Για την Οσ. Μαρία Σκομπτσόβα

Η Χριστιανοσοσιαλίστρια Οσία Μαρία Σκομπτσόβα (1891-1945) για τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες…!!!

Του φιλαλήθη/philalethe00

 

Λαμβάνουμε το εκπληκτικά ενδιαφέρον παράθεμα από αξιολογότατο βιβλίο του Σεργκέι Χάκελ (Εκδ. Ακρίτας, Σεπτέμβριος 1998 – α’ έκδοση, σ. 154). Πρέπει να το αφιερώσουμε σε δύο συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων:

α) τους αστοχριστιανούς μας και “Χριστιανούς” του καναπέως και της κοινωνικής συντήρησης ή και αντίδρασης

β) τους μαρξιστές μας, και τους Aufklarers (=διαφωτιστές) σοσιαλδημοκράτες μας, δηλαδή τους οπαδούς της Κοινωνικής Δημοκρατίας της Υπαρκτής Αριστεράς.

Να σημειωθή, ότι θεωρούμε αμφότερους τους όρους (Αριστερά-Δεξιά) Δυτικότροπους, εφ’ω και το ότι δεν τους χρησιμοποιούμε προς αυτοπροσδιορισμόν, ενώ θα μπορούσαμε να το πράξουμε βεβαίως λόγω των Χριστιανικών προταγμάτων μας της κοινωνικής δικαιοσύνης, της εμβάθυνσης και εκπλάτυνσης (και αμεσοποίησης) της Δημοκρατίας, της (ριζικής) οικολογικής αισθητικής και πολιτικής μας αντίληψης (βλ. π.χ. το σχετικό πολύ πρόσφατο βιβλίο του Θεοφιλέστατου Επισκόπου Διοκλείας π. Καλλίστου Ware επί του θέματος της Χριστιανικής Οικολογίας)

Πράγματι, οι ορισμοί που εδόθησαν από μαρξιστές, κάτι που οφείλεται προφανώς και στους παραπάνω συντηρητικούς και αντιδραστικούς κοινωνικά αδελφούς ή “αδελφούς”, στην “θρησκεία” (αν διευρύνουμε καταχρηστικά τον ορισμό της-είναι γνωστό, ότι για εμάς τους Ορθοδόξους η θρησκεία είναι αρρώστια και η Ορθοδοξία η θεραπεία της) είναι όχι επιστημονικοί, αλλά δημαγωγικοί. Π.χ. θα αρκούσε να δούμε ορισμένους διάσπαρτους στα κείμενα του Λένιν-Ουλιάνωφ, τον οποίον πολλοί ως σήμερα(σε χώρες όπως η Ελλάδα, π.χ.) έχουν ως ένα μικρό θεό και του οποίου τα γραφτά θεωρήθηκαν πολύ συχνά ως…..  ιερά-απαραβίαστα δογματικά. Ιδιαίτερα αυτό αφορά το Κράτ ος-”Εκκλησία” της ιδιαίτερης αθεϊστικής σέκτας που ήταν στην ΕΣΣΔ όχι μόνο η κυρίαρχη, αλλά και η επιβαλλόμενη αμείλικτα και στο όνομα του Λαού (που μας θυμίζει και ένα γνωστό άσμα: “killing in the name of”) πανταχού ιδεολογία(“διαλεκτικός υλισμός”– και αυτός ο όρος δημαγωγικός-προπαγανδιστικός είναι και ανύπαρκτος στην Ιστορία της Φιλοσοφίας και μάλιστα της Υλιστικής).

Από την άλλη, ένα μέγα μέρος των αδελφών μας, τότε και τώρα, όπως διέγνωσε με αμείλικτη κατακριτική διάθεση και ο αρχέτυπος αναρχοχριστιανός θεωρητικός και λογοτέχνης Λέων Τολστόι, κατόρθωσε να …δικαιώση εν τινί μέτρω αυτούς τους ορισμούς. Εξ ου και ο λόγος για την “Αξία του Χριστιανισμού και την αναξιότητα των Χριστιανών”(Μπερντιάγεφ-την ίδια επισήμανσι είχε κάνη και ο Μαχάτμα Γκάντι).

 

[Μία αγία με 1 ολόκληρη ζωή "αντισυμβατικής αγιότητας" και ολοκαυτώματος για τον αδελφό σε κάθε επίπεδο…]

 

Λοιπόν, χωρίς να μακρηγορούμε άλλο και ίσως κατά τι ανερμάτιστα, ας παραθέσουμε το σχετικόν απόσπασμα της Οσίας(η “επίσημη” αναγνώριση της αγιότητάς έλαβε χώρα το 2004, 18 Ιανουαρίου από το Πατριαρχείο και την οικεία Σύνοδο), χωρίς περαιτέρω σχολιασμό:

“Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι κάθε Χριστιανός καλείται να προσφέρει κοινωνική εργασία[….] Καλείται να οργανώσει την προσωπική ζωή των εργαζομένων, να προσφέρει στους ηλικιωμένους, να χτίσει νοσοκομεία, να ενδιαφερθεί για τα παιδιά, να πολεμήσει την εκμετάλλευση, την αδικία, την ανάγκη και την ανομία[…]. Οι ασκητικοί κανόνες είναι απλοί από αυτήν την άποψη, δεν επιτρέπουν παρεκβάσεις[…] για μυστικιστικές πτήσεις, συχνά περιορίζονται σε απλούς καθημερινούς στόχους και ευθύνες. (1939, Pravoslavnoe Delo, σσ. 37-38)

 

Y.Γ. Το σημείωμα αυτό ας θεωρηθή και ως τμήμα ενός γενικότερου "αφιερώματος"  για τα 20 έτη  από της πτώσεως του ρωσικού μαρξιστικού κομμουνισμού που θα επακολουθήση…

Απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.