ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΡΑΚΗ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η ακριτική Θράκη είναι ελάχιστα γνωστή στους αποκοιμισμένους από την πλαστή ευμάρεια Νεοέλληνες. Κάποιοι μάλιστα, σπουδασμένοι αυτοί, υιοθετούν τις ξένες προπαγάνδες περί μη ελληνικότητας των αρχαίων Θρακών ωσάν τα κύρια ελληνικά φύλλα να περιβάλλονταν κατά τους αρχαϊκούς χρόνους από αγρίους και απολίτιστους μη έχοντες ουδεμία συγγένεια γλωσσική και πολιτιστική μ’ αυτά. Ο σημαντικός μύθος του Θράκα μουσικού Ορφέα και τα περί αυτόν ορφικά μυστήρια είναι ισχυρή μαρτυρία σχέσεων των Θρακών με τους λοιπούς Έλληνες. Ο Όμηρος αναφέρει τη Σαμοθράκη, όπου τελούνταν τα φοβερά καβείρια μυστήρια. Πατρίδα του ατομικού φιλοσόφου Λευκίππου (5^ος αιώνας π.Χ.), κατά μία εκδοχή, ήταν τα Άβδηρα της Θράκης, πατρίδα με βεβαιότητα και του Δημοκρίτου (460-370 π.Χ.), το όνομα του οποίου φέρει το πλέον σημαντικό ερευνητικό μας κέντρο. Κατά τους κλασικούς χρόνους θρακικό πολεμικό φύλο οι Αγριάνες προσέφερε γενναίους μισθοφόρους πολεμιστές στην υπηρεσία των Αθηναίων και, αργότερα, των Μακεδόνων. Κατά μία εκδοχή απόγονοι εκείνων είναι οι Πομάκοι της ελληνικής και βουλγαρικής Θράκης.

Συνέχεια →

Ο πάσχων Θεός, ο σύντροφος Θεός

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου*

Ο Ελιέζερ Βίζελ επέζησε. Επέζησε της φρίκης στο Άουσβιτς και στο Μπούχενβαλτ, όπου βρέθηκε κρατούμενος σε ηλικία δεκαπέντε με δεκάξι ετών. Χρόνια αργότερα, μετά από πολύπλοκες διαδρομές, μίλησε συγκλονιστικά μέσα από το βιβλίο του υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο «Νύχτα». Στέκομαι σε ένα σημείο του:

Μια μέρα τα Ες-Ες απαγχόνισαν τρεις εβραίους, δυο άντρες κι ένα αγόρι, μπροστά σ’ όλους τους φυλακισμένους. Ιδίως η μοίρα του αγοριού πάγωσε τους παραταγμένους θεατές.

«Πού είναι ο φιλεύσπλαχνος Θεός; Πού είναι;», ρώτησε κάποιος πίσω μου […]. Μετά από λίγο ήρθε η ώρα να παρελάσουμε μπροστά από τα θύματα. Οι δυο άντρες είχαν πεθάνει. Οι γλώσσες τους κρέμονταν έξω, πρησμένες και μαβιές. Όμως η τρίτη κρεμάλα ακόμη κουνιόταν: το παιδί […] ακόμα ανέπνεε. Κι αυτό συνεχίστηκε για πάνω από μισή ώρα, με το παιδί σε ρόγχο μεταξύ ζωής και θανάτου, να σπαρταράει μπροστά στα μάτια μας […]. Ακόμη ζούσε όταν πέρασα από μπρος του.  Η γλώσσα του ήταν ακόμη κόκκινη και τα μάτια του δεν είχαν σβήσει ακόμη. Από πίσω μου άκουσα τον ίδιο άντρα να ρωτά: «Για τ’ όνομα του Θεού, πού είναι ο Θεός;»[1].

Συνέχεια →

Μια τσιγγάνα στον ΣΥΡΙΖΑ, παραλίγο!

Του Στέλιου Ελληνιάδη

Ο γύφτος στο Λυκαβηττό! Μ’ αυτό τον πηχυαίο τίτλο τα ΝΕΑ έφτυσαν τον Μανώλη Αγγελόπουλο και εγκάλεσαν εμάς που είχαμε το θράσος να ανεβάσουμε τον τσιγγάνο τραγουδιστή στον «ιερό», για τους καθωσπρέπει «λευκούς» ευρωπαϊστές, λόφο του Λυκαβηττού, το καλοκαίρι του 1983.

Και, μάλιστα, οι βέβηλοι!, μαζί με μια ολόκληρη τσιγγάνικη κομπανία, στην οποία συμμετείχαν η Ελένη Βιτάλη και οι κορυφαίοι σολίστες Γιάννης Βασιλόπουλος στο κλαρίνο και Λευτέρης Ζέρβας στο βιολί. Τα ΝΕΑ, που όχι μόνο διαβάζονταν από ένα μεγάλο κομμάτι αριστερών, αλλά και γράφονταν από πολλούς αριστερούς των γραμμάτων και των τεχνών. Αριστερούς, «ορθόδοξους», «ανανεωτές» και «σοσιαλδημοκράτες»,  που, σε ομοφωνία με δεξιούς «ευρωπαϊστές» και ανομολόγητους ρατσιστές, έβγαζαν όχι μόνο σπυράκια, αλλά και χολή εναντίον των λαϊκών τραγουδιστών, με ιδιαίτερα επιβαρυντικό στοιχείο την ιδιαιτερότητα του «γύφτου». Παρόμοιοι μ’ αυτούς που μέσα από τις σελίδες του «Σχολιαστή» κατηγορούσαν την παρέα μας στο «ντέφι» για εθνικισμό επειδή αγαπούσαμε και προβάλαμε το λαϊκό και το δημοτικό τραγούδι! Ακολουθητές, φανερά τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80, μιας αντίληψης που θεωρούσε το ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι κατώτερο προϊόν ενός λούμπεν προλεταριάτου και το δημοτικό φορέα του χουντικού εθνικισμού, όψιμοι εκσυγχρονιστές που αλληθώριζαν με την αγγλοσαξονική ανωτερότητα. Ποιο φύλλο της Αριστεράς βγήκε να αντικρούσει τη ρατσιστική επίθεση που πήρε εξωφρενικές διαστάσεις στον Τύπο της εποχής;

Συνέχεια →

Η κιβωτός

Του Γιάννη Ποταμιάννου*

Μια διέξοδος είναι το ουράνιο τόξο

μετά την καταιγίδα

μια υπόσχεση πως ο κατακλυσμός

δεν θα ξανάρθει

Εσύ όμως καλού κακού

φτιάξε μια κιβωτό

Συνέχεια →

Οι πυλώνες της εφιαλτοκρατίας….

Του παπα Ηλία Υφαντή

Ακούσαμε τον κ. Μπαλτάκο, που πρόσφατα ανέβηκε στην κορυφή της επικαιρότητας, να λέει ότι οι δυο πυλώνες της Δεξιάς είναι η Εκκλησία και οι ένστολοι. Πράγμα, που περισσότερο ή λιγότερο είναι γνωστό στους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ της πολιτικής μας πραγματικότητας.

Που σημαίνει ότι η ύπουλη και εφιαλτική για το λαό Δεξιά στηρίζεται σ’ αυτούς ακριβώς, που ο λαός θεωρεί ως τα πλέον αξιόπιστα δικά του στηρίγματα. Σ’ αυτούς, που αποτελούν, υποτίθεται, την εγγύηση της εθνικής και της πνευματικής μας ελευθερίας. Και το λυπηρό, στην προκειμένη περίπτωση, είναι ότι τόσο οι ένστολοι, όσο και οι κληρικοί προέρχονται στη συντριπτική τους πλειονότητα απ’ τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Γιατί βέβαια ούτε των εφοπλιστών ούτε των βιομηχάνων τα παιδιά γίνονται χωροφύλακες και παπάδες.

Συνέχεια →

Αναφορά σε χάλκευση κατηγορίας επί θεοπασχητική κακοδοξία

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου*

Στις 24-4- 2014 εκδόθηκε «εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών» της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς ανακοίνωση με την οποία «ο υπεύθυνος Αρχ. π. Παύλος Δημητρακόπουλος και ο Γραμματέας κ. Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος» ισχυρίζονται ότι διαπίστωσαν «σαφείς αντορθόδοξες απόψεις» στο κείμενό μου με τίτλο «Ο πάσχων Θεός, ο σύντροφος Θεός» [δημοσιευμένο στο περιοδικό Σύναξη 129 (2014), σσ. 17-27]. Ισχυρίζονται, δηλαδή, ότι αποδίδω «στην απαθή και αναλοίωτη και άτρεπτη Θεία φύση του ενανθρωπήσαντος Λόγου,  πάθος και κατά συνέπεια τροπή και αλλοίωση».

Γιατί, άραγε, αυτή η κατηγορία; Ολόκληρο το κείμενό μου λέει ρητά το αντίθετο αυτό που οι κατήγοροί μου ισχυρίζονται. Χάριν όσων δεν έχουν υπόψη τους το κείμενό μου, αλλά το μόνο που συνάντησαν περί αυτού στο διαδίκτυο είναι η εν λόγω ανακοίνωση, παραθέτω χαρακτηριστικά σημεία του:

Συνέχεια →

«Δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν»!

(Le parti, c’ est  nous! = Το κόμμα είμαστε εμείς!)

Του Παντελή Σαββίδη

1. – Η υπόθεση Σαπιχά φοβάμαι ότι οριοθέτησε τη δυναμική ενός πολιτικού μορφώματος, του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο διεκδίκησε να εκφράσει τα κοινωνικά στρώματα που πλαισίωσαν μεταπολιτευτικά το ΠΑΣΟΚ, ωφελήθηκαν σε βάρος της Πολιτείας από αυτό και όταν δεν ικανοποιούσε τις ανορθολογικές ορέξεις τους, αναζήτησαν αλλού καταφύγιο.

Και λέω φοβάμαι διότι, ακόμη και αν δεν συμφωνούσε κανείς με τον πολιτικό αυτό σχηματισμό, ο οποίος θα αποδειχθεί μικράς διάρκειας, θα ήθελε να ταρακουνήσει το πολιτικό κατεστημένο το οποίο, επειδή κατέχει το μονοπώλιο των ιδεολογικών μηχανισμών, αναπαράγει την ιδεολογία του, μη επιτρέποντας σε καμιά άλλη πολιτική δύναμη, που δεν την ελέγχει, να αναδυθεί.

Η αλαζονεία της σημερινής πολιτικής εξουσίας θα πολλαπλασιασθεί μόλις συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει πολιτικό αντίπαλο στη διεκδίκηση του μονοπωλίου της εξουσίας. Και, όπως θα είναι φυσικό, θα εκλάβει τη μικρή απώλειά του ως επιβράβευση της πολιτικής της. Και αυτό είναι το μείζον αρνητικό από τις τελευταίες εξελίξεις.

Συνέχεια →

Η έξοδος από την ΕΕ απαιτεί Κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου

Του Τάκη Φωτόπουλου*

Ενώ η οικονομική καταστροφή της ανεργίας, της φτώχειας και της διάλυσης των κοινωνικών υπηρεσιών εντείνεται, η ελληνική κοινωνία, ενόψει εκλογών, είναι πνιγμένη σε ψευτοδιλήμματα που γίνονται ποτάμι (ουδεμία σχέση με το κόμμα-ανέκδοτο των μίντια που διάφοροι όμως, υποτίθεται σοβαροί, διανοητές που είναι υποψήφιοι, δεν το βλέπουν καθόλου έτσι!). Από τη μια μεριά, τα κόμματα της Κοινοβουλευτικής Χούντας βάζουν το δίλημμα «κανονικότητα ή το χάος» (του ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.), όπου «κανονικότητα» σημαίνει την παραπάνω καταστροφή, συν την άδεια που θα μας δώσει η Υπερεθνική ελίτ να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε από τις Τράπεζές της!

Συνέχεια →

Θράκη: Η αριστερά μεταξύ «εθνομηδενισμού» και «εθνικισμού»;

Του Ανδρέα Ζαφείρη  

1. Στη Θράκη τα τελευταία χρόνια απέναντι στο τουρκικό προξενείο και την επιρροή του έχει κινηθεί δραστήρια, σε βαθμό ισοσκέλισης της επιρροής, το  κίνημα του Φετουλάχ Γκιουλέν, το «Έργο» (Hizmet). Η αξία των κεφαλαίων που διαχειρίζεται το  Hizmet  εκτιμάται στα 25 δις δολάρια. Ελέγχει μια τράπεζα (Asya Finans), ασφαλιστικές εταιρείες, νοσοκομεία και  διαθέτει 1.000 περίπου ισλαμικά κολέγια ανά τον πλανήτη και 140 περίπου στις ΗΠΑ.

Γκιουλέν και Ερντογάν είχαν παράλληλη πορεία, όμως το τελευταίο διάστημα έχει υπάρξει κάθετη ρήξη, ρήξη που έχει να κάνει και με τις προτεραιότητες της αμερικανικής πολιτικής στη περιοχή και  το ρόλο της Τουρκίας. Η σύγκρουση αυτή στο εσωτερικό της Τουρκίας ήταν ιδιαίτερα έντονη.

Συνέχεια →

Να γκρεμιστεί συθέμελα η Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά

Της Ν. Κοντράρου – Ρασσιά

Η εθνικιστική υστερία δεν έχει σύνορα, ούτε σέβεται μακραίωνα ιστορικά μνημεία όπως βλέπουμε συχνά-πυκνά στους ταραγμένους καιρούς μας.

Στη δίνη του κυκλώνα μπήκε εσχάτως – όχι βέβαια πρώτη φορά – η Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά από έναν απόστρατο στρατηγό της Αιγύπτου, τον Αχμέτ Ραγκάι Ατίγια, ο οποίος με αγωγή του στα αιγυπτιακά δικαστήρια ζητά την κατεδάφιση της Μονής προβάλλοντας ως αιτιολογία ότι έχουν γίνει προσκτίσματα στο μνημείο του 6ου αιώνα (εποχής του Ιουστινιανού), άρα μπορεί να γκρεμιστεί συθέμελα.

Συνέχεια →