στο ευρώ και στην ΕΕ θα μπλέξουμε σε περιπέτειες; Για τις δικές τους περιπέτειες ανησυχούν. Για το τι θα πάθουν οι ίδιοι και τα λεφτά τους. Ποσώς ενδιαφέρονται για τις περιπέτειες του λαού και της πατρίδας, που έτσι κι αλλιώς περνούν ήδη την πιο επικίνδυνη περιπέτεια της ιστορίας τους με τα χειρότερα να έπονται όσο συνεχίζουμε να μένουμε εντός ευρώ και να πληρώνουμε το χρέος στους ξένους τοκογλύφους.

Ας μιλήσουμε επιτέλους λογικά

Γι' αυτό και μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη καλοπροαίρετοι άνθρωποι που θεωρούν πώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια κάποια λύση και αναρωτιούνται: Μα γιατί δεν θέτει θέμα κατάλυσης του πολιτεύματος και της συνταγματικής τάξης της χώρας με την επιβολή των δανειακών συμβάσεων, των οποίων παραρτήματα είναι τα μνημόνια; Γιατί δεν μιλά για πραξικόπημα που συνετελέστη στις 6 Μαΐου του 2010 με το πρώτο μνημόνιο και συνεχίζεται μέχρι σήμερα μέσα από την επιβολή επιτρόπων και γκαουλάιτερ στη διοίκησης της χώρας, την ψήφιση 420 μνημονιακών νόμων και 27 Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου που έχουν δημιουργήσει ένα νέο καθεστώς απόλυτης ανομίας υπέρ των ξένων κέντρων που αποφασίζουν για την τύχη της χώρας;

Μα αν έκανε κάτι τέτοιο, τότε αυτόματα θα έμπαινε ζήτημα τιμωρίας όλων όσοι οργάνωσαν και συμμετείχαν στο πραξικόπημα αυτό, όπως έγινε το 1945 με τις δίκες των δοσιλόγων της ναζιστικής κατοχής, ή της δίκης των πρωταίτιων της Χούντας το 1975. Θα έμπαινε ζήτημα ακύρωσης και καταγγελίας όλων των συμβάσεων που υπέγραψαν, ή αποδέχτηκαν οι κυβερνήσεις της πολιτικής ανωμαλίας σύμφωνα με το άρθρο 120 παρ. 3 του Συντάγματος. Και τέλος θα έμπαινε ζήτημα αποκατάστασης της νομιμότητας με όρους λαϊκής κυριαρχίας μέσα από ένα Συντακτικό Σώμα που θα συνέτασσε ένα νέο δημοκρατικό Σύνταγμα όπου θα διασφαλίζονταν τα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού και η εθνική του ανεξαρτησία.

Και τότε με ποιους θα κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ; Με τον λαό; ¨Όχι βέβαια. Με τη γνωστή νομενκλατούρα που και σήμερα διοικεί το κράτος και είναι ένοχη εσχάτης προδοσίας. Πώς θα μπορούσε να αναγνωρίσει τις καταχρηστικές και πραξικοπηματικές συμβάσεις μέσα από την επαναδιαπραγμάτευση; Πώς θα μπορούσε να προφασιστεί ότι υπάρχει συνέχεια του κράτους και επομένως όσο κι αν διαπραγματευθεί δεν μπορεί ούτε καν μια «αριστερή κυβέρνηση» να αρνηθεί τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει σε βάρος της χώρας και του λαού οι προηγούμενοι; Και τέλος πώς θα αποδειχθεί μια «αριστερή κυβέρνηση» χειρότερη από τους σημερινούς, γιατί πολύ απλά δεν θα μπορεί να κάνει αλλιώς;

Τρέχα, τρέχα μαύρο μου γαϊδούρι…

Πόσο μπορείτε να αντέξετε ακόμη; Πόσο μπορείτε να αντέξετε μέχρι να δείτε στην πράξη τα χαΐρια του μικρότερου κακού, όπως πλασάρεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ; Αναρωτηθείτε στα σοβαρά πόσο ακόμη μπορείτε να αντέξετε μέχρις ότου αποδειχθεί για πολλοστή φορά ότι το μικρότερο κακό είναι πάντα ότι χειρότερο. Ιδίως σε συνθήκες κατάρρευσης και καταστροφής σαν τις σημερινές. Αν αντέχετε, καλά κάνετε και ελπίζετε στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο πειραματισμός με κόμματα που ζητούν σε τέτοιες συνθήκες λευκές επιταγές από έναν λαό που εξοντώνεται μαζικά για να επαναδιαπραγμευτούν με τον εχθρό κι αν δεν τους βγει τότε θα δουν τι θα κάνουν, είναι πολυτέλεια μόνο για τον βολεμένο και τον ανόητο.

Οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν την αίσθηση ότι ο ελληνικός λαός σήμερα αποτελείται στην πλειοψηφία του από βολεμένους και ανόητους. Όπως ακριβώς τον θεωρούν όλα τα κόμματα εναλλαγής. Κι έτσι έχουν καβαλήσει το καλάμι που νομίζουν ότι θα τους φέρει στην εξουσία. Όπως ατρόμητος καλπάζει πάνω στο μαύρο του γαϊδούρι ο δόκτωρ Δρακατόρ, ή όπως ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης, που επικεφαλής του «κόμματος των κυανολεύκων» ήταν σίγουρος για την εξουσία υποσχόμενος ευημερία κι ελεύθερο έρωτα για όλους ενώ μοίραζε τα υπουργεία στους οπαδούς του με δύο δραχμές το χαρτοφυλάκιο. Έτσι κι οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Δεν τους κόφτει για τίποτε άλλο.

Βλέπετε, είναι η πρώτη φορά που μια ασήμαντη κομματική μειοψηφία έχει βρεθεί τόσο κοντά στην κυβέρνηση και δεν θέλει να χάσει με τίποτε την νομή της εξουσίας. Κι επομένως δεν υπάρχει καμιά πολιτική κωλοτούμπα που δεν θα επιχειρήσει, καμιά κατουρημένη ποδιά που δεν θα φιλήσει, και καμιά συνθηκολόγηση με το καθεστώς δεν θα είναι αρκετή προκειμένου να ανοίξουν οι πύλες της εξουσίας. Η απελπισία του κόσμου είναι ο μόνος της σύμμαχος.

Όποιος λοιπόν είναι τόσο βολεμένος, ανόητος, ή απελπισμένος μπορεί άνετα να ελπίζει στον ΣΥΡΙΖΑ. Η πλειοψηφία όμως του ελληνικού λαού ούτε βολεμένη είναι, ούτε ανόητη για να μην ξέρει να κρίνει, ούτε τόσο απελπισμένη για να αφεθεί στην τύχη. Η ανάγκη δεν της το επιτρέπει. Δεν έχει τα περιθώρια να περιμένει. Και μέσα στο 2014 θα ανακαλύψουν όλοι πόσο εύκολο είναι για έναν λαό, που κρατά τα λογικά του και την ψυχραιμία του, να ανατρέψει όλα τα στημένα προγνωστικά και να κάνει την έκπληξη. Μια έκπληξη που θα είναι πολύ πιο εντυπωσιακή από την ξαφνική εκλογική εκτίναξη ενός κινήματος σαν εκείνου του Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία, το οποίο από το 0,5% έφτασε στο 25% δρομολογώντας στην πράξη την έξοδο του Ιταλικού λαού από την ευρωζώνη. Αφήστε τους να ζουν στο νιρβάνα των στημένων δημοσκοπήσεων και στην εικονική πραγματικότητα του διπολισμού που σκηνοθετούν τα ΜΜΕ σε διατεταγμένη υπηρεσία. Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.

ΠΗΓΗ: Πέμπτη, 19 Δεκεμβρίου 2013, http://dimitriskazakis.blogspot.gr/2013/12/blog-post_19.html

Το άγνωστο μήνυμα των Χριστουγέννων: να γίνεις θεός!

Του Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη

Ποιο είναι το νόημα και το μήνυμα των Χριστουγέννων, αν ξεφύγουμε από τα λαμπερά περιτυλίγματα, τα φωτάκια και τον καταναλωτισμό; «Η αγάπη» ασφαλώς θα πουν όλοι. Είναι μέρες αγάπης. «Και επί γης ειρήνη»: αυτό είναι το μήνυμα των Χριστουγέννων.

Αν και η απάντηση αυτή βασίζεται σε μια μεγάλη αλήθεια (η αγάπη πράγματι είναι το θεμέλιο όλων των χριστιανικών εορτών και πράξεων, όταν γίνονται σωστά), όμως κι αυτή η απάντηση δε φτάνει στο βάθος και στην αλήθεια της εορτής, όπως μας την παραδίδει η πνευματική μας κληρονομιά και όπως την εκφράζουν οι άγιοι της Ορθοδοξίας, αλλά και οι μεγάλοι και άγιοι ποιητές και μουσικοί που έγραψαν τα μουσικά έργα (κανόνες, κοντάκια, άλλα τροπάρια) που ψάλλουμε στην εκκλησία τη μέρα της γιορτής.

Σύμφωνα με όλους αυτούς, το νόημα των Χριστουγέννων είναι: ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος θεός.

Το ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος (σύμφωνα με τους χριστιανούς) το ξέρουν και το καταλαβαίνουν, σε γενικές γραμμές, όλοι: ο Θεός είναι η Αγία Τριάδα. Το ένα από τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, ο Υιός του Θεού Πατέρα (που είναι κι αυτός Θεός), πήρε ανθρώπινο σώμα (ΚΑΙ ψυχή) και έγινε άνθρωπος, δίδαξε την αγάπη και σταυρώθηκε, λυτρώνοντας το ανθρώπινο γένος (από τι όμως το λύτρωσε;).

Ο άνθρωπος γίνεται θεός;

Αλλά το δεύτερο, ότι ο Χριστός γεννήθηκε για να γίνει θεός ο άνθρωπος, σίγουρα πρώτη φορά το ακούνε οι πιο πολλοί και ασφαλώς χρειάζεται εξήγηση.

Να πούμε κατ' αρχάς ότι μιλάμε κυριολεκτικά: στ' αλήθεια γίνεται θεός ο άνθρωπος, όχι συμβολικά ή μεταφορικά. Γιατί; Επειδή με το να γίνει άνθρωπος ο Θεός, δημιούργησε μια γέφυρα που ενώνει Θεό και ανθρώπους. Έτσι, όταν κάποιος βαφτίζεται ορθόδοξος χριστιανός, μεταλαβαίνει το σώμα και το αίμα του Χριστού και αξιοποιεί τις δυνάμεις του για να καθαρίσει την καρδιά του από τα πάθη (τον εγωισμό, το μίσος, την ιδιοτέλεια, το ν' αγαπάει το χρήμα, τις απολαύσεις ή τη δόξα πιο πολύ απ' όσο αγαπά τους συνανθρώπους του κ.λ.π.) και να εγκαταστήσει μέσα του την ταπεινή και ανιδιοτελή αγάπη (που περιλαμβάνει οπωσδήποτε συγχώρεση των εχθρών, άσχετα αν αυτοί μετανοούν ή όχι), τότε ο άνθρωπος ενώνεται με το Χριστό.

Και, επειδή ο Χριστός είναι Θεός, η ένωση αυτή φέρνει τον άνθρωπο σε ένωση με το Θεό. Έτσι ο άνθρωπος γίνεται άγιος, δηλαδή θεός «κατά χάριν» (αποχτά έντονα θεϊκά στοιχεία, που τα διατηρεί αιώνια, χωρίς όμως να πάψει να είναι άνθρωπος). Γι' αυτό οι άγιοι κάνουν θαύματα: επειδή δεν είναι πια κοινοί άνθρωποι, αλλά έχουν γίνει πλάσματα ανώτερου επιπέδου: θεϊκά όντα.

Βέβαια οι άγιοι – το ξαναλέω – παραμένουν άνθρωποι, δε γίνονται θεοί «κατά φύσιν». Μόνο ο Θεός είναι Θεός κατά φύσιν. Γι' αυτό, τους αγίους ΔΕΝ τους λατρεύουμε, δεν είναι «οι θεοί μας», αλλά πάντα είναι συνάνθρωποι και αδελφοί μας. Αυτή είναι και μια μεγάλη διαφορά των αγίων από τους άλλους ανθρώπους, που ονειρεύονται να γίνουν «θεοί» εγωιστικά: ότι όλοι, λίγο πολύ, θέλουμε να γίνουμε οι «θεοί» των άλλων και να έχουμε εξουσία και δύναμη πάνω τους, ενώ οι άγιοι δεν ζητούν λατρεία από κανέναν, γιατί αυτό που έχουν μέσα τους είναι η ταπείνωση και η αγάπη, όχι η δίψα για δύναμη και εξουσία.

Καταλαβαίνετε τώρα, ελπίζω, γιατί έχει τεράστια διαφορά αν ο Χριστός είναι Θεός από το αν είναι απλά «ένας σοφός άνθρωπος που μίλησε για αγάπη και δικαιοσύνη». Αν ο Χριστός δεν είναι Θεός, τότε δεν υπάρχει ένωση ανθρώπου και Θεού, άρα δεν υπάρχει και σωτηρία. Τελικός νικητής είναι ο θάνατος.

Αλλά το ότι ο Χριστός είναι Θεός και υπάρχει αγιότητα και σωτηρία, αποδεικνύεται από την ύπαρξη των αγίων σε κάθε εποχή και, φυσικά, και στην εποχή μας. Οι σύγχρονοι άγιοι, όπως οι μεγάλοι Γέροντες Ευμένιος από τα Ρούστικα, Γεννάδιος της Ακουμιανής Γιαλιάς, Πορφύριος, Παΐσιος, Ιάκωβος της Εύβοιας κ.π.ά., σύγχρονες αγίες όπως η Σοφία της Κλεισούρας, η Ταρσώ η διά Χριστόν σαλή κ.π.ά., είναι η απόδειξη ότι ο χριστιανισμός είναι αληθινός και ότι ο δρόμος του Χριστού οδηγεί πράγματι τον άνθρωπο στην αγιότητα – σε αυτό που οι θεολόγοι λέμε «θέωση», δηλ. στο να γίνει ο άνθρωπος θεός.

Μικροί καθημερινοί άγιοι

Να πούμε εδώ ότι, ενώ μεγάλοι άγιοι είναι σχετικά λίγοι σε κάθε εποχή, υπάρχουν χιλιάδες «μικροί άγιοι», που ζουν δίπλα μας ή ίσως και μέσα στο σπίτι μας… Άνθρωποι γεμάτοι πίστη και ταπεινή αγάπη, που συγχωρούν εύκολα και τους πάντες και αγαπούν τους πάντες με καρδιά μικρού παιδιού. Άνθρωποι που υπομένουν τρομερές δυσκολίες, αλλά έχουν πάντα μέσα τους πίστη στο Θεό, αγάπη και συγχώρεση (ανεξικακία) για τους άλλους.

Αλλά και πόσες μανάδες δεν προσεύχονται για τα παιδιά τους μέρα νύχτα και οι προσευχές αυτές δεν ωφελούν τα παιδιά τους, χωρίς οι ίδιες – ή τα ίδια – να το μαθαίνουν ποτέ… Κι αυτές οι μανάδες, λόγω της αγάπης τους, έχουν μια αγιότητα, γιατί οι φλογερές προσευχές τους, με τη βοήθεια του Θεού, κάνουν αυτό το μικρό θαύμα.

Επίσης, αρκετοί παπάδες και μοναχοί (καλόγεροι) είναι μικροί άγιοι και κάνουν τον αγώνα τους για τη σωτηρία της ψυχής τους και για τη σωτηρία όλων μας. Αν κοιτάξουμε με ειλικρίνεια γύρω μας, θα δούμε σίγουρα μερικούς.

Υπάρχουν και παιδιά ή έφηβοι, που πιστεύουν στο Θεό, προσεύχονται, πηγαίνουν στην εκκλησία, νηστεύουν, εξομολογούνται και μεταλαβαίνουν – και συχνά γίνονται στόχος των άλλων, υπομένουν πόλεμο, όχι μόνο από τα πειραχτήρια του σχολείου, αλλά και από την ίδια την οικογένειά τους, που… ανησυχεί για τα παιδιά τους, ενώ αν ήταν εγωιστικά, αν κοιτούσαν μόνο το συμφέρον τους ή τη διασκέδασή τους, θα τα θεωρούσαν φυσιολογικά και θα τα αποδέχονταν εύκολα.

Γενικά, κάθε σοβαρός χριστιανός αντιμετωπίζει προβλήματα στην κοινωνία, γιατί είναι τόσο καλός, που οι περισσότεροι γύρω του τον θεωρούν αφελή και τον λυπούνται ή τον εκμεταλλεύονται. Αυτός το καταλαβαίνει και πικραίνεται, αλλά πάντα συγχωρεί και πάντα επιμένει στην πίστη και την αγάπη. Και ζητάει βοήθεια απ' το Χριστό για να συνεχίσει ν' αγωνίζεται, συγχωρώντας, πιστεύοντας και αγαπώντας, και θυσιάζοντας πολλές φορές το συμφέρον του για τους άλλους, χωρίς αντάλλαγμα. Αυτή η βοήθεια του Χριστού είναι απαραίτητη για να μπορέσει ο άνθρωπος ν' αντέξει έναν τόσο μεγάλο αγώνα…

Έτσι ο Χριστός λυτρώνει τον άνθρωπο: τον λυτρώνει από τα πάθη, που φέρνουν τη μοναξιά, το θάνατο και την αιώνια μοναξιά, που ονομάζεται κόλαση. Και τον οδηγεί στην αιώνια αγάπη και συνύπαρξη, που φέρνει την αιώνια χαρά και ονομάζεται παράδεισος.

Ο δρόμος της αγάπης και του Χριστού

Ολόκληρη η πνευματική ζωή και η ασκητική προσπάθεια του χριστιανού αποσκοπεί σ' αυτό ακριβώς: στην προσωπική μας μεταμόρφωση σε θεία όντα γεμάτα αγάπη, που σημαίνει την ένωσή μας με τον Τριαδικό Θεό μέσα από την οδό (το δρόμο) του Ιησού Χριστού.

Η οδός αυτή (κυριολεκτικά «ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος», για να δανειστώ μια φράση από άλλη συνάφεια) μάς έχει αποκαλυφθεί από το Χριστό (που είπε «εγώ ειμί η οδός», «δεύτε προς με», κατά Ιωάννην, 14, 6, κατά Ματθαίον, 11, 28) και έχει αναλυθεί από τους αγίους διδασκάλους του ορθόδοξου χριστιανισμού, που δίδαξαν και διδάσκουν τους ανθρώπους με βάση την εμπειρία τους κι όχι θεωρητικές διανοητικές κατασκευές.

Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτούς, πρώτο βήμα είναι η κάθαρση της καρδιάς μας από τα πάθη, δηλαδή η απελευθέρωσή μας απ' ό,τι μας προκαλεί εξάρτηση μονοπωλώντας την αγάπη μας και μας εμποδίζει ν' αγαπήσουμε ολοκληρωτικά και χωρίς όρους το Θεό, το συνάνθρωπο και κατ' επέκτασιν όλα τα όντα.

Η απελευθέρωση αυτή προϋποθέτει σκληρό αγώνα εναντίον των παθών, που μπορεί να κρατήσει και μια ολόκληρη ζωή. Περιέχει επίσης και μια παγίδα, τοποθετημένη όχι απ' το Θεό, αλλά από τον εχθρό του ανθρώπινου γένους (το διάβολο) ή από τον εαυτό μας, που εύκολα παρασύρεται: η παγίδα είναι το ν' αγωνιστούμε ενάντια στα πάθη με κίνητρο «να είμαστε δυνατοί», δηλ. υπηρετώντας και τροφοδοτώντας ένα απ' αυτά τα πάθη, το χειρότερο, τον εγωισμό μας.

Ο αγώνας, όπως διδάσκεται στην πνευματική μας παράδοση, έχει αποτέλεσμα όταν γίνεται με ταπείνωση, ή μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, αποσκοπεί ακριβώς στην απόχτηση της ταπείνωσης, χωρίς την οποία δε μπορεί να υπάρξει εντός μας ούτε αγάπη ούτε φως. «Μία είναι η αρετή, η ταπείνωση», έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος, «αλλά, επειδή δε θα το καταλάβετε, άντε, ας πω και την αγάπη»… Μόνο ο ταπεινός άνθρωπος μπορεί να πραγματοποιήσει όσα ζητάει ο Ιησούς στο κατά Λουκάν, κεφ. 6, που συνοψίζονται σε μια φράση: αγάπη στους εχθρούς και παραίτηση υπέρ των άλλων από τα δικαιώματά μας.

Ο κόσμος ποτέ δε θα συγχωρήσει τον Ιησού που δίδαξε τέτοια πράγματα – ποτέ δε θα Τον συγχωρήσει που αποκάλυψε στους ανθρώπους πως αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί στην πνευματική τελειότητα και μάλιστα πως αυτός ο δρόμος περνάει απ' τη συνάντηση με τον ίδιο το Χριστό. Δεν τους άφησε να πιστεύουν πως η τελειότητα έρχεται αποχτώντας δύναμη, όπως για χιλιάδες χρόνια μας είχε παραπλανήσει ο όφις, ή πως έρχεται κάνοντας ατομικό αγώνα, με σκοπό καθαρά ατομικό, όπως μας παραπλανά τώρα. Γιατί ο Χριστός, βλέπεις, είπε πως αυτός ο αγώνας γίνεται μέσα στην Εκκλησία, δηλαδή με την ένταξή μας στο πανανθρώπινο σώμα Του, όπου όλοι μαζί κι όχι κατά μόνας, στηρίζοντας ο ένας τους άλλους, κατευθυνόμαστε προς το Θεό (το Φως – ή μάλλον «το Φως που δεν είναι Φως και γνωρίζει το όνομά μας», όπως το χαρακτήρισε ο Νείλος Στράικερ, ο Αμερικανός βουδιστής ιερέας που έγινε ορθόδοξος χριστιανός μετά από ένα πολυήμερο χριστιανικό βίωμα).

Τα στοιχεία που περιέχει η εκκλησιαστική ζωή του χριστιανού (η θεία μετάληψη, η εξομολόγηση, η νηστεία, η προσευχή και ο εκκλησιασμός) είναι τα μέσα που παρέχει ο Χριστός στους ανθρώπους ως ενίσχυση στον αγώνα για την κάθαρση της καρδιάς. Και στη συνέχεια είναι τα μέσα για την εγκατάσταση μέσα μας της θείας χάριτος, δηλαδή της άκτιστης θείας ενέργειας, που σημαίνει εγκατάσταση του ίδιου του Χριστού (κατά Ιωάννην 14, 23) και φέρνει τον άνθρωπο στην τελειότητα.

Μήπως αυτά μοιάζουν με… βουδιστικά;

Ο ορθόδοξος δρόμος προς την τελειότητα (την αγιότητα, τη σωτηρία, τον παράδεισο – τρεις λέξεις για το ίδιο πράγμα) διαφοροποιείται από τους δρόμους που διδάσκει η σοφία των ανατολικών θρησκειών και οι διάσημες δυτικοποιημένες εκδοχές τους, κυρίως κατά τρία στοιχεία του:

Ο χριστιανός προσπαθεί ν' ακολουθήσει το δρόμο που χάραξε ο Χριστός κι όχι να χαράξει ο ίδιος το δρόμο που προτιμά ή που θεωρεί ότι «του ταιριάζει». Έτσι πρέπει να γίνει, για να νικηθεί ο εγωισμός μας, που είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο, κατά τους Πατέρες ανυπέρβλητο χωρίς τη βοήθεια του Θεού.

Αν και η πνευματική πρόοδος μπορεί να συνοδεύεται από την παροχή «υπερφυσικών χαρισμάτων» που κάνουν κάποιον να είναι ιαματικός, διορατικός, αδέσμευτος από χώρο και χρόνο κ.π.ά., αλλά και να συνειδητοποιήσει την ενότητά του με όλα τα όντα και να μπορεί να επικοινωνήσει μαζί τους και να τα βοηθήσει με την προσευχή του κ.τ.λ., τα χαρίσματα αυτά θεωρούνται δώρα του Αγίου Πνεύματος κι όχι ανάδυση δικών μας εσωτερικών δυνάμεων, που μπορεί να γίνει και με απλή εξάσκηση, χωρίς ενότητα με το Θεό. Εξάλλου, κίνητρο του αγώνα δεν είναι καθόλου μια τέτοια πνευματική ανάπτυξη, αλλά ο πόθος του Χριστού. Ο χριστιανός αγωνιστής είναι «εραστής του Χριστού», Αυτόν επιθυμεί και απορρίπτει κάθε άλλη υπόσχεση (ανώτερης συνειδητότητας, σοφίας, γνώσης, ευεργετικών δυνάμεων κ.τ.λ.), γιατί μπορεί να τον αποπροσανατολίσει.

Τέλος, οι χριστιανοί αγωνιστές και οι άγιοι χριστιανοί διδάσκαλοι γνωρίζουν πολύ καλά και προειδοποιούν τους ανθρώπους ότι μπορεί ένα πνευματικό βίωμα, εντελώς όμοιο με αγαθό και θεϊκό, να είναι στην πραγματικότητα δαιμονικό και απατηλό. Διδάσκουν επίσης την αποφυγή τέτοιων παγίδων με την επιστήμη της «διάκρισης των πνευμάτων». Ίσως δεν είναι τυχαίο, που έχοντας αναπτύξει στο έπακρο αυτή την επιστήμη, απορρίπτουν τις μεθόδους τελειοποίησης των ανατολικών θρησκειών ως ατελείς, ενώ σε μερικές περιπτώσεις διακρίνουν και σκοτεινό υπόβαθρο.

ΚΑΛΕΣ ΑΓΙΕΣ ΜΕΡΕΣ! ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 19 Δεκεμβρίου 2012, http://vardavas.blogspot.gr/2012/12/blog-post_19.html. Το είδα:  Σάββατο, 21 Δεκεμβρίου 2013, http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2013/12/to-agnvsto-mhnyma-twn-xristoygennvn-na-gineis-theos.html

Ο καπιταλισμός είναι κανιβαλισμός!

Του παπα-Χρήστου Ζαρκαδούλα*

«Ο θάνατός σου η ζωή μου» και «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». Είναι δυο συνηθισμένες ρήσεις με τις οποίες ο απλός άνθρωπος περιγράφει τις ανθρώπινες σχέσεις στη σημερινή κοινωνία, δηλαδή στο υπάρχον κοινωνικοοικονομικό σύστημα, τουτέστιν στον καπιταλισμό. Σε περιόδους εύρυθμης λειτουργίας του ο καπιταλισμός κρύβει τους μεγάλους και αιχμηρούς κυνόδοντές του κάτω από διάφορα προσωπεία. Σε περιόδους όμως κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε, τα προσωπεία πέφτουν και το βαμπίρ μας δείχνει εκφοβιστικά το απάνθρωπο πρόσωπό του.

Μέχρι την έναρξη της οικονομικής κρίσης οι διάφοροι λακέδες του συστήματος, τηρώντας πιστά τις εντολές των αφεντικών τους, για μη χρήση ωμής βίας, χρησιμοποιούσαν τη μέθοδο της αποπλάνησης και μας ξεγελούσαν με διάφορες καραμέλες και σοκολατάκια (επιδόματα, βοηθήματα, επιδοτήσεις, ενισχύσεις, δήθεν δυνατότητας πρόσβασης όλων στην παιδεία και τις υπηρεσίες υγείας, κοινωνική πρόνοια κ.λπ.). Σήμερα όμως οι εντολές άλλαξαν και οι «παιδεραστές» (αδύναμο και ανώριμο παιδί είναι ο λαός, που ωριμάζει μόνο μέσα και δια της επαναστατικής διαδικασίας) μετατράπηκαν σε άγριους βιαστές.

Μέχρι πρόσφατα, άμεσα δια της απλήρωτης εργασίας και έμμεσα δια της κρατικής εξουσίας, ιδιοποιούνταν τον πλούτο που παρήγαγαν οι εργαζόμενοι άσχετα αν αυτοί βρίσκονταν σε σχέση εξηρτημένης εργασίας ή δραστηριοποιούνταν ως «ελεύθεροι» επαγγελματίες. Έτσι, αφού άρπαζαν και συσσώρευαν στα ταμεία τους τον κοινωνικό πλούτο, εμφανίζονταν στη συνέχεια ως ευεργέτες και δάνειζαν τα κρατικά ταμεία με τα κλεμμένα για να ανταπεξέλθουν τα τελευταία στις ανάγκες τους. Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκαν τα τεράστια κρατικά χρέη.

Σήμερα που το μεγάλο κεφάλαιο διανύει κρίση, έρχεται και απαιτεί να του επιστραφούν τα κλεμμένα που δάνεισε. Γι' αυτό αυτός ο ομαδικός βιασμός των λαών. Ο καπιταλισμός μας έδειξε το αληθινό του πρόσωπο, αυτό του κανίβαλου και του βαμπίρ, για να μη ζημιωθούν ούτε κατ' ελάχιστον όχι οι ίδιοι οι καπιταλιστές, αλλά οι επιχειρήσεις τους.

Από τα παραπάνω γίνεται ολοφάνερο ότι ο λαός, επειδή δεν χρωστά σε κανέναν (είναι βλακώδες να θεωρούμε ότι χρωστάμε αυτά που μας έκλεψαν και στη συνέχεια μας δάνεισαν), πρέπει να καταργήσει στην πράξη τα όποια ληστρικά εναντίον του φορολογικά μέτρα. Ταυτόχρονα πρέπει να απαιτήσει τη στάση πληρωμών προς τους κλέφτες δανειστές και να κινηθεί προς την ανατροπή αυτού του κοινωνικοοικονομικού συστήματος, που κάνει τον άνθρωπο λύκο για τον συνάνθρωπό του.

Φυσικά και η μετέπειτα πορεία δεν είναι εύκολη. Για να υπάρξει μια κοινωνία που δεν θα στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά στην αγάπη που θα πηγάζει από την κοινή προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον, απαιτείται η κοινοκτημοσύνη των μέσων παραγωγής και διαρκής λαϊκή επαγρύπνηση που θα περιφρουρήσει αυτή την οικονομική βάση από κάθε παρέκκλιση και απόπειρα ανατροπής. Απαιτείται ωριμότητα, υπευθυνότητα, απάρνηση του εαυτούλη μας και πρωτίστως οικοδόμηση ταξικής συνείδησης.

* Ο παπα-Χρήστος Ζαρκαδούλας είναι εφημέριος της ενορίας Αγίων Αναργύρων Καραβόμυλου Φθιώτιδας

ΠΗΓΗ: Παρασκευή, 01 Φεβρουάριος 2013, http://www.pagliriki.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2:2013-02-01-20-36-48&catid=1:2013-02-01-20-31-40&Itemid=2. Το είδα:  Σάββατο, 21 Δεκεμβρίου 2013, http://www.indexanthi.gr/component/content/article/33-featured/81-papa-xristos-kapitalismos.html