Πως καταλαβαινουμε, πως καταλαβαινουμε.
Ή, πως καταλαβαινουμε οτι καταλαβαινουμε.
(ΕΙΡΗΣΘΩ ΕΝ ΠΑΡΟΔΩ: σκοπος, η κατοχη εργαλειου που θα δρομολογει αλλαγη χωρις διαμαχες, μπας και δουμε ασπρη μερα)
Του TheoTheoreio
Αυτο ειναι το πρωτο μου πολυ-λογο αρθρο.
Μεχρι τωρα, στα δυο προηγουμενα αρθρα μου, προσελαβα δεδομενα και αφου εκανα τις πραξεις επεξεργασιας συμφωνα με τις απαιτησεις του χρηστη (εμου), παρουσιασα τις πληροφοριες (τα αποτελεσματα). Αλλα χωρις την παρεμβαση εμου του χρηστη. Δηλ. εκανα τη δουλια που κανει ενας ηλεκτρονικος υπολογιστης.
Τωρα ειναι η πρωτη φορα που εδω θα παρουσιασω πληροφοριες, δηλ. και παλι τα αποτελεσματα τών πραξεων επεξεργασιας, αλλα με τη παρεμβαση εμου του χρηστη.
Αρα πρεπει να γνωρισετε και εμενα.
Οχι σαν προσωπο, ουτε σαν προσωπικοτητα. Αλλα σαν προσωποποιηση.
Δεν χρειαζεστε να ξερετε ποιος ειμαι, ουτε ποιος με εμαθε και το πως. Χρειαζεται να ξερετε το εργαλειο προσεγγισης μου και το τροπο χρησης του. Το εργαλειο και τη μεθοδο.
Προφανως δεν χρειαζεταται να με αποδεχτειτε, προς Θεου, οχι. Απλως με αυτο το τροπο διατεινομαι να σας ενημερωσω ωστε να μειωσω τη τριβη που θα επιφερουν τα γραφομενα μου (και κατα συνεπεια τις επιθεσεις εναντιον μου) αφου θα χτυπησουν τα κειμενα, οχι μονο τα κακως κειμενα, αλλα ολα τα κειμενα. Το καθεστως· οπως το λεω ειρωνικα, το ‘‘συστηματοποιημενο συστημα''.
Ολοι μας λεμε, σε οτι και να ανεφερθουμε, οτι ‘‘θελει αλλαγη ριζικη, να γινει απο την αρχη''. Αυτο λενε ολοι ειτε προκειται για την πολιτικη, ειτε για την οικονομια, ειτε για το τροπο που οι ανθρωποι σκεφτονται και δρουν, ειτε για την δομηση, ειτε για εργασιακο περιβαλλον, για ολα. Αλλα το λενε, μα κανενας δεν ξερει ουτε το πως να το κανει, ουτε το πως να το αρχισει. Εγω διατεινομαι, οτι μετα απο 30 χρονια ερευνας και προσπαθειων, εχω τη μεθοδο και το εργαλειο. Και φυσικα αυτο ειναι μεγαλη κουβεντα και δημιουργει πολυ γελιο. Και γελαω και εγω ο ιδιος. Αλλα υπομονη! Γιατι μεθοδος και εργαλειο δεν θα δοθουν ουτε θα γινουν αντιληπτα σε ενα αρθρο ή σε ενα μηνα. Ομως υπαρχουν και θα δοθουν.
Μην ανησυχειτε!
Απλως υπομονη, γιατι κατι να τα παρουσιασω, κατι να τα εξηγησω, κατι να δωσω παραδειγματα, κατι να εμφανισω κρυφες πτυχες, κατι να αντιμετωπισω το πολεμο και την ειρωνια, να πως τα γραφομενα θα γινουν μακροσκελη, μεγαλα και πιθανον να αντιμετωπισθουν με ανυπομονησια. Και καλα αυτο δεν πειραζει. Αυτο που θα πειραζε ειναι αν καποιος, λογω μακροσκελειας, χασει το νοημα μεταξυ τού που αρχισαμε και τού που βρισκομαστε τωρα. Αστειο, αλλα πιθανο.
Εργαλειο και μεθοδος λοιπον. Το εργαλειο μου λεγεται, καταλαβημα.
Ενα λεπτο! Επιτρεψτε μου που γινομαι γλωσσοπλαστης, αλλα δεν γινοτανε αλλιως.
Και δεν γινοτανε αλλιως γιατι η πραξη που κανω ειναι ‘‘να καταλαβω'', αλλα πως να ονομασω το αποτελεσμα μιας τετιας πραξης; Αν δεν το ονομασω ‘‘καταλαβημα'', πως αλλιως να το ονομασω οταν εχω τελειωσει την προσπαθεια μου και ‘‘εχω καταλαβει'';
Ή θα το ονομασω Αντιληψη, ή θα το ονομασω Κατανοηση, ή θα το ονομασω Καταληψη. Δεν υπαρχει αλλος ορος να περιγραψει το αποτελεσμα μιας προσπαθειας ‘‘να καταλαβω''.
(να πως τα γραφομενα γινονται μακροσκελη· αρχιζουμε).
Να το ονομασω Αντιληψη;
Η προσπαθεια τού ‘‘να καταλαβω'' δεν επιφερει αντιληψη. Η προσπαθεια τού να αντιληφθω επιφερει Αντιληψη. Ασε που αν προχωρησουμε λιγο, οχι παρα πολυ, ονομαζεται Αντι-ληψη, γιατι μαλλον ειναι σιγουρο οτι δεν λαμβανουμε την καθ'αυτο πραγματικη Ληψη αλλα μαλλον κατι αλλο σε αντικατασταση της Ληψης, την αντι-Ληψη.
Δηλ. οταν αντιλαμβανομαι εχω καταφερει αντι της καθ'αυτο Ληψης κατι αλλο, τον αντι-καταστατη τής Ληψης, το εναντι τής Ληψης, την Αντι-ληψη. Και φαινεται καποιος ηξερε οταν ονοματιζε τα πραγματα ετσι, γιατι ο ορος αντιληψη δεν αναφερεται καν στο αν καταλαβα κατι. Αναφερεται στη προσληψη εντυπωσεων απο αυτο το κατι. Και τι υπονοει αυτος ο ορος; Υπονοει το που γινεται αυτη η Ληψη εντυπωσεων!
Οταν παρατηρεις τη καρεκλα μπροστα στα ματια σου, που βλεπεις την καρεκλα; Μπροστα σου στο ενα μετρο ή μεσα στον εγκεφαλο σου; Αν βλεπεις τη καρεκλα στο ενα μετρο, δεν υπαρχει εγκεφαλος εκει να επεξεργαστει δεδομενα. Αν βλεπεις τη καρεκλα στον εγκεφαλο σου τοτε δεν την βλεπεις εκει που ειναι και αρα προσλαμβανεις Αντι-Ληψη, δηλ. κατι μεσα στον εγκεφαλο σου, οχι εκει οπου πραγματικα βρισκεται η καρεκλα.
Αρα ποτε δεν βλεπουμε τα πραγματα εκει που ειναι, οπως ειναι. Αλλα βλεπουμε τις προσλαμβανομενες παραστασεις τους μεσα μας. Παρ'ολο που κανενας μας δεν αμφισβητει οτι βλεπουμε την πραγματικοτητα και παρ'ολο που ειμαστε σιγουροι οτι ολοι βλεπουμε το ιδιο πραγμα, ας κρατησουμε προς το παρον τουτο το συμερασμα, οτι δεν βλεπουμε τα πραγματα εκει που ειναι, αλλα μεταφερονται μεσα μας.
Αυτο παει μακρυα. Το αφηνω εδω, αλλα με την παρατηρηση για τωρα οτι αντιλαμβανομαστε οχι τη πραγματικη Ληψη τού αντικειμενου εκει που βρισκεται, αλλα τη παρασταση του μεσα στον εγκεφαλο μας και γι'αυτο μιλαμε περι αντι-ληψης. Και οτι κατα-λαμβανω δεν ειναι ιδιο με το αντι-λαμβανω, αρα οταν καταλαβαινω δεν επιτυγχανω Αντιληψη.
Αρα, πως να το ονομασω; Να το ονομασω Καταληψη;
Για να δουμε. Οταν εχεις καταλαβει κατι, το εχεις καταλαβει. Αρα, ναι, το αποτελεσμα ειναι η Καταληψη, αυτο ειναι γεγονος. Καταληψη, Κατοχη. Το κατεχεις! Λεμε, ‘‘αυτος κατεχει το αντικειμενο του''.
Οταν εχεις καταλαβει κατι ‘‘εισαι απο πανω του''. Και το εχεις καταλαβει, και το κατεχεις. Και ειναι γεγονος οτι η σημασια ειναι καλη και ειναι η ιδια οπως οταν εχεις καταλαβει μια περιοχη, ενα υψωμα μετα απο μαχη, ενα καστρο.
Ειναι επισης γεγονος, οταν προσπαθεις να καταλαβεις κατι, δινεις αγωνα. Και οταν εχεις τελειωσει, εχεις δωσει τον αγωνα και εχεις νικησει. Το εχεις καταλαβει.
Αλλα … αλλα, στις ημερες μας απαγορευεται να μιλαμε ετσι, ενεργητικα. Επιτρεπεται να μιλαμε παθητικα. Δηλ. αντι να πουμε ‘‘οργανωσα το παρτυ υπεροχα και τους ευχαριστησα ολους'', λεμε ‘‘εγινε ενα παρτυ υπεροχο και περασαμε ολοι καλα''. Γιατι; Διοτι, εχουμε αποφασισει πως ‘‘αποδεκτο θα ειναι μονο οτι κανει τους αλλους να νιωθουν ευχαριστα ανεξαρτητως κοστους''. Πως να ονομασω Καταληψη τήν νοητικη προσπαθεια τού ‘‘να καταλαβω'' κατι, οταν ο κοινος νους θα χαμογελασει ειρωνικα σε μια τετια χρηση ορου, αφου η Καταληψη δεν εχει συνδεθει με νοητικη προσπαθεια αλλα με αγωνα μεταξυ δυο, με πολιτικη διαμαχη μεταξυ δυο, με αντιπαραθεση μεταξυ δυο, με βια και τελικα με υπεροχη ενος εναντι αλλου (μεταξυ τών δυο);
Ειδικα το τελευταιο, το οτι η Καταληψη εχει συνδεθει με υπεροχη ενος εναντι αλλου, αφηνει μια γευση υπεροψιας και αλαζονειας. Αν δηλ. πω οτι, ‘‘προσπαθω να καταλαβω τι γινεται με το ταδε προβλημα μαθηματικων και τελικα πετυχα τη καταληψη του θεματος'' αμεσως κατι ξενιζει γιατι τονιζεται οτι ΕΓω εκανα μια προσπαθεια, οτι Εγω τα καταφερα, και τελικα ΕΓω κατελαβα το θεμα. Και μεταξυ τών δυο, εμενα και του προβληματος, υπερισχυσα εγω.
Εν τω μεταξυ, ετσι γινεται στη πραγματικοτητα (εγω, εσυ κανεις κατι), αλλα δεν το ομολογουμε, παιζουμε το παιγνιδι της Μειλιχιοτητας και Συμπλευσης με αλλους, με αποτελεσμα αν αυτο (η Καταληψη) λεχθει ετσι, δημιουργει την εντυπωση τού υπεροπτη και αλαζονα.
Αρα αν, για το αποτελεσμα της πραξης ‘‘του να καταλαβω'', χρησιμοποιησω τη λεξη Καταληψη η συνδεση με τις εννοιες (που προειπα) αντιπαραθεση, βια, υπεροχη, υπεροψια ειναι αναποφευκτη και αρα η εντυπωση τελικα ειναι οχι ευχαριστη. Αυτες οι εννοιες δεν ειναι ‘‘ευχαριστες'' και τελος παντων εγειρουν ερωτηματα οπως ‘‘και ποιος εισαι εσυ;''
Αν δηλ. πω οτι, ‘‘προσπαθω να καταλαβω τι γινεται με το ταδε προβλημα στην επιχειρηση μου και τελικα πετυχα τη καταληψη του θεματος'', οποιος μ'ακουει θα σκεφτει, εστω σιωπηρα, ‘‘καλα αυτος ειναι τρελος, τι νομιζει οτι πολεμαει; ακου εκει, πετυχε τη καταληψη τού θεματος!''
Παρενθεση. (να πως τα γραφομενα γινονται μακροσκελη· συνεχιζουμε).
Λιγα λογια για το γιατι αναφερομαι στο ‘‘αποδεκτο ειναι μονο οτι κανει τους αλλους να νιωθουν ευχαριστα ανεξαρτητως κοστους'',
Ή τι εννοω με το επονομαζομενο ‘‘παιγνιδι της Μειλιχιοτητας και Συμπλευσης''.
Στις μερες μας εχουμε αποδυθει σε μια προσπαθεια,
1. ανασκευης των πραγματων,
2. σωφρονισμου στην ανασκευη αυτη και
3. διορθωσης μεσω του σωφρονισμου αυτου.
Ονομαζεται, αυτη η προσπαθεια (ανασκευης-σωφρονισμου-διορθωσης), ‘‘Πολιτικη Αναπροσαρμογη'', η γνωστη "political correction", και εχει σαν κυριο κριτηριο πραξης την προσπαθεια να μην δυσαρεστουμε αλλους.
Η απαρχη, οι ριζες, αυτης της προσπαθειας (ανασκευης-σωφρονισμου-διορθωσης) ειναι στη διαμαχη μεταξυ Ατομικοτητας και Κοινωνικοτητας. Αυτη η διαμαχη εχει πολλες επεκτασεις και επιδρασεις, και ειναι πισω σχεδον απο ολα τα θεματα, ακομα και πνευματικα.
Παει πολυ μακρυα μπροστα και επισης πολυ μακρυα πισω, ειναι ενα πολυ ομορφο θεμα και ετοιμαζω ενα αρθρο αλλα εδω θα χρησιμοποιησω λιγα λογια για μονο μια πλευρα, για να γινει καπως κατανοητο, την Οικονομικη και μια πολυ μικρη αναφορα στη Θρησκευτικη.
Οικονομικη: Αν ενθαρρυνεις την Ατομικοτητα τοτε κανεις ισχυρο το ατομο, αρα γινομαι οσο πιο ισχυρος και ανεξαρτητος ειναι εφικτο, αρα στηνω τη ζωη μου μονος μου και δεν χρειαζομαι εσενα, αρα γινομαι εγω μια ανεξαρτητη αγοραστικη μοναδα και γινεσαι εσυ (ακομα και αν εισαι η γυναικα μου ή το παιδι μου) μια αλλη αγοραστικη μοναδα, και ετσι εχω εγω το δικο μου αμαξι και εσυ το δικο σου, και το παιδι θα παρει δανειο να σπουδασει και θα το πληρωσει πισω οταν αρχιζει να δουλευει κλπ, κλπ, κλπ, και ετσι διαιωνιζεται η ελευθερη επιλογη τού καθε ατομου, αρα αυξανονται οι αγοραστικες μοναδες-ατομα (πχ αντι ενα αμαξι στην οικογενεια υπαρχουν τρια ή αντι μιας τηλεορασης υπαρχουν δυο κλπ), αρα αναπτυσσεται η αγορα αφου περισσοτερα ατομα αγοραζουν, δημιουργειται προσωπικο κερδος, και φυσικα επικρατει ο καπιταλισμος.
Αλλα αν ενθαρρυνεις την Κοινωνικοτητα τοτε κανεις ισχυρη την κοινοτητα, αρα δεν γινομαι ισχυρος εγω αλλα η Κοινοτητα, δεν στηνω τη ζωη με βαση τα δικα μου κριτηρια αλλα τής Κοινοτητας, με την εργασια μου δεν δημιουργω τον δικο μου πλουτο αλλα δημιουργω τον πλουτο τής κοινοτητας, ο πλουτος που δημιουργω δεν μου ανηκει αποκλειστικα αλλα ουσιαστικα ανηκει στην Κοινοτητα, τον παιρνει λοιπον η κοινοτητα η οποια θα τον ανακατανειμει και διανειμει σε ολους (εδω μπαινει η κυβερνηση και η φορολογια) ωστε ολοι να περνανε καλα και ομορφα, μπορει να εχω το δικο μου αμαξι αλλα πιθανον εσυ δεν εχεις το δικο σου και βρισκουμε τον εφικτοτερο τροπο να εξυπηρετουμαστε, τη μορφωση τού παιδιου θα την πληρωσει ειτε η οικογενεια (μια μορφη κοινοτητας, υπαρχουν πολλα επιπεδα κοινοτητας) ειτε η πολιτεια (η μεγαλυτερη κοινοτητα) και δεν θα βασιστει το παιδι στα δικα του ποδια κλπ, κλπ, κλπ, και ετσι ενθαρρυνονται τα κεντρα αποφασεων (τελικα η κυβερνηση) και οχι η ατομικη επιλογη, αρα ανταμοιβομαι με αποδοση πισω μιας αμοιβης και οχι με αγοραστικη δυναμη, αρα αναπτυσσεται η κατευθυνομενη οικονομια και οχι η αγορα, αρα δεν δημιουργειται προσωπικο κερδος αλλα οι κυκλοι διακινησης, και φυσικα επικρατει ο σοσιαλισμος.
Σε γενικες γραμμες (θα τα πουμε λεπτομερως αργοτερα) αυτη ειναι μια γρηγορη και προχειρη ματια της Οικονομικης μονο σκιαγραφησης του αεναου πολεμου μεταξυ Ατομικοτητας και Κοινωνικοτητας.
Η Ατομικοτητα λεει, ‘‘εγω εργαστηκα, κοπιασα, ιδρωσα και δικαιουμαι το καρπο του κοπου μου''.
Η Κοινωνικοτητα λεει, ‘‘δεν θα'κανες τιποτα χωρις την υπαρξη των αλλων ανθρωπων, αρα οτι εκανες ανηκει στην Κοινοτητα''.
Γενικα, οι ανθρωποι, σημερα, επιθυμουν την Ατομικοτητα αλλα εξωτερικευουν την Κοινωνικοτητα. Προσωπικα επιθυμουν να ειναι ατομα με την δικη τους ανεξαρτησια, αλλα οταν ελθουν σε συναλλαγη με αλλους ανθρωπους, οταν το θεμα εξωτερικευεται περα απο προσωπικο επιπεδο τοτε οι ανθρωποι ξεχνανε την προσωπικη επιθυμια και επιλεγουν να δρασουν με την Κοινωνικοτητα. Αλλο νιωθουν οι ιδιοι προσωπικα και αλλο εκφραζουν στους αλλους ανθρωπους. Αυτο δεν γινεται απο λογους υποκρισιας, αλλα μαλλον απο λογους ανωριμοτητας, με την εννοια δεν εχουμε ξεκαθαρισει ακομα το θεμα, λογω ηλικιας σαν ανθρωποτητα.
Δηλ. στο θεμα αυτο, σαν συνολο, σαν ανθρωποτητα, ειμαστε ακομα νεαροι.
Και η αποδειξη γι'αυτο ειναι οτι οι ανθρωποι δεν εχουν ξεκαθαρισει ακομα οτι αλλο επιθυμουν μεσα τους και αλλο κανουν εξω τους, δεν το ξερουν. Εδω ακριβως φαινεται η ανωριμοτητα και οτι αυτο το θεμα ειναι ακομα στην αρχη του, παρ'ολο που διαιωνιζεται για αιωνες και εχει δημιουργησει πολλα συστηματα και καθεστωτα. Απο εδω φαινεται οτι ειναι ακομα στα σπαργανα. Και αυτο ακριβως δειχνει οτι δεν ειναι υποκριτικο, δεν το κανουν σκοπιμα ενω ξερουν, αλλα αντιθετα το κανουν χωρις να ξερουν. Συρονται απο το ενα συναισθημα (την επιθυμια για προσωπικες επιδοσεις) στο αλλο (την επιθυμια για επιδοσεις και στον αλλον). Και οι δυο περιπτωσεις, η επιτυχια σαν Ατομικοτητα και η συμπαθεια σαν Κοινωνικοτητα, ειναι συναισθηματα που κινουνται στα σκοτεινα, προς το παρον, και αυτο αποδεικνυει την ανωριμοτητα.
Συνοψιζοντας, το γεγονος οτι δεν εχουμε αναγνωρισει ακομα αυτη τη διαδικασια να συμβαινει αλλα υποκινει τη ζωη μας στα σκοτεινα δειχνει οτι το θεμα ειναι ακομα στα σπαργανα και εχει πολυ δρομο να διανυσει. Και το γεγονος οτι τη μια στιγμη ζουμε και δρουμε υπο την επηρεια τού ενος συναισθηματος και την αλλη στιγμη υπο την επηρεια τού αλλου, οπως κανουν τα παιδια, δειχνει οτι ακομα ειμαστε σε σταδιο ανωριμοτητας.
Δυο γρηγορα σημεια ακομη. Το ενα ειναι οτι σημερα δεν εχει επικρατησει πουθενα κανενα συστημα απο τα δυο. Βρισκονται σε συνεχη επαφη, μιξη σε διαφορα ποσοστα Ατομικοτητας-Κοινωνικοτητας και παλη χωρις να επικρατει κανενα. Διοτι, εμεις οι ιδιοι, τη μια φορα δρουμε με το ενα, την αλλη με το αλλο, χωρις συγκεκριμενη τακτικη. Στα σκοτεινα. Τυχαια.
Το δυο ειναι οτι αυτη η συγχυση που συμβαινει μεσα μας, βγαινει και εξω. Ολη η συγχυση που βλεπουμε εξω μας, στη κοινωνια, στους θεσμους, στο συστημα διακυβερνησης, ολη αυτη η αναμπουμπουλα ειναι εκδηλωση της αναμπουμπουλας μεσα μας. Και δεν αισθανομαστε οτι εχουμε καμμια συγχυση μεσα μας γιατι νιωθουμε ενταξει με το αισθημα της Ατομικοτητας στο σπιτι μας, και νιωθουμε ενταξει με το αισθημα της Κοινωνικοτητας στο δρομο. Δεν νιωθουμε συγχυση ουτε καν βλεπουμε οτι πηδαμε απο το ενα στο αλλο, γιατι δρουμε στη καθε περιπτωση σε αλλο συστημα. Δρουμε σε δυο διαφορετικα συστηματα, σε δυο διαφορετικα περιβαλλοντα, οχι στο ιδιο.
Αν ειχαμε δυο διαφορετικα συναισθηματα στο ιδιο περιβαλλον, π.χ. μεσα στο σπιτι μας, τοτε θα το νιωθαμε και θα κοιταγαμε να λυσουμε το θεμα, οπως και κανουμε οταν ετσι συμβαινει. Θα μας ενοχλουσε. Αλλα τωρα ειναι αλλο το Μεσα αλλο το Εξω. Και νιωθουμε οτι ειναι ενταξει να εχουμε αλλο συναισθημα Μεσα (τη προσωπικη επιθυμια, το τι θελω εγω) και νιωθουμε οτι ειναι ενταξει αυτο να αλλαξει και να γινει αλλο συναισθημα οταν ειμαστε Εξω (τη συμπαθεια για τον αλλον).
Αν μπορουσαμε να δουμε τη ζωη μας σαν ενα συνολο, αν μπορουσαμε να δουμε το Μεσα και το Εξω κατω απο μια Σκεπη, σαν μια ενοτητα, σαν εναν Οικο (ο καθενας στη δικη του ζωη), σαν ενα περιβαλλον του καθενος, τοτε αυτα τα δυο συναισθηματα, συμπαθεια για μενα Μεσα και συμπαθεια για τον αλλον Εξω, θα ενοχλουσαν λογω αντιθεσης τους και θα επιλαμβανομαστε να λυσουμε το θεμα. Αλλα τωρα αλλο κινητρο εχουμε Μεσα, αλλο εχουμε Εξω και αυτο φαινεται λογικο αφου αλλαζουμε περιβαλλον.
Αρα προς το παρον, η συγχυση που ειναι μεσα στο καθενα απο μας, βγαινει και εξω.
Καποιος μπορει να αντιταξει οτι υπαρχουν και αλλες δυναμεις, πολιτικες, συμφεροντα και πολλα αλλα που παιζουν ρολο. Θα τα αναπτυξω σε επομενο αρθρο, αλλα σε γενικες γραμμες η απαντηση ειναι ναι, υπαρχουν και αλλες δυναμεις που παρεμβαινουν, αλλα ειμαστε περιπου ενημεροι για τις αλλες δυναμεις και παραγοντες, υπαρχουν δημοσιογραφοι που τις παρουσιαζουν και ενημερωνουν, τις παλευουμε με τις οργανωσεις, τις διαλεγουμε με τη ψηφο και τελικα, λιγο πολυ, γινεται αυτο που θελει ο κοσμος. Το προβλημα ειναι κυριως στο τι θελουμε εμεις, και μετα στους αλλους παραγοντες που παρεμβαινουν.
Η παλη μεταξυ Ατομικοτητας-Κοινωνικοτητας, αυτη ειναι η ριζα της προσπαθειας (ανασκευης-σωφρονισμου-διορθωσης).
(Ειπαμε για την ονομασια και τις ριζες, τωρα το αποτελεσμα).
Αποτελεσμα, αυτης της προσπαθειας (ανασκευης-σωφρονισμου-διορθωσης), δεν τολμαμε να πουμε ή να χρησιμοποιησουμε ορους καθαρους, αφου ο καθενας δουλευει στα σκοτεινα, οπως προεγραψα. Π.χ., λεω καθαρα στη γυναικα μου, ‘‘μην πας απο εκεινο το δρομο γιατι εχει Αφγανους'', αλλα οταν γραφω αυτο το αρθρο το αλλαζω και δεν γραφω καθαρα οτι οι Αφγανοι ειναι επικινδυνοι γιατι θα κατηγορηθω για πολλα και σαν εθνικιστης, αφου οι καϋμενοι δεν επιτιθενται γιατι ειναι εγκληματιες, αλλα επειδη πεινανε. Αλλο Μεσα, αλλο Εξω. Και δεν εχω προβλημα συνειδησης με αυτη τη μεταποιηση που κανω, γιατι το περναω στα γρηγορα και στα σκοτεινα και μαλιστα θεωρω οτι ειμαι και επιδεξιος μαγκακος να κανω ετσι, αφου ‘‘αλλο ειναι Μεσα στο σπιτι και αλλο Εξω απο το σπιτι'', λεμε.
Αρα εξω, δεν χρησιμοποιω καθαροτητα αφου η καθαροτητα ισοδυναμει με επιθεση και σοκαρει και δεν δημιουργει ‘‘ευχαριστα συναισθηματα''.
(Ειπαμε για την ονομασια, τις ριζες και το αποτελεσμα, τωρα το παραδειγμα).
Παραδειγμα:
Δεν μπορεις να πεις τους πολεμους σημερα Ισλαμικους, γιατι τοτε τους δινεις θρησκευτικο νοημα. Ομως οι αριθμοι λενε οτι σε ολους τούς πολεμους που συμβαινουν σημερα στην υδρογειο, το ενα απο τα δυο μαχομενα μερη ειναι Ισλαμιστες ή Μουσουλμανοι. Σε ολους τους πολεμους, σχεδον χωρις καμμια εξαιρεση! Απιστευτο! Αλλα δεν μπορεις να το πεις αυτο. Αν κανεις καθαρα τη δηλωση ‘‘οι πολεμοι εδω και δεκαετιες, απο το 1992 και μετα, ειναι Ισλαμικοι'' εισαι επιθετικος. Και επειδη εισαι επιθετικος θα δεχθεις επισης επιθεση.
Φυσικα ακομα χειροτερα, αν πεις τους πολεμους αυτους θρησκευτικους. Και ακομα χειροτερα αν τους προσδιορισεις θρησκευτικους και Ισλαμικους, δηλ. οτι ειναι πολεμοι μεταξυ Ισλαμ και Χριστιανων καθε ειδους.
Μεσα στο κλιμα, λοιπον, της ‘‘Πολιτικης Αναπροσαρμογης'' που αναφερω παραπανω, εχεις να διορθωσεις τη γλωσσα σου και, να πεις τους πολεμους αυτους Τ-Πολεμους, δηλ. Ταξικους, αφου ειναι επισης γεγονος οτι οι Ισλαμικοι λαοι ειναι ολοι φτωχοι (οι λαοι! οχι οι χωρες τους ουτε οι κυβερνησεις τους ολες).
Μπορεις επισης να τους πεις ΠΟΣ (Πολεμους Οικονομικων Συμφεροντων) αφου το αποτελεσμα που επιδιωκουν ολοι αυτοι οι πολεμοι ειναι επισης η επικρατηση ή μη επικρατηση του Δυτικου τροπου ζωης και το ανοιγμα νεων αγορων που, περισσοτερο ή λιγοτερο, εκφραζεται απο τον αμερικανικο προτυπο ή συστημα τετιας ζωης.
Μπορεις επισης να τους πεις ΠΕΠΕ (αυτο παει καλυτερα εχει συμμετρια και ειναι και αστειο, Πολεμους Ελεγχου Πορων Ενεργειας) αφου ολοι οι πολεμοι ειναι ειτε γυρω απο πηγες ενεργειας (πετρελαιο, ορυχεια, μεταλλεια κλπ) ειτε γυρω απο τη διακινηση τής ενεργειας (προσβαση στο νερο, οπως απεδειξα στο πρωτο μου αρθρο, 29/5/09, ‘‘Γιατι συμβαινουν πολεμοι'').
Οι οροι αυτοι, Ταξικοι Πολεμοι, Πολεμοι Οικονομικων Συμφεροντων, Πολεμοι Ελεγχου Πορων Ενεργειας, ειναι ‘‘ευχαριστοι'' στο ακουσμα, γιατι με αυτους τους ορους υπαρχει ο ‘‘κακομοιρης'' που υποφερει στη μια μερια γιατι του επιβαλλονται και του τα παιρνουν και ο ‘‘αρπαγας'' απο την αλλη που τα παιρνει, και ειναι ευχαριστο να βοηθησεις τον ‘‘κακομοιρη'' και ειναι επισης ευχαριστο να κυνηγησεις τον ‘‘αρπαγα''.
Και αφου, χρησιμποιωντας αυτες τις εκφρασεις, το θεμα απο μονο του δειχνει την ευχαριστη πλευρα, δεν χρειαζεται εμεις να ξεκαθαρισουμε τιποτα, τοτε η Ατομικοτητα αποσυρεται, ουφφ-ανακουφιση!
Αλλα αν χρησιμοποιησω τους ορους, Ισλαμικος ή θρησκευτικος, δεν ειναι ευχαριστοι γιατι αφου σε ενα τετιο πολεμο τα δυο μερη πολεμουν για τη πιστη, και αφου καμμια πιστη δεν ειναι πιο σωστη απο την αλλη (ειναι απλως η πιστη ‘‘μου'') δεν μπορει να διασαφηνιστει ποιος εχει δικιο.
Κανενας δεν εχει δικιο και θα επικρατησει ο ισχυροτερος. Εδω δεν δειχνει το θεμα απο μονο του ποιος εχει δικιο, η κατασταση ειναι υπο πιεση, το συναισθημα δεν ειναι ευχαριστο και το θεμα χρειαζεται την προσωπικη μου παρεμβαση να το ξεκαθαρισω και να παρω θεση. Αρα χρειαζεται η Ατομικοτητα. Αρα αν τα καταφερω να αλλαξω το μοντελο του θεματος και ΔΕΝ χρησιμοποιησω αυτη την αναλυση, παρ'ολο που οι αριθμοι το υποβαλουν, τοτε η Ατομικοτητα αποσυρεται, ουφφ-ανακουφιση!
Αρα, αντι να εκφαστουμε με το τι λενε τα γεγονοτα και οι αριθμοι δηλ. οτι οι πολεμοι ειναι Ισλαμικοι, θα επιδοθουμε σε μια ανασκευη του θεματος, θα σωφρονισουμε αλλους με διαφορα επιχειρηματα και μεθοδους να το αποδεχθουν, και ετσι θα διορθωσουμε το συστημα, αντι να λεμε Ισλαμικοι πολεμοι θα λεμε ΠΕΠΕ.
Αυτα τα ολιγα για την Οικονομικη πλευρα του αεναου και μη ομολογημενου πολεμου μεταξυ Ατομικοτητας-Κοινωνικοτητας.
Θρησκευτικη: Συντομα και για να εχετε και μια αλλη γευση, ας αναφερθω στη θρησκευτικη πλευρα. Εδω, ο πολεμος μεταξυ Ατομικοτητας-Κοινωνικοτηατς εχει μια μεγαλη αποστομωτικη δικαιολογια. Την ταπεινοφροσυνη.
Σαν ταπεινοφροσυνη, που ειναι μια υπεροχη και δυσκολη αρετη, εχει επικρατησει η ανευ ορων εξαφανιση της Ατομικοτητας με την παραδοση και απορροφηση του προσωπου στο ανωνυμο πληθος. Και εδω η μαχη ειναι μεταξυ Ατομικοτητας και Κοινωνικοτητας αλλα σε αυτο το χωρο εχουν ξεχασει οτι πρεπει να εχεις ενα Εγω πριν να αποδειξεις οτι το θυσιαζεις μεσω ταπεινοφροσυνης. Πρεπει να εχεις ενα Εγω πριν να χασεις ενα Εγω. Οχι να εχεις εξαφανιστει σαν ατομο και να λες οτι ετσι εφαρμοζεις ταπεινοφροσυνη.
Παρενθεση τελος.
Λογω λοιπον της διαμαχης Ατομικοτητας-Κοινωνικοτητας που γινεται στα σκοτεινα, εχει επικρατησει χωρις να ξερει κανεις ποτε και γιατι, να ακολουθουμε το ευχαριστο και να απορριπτουμε (προσεξτε) οχι το δυσαρεστο, απλα να απορριπτουμε το μη ευχαριστο.
Να γιατι δεν μπορω να πω οτι το εργαλειο μου ειναι η Καταληψη, οταν καταλαβαινω κατι. Αλλα ποιος μπορει να το αρνηθει, οτι οταν πηδαει απο τη χαρα του που καταλαβε κατι, ακριβως εχει καταλαβει κατι, δηλ. εχει γινει μια Καταληψη και Κατοχη; Κανενας!
Το ιδιο συμβαινει στη περιπτωση οχι μονο νοητικων προσπαθειων, αλλα και φυσικων ή συναισθηματικων προσπαθειων.
Παραδειγμα φυσικης προσπαθειας ειναι το κολυμπι. Την ωρα που καταλαβες πως να σταθεις στο νερο χωρις προσπαθεια και χωρις να βυθιζεσαι, νιωθεις αλλος ανθρωπος, νιωθεις ακριβως και οτι καταλαβες και οτι το κατεχεις.
Παραδειγμα συναισθηματικης προσπαθειας ειναι π.χ. με μια καταπιεση που εμφανιζεται λογω αγνωστου περιβαλλοντος, ας πουμε στο στρατο, ή οταν νιωθεις καταθλιψη μετα απο αποτυχια. Την ωρα που καταλαβες πως να σταθεις στο νεο περιβαλλον ή απεναντι στο καταστροφικο αισθημα μιας αποτυχιας, την ωρα που καταφερες να ανοιξεις τη προσοχη σου προς τα εξω και να ξανανασανεις και να νιωσεις οτι εχεις καινουργιες δυναμεις να τα βγαλεις περα, νιωθεις αλλος ανθρωπος, νιωθεις ακριβως και οτι καταλαβες και οτι τωρα κατεχεις και εισαι πιο ωριμος.
Και ομως ακομα και τοτε, δεν μπορεις να ονομασεις το καρπο του ‘‘καταλαβες'', Καταληψη· Κατοχη. Ουτε εγω. Απαγορευεται.
Αρα, πως να το ονομασω; Να το ονομασω Κατανοηση;
Ονομαζοντας Κατανοηση, το αποτελεσμα του ‘‘καταλαβαινω'' ειναι μεν πολυ κοντα στο τι εχει συμβει, αλλα εχει επικρατησει η λεξη αυτη να αφορα τριτους. Ποτε δεν λες ‘‘κατανοω'' κατι που αφορα εσενα, αλλα παντα ‘‘κατανοεις'' κατι που αφορα εναν αλλον.
Ποτε δεν θα πεις, ‘‘κατανοω το μαθημα μου'', αλλα θα πεις, ‘‘καταλαβαινω το μαθημα μου''. Ποτε δεν θα πεις, ‘‘κατανοησα πως να οδηγω'', αλλα θα πεις, ‘‘καταλαβα πως να οδηγω, το'πιασα''. Προσωπικα επιτευγματα ειναι καταληψεις και λες ‘‘καταλαβα'', αλλα οταν καταλαβαινεις καποιου αλλου την υποθεση λες ‘‘κατανοω''.
Κατανοηση εχει την χροια τού ‘‘εχω καταλαβει, αλλα δεν ειμαι πανω απο το θεμα, δεν το χειριζομαι εγω''. Γιατι; Διοτι ειναι αλλουνου υποθεση.
Γι'αυτο εχει επικρατησει η λεξη Κατανοηση να εχει συναισθηματικη χροια, τετια και τοσο δυνατη, που τελικα την χρησιμοποιουμε οταν συμπασχουμε, αλλα δεν κατεχουμε· οταν αυτο που προσπαθουμε να καταλαβουμε ειναι θεμα αλλου, ξενου, και ναι μεν το ‘‘καταλαβαινουμε'' αλλα δεν το χειριζομαστε γιατι δεν ειναι δικο μας και ετσι δεν το κατεχουμε.
Να λοιπον ακομα μια αποδειξη, οτι οταν λες ‘‘καταλαβαινω'', εννοεις καταληψη, κατοχη, κοντρολαρισμα, χειρισμο, πραξη με το τι καταλαβες.
‘‘Κατανοω το προβλημα σου'', ‘‘κατανοω το τροπο της αντιδρασης σου'' ειναι εκφρασεις που δειχνουν ακριβως οτι συμπασχουμε και κειμεθα συμπαθητικα στο συναισθηματικο υποβαθρο ενος θεματος, οχι ομως οτι απαραιτητα μπορουμε να κανουμε κατι γι'αυτο, ακριβως επειδη δεν το κατεχουμε, και δεν εχουμε ‘‘επιτυχει καταληψη του''.
Απο την αναποδη τωρα, αυτος ο ορος δεν χρησιμοποιειται για θεματα που δεν περικλειουν συναισθηματικη χροια. Για παραδειγμα, ενα καθηγητης που επιλυει ενα προβλημα μαθηματικων (το οποιο δεν περικλειει συνασθηματικο προβληματισμο) δεν θα σε ερωτησει ποτε, ‘‘κατανοεις τι λεω;'' αλλα θα σου πει ‘‘καταλαβαινεις τι λεω;''
Και η απαντηση που θα δωσεις δεν μπορει ποτε να ειναι, ‘‘μαλιστα, Κε καθηγητα, κατανοω'' αλλα η απαντηση θα ειναι παντα ‘‘μαλιστα, Κε Καθηγητα, καταλαβαινω''.
Μπορει να απαντησεις, ‘‘κατανοω απολυτως το σκοπο αυτης της παρουσιασης'', αλλα δεν μπορεις να απαντησεις, ‘‘κατανοω τη λυση που παρουσιαζετε, Κε καθηγητα''. Εκει η απαντηση ειναι ‘‘καταλαβαινω τη λυση, Κε καθηγητα''.
Αρα, οταν λες κατανοω, και επειδη ακριβως αναφερεται σε θεμα καποιου αλλου, υπονοεις οτι επιασες το θεμα μερικως· ακριβως επειδη ειναι αλλουνου ευθυνη. Χρησιμοποιωντας τον ορο ‘‘κατανοηση'' και ‘‘κατανοω'', σχεδον παντα εννουμε οτι εχουμε καταλαβει μονο ενα μερος του θεματος.
Δηλ. στο παραπανω παραδειγμα, οταν απαντας στον καθηγητη ‘‘κατανοω απολυτως το σκοπο αυτης της παρουσιασης'', εννοεις οτι καταλαβαινεις μονο αυτο (το σκοπο) και υπονοεις ενα ‘‘αλλα''. Εστω και σιωπηρα υπονοεις οτι εχεις μεν κατανοησει το σκοπο αλλα οχι ολο το θεμα. Οτι περιμενεις να ακουσεις και τα υπολοιπα.
Ακομα και οταν δεν εκφραζεται αυτο το ‘‘αλλα'', οταν π.χ. λεμε ‘'κατανοουμε απολυτως τις αποφασεις του λαου των Παλιστινιων στο θεμα αυτο και συμπαραστεκομεθα'', ναι μεν σημαινει οτι η δηλωση αυτη τελειωνει εδω, ναι μεν σημαινει μεν οτι δεν υπαρχει κανενα ‘‘αλλα'', ναι μεν σημαινει οτι κειμεθα ευμενως επι του συγκεκριμενου, αλλα επισης σημαινει οτι μιλας μονο γι'αυτο το μερος του και οτι το θεμα ειναι μεγαλυτερο· και ειναι αυτοι που εχουν να επιτελεσουν και αλλες πραξεις ενω εμεις δεν μπορουμε να επιτελεσουμε καμμια αλλη πραξη παρα αυτη τη μερικη, τη συμπαρασταση.
Κατανοω, λοιπον, σημαινει οτι παιρνω θεση αλλα δεν κανω πραξη·
αντιθετως, Καταλαβαινω, σημαινει οτι μπορω να παρω και θεση και πραξη.
Οταν Κατανοω, το θεμα βρισκεται κατα-νου·
οταν Καταλαβαινω, το θεμα βρισκεται σε κατα-ληψη.
Δεν θα πεις ποτε, ‘‘εχω κατανοησει πως να οδηγω'' αλλα θα πεις, ‘‘εχω καταλαβει πως να οδηγω'' και απο τη στιγμη που το λες μπορεις να το κανεις και πραξη.
Μπορεις ομως να πεις, ‘‘κατανοω τη δυσκολια τού αλλου να οδηγησει επειδη εχει παρει με στραβο ματι το …'' αλλα αυτο δεν εχει να κανει με πραξη δικη σου.
Επισης μπορει να ρωτησεις το φιλο σου, ‘‘κατανοω το προβλημα με το γυιο σου, δεν μπορεις να κανεις κατι;'' και εννοεις απλως κατανοεις, δεν σημαινει οτι εσυ θα κανεις κατι.
Αλλα αν ρωτησεις, ‘‘καταλαβαινω το προβλημα με το γυιο σου, θες να βοηθησω; Μπορω να μιλησω στον ταδε γι'αυτο'' σημαινει οτι μπορεις να κανεις ενεργειες, πραξη.
Και παλι λοιπον, εκει που μπορεις να χρησιμοποιησεις και τους δυο ορους, θα χρησιμοποιησεις το ‘‘καταλαβαινω'' μονο οταν εισαι ‘‘απο πανω απο το θεμα'' και το ελεγχεις και μπορεις να κανεις πραξη.
Εδω τελειωνω τη πρωτη ενοτητα. Σκοπος μου να ονοματισω το αποτελεσμα του ‘‘καταλαβα'' κατι, γιατι μεχρι τωρα δεν υπηρχε κανενα ονομα που να αποδιδει το τι συμβαινει οταν καταλαβαινω.
Που επειδη λαβαινω = λαμβανω, μπορεις να το πεις καταλαβαινω = καταλαμβανω.
Μεχρι να τελειωσω, οι ενοτητες ειναι:
ΕΝΟΤΗΤΕΣ
Α. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΣΤΟ ΟΤΙ ‘‘ΚΑΤΑΛΑΒΑ''.
Β. ΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Γ. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ, ΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ.
Αρα θα ακολουθησει η ενοτητα, ‘‘Πως Καταλαβαινω την Αληθεια;''
UP DATE 18-06-201: Άλλα άρθρα του συγγραφέα στην Αποικία:
http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=149
http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=166
http://tomtb.com/modules/smartsection/item.php?itemid=249
