Το Παγκόσμιο Ντόμινο της Εντροπίας
Tου Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
Το μεγάλο στρατηγικό ερώτημα τώρα, μετά το δημοψήφισμα και την επανένωση της Κριμαίας με την Ρωσία, είναι αν θα τολμήσουν οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. να προχωρήσουν σε μια στρατηγική αναμέτρηση κατά του Πούτιν που θα μπορούσε να οδηγήσει σε γενικευμένη, ακόμα και θερμοπυρηνική, αναμέτρηση ή θα εξαντλήσουν κάθε περιθώριο διπλωματικής εκτόνωσης, έστω προς το παρόν.
Θράκη: Παιδιά, κομμένη η «πλάκα»!
Του Νίκου Μπογιόπουλου*
Πρώτο: Στη Θράκη υπάρχει μουσουλμανική μειονότητα. Δεν υπάρχει καμία «τουρκική» μειονότητα. Τελεία. Και παύλα!
Δεύτερο: Είναι ακριβώς η τριχοτόμηση της εθνοτικής καταγωγής της μειονότητας (Τουρκογενείς, Πομάκοι, Τσιγγάνοι) που καθόρισε και το θρησκευτικό της προσδιορισμό ως μουσουλμανικής, με τη Συνθήκη της Λοζάνης. Η δε Συνθήκη της Λοζάνης αποτελεί αυτό που θα λέγαμε «ακρογωνιαίο λίθο» στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου για την απόκρουση από την Ελλάδα αιτιάσεων που εγείρονται από τρίτους. Όποιος επιχειρεί να ξηλώσει κάποιον «πόντο» από τη Συνθήκη της Λοζάνης επαπειλείται το ξήλωμα όλης της «κάλτσας». Συνεπώς με την Συνθήκη της Λοζάνης δεν «παίζουμε». Ούτε επιτρέπουμε σε άλλους να «παίζουν». Τελεία. Και παύλα!
Ο δογματισμός του 4%
Του Γιάννη Τριάντη
Το στραπάτσο του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση της Σαμπιχά Σουλεϊμάν δεν αφορά τόσο στην ατυχή διαχείριση του ζητήματος. Αυτά συμβαίνουν σε όλα τα κόμματα. Η ουσία του θέματος εντοπίζεται αλλού. Και είναι εξαιρετικά σοβαρή. Αφορά στην εδραιωμένη αντίληψη μιας Αριστεράς που κατατρύχεται μονίμως από ιδεοληψίες στα λεγόμενα «εθνικά θέματα», μιας Αριστεράς που αντιδρά σπασμωδικά και αντιμετωπίζει με λοιδορίες και συκοφαντίες όλους όσοι έχουν αντίθετη άποψη.
Δεν είναι της ώρας η εκτενής αναφορά στα της Θράκης. Σωστά επισημαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι πρόκειται για θέμα που δεν προσφέρεται για αβαθείς προσεγγίσεις. Ωστόσο, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ καταφεύγει σε αυτά που ξορκίζει. Στις ευκολίες ενός ιδεοληπτικού δογματισμού που αδικεί την εικόνα ενός σοβαρού, ανοιχτού κόμματος της Αριστεράς. Πρωτίστως, όμως, αδικεί την ίδια την πραγματικότητα. Ας τη δούμε.
Ο εκτουρκισμός των μη τουρκόφωνων μουσουλμάνων της ελλαδικής Θράκης
Του Αναστάσιου Λαυρέντζου
Όσοι παρακολουθούν τα ζητήματα της Θράκης, γνωρίζουν ότι η μουσουλμανική μειονότητα η οποία ζει στην περιοχή, αποτελείται από τρεις διαφορετικές συνιστώσες: Τουρκόφωνοι, Πομάκοι και Ρομά (Αθίγγανοι). Από την πρώτη στιγμή που η Θράκη ενσωματώθηκε στην ελληνική επικράτεια, βασική επιδίωξη της τουρκικής πλευράς ήταν η ομογενοποίηση των μουσουλμανικών πληθυσμών της περιοχής και η μετατροπή τους σε τουρκική εθνική μειονότητα, ώστε αυτή αργότερα να καταστεί εργαλείο της τουρκικής πολιτικής. Το ελληνικό κράτος μην έχοντας για τη Θράκη μια σαφή και μακρόπνοη στόχευση, όχι μόνο ανέχτηκε αυτή την πολιτική, αλλά με τις παραλείψεις του έμμεσα την υπέθαλψε ή και την προώθησε. Στα επόμενα παρατίθεται ένα χρονολόγιο των κυριότερων εξελίξεων σε αυτό το θέμα.
«Συγχωρήσωμεν πάντα τη αναστάσει»!…
Του παπα Ηλία Υφαντή*
Ένας κοινός θνητός, είχε μπει στο αεροπλάνο τελευταίος στον κατάλογο των επιβατών. Και λίγο πριν αναχωρήσει το αεροπλάνο, τον υποχρέωσαν να κατεβεί, για να ταξιδέψει στη θέση του κάποιος επίσημος, που είχε επείγουσα αποστολή.
Η έκρηξη της αγανακτήσεως του ανθρώπου αυτού, εξαιτίας του περιστατικού, ήταν ευνόητη. Αλλά και η ανακούφισή του και η ευγνωμοσύνη του απέραντη απέναντι σ’ αυτούς, που βίαια τον κατέβασαν από το αεροπλάνο, όταν αργότερα πληροφορήθηκε ότι το αεροπλάνο εκείνο κατέπεσε και δεν διασώθηκε κανείς απ’ τους επιβαίνοντες.
Γεγονός που σημαίνει ότι τα εμπόδια πολλές φορές, ακόμη κι αν φαίνονται παράλογα, αποδεικνύονται σωτήρια. Πραγματικότητα απ’ την οποία προέκυψε και η πασίγνωστη παροιμία, σύμφωνα με την οποία «κάθε εμπόδιο για καλό». Πράγμα που ισχύει ακόμη και, όταν αυτοί, που μας παρεμβάλλουν τα εμπόδια κινούνται συχνά από εμπάθεια.
Ανάσταση στον Αϊ-Λια
Του Λευτέρη Κουσούλη
Στον Προφήτη Ηλία η σκέψη ήταν πάντα δίγνωμη. Μπροστά στον ερειπωμένο ναό, πάνω στη γραμμή της κορυφής του Πάρνωνα, προτού σβήσει στον Κάβο Μαλιά, σε καλούσε το Μυρτώο, σε μάγευε ο Λακωνικός. Εκεί χρόνια τώρα στεκόταν με τους τοίχους γυμνούς και τη στέγη πεσμένη ο Αϊ-Λιας. Αγνωστο από πότε ο ερειπωμένος ναός ξετρύπωνε μέσα από το θαμνώδες βουνό, αμετάβλητος στον χρόνο, ακατάβλητος στα μάτια μας.
Μέρος της ζωής μας, ο Προφήτης Ηλίας όριζε δύο κόσμους: τον Βορρά και τον Νότο. Σύνορο και ορίζοντας μαζί, μας κέρδιζε τη φαντασία κάθε που περνούσαμε δίπλα του χωρίς ποτέ, παρά μόνο νοερά, να προσκυνάμε το αόρατο ιερό του.
Εκείνο το Πάσχα, καθώς τον βλέπαμε από τη μικρή πλατεία του χωριού, ο Αϊ-Λιας ήρθε στην κουβέντα μας.
Λαϊκή διεύρυνση ή εθνομηδενιστική περιχαράκωση;
Σαμπιχά Σουλεϊμάν versus Δημήτρης Χριστόπουλος
Του Γιώργου Καραμπελιά
Η σύγκρουση γύρω από τον προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ προσλαμβάνει έναν εξαιρετικά συμβολικό χαρακτήρα, αντιπαραθέτοντας δύο «πρωταγωνιστές», που εκφράζουν απόλυτα ανταγωνιστικές μεταξύ τους κατευθύνσεις: Τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν, Ρομά ακτιβίστρια, μουσουλμάνα, γυναίκα, που προσπαθεί να εκφράσει την ιδιαίτερη ταυτότητά της τόσο απέναντι στον γενικό περιρρέοντα ρατσισμό όσο και στον κατ’ εξοχήν τουρκικό ρατσισμό, που επιθυμεί να εξαφανίσει την ιδιαίτερη ταυτότητά της, εντάσσοντάς την βίαια στην τουρκική ταυτότητα και στους σχεδιασμούς της Τουρκίας για τη Θράκη.
Από την άλλη, ο Δημήτρης Χριστόπουλος, υπεύθυνος του ΚΕΜΟ (Κέντρο Ερεύνης Μειονοτικών Ομάδων), χρηματοδοτούμενος από το υπουργείο Εξωτερικών, σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, συνδεδεμένος με τις ΜΚΟ που συμμετείχαν στην κατεδάφιση της Γιουγκοσλαβίας, σημιτικός, μνημονιακός και, εσχάτως… αντιμνημονιακός.
«Αδωνιάδα», II*
Του Γιάννη Στρούμπα
Συνέχεια από την… «Αδωνιάδα», I
Τι είναι ο φιλελευθερισμός; Τι ο νεοφιλελευθερισμός; Τι ο ολοκληρωτισμός; Τα εγχειρίδια πολιτικής θεωρίας ωχριούν μπροστά στις «βαθυστόχαστες» αναλύσεις του υπουργού Υγείας κ. Αδώνιδος [sic] Γεωργιάδη. Η «διαφωτιστική» θεώρηση συντελείται, πάντοτε, στην εκπομπή «Ελεύθερος σκοπευτής» του δημοσιογράφου κ. Γιώργου Τράγκα στις 20/3/2014, στον τηλεοπτικό σταθμό «Ε»: «Ο νεοφιλελευθερισμός, γι’ αυτό και λέγεται νεοφιλελευθερισμός, είναι η απόλυτη ελευθερία. Το αν η απόλυτη ελευθερία είναι κάτι καλό ή αν οδηγεί σε μεγάλες κοινωνικές ανισότητες, είναι άλλη συζήτηση, αλλά η βασική ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού είναι να μην εμπλέκεται το κράτος στα πόδια σου και να μη το βλέπεις μπροστά σου – όσο γίνεται λιγότερο, ενώ η βασική ιδεολογία του ολοκληρωτισμού είναι όλα τα ρυθμίζει το κράτος.» Η κακοήθης διαστρέβλωση των εννοιών από τον κ. Γεωργιάδη συμβαίνει απροκάλυπτα και με όρους σοφιστικούς. Έτσι, στον νεοφιλελευθερισμό, που ερμηνεύεται από τον πολιτικό άντρα ως η «απόλυτη ελευθερία» και η απόσυρση του κράτους από οποιαδήποτε εμπλοκή στις οικονομικές δραστηριότητες των ατόμων, αντιπαραβάλλεται ο ολοκληρωτισμός, στον οποίο «όλα τα ρυθμίζει το κράτος». Η νηπιώδης πονηριά του κ. Γεωργιάδη δημιουργεί ένα πλασματικό δίπολο, το «νεοφιλελευθερισμός-ολοκληρωτισμός», στο οποίο ο εγκλωβισμένος ακροατής μεταξύ των σκελών του διπόλου υποχρεώνεται να απορρίψει τον ολοκληρωτισμό, εφόσον ο μέσος νους τον συνδέει με την ανελευθερία, και να προκρίνει, φυσικά, την «απόλυτη ελευθερία». Το σόφισμα του κ. υπουργού στηρίζεται στην αλλαγή του πεδίου όπου εφαρμόζεται η ελευθερία: η «απόλυτη ελευθερία» του νεοφιλελευθερισμού αφορά την οικονομική δραστηριοποίηση. Η έλλειψη ελευθερίας του ολοκληρωτισμού αφορά πολιτικές ελευθερίες.
Η Σαμπιχά, ο ΣΥΡΙΖΑ και η τουρκική πολιτική στη Θράκη
Του Αναστάσιου Λαυρέντζου
Όσοι παρακολουθούν τα ζητήματα της Θράκης, γνωρίζουν ότι η μουσουλμανική μειονότητα η οποία ζει στην περιοχή, αποτελείται από τρεις διαφορετικές συνιστώσες: Τουρκόφωνοι, Πομάκοι και Ρομά (Αθίγγανοι). Από την πρώτη στιγμή που η Θράκη ενσωματώθηκε στην ελληνική επικράτεια, βασική επιδίωξη της τουρκικής πλευράς ήταν η ομογενοποίηση των μουσουλμανικών πληθυσμών της περιοχής και η μετατροπή τους σε τουρκική εθνική μειονότητα, ώστε αυτή αργότερα να καταστεί εργαλείο της τουρκικής πολιτικής. Το ελληνικό κράτος μην έχοντας για τη Θράκη μια σαφή και μακρόπνοη στόχευση, όχι μόνο ανέχτηκε αυτή την πολιτική, αλλά με τις παραλείψεις του έμμεσα την υπέθαλψε ή και την προώθησε. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η μειονοτική εκπαίδευση που παρέχει το ελληνικό κράτος, η οποία πρέπει να διεξάγεται στην επίσημη γλώσσα του ελληνικού κράτους (ελληνικά) και στην (όποια) μητρική γλώσσα των μειονοτικών συμπολιτών μας, αλλά στην πράξη πουθενά δεν διακρίνει τις γλωσσικές διαφορές των μουσουλμάνων και βλέπει μόνο μια μειονοτική γλώσσα, τα τουρκικά. Με τον τρόπο αυτό η ελληνική πολιτεία έχει συνδράμει αποφασιστικά στον εκτουρκισμό των μη τουρκόφωνων μουσουλμανικών πληθυσμών της Θράκης (Πομάκοι και Ρομά) και μάλιστα συνεχίζει να το κάνει, χωρίς κανείς από τους προοδευτικούς πολίτες της χώρας να αντιδρά σε αυτή την ιδιότυπη πολιτιστική «εθνοκάθαρση».
Η εξέγερση των μελισσών
Του Γιάννη Ποταμιάνου*
Όχι δεν καταθέτουμε τα όπλα
πάντα σε νέο ταμπούρι
με παλιό καρυοφύλλι
Ξωμάχοι
μ’ ένα χρέος στο δισάκι μας
δεμένο σε τετράγωνη πετσέτα
μαζί με τυρί, ψωμί κι άγιες ελιές
