Ο συνδικαλισμός της καλτσοδέτας
Της Nίνας Γεωργιάδου*
Για να μην αναρωτιέται κανείς αν ο τίτλος αποτελεί άστοχο ευφυολόγημα, να δώσουμε από την αρχή την ιστορική και γλωσσολογική του ερμηνεία.
Στη δεκαετία του ’80 και στις μεγάλες απεργίες των ναυτεργατών και λεμενεργατών του Λίβερπουλ, εμφανίστηκαν αρκετοί εργατοπατέρες, «συνδικαλιστές» κομψών αναδιπλώσεων ή άκομψων συναλλαγών, που επεχείρησαν με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι αυτή την παγκοσμίως γνωστή και δοκιμασμένη μέθοδο να αποδυναμώσουν, να «συνετίσουν» και εν τέλει να εκφυλίσουν ένα απεργιακό κίνημα πολλών μηνών, που αφορούσε κυριολεκτικά στην επιβίωση χιλιάδων ανθρώπων. Aνάμεσα σ’ αυτό το κονκλάβιο των κατ’ ευφημισμό συνδικαλιστών κι ένα πρωτοπαλλήκαρο, ονόματι Garter (garter=καλτσοδέτα) που κατά δυστυχή σύμπτωση, ταύτισε την ελαστικότητα του ονόματός του με την ελαστική συνείδηση, κληροδοτώντας μας ένα συνδικαλιστικό νεολογισμό.
Aπό τότε, όσοι μασκαρεύονται συνδικαλιστές, φορώντας την εσθήτα του εργατοπατέρα πάνω από το κουστούμι του εκκολαπτόμενου πολιτικάντη και του κομματικού φερέφωνου, ταξινομούνται δικαιωματικά στη Συνομοταξία των συνδικαλιστών της καλτσοδέτας.