«Αδωνιάδα», I*

Του Γιάννη Στρούμπα

Στις 20/3/2014 και στον τηλεοπτικό σταθμό «Ε» εμφανίστηκε στην εκπομπή «Ελεύθερος σκοπευτής» του δημοσιογράφου κ. Γιώργου Τράγκα ο υπουργός Υγείας κ. Άδωνις [sic] Γεωργιάδης (όλη η συζήτηση: https://www.youtube.com/watch?v=n0apfTKLVVw). Δεν πρόκειται, ασφαλώς, για την πρώτη τηλεοπτική εμφάνιση του κ. Γεωργιάδη, κάθε άλλο μάλιστα. Η συγκεκριμένη εμφάνισή του, ωστόσο, αποτελεί κατά έναν ευσύνοπτο και περιεκτικό συνάμα τρόπο μια επιτομή συνολικά της ιδεολογίας και της πολιτικής σκέψης του υπουργού Υγείας. Αξίζει να μελετηθεί η σκέψη αυτή και να σχολιαστεί θέση προς θέση. Ο κ. Γεωργιάδης χαρακτηρίζεται από την ικανότητα να εκτρέπει τα τιθέμενα προς συζήτηση ζητήματα σε χώρους απρόσμενους για τους συνομιλητές του – ακόμη και προσάπτοντάς τους ανυπόστατες ιδιότητες, για τις οποίες καλούνται να απολογούνται και να αποδεικνύουν ότι δεν ισχύουν για το πρόσωπό τους –, να τους αιφνιδιάζει και να εμφανίζεται πειστικός, ενώ στην πραγματικότητα περιφέρει θέσεις αβάσιμες, ανιστόρητες, ανυποψίαστες πολιτικά, ανάλγητες κοινωνικά.

Συνέχεια →

Το My School είναι μόνο ένα μέρος ενός σκοτεινότερου σχεδίου

Του Δημήτρη Τσιριγώτη*

Το παρακάτω κείμενο δεν γράφτηκε μόνο με σκοπό να ενημερώσει τι ακριβώς είναι το σύστημα «my school» και ποιοι κίνδυνοι εγκυμονούν από την εφαρμογή του. Ο κυριότερος λόγος  είναι για να αποδείξει ότι το «my school» είναι  μια κοινή πλατφόρμα, μια μητρική πλακέτα, πάνω στην οποία ενώνονται και επικοινωνούν όλα εκείνα τα σκοτεινά σχέδια του υπουργείου Παιδείας για την εκπαίδευση στη χώρα μας.

Συνέχεια →

Το ανάποδο δέντρο

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Αυτό το δέντρο απλώνει τις ρίζες του

                                       ψηλά  στον ουρανό

Από εκεί ρουφάει τους χυμούς του

και τους κατεβάζει στη γη

                                 μες στους καρπούς του

Αυτό το δέντρο έχει γλυκύτατους

                                                          καρπούς

κι όποιος τους τρώει

                          γεύεται ουράνιους χυμούς

Συνέχεια →

Το Μνημόνιο στην παιδεία, τα παιδιά λάστιχα και άλλα κατορθώματα

Του Σταύρου Παναγιωτίδη

«Και αν το Μνημόνιο δεν είναι λάθος;». Έτσι ξεκινά προηγούμενο άρθρο του barikat και η ερώτηση αυτή εμπεριέχει την απάντηση. Η πολιτική της λιτότητας που υλοποιείται με τα Μνημόνια δεν είναι απλώς μια σειρά λογιστικών πράξεων και περικοπών, δεν είναι μόνο ένα σχέδιο εξοικονόμησης πόρων, ένα σχέδιο που τελικά “δεν βγαίνει”, γιατί το χρέος αυξάνεται. Αντιθέτως, η λιτότητα είναι ένα εξαιρετικά επιτυχημένο εργαλείο για να υλοποιηθεί μία συνολική αλλαγή του κοινωνικού οικοδομήματος και του τρόπου λειτουργίας του και να προκύψει ένα νέο σημείο ισορροπίας των κοινωνικών δυνάμεων. Μέσω των πολιτικών λιτότητας και του εκβιασμού της Τρόικας επιβάλλονται αλλαγές που και τα προηγούμενα χρόνια οι κυρίαρχες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν να υλοποιήσουν: στις εργασιακές σχέσεις, στα ασφαλιστικά δικαιώματα, στην φορολογική πολιτική, στις πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες, στη λειτουργία του κοινοβουλίου, στη διάκριση των εξουσιών, παντού.

Συνέχεια →

Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών: το ακατάλληλο όργανο

Του Μπάμπη Νούτσου*

Στο Π.Δ. για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών φιλοτεχνούνται πέντε κατηγορίες (I έως V) με δεκαπέντε συνολικά κριτήρια – ορισμένα από αυτά αναλύονται σε ‘’υπό-κριτήρια – που προορίζονται να αποτελέσουν το επίσημο εργαλείο της διαδικασίας αξιολόγησης τους (άρθρο 3, 10).

Θα δείξω εδώ με συντομία για ποιους συγκεκριμένους λόγους αυτό το εργαλείο είναι προϊόν μιας εξόφθαλμης άγνοιας ή καταστρατήγησης στοιχειωδών μεθοδολογικών απαιτήσεων, που διέπουν υποχρεωτικά κάθε εγχείρημα κατασκευής – διατύπωσης ενός παρόμοιου συστήματος κατηγοριών, γιατί, με άλλα λόγια, είναι ακατάλληλο για το σκοπό που φτιάχτηκε.

Συνέχεια →

Διάλογοι Θεολογίας και Ψυχολογίας ΙΙ – Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου

Ομιλούν και συζητούν: κ. Σταύρος Γκουγκουσκίδης και π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (π. Λίβυος)

Η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών, σε συνεργασία με την κοινωφελή εταιρεία ψυχοκοινωνικών παρεμβάσεων «Πορεία Υγείας» και με τον Σύνδεσμο Νέων της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, διοργάνωσαν για δεύτερη συνεχή χρονιά σειρά συναντήσεων, υπό τον γενικό τίτλο «Διάλογοι Θεολογίας και Ψυχολογίας». Με αυτή την προσπάθεια η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών επιχειρεί να απευθυνθεί στο «πρόσωπο» που πάσχει στην καθημερινότητα και να απαντήσει στα ερωτήματά του με την συνδρομή της ψυχολογίας.

Συνέχεια →

Ο Άντολφ Άιχμαν και τα στελέχη της εκπαίδευσης

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

 Ο Άντολφ Άιχμαν (Adolf Eichmann), συνταγματάρχης των SS και επικεφαλής του Γραφείου Εβραϊκών Υποθέσεων της Γκεστάπο, θεωρείται ο αρχιτέκτονας του Ολοκαυτώματος, που στοίχισε τη ζωή σε περίπου έξι εκατομμύρια Εβραίους ολόκληρης της Ευρώπης.

Ο Άιχμαν αποδείχθηκε ο τέλειος γραφειοκράτης και εκτελεστής εντολών, αν και ποτέ δεν εκδήλωσε ανοιχτά τα αντισημιτικά του αισθήματα και ο ίδιος διακήρυσσε «ότι δεν έχει τίποτε εναντίον των Εβραίων». Λάμβανε, όμως, τις αποφάσεις για την εξόντωσή τους με απόλυτα γραφειοκρατική ψυχρότητα. Η δίκη, η οποία απασχόλησε ολόκληρη τη διεθνή κοινή γνώμη, άρχισε στις11 Απριλίου1961. Η κατηγορία αφορούσε δεκαπέντε εν όλω αδικήματα, ανάμεσα στα οποία εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, εγκλήματα κατά των Εβραίων και συμμετοχή σε εκτός νόμου οργάνωση (την SS). Η υπεράσπιση του Άιχμαν επικέντρωσε την προσοχή της στο γεγονός ότι, ως υφιστάμενος, εκτελούσε απλώς διαταγές ανωτέρων του….». Πηγή: Wikipedia

Συνέχεια →

Η εξουσία της ύβρης

Του παπα Ηλία Υφαντή

 Ο Χριστός μιλούσε στους μαθητές του, για τη σταύρωση. Κι εκείνοι ονειρεύονταν εξουσίες και μεγαλεία. Μάλιστα ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, οι γιοι του Ζεβεδαίου, του ζήτησαν και ιδιαίτερα προνόμια. Να καθίσουν, δηλαδή, ο ένας στα δεξιά του και ο άλλος στ’ αριστερά του, όταν θα γινόταν αυτοκράτορας.

Και το χειρότερο ήταν πως, ενώ δεν κατάφεραν τίποτε, προκάλεσαν και την αγανάκτηση των υπολοίπων μαθητών, που κατάλαβαν τις μεθοδεύσεις τους.. Δεδομένου ότι κι εκείνοι είχαν παραπλήσιες μωροφιλοδοξίες… Γι’ αυτό και ο Χριστός τους κάλεσε όλους μαζί και τους είπε:

Συνέχεια →

Για το σχολείο των ονείρων μου … με έγγραφη Αναφορά

Για να ζήσει και καρπίσει ο Σύλλογος Διδασκόντων

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Πριν από 41 χρόνια αποφάσισα να γίνω εκπαιδευτικός. Ήταν καλοκαίρι του 1972, όταν πλησίαζε το τέλος της στρατιωτικής χούντας. Ευτύχησα τα 6 χρόνια ως μαθητής να έχω αρκετούς καθηγητές και καθηγήτριες, που παρά το ζοφερό τοπίο για την Ελευθερία, μου ενέπνευσαν με την πράξη τους τελικά στέρεες αξίες. Και στόχους και αναφορές και αναζητήσεις προς όλες τις κατευθύνσεις της ύπαρξης, προσωπικής και συλλογικής.

Δεν θα ξεχάσω, όταν χωρίς τη θέλησή μου – πάλι χωρίς τη θέλησή μου – υποχρεώθηκα να βρεθώ στην τότε 6^η Γυμνασίου σε «κλασσικό τμήμα», ενώ ήθελα να σπουδάσω θετικές επιστήμες. Η αείμνηστη φιλόλογος διδάσκοντας στα αρχαία τον «Επιτάφιο» του Περικλή έδωσε σε κάποιους από μας τους μαθητές (ήταν αρένων και το 1^ο Γυμνάσιο Πάτρας) την ευκαιρία να ξεδιπλώσουμε τι τεράστια σημασία έχει η αληθινή δημοκρατία… Και η ενενηντάχρονη πλέον καθηγήτριά μου θεολόγος στο Γυμνάσιο Καλαβρύτων είχε δείξει ποια είναι η καθηγήτρια που αγαπά τα παιδιά, το σχολείο και το ρόλο της…

Συνέχεια →