Βρισκόμαστε στο 1922 και όχι στο 1999, κ. Χαρδούβελη…

Διαβάστε το άρθρο-«φωτιά και λάβρα» της κας Βούλτεψη κατά Χαρδούβελη [2012]

«Από εκβιασμό σε εκβιασμό φθάσαμε και στο τελευταίο στάδιο του ραγιαδισμού. Στο «σφάξε με αγά μου, ν’ αγιάσω».

Όπου και να στραφείς, πάντα πάνω σε κάποιον εθελόδουλο θα πέσεις, έτοιμο να εξηγήσει, να δικαιολογήσει, να ταυτιστεί με τη γνώμη των δανειστών.

Από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό των Οικονομικών ως τους αρμόδιους (λέμε τώρα) υπουργούς, γενικούς γραμματείς, πρώην και επίδοξους καταστροφείς της χώρας.

Σα να μην μας έφθαναν όλοι αυτοί, τελευταίως προστέθηκε και καινούργιος «αναλυτής» των ψυχαναγκαστικών προβλημάτων των δανειστών μας.

Πρόκειται για τον διευθυντή του Οικονομικού Γραφείου του κ. Παπαδήμου, Γκίκα Χαρδούβελη, ο οποίος στα διαλείμματα προσφοράς των υπηρεσιών του μεταξύ Σημίτη και Παπαδήμου (πάντα από το ίδιο πόστο), κάνει και τον καθηγητή στο τμήμα Χρηματοοικονομικής και Τραπεζικής Διοικητικής του Πανεπιστημίου Πειραιώς.

Συνέχεια →

H ευρωπαϊκή κρίση της Δημοκρατίας

Του Τριαντάφυλλου Σερμέτη*

Αναμφίβολα οι Ευρωεκλογές ανέδειξαν εμφατικά το πρόβλημα δημοκρατικότητας που υφίσταται πλέον σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η δυσκολία στην Ε.Ε δεν έγκειται τόσο στο γεγονός ότι ενδυναμώθηκαν μέσα από την εκλογική διαδικασία ο ευρωσκεπτικισμός και η Ακροδεξιά που, πράγματι, αποτελούν αντικείμενο μελέτης, αλλά είναι επιτακτικό να προσανατολιστούμε στην αποχή, που αποτελεί το κύριο αντικείμενο προβληματισμού. Η κρίση δημοκρατικότητας είναι συνέπεια της κρίσης της αντιπροσωπευτικότητας.

Συνέχεια →

Μη πρόοδος

Του Χάρη Ναξάκη*

Η ριζοσπαστικότερη ίσως κριτική που ασκήθηκε στην έννοια της προόδου έγινε από τον Αισχύλο «βλέποντες έβλεπον μάτην» και από τον Γκαίτε «κι ύστερα από τόσα φώτα να ‘μαι μωρός όπως και πρώτα».

Μα τι είναι τελικά αυτή η περιζήτητη νύφη, η πρόοδος; Η πεποίθηση ότι το ανθρώπινο είδος προελαύνει μπροστά από τότε που ο ανθρωπίδης  homo erectus, ένας πίθηκος που στάθηκε όρθιος, ψηλός 1,70, με μεγάλο…

εγκέφαλο και ισχυρό αναπνευστικό σύστημα για να περπατάει μεγάλες αποστάσεις κυνηγώντας ζώα. Η έννοια της προόδου είναι τα ιερά και τα όσια του διαφωτισμού σε όλες τις εκδοχές του. Πρόοδος είναι το πλυντήριο, το ψυγείο, οι τουαλέτες με καζανάκι, τα φάρμακα, το αυτοκίνητο… Πρόοδος είναι η πεποίθηση ότι το αύριο είναι καλύτερο από το χθες, ότι ο κόσμος που ζούμε είναι ο καλύτερος δυνατός κόσμος που υπήρξε μέχρι σήμερα ή ότι εμείς είμαστε πολιτισμένοι και οι προηγούμενοι, έστω και πριν από δυο ή τρεις γενιές ήταν απολίτιστοι. Η μόνη ίσως διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στους οπαδούς της προόδου, στους φωταδιστές, είναι ότι ορισμένοι από αυτούς διαμαρτύρονται ότι δεν κατανέμονται ίσα τα αγαθά της προόδου και της ανάπτυξης. Αν όμως πρόοδος είναι τα εκατομμύρια των ανθρώπων που επέζησαν από ασθένειες λόγω της προόδου της ιατρικής, τότε τι είναι τα εκατομμύρια των ανθρώπων που σκοτώθηκαν τον τελευταίο αιώνα σε πολέμους ανάμεσα στα πιο προοδευμένα έθνη του κόσμου;

Συνέχεια →

Ανοιχτή επιστολή στον Δημήτρη Κρεμαστινό

Της Νίνας Γεωργιάδου*

Με αφορμή την προγραμματισμένη παρουσία στην Κάλυμνο (για το 3ο Συνέδριο Καρδιαγγειακών Παθήσεων) του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργού κ. Δημήτρη Κρεμαστινού, η συνταξιούχος εκπαιδευτικός και πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Καλύμνου “Πρόοδος” κ. Νίνα Γεωργιάδου του απευθύνει την παρακάτω ανοιχτή επιστολή:

“Κύριε Κρεμαστινέ, δεν σας αποκαλώ «αγαπητό», ως είθισται στην καθώς πρέπει επιστολογραφία, όχι γιατί έπαψα να είμαι ευγενής αλλά γιατί έχω περάσει το όριο, νοητικά και ηλικιακά, της αθώας αφέλειας. Επιπλέον, η επιστολή μου δεν έχει καμία σχέση με τις τυπολατρικές απευθύνσεις στις οποίες, λόγω θέσης, είστε συνηθισμένος, ούτε και συγκαταλέγομαι στο πλήθος των αυλοκολάκων, με το οποίο, επίσης λόγω θέσης, συγχρωτίζεστε. Εξάλλου είμαι σίγουρη ότι και στην παρούσα συνάντηση θα εισπράξετε τόσες λεκτικές και κυριολεκτικές θωπείες, επωνύμων και ανωνύμων, ώστε να αμβλυνθεί το αίσθημα ντροπής το οποίο στοχεύει να σας διεγείρει η επιστολή μου.

Η προσφώνηση λοιπόν περιορίζεται στο «κύριε», υποτιμώντας τη λέξη, προκειμένου όμως να τηρήσει τις αποστάσεις συνείδησης, μεταξύ αποστολέα και παραλήπτη.

Συνέχεια →

Χρυσή Αυγή: Έργα και ημέρες πίσω από το «αντισυστημικό» προσωπείο

Του Νίκου Μπογιόπουλου*

Ας δούμε, λοιπόν, τι ρόλο παίζει η Χρυσή Αυγή. Τι σόι πράμα είναι. Όχι από άποψη αισθητικής. Αυτό το είδαμε (ξανά) χτες στη Βουλή. Όχι από άποψη εγκληματική. Αυτό το προσδιορίζει ο ναζιστικός χαρακτήρας της. Αυτό το γνωρίζουμε ήδη από τα προ 15ετίας πεπραγμένα τους στα δικαστήρια της Ευελπίδων με την δολοφονική επίθεση κατά του φοιτητή, τότε, Κουσουρή. Το γνωρίζουμε από τα πεπραγμένα τους στο Κερατσίνι, στα Πετράλωνα, στις γειτονιές της Αθήνας με τους μαχαιρωμένους μετανάστες.

Πάμε να δούμε τον πολιτικό της χαρακτήρα από την πιο κρίσιμη πλευρά: Από την πλευρά των οικονομικών, των πολιτικών και κοινωνικών συμφερόντων που εκπροσωπεί. Η Χρυσή Αυγή αυτοπροβάλλεται σαν «αντισυστημική». Καθόλου πρωτότυπο. Ανάμεσα στις άλλες ιδιότητες του φασισμού και του ναζισμού είναι να παριστάνει τον «αντισυστημικό», την ώρα που είναι το πιο πιστό σκυλάκι και το πιο σιχαμερό φιδάκι στην υπηρεσία του συστήματος.

Συνέχεια →

Πάνω από τη ματαιότητα*

Του Γιάννη Στρούμπα

Πού φωλιάζει η έμπνευση; Στο κομμάτι εκείνο τ’ ουρανού που ξανοίγει μετά από πολύωρη, ασταμάτητη βροχή, στο κομμάτι τ’ ουρανού «πάνω απ’ τις βουνοκορφές, στων ορατών/ το όριο». Στο όριο του ορατού, κάπου εκεί στ’ αόρατο, πίσω απ’ το γαλάζιο, καραδοκεί η έμπνευση, μακριά από την «καθημερινή ανοησία» της «στείρας πόλεως», διαλογίζεται ο Γιώργος Κασαπίδης στην ποιητική του συλλογή «Εκσκαφέας αοράτων». Ο ποιητής αδράχνει την ποιητική του σκαπάνη κι ανασκαλεύει νοήματα, μνήμες, αιθέρες, στεριές, ωκεανούς, ορμώμενος από τον «Ωκεανό» του Κάλβου, μα κι από άλλους αθάνατους ποιητές. Δίνει έτσι το στίγμα του, προσδιορίζοντας σαν πηγή της έμπνευσής του το φυσικό περιβάλλον, σε αντίθεση με το άγονο αστικό κέντρο. Πηγή έμπνευσης αποτελεί για τον Κασαπίδη και η ίδια η ποίηση, εφόσον οι συνθέσεις του είναι καί ποιήματα ποιητικής. Παράλληλα συνομιλεί με τις φωνές των ποιητικών του προγόνων, σε μία σχέση σεβασμού και ταυτόχρονης αμφισβήτησης.

Συνέχεια →

Για τον Νίκο Καρούζο

(+) Του Ηλία Πετρόπουλου

Μὲ τὸν ἀξέχαστο Νῖκο Καροῦζο εἴμασταν φιλαράκια. Ὁ Καροῦζος μίλαγε (ἤ, μᾶλλον ἀγόρευε) ὑπέροχα. Ὅταν ἤθελα νὰ τὸν ἀκούσω, κατηφόριζα ὡς τοῦ Λουμίδη, ὅπου ἦταν βέβαιο πώς θὰ τὸν εὕρισκα πάντα ἐκεῖ. Κάποτε-κάποτε, καταλήγαμε σὲ καμιὰ ταβέρνα. Ὁ Καροῦζος, πρὶν ἀρχίσει νὰ πίνει, ἔτρωγε στὰ γεμάτα. Ἔτρωγε σιωπηλός. Μετὰ ζήταγε ἂπ’ τὸ γκαρσόνι νὰ μάσει τὰ μπάζα, δηλαδὴ τὰἄδεια πιάτα καὶ τὰ πιρούνια. Καί, τότε, μόνον τότε, ξεκίναγε νὰ πίνει καὶ νὰ μιλάει. Ὁ Καροῦζος ἦταν ὡραῖος ἄντρας, ἀλλὰ δὲν τόξερε. Εἶχε μεγάλη μόρφωση καὶ ἀκόμη μεγαλύτερη πνευματικότητα. Μίλαγε ἐπὶ παντὸς θέματος: ἀπὸ τὰ ποιήματα τοῦ Καβάφη μέχρι τὴν ζωγραφική τοῦ Δέρπαπα. Καὶ ὅταν μίλαγε, ἦταν σχεδὸν γοητευτικός.

Συνέχεια →

Αξιοπρέπεια: Η πιο ισχυρή εντολή

Του Λάζαρου Ασμή*

Βιώνουμε στην εκπαίδευση τις καταστροφικές αλλαγές των μέτρων που επέβαλλαν ο ΟΟΣΑ και η Ε.Ε δια μέσου του  πειθήνιου πολιτικού συστήματος που διαχειρίζεται και την εκπαίδευση στη χώρα μας.

Σήμερα δίνουμε τη μάχη ενάντια στην Αξιολόγηση Εκπαιδευτικού Έργου (Α.Ε.Ε). Μια διαδικασία που αποτελεί copy paste (τυφλή αντιγραφή) του μοντέλου που επιβλήθηκε στο εκπαιδευτικό σύστημα της Αμερικής, της Αγγλίας κ.α., όπου είναι πλέον γνωστά τα καταστροφικά αποτελέσματά της (έκλεισαν σχολεία, απολύθηκαν καθηγητές, διέκοψαν πολλοί μαθητές κ.α.).

Στην ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα τραγική φιγούρα αποτελούν οι σύμβουλοι που έπρεπε να μας την εμπνεύσουν. Δεν τους «έβγαινε». Τα ερωτήματα και οι ενστάσεις πολλά και πιεστικά, οι πειστικές και οι σαφείς απαντήσεις όμως δυσεύρετες. «Τι να κάνουν οι άνθρωποι «εντέλλονταν» να το κάνουν».

Συνέχεια →

Πέρα από το Σωστό-Λάθος, στα όρια του Σωστικού και της κοινωνίας Κτιστού-Ακτίστου

Θεολογικοί προβληματισμοί από μια υπόθεση εργασίας
Θέματα

Του Χρήστου Παπαδόπουλου*

Α1. Με το Βάπτισμα απαλλασσόμεθα από το προπατορικό αμάρτημα Σ-Λ

1. Στο σχολικό βιβλίο των θρησκευτικών: “Ορθόδοξη Πίστη και Λατρεία” των Χρήστου Γκότση, π. Γεωργίου Μεταλληνού και Γεργίου Φίλια, σημειώνεται: σελίδα 126 παρ. Γ: »τα λόγια αυτά σημαίνουν πως αυτός που βαπτίστηκε απαλλάχτηκε από την προπατορική αμαρτία.»

2. Στο βιβλίο του π Γεωργίου Μεταλληνού, »Η θεολογική μαρτυρία  της Εκκλησιαστικής λατρείας» σελ 250 τονίζεται: »εύστοχα έχει παρατηρηθεί ότι σε όλη την ακολουθία βαπτίσματος δεν γίνεται λόγος για συγχώρηση κάποιας προπατορικής ενοχής… το μυστήριο λειτουργικά είναι αποδεσμευμένο από κάθε έννοια »νομικής» αφέσεως αμαρτιών. Η ακολουθία περιστρέφεται σ’ ότι αφορά την ένταξη του βαπτιζομένου στη ζωή της εκκλησίας.»

Συνέχεια →