Α) Ο σοσιαλισμός μέσα από τα αγιωτικά κείμενα της Αγίας Γραφής και της πατερικής σοφίας

 

Βιογραφικό σημείωμα ευρίσκουμε εδώ, μαζύ με τις πολλές και ετερόκλητες “τιμητικές διακρίσεις” του συγγραφέως αδ.  Ν. Νικολάου. Ο ίδιος έχει υπάρξη συγγραφέας και άλλων ιδιαζούσης αξίας & θεματολογίας έργων, όπως κάποιου για τα λησμονημένα “ράσα του αντιστασιακού αγώνα του λαού μας”, όπου αναφέρεται στην Εθνική Αντίσταση και, ιδιαίτερα, στους συνεργαζόμενους με το ΕΑΜ ποιμένες, μοναχούς, μοναχές, ποιμενάρχες κτλ., ιδιαίτερα δε στην Εύβοια.

Όσον αφορά το ίδιο το έργο, ο συγγραφέας καταθέτει μία πληθώρα στοιχείων με ένα λόγο καταφανώς “καλλιεπή”, αλλά και ορθοεπή, αν και οπωσδήποτε όχι τυπικά δομημένου ή με την οικονομία λόγου τύπου Ludwig Wittgenstein.

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, πιο καταλεπτώς, ο συγγραφέας παραθέτει ένα θαυμάσιο αποθησαύρισμα λόγων των Πατέρων, αλλά και σημαινόντων Χριστιανών Θεολόγων,  και προσωπικοτήτων, όπως

α) ο “πρύτανις των θεολόγων”, Έλληνας, όντως δε και ιδιαιτέρως νεοπλατωνίζων Ωριγένης

β) ο Ευστάθιος Σεβαστείας, που παραινεί κατά το Σ. Ιερών κανόνων Ράλλη-Ποτλή μαζί με”αντάρτικη ομάδα” (κατά τον συγγραφέα) τους δούλους “καταλιμπάνειν τους δεσπότας” και να μην τους υπακούουν.

γ) ο φιλοπλατωνικός Κλήμης Αλεξανδρείας

δ) ο Πατέρας Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος/Ναζιανζηνός που μιλεί για την δουλεία ως μία εξοργιστική παρά φύση κατάσταση όπου οι άνθρωποι βάζουν πάνω από τον Θεό την εξουσία τους, ενώ η “δουλεία” είναι μόνο των αλόγων.

ε) ο Χρυσόστομος

ς) ο Μέγας Βασίλειος

και πολλοί άλλοι.

Ο Ν. Β. μιλά για τον εξελικτικό σοσιαλισμό και τους εξελικτικούς σοσιαλιστές ως το σωστό είδος εν αντιθέσει με τους δογματικούς μαρξιστές, που υπολείπονται σαφώς. Αναφέρεται, ακόμη, και στο σφυροδρέπανο σε μία εντυπωσιακή αναφορά, πως η προέλευσή του είναι παλαιοδιαθηκική (!).

 

Β)Χριστιανικός πολιτικός λόγος

 

Ένα βιβλίο του Αρχιμ. – Φυσικού  Ι. Κωστώφ το οποίο είχα την ευλογία να έχω τον χρόνο να μελετήσω ολόκληρο. Βασικά, πρόκειται για μία συναγωγή, συλλογή αποσπασμάτων εξαιρετικά ενδιαφερόντων από ποικίλους, Χριστιανούς συγγραφείς περί Ορθοδοξίας ή Χριστιανισμού και πολιτικής. Έμφαση στην έκταση έχουν οπωσδήποτε οι Ν. Ψαρουδάκης, ιδιαίτερα τούτος, αλλά και  ο χριστιανός “διακεκριμμένος” καθηγητής Νομικής  Αλ. Τσιριντάνης. Τα παρατιθέμενα κείμενα είναι ακόμη των Ευ. Θεοδώρου, Ν. Μπερντιάγεφ, Σ. Παπαθεμελή, π. Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου, γέροντα Παΐσιου, Αγίου Ν. Βελιμίροβιτς κπα.

Καλύπτουν, επίσης, ένα ευρύ φάσμα θεμάτων σχετικά με τις σχέσεις Ορθοδοξίας και Πολιτικής, αλλά και τις σχέσεις Ορθοδοξίας και πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών συστημάτων.

Τα αποσπάσματα που κατατίθενται είναι όντως “διαμάντια” και πολύ “πετυχημένα”, καταλήγουν δε στην υποστήριξι της καθόδου Χριστιανικής πολιτικής παράταξης και στην σαφέστατη δυνατότητα καθόδου στον πολιτικό στίβο Χριστιανών, κάτι με το οποίο συμφωνούμε ως απολύτως “αυτοδίκαιο” χριστιανικά, Πατερικά.

Προσωπικά μιλώντας, κάτι που θεώρησα άκρως διαφωτιστικό και αλίευμα εξαίρετο στο εν λόγω πόνημα(κυριολεκτικώς) είναι οι θέσεις του Ar. Toynbee και Ευ. Θεοδώρου για το εν λόγω θέμα. Ο πασίγνωστος διανοητής, συγγραφέας και ακ. διδάσκαλος Ιστορίας και ειδικότερα Ιστορίας του πολιτισμού A. Toynbee θεωρεί τον κομμουνισμό περίπου ως ένα φύλλο από την Αγία Γραφή που θαρρεί, ότι είναι ολόκληρη. Ο δε Θεοδώρου, ομ. καθηγητής της Θεολογικής, αναφέρει την οιονεί, κατά την γνώμη μας,  απαρχή της διάστασης μεταξύ προμαρξιστικού κομμουνισμού και χριστιανισμού, αυτήν που θεωρητικά λογίζεται, ότι ανήρεσε ο σύγχρονος πασίγνωστος φιλόσοφος της σχολής της Φραγκφούρτης και ακαδημαϊκός Ernst Bloch που έγραψε, μάλιστα, ειδικό βιβλίο για τον επαναστάτη Χριστιανό θεολόγο εποχής του Λουθήρου Θωμά Μύντσερ. Έτσι, αναφέρεται στον Weitling, που έλεγε κάτι παρόμοιο με αυτό που είπε και ο σοσιαλιστής θεωρητικός Saint-Simon στο τελευταίο του βιβλίο “Νέος Χριστιανισμός“, και ο  Φ. Κάστρο στις μέρες μας:  ότι η Εκκλησία πρέπει να εμπνεύση την επανάσταση και τον κομμουνισμό/σοσιαλισμό μέσω των δεσμών της αγάπης, κηρύσσοντας έτσι ένα ιδίωμα που τότε δεν ήταν ιδίωμα, αλλά κορμός: ένα επαναστατικό χριστιανικό κομμουνισμό.

Ο Θεοδώρου αναφέρει, ότι οι νεανίες τότε(~1846) Μαρξ και Ένγκελς έδιωξαν τεχνηέντως πλην …σαφώς τον προσωπικό φίλο του Weitling και κοινωνό των θέσεών του από την ένωση Γερμανών εργατών Χέρμαν Κρήγκε. Του είπαν, ότι μιλάει για “σαλιαρίσματα περί αγάπης” (!) και ότι όλα αυτά είναι – ναι, σωστά το μαντέψατε- αντανακλάσεις της εκμεταλλευτικής κοινωνίας κατά το πασίγνωστο καθολικό (-ης εφαρμογής), θρησκευτικό και δη δεισιδαιμονικό σχήμα του μαρξισμού “βάση (=οικονομία) – υπερδομή”!!! Βεβαίως, ο Weitling είπε στον φίλο του, ότι αυτή η απομάκρυνση προοριζόταν για τον ίδιο…

http://www.nationmaster.com/wikimir/i … 250px-WilhelmWeitling.jpg" border="0" alt="O Wilhelm Weitling" width="87" height="120" />

O Wilhelm Weitling

Ενώ θα μπορούσε να προσθέση, εμπνεόμενος και ελάχιστα από θέσεις αγωνιστών του χριστιανικού σοσιαλισμού όπως ο Ν. Ψαρουδάκης που συμπίπτουν με αυτή (την αναφερόμενη στο προκείμενο βιβλίο) του π. Επ. Θεοδωρόπουλου, ότι ο μαρξισμός (ως αστικής φιλοσοφίας δηλ. υλιστικής, αθεϊστικής, και οικονομικίστικης)  ουδεμία σχέση μπορεί να έχη -ως φορέας των αστικών περιττωμάτων- με υψηλές και, μάλιστα, χριστιανικές έννοιες και αξίες όπως η κοινωνική δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, η κοινωνική ισότητα, η – θεσμική, ακόμη – απάλειψη της εργασιακής εκμετάλλευσης που οι Πατέρες εξισώνουν με τον φόνο.

Δυστυχώς, όμως, πολλά τέτοια τραίνα φαίνεται, πως χάθηκαν… Και για αυτό ακριβώς τέτοιες εκδόσεις είναι άξιες πολλών επαίνων και επικροτήσεων…! (Διότι ζητούν πίσω τα κλεμμένα.)

(συνεχίζεται)