Η άνοδος της «ακροδεξιάς», η «Αριστερά» και οι Χούντες

Του Τάκη Φωτόπουλου*

Όπως είχε προβλέψει η στήλη αυτή από πέρυσι, ένα τσουνάμι ενάντια στην ΕΕ φυσά σε όλη την Ευρώπη: από τoν Ευρωπαϊκό (οικονομικό) «Νότο» και κυρίως την Ελλάδα, όπου σήμερα γίνεται μια πραγματική σφαγή των λαϊκών στρωμάτων, μέχρι τον «Βορρά» όπου παρόμοια σενάρια επαναλαμβάνονται στην Βρετανία, Γαλλία κ.λπ.. Το τσουνάμι αυτό δεν είναι πια κατ’ αρχήν ορατό, χάρις στην Χουντοποίηση αυτού που περνά για «πολιτική» και «δημοκρατία» σήμερα. Δηλαδή, της ψευδό-«δημοκρατίας» όπου τα εναλλασσόμενα κόμματα στην εξουσία εφαρμόζουν ακριβώς τις ίδιες πολιτικές που επιβάλλει παντού η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), η οποία διαχειρίζεται την Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης:

Συνέχεια →

Λευκές Νύχτες, Μαύρες Μέρες!

Tου Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Το πιο ασταθές τμήμα της παγκόσμιας οικονομίας είναι, κατά κοινή ομολογία, η νότια Ευρώπη. Ανάμεσά της, ο ελλαδικός και κυπριακός χώρος βρίσκεται στην πιο εύθραυστη κατάσταση εξ αιτίας της εσωτερικής σήψης και εκποίησης που εκπορεύεται από τις κυρίαρχες δυνάμεις του «ευρωπαϊκού μονόδρομου», όπως πλασσάρεται η ευρω-γερμανική κατοχή.

Ζούμε μαύρες μέρες σε μια χώρα όπου οι ίδιοι οι τραπεζίτες και μεγαλοεργολάβοι καταστρέφουν την οικονομία, οι δικαστικοί διασύρουν την δικαιοσύνη, οι ιθύνοντες της δημόσιας υγείας αποκλείουν την πρόσβαση του πολίτη στα νοσοκομεία, οι ακαδημαϊκοί αποδομούν την ιστορία, οι υπεύθυνοι της ενημέρωσης είναι οι μεταμοντέρνες ρέπλικες του αείμνηστου ηθοποιού Δήμου Σταρένιου, όταν στον ρόλο του συνεργάτη της Κομμαντατούρ κραύγαζε εναγωνίως, «μη φοβάστε, οι Γερμανοί είναι φίλοι μας».

Συνέχεια →

Εκ βαθέων

Του Στέλιου Μαρίνη

 Είχα ένα όνειρο. Πίστευα ότι το κλειδί για να ανοίξεις τα μυαλά των μαθητών σου ήταν πρώτα να ανοίξεις τις ψυχές τους. Πίστευα ότι μπορεί να μη χρειαστούν ποτέ στη ζωή τους τη διακρίνουσα τριωνύμου, αλλά πάντα θα χρειάζονταν το διερευνητικό στοχασμό, την αυτοπειθαρχία, την αυτοεκτίμηση και το σεβασμό των άλλων. Πίστευα ότι αυτές οι αρετές δεν αποκτώνται με κουρίκουλουμ ούτε, βέβαια, με πλάνο για να βγει η ύλη, αλλά με προσέγγισή τους, με ενδυνάμωση της αυτοπεποίθησής τους, με την καλλιέργεια εσωτερικών κινήτρων για την απόκτηση της γνώσης. Πίστευα ότι οι τελικές εξετάσεις δεν έχουν καμιά παιδαγωγική αξία, αφού δεν δίνουν περιθώριο βελτίωσης, αλλά απλώς κατατάσσουν τους μαθητές μέσω μιας κλίμακας που δεν λέει τίποτε.

Συνέχεια →

Το ότι εμείς είχαμε άδικο δε σημαίνει ότι αυτοί είχαν δίκιο

Του Χάρη Ναξάκη*

«Σκληρός απέναντι στον εαυτό του…… σκληρός απέναντι στους άλλους. Όλα τα τρυφερά αισθήματα της συγγένειας, της φιλίας, της αγάπης, της ευγνωμοσύνης, ακόμα και της τιμής πρέπει να καταπνιγούν μέσα από το ψυχρό και μονοσήμαντο πάθος για την επαναστατική υπόθεση… Μέρα και νύχτα πρέπει να έχει μόνο μια σκέψη, ένα σκοπό-την ανελέητη καταστροφή.»

Σ. Νετσάγιεφ, Η κατήχηση του επαναστάτη.

«Το ότι εμείς είχαμε άδικο δε σημαίνει ότι οι άλλοι είχαν δίκιο», με αυτόν τον ευφυή τρόπο ο εκ των ιδεολογικών καθοδηγητών(;) των Ερυθρών Ταξιαρχιών, καθηγητής Α. Νέγκρι, αποτίμησε την ιστορική διαδρομή του ιταλικού αντάρτικου πόλεων. Η κριτική των όπλων έχει τρείς επιλογές: μετανοημένος, αμετανόητος, κοινωνικά ενεργός με κριτική αποτίμηση του ένοπλου δρόμου. Ο Κουφοντίνας και ο Ξηρός δεν επέλεξαν ως τίτλο του βιβλίου τους την παραπάνω ρήση του Νέγκρι γιατί ακολούθησαν τη δεύτερη αδιέξοδη επιλογή. Πάνω από μια δεκαετία η κριτική του καπιταλισμού στην Ιταλία έγινε με τα όπλα και αναβαθμίστηκε η κοινωνική συνείδηση, ήρθε ο μπερλουσκονισμός!! Υπάρχει βέβαια η εύκολη εξήγηση: του θύματος-λαού. Ο μεγάλος έλληνας διανοητής Κ. Παπαϊωάννου είχε χαρακτηρίσει τον ρώσο επαναστάτη και κήρυκα της ανελέητης βίας Νετσάγιεφ ως «ένοπλο προφήτη». Αυτό ακριβώς είναι το ζήτημα με τις αντιλήψεις του Νετσάγιεφ και των μοντέρνων οπαδών του όπως ο Κουφοντίνας. Οι προφήτες, οι αυτόκλητοι τιμωροί, οι καθοδηγητές του παραπλανημένου λαού, όλοι αυτοί είναι εν δυνάμει εξουσιαστές, ανεξάρτητα των προθέσεών τους. Η ιστορία έδειξε ότι οι προφήτες ουράνιων ή επίγειων παραδείσων είναι οι αυριανοί καταπιεστές.

Συνέχεια →

Κρίση ευρωζώνης συμμαχίες και αντιθέσεις κυρίαρχων ελίτ

Του Γιάννη Τόλιου*

Η βαθιά κρίση του 2008 έπληξε με ιδιαίτερη σφοδρότητα τις χώρες της Ε.Ε., κυρίως τις αδύναμες οικονομίες της ευρωζώνης. Αν και ορισμένες χώρες επέστρεψαν στους θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, οι περισσότερες παρουσιάζουν στασιμότητα και επιδείνωση σε βασικούς δείκτες. Η μεγάλη διάρκεια της κρίσης και η ένταση της ανισοκατανομής του εισοδήματος σε όφελος των ισχυρών μερίδων του κεφαλαίου επέφεραν ανακατατάξεις και στους κόλπους της αστικής τάξης. Χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις καταστράφηκαν, πολλές μεγάλες συρρικνώθηκαν, ενώ επιδεινώθηκαν οι συνθήκες αναπαραγωγής τμημάτων του κεφαλαίου, με αποτέλεσμα την ανακατανομή μεριδίων αγοράς σε όφελος κυρίως μονοπωλιακών ενώσεων του «σκληρού πυρήνα» της ευρωζώνης.

Συνέχεια →

Άψινθος-αψέντι*

Του Γιάννη Στρούμπα

Σ’ έναν κόσμο οδυνηρής κατάπτωσης και παρακμής, ο Μιχάλης Γκανάς σκηνοθετεί τη συντέλεια αυτού στην ποιητική του συλλογή «Άψινθος». Άψινθος είναι ο μετεωρίτης που, σύμφωνα με την εσχατολογική «Αποκάλυψη» του Ιωάννη, πέφτει επί των υδάτων του πλανήτη και τα πυρπολεί. Η γη, αν και «άπτερη πέτρα», «πετάει», ωστόσο, «στο χάος». Το χάος τούτο δεν υποδηλώνει απλώς το άπειρο, άναρχο σύμπαν, μα και τη χαώδη, καθοδική πορεία των ανθρώπων: «οχληροί/ φωνασκούντες/ ασχημονούντες/ αναλώσιμοι/ ανακυκλώσιμοι». Μήπως η ηθική διολίσθηση προαναγγέλλει το τέλος, το οποίο προφητεύει ο Ιωάννης; Ο Γκανάς αντιπαραβάλλει στα ποιητικά του σχόλια πλήθος μότο από την «Αποκάλυψη», δομώντας την προσωπική του ποιητική αποκάλυψη και προφητεία σαν προϊόν της βαθιάς εκ μέρους του μελέτης των ανθρωπίνων.

Συνέχεια →

Οι συμμορίτες αυτοπαρουσιάζονται

Του Γιώργου Καραμπελιά

Η «συνομιλία» Μπαλτάκου-Κασιδιάρη ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πιο πανηγυρικό τρόπο αυτά που υποστηρίζαμε εδώ και δύο χρόνια: Η Χρυσή Αυγή δεν αποτελεί μια «πρωτόγονη» αντιμνημονιακή δύναμη, όπως υποστηρίζουν πολλοί, αλλά ενεργούμενο και όργανο των μνημονιακών δυνάμεων για να εκτρέψουν το αντιμνημονιακό κίνημα σε σύγκρουση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς. Εξού και οι Μελιγαλάδες, οι επιθέσεις ενάντια στους αριστερούς, κ.λπ. Κατ’ αυτό τον τρόπο θα απέτρεπαν τη συγκρότηση ενός ενιαίου αντιμνημονιακού κινήματος, που θα σάρωνε τις μνημονιακές κυβερνήσεις, πράγμα το οποίο και επέτυχαν σε μεγάλο βαθμό. Στη χειρότερη περίπτωση μάλιστα, θα άνοιγαν το δρόμο για μια συνεργασία, στο βάθος του δρόμου, μεταξύ Ν.Δ. και Χρυσής Αυγής, ανοικτής ή συγκεκαλυμμένης. Τον Σεπτέμβριο του 2013 όταν αυτό το σχέδιο, τινάχτηκε στον αέρα, μετά τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα γράφαμε:

Συνέχεια →

ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟ-ΑΔΙΣΤΑΚΤΟ-ΧΥΔΑΙΟ-ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟ ΤΟ ΜΠΛΟΚ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Από το Ε.Α.Μ.*

Ποιος μπορεί άραγε να ανέχεται ακόμη να προσφωνείται ο Σαμαράς πρωθυπουργός, ο Βενιζέλος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, τα μέλη του «υπουργικού» συμβουλίου υπουργοί και η αγέλη που «νομιμοποιεί» την κατοχική-παρακρατική εξουσία τους, αντιπρόσωποι του λαού και του έθνους!!!?

Το VIDEO  ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ-ΜΠΑΛΤΑΚΟΥ  με την ανατριχιαστική οικειότητα ανάμεσα στο ναζιστικό μόρφωμα και τον κορυφαίο συντονιστή του Μαξίμου και της κυβέρνησης Μπαλτάκο, είναι απολύτως αποκαλυπτικό:

Συνέχεια →

Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της Αθηναϊκής και Ρωμαϊκής Δημοκρατίας

Του Φώτη Σχοινᾶ*

Στήν Ἀθήνα τοῦ 5ου π. Χ. αἰῶνα ὅσο ἡ δημοκρατία ριζοσπαστικοποιεῖται, διευρύνεται καί παγιώνεται τόσο ἡ Ἀθηναϊκή πολιτεία γίνεται πιό ἰμπεριαλιστική, ἐπιθετική καί ἐπεκτατική. Ἐγκαθιδρύει τήν ἡγεμονία της σέ ἄλλες Ἑλληνικές πόλεις, ἡ ὁποία ἡγεμονία εἶναι ἔργο οὐσιαστικά τῆς δημοκρατικῆς παρατάξεως (κυρίως τοῦ Θεμιστοκλῆ καί Περικλῆ), καί ἐντείνει σέ ἀκραῖα ὅρια τόν ἀνταγωνισμό μέ τήν Σπάρτη. Ὀπαδοί καί ὑποστηρικτές τῆς πολιτικῆς ρήξεως μέ τήν Σπάρτη ἦσαν οὐσιαστικά οἱ δημοκρατικοί. Οἱ ἀριστοκρατικοί (π.χ. ὁ Κίμων) ἦσαν πιό μετριοπαθεῖς καί ὑπέρ τῆς προσεγγίσεως καί συνεργασίας μέ τή Σπάρτη.

Συνέχεια →