Σύγχρονη συνεχίστρια των ναζί*

Του Γιάννη Στρούμπα

Η πορεία του νεοελληνικού κράτους, ήδη πριν καν αποκτήσει νομική υπόσταση, συνδέεται διαρκώς με μια σειρά δανεισμών, που εκκινούν από το 1824, με την Ελληνική Επανάσταση να βρίσκεται σε εξέλιξη, και συνεχίζονται μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Κι ενώ εδώ και δύο περίπου αιώνες οι επικυρίαρχοι της Ελλάδας και οι υποτελείς τους ελληνικές κυβερνήσεις υποχρεώνουν πάντοτε τη χώρα σε δανεισμούς, την περίοδο της γερμανικής κατοχής κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα μετατρέπεται από δανειζόμενο σε δανειστή. Οι αναλήψεις των Γερμανών από τα οικονομικά της Ελλάδας ως «αναγκαστικά δάνεια», μαζί με όλες τις οφειλόμενες αποζημιώσεις για τις καταστροφές που προκάλεσαν οι κατακτητές στην Ελλάδα, δεν εξοφλήθηκαν ποτέ. Ο Μανώλης Γλέζος στο βιβλίο του «Και ένα μάρκο να ήταν…» αναλαμβάνει την εξονυχιστική παρουσίαση των γερμανικών οφειλών, διερευνά τα αίτιά τους και προτείνει λύσεις προς την αποκατάσταση της δικαιοσύνης.

Συνέχεια →

Μια νύχτα με φεγγάρι

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 Ξύπνησα μια νύχτα καταμεσής

στον ουρανό

Σαν σκυλί μ’ ακολουθούσε το φεγγάρι

Από δέντρο σε δέντρο

από ξέφωτο σε ξέφωτο

κι έμπαινε μέσα μου βαθειά

ατσάλινο νυστέρι ξυλογλύπτη

να λαξεύει δειλά δειλά το όνειρο

Συνέχεια →

Γιατί τον Πελετίδη…

Του Γιώργου Μάλφα*

Πολύ τον συμπαθώ αυτόν τον παλιομοδίτη κομμουνιστή. Στην όψη του έχει κάτι από την εντιμότητα και τη συνέπεια του παλιού αριστερού αγωνιστή που εξέλιπε. Ταυτισμένος στανικά με το κόμμα και το μονοπώλιο της αλήθειας, ναι. Με ιδιόλεκτο, ύφος και αισθητική αποπνικτικά κομματική, σύμφωνοι. Διαθέτει, όμως, κάτι γνήσιο, κάτι αληθινά αυθεντικό. Παλεύει γι’ αυτά που πιστεύει ο άνθρωπος, δεν υποκρίνεται. Καθαρή ματιά, πηγαία έκφραση. Ο καπιταλισμός λέγεται καπιταλισμός. Η εκμετάλλευση λέγεται εκμετάλλευση. Η αλλοτρίωση λέγεται αλλοτρίωση. Οι λέξεις δεν ορίζουν νοήματα, τη ζωή ορίζουν. Και ο γιατρός δεν παίζει με τις λέξεις.

Συνέχεια →

Η γεωπολιτική σύγκρουση που έρχεται

Ούτε έθνη, ούτε θρησκείες, ούτε ιδεολογίες, ούτε αγωγοί, ούτε πολιτισμοί, αλλά Μνήμες και Σύμβολα;

Μήπως δεν γίνει ποτέ αυτό που σας λένε ότι θα γίνει, ούτε αυτό που σας κάνουν να περιμένετε ή να φοβάστε ή να ελπίζετε;

Μήπως γίνει ακριβώς αυτό που δεν περιμένετε;

(+) Του Γιώργου Αλεξάνδρου

Μ’ αυτό το άρθρο δεν επιθυμώ να εστιάσω σ’ ένα παράδειγμα όπως τα Σκωτσέζικο, Τουρκικό, Κουρδικό κλπ. που άλλωστε τόσες πολλές αναλύσεις έχουν γίνει σε αυτά. Προσπαθώ να εστιάσω την προσοχή του αναγνώστη στο συνολικότερο παγκόσμιο φαινόμενο ανατροπών που έρχονται «φωτογραφίζοντας» κυρίως τρία κακοϊδωμένα μοντέλα ανατροπών που βρίσκονται δίπλα μας: Το Ρωσικό, το Ισλαμικό και το Ιταλικό. Παρουσιάζοντας τα δυστοπικά αποτελέσματα των προφητειών και το άστοχο στις τρέχουσες γεωπολιτικές αναλύσεις επιχειρώ να μιλήσω όχι τόσο στο θολωμένο, και εν τέλει ανενεργό, συνειδητό, αλλά στο υποσυνείδητο και στο ασυνείδητο του αναγνώστη που ίσως ακόμα παραμένουν ενεργά. Οι φωτογραφίες του άρθρου και οι λεζάντες αυτόν ακριβώς τον στόχο υπηρετούν. Τέλος προσπαθώ να δείξω ότι στην παγκοσμίως ρευστή εποχή μας, όπου ακόμα και η μαγεία επανεμφανίζεται ως όπλο, δίπλα στις αποκρυπτόμενες από τα ΜΜΕ μαζικές-τελετουργικές σφαγές αθώων ανθρώπων σε όλον τον πλανήτη, για την Ελλάδα, στον κόσμο που έρχεται, υπάρχουν μόνον δύο δρόμοι: εκείνος των θρυμματισμένων προτεκτοράτων και εκείνος ενός πολιτιστικού αυτοκρατορικού μέλλοντος που θα στηρίζεται στις παγκόσμιες ελληνικές μνήμες και τα σύμβολα του διαχρονικού ελληνισμού. Και αναρωτιέμαι ποια πρέπει να είναι η στάση των Ελλήνων Ορθοδόξων ειδικά αλλά και όλων των Ελλήνων γενικά… ακόμα και όλων των κατοίκων (και των ξένων) αυτής της χώρας, τώρα στους καιρούς της μεγάλης αναμονής, αλλά και σας προτείνω να ψάξετε την άγνωστη στην Ελλάδα σημερινή επιρροή της χώρας μας στα παγκόσμια αριστερά κινήματα.

Συνέχεια →

Ελλάδα: το “Μεξικό” της Ε.Ε.;

Του Γιώργου Ρακκά

Η πολιτική κατάσταση που διαμορφώνεται μετά τον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών θυμίζει… Μεξικό. Αποτελεί δε ένα ακόμα σημάδι ότι βαίνουμε για τα καλά στον μετασχηματισμό μας σε «αποικία χρέους», χώρα περιορισμένης ευθύνης – και όποιος πανηγυρίζει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει. Αλλά γιατί «Μεξικό»;

Α) Όπως και εκεί, έτσι και εδώ οι πολιτικές ελίτ της χώρας ασκούν μιας μορφής «συγκυβέρνηση» με ξένα συμφέροντα. ΗΠΑ και πολυεθνικές εκεί, εδώ γερμανο-τουρκικός άξονας και οι πανταχού παρούσες πολυεθνικές, υπό τις ευλογίες του Ομπάμα. Όλη η ουσία της πολιτείας των ελληνικών αρχουσών τάξεων ανακεφαλαιώνεται σε μια περίφημη δήλωση που είχε απευθύνει ο Ερντογάν προς τις χώρες της Βαλκανικής: «Συμπατριωτισμός» – δηλαδή μια έκκληση προς τις ελίτ των χωρών της περιοχής μας να μεταβληθούν σε ντήλερ των νεο-οθωμανικών συμφερόντων. Τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα: Αυτή τη στιγμή στα Βαλκάνια κυριαρχεί μια ανανεωμένη εκδοχή της γερμανο-τουρκικής συμμαχίας που καθόρισε τις εξελίξεις κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα: Ημισέληνος και Ντόιτσε Μπανκ. Ο δε Ομπάμα, πλειοδοτεί προς αυτήν την κατεύθυνση, γιατί με αυτόν τον τρόπο δίνεται ώθηση στο δικό του ευρω-ατλαντικό όραμα. Η δε συμμαχία της Γερμανίας και της Τουρκίας τον εξυπηρετεί καθώς έτσι απομακρύνεται η Γερμανία από την Ρωσία, ενώ διαμορφώνονται και οι συνθήκες για άρση του τουρκο-ισραηλινού «διαζυγίου».

Συνέχεια →

Συνδικάτα: Το παλιό πέθανε, το νέο επείγει…

Tου Δημήτρη Κατσορίδα*

Ένας από τους βασικούς σταθμούς στην ιστορία των εργατικών αγώνων στην Ελλάδα ήταν η υιοθέτηση του Νόμου 1264/82, ο οποίος αναδιοργάνωσε εκ βάθρων το συνδικαλιστικό κίνημα, συμπεριέλαβε αρκετά μέτρα εκδημοκρατισμού του και θεσμοθέτησε μεταρρυθμίσεις προς όφελος των εργαζομένων. Έτσι, τα συνδικάτα μπόρεσαν να προβούν σε εκκαθάριση των μητρώων τους από σωματεία-σφραγίδες, ενώ ενισχύθηκε η συμμετοχή των εκπροσώπων των εργαζομένων στα κέντρα λήψης των πολιτικών αποφάσεων.

Όμως, αυτή η πρόσβαση στην εξουσία προκάλεσε πολλαπλές αλλοιώσεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπως για παράδειγμα την αυξημένη παρέμβαση των πολιτικών κομμάτων στη ζωή των συνδικάτων. Γι’ αυτό είδαμε, σε αρκετές περιπτώσεις, συνδικαλιστικά στελέχη να κάνουν σταδιοδρομία ως βουλευτές. Και το πρόβλημα δεν είναι τόσο η μεταπήδηση σε πολιτικά αξιώματα, ιδιαίτερα στα κόμματα εξουσίας, όσο ότι αυτά που έπρατταν ως πολιτευτές ερχόντουσαν σε αντίθεση με όσα λέγανε, πριν, ως εκπρόσωποι των εργαζομένων.

Συνέχεια →

Μαυρίστε τους γύπες της τοκογλυφίας…

Του παπα Ηλία Υφαντή

Ο Προμηθέας, ο μυθικός γίγαντας, αλυσοδέθηκε απ’ τους θεούς στον Καύκασο, επειδή έδωσε τη φωτιά στους ανθρώπους. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και τον καταδίκασαν να τρώει καθημερινά ένας γύπας το συκώτι του. Που όμως ξαναγινόταν κατά τη διάρκεια της νύχτας, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται το μαρτύριό του…

Και δεν θα πέφταμε έξω, αν υποστηρίζαμε ότι το μαρτύριο του Προμηθέα μοιάζει με το τωρινό μαρτύριο της πατρίδας μας. Την οποία οι σύγχρονοι βάρβαροι την έχουν αλυσοδέσει, επειδή ακριβώς έδωσε τη φωτιά της σκέψης και της τέχνης στην ανθρωπότητα. Και την έχουν καταδικάσει να τρώνε, τα σπλάχνα της οι γύπες της τοκογλυφίας. Πάντα με τη βοήθεια των ντόπιων εφιαλτών. Οι οποίοι, αν είχαν και ίχνος έστω ντροπής και φιλότιμου θα είχαν, τουλάχιστο, κρυφτεί και εξαφανιστεί. Και δεν θα είχαν το θράσος και την αναίδεια να έρχονται τώρα και να ζητούν την ψήφο μας, προκειμένου να συνεχίσουν το ολέθριο έργο τους.

Συνέχεια →

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ή ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ;

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΟΚ στις απαρχές της) ήταν η προσδοκία των καταταλαιπωρημένων από τους μεγάλους πολέμους του 20^ου αιώνα λαών της Ευρώπης. Σ’ αυτήν στήριξαν τις ελπίδες τους για συνεργασία, ώστε μέσω αυτής να εδραιωθεί η ειρήνη.  Κύλισαν αρκετά έτη και για μία ακόμη φορά οι ελπίδες εξανεμίστηκαν. Δεν αναφερόμαστε σ’ αυτούς που επωφελήθηκαν από τις μεταβολές, αλλά στους λαούς. Βέβαια θα προβληθεί η ένσταση: Είναι ασήμαντο το επίτευγμα της σταθερής ειρήνης επί 68 έτη, αν αναλογιστούμε ότι μεταξύ των δύο μεγάλων πολέμων είχαν μεσολαβήσει μόλις 25; Επιπόλαια κρίνοντας τα πράγματα ασφαλώς θα απαντήσουμε όχι. Ας εξετάσουμε όμως αυτά αντικειμενικά και σε βάθος.

Συνέχεια →

Η Εκκλησία δεν μπορεί παρά να είναι και επαναστατική και αντισυστημική

Συνέντευξη του Πέτρου Βασιλειάδη [στην Μαριάνθη Πελεβάνη]

Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά στην ιστορία που σε κρίσιμη στιγμή για την εξέλιξη της κοινωνικοπολιτικής μας ζωής, παρεμβαίνουν ρασοφόροι, παίρνοντας θέση και επιχειρώντας να επηρεάσουν συνειδήσεις. Τελευταία παραδείγματα, η πρόσφατη «γραμμή» του  μητροπολίτη Μεσογαίας & Λαυρεωτικής Νικόλαου να ψηφίσουμε «μόνον ανθρώπους που πιστεύουν στον Θεό, που τιμούν την ιστορία και τις παραδόσεις μας» (δίχως να διευκρινίσει ποιο θεό, ποια ιστορία, ποιες παραδόσεις), η πολιτικότατη απάντηση του μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ  στην εφημερίδα «Αυγή» – δημοσίευμα της οποίας αναφερόταν στην παρουσία του μητροπολίτη σε εκδήλωση του μεγαλοεπιχειρηματία Βαγγέλη Μαρινάκη και της δημοτικής παράταξής του – όπου μεταξύ άλλων υποστηρίζει πως «δεν έχει πάρει είδηση ο καημένος (συντάκτης) ότι τα 70 χρόνια της δικτατορίας του προλεταριάτου πέρασαν ανεπιστρεπτί και το εργοστάσιο των ιδεών του βάρεσε φαλιμέντο»! Πλήθος ανάλογων παραδειγμάτων βρίσκουμε κοιτώντας προς τα πίσω, τα οποία διακατέχονται από βαθύ συντηρητισμό, σκοταδισμό, ρατσισμό, φασισμό κι όσους –ισμούς βρίσκονται κόντρα στην ανιδιοτελή αγάπη προς τον άνθρωπο (από όπου κι αν προέρχεται), που και ο λόγος του Θεού πρεσβεύει.

Συνέχεια →