Είναι φαίνεται η άτεγκτη δικαιοσύνη
έσχατη μεταμόρφωση της αδικίας,
το σιδηρούν προσωπείο της
έχει περιορισμένο οπτικό πεδίο
κι οι σιδερόφρακτοι της τάξης ιππότες της
καλπάζουν με παρωπίδες στο μονόδρομο
που τους χαράχτηκε
Βιβλιοπαρουσίαση του «Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟΣ ή ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ; Από το συμφέρον στην αγάπη» του Γεώργιου – Νεκτάριου Παναγιωτίδη, εκδ. « ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», ΑΘΗΝΑ 2018.
1. Εισαγωγικά
Σήμερα και πριν μισή ώρα εδώ κοντά μας ξεκίνησε μια παρόμοια εκδήλωση και αποτελεί όντως σύμπτωση με βάση τ’ ανθρώπινα δεδομένα! Ο ιστορικός ερευνητής και αναλυτής της Πάτρας Βασίλης Λάζαρης ομιλεί με ελεύθερη είσοδο για την «Χριστιανοσοσιαλιστική κίνηση στην Πάτρα στα τέλη του 19ου αιώνα»[1]. Την κίνηση αυτή θ’ αναφέρουμε κριτικά προς το τέλος της παρουσίασης. Επομένως το ζήτημα που ανοίγει ο συγγραφέας είναι και πάλι επίκαιρο.
Έτσι στο σημείο αυτό θα ευχαριστήσω και δημόσια για την απεύθυνση σε μένα, ο οποίος τυχαίνει να έχω δύο διακριτές θεωρητικές και πρακτικές στάσεις στον λεγόμενο ευρύτερο «χριστιανοσοσιαλιστικό χώρο». Μία στη νεανική μου δεκάχρονη φάση και μία πολύχρονη στην επόμενη τριαντάχρονη, δηλαδή μέχρι σήμερα. Επομένως θα μου ήταν αδύνατον να αποφύγω και σημεία κριτικής, στην κατεύθυνση όμως που ανοίγει ο συγγραφέας.
2. Μια θεολογική θεμελίωση της κριτικής παρουσίασης
Ακούγεται
απ’ το παράθυρο
το γκάπα γκούπα των χτιστάδων
το μονότονο,
έτσι καθώς καρφώνουν
με ατσαλένιες πρόκες
τα σανίδια.
Ο κόσμος των αρίστων έχει μαλακά κι ευαίσθητα χέρια. Τα χέρια του κόσμου των αρίστων είναι συνήθως άφυλα καθώς έχουν τα ίδια λεπτά δάχτυλα, το ίδιο ροζέ δέρμα, τα ίδια περιποιημένα, καθαρά νύχια, ανεξάρτητα απ’ το φύλο και την ηλικία. Σα χεράκια μικρού παιδιού.
Δεν σηκώνουν βαριά αντικείμενα. Ένα στυλό, το τηλέφωνο, ένα κομψό μπρελόκ, ένα ποτήρι σαμπάνια. Το πιο βαρύ πράγμα στα ντελικάτα χέρια του κόσμου των αρίστων, είναι συνήθως το πορτοφόλι. Και πάλι, η συναλλαγή με κάρτα, το μπλοκ επιταγών, η συναλλαγή με άυλους τίτλους. η συναλλαγή γενικά με τίτλους, έχει απαλύνει κι αυτό το βάρος.
Κάποιοι επαίρονται για την υλοποίηση «προγράμματος σχολικών γευμάτων», όπως λένε, σε ορισμένα σχολεία της επικράτειας. Ένα «πρόγραμμα» που κατόρθωσε να υλοποιηθεί μετά από πολλές παλινωδίες.
Είναι όμως έτσι; Πρόκειται πράγματι για πρόγραμμα που υλοποιείται στο σχολείο ή για ένα μέτρο κοινωνικά αντισταθμιστικό που το επέβαλε η σκληρή πραγματικότητα;
Αν ήμουν γιατρός
και ζητούσαν τη συμβουλή μου,
θα έπρεπε να απαντήσω:
Δημιουργήστε σιωπή!
Soren Kirkegaard
Πολλοί από σας θα έχετε διαβάσει το αξιόλογο μυθιστόρημα Silence του Γιαπωνέζου συγγραφέα Shusaku Endo, στο οποίο μιλά για τη σιωπή του Θεού· αναμφίβολα δε, θα γνωρίζετε και το έργο του Joseph Pieper The Silence of St Thomas. Αναρωτιέμαι συχνά γιατί κανείς δεν έχει γράψει ένα βιβλίο με τίτλο Η σιωπή της Μαρίας. Πρόσφατα, με μεγάλη χαρά, έμαθα ότι υπάρχει όντως ένα τέτοιο βιβλίο με αυτόν ακριβώς τον τίτλο·[1] επειδή όμως είναι γραμμένο στα Ισπανικά και δεν έχει μεταφραστεί, δεν το έχω ακόμη διαβάσει. Η σιωπή της Μαρίας είναι ασφαλώς ένα θέμα που αξίζει να διερευνηθεί. Διότι η σιωπή δεν είναι απλώς μια άρνηση, μια απουσία ήχου, μια παύση του λόγου. Η σιωπή είναι γόνιμη και δημιουργική, μια απ’ τις βαθύτερες πηγές του είναι μας, πρωταρχική, αντικειμενική πραγματικότητα, η οποία δεν μπορεί να αναχθεί ή να αντικατασταθεί από οτιδήποτε άλλο. είπαν ότι «η σιωπή είναι θεμελιώδες δομικό υλικό του ανθρώπου»[2] χωρίς τη διάσταση της σιωπής, δεν είμαστε γνήσια ανθρώπινοι. Η ευλογημένη Θεοτόκος λοιπόν, ως αρχέτυπο και πρότυπο ανθρώπου -μετά βεβαίως από τον Χριστό, τον Υιό της, το κάτοπτρο εντός του οποίου βλέπουμε να ανακλάται το δικό μας αληθινό ανθρώπινο πρόσωπο- πρέπει ασφαλώς να αποτελεί παράδειγμα αυτής της ουσιαστικής ανθρώπινης ιδιότητας της σιωπής.
Ακολουθεί εκτενές κείμενο. Συγγνώμην…
Στο Δελτίο Τύπου της Ιεράς Συνόδου (16 Νοεμβρίου) αποτυπώνονται οι ομόφωνες (προσοχή: ομόφωνες!) τρεις αποφάσεις της.
Μερικές παρατηρήσεις μου:
Με την 2η απόφαση αποφασίστηκε η συγκρότηση επιτροπής από ιεράρχες, νομικούς, εμπειρογνώμονες και εκπροσώπους του εφημεριακού κλήρου «για την μελέτη των θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος«. Με δε την επόμενη (3η) απόφαση η Σύνοδος εμμένει στο υφιστάμενο καθεστώς μισθοδοσίας των κληρικών και των λαϊκών υπαλλήλων της Εκκλησίας της Ελλάδος. Άρα, η επιτροπή θα ασχοληθεί με διάφορα θέματα, όχι όμως με το μισθολογικό! Άρα, όχι επιτροπή εφ’ όλης της ύλης!
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος με τον Πρωθυπουργό μετά την συνάντησή τους στο Μαξίμου -Φωτογραφία: ΓτΠ ANDREA BONETTI
Απαντήσεις στους επικριτές της συμφωνίας Πολιτείας-Εκκλησίας δίνουν εκκλησιαστικοί κύκλοι, αναδεικνύοντας τα 11 βασικά λάθη που κάνουν όσοι είναι αντίθετοι.
Στο κείμενο αναφέρονται τα επιχειρήματα που επικαλούνται συχνότερα όσοι – καλοπροαίρετα ή μη – σπεύδουν να επικρίνουν τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο για την πρόθεση συμφωνίας με τον πρωθυπουργό.
Δείτε τις απαντήσεις κύκλων της Εκκλησίας:
Έχει κριθεί επανειλημμένα από το Συμβούλιο της Επικρατείας από το 1983 και εξής ότι οι ιερείς δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι ή υπάλληλοι κρατικών Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου.
Είναι θρησκευτικοί λειτουργοί με εργοδότη όχι το Δημόσιο, αλλά τις Μητροπόλεις τους, που είναι εκκλησιαστικά ΝΠΔΔ ανεξάρτητα σε σχέση με το Δημόσιο.
Δεν πρέπει εμείς να ξεχνάμε ότι το PSI –η μεγαλύτερη αναδιάρθρωση κρατικού χρέους παγκοσμίως– απέβλεπε στη μείωση του ελληνικού δημοσίου χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ από το 176.5 % που κατέγραψε στα τέλη 2011,1 στο 120% στα τέλη του 2020!
Προς χάριν των τραπεζών
Αυτός ήταν «ο ζωτικός ρόλος» του αποκληθέντος με την εξωτική ονομασία, PSI: «Συμμετοχή του Ιδιωτικού Τομέα» και διατυπώθηκε από τις ευρωπαϊκές αρχές με το ΔΝΤ ως εξής: «για την επίτευξη του στόχου προσκαλούμε την Ελλάδα, τους ιδιώτες, και όλα τα συμβαλλόμενα μέλη να προσκομίσουν μια εθελοντική ανταλλαγή ομολογιών με ένα κούρεμα 50% της ονομαστικής αξίας του ελληνικού χρέους που κατέχουν. Υπό την προϋπόθεση ότι η εξέλιξη του PSI είναι επιτυχής, τα κράτη – μέλη της Ευρωζώνης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ θα χορηγήσουν δάνειο στην Ελλάδα ύψους 130 διςευρώ για τη χρηματοδότηση των αναγκών της και την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών».2
Από τις αρχές του έτους περίπου δύο χιλιάδες άτομα έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να βρουν μια δουλειά και να ζήσουν τίμια, σύμφωνα με την ηθική της αστικής κοινωνίας. Έκαναν τα πάντα για να μπουν στην επίσημη αγορά εργασίας, να ακολουθήσουν τους νόμους της και να αποφύγουν την παράνομη, που σίγουρα θα τους έδινε δουλειά. Αυτή η παράλληλη αγορά εργασίας δεν γνωρίζει ανεργία και δίνει όλες τις δυνατότητες για αυτοαπασχόληση.
Είναι η μόνη αγορά εργασίας που δεν γνωρίζει κρίση. Χρόνο με τον χρόνο οι δουλειές πάνε καλύτερα. Μιλάμε για κείνα τα επαγγέλματα που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του Ποινικού Κώδικα. Όλα τα εγκλήματα -εκτός από αυτά που χαρακτηρίζονται εγκλήματα τιμής ή βεντέτες- είναι εμπορικές πράξεις με αντικειμενικό σκοπό το κέρδος, που δεν καλύπτονται νομικά. Εντούτοις, ο στόχος είναι «ηθικός», σύμφωνα με το κυρίαρχο παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο, αυτό του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου, αρπακτικού καπιταλισμού.
