Το Θεμελιώδες Αμάρτημα του Ευρώ

Του Σπύρου Λαβδιώτη

Από τη γέννησή του ο μηχανισμός του ευρώ ήταν ελαττωματικός. Η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση που κτίστηκε στις διατάξεις του Μάαστριχτ, είχε από την αρχή ένα πλήθος προβλημάτων να αντιμετωπίσει τα οποία ήταν σφηνωμένα στην αρχιτεκτονική της δομή και στο τραπεζικό της σύστημα.¹

Όταν ατομικά έθνη, όπως η Ελλάδα, εντάχτηκαν στη ζώνη του ευρώ αυτά στην ουσία υιοθέτησαν ένα ξένο νόμισμα, το ευρώ, ενώ διατήρησαν την ατομική ευθύνη για τη χάραξη της εθνικής τους δημοσιονομικής πολιτικής. Το ευρώ είναι ένα ξένο νόμισμα, διότι ένα κράτος-μέλος της Ευρωζώνης δεν μπορεί να εκδώσει το χρέος του στο δικό του εθνικό νόμισμα αφού στερείται του νομικού δικαιώματος της έκδοσής του, και μαζί, τις εκτυπωτικές πρέσες και ηλεκτρονικούς υπολογιστές για πληκτρολογήσεις συμβολικού χρήματος.

Συνέχεια →

Αγαπητέ εξεταστά: «…φεύγω και εγώ γιατί εδώ δεν έχω μέλλον…»

Του Γιώργου Κ. Καββαδία*

«Αγαπητέ εξεταστά

… δε με ενδιαφέρουν και πολύ οι πανελλήνιες, γιατί 24 Ιουνίου φεύγω, πάω στη μάνα μου στη Γερμανία που αγωνίζεται τόσα χρόνια να μας μεγαλώσει, γιατί, όπως καταλαβαίνεις, ο πατέρας δεν υπάρχει, είναι χωρισμένοι …

Είμαστε μια χώρα πολύ ωραία με όμορφα νησιά και πλούσια Ιστορία. Επίσης, αν δεν ψήφιζαν όλα αυτά τα μνημόνια θα ήμασταν καλά σε όλους τους τομείς.

Για αυτό λοιπόν φεύγω και εγώ γιατί εδώ δεν έχω μέλλον και αν ήταν η οικογένειά μου σε πιο καλύτερη οικονομική θέση θα έγραφα αυτά που μας ζητάτε …

Συνέχεια →

Η απόφαση eurogroup για λιτότητα έως το 2060 και οι γελοίοι γελωτοποιοί του ΣΥΡΙΖΑ

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Η απόφαση του χθεσινού eurogroup είναι απελπιστικά σαφής. Για την κυβέρνηση δημιουργεί προβλήματα επικοινωνιακής φύσης. Για τα εργατικά και λαϊκά στρώματα όμως, αποτελεί μία ακόμη ταφόπλακα και υποθήκευση του μέλλοντος έναντι των τοκογλύφων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και του «μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε» των ξένων και Ελλήνων αρπακτικών που ονομάζουν «επενδυτές».

Η σύνοψη είναι τούτη:

Συνέχεια →

Σώμα εσωτερικών αξιολογητών και σώμα εξωτερικών κριτών… και ο μύθος του Συλλόγου διδασκόντων

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

…με αφορμή την επιλογή Διευθυντών στα σχολεία φέτος.

 α) Εισαγωγικά: Υπουργείο, ΟΛΜΕ και 33 ΕΛΜΕ

Ο πρωτόγνωρος μνημονιακός πειραματισμός (περιέχεται στο χρονοδιάγραμμα του 4^ου μνημονίου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) στα σχολεία α/βάθμιας και β/βάθμιας εκπαίδευσης αύριο Τρίτη 20-06-2017) έχει πολύ περισότερα να μας διδάξει απ’ ό,τι η Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας εκτίμησε: «Ειδικά για το φύλλο αποτίμησης που προτείνεται έχουμε να παρατηρήσουμε ότι αναδεικνύεται περισσότερο η δολιότητα της πολιτικής του υπουργείου παρά μια εμφανής προχειρότητα στην αποτύπωση των δεικτών».

Συνέχεια →

Φίλτατε Κώστα Πελετίδη, Δήμαρχε της καρδιάς μας, και γιατρέ πολλών άλλων καρδιών

Του Γιάννη Δημογιάννη*

Πριν από κάμποσους αιώνες, ο περιηγητής Παυσανίας μάς αφηγείται στα Αχαϊκά του, πως υπήρξαν στην εύφορη γη του Πατρέα, δύο πανέμορφοι νέοι, που ερωτεύτηκαν παράφορα, πέρα από τους όρους και τους Νόμους, τους γήινους και τους Ουράνιους. Και οι παλιοί Πατρινοί γνωρίζουν καλά πως αυτοί οι δύο νέοι – Ο Μελάνιππος και η Κομαιθώ – θυσιάστηκαν στις όχθες του ποταμού Μείλιχου, ώστε να εξευμενιστεί η πόλη από την κατάρα της Τρικλαρίας Άρτεμης. Γιατί μπορεί, αγαπημένε μας Δήμαρχε, η Κομαιθώ να ήταν ιέρεια της θεάς, αλλά ήταν συνάμα και μία ερωτευμένη γυναίκα, που δεν λογάριασε ούτε καν τον ιερό όρκο να μείνει αμόλυντη… μπροστά στη φωνή της καρδιάς της. Γιατί και μία ιέρεια – μία υπηρέτρια των Νόμων – έχει κάθε δικαίωμα να ενδώσει πρωτίστως στο Δίκιο και το πρόσταγμα της Αγάπης, ιδίως αν η αγάπη της αγγίζει άνθρωπο, και μάλιστα φτωχό και κατατρεγμένο, σαν τον βοσκό Μελάνιππο. Το ξέρουμε, πιστεύω, όσοι Πατρινοί δεν έχουν ακόμη βουλιάξει στο βόθρο της Λήθης και της αφασίας των καιρών: Ο Μελάνιππος και η Κομαιθώ αφουγκράστηκαν μόνο την καρδιά τους, και πλήρωσαν με βαρύ τίμημα, την ελευθερία τους, ακόμη και με την ίδια τη ζωή τους.

Συνέχεια →

Απάτες, αυταπάτες, ψευδαισθήσεις

Του Στάθη (Σταυρόπουλου)

1. Η αντίθεση Σόιμπλε-Μέρκελ. Απάτη. Αυταπάτηγια όσους πείσθηκαν από μια τόσο ναΐφ ανάλυση. Ψευδαίσθησηγια όσους τους πίστεψαν.
2. Η αντίθεση Ευρωπαϊκής Ενωσης-ΔΝΤ. Ελεγχόμενη και πάντως εξελισσόμενη σύμφωνα με τους όρους του δικού τους παιγνίου. Συνεπώς απάτηο συνυπολογισμός της σε μια εθνική στρατηγική (αν αυτή υπήρχε). Αυταπάτη για όσουςπίστεψαν ότι μπορούν να εντάξουν στο δικό τους οπλοστάσιο μια ισχύ που δεν ελέγχουν. Ή που νόμισαν ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν μια ισχύ, εθελοτυφλώντας απέναντι στους κανόνες και τους συσχετισμούς που τη διέπουν. Ψευδαίσθηση για όσους νομίζουν ότι τα παραμύθια δεν τα τρώνε οι δράκοι.
3. Οι διακηρύξεις Τσίπρα περί ρήτραςγια τη ρύθμιση του χρέους προκειμένου να λάβει τα μέτρα εκείνος (πρώτη απάτη) και να τα εφαρμόσει στη συνέχεια ο επόμενος (δεύτερη απάτη) – και οι δύο απάτες με τη μία!

Συνέχεια →

Πόκερ με «ουρές» στον Περσικό Κόλπο

Του Γιώργου Λυκοκάπη*

Από το 1948 με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, η Μέση Ανατολή φλέγονταν από την αναμέτρηση Αράβων-Ισραηλινών. Υπήρχαν, όμως, και οι ενδοαραβικές αντιθέσεις, όπως η σύγκρουση μεταξύ των τότε πανίσχυρων παναραβικών, εθνικιστικών καθεστώτων με τις συντηρητικές σουνιτικές μοναρχίες. Αυτό είχε συμβεί στον εμφύλιο πόλεμο της Υεμένης την δεκαετία του 1960. Ήταν ένας «πόλεμος μέσω αντιπροσώπων», μεταξύ του στρατιωτικού, νασερικού καθεστώτος της Αιγύπτου και της μοναρχίας της Σαουδικής Αραβίας.

Συνέχεια →

Διαβάζοντας το «Όνειρο στο κύμα»

Του Δημήτρη Μοράρου*

Κι ας είναι στην καθαρεύουσα. Κανένα πρόβλημα. Μόλις αρχίσεις το διάβασμα, ξεχνιούνται αμέσως οι δυσκολίες και παραδίδεσαι αμαχητί στη μαγεία του συγγραφέα.

Ο ήρωας του διηγήματος, ένας νεαρός βοσκός που βόσκει κάθε μέρα τις κατσίκες του, αισθάνεται, περιδιαβαίνοντας στη φύση πως “οι λόγγοι, αι φάραγγες, αι κοιλάδες, όλος ο αιγιαλός και τα βουνά” είναι δικά του! Ακόμα και τα χωράφια των γεωργών. Ναι, ο νεαρός βοσκός δε δίσταζε να παίρνει και κάτι απ’ τα χωράφια όποτε ήταν νηστικός. Σαν τους “πεινασμένους μαθητές του Σωτήρος”. Και από την “άμπελο της άτυχης χήρας” το ίδιο. Τα σταφύλια της ήταν και δικά του. Μόνοι του αντίζηλοι οι αγροφύλακες όχι γιατί επιτελούσαν με ζήλο το καθήκον τους αλλά γιατί εννοούσαν οι ίδιοι “να εκλέγουν τας καλλιτέρας οπώρας”. Όμως το θέμα του διηγήματος είναι άλλο.

Συνέχεια →